ตอนที่22 ความคิดถึง

C h a p t e r 22 ในห้องสี่เหลี่ยมมีเพียงแสงจากประตูกระจกที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา ชายหนุ่มขยี้ตาพยายามเปิดเปลือกตามองเพดานพักใหญ่ เมื่อปรับโฟกัสได้ก็ค่อยๆ นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จากนั้นก็ผงกศีรษะหันไปมองหญิงสาวที่นอนคุดคู้อยู่ข้างกาย ตอนแรก เขาคิดว่าเธอคือผู้หญิงที่เจนจัดในเรื่องอย่างว่าแน่นอน แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เธอจะยังไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน เขาจึงกลายเป็นคนแรกของเธอ หลังจากเสร็จกิจกลางดึก เขาก็ลุกไปสูบบุหรี่จนถึงตีสาม พอมานอนจริงๆ กลับนอนไม่หลับ เพราะมัวแต่คิดถึงผู้หญิงคนนั้นทั้งที่นอนกับอีกคน... เดี๋ยวนะ พอลสันหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะหัวเตียงขึ้นมาดูเวลา หกโมงครึ่งแล้ว ยัยตัวแสบต้องมาที่นี่แน่ๆ แล้วถ้ามาเจอเขาในสภาพนี้ จะทำยังไงกันล่ะ... ไม่ทันได้คิดต่อก็ลุกพรวดลงจากเตียงเปิดประตูไปเจอเชนพอดี \"ส่งผู้หญิงคนนั้นออกไป\" เขายกมือขึ้นนวดขมับเบาๆ จนเส้นเลือดปูดโปน \"ครับ\" \"แล้วก็...เอาเอกสารทั้งหมดของเธอไว้ที่นี่\" \"ทราบแล้วครับ\" \"เดี๋ยว...\" เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ เอามือลงแล้วหันไปมองเชนอย่างสื่อความหมาย \"อิงกาญจน์...\" \"เมื่อคืนคุณริวโทรมาบอกว่าขอลาอีกสองสามวัน\" \"อะไรนะ!! \" \"พอดีข้อเท้ายังไม่หายนะครับ\" “…” เรื่องข้อเท้าจริงเหรอ หรือแค่ข้ออ้างเพื่อต้องการหลบหน้าเขากัน หรือว่าเธอจะโกรธเรื่องวันนั้น...แล้ว...แล้วถ้าเธอโกรธจริง จะทำยังไง 1 ชั่วโมงผ่านไป จีนลุกจากเตียงแต่งตัวออกมาจากห้อง ก็เจอพอลสัน นั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟาตัวยาว แขนเท้าขอบโซฟา ส่วนมืออีกข้างก็ถือแก้วกาแฟอยู่ ด้วยท่าทีเฉยชา นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ได้ร่วมรักกัน ไม่มีการจูบ ไม่มีการเล้าโลม เขาแทบไม่ทำอะไรนอกจากสอดใส่อย่างเดียว ไม่มีการผ่อนแรงเลยสักนิด การกระทำของเขาเมื่อคืนทำให้เธอแทบจะยืนไม่ไหวด้วยซ้ำ แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยุงตัวเองออกมาเพื่อเผชิญหน้ากับเขา เมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกมาจากห้อง เขาก็หยิบกระดาษใบหนึ่งขึ้นมาเป็นสัญญาของการกู้ยืมเงิน ยื่นส่งให้เชน และเชนก็ส่งต่อให้เธอ จีนยื่นมือมาไปรับแล้วอ่านจนละเอียด \"ในสัญญาระบุไว้ว่าภายในสามเดือน ถ้าคุณไม่สามารถทำกำไรได้ คุณต้องชดใช้ให้ผมสองเท่าของจำนวนเงินที่ผมให้คุณไป\" \"คุณจะลงทุนให้...\" จีนเงยหน้ามองเขาที่นั่งอยู่ด้วยความปลาบปลื้มใจ ไม่คิดว่าจำนวนเงินที่เขาให้จะมากขนาดร้อยล้าน มันมากเกินความที่เธอจะขอด้วยซ้ำ \"ผมแค่ให้ยืม บอกแล้วไงว่าไม่มีความคิดจะร่วมลงทุนกับใครทั้งนั้น\" จีนก้มหน้าลงอ่านอีกครั้ง \"ถ้าคุณทำกำไรได้ก่อนสามเดือน ผมจะขอเงินคืนแค่ครึ่งเดียว ส่วนอีกครึ่ง ถือเป็นค่าตัวของคุณ เซ็นชื่อ\" ประโยคหลังทำให้จีนมือสั่นด้วยความตกใจ ที่เขาพูดแบบนี้คือต้องการถีบหัวเธอส่งงั้นเหรอ \"คุณพอลสัน...\" เห็นปฏิกิริยาของหญิงสาวก็พอจะเดาออก ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร \"ไม่ใช่ว่านอนกับผมครั้งเดียวแล้วจะทำให้คุณสามารถจับผมได้นะ\" \"แต่ฉัน...ฉันอยากเป็นผู้หญิงของคุณ ที่มาหาคุณได้ อยู่กับคุณได้ นอนกับคุณได้\" \"คุณชอบเป็นนางบำเรอเหรอ? \" \"กับคุณ ฉันเป็นได้หมดค่ะ ขอแค่อย่าไล่ฉันไปเลยนะคะ\" “…” พอลสันจ้องตาหญิงสาวเพื่อมองหาความจริงว่าเธอต้องการอะไร แต่กลับเจอแววตาจริงใจที่มองมาเท่านั้น ในเมื่อเธอเสนอเขาก็จะสนอง แค่เก็บเธอไว้เอาคงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง เรียวกำลังกินโจ๊กอยู่ในห้องนอนโดยมีจีน่านั่งอยู่ข้างเตียง \"หนูเป็นยังไงบ้าง\" \"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ไม่ต้องห่วง\" \"น้าขอโทษแทนจัสมินด้วยนะ\" \"ไม่ต้องคิดมากนะคะ จัสมินไม่ได้ทำอะไรหรอก พอดีเรียวเท้าอักเสบอยู่ก่อนแล้วเท่านั้นเอง\" \"แต่ยังไงก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี จัสมินเอาแต่ใจตัวเองมาก หนูจะด่าว่าก็ได้หมดเลยนะ น้าไม่ว่าอะไร\" \"คุณน้าอย่ากังวลเลยค่ะ ในเมื่อเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน อะไรไม่ดีเรียวจะเตือนจะบอกเอง\" จีน่าพยักหน้าให้ก่อนจะลูบมือของเรียวแผ่วเบา \"ฝากด้วยนะคะ\" \"ค่ะ คุณน้าไปทำอะไรเถอะค่ะ เรียวอยู่คนเดียวได้\" \"โอเค มีอะไรก็เรียกน้านะ\" \"ค่า\" แล้วจีน่าลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป เรียวพยายามมองหาโทรศัพท์แต่ก็หาไม่เจอไม่รู้ไปลืมไว้ที่ไหนก็เลยหยิบไอแพดขึ้นมาเล่นแทน อยู่ที่บ้านก็น่าเบื่อไม่มีอะไรทำ อยากไปทำงานก็ไม่อยากเจอเขาคนนั้น แปลกคน เธอไม่ไปทำงานก็ไม่รู้จักโทรมาถามไถ่ ดูก็รู้ว่าเขาไม่ได้ชอบเธอ เกลียดตัวเองที่ไปรู้สึกกับผู้ชายแบบนั้น หรือว่าต้องหาใครคบสักคนดี เผื่อจะเลิกคิดถึงคนอื่นแล้วเอาเวลามาให้แฟนของตัวเอง สุดท้ายก็ได้แต่คิดนั่นแหละ เธออยากอยู่กับเพื่อนมากกว่า เรียวเข้าไลน์ในไอแพดแล้วหารายชื่อเธียเตอร์ทันที Ryo : อยู่ไหน ทำอะไรอยู่ Theater : อยู่ห้อง กำลังกินข้าว Ryo : เหงาอ่ะ Theater : ไม่ไปทำงานไง Ryo : ขายังไม่หายเลย Theater : ที่แกส่งข้อความมาบอกตั้งแต่เมื่อวานว่าขาแพลงนะเหรอ Ryo : ใช่ ก็เลยลาหยุด Theater : แป๊บนะ ฉันลงไปข้างล่างก่อน Ryo : โอเค 07.59 น. Theater : sent photo Theater : เจ้านายแกไปทำงานสายอยู่นะ Ryo : ... ที่เรียวเห็นไม่ใช่แค่พอลสันแต่มีผู้หญิงอีกคน เดินตามเขามาด้วย ใครก็ไม่รู้ไม่เคยเจอมาก่อน หรือเป็นคนควงคนใหม่ ไม่กี่วันก่อนเพิ่งจูบกับอีกคนหนึ่ง วันนี้มีอีกคนหนึ่ง น่าชื่นชมจริงๆ Theater : เงียบ Ryo : มาหาหน่อย Theater : อะไรของแก Ryo : ฉันไปไหนไม่ได้แกมาหาหน่อย ซื้อเบียร์มาด้วยเอาเยอะๆ Theater : ตลกล่ะ Ryo : มาเถอะ ฉันจะคุยเรื่องชีตาร์ด้วย ว่าตกลงยังไงกันแน่ ที่บริษัท \"Very Good!! แค่วันเดียวนายก็กลับมาอยู่จุดเดิมแล้ว\" \"มีอะไร\" พอลสันยังคงนั่งจ้องคอมพิวเตอร์ดูราคาหุ้นของต่างประเทศด้วยสีหน้าเคร่งเครียด \"มายเฟรนด์ อย่าทำหน้าเบื่อหน่ายสิ ฉันอุตส่าห์โทรหาเชนถามไถ่อาการเพราะเป็นห่วง ที่มาเพราะจะมาฉลองให้เลยนะเนี่ย\" เจคใช้มือเท้าโต๊ะอยู่ข้างหน้า และโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เพื่อจับผิดเพื่อนสนิท \"รีบพูด\" \"ก็อยากจะรู้ คนใหม่นี่ใคร เห็นเชนบอกว่าสวยพอตัว\" พอลสันมองเชนด้วยหางตาแสดงความไม่พอใจที่เลขาคนสนิทขายเขาให้เพื่อน แถมเพื่อนคนนี้ก็พูดมากจนน่ารำคาญ \"หรือว่าใครส่งมา\" \"เป็นดาราว่างมากหรือไง\" \"ก็ไม่ว่างหรอก แต่เรื่องเพื่อนคือสำคัญที่สุด ต่อให้ไม่ว่างก็ต้องว่าง ตกลงนายไม่ได้ชอบคุณเรียวใช่ไหมแค่หลงใหลสินะ ฉันก็ว่าอยู่ นายไม่ใช่คนหวั่นไหวง่ายขนาดนั้น ต่อไปนี้ก็อย่าไปสนใจเธอมากนัก ทำเหมือนเธอเป็นแค่พนักงานในบริษัทก็พอ\" \"พูดจบหรือยัง\" \"เฮ้!! ยู ทำไมชอบเมินอยู่เรื่อย\" เจคทิ้งตัวนั่งที่โซฟาพลางไถหน้าจอโทรศัพท์ไปมา พร้อมกับตัดพ้อเบาๆ \"บางทีก็น้อยใจนะ ฉันเป็นเพื่อนนายแท้ๆ แต่ไม่เคยได้รับความอ่อนโยนจากนายเลยสักครั้ง\" \"เจค! \" เสียงเข้มของเพื่อนทำให้เจคหุบปากลงทันที ก็แค่แกล้งเล่นเฉยๆ \"โอเค ฉันไม่พูดแล้ว นี่นี่นายเห็นคลิปหรือยัง มีคนถ่ายคลิปไว้แล้วเอามาลงเพจดังในเฟสบุ๊ค ฉันไปเจอมาเพราะมีคนแชร์ นายว่าหล่อป่ะ\" เจคลุกขึ้นและเดินไปยืนข้างๆ พอลสันก่อนเปิดคลิปและยื่นให้เขาดู ตอนแรกก็สังเกตเห็นแค่เพื่อนจำใจดู แต่พอสักพักคิ้วก็เริ่มขมวดเข้าหากันแถมยังบีบโทรศัพท์เขาจนแน่นจนแทบแตก แต่ก่อนจะถูกเพื่อนหนุ่มใส่อารมณ์กับโทรศัพท์ เขาก็ดึงกลับมาได้เสียก่อน \"มือถือฉันมันจะแตกเอานะ บีบซะแรงเลย\" \"ส่งมา\" ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ จ้องมองด้วยสายตาข่มขู่ ก็กลัวแหละนะ แต่ก็อดแกล้งไม่ได้ คลิปที่ส่งให้ดูคือคลิปที่คุณเรียวกับไลม์นั่งกินข้าวกันอยู่ร้านอาหารริมทาง โดนคนแถวนั้นถ่ายคลิปไว้แล้วเอามาลงในเน็ตจนคนแสดงความคิดเห็นเป็นหมื่น แชร์เป็นแสน คนดูเป็นล้าน ติดแฮชแท๊กว่า ’เพราะสาวสวยหนุ่มหล่อติดดิน น่ารักมุ้งมิ้งจนคนรอบข้างอิจฉา’ เขาเห็นครั้งแรกก็นึกแปลกใจว่าสองคนนั้นรู้จักกันได้ยังไง แต่พอนึกถึงวันนั้นก็อาจจะเป็นไปได้ที่ไลม์คงช่วยคุณเรียวไว้ตอนถูกผลักออกเฉยๆ แต่ไปอยู่ด้วยกันได้ไงนี่น่าคิด แล้วถ้าเพื่อนรักรู้ มีหวังบ้านแตกแน่นอน และวันนี้ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าพอลสันเก็บอาการไม่อยู่จริงๆ \"นายเป็นอะไร บอกฉันก่อนสิ\" พอลสันเป็นผู้ชายปากแข็งในระดับหนึ่ง ถ้าไม่ถูกต้อนจนมุมก็ไม่มีทางแสดงอาการให้เห็นหรอก เขาก็อยากจะรู้ว่าเพื่อนจะบอกตามความรู้สึกตัวเองหรือเปล่า \"เจค! ส่งมา! \" \"ไม่ บอกมาก่อนว่าเป็นอะไร\" พอลสันลุกขึ้นยืนเอามือตบโต๊ะและเดินเข้ามาหาเจคที่กำลังถอยหลังหนี \"เดี๋ยวๆๆๆ สต๊อปนาว จะทำอะไร ฉัน...ฉันตะโกนจริงๆ นะ\" \"ส่งมา!! \" สายตาข่มขู่บวกกับน้ำเสียงทุ้มต่ำแสดงอำนาจชัดเจน เกิดความลังเลขึ้นมา โทรศัพท์เครื่องนี้เพิ่งซื้อมาไม่กี่อาทิตย์ก่อนถ้าโดนปาก็น่าเสียดายมากนะ ไม่ใช่ถูกๆ \"ถ้า...ถ้าส่งให้...นายอย่าปาโทรศัพท์ฉันทิ้งนะ\" \"อืม\" เจคกล้าๆ กลัวๆ ยื่นโทรศัพท์ให้ก่อนที่เขาจะดึงไปอย่างรวดเร็วและกดเล่นคลิปอีกครั้งคราวนี้ถึงเห็นชัดว่าคนในคลิปคือใคร...ยัยตัวแสบกับไอ้ไลม์!! \"ใจเย็นๆ ไหนบอกไม่สนใจแล้วไง เขาจะไปคุยกับใครก็เรื่องของเขาสิ จริงมะ...\" “…” พอลสันหันมามองเจค ขมับมีเส้นเลือดปูดขึ้นมาทำให้รู้ว่าเขากำลังเครียด เจคถึงกลืนคำสุดท้ายและพยายามพูดใหม่เพื่อดับไฟในอกของเพื่อน \"บางทีก็คงเจอกันโดยบังเอิญไรงี้ ไม่มีไรหรอกเนอะ\" พอลสันนึกถึงวันนั้น เรียวให้ไลม์ไปส่งที่บ้าน เขาก็ให้เชนส่งลูกน้องไปดูแต่กลับไม่มีใครมารายงานว่าสองคนนั้นแวะไปที่อื่นก่อนเข้าบ้าน... มันน่าโมโหชะมัด!! เขาชูโทรศัพท์เตรียมจะปาลงพื้น เจคก็จับแขนไว้ด้วยสีหน้าตกใจ \"ไม่!! อย่าปา Please...\" เจคมองดวงตาของพอลสันพลางใช้มือเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์กลับมาก่อนจะพ่นลมหายใจโล่งอก หาเรื่องตัวเองแท้ๆ ไม่น่าเอาคลิปให้ดูเลย ให้ตายสิ รุนแรงเป็นบ้า ไม่นานนักพอลสันก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่โต๊ะและกดออกโทรหาใครบางคน ’หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อ...’ ’หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อ...’ ’หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อ...’ เพร้ง!! ในที่สุดอารมณ์ที่ปลดปล่อยไม่ได้ก็ไปลงกับแก้วกาแฟที่วางอยู่ ปัดจนร่วงแตกบนพื้น... ไม่รับเหรออิงกาญจน์ ได้ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!! 20.20 น. \"เมาแล้วไง\" \"ม่ายมาว ครายมาว ไม่มี๊\" \"ถ้าพ่อแกกลับมาเห็นแกเป็นแบบนี้ฉันจะโดนบ่นเอานะ\" \"คิดมากน่า\" หัวที่เริ่มโคลงเคลงของหญิงสาวฟุบลงบนหมอนข้างๆ เธียเตอร์ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ ไม่รู้มีเรื่องอะไรที่ทำให้เรียวอยากจะเมาได้ขนาดนี้ นอกจากเรื่อง… \"แกเครียดอะไรมา\" \"เปล่า\" \"บอกมาดิ\" เขาใช้มือผลักแขนหญิงสาวให้ตื่นขึ้นมา แต่ก็โดนปัดออกไปเพราะรำคาญ \"ไม่มีไงเล่า\" \"เชื่อก็โง่ หรือเครียดเรื่องเจ้านายคนเดิม\" ประโยคของเธียเตอร์ทำให้เรียวตาโตขึ้นมาและเด้งตัวนั่งตรงจนเขาสะดุ้งตกใจ \"เป็นอะไร\" \"อ้ายคนบ้า อ้ายคนนิสัยม่ายดี ฉันเกลียดเขา\" \"ที่บอกเกลียด คือชอบหรือเปล่า\" เขาแค่พูดเล่นๆ แต่ดูเหมือนประโยคที่พูดออกไปจะจี้ใจดำเพื่อนสาวจนเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า \"ฉัน...ล้อเล่น...แกร้องไห้ทำไม\" \"ฉันม่ายได้รัอง ไม่ร้องหรอก...คนแบบน้าน..ฮึก..ฮือๆ \" เธอไม่อยากร้องไห้แต่น้ำตามันมาเอง ไม่ชอบความอ่อนแอแบบนี้เลย การที่ไปชอบเขาทั้งที่เขามีผู้หญิงไปทั่วมันทำให้รู้สึกว่าเธอจะต้องกลายเป็นผู้หญิงทั่วไปที่พอเขาเลิกถูกใจก็โดนทิ้งเหมือนกัน แล้วเหมือนเขาจะไปหลงคนอื่นแล้ว เขาไม่อยากได้เธอแล้ว แค่โทรหายังไม่โทรเลย แม่ง...คิดเสร็จก็กระดกกระป๋องเบียร์ต่อก่อนจะบี้และปาทิ้งไป \"แกชอบเขาเหรอเรียว...ไม่งั้นคงไม่มาคิดอะไรเยอะแยะแบบนี้\" เรียวไม่ตอบแต่สายตากลับมองไปที่นอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย สูดน้ำมูกและเช็ดน้ำตา คิดอะไรสักพักก่อนจะพูดอะไรออกมา \"การชอบใครสักคนมันง่ายนะ แต่การเลิกชอบแม่งโคตรยาก\" \"ถึงจะยาก...แต่ก็ทำได้\" เธอมองนอกหน้าต่างอยู่นานก่อนจะละสายตากลับมามองเพื่อนชายที่นั่งอยู่ \"แล้วแกทำได้หรือเปล่า เลิกชอบชีตาร์ ทำได้ไหม\" “…” เธียเตอร์ถูกคำพูดของเพื่อนสาว กลับมาทำร้ายตัวเอง เขารู้ว่าใครหลายคนอาจจะทำได้ แต่สำหรับเขา มันก็ไม่ง่ายเหมือนกัน \"บางทีแกอาจจะทำได้ แต่แกเลือกที่จะไม่ทำต่างหาก\" “…” ใช่ เขาไม่เคยอยากเลิกรักเลิกชอบคนคนนั้นเลยสักครั้ง ทั้งที่มันก็ทำได้ แต่ไม่เคยคิดจะทำ \"ตอนกลับมา ทำไมแกไม่โทรไปบอกมัน\" \"แกก็รู้ ว่าฉันไม่อยากเจอ\" \"แต่มันก็หาแกเจอ มันอาจจะชอบแกแต่แค่ยังไม่รู้ตัวเองก็ได้\" “มันชอบผู้หญิง” “แล้วมันจะชอบผู้ชายไม่ได้หรือไง” \"…” ก๊อก ก๊อก ก๊อก ริวเปิดประตูเข้ามาก็ขมวดคิ้วทันที \"กลิ่นเบียร์หึ่งเลย\" \"สวัสดีครับ\" \"ว่าไงเธีย ป๊าสบายดีไหม\" \"ดีครับ ที่โน่นเคสเยอะก็ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่\" \"ถึงว่า โทรไปหาคราวก่อนก็ไม่รับ แล้วก็หายไปเลย...” ริวหันไปมองลูกสาวที่ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้า “หนูเมาเหรอลูก\" \"เปล่าน้า\" เธียเตอร์ลุกขึ้นเดินไปเก็บกระป๋องเบียร์ที่ถูกบี้ทิ้งไว้กระจัดกระจายเต็มห้อง \"ไม่ต้องๆ เดี๋ยวให้แม่บ้านจัดการ\" \"งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ\" \"โอเคๆ ไว้เจอกานเพื่อนยาก\" เรียวส่งเสียงตะโกนบอกลาเพื่อน \"เดินทางปลอดภัยนะเธีย...เรียว!! ทำดีๆ อย่าแหกขา\" \"อื้อออ\" \"ครับ\" เธียเตอร์ไหว้ริวก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป ริวถอนหายใจ มองสภาพลูกสาวที่ไม่เหมือนกุลสตรีสักนิด เขาค่อยๆ พยุงเธอไปที่เตียง ดันตัวลูกสาวเข้าไปในผ้านวมผืนหนาแล้วห่มให้อย่างเบามือ \"กินทำไมเยอะแยะ เดี๋ยวให้แม่บ้านเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้\" \"ม่ายเอา จานอน ง่วงแล้ว\" \"งั้นถ้ามีอะไรก็โทรเรียกนะ โทรศัพท์หนูอยู่ไหน...เรียว...หนู...\" \"ZZzz\" \"เห้อ...ฝันดีนะลูก\" ริวจุ้บหน้าผากลูกสาวก่อนจะเดินไปเก็บกระป๋องเบียร์ที่ถูกทิ้งอยู่บนพื้น เก็บกวาดใส่ถังขยะให้เรียบร้อย เดินไปปิดไฟ และออกจากห้อง ราตรีดึกสงัด หญิงสาวนอนหายใจสม่ำเสมอด้วยความง่วงจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ มีร่างดำในเงามืดเข้ามาในห้องนอนอย่างระมัดระวังจากประตูกระจกที่ระเบียง เขายืนอยู่ข้างเตียงมองดูหญิงสาวด้วยแววตาเร่าร้อน จับจ้องใบหน้าเล็กที่กำลังหลับใหลก่อนจะนั่งลงข้างเตียง... ไม่ได้เจอกันสองวัน ไม่นึกว่าเขาจะคิดถึงเธอมากขนาดนี้ อิงกาญจน์