ตอนที่23 ฝรั่งขี้นก

C h a p t e r 23 ผ้าห่มถูกดึงออกก่อนที่เขาจะสอดแทรกตัวเข้าไป เรือนกายแสนอบอุ่นทับบนตัวเธอจนเริ่มอึดอัด หายใจไม่ออก ลมหายใจรินรดทั่วไปใบหน้าจนหญิงสาวเผลอครางออกมา \"อื้อ\" รอยยิ้มกรุ้มกริ่มกับประกายตาลุกโชนมองเธอเหมือนเสือจ้องจะกินเหยื่อ ร่างกายของเขาตอนนี้ พร้อมมากที่จะจับเธอลงท้องครั้งแล้วครั้งเล่า แต่... \"อย่ามายุ่ง!! \" เธอยกขาขึ้นเหนี่ยวเอวเขาไว้และหันตะแคงข้างจนชายหนุ่มที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็เผลอไผลไปด้วยตามแรง \"เกลียด...\" ใบหน้าของเธอกับเขาอยู่ใกล้กันมาก ลมหายใจของเธอมีแต่กลิ่นเบียร์เหม็นคลุ้งไปหมด \"ทำไมถึงดื่มจนเมาขนาดนี้\" \"เกลียดไอ้คนบ้า...\" \"เกลียดใคร หื้ม\" เขาถามเธอเสียงแหบพร่าเพราะดูเหมือนเธอจะบ่นพึมพำไม่หยุด \"ไอ้ฝรั่งขี้นก!! ไอ้ฝรั่งหน้าเหม็น!! \" \"คุณว่าใคร\"ปลายนิ้วของเขาลูบไล้โครงหน้าของเธอไปทั่วอย่างทะนุถนอม \"ก็ว่า...ว่า...คุณพอลสันไงล่ะ\" มือชะงักด้วยความประหลาดใจ เมื่อกี้ เธอด่าเขาอยู่เหรอ \"ไอ้คนบ้า เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น ไม่รู้หรือไงว่าเขาก็มีหัวจิตหัวใจเหมือนกัน!! \" ไม่พูดอย่างเดียว เธอยกมือขึ้นบีบแก้มเขาอย่างแรงและดึงไปมาเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ นี่ขนาดนอนหลับตาเธอยังแรงดีไม่มีตกจริงๆ \"ปล่อย...\" เขาตีมือเธอเบาๆ เพื่อเรียกสติ แต่ดูเหมือนจะไม่มีผลอะไรและยิ่งเพิ่มแรงขึ้นอีก \"ไม่ปล่อย\" ทั้งที่ตาเธอปิดแน่นแต่มือกลับไม่หยุดทำงานแถมยังทุ่มแรงมหาศาล... เพี๊ยะ! ตบหน้าเขาอีกด้วย เธอ...เธอตบหน้าเขา ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครตบหน้าเขามาก่อน แล้วนี่...นี่ \"ฉันเกลียดคุณ!! \" แล้วมือก็ถูกสอดเข้าไปในเส้นผมพร้อมกับจับแน่นและกระชากไปมา \"นี่!! ยัยตัวแสบ\" ได้แต่ตีมือเธอด้วยสีหน้าเจ็บปวด เขามาที่นี่ไม่ได้จะมาให้เธอทำร้ายนะ \"คนนิสัยไม่ดี...ฮือๆ \" แล้วอยู่ๆ เธอก็ปล่อยโฮออกมา ทำให้เขานิ่งอยู่กับที่ทำตัวไม่ถูก เขาตีเธอเบานะ \"คุณ...ร้องไห้ทำไม\" เขาเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะใช้มือปาดน้ำตาบนแก้มให้เธอและลูบหลังของเธอเป็นการปลอบ \"ใครทำร้ายคุณ\" \"คุณนั่นแหละ\" เธอพูดเสียงอู้อี้แล้วก็ขยับตัวเข้ามาแนบชิดเพราะความหนาวก่อนลมหายใจจะสม่ำเสมออีกครั้ง...เธอหลับไปแล้ว แต่มือยังไม่ยอมปล่อยออกจากผมของเขา ให้ตายเถอะผู้หญิงคนนี้! พอลสันไม่ได้ขยับตัวไปไหน เขาเพียงแต่สอดแขนเข้าไปรั้งตัวร่างบางเข้ามาใกล้กว่าเดิมและกอดเธอไว้แน่น...ถ้าเป็นคนอื่น ป่านนี้เธอคงไม่รอดไปแล้วไม่ใช่ว่าเขาไม่มีอารมณ์ แต่ก็ไม่ควรทำอะไรตอนที่เธอไม่รู้ตัวแบบนี้ แค่ได้กอดก็ทำให้รู้สึกได้รับความเติมเต็มอย่างอบอุ่นแล้ว ช่วงกลางดึก รับรู้ได้ถึงอะไรร้อนผ่าวถูกสอดใส่เข้ามาในปาก กระหวัดปัดเกี่ยวลิ้นเล็ก \"อื้อ\" แล้วยังดูดกลืนลมหายใจเธอไปอีกด้วย ฝ่ามือร้อนผ่าวสอดเข้ามาในเสื้อลูบไล้หน้าท้องของเธอแล้วเลื่อนขึ้นมาจนถึงบราเซียร์ นวดคลึงจนหญิงสาวเริ่มขยับตัว ก่อนจะอ้อมไปปลดตะขอออกและใช้มือกลับมากอบกุมเนินอกที่ไร้สิ่งปกปิดอีกครั้ง ริมฝีปากยังคงบดขยี้ทำหน้าที่ของมัน ปลายนิ้วเริ่มสะกิดยอดปทุมถันจนเธอเผลอปล่อยเสียงครางออกมา \"อือ...อื้อ\" เขาลากปลายลิ้นเลียไปถึงใบหูขบกัดให้เธอรู้สึกเสียวก่อนจะไล้เลียไปที่ซอกคอและขบเม้มจนเกิดรอยแดง \"อ่าห์...อื้อ...พุดดิ้งไม่เอา\" เธอต่อต้านพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้พร้อมมือที่พยายามดันหน้าอกเขาออก ชายหนุ่มปรนเปรอความสุขชั่วคราวให้เธอสักพักก็ยอมปล่อยมือ ถอนริมฝีปาก \"คุณพูดว่าอะไรนะ พุดดิ้ง? พุดดิ้งคือใคร\" เขามองดูใบหน้าขึ้นสีแดงด้วยความเอ็นดูปนสงสัย ก่อนจะลูบผมของเธออย่างอ่อนโยน...จ้องมองเธอจนพอใจสักพัก ริมฝีปากก็จรดที่กลางหน้าผากอย่างแผ่วเบาก่อนจะลุกออกจากเตียงหายไปในความมืด _________________________ พอลสันอยู่ในห้องทำงานด้วยใบหน้าสดใสราวกับคนละคนกับเมื่อวาน ก๊อก ก๊อก ก๊อก ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกมาพร้อมกับร่างหญิงสาวในชุดทำงานสีชมพู \"คุณพอลสันคะ คุณจัสมิน...มาขอพบค่ะ\" เธอรู้ว่าเจ้านายไม่อยากจะเจอผู้หญิงคนนี้แต่จัสมินเป็นดาราดังใครจะกล้าไล่นอกจากต้องแบกหน้าเข้ามาบอกเจ้านายก่อน \"ให้เข้ามา\" คำตอบของเจ้านายทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ วันก่อนยังไล่อยู่เลยทำไมวันนี้เปลี่ยนใจแล้วล่ะ หรือมีอะไรให้คิดมากกว่านั้น \"มีอะไรอีกหรือเปล่า คุณเจนสุดา\" \"อ๋อ ไม่มีๆ ค่ะ\" แล้วเธอก็เดินออกไปสักพัก จัสมินก็เดินเข้ามาในห้องด้วยความหวาดระแวง เธอไม่คิดว่าเขาจะให้เจอง่ายๆ แบบนี้ก็อดตงิดในใจไม่ได้ \"เชิญ\" สีหน้าท่าทางดูดีกว่าเมื่อวานอีกแถมยังเงยหน้ามองเธอและตั้งใจฟังสิ่งที่เธอกำลังจะพูด \"คือ...คือฉันจะมาคุยเรื่องกระเป๋าที่คุณประมูลไป\" \"ลองพูดสิ\" \"ฉันขอซื้อต่อในราคาปกติได้ไหมคะ คือฉันทำใจไม่ได้ที่จะยกกระเป๋าให้คนอื่น\" เขาก็คิดไว้อยู่แล้วว่าเธอต้องการมาคุยเรื่องนี้ แต่จะว่ายังไงดี... \"ผม...ไม่สามารถขายกระเป๋าให้คุณได้\" \"ทำไมล่ะคะ ก็นั่นมันกระเป๋าของผู้หญิง คุณมีก็ไม่ได้ใช้อยู่ดี...\" \"กระเป๋าใบนั้น เป็นของรักของหวงของผู้หญิงของผม แล้วจะให้ผมเอาให้คนอื่นได้ยังไง\" \"...\" เมื่อกี้...เขาบอกว่าผู้หญิงของเขางั้นเหรอ งั้นเขาก็มีแฟนแล้วสิ \"แต่ถ้าคุณต้องการจริงๆ ให้เจ้าของตัวจริงมาคุยกับผมดูก่อนก็ได้ เผื่อผมจะยอมใจอ่อน\" \"เจ้าของตัวจริง? \" เขารู้ว่าเธอไม่ใช่เจ้าของเหรอ? เป็นไปไม่ได้หรอก เลอะเทอะ \"ฉันนี่ไงคะ เจ้าของตัวจริง\" \"ผมพูดจบแล้ว เชิญคุณออกไปได้แล้วครับ\" \"แต่ฉันยังพูดไม่จบ! \" \"เชน! \" เชนเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วคล้ายรอคำสั่งอยู่ก่อนแล้ว \"ครับ\" \"พาเธอออกไป\" \"ครับ\" จัสมินเห็นเชนตั้งท่าจะเข้ามาก็รีบเดินหนีเพราะกลัวคำขู่ของเขาที่ชอบบอกว่าจะลั่นกระสุนใส่สมองเธอ มันยังฝังอยู่ในความรู้สึกไม่หายและไม่ใช่เรื่องที่ต้องไปท้าทายเขา กลับออกไปเงียบๆ จะดีกว่า...พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ เรียวตื่นขึ้นมาตอนเช้าพร้อมกับอาการปวดหัว เป็นเพราะเมื่อคืนกินเบียร์ไปหลายกระป๋องจนเมาหลับไม่รู้เรื่อง ถึงได้รู้สึกเพลียขนาดนี้ เธอลุกไปเข้าห้องน้ำแปรงสีฟันทั้งที่สายตายังเปิดไม่เต็มที่เพราะยังมีความง่วงงุน เสร็จแล้วก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำ ขณะกำลังจะถอดบราเซียร์ ปรากฏว่าตะขอมันถูกปลดออกแล้ว... \"บ้าน่า ฉันไม่เมาแล้วปลดเสื้อในตัวเองหรอกมั้ง\" เธอถอดเสื้อผ้าออก แล้วเข้าไปอาบน้ำ ไม่นานก็นุ่งผ้าขนหนูเดินมาที่หน้ากระจกเพื่อล้างหน้า... เดี๋ยวนะ...ตะขอเสื้อก็ว่าแปลกแล้ว ยังมีรอยแดงที่ซอกคออีก มันดูคุ้นตาเหมือนเคยเจอมาก่อน... รอยดูด! มันเป็นรอยดูด! แล้วใครดูด! เธียเตอร์เหรอ! บ้าน่ะ ก๊อก ก๊อก ก๊อก \"คุณหนูตื่นหรือยังคะ อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ\" \"ตื่นแล้วค่ะ เดี๋ยวลงไปค่า\" เธอตะโกนกลับไปทั้งที่สายตายังจ้องมองบริเวณคอเพื่อมองหาว่ามีกี่รอย...ยังดีที่มีรอยเดียว ใช่รอยดูดเหรอ อาจจะโดนยุงกัดหรือเปล่า แต่ก็ไม่น่าดวงใหญ่ขนาดนี้ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่เสื้อคอเต่าเดินลงมาข้างล่างเห็นจีน่ากำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ข้างนอกกับคนสวน ส่วนแม่บ้านกำลังล้างจานอยู่ในครัว \"ป้าคะ เมื่อคืนป้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียวหรือเปล่า\" \"คุณท่านบอกว่าไม่ต้องเพราะคุณหนูนอนแล้วค่ะ\" \"อ๋อ\" \"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณหนู\" \"ไม่มีๆ เรียวถามเฉยๆ \" ถ้าไม่ใช่คนในบ้าน แล้วเป็นใครกัน รู้สึกขนลุกขนชันไปหมดเลยแฮะ ไม่ใช่สิ่งลึกลับอะไรหรอกมั้ง... เรียวเดินออกจากห้องน้ำไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดโทรออกหาเพื่อนสนิท แต่ก็ต้องตกใจ เพราะมีสายเรียกเข้าที่เธอไม่ได้รับตั้ง 5 สาย ของคุณพอลสัน เขามีธุระอะไรถึงได้โทรมาดึกดื่นขนาดนั้น เธอไม่ได้สนใจแต่กดโทรออกหาเธียเตอร์แทน “แก!!” [ว่าไง] “เมื่อคืนแกกลับกี่โมง” [สามสี่ทุ่มมั้ง มีอะไร] “เธียเตอร์” [อะไร] “เมื่อคืน แก…แบบว่า…คือ…” [จะพูดก็พูดสักที ลีลาอยู่ได้] “แกเมาจนเผลอมาดูดคอฉันหรือเปล่า” ตู๊ด ตู๊ด “เธียเตอร์!! แก!!” จะรีบวางทำไมเนี่ย ครืด ครืด ครืด ‘ถ้าจะโทรมาเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้อีก ฉันจะเลิกกินเหล้ากับแก อีกอย่าง ฉันชอบใครแกก็รู้ ไม่มีพื้นที่เหลือให้ใครทั้งนั้นแหละ’ เหมือนเขาจะโกรธเธอมากเหมือนกันนะ เธอก็แค่…ลองถามดูเฉยๆ เพราะถ้าเป็นแบบนั้น รอยที่คอมันมาจากไหนกันล่ะ 20.11 น. พอลสันกำลังจะเดินเข้าโรงแรมก็มีลูกน้องที่เป็นหัวหน้าคุมบ่อนวิ่งเข้ามากระซิบข้างหูเชน ก่อนที่เชนจะเข้ามารายงานเจ้านาย \"นายครับ มีคนเล่นเสียแล้วไม่ยอมจ่ายครับ\" \"อยู่ไหน\" \"คุมตัวอยู่ในห้องมืดครับ\" \"ไปดูกันสักหน่อยว่าใคร\" พูดจบก็เดินนำลูกน้องเข้าไปในผับและเดินผ่านไปชั้นใต้ดินโซนบ่อนและกาสิโน ด้านในสุดเป็นห้องมืดที่เอาไว้จัดการกับพวกมือเติบ เสียเงินแล้วไม่มีจ่าย หรือพวกกู้เงินแล้วไม่ยอมเสียดอก ส่วนใหญ่เขาจะลงมือเองเพื่อให้เป็นตัวอย่างว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีก \"ปล่อย...ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะกลับไปเอาเงินมาคืนให้ ขอเล่นอีกตา...นะ\" พอลสันเดินผ่านหน้าชายแก่ไปนั่งเก้าอี้ตัวหนา ทันทีที่หันมาชายแกก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ \"คะ...คุณ...พอลสัน\" \"คุณเหวินเองเหรอ ไม่นึกว่าคนรวยอย่างคุณจะมาเสียเงินในบ่อนด้วยเหมือนกัน\" คุณเหวินเห็นพอลสันก็เปรียบเสมือนแสงสว่าง เขารีบเข้ามาจับมือชายหนุ่มพลางทำสีหน้าอ้อนวอน ซึ่งดูยังไงก็น่ารังเกียจจนพอลสันต้องเบือนหน้าหนี \"คุณพอลสัน...ผมจะเอามาคืนให้ทุกบาททุกสตางค์ แต่ตอนนี้ขอเงินไปเล่นอีกตาเถอะนะ\" \"ติดไว้เท่าไหร่\" \"10 ล้านครับ\" \"ไม่!! 5ล้านเท่านั้น\" \"เมื่อกี้คุณเหวินมาขอยืมอีก5ล้าน บวกกับของเก่าก็เป็น10ล้านครับ\" \"10ล้าน ไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ\" พอลสันพยักหน้าพลางทำท่าครุ่นคิด \"ผม...ผม...ผมจะเอามาคืนให้ อีกแค่ตาเดียวผมต้องได้คืนแน่ ขอร้องเถอะคุณพอลสัน\" \"ถ้ายังไม่คืนของเก่า ผมคงต้องโทรไปแจ้งครอบครัว...\" \"ไม่ๆ จะให้อีแก่ที่บ้านรู้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่ได้ๆ \" \"งั้น...\" \"งั้น...ผมจะขายที่ดินตรงสีลมให้คุณ ตอนนี้! เดี๋ยวนี้เลย! \" พอลสันยกยิ้มอย่างพึงพอใจ ก็ถือว่าเป็นผลตอบแทนที่ดี \"ที่ดินตรงนั้นผมขายให้คุณ20ล้าน คุณ...คุณต้องเพิ่มเงินให้ผมอีก 10 ล้าน\" ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าชายแก่คนนี้ต้องบวกเพิ่มค่าราคาที่ดินแน่นอน ก็ไม่มีปัญหาหรอก เพราะเงินอีกสิบล้านมันจะกลับมาอยู่ใน Red Blood เหมือนเดิมแน่นอน \"โอเค\" \"งั้น...งั้นผมโทรตามเลขาแป๊บนะครับ\" คุณเหวินเดินไปกดโทรศัพท์หาเลขาโดยมีลูกน้องของพอลสันยืนคุมอยู่ข้างหลัง \"นายครับ...\" \"ไปเตรียมเอกสารสัญญามา\" \"ครับ\" ไม่นานนักเลขาคุณเหวินก็กลับมาพร้อมเอกสารการโอนที่ดินและทนายความเพื่อเป็นพยานในการทำสัญญาครั้งนี้ พอลสันก็มอบเงินสดให้คุณเหวินใส่กระเป๋าหนังสีดำมีเงินทั้งหมด 10 ล้าน... ผ่านไปแค่สามชั่วโมง คุณเหวินก็เล่นเสียอยู่ในบ่อน เงินทั้งหมดก็ถูกวนกลับมาหาเจ้าของตามเดิมเหมือนที่พอลสันคาดการณ์ไว้ไม่มีผิด 23.23 น. เขาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะนอน ก็ได้กลิ่นน้ำหอมโชยมาเหมือนมีใครสักคนอยู่บริเวณใกล้ๆ สิ่งแรกที่ทำตามสัญชาตญาณคือเดินไปหยิบปืนที่ลิ้นชักแล้วเดินเรียบกำแพง แง้มไปหน้าประตูห้อง ขณะเดียวกันประตูห้องก็ถูกเปิดออกมาจากข้างนอกเหมือนกันทำให้พอลสันตั้งท่ายกปืนขึ้นเตรียมเหนี่ยวไก ฝ่ายตรงข้ามหน้าซีดเซียวรีบยกมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้ทันที \"คุณ...คุณพอลสัน...จีนเองค่ะ\" \"ใครให้คุณเข้ามา! \" เขามีน้ำเสียงปนโทสะเล็กน้อยที่ผู้บุกรุกคือคนที่ไม่ได้รับเชิญ เขาลดปืนลงกลับหันหลังเข้าไปในห้อง \"จีนเห็นคุณพอลสันไม่ติดต่อไปเลยตั้งใจมาหาแทน...\" \"ทีหลังถ้าไม่มีคำสั่งผมไม่ต้องมา! \" \"ค่ะ\" เธอก้มหน้าลงแสดงความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว เดินขึ้นไปนอนบนเตียงและหลับตาลงอย่างรวดเร็ว \"ปิดประตูแล้วเรียกเชนให้เข้ามาหาผมด้วย\" \"ค่ะ\" เธอปิดประตูทำตามที่เขาบอกเรียกเชนเข้ามาในห้อง เชนคอตกอย่างรู้ชะตากรรม เจ้านายคงจะไม่พอใจที่เขาปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาแน่ แต่พอเขาเห็นเธอทำหน้าตาเศร้าหมองราวกับจะร้องไห้ก็ใจอ่อนแล้ว \"ใครให้นายปล่อยเธอเข้ามาในห้อง\" \"ขอโทษครับ\" \"ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนอื่น ไม่มีสิทธิ์เข้ามาถ้าฉันไม่อนุญาต\" \"ทราบครับ แต่เธอมารอนายทุกวัน แล้วยังทำท่าทางจะร้องไห้...\" \"เชน...ฉันคิดว่านายจะเปลี่ยนไป แต่ยังไงก็แก้นิสัยใจอ่อนไม่หายสักที\" ลูกน้องเขาคนนี้อยู่กับเขามาเป็นสิบปี สิ่งเดียวที่เป็นข้อเสียคือชอบใจอ่อนให้ผู้หญิงที่มีน้ำตา ไม่ว่าจะน้ำตาคลอ หรือน้ำตาไหลเป็นสายธาร เชนจะต้องยอมแพ้ใจอ่อนทุกที แก้ไม่เคยหายสักครั้งและดูเหมือนครั้งนี้ก็คงจะเหมือนกัน \"ขอโทษครับนาย จะไม่ให้เกิดขึ้นอีกแล้วครับ\" เขาก็ไม่อยากจะพูดมากเพราะรู้นิสัยคนสนิทคนนี้ดีอยู่แล้ว \"เรื่องไลม์ สืบถึงไหนล่ะ\" \"คุณไลม์ตามติดคุณหนูอ้ายหนี่ตลอดเลยครับ บางครั้งก็ทำเป็นบังเอิญเจอ เหมือนพยายามจะตีสนิท\" \"อืม\" เป้าหมายของไลม์น่ากลัวจะเป็นอ้ายหนี่ ไม่สิ คนในตระกูลคุณชายหนึ่งต่างหาก...ไม่รู้ว่าหมอนั่นต้องการอะไรกันแน่ \"ไปสืบอีกเรื่องด้วย...\" เขานึกได้ว่าเมื่อคืนตอนออกจากห้องเรียว เธอบ่นพึมพำถึงชื่อหนึ่ง พุดดิ้ง มันเป็นชื่อของใคร ผู้ชายที่ไหนที่เคยจูบปากเธอเหมือนเขาหรือไง \"พุดดิ้ง คนใกล้ตัวอิงกาญจน์ ไปตามหาว่ามีคนชื่อพุดดิ้งหรือเปล่า\" \"ครับ\" เชนเริ่มมีความรู้สึกว่า 80%ในชีวิตของเจ้านายเกี่ยวกับคุณเรียวเสมอนอกนั้นคือเรื่องจิปาถะที่แทบไม่มีความน่าสนใจอะไรเลย...