ตอนที่16 จัสมินตัวดี

C h a p t e r 16 \"ผม...อยากกินข้าวกับคุณ\" คำตอบของชายหนุ่ม เกินคาดหมายไปมาก เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดประโยคนั้นออกมา มันดู…แปลกพิกล \"คุณ...จะแกล้งฉันอีกแล้วใช่ไหม\" \"เปล่า ผมพูดจริงๆ \" พอลสันเอ่ยตอบเธอทั้งที่สายตายังคงจ้องมองเมนูอาหารที่อยู่ในมือ \"วันนี้เชฟมีเมนูใหม่มาเสนอ ผมเลยอยากให้คุณมาลองชิมด้วยกัน ว่ารสชาติเป็นยังไง\" ความจริงแล้ว อาหารใหม่ๆ ที่จะนำเสนอลงร้าน แค่ขึ้นไปเสิร์ฟให้เขาที่ห้องและให้เชนคอยจดบันทึกก็พอแล้ว เพียงแต่วันนี้กลับรู้สึกไม่อยากจะกินคนเดียว หมายถึงว่า เขาคิดถึงเธอ… \"คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า\" “…” เหมือนโดนลากออกมาเพื่อทำงาน ทั้งที่เป็นวันหยุดแท้ๆ แต่เอาเถอะ เธอยังไม่ได้กินข้าวเช้ามา ใครจะกล้าปฏิเสธได้ล่ะ \"โรงแรมของคุณเป็นอาหารบุฟเฟ่ต์ไม่ใช่เหรอคะ ฉันอยากไปตักเองได้หรือเปล่า\" แถมตอนนี้ก็ยังไม่มีคน เธอน่าจะตักได้โดยไม่ต้องแคร์สายตาใครด้วย \"เอาอาหารออกมา\" พอลสันบอกเชนที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะ เขามองเห็นสีหน้าของหญิงสาวตรงหน้าหงอยลงพร้อมเม้มปากแน่นก็อดสงสารไม่ได้ \"ทำงานให้เสร็จก่อน แล้วค่อยไปกิน\" เรียวเบิกตาโตมองเขา เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบกินอาหารบุฟเฟ่ต์รวมถึงหมูกระทะมาก เธอเคยมากินที่นี่ครั้งหนึ่งตอนยังเรียนอยู่ มีทั้งอาหารของแต่ละภาคในประเทศไทย อาหารญี่ปุ่นนำเข้า อาหารเกาหลี ของทะเล กุ้งแม่น้ำ ปูดอง ปลาแซลมอน... เธอกลืนน้ำลายดังอึกจนชายหนุ่มต้องเหลือบสายตาขึ้นมามอง เห็นนิ้วมือของเธอจับปลายช้อนกับส้อมแน่น เตรียมพร้อมที่จะสู้รบกับอาหารตรงหน้า \"ได้ค่ะ!! \" เรียวตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพลางพยักหน้าจริงจัง ส่งสายตาละห้อย มองไปยังอาหารแต่ละอย่างด้วยความอยากกิน ใช้เวลาไม่นานอาหารนานาชนิดก็ถูกเสิร์ฟมาวางบนโต๊ะ เรียวไม่พูดพร่ำ ก็ใช้ช้อนตักชิมแต่ละอย่างทีละนิดทีละหน่อยพร้อมกับวิจารณ์ไปด้วย โดยมีเชนทำหน้าที่จดบันทึก อะไรที่อร่อย เธอจะกินมากกว่าจานที่ไม่อร่อย ส่วนพอลสันก็นั่งตักอาหารกินตามเธอ จานไหนที่เธอตักเขาก็จะตักต่อพลางมองหน้าเธอไปด้วย เวลาผ่านไปไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด เพราะมีเสียงเจื้อยแจ้วของหญิงสาวตรงหน้า ทำให้เขาเพลิดเพลิน ได้เห็นทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และ...ความน่ารักของเธอ ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ให้ตายเถอะ!! \"อื้ม จานนี้อร่อยมากเลยค่ะ คุณลองทานสิ\" เรียวตื่นเต้นกับอาหารที่ไม่เคยได้กิน รสชาติอร่อยจนแทบอยากจะจับตัวคนทำไปไว้ที่บ้านเสียเลย เธอมีความรู้สึกอยากจะแบ่งปันความอร่อยให้ชายหนุ่มตรงหน้า จึงใช้ช้อนตักอาหารใส่จานของเขาโดยไม่ทันได้คิด “…” \"ปลาสดมากจริงๆ เชฟของคุณเก่งมากเลยนะคะ\" พอลสันมองอาหารในจานด้วยแววตาที่ว่างเปล่า เชนเห็นเรียวตักอาหารให้เจ้านาย เขากำลังจะเข้ามาห้าม…แต่ก็ไม่ทันแล้ว พอลสันโบกมือไล่เขา เชนจึงได้แต่พยักหน้าและกลับมายืนที่เดิม พอลสันไม่ชอบให้ใครตักอาหารใส่จานของเขาเพราะไม่ชอบการกินอาหารร่วมช้อนกับใคร และส่วนใหญ่คนพวกนั้นคือคนที่คอยเอาอกเอาใจเพื่อผลประโยชน์ ถ้าเจอแบบนี้เขาจะวางช้อนและเช็ดปาก เลือกที่จะไม่กินต่อ แต่แปลก...กับเธอเขากลับไม่มีความรู้สึกรังเกียจเลยสักนิด เวลาเธอตักอาหารมาให้ด้วยรอยยิ้มจริงใจ กลับทำให้เขารู้สึกอะไรบางอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน \"ไม่ทานเหรอคะ อร่อยจริงๆ นะ ฉันเคยกินแกงนี้มาก่อนแต่ปลาไม่สดแบบนี้ แต่นี่กลิ่นคาวไม่มีแถมละลายในปากด้วย\" เขารู้ว่าเธอไม่ได้ทำแบบนี้เพื่อเรียกร้องความสนใจอะไร เธอแค่ต้องการให้เขาชิมอาหารที่อยู่ในจานเพราะมันอร่อยเท่านั้นเอง ชายหนุ่มก้มหน้ามองอาหารในจานสักพักก็หยิบช้อนของตัวเองขึ้นมาตักปลาและเอาเข้าปาก เคี้ยวช้าๆ เพื่อรับรสชาติของอาหาร ถึงจะดูเหมือนกับทุกครั้งที่เคยกิน แต่ทำไมครั้งนี้เขากลับรู้สึกว่ามันอร่อยกว่าเดิม แค่อยากจะนอนกับเธอ ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ “อืม…อร่อยดี” “…” เรียวพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย ก่อนจะตักอาหารจานอื่นเพื่อชิมต่อไป เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง หญิงสาวชิมอาหารไปมากกว่าห้าสิบรายการ จนท้องเริ่มโตจนใกล้จะไม่ไหวแล้ว เธอเอนตัวพิงเก้าอี้ พลางลูบท้องไปมา ใครจะไปคิด ว่าอาหารจะเยอะแยะขนาดนี้ อุตส่าห์ชิมน้อยๆ กะว่าจะเหลือที่ว่างให้อาหารทะเลได้เข้าไปแหวกว่ายในท้อง ที่ไหนได้ เธอแทบจะอ้วกออกมาแล้วเนี่ย \"คุณพอลสัน…\" \"ครับ\" \"ฉันกลับได้หรือยังคะ\" ขืนยังนั่งอยู่ตรงนี้ มีหวังเธอจะอดใจไม่ไหวแล้วลุกขึ้นไปสวาปามอาหารบุฟเฟ่ต์แน่ๆ \"คุณไม่ทานบุฟเฟ่ต์แล้วเหรอ\" \"ฉัน...ไม่ทานแล้วค่ะ ฉันอิ่มแล้ว\" พอลสันจ้องมองมือของเธอที่กุมท้องอยู่ก็เข้าใจอะไรบางอย่าง อาหารที่ชิมวันนี้ก็เป็นอาหารจานหลักถ้าเธอยังกินไหวก็คงต้องยกรางวัลนักกินจุให้แล้วล่ะมั้ง แต่...คงจะอดกลั้นน่าดู เพราะแววตาของเธอเต็มไปด้วยความอาวรณ์ พอลสันเรียกเชนเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบเสียงเบา ไม่นานเชนก็เดินออกไป จากนั้นก็เดินกลับมาพร้อมยื่นบัตรสีทองให้เรียว \"อะไรคะ\" \"บัตรของผม คุณจะมากินอาหารที่นี่ เมื่อไหร่ก็ได้\" พอลสันพูดแทรกขึ้น อธิบายถึงสิ่งที่เชนส่งให้ บัตรที่เขาให้เธอเป็นบัตรเฉพาะของผู้บริหาร Red Blood เท่านั้น มีลายเซ็นกำกับของแต่ละใบเรียบร้อยและมีแค่ห้าใบในโลก ตอนนี้เธอก็ได้มันไปแล้ว เท่ากับว่าใครที่ได้เห็นบัตรใบนี้ ก็จะรู้ว่าเธอเป็นคนของเขา \"กินได้กี่ครั้งคะ\" มันต้องถามอยู่แล้วเธอจะได้วางแผนถูก \"ตามใจคุณ\" \"คุณให้ฉันกินฟรี ไม่จำกัดครั้งเหรอคะ\" \"ตอบแทนที่คุณเอาเวลาวันหยุดมาทำงานให้ผมก็แล้วกัน\" เรียวยื่นมือไปรับบัตรทอง พลางพลิกไปมาด้วยสีหน้าดีใจ ไม่คิดว่าเขาก็ใจดีเป็นเหมือนกัน ไม่ใช่เอาแต่หวังจะแต๊ะอั๋งเธออย่างเดียว แววตาเป็นประกายเหมือนคนได้ของที่ชอบ ทำให้พอลสันยกยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก และสิ่งที่น่าเหลือเชื่อที่สุดคือเขาเดินไปส่งหญิงสาวที่ลานจอดรถข้างหลังด้วยตัวเอง ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย แถมยังมองดูรถของเธอขับออกจากลานจอดรถจนพ้นสายตา… พอลสันเอียงคอ ก้มหน้ามองมือตัวเองพลางบ่นพึมพำไปมา \"ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่\" มีคำถามมากมาย รวมถึงความสับสนวนเวียนอยู่ในหัว เขาไม่เคยคิดจะหาคำตอบมาก่อนเพราะคิดอยู่เสมอว่าแค่อยากนอนกับเธอเท่านั้น ใช่ ต้องแค่นั้นแน่ๆ หลังจากได้เธอแล้ว ก็คงไม่ต้องมาสับสนหรือทำอะไรแบบนี้อีกแล้วสินะ พอลสันพยายามหาคำตอบให้ตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงแรมเพื่อขึ้นห้อง ขณะยืนรอลิฟต์อยู่ ก็เจอกับสาวร่างบางยืนอยู่ข้างในพอดี เขาเดินผ่านหน้าเธอเข้าไปในลิฟต์ ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอด้วยซ้ำ ฟรึ่บ!! หญิงสาวกำลังก้าวเท้าเดินออกไปจากลิฟต์ แต่ก็หยุดชะงัก ก่อนที่ร่างบางจะเซไปซบอกแกร่งของชายหนุ่มข้างหลังทันที พอลสันอ้าแขนรับไว้เพราะเป็นสัญชาตญาณ ก่อนจะผลักไปให้เชนเป็นคนพยุงร่างหญิงสาวไว้แทน “นายครับ…” “พาเธอไปห้องอื่น รอตื่นแล้วค่อยไล่ไป” “ครับ” ถือเสียว่าเป็นโชคดีของเธอก็แล้วกัน ที่เขายังรู้สึกอารมณ์ดีอยู่ ไม่อย่างนั้น เธอคงได้ถูกทิ้งให้นอนบนพื้นถนนของโรงแรมไปแล้ว 2 ชั่วโมง จีนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เห็นเพียงเพดานที่ไม่คุ้นเคย เธอจำได้ว่า ตอนนั้นกำลังจะเดินออกจากลิฟต์ จากนั้นภาพก็มืดดับไป หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็มองไปรอบๆ ห้องเพื่อหวังจะเจอใครสักคน แต่… “เฮ้อ…” เธอส่ายหน้าไปมา ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง แกร๊ก หญิงสาวเห็นชายชุดดำนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องก็ชะงักด้วยความตกใจ “นายบอกว่า ถ้าคุณตื่นแล้วก็ให้กลับครับ” “…” ลูกน้องของคุณพอลสันนั่นเอง “ฉัน…อยากเจอคุณพอลสัน…” “นายไม่อนุญาตให้ใครพบครับ” “…” “ฝากบอกเขาด้วยนะคะ ว่าฉันขอบคุณ” “แล้วผมจะบอกให้ครับ” วันอาทิตย์ งานกาล่าดินเนอร์การกุศลของคุณชายหนึ่ง เป็นงานใหญ่ มีทั้งดารา เซเลบริตี้ คนดังแถวหน้า คนรวยในวงการธุรกิจ ไฮโซ เพื่อร่วมเดินแฟชั่นโชว์การกุศลด้วยธีมสีขาวดำ ขาวน้ำตาล และยังมีดาราคนดัง ร่วมเดินฟีนาเล่ส่งท้ายด้วย เพื่อรวบรวมเงินบริจาคในการประมูลครั้งนี้ มอบให้มูลนิธิเด็กกำพร้า ซึ่งงานจัดที่โรงแรม Red Blood W สาขาใหญ่ที่ทองหล่อ งานเริ่มตั้งแต่หกโมงเย็น ซึ่งเรียวก็มาพร้อมพ่อตรงตามเวลา แต่ริวเป็นนักธุรกิจที่มีคนรู้จักจึงต้องลากเรียวเพื่อแนะนำลูกสาวให้ใครหลายคนได้รู้จัก เพื่อสร้างคอนเนคชั่นในการทำงานให้เธอ ใช้เวลาการพูดคุยก็ปาเกือบชั่วโมงจนเธอเริ่มเมื่อยและเดินถอยหลังปลีกตัวไปที่โซนอาหารแทน วันนี้เธอตั้งใจมาที่นี่ เพราะจะมาพากระเป๋าลูกรักเธอกลับบ้านเท่านั้น แต่ก่อนจะเจอยัยจัสมินก็ต้องเติมพลังให้ตัวเองก่อน ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำ ผูกโบ ทรงผมที่ปาดเจลจนเกือบหมดกระปุก ถูกนักข่าวกับสื่อโทรทัศน์กันตัวไว้เพื่อขอสัมภาษณ์ กว่าจะหลุดจากวงจรมาได้ก็เกือบครึ่งชั่วโมง แต่แล้วสายตาก็เห็นแผ่นหลังของหญิงสาวในชุดราตรีสีขาวเปลือยหลังนวลเนียนซึ่งมีแค่เชือกผูกกั้นไว้สองเส้น ยืนอยู่มุมตักอาหาร ความสวยของเธอตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายคน แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น ยังคงยืนเลือกอาหารวางบนจานอย่างประณีต ชายหนุ่มไม่อยากจะเสียเวลา จึงรีบสาวเท้าเดินตรงไปยังเป้าหมายทันที \"อะแฮ่ม...ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า...\" ทันทีที่หญิงสาวหันหน้ามา เขาก็ได้แต่อ้าปากค้าง เพราะดวงตากลมโตเป็นประกาย ริมฝีปากชุ่มชื้นสีชมพู ลำคอยาวระหงมีสร้อยสีเงินประดับอยู่ยิ่งทำให้ผิวเนียนละเอียดผ่องขึ้นมาก ชุดราตรีสีขาวเกาะอกที่ดันหน้าอกให้เห็นเป็นส่วนเว้าโค้งสวย เธอเป็นหญิงสาวที่เปล่งประกายอยู่ในทุ่งดอกไม้ชัดๆ แต่ทำไมเขาดูคุ้นตา เหมือนเคยเจอที่ไหน หรือจะเป็นใครสักคนที่เขาเคยนอนด้วยหรือเปล่า… \"สวัสดีค่ะ คุณเจค\" “เอ๊ะ!!” เธอรู้จักเขาด้วยเหรอ “คุณ...คุณรู้จักผมด้วยเหรอ\" แปลกจัง...ไม่สิ เขาเป็นดาราดังคนก็ต้องรู้จักเยอะอยู่แล้ว \"รู้จักสิคะ\" \"เรา...\" เขา...เขาเคยได้ผู้หญิงคนนี้แล้วทิ้งหรือเปล่านะ เขาจะตาบอดขนาดทิ้งเธอลงได้ยังไง เจคขยับไปใกล้เรียวและกระซิบเบาๆ \"เรา…เคยนอนด้วยกันหรือเปล่าครับ\" \"อะไรนะ…\" เรียวขมวดคิ้วแน่นมองผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาขุ่นมัว จนชายหนุ่มหลบสายตาและเริ่มมีสีหน้ารู้สึกผิด \"ขอโทษนะครับ ถ้าผมเคยทิ้งคุณ งั้นเรา...\" \"คุณเจคคะ คุณจำฉันไม่ได้เหรอคะ\" \"เอ่อ...\" เขาเอียงคอมองเธออย่างครุ่นคิด ส่วนเธอก็เอียงคอมองเขาเช่นกัน \"เรียวใช่ไหม\" เธอละสายตาจากเจค ก่อนจะหันไปมองตามเสียง \"พี่เมฆ มาด้วยเหรอคะ\" เธอเดินเข้าไปหาเมฆ โดยไม่สนใจเจคที่ยืนอึ้งอยู่กับที่ เมื่อกี้ คือเรียว เลขาคนโปรดของพอลสันนะเหรอ ทำไม!! เธอถึงสวยขนาดนี้!! แตกต่างจากเวลาทำงานมากจนเขาจำแทบไม่ได้!! พอลสัน!! นายกล้าทิ้งผู้หญิงคนนี้ให้มางานคนเดียวได้ยังไง!! เรียวหรี่ตามองชายหนุ่มตรงหน้า เขาคือรุ่นพี่ที่คณะบริหาร รู้จักกันเพราะเขาคือพี่รหัสของจันทร์เจ้าเพื่อนสนิทของเธอ แต่วันนี้ผิดแปลกไป เพราะเขาดูหล่อมากขึ้นกว่าเดิมนะสิ \"พี่ตามพ่อมาน่ะ แล้วเรียวล่ะ\" \"เหมือนพี่เลยค่ะ น่าเบื่อจะตายอยู่แล้ว\" \"เรียว สวยขึ้นนะ\" \"ขอบคุณค่ะ เรียวว่าพี่เมฆหล่อขึ้นมากเลยนะ ไม่ได้เจอแค่ปีกว่าเอง\" “คงเพราะได้มีเวลาดูแลตัวเองมั้ง” เมฆลูบท้ายทอยตัวเองด้วยท่าทางเคอะเขิน “แล้วจันทร์เจ้าเป็นยังไงบ้าง ได้ติดต่อกันบ้างหรือเปล่า\" \"เรียวก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ไม่ได้ติดต่อกันเลย\" \"แล้ว...\" เมฆค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบข้างหูเรียว \"เรียวรู้จักคุณเจคด้วยเหรอ\" \"ค่ะ รู้จักกันในส่วนของงาน ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอกค่ะ\" \"อยู่ห่างๆ ไว้ก็ดีนะ ผู้บริหารของ Red Blood ส่วนใหญ่จะขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงทั้งนั้น เว้นคุณพอร์ชคนเดียวนั่นแหละ\" \"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ พี่เมฆทานอะไรมาหรือยัง เรียวชิมอาหารเมื่อกี้อร่อยมากเลยค่ะ ลองชิมดูสิคะ\" เรียวพูดคุยกับเมฆอยู่นานหลายนาที เพราะเป็นคนเดียวในงานที่เธอสามารถคุยด้วยได้โดยไม่อึดอัด การกระทำของเธอก็ตกอยู่ในสายตาของเจคที่กำลังยืนยกโทรศัพท์ขึ้นมา ‘แชะ’ จากนั้นก็ก้มหน้าทำอะไรบางอย่าง ครืด ครืด ครืด พอลสันกำลังนั่งอยู่ในกาสิโนเล่นไพ่กับลูกน้องอย่างสนุกสนาน ก็มีเสียงไลน์เข้ามา Jake : sent photo paulson : ... Jake : She’s so beautiful. Do you feel the same? บรรยากาศในห้องเริ่มมาคุ ลูกน้องเห็นสีหน้าเจ้านายไม่ค่อยดี เปลวไฟในดวงตายิ่งบ่งบอกถึงความหงุดหงิด พอลสันจับโทรศัพท์แน่น คิ้วขมวดเป็นปม พลางจ้องมองรูปที่ถูกส่งมา เป็นรูปหญิงสาวที่ยืนคุยกับผู้ชายด้วยท่าทางสนิทสนม มันจะมากเกินไปแล้วนะ ทำไมต้องหัวเราะขนาดนั้น มีอะไรต้องยืนคุยใกล้กันด้วย!!! สักพัก พอลสันก็ปาไพ่ในมือทิ้งและลุกขึ้น เดินออกจากกาสิโนไปอย่างรวดเร็ว เรียวนั่งอยู่ที่โต๊ะของพ่อ และนักธุรกิจมากมายที่กำลังพูดคุยถึงธุรกิจพันล้าน เธอไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเพราะกำลังมองอาหารในจานหลักที่คุ้นเคย เมื่อวานอาหารจานนี้เป็นอาหารที่ถูกเสิร์ฟให้เธอทานพร้อมกับเขา นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอกันอีกที่นี่ ว่าแต่…งานวันนี้ เธอคงไม่เจอเขาหรอกนะ ตอนนี้ดูเหมือนงานกำลังจะเริ่ม ไม่รู้เมื่อไหร่จัสมินจะออกมาให้เห็นสักที เธออยากเจอจะแย่… \"พ่อคะ เรียวไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะคะ\" \"จ๊ะ รีบมานะ จะได้มาทันงานประมูล\" \"ค่ะ\" ที่จริงเธอไม่ได้จะไปเข้าห้องน้ำหรอก แต่จะไปด้านหลังเวที เพื่อตามหายัยจัสมินต่างหาก คราวนี้แหละเธอจะด่าให้ลืมทางกลับบ้านเลย เรียวเดินออกจากห้องโถงใหญ่และเดินตรงไปทางด้านหลัง ที่นี่ดูกว้างและใหญ่กว่าสาขารัชดาฯ เสียอีก บันไดทางขึ้นก็เป็นสีทองอร่าม ต่างกับโรงแรมของเธอราวฟ้ากับเหว เพร้ง! เสียงแก้วแตกดังลั่นมาจากห้องข้างๆ ประตูถูกเปิดแง้มไว้ ทำให้ได้ยินเสียงชัดเจน \"จัสบอกแล้วไง!! ว่าจะใส่เพชรชิ้นนั้น!! \" \"แต่นั่นเป็นของน้องอ้ายหนี่นะคะ\" \"แล้วจัสล่ะ!! จัสเป็นตัวเด่นนะ!! พี่ภัทรจะให้คนอื่นมาแย่งตำแหน่งจัสได้ยังไง\" \"ก็คุณชายหนึ่งบอกว่าให้น้องอ้ายหนี่เป็นคนใส่นี่คะ อีกอย่าง น้องอ้ายหนี่ก็เป็นหลานของคุณชายหนึ่งด้วย…\" \"แต่จัส...” หญิงสาวชะงัก เมื่อเห็นใครคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาข้างใน “เรียว มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง\" จัสมินมองเรียวอย่างกล้าๆ กลัวๆ \"ไง คิดว่าจะไม่ได้เจอกันเสียแล้ว ยัยน้องตัวแสบ” เรียวพูดจบก็หันไปมองภัทรด้วยแววตาดุดัน “ส่วนพี่ ไม่คิดจะรับสายเรียวเลยหรือไง\" \"ก็…ก็…น้องจัสบอกไม่ให้พี่รับน่ะค่ะ\" \"มาทำไม!!! \" จัสมินตะโกนลั่น \"ของฉันอยู่ที่ไหน\" \"ของ...ของอะไร\" จัสมินมีท่าทีเลิ่กลั่กเมื่อถูกถามถึงกระเป๋าราคาแพง \"กระเป๋าของฉัน อยู่ที่ไหน\" เรียวสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้จัสมิน ที่กำลังถอยหลังหนีด้วยความกลัว \"แค่...แค่ยืม ทำไมต้องทำท่าทางน่ากลัวด้วย\" \"เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครมายืมของของฉันโดยเฉพาะเธอ สรุปกระเป๋าของฉันอยู่ที่ไหน\" \"รอจบงานก่อน แล้วจะคืนให้\" \"ทำไมฉันต้องเชื่อเธอ ของฉันอยู่ที่ไหน!! \" จัสมินตกใจกับท่าทีของหญิงสาวตรงหน้า ดูเหมือนจะคุยดีๆ ไม่ได้ เธอจึงตัดสินใจถอดรองเท้าและรีบวิ่งหนีออกไปข้างนอกอย่างทุลักทุเล เรียวมองดูเธอวิ่งออกไปก็หันไปจ้องมองภัทรด้วยสีหน้าเย็นชา \"ตกลงกระเป๋าอยู่ที่ไหน\" \"คือ...คือว่า\" \"ตอบสิ!! มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้\" \"น้องเรียว น้องเรียวอย่าเพิ่งโกรธเลยนะคะ\" “…” แค่ประโยคเดียวของภัทร ก็ทำให้เรียวเลือดขึ้นหน้าแล้ว ถามมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบสักที แสดงว่ากระเป๋าของเธอไม่ได้อยู่ในสภาพสมบูรณ์สินะ สีหน้าของเรียวทำให้ภัทรถอยหลังไปช้าๆ เธอรู้ ว่าเวลาเรียวโกรธ เธอจะน่ากลัวมากแค่ไหน เพราะงั้น…เธอควรจะหนีตามจัสมินออกไป… \"ว้ายยยย!! \" เสียงกรี๊ดของผู้หญิงข้างนอกทำให้เรียวกับภัทรรีบวิ่งออกไปดู เธอเห็นจัสมินนอนล้มอยู่บนพื้น กระจัดกระจายไปด้วยอาหารและจานที่แตก รวมถึงชายหนุ่มที่ยืนหน้านิ่งอยู่กับที่ ใบหน้าและร่างกายเต็มไปด้วยเศษสกปรกของอาหารที่กระเด็นมาติด เธอรู้จักเขา...นั่นคือคุณพอลสัน \"ขอ...ขอโทษค่ะ\" พนักงานผู้หญิงที่ถูกเดินชนยืนก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด \"เดินไม่เห็นคนหรือไง!!!! \" เชนตะโกนเสียงดัง ก้มมองหญิงสาวที่ล้มอยู่บนพื้นด้วยความไม่พอใจ \"พวกแกต่างหากเดินไม่ดูคน!!! \" จัสมินพูดแทรกออกมาด้วยความโมโหที่ชุดเดินโชว์ต้องเปื้อนสกปรกไปหมด เธอรีบลุกขึ้นยืนเพื่อจัดทรงชุดให้เข้าที่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้า ทำไม เขาดูหล่อเหลาดีจัง ชุดสูทสีน้ำตาลก็ช่างเหมาะกับเขาอย่างกับอะไรดี แต่…เขากลับมองเธอด้วยแววตาดุดัน ไม่ได้อ่อนโยนต่อผู้หญิงสักนิด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน เธอรีบหลุบสายตาลงด้วยความหวาดกลัวโดยอัตโนมัติ \"พะ...พวกคุณ...เดินไม่เห็นทางหรือไง!! \" จัสมินพูดอย่างเงอะๆ งะๆ และรีบยกแขนขึ้นตั้งท่าป้องกันหน้าตัวเอง เมื่อเห็นชายหนุ่มชุดสูทสีน้ำตาล ยกมือขึ้นมาคล้ายจะตบ \"อย่านะ!! \" \"คุณพอลสัน!! \" เรียวตะโกนเสียงดังจนชายหนุ่มหยุดชะงักแล้วเลื่อนสายตาขึ้นไปมอง ถึงได้เห็นหญิงสาวในชุดราตรีสีขาว เกาะอกไหล่เปลือยเปล่า ใบหน้าเรียวสวยจนเขาได้แต่ยืนมองตาค้าง