ตอนที่11 บทเรียน

C h a p t e r 11 ร่างทั้งร่างของเรียวเริ่มเกร็ง ขยับขาไม่ได้เพราะมีเข่าของเขากดทับอยู่ แขนทั้งสองข้างถูกตรึงไว้แน่นบนเตียง ริมฝีปากเริ่มไล่ลงดูดลำคอของเธอจนต้องย่นคอหนี สัมผัสของเขาทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งไปหมด ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามอ่อนโยน ผ่อนแรงให้เบาลง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอยากร่วมรักไปด้วย เพราะเขาแค่ต้องการเอาชนะเธอเท่านั้น \"คุณพอลสันคะ คุณ...คุณหยุดก่อน\" ไม่ใช่ไม่ได้ยินนะ แต่เขาเลือกที่จะไม่สนใจและใช้ลิ้นเลียจากใบหูมาที่แก้มเนียนของหญิงสาวอย่างบ้าคลั่ง \"หยุดเลียเดี๋ยวนี้นะ!! \" “…” พอลสันได้ยินเสียงคำโวยวายของเธอตะโกนขึ้น ก็ชะงัก หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ถึงจะไม่เห็นแววตาของหญิงสาวใต้ร่าง แต่ก็พอเดาได้ว่าตอนนี้ ใบหน้าของเธอจะแสดงออกมายังไง น่าแกล้งชะมัด \"ทำไมคุณถึงหื่นกามได้ขนาดนี้!! \" \"พูดจาเพราะๆ หน่อย หื่นกามคืออะไร ผู้ชายมีอะไรกับผู้หญิงคือเรื่องหื่นกามเหรอ\" เขาพูดเสียงอู้อี้ทั้งที่ใบหน้ายังคงวนเวียนอยู่บริเวณซอกคอของหญิงสาวร่างบาง \"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ไม่งั้น…ไม่งั้นฉันจะร้องจริงๆ ด้วย!! \" น้ำเสียงก้าวร้าวของเธอทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมามอง ใบหน้าเธอแดงก่ำด้วยความโกรธแถมยังมีรอยดูดสีม่วงตรงคอ ยิ่งทำให้เขาพอใจกับผลงาน \"คุณคิดว่าใครจะมาช่วยคุณ\" \"คุณเชน!! \" เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ตะโกนเสียงดัง “…” พอลสันทำเพียงแต่ยกยิ้มให้เธออย่างท้าทาย ในเมื่อเธออยากลองดูก็ตามใจเธอเลย \"คุณเชน!! \" แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา หญิงสาวเริ่มหน้าซีดกว่าเดิม พยายามหาคำพูดเพื่อต่อรองกับเขา หรือซื้อเวลาจากเขาไว้ก่อน ความจริงเธอก็พอรู้อยู่แล้ว ว่าเชนจะไม่มีทางเข้ามาแน่นอน จะบ้าตาย!! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้นะ \"คุณ...คุณพอลคะ ฉันคิดว่าเราควรมาคุยกันดีๆ …\" \"ผมไม่ถนัดคุย...ผมถนัดเรื่องบนเตียงมากกว่า\" พอลสันพูดประโยคหลังด้วยน้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดต้นคอของเธอ \"แต่ฉัน...ฉัน...ฉันเป็นประจำเดือนค่ะ\" \"หื้ม\" \"ฉันมีประจำเดือน\" พอลสันเงยหน้ามองดวงตาของหญิงสาวที่กำลังล่อกแล่กอยู่ เธอคิดว่าฝีมือโกหกของตัวเองเก่งมากเลยสินะ แค่มองดูก็รู้แล้ว เขายกยิ้มอย่ามีเลศนัย รอยยิ้มของเขาทำให้เรียวมีความรู้สึกไม่ปลอดภัย เขาคงไม่คิดอะไรบ้าๆ หรอกมั้ง \"ผมก็ไม่เคย แต่กับคุณคนแรกก็ดีเหมือนกันนะ\" \"มะ...\" เสียงของเธอถูกดูดกลืนหายไป ปลายลิ้นสอดแทรกเข้ามาในปาก กระหวัดรัดเกี่ยวลิ้นของเธออย่างรุนแรง รับรู้ได้ถึงคาวเลือดของริมฝีปากของเธอกับเขาเพราะแรงกัดที่พยายามให้เขาหยุดกระทำการน่าอายพวกนี้ แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนยิ่งเพิ่มความรุนแรง พร้อมฝ่ามืออุ่นร้อนที่เริ่มบีบคลึงหน้าอกหนักหน่วงมากขึ้น เรียวมึนงงกับพฤติกรรมของเขา ไม่รู้ว่าเธอควรปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ หรือควรหยุดอยู่ตรงนี้ดี ยังไม่ทันจะคิดอะไร แววตาก็ปิดลง พลังต้านทานเริ่มอ่อนแรง เธอตอบกลับด้วยการดูดกลืนลมหายใจของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเงอะงะ ฝ่ามือบางแตะที่หน้าอกเขาพลางเลื่อนขึ้นไปโอบรอบลำคอโดยไม่รู้ตัว พอลสันเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอ เธอกำลังหลงใหลไม่มีสติและดูเหมือนว่าจะพยายามมีอารมณ์ร่วมไปพร้อมกับเขา นั่นแหละ ที่เขาต้องการ ตอนแรกแค่กะจะแกล้งเธอ ไม่นึกว่าจะได้กำไร… แค่เวลาไม่นาน ขณะที่ชายหนุ่มกำลังเลื่อนฝ่ามือไปยังจุดกึ่งกลางของลำตัว ด้านล่างที่ปิดมิดชิดมาตลอดกำลังจะถูกใครบางคนดึงกางเกงชั้นในลง จึงทำให้เธอมีสติขึ้นมาโดยฉับพลัน อีตาโรคจิต!! เธอไม่ได้จะเลยเถิดไปถึงขนาดจะมีอะไรกับเขาเสียหน่อย!! เรียวเริ่มใช้แรงทุบตีไปที่หน้าอกของเขาอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้อยู่ดี โธ่โว้ย!! จะหยุดเขายังไงดี อยากจะใช้ของแข็งทุบหัวเขา ก็กลัวจะมีปัญหาเรื่องงาน แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย น่ากลัววันนี้ เธอก็คงไม่รอด \"!! \" พอลสันรับรู้ได้ว่าเธอพยายามต่อต้านเขาอีกครั้ง แต่ที่ทำให้เขานึกไม่ถึงก็คือ เธอจะกล้าใช้มือน้อยๆ หยิกไปที่จุดเสียวในร่างกาย ที่เรียกว่า ’หัวนม’ ของเขา ใช่ เธอกำลังหยิกหัวนมของเขาอยู่ \"ฉันจะหยิกให้ขาดเลยนะคะ ถ้าคุณยังไม่ยอมปล่อย!!! \" เธอถลึงตาโตพร้อมกัดฟันแน่น ใบหน้าบ่งบอกได้ถึงความตั้งใจที่จะทำให้เขาเจ็บจนไม่มีวันลืม พอลสันมีสีหน้าบึ้งตึงมากขึ้นกว่าเดิมร้อยเท่าด้วยความโกรธ เธอหยิกแรง ไม่ยอมผ่อนแรง ทำให้เขามีสีหน้าเหยเกและพยายามข่มความเจ็บเอาไว้ \"ปล่อย...\" เสียงลอดตามไรฟันอย่างดุดัน \"คะ...คุณ ปล่อยฉันก่อน\" หญิงสาวเริ่มมีอาการกล้าๆ กลัวๆ \"ปล่อย!! \" “…” น้ำเสียงปนโทสะของเขา ทำให้เรียวปล่อยมือออกโดยอัตโนมัติ พอลสันจ้องใบหน้าใสซื่อด้วยความหมั่นไส้และโกรธในเวลาเดียวกัน เธอแสบมากเกินไปแล้ว \"ผมเป็นเจ้านายคุณ แล้วก็เป็นนักลงทุนของคุณด้วย เผื่อคุณลืม\" เรียวเริ่มมีสีหน้าสลดเล็กน้อยด้วยความรู้สึกผิด แต่เธอก็ไม่ได้ผิดไปหมดสักหน่อย เขาหาเรื่องเองต่างหาก เขาไม่ยอมหยุด เธอไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว นอกจาก… \"ฉัน ขอโทษค่ะ\" เธอพยายามลูบหัวนมของเขาผ่านเสื้อผ้าเบาๆ เป็นการปลอบ แต่สำหรับเขามันคือการเติมเชื้อเพลิงให้เร่าร้อนมากกว่า \"...อย่าลูบ\" น้ำเสียงขาดช่วงของเขาทำให้ร่างบางชะงักมือ \"...\" เธอดึงมือกลับมาวางไว้ข้างตัว นอนนิ่งอย่างว่าง่ายพลางมองตาเขาปริบๆ เห็นแววตาสดใสของเธอมีกำลังมีน้ำตาคลออยู่เล็กน้อย หัวใจของเขาก็อ่อนยวบ อารมณ์คุกรุ่นเริ่มจางหายไป ทำไมต้องแสดงท่าทีอ่อนแอแบบนี้ด้วย ดูไม่เหมือนเธอเลยสักนิด \"นี่เป็นครั้งแรกของคุณเหรอ\" เขาเปิดประโยคถามเธอ \"…เปล่าค่ะ\" จะให้บอกได้ยังไงว่าเป็นครั้งแรก มันน่าอายจะตายไป… \"แล้วคุณกลัวอะไร\" “…” ถามมาได้ ก็กลัวคุณไง ถึงเธอจะไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้แต่ก็ไม่อยากเอาร่างกายมาให้เขาเชยชมเล่นหรอกนะ เธอไม่อยากเป็นของเล่นของใคร ที่มีอะไรแล้วต่างคนต่างแยกย้าย เธออยากร่วมรักกับคนที่รักจริงๆ ไม่ใช่ฉาบฉวย พอลสันถามเธอ เพราะลักษณะท่าทางของหญิงสาวต่อต้านสุดพลัง คล้ายคนกำลังกลัวการมีเพศสัมพันธ์ และยิ่งเธอบอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก มันก็ดันมีประโยคคำถามเข้ามาในหัวอีกว่า ’ผู้ชายคนแรกของเธอเป็นใคร’ เธอเสียบริสุทธิ์ให้ใครกัน “ใคร…” “คะ?” “ไม่มีอะไร” ทำไมต้องถามเธอด้วย อยากรู้หรือไงว่าเธอมีอะไรกับใครมา…เขาบ่นพึมพำในใจด้วยความหงุดหงิด เรียวเห็นสีหน้าชายหนุ่มไม่ค่อยดี จึงรีบเอ่ยปากขึ้น \"ฉัน...ไม่สวย...ไม่เซ็กซี่...คุณเป็นคนพูดเอง\" \"อืม แล้วยังไง\" \"ก็ ฉันไม่ใช่สเปกคุณไงคะ\" \"ผมบอกเหรอ\" เขาบอกหรือเปล่า...ก็เปล่า \"เปล่าค่ะ\" \"นายครับ...\" เสียงตะโกนของเชนทำให้หัวใจที่กำลังเต้นแรงของเรียวเริ่มคงที่ ได้เวลาที่เธอจะเป็นอิสระแล้ว \"มายเฟรนด์!! \" เสียงผู้ชายอีกคนตะโกนเข้ามา ทำให้เรียวกับพอลสันมองหน้ากันนิ่งด้วยความตกใจ แต่เขาไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยยังคงจับคร่อมร่างเธอไว้ไม่ขยับ ก๊อก ก๊อก ก๊อก \"ยังไม่เสร็จอีกเหรอ มีประชุมผู้ถือหุ้นนะ\" เรียวพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเจค พอลสันกลับยกยิ้มและโน้มใบหน้าลงมาใกล้ใบหูของเธอก่อนจะกระซิบเบาๆ \"สักวัน ผม...ต้องได้คุณ\" เขาพูดจบก็จุมพิตที่แก้มร่างบางอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะลุกลงจากเตียง เมื่อกี้…เขาบอกว่าอะไรนะ ‘สักวัน ผม…ต้องได้คุณ’ คำพูดของเขา เหมือนต้องการประกาศว่า เขาจะไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องโดนเขากิน... เรียวตบแก้มตัวเองเพื่อตั้งสติและลงจากเตียงเพื่อเดินตามเขาไป แค่เปิดประตูห้อง ก็เจอชายหนุ่มหน้าหล่ออีกหนึ่งคน \"ไฮ ทำอะไรกันอยู่\" เจคถามพลางมองชายหญิงสลับกันไปมา “…” พอลสันเลือกที่จะไม่ตอบ แต่ปรายตามองหญิงสาวข้างหลังก่อนจะยกยิ้มและเดินออกจากห้องไป \"สวัสดีค่ะ คุณเจค\" เรียวยิ้มตอบ \"คุณ...\" ขณะที่เจคกำลังจะเอ่ยปากพูด สายตาก็เหลือบไปเห็นรอยจ้ำที่คอ ใครที่ไหนจะดูไม่ออก ว่ารอยที่ว่าเกิดจากอะไร \"Ok I get it\" \"อะไรคะ\" เรียวยืนตาโตอยู่กับที่เพราะมึนงงกับคำพูดและสายตากรุ้มกริ่มของเจคที่มองมาอย่างจับผิด มองเหมือนเธอกับคุณพอลสันทำอะไรกันอย่างนั้นแหละ แค่เกือบ…แต่ยังไม่ได้ทำอะไรกันสักหน่อย!! ที่บริษัท ระหว่างการประชุมของผู้ถือหุ้นวันนี้ มีทั้งหมดสามคน คือ พอลสัน ลีโอ แล้วก็เจค ส่วนคุณนาเดียร์กับพอร์ชใช้การวิดีโอคอลเพื่อร่วมสนทนา การประชุม เรียวยังคงต้องทำหน้าที่เลขาคนสนิท ที่ต้องจดบันทึกการประชุมทุกคำทุกประโยค และขณะที่เธออยู่ในห้องนั้นก็ยังคงต้องพบปะกับสายตาของผู้ชายอีกสองคนที่ชอบมองเธอทุกครั้งที่มีโอกาสและยังแอบยิ้มให้เธอเหมือนจะสื่อความหมายอะไรบางอย่าง \"วันอาทิตย์นี้ ถ้าไม่ติดธุระอะไรฉันจะไปงานของคุณชายหนึ่ง\" เจคพูดขึ้นมา \"ดีเหมือนกัน ฉันไม่ว่าง ชวนพอลสันก็ไม่ยอมไป\" ลีโอทำสีหน้าเบื่อหน่าย \"ผมบอกเขาแล้ว แต่เขาไม่สนใจ ไม่รู้มัวแต่สนใจใครอยู่...\" เจคพูดเหมือนต้องการสื่ออะไรบางอย่าง สายตามองพอลสันที่กำลังนั่งไขว่ห้างจ้องมองเลขาของตัวเองอย่างเห็นได้ชัด ไม่คิดจะปกปิดความรู้สึกหน่อยหรือไง [เขา กำลังมีแฟนเหรอ] พอร์ช น้องชายของพอลสันพูดแทรกเมื่อได้ยินบทสนทนาที่น่าสนใจ \"Yes, I think so\" [What!!] เสียงตกใจของน้องชายทำให้พอลสันสะดุ้งก่อนจะหันมามอง \"เสียงดังอะไร\" [พี่!! กำลังมีแฟนเหรอ] \"ใครบอก\" [ก็...] พอร์ชส่งสายตาไปหาเจคที่นั่งอยู่ \"เปล่านะ ฉันไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย\" [เอ้า ก็เมื่อกี้นายบอกว่า…พี่ชายฉันกำลังมีแฟน] “โนว ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย” […] อะไรของเขา ทำสีหน้ามีพิรุธอีกต่างหาก จะว่าไป ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ พี่ชายเขาก็ดูสวยดีนะ หรือจะเป็นคนที่ทำหน้าที่แทนเควินในช่วงนี้ [เลขาพี่สวยดีนะ] \"อืม…ก็งั้นๆ \" “…” เรียวได้แต่กลอกตาบนด้วยความรำคาญใจ คอยดูไปเถอะ เธอจะทำให้เขาอกแตกตายเพราะไม่ได้กินเธอ!! [ว่าแต่...คอเลขาพี่ไปโดนอะไรมา] “…” เรียวใช้มือลูบไปที่ลำคอและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดกล้องหน้าเพื่อส่องกระจก ตายห่า!! รอยดูดนี่หว่า มัวแต่รีบเข้าประชุมเลยไม่ได้ตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเอง ไม่รู้มีใครเห็นบ้างหรือเปล่า เรียวขมวดคิ้วและจิกตาไปที่ผู้ชายข้างๆ ด้วยความไม่พอใจ พอลสันไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มมุมปาก ความรู้สึกที่มีตอนนี้ มันดีมากเหลือเกินที่เห็นร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของชัดเจนขนาดนั้น ภูมิใจเป็นบ้า! เขาหลุบสายตาลงก่อนจะยกกาแฟขึ้นมาจิบกลบเกลื่อน \"ยุงกัดมั้ง\" ลีโอตอบแทน แอบอมยิ้มเล็กน้อย \"ไม่ใช่ยุงหรอกค่ะ\" เรียวยิ้มหวานก่อนจะลุกขึ้นยืนและมองสีหน้าแต่ละคน \"แต่โดนหมากัดน่ะค่ะ ขอตัวสักครู่นะคะ\" เธอพูดจบก็เดินออกไปจากห้องประชุมไป ดูเหมือนไม่อาย แต่เธออายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว!! \"แค่กๆ \" พอลสันถึงกับสำลักกาแฟเพราะคำพูดประชดประชันของหญิงสาว กล้าดียังไงบอกว่าเขาเป็นหมา \"ฮ่าๆ หมาตัวใหญ่แน่ๆ \" เจคหัวเราะลั่น ส่วนลีโอได้แต่สะกิดเจคและถามเบาๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเจอสายตาคมกริบมองมาทางนี้ ทั้งสองก็เงียบปากและนั่งอยู่ในท่าทีสงบเสงี่ยมเรียบร้อยทันที ไม่ใช่กลัวนะ แค่ไม่อยากให้เพื่อนต้องอายเพราะผู้หญิงเท่านั้นเอง ถึงเวลาตอนเที่ยงของการกินข้าว ปกติเรียวจะกินข้าวที่บริษัทแต่เพราะวันนี้เพื่อนสนิทของเธอโทรมาชวนไปข้างนอก ด้วยความที่ไม่อยากจะเสียเวลาเดินทางมากเพราะกลัวมาเข้างานไม่ทัน เธอจึงชวนชายหนุ่มมากินข้าวร้านข้างบริษัทแทน \"เอาไร\" \"ทงโคะสึโชยุ ต้มกุ้งราเมน เทริยากิปลาหมึก เกี๊ยวซ่า หมี่เย็นด้วย\" \"กะกินเอาอิ่มถึงเย็นเหรอ\" \"ก็หิวอ่ะ แกก็ช่วยกินไง\" “…เฮ้อ” เธียเตอร์ถอนหายใจก่อนจะสั่งตามใจเพื่อน หลังจากสั่งอาหารเสร็จแล้ว เขาก็เห็นมีสิ่งผิดปกติบนร่างของเธอที่ไม่เคยเห็นมาก่อน \"หน้าร้อนนะ เอาผ้ามาผูกคอทำไม\" \"พันคอก็พอจ๊ะ มันคือสไตล์\" ใครจะไปกล้าบอกว่าโดนอะไรมา ไม่เอาดีกว่า ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทก็เถอะ \"แล้วทำไมต้องหน้าหงิก\" \"แกนี่ จับผิดฉันน่าดูเลยนะ\" \"เปล่า ที่ถามคือเป็นห่วง\" \"ไม่มีไรหรอก แค่...อยากลองใช้ดูบ้าง สวยดีออก\" เรียวทำท่าแบ๊วบวกยิ้มหวานให้เพื่อนชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม จนเธียเตอร์อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าด้วยความละเหี่ยใจ \"มั่นใจแล้วไงว่าสวยอ่ะ\" \"เออ!! \" \"พี่คณินยังไม่กลับมาอีกเหรอ\" เมื่อได้ยินเพื่อนพูดถึงพี่ชายคนสนิทที่หายหน้าไปนานจนเกือบลืมไปแล้วขึ้นมา เรียวก็ใช้มือเท้าคางด้วยสีหน้าครุ่นคิด \"อือ พูดแล้วก็คิดถึง ไปนานมากเลยนะ จะสองเดือนแล้วมั้ง ฉันส่งข้อความไปพี่เขาก็ไม่ตอบสงสัยจะไม่ว่าง\" \"ไม่ใช่ไปติดสาวที่นั่น\" \"ก็ช่างสิ เรื่องส่วนตัวของเขา\" \"ให้จริงเถอะ\" \"แป๊บ\" เรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็จ้องหน้าจอที่มีขึ้นชื่อของเจ้านายตัวดี เวลากินข้าวก็ยังจะมาหลอกหลอน เธอกลอกตาบนก่อนรับสาย \"ค่ะ\" [ทำอะไรอยู่] \"กำลังทานข้าวค่ะ\" [ที่ไหน] \"ข้างนอก\" [กับใคร] \"กับใครแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณคะ\" ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนจะได้ยินเสียงกระแอม [ผม...ผมอยากกินกาแฟ] อะไรของเขา เลขาหน้าห้องก็มีทำไมไม่ใช้ \"ให้คุณเจนสุดาไปชงกาแฟให้ก็ได้นะคะ เธอน่าจะเต็มใจ\" [แต่ผมต้องการให้คุณไป...] \"คุณพอลสันคะ ฉันอยู่ข้างนอก ไม่สะดวกจริงๆ ค่ะ ขออนุญาตวางสายนะคะ\" เธอตัดบทอย่างรวดเร็วแล้วก็วางสายไปโดยไม่สนใจว่าปลายทางจะรู้สึกโกรธหรือหงุดหงิดมากแค่ไหน อย่าลืมสิ นี่คือเวลากินข้าว ไม่ใช่เวลาทำงาน พอลสันมัวแต่อึ้งกิมกี่ที่เธอกล้าวางสายใส่เขาก่อนโดยไม่สนใจว่าเขาคือเจ้านายเธอสักนิด เขามัวแต่กระวนกระวายโทรหาเพราะเชนส่งรูปหนึ่งมาให้ ในนั้นมีภาพเธอกับชายหนุ่มคนเมื่อคืนที่เคยเจอที่ผับ พวกเขาสองคนนั่งกินข้าวอยู่ด้วยกันด้วยท่าทางสนิทสนมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขาได้แต่นั่งนิ่งจ้องมองโทรศัพท์อย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ไม่รู้ว่ารู้สึกยังไง รู้แต่ว่าข้างในร้อนรนไปหมด กล้าดียังไงมานัดเจอกันในที่ใกล้ตัวเขาขนาดนี้หรือไอ้บ้านั้นจะเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ นี่ยังติดต่อกันอีกเหรอ!! พอลสันกำโทรศัพท์แน่นโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะกดโทรออกหาใครบางคน \"ทำยังไงก็ได้ ให้อาหารมื้อนั้น เละที่สุด\" [ครับ] พอลสันวางโทรศัพท์ลงก่อนจะหัวเราะในลำคอด้วยความสะใจ อดีตเธอจะเป็นของใครเขาไม่สน แต่ปัจจุบันเธอคือผู้หญิงของเขา ผู้ชายคนอื่นห้ามยุ่ง!! \"แต่กับแก ถือว่าเป็นบทเรียนก็แล้วกัน ที่กล้ามายุ่งกับผู้หญิงของฉัน…\"