ตอนที่19 เธอสำคัญกับนายเหรอ

C h a p t e r 19 \"อืม\" พอลสันตอบกลับ ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังเดินตรงมาทางนี้ “ไม่นึกว่าจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้ ไม่คิดจะกลับไปแคนาดาบ้างเหรอ\" \"ฉันคงไม่ต้องตอบคำถามหรอกใช่ไหม\" คำตอบของพอลสันทำให้ชายหนุ่มอดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ \"อืม ไม่ต้องหรอก\" \"คุณพอลสัน!! คุณพอลสันคะ!! \" สาวน้อยจับจีบกระโปรงและวิ่งมาหาพอลสันอย่างรวดเร็ว \"คุณพอลสันอย่าเพิ่งกลับนะคะ มีพักช่วงการประมูลรอบสุดท้าย\" เธอบิดตัวไปมา ก้มหน้ามองดูมือของตัวเองด้วยความเขินอาย \"อ้ายหนี่อยากเต้นรำกับคุณพอล...\" \"สวัสดีครับ คุณอ้ายหนี่\" “…” เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็มีชายหนุ่มพูดแทรกขึ้นมา ตอนแรกเห็นเขายืนคุยกับคุณพอลสันอยู่ ก็ไม่ได้คิดจะสนใจ จนกระทั่งได้เห็นใบหน้าชัดเจนของชายหนุ่มตรงหน้า ก็อดมองตาค้างไม่ได้ \"ผมไลม์ครับ\" ชายหนุ่มส่งมือมาเช็คแฮนด์ เธอก็เอื้อมมือไปเช็คแฮนด์เขากลับตามมารยาท “สวัสดีค่ะ” เธอเอ่ย พลางเหลือบตามองพอลสันที่ยืนอยู่ด้านข้างด้วยความระมัดระวัง เธอไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด พอลสันไม่คิดจะยืนอยู่นานเท่าไหร่ สักพักก็ตัดสินใจ เดินกลับเข้าไปในห้องโถงโดยไม่สนใจสายตาของหญิงสาวที่มองตามตาละห้อย เขาแทบไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ ว่าลักษณะของเขาคล้ายคนตกอยู่ในภวังค์ สมองมัวแต่คิดว่าหญิงสาวคนนั้นหายไปไหน ทั้งที่เธอควรจะรอเขาอยู่หน้าห้องน้ำสิ เมื่อเข้ามาในห้องโถง สายตาก็สาดส่องไปทั่วเพื่อมองหาเป้าหมาย แต่ก็ยังไม่เจอ เขาจึงหันไปมองเชนที่ยืนอยู่ข้างหลัง \"เธอไปไหน\" เชนรู้ว่าเจ้านายถามถึงใคร จึงไม่ได้แสดงความตกใจอะไร มีอยู่คนเดียวที่ช่วงนี้ ที่นายยุ่งวุ่นวายด้วยบ่อยๆ \"ก็...ออกไปพร้อมนายนี่ครับ\" เรียวนั่งอยู่ในรถตู้สีดำคันใหญ่ที่มีเพียงเธอกับน้องสาวต่างพ่อต่างแม่นั่งอยู่ข้างในเท่านั้น ก็อย่างที่จัสมินบอก วันนี้มีนักข่าวกับสื่อโทรทัศน์เยอะมาก เกรงว่าจะมาเห็นเธอสองคนทะเลาะกัน มันจะกลายเป็นข่าวใหญ่ อย่างน้อยก็ต้องเห็นแก่หน้าพ่อของเธอไว้ก่อน \"เธอตั้งใจเอากระเป๋าของฉันไปประมูลใช่ไหม\" เรียวข่มอารมณ์ไว้เพื่อไม่ให้ปะทุออกมา \"เปล่า เปล่านะ...\" ความจริงเธอต้องเดินแบบในชุดสร้อยเพชรของคุณชายหนึ่งต่างหาก แต่ดันมาโดนแคนเซิลเพราะจะให้หลานสาวขึ้นโชว์แทน มันไม่แฟร์กับเธอมาก ในเมื่อไม่ได้ขึ้นเดินแบบ งั้นก็ต้องหาของมาประมูลเองและของที่ว่าก็คงไม่พ้นกระเป๋าราคาแพงของเรียว อีกอย่างงานนี้มีผู้ใหญ่หลายคนที่เธออยากจะร่วมงานด้วย ถ้าได้ขึ้นไปอยู่บนเวทีเพื่อเป็นจุดรวมสายตาก็จะง่ายต่อการเข้าถึงบุคคลสำคัญในอนาคต เธอตั้งใจว่าจะแม่ของเพื่อนเป็นคนประมูลโดยใช้เงินเธอ แต่ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายอย่างคุณพอลสันจะมาประมูลกระเป๋าแข่งกับผู้หญิงด้วย \"ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ \" \"แล้วจะแก้ปัญหายังไง\" \"ก็...ก็...\" จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ยัยบ้า!! คนที่ประมูลไป คือคนที่เกือบจะตบเธอนะ ถ้าจะให้เข้าไปคุยล่ะก็ ไม่สู้เอาไฟมาเผารถเธอเสียยังจะดีกว่า น่ากลัวจะตาย!! \"พูด!! จะแก้ปัญหายังไง\" เรียวตะโกนถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม \"ฉัน...ฉันจะจ่ายเงินค่ากระเป๋าให้เอาไหม จ่ายราคาเท่ากับที่เธอซื้อมา\" \"อย่ามามักง่าย!! \" \"แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ก็มีคนอื่นประมูลไปแล้ว!! \" \"ใช่!! คนอื่นประมูลไปแล้ว!! เธอก็ต้องแก้ปัญหาสิ!! \" \"หมาย...หมายความว่าไง\" เรียวหันมายิ้มด้วยสีหน้ามีเล่ห์เหลี่ยมที่สุด จนจัสมินอดกลืนน้ำลายไม่ได้ คงไม่คิดจะให้เธอไปทำอะไรแปลกๆ หรอกใช่ไหม เรียวกลับเข้ามาในงานพร้อมกับจัสมิน มองไปภายในงาน ที่เต็มไปด้วยหนุ่มหล่อสาวสวยมากมาย ที่กำลังวาดลวดลายเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน \"พ่อคะ งานประมูลจบแล้วเหรอ\" เรียวเข้าไปกระซิบข้างหูริว \"ยัง พักเต้นรำก่อน สักพักจะมีงานประมูลชิ้นสุดท้าย\" อ๋อ ยังเหลืองานประมูลอีกชิ้น \"จัสมิน ให้เกียรติเต้นรำกับผมได้ไหมครับ\" ผู้ชายสูงยาวเข่าดียื่นมือมาเพื่อขอหญิงสาวเต้นรำ “คุณเป็นใครเหรอคะ…” จัสมินเชิดหน้าทำเหมือนไม่สนใจแต่นั่นคือการเรียกร้องความสนใจต่างหาก เรียวเบ้ปากก่อนจะดันจัสมินไปด้านหลังของตัวเอง พลางเอ่ย \"จัสเต้นรำไม่เป็นหรอกค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ\" \"ไม่เป็นไรครับ ผม...\" เรียวกลับหันหลังให้ จากนั้นก็มองน้องสาวตัวแสบที่กำลังยืนขบเคี้ยวเขี้ยวฟันอยู่ “ทำอะไรของเธอ!!” \"เธอมีคู่เต้นรำแล้ว\" “ฉันยังไม่มี!!” “มี!!” \"ใครเป็นคู่เต้นรำของฉัน\" \"นั่นไง\" เรียวพยักพเยิดหน้าไปทางชายหนุ่มที่นั่งดื่มไวน์อยู่กับดาราดังคนหนึ่ง ซึ่งเขาเองก็มองมาทางนี้อยู่ก่อนแล้ว \"เข้าไปคุยกับเขาเรื่องกระเป๋า\" \"บ้า!! ...\" บ้าไปแล้ว!! \"ได้นะจัสมิน ถ้าเธอไม่ยอมทำ ฉันจะเอาของในห้องเธอไปขาย\" \"ไม่ได้นะ!! \" \"งั้นก็ไปสิ\" \"แต่...\" \"ไม่มีแต่…\" จัสมินหน้าหงอย มองไปยังเป้าหมายด้วยแววตาหวาดกลัว จะให้เข้าไปหาคุณพอลสันเพื่อขอเขาเต้นรำนะเหรอ เธอคงไม่โดนฆ่าก่อนใช่ไหม พอลสันมองดูเรียวกับน้องสาวกำลังยืนคุยกันอยู่ แถมยังหันมามองเขาเหมือนกำลังตกลงอะไรบางอย่าง ไม่นาน น้องสาวของเธอก็เดินเข้ามา \"ฉัน...จะขอคุยกับคุณพอลสันหน่อย\" จัสมินบอกเชนที่ยืนขวางไว้ \"นายไม่มีอะไรจะคุยกับคุณครับ\" \"แต่ฉันมี!! \" ด้วยความที่เธอเป็นดารา ที่ถูกตามใจอยู่เสมอจึงเผลอขึ้นเสียงโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะปรับสีหน้าและเสียงให้เบาลง \"แต่ฉันมีค่ะ...\" \"กรุณากลับไปนั่งที่ของคุณด้วยครับ\" “…” จัสมินมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่อย่างสบายใจ ไม่สนใจที่เธอเดินมาหาด้วยซ้ำ เหอะ!! ไปก็ได้!! พอลสันหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ สายตายังคงจ้องมองเรียวที่กำลังก้มหน้าอยู่ \"คุณพอลสัน ไม่อยากเต้นรำบ้างเหรอคะ\" อ้ายหนี่ถามขึ้นเมื่อเห็นเขายังนั่งนิ่งไม่เอ่ยปากชวนเธอเต้นรำสักที เธอหวังว่าจะได้มีโอกาสได้เต้นรำกับเขาสักครั้ง เพื่อให้ผู้หญิงในงานอิจฉาเธอเล่น แต่เพลงใกล้จะจบแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววสักที \"ผมไม่ชอบ\" “…” อ้ายหนี่หน้านิ่ง ทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะ \"คือ พอลสันไม่ชอบทำอะไรแบบนี้อยู่แล้วเพราะกลัวเป็นข่าวนะครับ\" เจคพยายามอธิบายแทนเพื่อนรักเพราะเห็นหญิงสาวทำหน้าผิดหวังจนดูน่าสงสาร อ้ายหนี่ได้ยินเจคตอบกลับมาก็ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับ \"เหมือนกันเลยค่ะ อ้ายหนี่ก็ไม่ชอบ\" ไม่ได้เต้นรำด้วยกันงั้นก็ไม่ชอบไปด้วยกันเสียเลย อย่างน้อยก็มีอะไรที่เหมือนกันบ้าง พรึ่บ! อยู่ๆ พอลสันก็ลุกขึ้น เดินออกไปจากโต๊ะ อ้ายหนี่ลุกขึ้นหวังจะตามเขาไป ก็โดนเลขายืนขวางไว้ _________________________ \"เรียว ไปเต้นรำกับพี่สักเพลงไหม\" \"พี่เมฆคะ เรียวเต้นรำไม่เป็น\" \"ไม่เป็นไร พี่ก็ไม่เป็นเหมือนกัน แค่อยากเต้นรำกับเรียวสักเพลงเท่านั้นเอง\" \"เรียวกลัวจะไปเหยียบเท้าพี่เอานะสิ พี่ไปชวนคนอื่นดีกว่านะคะ” “พี่อยากเต้นรำกับเรียว ไปชวนคนอื่นก็แทนที่เรียวไม่ได้อยู่ดี” “ปากหวานนะเนี่ย…” เรียวหัวเราะเบาๆ ทำทีเขินอาย \"ปกติมั่นหน้าจะตายไป ทำไมวันนี้ถ่อมตัวได้นะ\" จัสมินบ่นพึมพำเบาๆ \"นะ ไปเต้นรำกับพี่หน่อยนะ แค่เพลงเดียวเอง\" “…” เธอมองหน้ารุ่นพี่ที่พยายามอ้อน เพื่อรอมือให้เธอตอบรับเต้นรำ แต่…เธอเต้นรำไม่เป็นจริงๆ \"อย่าเล่นตัวนักเลย ไปเถอะ\" จัสมินพูดแขวะขึ้นมาจนเรียวต้องหันไปจิกตาใส่ \"ไปเถอะ แค่เพลงเดียว\" เมฆทำหน้าหงอยจนดูเหมือนจะร้องไห้ เรียวจึงตัดสินใจยื่นมือออกไปเพื่อวางบน… หมับ! ยังไม่ทันได้วางมือ ก็มีใครบางคนมาจับข้อมือเธอไว้แทน “คุณ…” พอลสันไม่พูดพร่ำต่อ ก็ลากหญิงสาวไปกลางงาน รั้งเอวบางเข้าไปใกล้ ก่อนที่เธอจะได้สติ เรียวพยายามดึงมือออกแต่ไม่เป็นผล เพราะร่างกายของเขาแข็งแรงเกินไป “ฉันเต้นรำไม่เป็น!! \" เรียวกัดฟันพลางถลึงตาโต “แล้วยังไง” “นี่!!” “ถ้าขืนคุณยังมองผมด้วยสายตาแบบนี้อีก ผมจะพาคุณกลับโรงแรม\" \"เป็นบ้าอะไรเนี่ย\" \"แค่เต้นรำ\" \"แต่ฉันไม่อยากเต้นรำ!! \" \"ทีกับผม ปฏิเสธหนักแน่นเชียวนะ แต่กับผู้ชายคนอื่น ยังคิดแล้วคิดอีก\" \"คุณพูดอะไรของคุณ!! \" \"อย่าให้ผมต้องย้ำ ว่าคุณคือผู้หญิงของผม\" “…” แววตาและคำพูดของเขาทำให้เธออยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงจะนึกหวงเธอขึ้นมาล่ะมั้ง แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ไม่เท่ากับว่าเขาชอบเธอเหรอ แต่คนอย่างเขาจะมาชอบเธอได้ยัง เจตนาที่ชัดเจนของเขาคือต้องการกินเธอต่างหากและการที่เขาพยายามทำตัวเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแบบนี้ อาจเป็นเพราะต้องการจะเอาชนะเธอต่างหาก ถ้าเธอยอม ทุกอย่างจะจบ เธอจะกลายเป็นเบี้ยของเขาทันที เพราะงั้น…อย่าเผลอใจเด็ดขาด \"มองแบบนี้ต้องการอะไร\" เขาเอ่ย \"คุณบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงของคุณ คุณชอบฉันเหรอคะ\" “…” คำถามของหญิงสาวทำให้พอลสันนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ อะไรทำให้เธอคิดว่าเขาชอบเธอ แค่บอกว่าเธอคือผู้หญิงของเขา แปลว่าต้องชอบเธองั้นเหรอ เขาแค่ต้องการ...ต้องการ... \"ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ ฉันรู้ว่าเป็นไปไม่ได้\" แค่เห็นเขาลังเลที่จะตอบบวกกับท่อนแขนที่เกร็งมากกว่าเดิมก็รู้แล้วว่าคำถามของเธอมันช่างงี่เง่าและน่าขำแค่ไหน “…” พอลสันมองหญิงสาวที่ทำสีหน้าผิดหวังในใจก็รู้สึกแย่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ฟรึ่บ!! อยู่ๆ ไฟก็ดับ ภาพเลือนราง มองไม่เห็นอะไรเลยสักอย่าง รู้แต่ว่า เธอถูกผลักออกและไปชนใครเข้าก็ไม่รู้ ขาเธอพลิกตะแคงเพราะแรงผลัก ทำให้ทรงตัวไม่อยู่ จนเหมือนเซจะล้มลง ถึงได้หลับตาเตรียมโดนกระแทกไปบนพื้น แต่... ฟรึ่บ!! \"ว้าว\" \"ถ่ายไว้ๆ \" เสียงฮือฮาจากคนรอบข้างทำให้เรียวที่หลับตาอยู่ลืมตาขึ้นมา ปรับโฟกัสสายตาสักพัก ก็เห็นภาพตรงหน้าชัดเจน ผู้ชายที่เพิ่งกอดเธออยู่เมื่อกี้ กำลังกอดผู้หญิงคนอื่นอยู่และที่สำคัญคือเขากำลังจูบเธอด้วย...ท่าทางของพวกเขาทั้งสองจูบกันดูดดื่มจนเธอไม่อยากจะเชื่อด้วยซ้ำ ถึงได้ก้มหน้าลง แสร้งทำเป็นไม่เห็น ขณะเดียวกัน สายตาก็เห็นท่อนแขนแกร่งของใครคนหนึ่งกอดเอวเธอไว้จึงเงยหน้าขึ้นไปมอง \"คุณ...เป็นยังไงบ้าง\" \"เอ๊ะ...คุณ คุณคือคนวันนั้น\" \"สวัสดีครับ คุณอิงกาญจน์ ไม่คิดว่าจะมาเจอคุณในสภาพนี้ เป็นยังไงบ้าง\" เธอค่อยๆ ทรงตัวให้ยืนนิ่งพยายามมองเท้าตัวเองที่เริ่มบวมแดงเล็กน้อย \"สงสัยข้อเท้าจะแพลง\" \"มีคนผลักคุณ? \" เขาถามเธอเสียงเบาๆ เรียวก็พยักหน้าเป็นคำตอบ อีกฝั่งหนึ่ง พอลสันยังคงหลับตาเพื่อรับรสจูบของหญิงสาวตรงหน้า เขาไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นใคร แต่เพราะคิดว่าเป็นเรียว ถึงไม่ได้ผลักเธอ แต่กลับรั้งเอวบางให้แนบแน่นมากขึ้น ก่อนที่ไฟจะดับ สมองของเขากำลังสับสน พยายามหาคำตอบที่เธอถาม แต่ยังไม่ทันจะทำอะไร สติก็หายไปเพียงเพราะจูบเดียวของเธอ เขามีความรู้สึกอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ ไม่อยากให้ความรู้สึกนี้หายไป… \"นายครับ…\" เสียงเชนทำให้เขาลืมตาขึ้นมา และ… ผลัก!! เขาดันร่างหญิงสาวออกอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปมองรอบด้านด้วยสายตาไม่พอใจ เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นผู้หญิงคนนี้ได้ แล้วทำไม…ทำไม…เรียวถึงได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่น ไอ้บ้าเอ๊ย!! \"คุณทำอะไร!! \" พอลสันขมวดคิ้วตะโกนใส่อ้ายหนี่ด้วยความโกรธ \"คือ...อ้ายหนี่ อ้ายหนี่กำลังจะเต้นรำกับคุณไลม์ อยู่ๆ ไฟก็ดับ แล้วก็มีคนมาผลักอ้ายหนี่ออก จากนั้นก็มีคนมา…จูบ\" เธอตอบคำถามเขาด้วยความระมัดระวัง และย่นคอด้วยความหวาดกลัว \"นักข่าวถ่ายรูปกันเยอะแยะ น่าจะเป็นข่าวใหญ่อยู่นะ\" เจคเอ่ยเตือนเพื่อนหนุ่มด้วยความเป็นห่วง \"ผมจะจัดการเองครับ\" เชนตอบเสียงเบา ก่อนจะเดินออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง เรียวถูกชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวอุ้มออกมาจากห้องโถงไปที่โซฟาตัวใหญ่หน้าเคาน์เตอร์โรงแรม จากนั้นก็เดินไปคุยกับพนักงาน และเดินกลับมาพร้อมกล่องยาในมือ เขาย่อตัวลงนั่งข้างหน้าและจับข้อเท้าเธออย่างเบามือ \"คุณเป็นหมอเหรอคะ\" เขาชะงักมือเล็กน้อยก่อนจะก้มลงทำแผลให้เธอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น \"ผมจบหมอครับ\" \"แล้วทำไมไม่เป็นหมอล่ะคะ\" เขาฟังเธอไปด้วยพร้อมกับจับข้อเท้าของเธอพลิกไปมาเพื่อตรวจดูอาการ ก่อนจะใช้น้ำแข็งประคบข้อเท้าที่บวมให้ \"ผมชอบเป็นนักธุรกิจทำเงินมากกว่า ว่าแต่คุณไม่คิดจะติดต่อผมเลยเหรอ\" เขาเหลือบตาขึ้นมามองเธอ \"ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันทำนามบัตรของคุณหาย\" เรียวเม้มปากแน่นด้วยความรู้สึกผิด \"โอเค งั้นผมจะให้คุณใหม่ แล้วก็อย่าลืมติดต่อผมมาด้วยนะครับ\" \"ค่ะ คุณเป็นแขกของคุณชายหนึ่ง? \" \"ใช่ครับ ผมได้บัตรเชิญมา...คุณ รู้จักพอลสันด้วยเหรอ\" “…” ได้ยินชื่อของบุคคลที่สาม เรียวก็มีสีหน้าหม่นหมองลงทันที ภาพสุดท้ายที่เห็นคือเขากับผู้หญิงอีกคนยืนจูบกันอย่างดูดดื่ม รู้สึกผิดหวังและเสียใจอย่างบอกไม่ถูก \"ไม่รู้จักค่ะ แค่…แค่รู้จัก ในเรื่องงานเท่านั้น\" \"อ๋อ\" \"คุณก็รู้จักเขาเหรอคะ\" \"ครับ รู้จักดีด้วย...ช่วงนี้คุณควรระมัดระวังการออกกำลัง หลีกเลี่ยงการสวมรองเท้าส้นสูง กลับบ้านไปก็หมั่นเอาน้ำแข็งมาประคบทุกๆ สองสามชั่วโมง สักสองสามวันนะครับ ตอนนี้ผมจะใช้ผ้ายืดพันรอบบริเวณที่ข้อเท้าแพลงไว้ก่อน เพื่อช่วยลดอาการบวมนะครับ\" \"ขอบคุณมากเลยนะคะ คุณ...\" \"ผมชื่อไลม์ครับ\" \"ค่ะ ขอบคุณ คุณไลม์มากเลยนะคะ\" \"เป็นยังไงบ้าง\" เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมา ใครบางคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลกำลังมองมาทางนี้ เรียวเงยหน้าขึ้นไปมอง ไลม์เองก็เอี้ยวตัว หันหลังไปมองเหมือนกัน \"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วง\" เธอเอ่ยขึ้น รั้งสายตาก้มลงมองข้อเท้าตัวเอง \"คุณไลม์ ช่วยฉันอีกอย่างได้ไหมคะ\" ไลม์หันกลับไปมองเธอ พยักหน้าตอบรับ \"ว่ามาสิครับ\" \"ฉันอยากกลับบ้าน คุณช่วยไปส่งฉันได้ไหมคะ\" ไลม์เลิกคิ้วข้างหนึ่งอย่างสนใจ ไม่รู้ว่าเธอต้องการประชดผู้ชายคนนี้ถึงให้เขาไปส่งหรือมีอะไรมากกว่านั้น \"ได้ครับ\" ไลม์ลุกขึ้น แล้วอุ้มหญิงสาวขึ้นมา จากนั้นก็เดินผ่านหน้าพอลสันไป \"ไลม์!! \" เสียงตะโกนดังลั่นทำเอาเธอสะดุ้งด้วยความตกใจ โอบกอดคอไลม์แน่น \"ปล่อยผู้หญิงคนนั้น!! \" ไลม์หัวเราะในลำคอทำสีหน้าไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่ว่าพอลสันจะเสียอาการมากขนาดนี้ รู้จักกันมาตั้งนาน คาดไม่ถึงจริงๆ \"เธอสำคัญกับนายเหรอ\" “…” เรียวหูผึ่ง รอฟังคำตอบชายหนุ่มอย่างตั้งอกตั้งใจ