ตอนที่15 คิดถึงเธอ

C h a p t e r 15 \"พ่อ!! ทำไมต้องยอมด้วย หนูโดนทำร้ายร่างกายนะคะ นิวเองก็โดนเหมือนกัน!! \" ชายหนุ่มวัย 40 นั่งกุมขมับอยู่ที่โซฟาขนาดใหญ่ด้วยความกลัดกลุ้ม เมื่อวานเขาไปหาลูกสาวที่สถานีตำรวจเพราะมีเรื่องทะเลาะวิวาท แต่ใครจะไปคาดคิด ว่าจะได้เจอกับคุณพอลสัน นักลงทุนรายใหญ่ที่เขาพยายามหาทางติดต่อตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่สุดท้ายกลับไม่เคยได้เข้าใกล้หรือพูดคุยกันเลยสักครั้ง พอมาเจอก็คิดว่าจะมีโอกาส สรุปกลายเป็นว่า ลูกสาวตัวดีดันไปมีปัญหากับคนของคุณพอลสันเสียได้ \"พ่อ!! หนูพูดกับพ่ออยู่นะ\" \"หยุดแหกปากเสียที!! \" \"พ่อ!! \" \"แกไปมีเรื่องกับคนของคุณพอลสันได้ยังไง\" \"คุณพอลสัน...นักธุรกิจที่พ่อพยายามติดต่ออยู่นะเหรอคะ\" \"อืม\" \"หนูมีเรื่องกับยัยเรียว ไม่ใช่คุณพอลสันสักหน่อย\" \"แต่นั่น ผู้ชายที่อยู่ในสถานีตำรวจ คือทนายความส่วนตัวของบริษัท Red Blood เขามาเป็นทนายความให้ผู้หญิงที่แกมีเรื่องด้วย\" \"อะไรนะ!! เป็นไปไม่ได้ ยัยเรียวจะรู้จักกับคุณพอลสันได้ยังไง ไม่มีทาง\" หน้าอย่างยัยเรียว ไม่มีทางรู้จักกับคนระดับนั้นได้หรอก \"อืม ใช่ ไม่มีทาง\" ตระกูลภัทรนิธิโภคินรวยอยู่แล้ว มีโรงแรมทั่วประเทศ เงินหมุนเวียนเข้าออกเป็นว่าเล่น จะไปสนิทสนมกับคุณพอลสันได้ยังไง อีกอย่าง คุณพอลสันอยู่ระดับไหนก็รู้กันอยู่ จะเข้าหาก็ไม่ใช่ง่ายๆ ยกเว้นเสียแต่ว่า… ________________________ \"ขอบคุณมากนะคะที่คุณอยากจะลงทุนกับโรงแรมของฉัน แต่...\" \"ไม่ต้องกดดันไปครับ ผมรอได้\" “…” เธอมีความรู้สึกไม่สบายใจ ที่อยู่ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้ มาขอลงทุนให้กับโรงแรม มันแปลกๆ เกินไป \"นี่คือนามบัตรผม สามารถติดต่อผมโดยตรงได้เลย\" \"ขอถามหน่อยนะคะ ทำไมคุณถึงอยากจะมาลงทุนให้โรงแรมอีเจ้นเหรอคะ\" \"โรงแรมคุณต้องการเงินไม่ใช่เหรอครับ\" ใช่ เขาทำการบ้านมาดี รู้ว่าโรงแรมของเธออยู่ในขั้นวิกฤติ แต่คนปกติที่ไหนจะมายื่นเงินให้ฟรีๆ กัน มันไม่ง่ายไปหรือไง \"ฉันคิดว่า...คุณคงไม่ได้จะให้เงินฟรีๆ ใช่ไหมคะ\" เขามองเธอก่อนจะยิ้มเล็กน้อย \"ครับ ถูกต้อง นอกจากเงินกำไรที่ได้แล้วผมยังมีเงื่อนไขอีกข้อ\" \"งั้น ช่วยบอกเงื่อนไขของคุณมาก่อนได้ไหมคะ\" \"ไว้คุณตอบตกลง แล้วผมจะบอกนะครับ\" “…” คิดไว้แล้วเชียว คงไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ ต้องแลกกับบางสิ่งบางอย่างเหมือนกับอีตาบ้านั้นไม่มีผิด ____________________________ \"พ่อคิดยังไงคะ\" เรียวเล่าเรื่องราวที่ไปพบเจอผู้ชายคนหนึ่งมาให้ริวฟัง \"แล้วเขาชื่ออะไร\" \"เรียวลืมถามไปเลยค่ะ แต่เขาให้นามบัตรมา\" เรียววิ่งกลับไปที่ห้องนอนเพื่อค้นหานามบัตรในกระเป๋าถือ กระเป๋าสตางค์ และกระเป๋าเสื้อสูท แต่...หายังไงก็หาไม่เจอ เธอเอานามบัตรไปทิ้งไว้ที่ไหนกันนะ เรียวเดินกลับมาห้องทำงานของริวด้วยสีหน้าหงอยๆ พลางส่งรอยยิ้มฝืนๆ \"สงสัยเรียวลืมไว้ที่ร้านกาแฟค่ะ\" \"งั้นถ้าเขาอยากจะลงทุนด้วย เดี๋ยวก็คงจะติดต่อมาอีกทีล่ะมั้ง\" \"พ่อคะ ถ้าเรียวตอบรับเขา แล้วคุณพอลสัน...\" \"มีผู้ร่วมด้วยสองบริษัทดีมากเลยนะ\" \"เรียวก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ แต่ใครจะมาลงทุนด้วยง่ายๆ ล่ะคะ เขาอาจจะมีเงื่อนไขเหมือนคุณพอลสันก็ได้\" \"ก็ไว้ค่อยถามเขาก็ได้นี่นา เอ่อ...วันอาทิตย์หนูไปออกงานกับพ่อนะ\" \"งานอะไรคะ\" \"กาล่าดินเนอร์ของคุณชายหนึ่ง\" “…” เรียวไม่ค่อยชอบออกงานสักเท่าไหร่เพราะมีแต่ผู้ใหญ่ที่เธอไม่รู้จัก รวมถึงผู้ชายในงานที่ชอบมองส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ยมาให้เธอตลอดเวลา มันดูน่าอึดอัด “ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย” \"พ่อก็รู้ ว่าเรียวไม่ชอบออกงาน\" \"โอเค\" ริวพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะ... \"พ่อไปกับจัสมินก็ได้\" เธอเลิกคิ้วข้างหนึ่งด้วยความสงสัย \"จัสมินอยู่ที่ไหนคะ\" \"มีถ่ายงานต่างจังหวัด พ่อโทรหาเมื่อวาน น้องบอกว่าจะไปเจอที่งานกาล่าดินเนอร์เลย\" อ๋อ จัสมินจะไปงานกาล่าดินเนอร์ถึงได้มาขโมยกระเป๋าเธอไปใช้นี่เอง ได้!! จัสมิน!! เธอจะตามไปกระชากกระเป๋ากลับคืนมาเอง \"ได้ค่ะ!! เรียวจะไป\" พอลสันนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานให้ห้อง VIP ของโรงแรม Red Blood ในมือถือปากกา กำลังเซ็นเอกสารบางอย่างอยู่ \"นายครับ\" \"อืม\" \"จัดการเรียบร้อยแล้วครับ ผู้หญิงคนนั้นคือลูกสาวของคุณพรชัยเป็นเจ้าของร้านอาหารอิตาลีห้าดาว ลงหนังสือต่างประเทศหลายฉบับ มีชื่อเสียงมากระดับหนึ่งครับ แต่ข่าวในวงในบอกว่า ปัจจุบันร้านอาหารกำลังถูกฟ้องเพราะใช้วัตถุดิบไม่มีคุณภาพ ตำรวจตรวจสอบแล้วพบว่าเป็นความจริงครับ แต่เพราะคุณพรชัยรู้จักกับส.ส.ท่านหนึ่งจึงได้ปิดข่าวไว้ครับ\" \"อืม\" \"เขาเคยติดต่อนายมาหลายครั้งผ่านทางเควิน แต่ก็โดนปฏิเสธทุกครั้ง\" \"ก็ทำต่อไป\" \"ครับ ส่วนผู้ชายคนนั้น เคยเป็นแฟนเก่าคุณอิงกาญจน์ครับ คบกันได้ปีกว่าต่อมาก็เลิกกัน ส่วนสาเหตุเป็นเพราะสองคนนั้นแอบกินกันลับหลังคุณอิงกาญจน์ครับ\" พอลสันเงยหน้าขึ้นมามองเชนด้วยดวงตาเย็นชา พลางครุ่นคิด ผู้ชายหน้าตาก็ไม่ได้หล่อเหลาอะไร ไม่รู้ชอบอะไรตรงไหนสู้เขาไม่ได้สักอย่าง ส่วนเรื่องตบตี คงเป็นเพราะเรื่องพวกนี้ล่ะมั้ง หรือว่า เธอจะยังรู้สึกดีกับผู้ชายคนนั้นอยู่… \"อย่าให้สองคนนั้นมายุ่งวุ่นวายกับเธออีก\" ก็อย่าหวังว่าจะได้เจอกันอีกเลย \"ครับ\" \"แล้ว...วันนี้ เธอทำงานเป็นไงบ้าง\" \"ตรวจงานได้ครบทุกแผนกครับ มีความตั้งใจในการทำงานมากครับ\" พอลสันพยักหน้าอย่างพอใจ แกร๊ก \"นายครับ…\" ชายชุดสูทสีดำเดินเข้ามาในห้องทำงานพลางก้มหัวอย่างนอบน้อม \"มีผู้หญิงคนหนึ่งต้องการพบนายครับ\" \"ใคร\" _____________________ แคนาดา \"Porsche I love you so much\" (พอร์ช ฉันรักคุณมากนะคะ) \"Shut up! \" (หุบปาก!) เขาปาโทรศัพท์ทิ้งลงบนพื้นด้วยอารมณ์โกรธ \"Porsche...\" (พอร์ช...) หญิงสาวเบิกตากว้างโพลนด้วยความไม่อยากเชื่อ ผู้ชายคนนี้เป็นคนอบอุ่นเสมอ ไม่เคยแสดงกิริยาหงุดหงิดให้เห็นและไม่เคยทำร้ายเธอสักครั้ง แต่ตอนนี้...เธอพยายามเว้นระยะห่างจากเขาเพราะหวาดกลัว \"We’ re done. It’ s over. Get out of my life! “ (เราจบกันแล้ว จบสิ้นสักที ออกไปจากชีวิตผมซะ!) \"I’ ve messed up and I know it. I will not be shy to admit it But please give me another chance I’ ll do everything to make things right.\" (ฉันทำพลาด ฉันรู้ ฉันไม่อายที่จะยอมรับมัน แต่ได้โปรดให้โอกาสฉันอีกสักครั้ง ฉันจะทำให้อะไรหลายๆ อย่างดีขึ้นกว่าเดิมนะคะ) เธอเอื้อมมือไปแตะหลังมือของเขาอย่าลองเชิง แต่ก็โดนสะบัดออกอย่างไม่ไยดี \"Things are not working out between us anymore; it’s just not the same anymore\" (สิ่งต่างๆ ระหว่างเรา มันไม่มีอีกแล้ว มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว) \"I’m so sorry\" (ฉันขอโทษ) เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพ่นลมออกมา \"Get out of my life and never call me again.\" (ออกไปจากชีวิตผม แล้วไม่ต้องโทรมาอีก) \"Please don’t leave me. I need you.\" (ขอร้องอย่าทิ้งฉันไป ฉันต้องการคุณนะคะ) พอร์ชส่งสายตาให้เควินที่ยืนอยู่ริมประตู เควินเดินมาจับแขนของหญิงสาวลุกขึ้นเพื่อพาออกไปจากห้อง \"Porsche...I can’ t live without you....\" (ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ) เสียงขาดหายไปเพราะเควินลากเธอออกมาจากห้องเรียบร้อยแล้ว เมื่อห้องสี่เหลี่ยมตกอยู่ในความเงียบ เขาทิ้งน้ำหนักตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็เริ่มไหลออกมา ความเข้มแข็งที่ถูกซ่อนไว้พังทลายลง เขาเป็นแค่ผู้ชายที่อ่อนแอคนหนึ่ง เป็นคนโง่ ที่บูชาความรักจนหมดใจถึงได้โดนหลอกจากคนที่ที่ไว้ใจ โดนหลอกจากภรรยาที่แต่งงานมาเกือบปี โง่เง่า!!! พอร์ชแสยะยิ้มด้วยความสมเพชตัวเองก่อนจะหยิบขวดวอดก้าขึ้นมากระดกจนไหลออกมานอกปาก \"คุณพอร์ช\" เควินเรียกชายหนุ่มที่กำลังใช้แขนปาดริมฝีปากที่เลอะไปด้วยเหล้า \"จัดการให้ผมด้วย ผมต้องการหย่า ให้เร็วที่สุด\" \"ครับ\" _______________________ พอลสันนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ กำลังพ่นควันบุหรี่อย่างสบายใจ ข้างหน้ามีหญิงสาวหน้าตาดี หุ่นนางแบบคนหนึ่ง นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น กินเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ไม่มีใครยอมปริปากพูดอะไร จนกระทั่งชายหนุ่มลุกขึ้นยืนด้วยความรำคาญ \"เชน!! \" \"ครับนาย\" \"พาออกไป!! \" \"คุณ...คุณพอลสันคะ จีนขอร้องนะคะ ถ้าคุณไม่อยากลงทุน งั้นแค่ให้จีนยืมเงินสักก้อนได้ไหมคะ เงื่อนไขอะไรก็ได้ ขอร้องเถอะนะคะ\" พอลสันยกมือบอกเชนเป็นเชิงให้หยุด ก่อนจะนั่งลงตามเดิม \"คุณจีน ผมให้เควินบอกชัดเจนแล้วนี่นา ว่าผมไม่ต้องการร่วมลงทุนธุรกิจโรงแรมกับใครทั้งนั้น ยิ่งโรงแรมของคุณที่กำลังจะโดนฟ้องผมจะเอาเงินมากมายไปเสี่ยงทำไม\" ใช่ วันนั้นเขาไล่เธอกลับออกมาจากห้อง ลูกน้องของเขาบอกเธอว่าคุณพอลสันจะไม่ร่วมลงทุนกับเธอ มันน่าเจ็บใจที่เธอยอมเอาตัวเข้าแลกแล้ว แต่กลับไม่สามารถเอาชนะความคิดเขาได้ พอกลับไปที่บ้าน พ่อเธอก็โวยวายด่าว่าเธอว่าไม่มีประโยชน์ ช่วยเหลือครอบครัวไม่ได้ จนเธอต้องแบกหน้ามาที่นี่อีกครั้ง ต้องทิ้งอีโก้ทุกอย่างแล้วยอมก้มหัวให้เขา เพราะมีเพียงเขาที่จะสามารถช่วยครอบครัวได้ เพราะอำนาจมืดของเขา เงินของเขา มันคือทุกสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ \"แต่คุณพอลสันก็เห็นแผนงานที่จีนเคยให้ดูแล้วไม่ใช่เหรอคะ จีนทำให้มันเติบโตได้จริงๆ ขอแค่มีคุณคอยหนุนหลังให้...\" คำพูดของหญิงสาวทำให้พอลสันอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ เขาบี้บุหรี่ลงที่เขี่ยบุหรี่ก่อนจะเอาแขนชันเข่าและโน้มตัวลงมองหญิงสาวด้วยสายตาเยือกเย็น \"คุณบอกว่า อยากให้ผมหนุนหลัง...น่าขำดี...คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ผมถึงจะยอมหนุนหลังให้\" แววตาของชายหนุ่มทำให้จีนหวาดกลัว จนต้องหลุบสายตาลง ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เธอคงได้กลายเป็นคนไร้ประโยชน์จริงๆ แน่ เธอต้องทำอะไรสักอย่าง… \"จีนชื่นชมคุณมาก คุณต้องการอะไรแค่บอกจีนมา จีนทำให้ได้หมดจริงๆ นะคะ จีนยอมขายตัวเองก็ได้ ขอแค่คุณช่วยครอบครัวจีน ได้ไหมคะ\" พอลสันส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยหน่าย ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจออะไรแบบนี้ แต่เจอบ่อยๆ มันก็ทำให้รู้สึกเบื่อได้เหมือนกัน ครอบครัวของเธอมีหนี้สินมากมาย ถึงจะไกล่เกลี่ยเงินได้ แต่ก็ต้องทำให้โรงแรมทำกำไรเพื่อจะนำเงินไปใช้หนี้ ที่เขาไม่สบอารมณ์คือ มันเป็นเรื่องของครอบครัว แต่กลับใช้ให้หญิงสาวตัวเล็กๆ มาคอยตามตื๊อเขา คอยเอาอกเอาใจ แถมยังต้องมาลดศักดิ์ศรีคุกเข่าให้เขา ยอมขายตัวเองเพื่อไม่ให้ครอบครัวต้องล้มละลาย เพื่อให้เขายอมลงทุน เพื่อให้เขาช่วยเหลือ ทั้งที่พ่อของเธอคือผู้บริหารไม่ใช่เหรอ เหอะ!! หาความจริงใจจากคนในครอบครัวนี้ไม่ได้เลย \"ผมเองก็ชื่นชมคุณมากนะครับ แต่ผมไม่มีความคิดที่จะสนับสนุนใครทั้งนั้น\" \"คุณพอลสันคะ จีนขอร้องนะคะ คุณคือคนเดียวที่ช่วยจีนได้ คนเดียวจริงๆ \" “ช่วยคุณได้ หรือช่วยครอบครัวคุณกันแน่ คุณมีหน้าที่ทำอะไรในโรงแรมครับ” “จีน…” “เรื่องในโรงแรม คุณพอจะรู้อะไรบ้าง คุณรู้หรือเปล่า ว่าแต่ละเดือนพ่อคุณขาดทุนไปเท่าไหร่” “…” “ผมว่าคุณคงเข้าใจความหมายของผมนะครับ” “แต่…แต่โรงแรมคือกิจการของครอบครัวของจีน…” \"คุณฟังที่ผมพูดไม่เข้าใจเหรอ\" เขาตอบเสียงแข็ง \"คุณพอลสัน...\" \"ถ้าอยากนั่งอยู่ตรงนี้ก็ตามใจ\" พอลสันลุกขึ้น แล้วเดินกลับเข้าห้องนอนไปโดยไม่สนใจผู้หญิงที่นั่งอยู่บนพื้นอีกเลย ถ้าคิดว่าการทรมานตัวเองจะทำให้เขายอมใจอ่อนละก็ รู้จักเขาน้อยไปเสียแล้ว เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะนั่งอยู่ตรงนี้ไปได้นานเท่าไหร่ หน้าต่างบานใหญ่เริ่มมีแสงสว่างของพระอาทิตย์สาดส่องเข้ามา เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ แต่ภายในห้อง ยังคงมีหญิงสาวร่างบางนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ไม่ได้ขยับไปไหน ถึงแม้ขาจะชาจนแทบไม่รู้สึกอะไรแล้วก็ตาม จีนก้มหน้า ไม่ได้แสดงสีหน้าความรู้สึกไม่พอใจอะไรสักนิด เธอแค่รู้สึกว่าตัวเองต้องแสดงความจริงใจให้เขาได้เห็นก็เท่านั้น พอลสันเดินออกมาจากห้องนอนไปที่ห้องครัวโดยที่ไม่แม้แต่จะชายตามองหญิงสาวแม้แต่หางตา เขาหยิบน้ำในตู้เย็นออกมาเทใส่แก้วและยกดื่ม พลางครุ่นคิดถึงผู้หญิงคนนั้น คนที่อยู่ในสมองตลอดเวลาคนนั้น ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรอยู่ \"นายครับ เธอนั่งคุกเข่ามาตั้งแต่สามทุ่มแล้ว...\" เชนเดินเข้ามากระซิบข้างหูเจ้านายด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่พอเจอสายตาของเขา จ้องมาก็รีบหุบปากทันที เอาเป็นว่า อย่าหาเรื่องให้ตัวเองเลย ทำเป็นมองไม่เป็นไปก็แล้วกัน เรียวได้รับโทรศัพท์จากเชนว่าคุณพอลสันเรียกให้เธอไปพบเพราะต้องการคุยเรื่องงาน เธอก็รีบลุกจากเตียง ลากสังขารออกมาพบเขาที่ร้านอาหารในโรงแรม Red Blood ไม่ต้องบอกเลยว่า วันปกติเธอแต่งตัวยังไง ก็ไม่ใช่เวลาทำงานไม่จำเป็นต้องแต่งชุดดำและแว่นตาหนาเตอะ วันนี้ก็เลยเรียกสายตาจากผู้ชายที่นั่งอยู่ในร้านได้หลายคนรวมถึงผู้ชายที่นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงมุมนั้นด้วย \"สวัสดีค่ะ\" \"คุณ...จะไปไหนต่อ\" เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ \"เปล่าค่ะ ก็มาคุยธุระกับคุณไงคะ\" พอลสันขมวดคิ้ว มองตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่มีความเรียบร้อยสักนิด เสื้อสีขาวแหวกอก ก็ดูล่อแหลมเกินไป จำเป็นต้องแต่งตัวแบบนี้ออกจากบ้านหรือไง เรียวเห็นสีหน้ากับแววตาของเขาแล้ว ดูเหมือนกำลังบ่นพึมพำเรื่องการแต่งตัวของเธอเลย เรื่องแค่นี้ จำเป็นต้องจู้จี้จุกจิกด้วยหรือไง \"มีธุระอะไรก็รีบพูดมาเถอะค่ะ\" เธอนั่งลงบนเก้าอี้ที่เชนขยับให้ก่อนจะมองหน้าเขานิ่ง \"คุณรีบเหรอ\" \"วันนี้เป็นวันหยุดของพนักงาน ฉันต้องการวันหยุดในวันหยุด ที่ไม่ต้องออกมาพบเจอเจ้านายค่ะ\" คำพูดคำจาของเธอมันชวนให้เขาอยากจะประกบปากลงไปจริงๆ พอลสันยกมือขึ้นให้เชนส่งสมุดเล่มหนามาให้เขาก่อนที่ชายหนุ่มจะเปิดดู เรียวเห็นเขาเปิดดูสมุดเล่มหนึ่ง ตอนแรกคิดว่าเป็นเอกสารสำคัญอะไร แต่พอเห็นหน้าปกเขียนตัวใหญ่ว่า ‘MENU’ ก็รู้ว่าเป็นอะไร \"ตกลงคุณให้ฉันมาทำอะไรคะ\" \"กินข้าว\" \"...\" \"ผมอยากกินข้าว...กับคุณ\"