ตอนที่25 ฉันเป็นผู้หญิงของเขา

C h a p t e r 25 “คือว่า…” “คุณ เป็นใครคะ” “คือ…ฉัน…” รู้สึกกระดากปากนิดหน่อย ที่จะบอกว่าเป็นเลขา เพราะตอนนี้ชุดที่เธอสวมใส่อยู่เป็นชุดนอนสีน้ำเงิน มันดูไม่ดีที่เธอดันมาอยู่ในห้องของผู้ชายนี่แหละ “เอ่อ…” “รบกวนไปบอกเขาได้ไหมคะ ว่าฉันมาหา” “พอดีตอนนี้เขาป่วย กำลัง…” เรียวพูดยังไม่ทันจบประโยค หญิงสาวหน้าห้องก็เดินชนไหล่เธอเข้าไปข้างในทันที เธอเดินตามเข้ามาก็เห็นหญิงสาวนั่งลงข้างเตียง พลางเอื้อมมือไปแตะหน้าผากชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว “อาการดีขึ้นมากแล้วค่ะ” “…” เรียวเอ่ยขึ้นเพื่อให้หญิงสาวคลายความกังวล ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร “เขาป่วยตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” “ตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ อาการเริ่มหนักตอนช่วงดึก หมอมาตรวจดูอาการแล้ว ฉีดยาและให้ยาเรียบร้อยแล้วค่ะ” “แล้วคุณเป็นใคร” “ฉัน…” “มาอยู่ในห้องของเขาได้ยังไง” “ฉัน…เป็นเลขาของเขาค่ะ” “แล้ว…” หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเธอ “ทำไมคุณถึงมาอยู่ในห้องของเขาได้ คุณเชนล่ะ” “ฉันให้คุณเชนกลับไปพักผ่อนแล้วค่ะ” “คุณเป็นแค่เลขาไม่ใช่เหรอ มีสิทธิ์อะไรทำตามใจชอบ” จีนขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “…” “ผู้หญิงอยู่ในห้องกับผู้ชายสองต่อสอง มันก็ไม่ดีอยู่แล้ว” “เขาเป็นเจ้านายของฉัน และเขากำลังป่วย” “ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนคุณกลับไปได้แล้วค่ะ ฉันจะอยู่ดูแลเขาเอง” “มิทราบว่าคุณเป็นใครคะ” “ฉันเป็นผู้หญิงของเขา” “…” “คำตอบนี้คงใช้ได้ใช่ไหมคะ” “…” เรียวยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไง แต่หัวใจกลับบีบรัด เจ็บปวดแปลกๆ ในเมื่อเจ้าของตัวจริงมาแล้ว เธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปทำไม วันต่อมา 02.02 น. ชายหนุ่มเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายเล็กน้อย เปลือกตาขยับ ไม่นานก็ลืมตาขึ้นมา เห็นเพียงแสงสว่างจากหัวเตียงเท่านั้น เขาหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้ว… “คุณพอลสัน…” “…” เขาได้ยินเสียงผู้หญิง “คุณพอลสันคะ…” “…” แต่ไม่ใช่เสียงอิงกาญจน์… “คุณพอลสัน…” “ใครให้เธอเข้ามา!!” พอลสันลุกขึ้นนั่ง ตะโกนดังลั่นห้องด้วยความโมโห “คือ…จีนเห็นว่าคุณป่วย…” “ฉันถามว่าใครให้เธอเข้ามา!!” “ตอนนั้น…ตอนนั้นคุณเชนไม่อยู่ เหลือแค่เลขาของคุณ…” “แล้วเธออยู่ที่ไหน!!” “จีน…จีนเห็นว่ามันดึกแล้ว เลยบอกให้เธอกลับ…” “เธอมีสิทธิ์อะไรมาไล่คนของฉัน…” พอลสันหรี่ตามองเธออย่างจับผิด ใช้มือปัดผ้าบนหน้าผากออกก่อนจะลุกขึ้นยืน แต่เป็นเพราะร่างกายยังอ่อนแอทำให้เขาเซจนต้องนั่งลงไปบนเตียง “จีน…คือ…” “ออกไป…ออกไป!!” น้ำเสียงทรงพลังทำให้เธอรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปทันที พอลสันกุมขมับตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาเรียว ’หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...’ ’หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...’ แต่สุดท้าย เธอก็ไม่รับสายเขาอยู่ดี ไม่รู้ว่าเธอจะโกรธเขาหรือเปล่า 07.02 น. เรียวมาที่ห้องของเขาช้ากว่าปกตินิดหน่อยเพราะเผื่อชายหนุ่ม อยากจะมีเวลาดีๆ กับแฟนของเขาบ้าง เหอะ!! มีแฟนอยู่แล้ว ก็ยังจะมายุ่งวุ่นวายกับเธออีก เธอไม่อยากเป็นมือที่สามของใครหรอกนะ เธอเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องก็เห็นข้าวของกระจัดกระจายเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณเชน” “อรุณสวัสดิ์ครับ” “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ” “นาย อารมณ์ไม่ค่อยดีครับ” “เขาฟื้นแล้วเหรอ” “ครับ ฟื้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ” “แล้ว แฟนของเขาล่ะคะ” “แฟน? ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนายครับ” “อ้าว…” “นายโกรธ ที่เมื่อคืนเธอเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต” “คือว่า…” “คุณอิงกาญจน์เข้าไปเถอะครับ” “…” เขากำลังโกรธไม่ใช่เหรอ ถ้าเธอเข้าไปโดนลูกหลงจะทำยังไงล่ะ แกร๊ก เรียวเม้มปาก เดินเข้าไปในห้องนอนของชายหนุ่ม ก็เห็นเขายืนสูบบุหรี่อยู่นอกระเบียง ภายในห้องก็ไม่ได้แตกต่างจากข้างนอกเท่าไหร่ ทำลายข้าวของได้น่ากลัวที่สุด “คุณ…” “ใครให้คุณกลับ!!” “…” เธอแค่เอ่ยปากเท่านั้น เขาก็หันมาตะโกนใส่ด้วยสีหน้าไม่พอใจทันที “ผมบอกให้คุณอยู่ไม่ใช่เหรอ!!” “ค่ะ” “แล้วคุณทิ้งผมไว้ทำไม!!” “ก็…” “อีกอย่าง...” พอลสันทิ้งบุหรี่ แล้วกลับเข้ามาในห้อง เดินมายืนตรงหน้าเธอ “คุณเป็นคนให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในห้องผมงั้นเหรอ” “ก็เธอบอกว่าเป็น…” “เธอจะเป็นใครก็ช่าง!! ผมไม่ได้อนุญาต!! ใครก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาทั้งนั้น!!” “…” “แล้วคุณก็มาทิ้งผมไว้ ทั้งที่ผมสั่งให้คุณอยู่ที่นี่!!” “คุณ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ตอนนี้ไข้เพิ่งจะลด อย่าเพิ่งโมโหเลย เดี๋ยวความดันจะขึ้นเอา” เธอพยายามใช้เสียงอ่อนเพื่อโน้มน้าวชายหนุ่มตรงหน้า “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง!!” แต่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผล ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุยดีๆ ด้วยไม่ได้ก็คงต้องขึ้นเสียงบ้างแล้วแหละ “แล้วคุณจะโมโหอะไรนักหนา!! ฉันก็มาแล้วนี่ไง!!” “…” “วันนี้จะอยู่ด้วยทั้งวันเลยค่ะ ฉันเตรียมเสื้อผ้ามาแล้ว ตกลงไหม!!” “…” “เพราะฉะนั้น คุณไปนอนที่เตียงดีๆ ฉันจะไปต้มโจ๊กมาให้ กินข้าวจะได้กินยา” “…” ไม่รอให้เขาตอบกลับ เธอก็รีบออกไปจากห้องทันที 30 นาทีต่อมา เรียวยกถาดโจ๊กเข้าไปในห้อง วางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงพร้อมกับยาแก้ไข้และน้ำเปล่า “กินข้าวได้แล้วค่ะ จะได้กินยา” “…” พอลสันนั่งพิงหัวเตียง สายตามองไปที่เอกสารในมือ ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงเธอ เรียวจ้องมองเขาสักพักก็ตัดสินใจนั่งลงข้างเตียง เอื้อมมือไปแตะหน้าผากชายหนุ่ม แต่…เขากลับถอยหนี ไม่ยอมให้เธอสัมผัส อะไรของเขา งอนที่เธอทิ้งเขาไว้งั้นเหรอ ทำตัวเป็นผู้หญิงไปได้ “คุณพอลสันคะ ฉันต้องขอโทษจริงๆ ที่ทิ้งคุณไว้ แต่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเป็นผู้หญิงของคุณ…” “เธอไม่ใช่!!” “รู้แล้วค่ะ ฉันรู้แล้ว ขอโทษนะคะ ครั้งหน้า…” “มันจะไม่มีครั้งหน้าอีก” “โอเคค่ะ งั้นตอนนี้คุณพอลสัน กินข้าวก่อนนะคะ จะได้กินยา” พอลสันวางเอกสารลงข้างเตียง เชิดหน้ามองไปข้างหน้า ไม่สนใจถ้วยชามที่เธอยื่นมาให้ เขายังโกรธเธออยู่ ไม่มีทางหายง่ายๆ หรอก เรียวพยายามอดทนกับพฤติกรรมของชายหนุ่มให้ได้มากที่สุด จึงตัดสินใจใช้ช้อนคนโจ๊กในถ้วยแล้วตักขึ้นมา เพื่อป้อนเขา ตอนแรกคิดว่าเขาจะด่าเธอ ที่ไหนได้ กลับอ้าปากตอบรับแล้วยังทำสีหน้าพึงพอใจอีกต่างหาก 1 ชั่วโมงผ่านไป หลังจากที่เธอป้อนโจ๊ก เก็บถ้วยชามเรียบร้อยแล้วก็หยิบเอกสารของชายหนุ่มมานั่งอ่านออกเสียงเพื่อให้เขาฟัง 11.01 น. เรียวลุกจากเก้าอี้เพื่อนออกไปข้างนอก “จะไปไหน” “คุณ ไม่ได้หลับเหรอ” “เปล่า” “ฉันจะไปโทรสั่งอาหารค่ะ” “ใช้โทรศัพท์ผม” “…” พูดแบบนี้ แสดงว่าตั้งใจจะให้เธออยู่ในห้องใช่ไหม “สั่งข้าวขึ้นมาให้ผมด้วย” “คุณจะเอาอะไรคะ” “แล้วคุณจะกินอะไร” “ฉันจะสั่งข้าวผัด” “ผมเอาแบบคุณ” “แต่คุณควรกินโจ๊กมากกว่านะคะ” “เมื่อเช้าก็กินไปแล้ว” “แต่ไข้คุณยังไม่หายดี” “แต่ผมไม่อยากกินโจ๊ก” “…” ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมต้องมาเถียงกับเขาเพราะเรื่องอาหารด้วย “ผมหายแล้ว” “เหอะ!” เรียวเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเขาเพื่อตรวจดูอุณหภูมิ ปรากฏว่า ดีขึ้นมากแล้ว “ดีขึ้นแล้วใช่ไหม” “แต่ยังไงก็ควรกินอาหารอ่อนไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยกินอาหารที่อยากทาน” “แต่…” “ถ้าคุณไม่ยอมกินโจ๊ก ฉันจะกลับบ้าน” “…” เธอก็ไม่ได้อยากขู่เท่าไหร่หรอก แต่ดูจากสภาพเขาตอนนี้ จะให้เอาแต่ใจตัวเองคงไม่ได้แน่ เรียวไปอุ่นโจ๊กในครัวจากนั้นก็ถือมาป้อนเขาที่เตียง พอลสันมีสีหน้าสดใส สายตาอ่อนโยนจ้องมองเธอตลอดเวลา ไม่มีเวลาไหนที่เขาเบื่อเลยสักวินาที เป็นเพราะมีเธออยู่ในห้องด้วย เธอเปรียบเสมือนพลัง ทำให้เขาอยากจะอยู่เฉยๆ คอยรอรับการดูแลจากเธออย่างเดียว “ใส่เสื้อคอเต่าไม่ร้อนเหรอ” เขาเลื่อนสายตาลงมาเห็นเสื้อคอเต่า แขนยาวปิดมิดชิดแทบไม่เห็นอะไร ยกเว้นหน้าอกที่เป็นทรงกลมอย่างเห็นได้ชัด ก็นึกแปลกใจที่วันนี้สไตล์การแต่งตัวของเธอไม่เหมือนกับทุกวัน \"พอดี ฉันหนาวนะคะ\" ร่องรอยการถูกขบเม้มยังไม่หายเลยจะให้เธอเปิดโชว์คอได้ไง นึกถึงร่องรอยที่ว่า ก็ยิ่งทำให้ขนลุกขนชัน ชายหนุ่มใช้สายตากะลิ้มกะเหลี่ย มองหน้าอกเธออย่างโจ่งแจ้ง ไม่คิดจะปกปิดความปรารถนาสักนิดเดียว เป็นเพราะร่างกายส่วนล่างมันแข็งขืนอยู่ภายใต้กางเกงนอนโปร่ง ทำให้เขาต้องใช้ผ้านวมปิดมันไว้ไม่ให้มันดันขึ้นมา เรียวถูกสายตาหื่นกามมองมาก็รีบยัดถ้วยโจ๊กใส่ในมือเขาแล้วถลึงตาโตพูดเสียงดัง “กินเอง!!” จากนั้นเธอก็เดินออกจากห้องไป 15.00 น. ขณะที่เรียวกำลังนั่งพิมพ์งานอยู่หน้าโน้ตบุ๊ก จู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างมาสัมผัสถูกท่อนขา เธอก้มหน้าดูข้างล่างก็เห็นชายหนุ่มมานั่งยองอยู่ข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ “คุณ…กำลังทำอะไรคะ” “ข้อเท้าคุณดีขึ้นหรือยัง” “ฉันบอกไปแล้วไง ว่าดีขึ้นมากแล้ว\" “ผมแค่อยากให้แน่ใจ” “…” ขณะที่เธอก้มหน้ามองเขา เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองเธอพอดี ระดับสายตาอยู่ห่างกันเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หัวใจดันเต้นแรงอีกแล้ว “…” “…” “ผมขอโทษ” พอลสันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่า \"คุณขอโทษอะไรคะ\" \"ขอโทษ ที่ปล่อยให้คนอื่นมาทำร้ายคุณ\" ให้ตายเถอะ!! ใจเธอเต้นเร็วมาก จนแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว อย่าพูดอะไรที่มันทำให้เธอหวั่นไหวจะได้ไหม \"มัน...มันไม่เกี่ยวกับคุณหรอกค่ะ\" \"เกี่ยวสิ\" \"...\" \"เพราะคุณคือผู้หญิงของผม\" “…” ไม่ได้นะ เขาพูดแบบนี้หัวใจเธอจะพังแล้วนะ เรียวกะพริบตามองเขา กลืนน้ำลาย ดวงตาคมเข้มร้อนแรงจ้องมองมาอย่างไม่ลดละ จู่ๆ ฝ่ามือหนาก็สัมผัสที่ข้างแก้มแผ่วเบา ใบหน้าขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น จนลมหายใจอุ่นร้อน รินรดที่ริมฝีปาก ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอไม่ทันไม่ตั้งตัว มีสติอีกทีก็ตอนที่ลมหายใจถูกดูดกลืนจนเริ่มหายใจไม่ออก “ฉัน…ฉันหายใจไม่ออก” เรียวรีบผละเขาออกก่อนจะลุกขึ้นและเดินหนีออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่… หมับ!! กลับถูกมือหนารั้งเอวไว้จากข้างหลัง ลมหายใจรินรดบริเวณใบหูที่เป็นส่วนอ่อนไหว ทำให้เธอย่นคอเล็กน้อย ฝ่ามืออุ่นสัมผัสแขนของเธอช้าๆ ค่อยๆ ลูบจากไหล่ลงไป... \"คุณหวั่นไหวใช่ไหม...\" น้ำเสียงแหบพร่าปนเซ็กซี่พูดกระซิบอยู่ข้างหูก่อนจะขบเม้มที่ใบหูแผ่วเบาจนร่างกายของเธอ เอนซบไปชนกับกล้ามเนื้อแกร่งของเขาอย่างไม่รู้ตัว \"คุณใจเต้นแรง...\" “…” ร่างกายเธอไม่ยอมขยับตามอย่างที่ใจคิด ปล่อยให้เขาลูบไล้ไปทั่วตั้งแต่แขนจนถึงหน้าท้อง จากนั้นก็เกลี่ยนิ้ว ลูบขึ้นมาจนถึงหน้าอก เลื่อนลงไปข้างล่างอีกครั้ง... เรียวเริ่มหายใจไม่เป็นจังหวะเพราะการกระทำอันน่าหวาดเสียวของเขา ปลายลิ้นไล้เลียอย่างเชื่องช้าบริเวณลำคอและใบหู ส่วนมืออีกข้างลูบหน้าท้องของเธอลงไปจุดกึ่งกลางของร่างกาย...มัน...มันทำให้...เธออ่อนระทวยไม่สามารถทรงตัวยืนนิ่งได้ พอลสันใช้แขนแกร่งรั้งเธอเข้ามาใกล้มากขึ้น พร้อมทั้งใช้มือสอดเข้าไปในเสื้อเธอ \"คุณต้องการผมใช่ไหม\" “…” สติสัมปชัญญะของเธอ ขาดหายไปหมดแล้ว แทบไม่สามารถคิดอะไรได้ นอกจาก… พอลสันจับไหล่ของเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา เลื่อนมือขึ้นไปประคองใบหน้าแดงระเรื่อไว้ โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนหน้าผากแทบชิดติดกัน \"ผมต้องการคุณ...อิงกาญจน์\" พูดจบก็ประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้อ่อนโยนเหมือนครั้งแรก แต่กลับทวีคูณด้วยความร้อนแรงมากขึ้น ลิ้นอุ่นดูดหาน้ำหวานจากริมฝีปากน้อยๆ ของเธอ ทุกอย่างมันเป็นไปตามอารมณ์ที่เขาต้องการแสดงออกมา เขาไม่เคยอยากทะนุถนอมใครเท่าเธอมากก่อน เรียวเปิดปากรับปลายลิ้นที่ตวัดไปมาของเขาพร้อมทั้งดูดดึง แม้เธอจะเคยมีประสบการณ์การแนบชิดแบบนี้มาก่อน แต่มันก็ไม่ได้ลึกซึ้งถึงขั้นนั้น อีกอย่าง เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่ช่ำชองเรื่องแบบนี้แล้วเธอก็กลายเป็นเด็กน้อยที่ไม่รู้ประสาไปทันที จูบบดขยี้อยู่นานมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกชายหนุ่มผลักนอนลงไปบนเตียงโดยมีเขาคร่อมร่างไว้ ก่อนจะถอดเสื้อของเธอและของตัวเองออก เธอหาจุดโฟกัสไม่ได้ สายตาจึงได้แต่จับจ้องไปที่กล้ามเนื้อหน้าท้องที่สวยได้รูป ขนมีอยู่ประปรายตามประสาหนุ่มฝรั่ง รอยสักที่ต้นแขนข้างซ้าย เป็นตัวอักษรว่า ’PAULSON’ เธอควรจะหยุดเขา ควรจะบอกให้เขาพอได้แล้ว แต่...ปากเธอพูดไม่ออก ยิ่งได้เห็นใบหน้าเขาใกล้ๆ เห็นกล้ามเนื้อที่น่าหลงใหล เห็นริมฝีปากที่เกือบจะเข้ามาแนบชิด…ก็ได้แต่หลับตาลง รอเขาประทับริมฝีปากลงมาเท่านั้น พอลสันโน้มตัวลงมาใกล้ ริมฝีปากยังคงไม่ปล่อยให้ร่างบางหายใจ นิ้วมือร้อนผ่าวค่อยๆ เคลื่อนไหวไล้ไปตามลำตัวเธออย่างเชื่องช้า รูดซิปกระโปรงออก แล้วดึงลงไปพร้อมกับกางเกงชั้นในอย่างช่ำชอง มือที่กำลังจิกผ้านวมถูกดึงขึ้นให้คล้องคอเขาไว้ ปลายนิ้วลากสัมผัสไปจนถึงจุดหวาดเสียวของร่างกายก่อนที่นิ้วมือจะสอดแทรกเข้าไป \"อ๊ะ...\" ลมหายใจถี่กระชั้นกับการเคลื่อนไหวของนิ้วมือประสานกันอย่างไม่น่าเชื่อ เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากรับรสจูบลึกซึ้งของชายหนุ่ม พร้อมกับส่งเสียงครางสั่น เขาถอดริมฝีปากออก มือข้างหนึ่งเอื้อมไปข้างหลังเธอเพื่อปลดตะขอออกพลางมองหญิงสาวใต้ร่างด้วยความหลงใหล เขาอยากได้เธอจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน \"ผมต้องการคุณมาก\" พูดจบก็ใช้มือบีบคลึงเนินอกข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็เป็นหน้าที่ของปลายลิ้นที่กำลังไล้เลียและดูดดึงปลายยอดปทุมถันอย่างหิวกระหาย \"อื้อ...\" เธอหอบหายใจแรงด้วยความรู้สึกวาบหวิว ปลายลิ้นยังคงบดขยี้จนเปียกชุ่มก่อนจะพรมจูบไปทั่วอย่างใจเย็น ริมฝีปากค่อยๆ ต่ำลงไป จูบบริเวณหน้าท้องของเธอก่อนจะถึงจุดกึ่งกลางที่อ่อนไหวที่สุด เรียวสะดุ้งด้วยความตกใจพยายามใช้มือปกปิดส่วนนั้นแต่ก็ถูกชายหนุ่มจับไว้ทัน.. \"ผมอยากเห็น\" เขาไม่เคยทำให้ใครมาก่อน เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาอยากจะปรนเปรอความสุขและมองทุกส่วนของร่างกายให้ชัดเต็มสองตา ไม่อยากจะพลาดไปสักจุดเดียว ชายหนุ่มแยกขาเธอออกจากกันช้าๆ จ้องมองส่วนนั้นไม่วางตา จนหญิงสาวรีบยกมือปิดใบหน้าด้วยความเขินอาย พอลสันใช้ริมฝีปากจูบลงไปยังจุดกึ่งกลางอย่างแผ่วเบา ก่อนจะ... \"อื้อ...อื้อ\" ฝ่ามือบางหยิกผมหนาของเขาไว้แน่น ปลายเท้าเริ่มจิกเกร็ง ริมฝีปากของชายหนุ่มเลียขึ้นลง ดูดดึงจนเธอแทบจะทนไม่ไหวแล้ว... ร่างกายกระตุกเกร็งเล็กน้อยคล้ายมีบางอย่างหลั่งออกมา เธอเพิ่งค้นพบว่ามันคือการเสพสุขอย่างหนึ่ง \"เสร็จแล้วเหรอ...\" เธอได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งเพิ่มความอายขึ้นมาอีกเท่าตัว รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันที พอลสันถอดกางเกงนอนออก จับแกนกายถูไถไปมาที่ความอ่อนนุ่มของเธอ เห็นสีหน้าหวาดกลัวของหญิงสาว ก็ได้แต่โน้มตัวลงมาจูบหน้าผากเธอเบาๆ ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลงมาคลอเคลียบริเวณลำคอเพื่อให้เธอผ่อนคลาย ไม่รู้สึกเกร็ง \"ผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ...ผมสัญญา\" เธอไม่ได้ตอบอะไรแต่ใช้แขนโอบรอบลำคอเขาไว้แน่นพลางหลับตา...ความแข็งขืนที่ร้อนอุ่นค่อยๆ เข้ามาในตัวเธอช้าๆ \"อย่าเกร็ง...มันจะทำคุณเจ็บ\" เขาพยายามพูดปลอบเมื่อเธอยังคงเกร็งจนตัวตนของเขาเริ่มเจ็บตามไปด้วย \"ฉันเจ็บ...\" พอลสันเลื่อนริมฝีปากมาจูบเธออย่างลึกซึ้งเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากส่วนล่าง ขยับตัวเข้าไปข้างในอีกครั้งจนสุดก่อนจะหยุดอยู่กับที่เพื่อดูการตอบสนองของเธอ... เขาถอนริมฝีปากออกเงยหน้ามองเธออีกครั้ง \"แค่แป๊บเดียว...คุณพร้อมหรือยัง\" “…” เรียวไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าช้าๆ เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับในการตัดสินใจของตัวเอง ในเมื่อเธอยอมเขาเองก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา และเธอจะไม่มีวันเสียใจที่เลือกทางนี้... เพราะเธอชอบเขา เพลงรักดำเนินไปอย่างเชื่องช้าเพราะหญิงสาวที่ร้องเสียงหลงตลอดเวลาจนเขากลัวเธอจะเจ็บเกินไป ถึงได้เคลื่อนไหวช้าๆ และนั่นคือความเจ็บปวดที่เขาต้องเจอ...ร่างกายของเธอมันทำให้เขาอดทนแทบไม่ไหวแต่ก็ทำอะไรรุนแรงกับเธอไม่ได้... จน...จนตอนนี้เขามีความรู้สึกว่าถ้าขืนยังช้าอยู่แบบนี้ เขาต้องคลั่งตายไปก่อนแน่นอน ความแข็งขืนขยับเข้าออกจนสุดและเร่งจังหวะแรงมากขึ้น ชายหนุ่มลากริมฝีปากขบเม้มซอกคอของเธอรวมถึงลมหายใจที่หนักหน่วงเพราะอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมา \"เจ็บ...\" \"อย่าเกร็ง...คุณเกร็งผมก็เจ็บไปด้วย\" \"คุณช่วย...ช้าลงหน่อยได้ไหมคะ ฉันจุก\" \"คุณ...คุณทำผมทนไม่ไหว\" เสียงแหบขาดหายตามจังหวะรักที่เขาขยับเข้าออก จนเธอต้องเม้มปากแน่นด้วยความเสียวซ่าน พอลสันมองหญิงสาวใต้ร่าง เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก รูปร่างของเธอทำเขาร้อนรุ่มไปหมด...และในที่สุดเธอก็ตกเป็นผู้หญิงของเขาสักที ไม่นานนักร่างของเธอก็กระตุกถี่อีกครั้ง เขายกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะกระซิบแผ่วเบาข้างหู \"คุณเสร็จสองรอบแล้วนะ...ผมยังไม่เสร็จเลย\" \"อ่า...อื้อ\" \"ผมจะเร็วแล้วนะ\" เขาจับสะโพกเธอแน่นและพยายามดันตัวเองเข้าออกด้วยความเร็วที่มากขึ้น “…” เธอได้ยินเสียงคำรามที่มาจากเขา ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดเสียวซ่านทำให้เธอใจเต้นเร็วอีกครั้ง \"ผม...จะเสร็จ...แล้ว\" เรียวไม่สามารถอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ได้นอกจากความสุขที่มากล้นเกินไป แม้จะมีความเจ็บปวดแทรกเข้ามาแต่ก็ยังอยู่ในพื้นฐานของความสุขอยู่ดี แล้วความสุขนั้น เขาก็เป็นคนปรนเปรอให้เธอเอง เธอแพ้แล้ว...แพ้ให้เขาจริงๆ ใบหน้าของเธอแดงจัดยิ่งเพิ่มความเร่าร้อนให้เขามากขึ้นกว่าเก่า เขาหยุดอยู่กับที่เพราะแกนกายกำลังถูกบีบรัดจากอาการกระตุกเกร็ง \"ที่รัก...เรียกชื่อ…ผม\" เขาเริ่มขยับเข้าไปจนสุดอีกครั้งและถอดมันออกก่อนจะใส่เข้าไปใหม่ “เรียกชื่อผม” เรียวเม้มปากแน่ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเขา “อื้อ…” “เรียก…ชื่อผม…อิงกาญจน์” “คุณ…คุณพอลสัน” เขาเริ่มเร่งความเร็วอีกครั้งจนเธอได้แต่ใช้มือจิกบนแผ่นหลังของเขาแน่น ความเจ็บยิ่งสร้างแรงปรารถนามากขึ้น “อ๊ะ…” ชายหนุ่มประกบริมฝีปากลงมา อุ้มเธอขึ้นแล้วเป็นฝ่ายเอนตัวนอนลง ให้เธอคร่อมร่างเขาแทนทั้งที่แกนกายยังสอดประสานกับภายในของเธออยู่ “ขยับตัวหน่อย…ผมอยากให้คุณทำ” “…” ถึงเธอจะรู้ทฤษฎีแต่ภาคปฏิบัติกลับไม่เคยมาก่อนแล้วจะให้ขยับอะไรเล่า เขาเห็นเธอไม่ขยับก็กดบั้นท้ายหญิงสาวให้แนบแน่นและยกขึ้นลงเองโดยใช้ฝ่ามือของเขา “ขยับตาม…คุณทำได้” “อ๊ะ…อ่า” เธอฟุบใบหน้าลงที่ซอกคอและใช้มือจับไหล่ของเขาไว้ก่อนจะขยับสะโพกให้เป็นไปตามแรงของเขา ทุกอย่างลื่นไหลไปตามอารมณ์อย่างไม่น่าเชื่อ เสียงลมหายใจหนักหน่วงของชายหนุ่มใต้ร่างทำให้เธอรู้ว่าเขาเองก็สุขสมไม่แพ้กัน “อืม...แน่นมาก…อ่าห์” \"ช้า…ช้าหน่อย\" \"ผม...ผมใกล้...แล้ว\" เขากอดเธอแน่นและเป็นฝ่ายกระแทกเองจนไม่ไหวแล้ว...เขาเริ่มจะไม่ไหวแล้ว... “อ่าห์...เรียกชื่อผม\" \"คุณพอลสัน...อื้อ\" \"อ๊ะ...อ่าห์\" แรงกระตุกทั้งของเขาและเธอที่ถึงฝั่งฝัน พร้อมกับเสียงคำรามและครางเบาๆ มีน้ำไหลอุ่นพุ่งอยู่ภายในจุดอ่อนไหว เขาฝังใบหน้าที่ซอกคอของเธอและจุมพิตแผ่วเบาที่ไหล่ขาวเนียน \"You are my girl\" พูดจบก็เลื่อนริมฝีปากจุมพิตแก้มเธอเบาๆ \"อีกครั้งนะ\" \"เดี๋ยวค่ะ...อื้อ\" พอลสันอุ้มเธอขึ้น แล้วลุกเดินไปที่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัวก่อนจะถอนริมฝีปากออกแล้วจูบเบาๆ อีกครั้ง จากนั้นก็หมุนตัวเธอให้หันไปมองตัวเองในกระจก เรียวแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว ให้เธอมาดูร่างกายที่ไร้สิ่งปกปิดทำไมกัน!! พอลสันเห็นหญิงสาวหลับตาแน่นและเบือนหน้าหนีไม่มองแม้กระทั่งเขา ก็อดจูบไปที่ใบหูและลำคอของเธอไม่ได้ ฝ่ามือยังคงลูบไล้หน้าท้องและบีบคลึงเนินอกไม่ห่าง \"คุณสวยมาก...เวลาที่อยู่กับผมตอนนี้\" น้ำเสียงแหบพร่าปนเซ็กซี่ทำเอาเธอรู้สึกโหวงในท้อง ความเสียวซ่านยังไม่ทันหายก็... \"อ่าห์...ตอน...ตอนนี้...คุณดูตัวเองสิ\" เขาส่งความแข็งขืนเข้ามาในจุดอ่อนไหวจากทางด้านหลังจนเธอต้องแอ่นสะโพกขึ้นเพื่อรองรับท่อนแกร่งอุ่นให้ได้ลึกยิ่งขึ้น \"อื้อ...อืม\" “…” เสียงครางเธอทำให้อารมณ์ของเขาเพิ่มมากขึ้น อยากจะกระแทกให้แรงกว่านี้ แต่ก็กลัวว่าร่างบางจะเจ็บเกินไปจนทนไม่ไหว \"ค่อย...ค่อย...ก็ได้\" เสียงเธอขาดหายตามแรงกระแทกที่กำลังเพิ่มความเร็ว \"ผมชอบคุณ ชอบร่างกายของคุณ ชอบทุกอย่างของคุณ...ชอบ...ชอบจนทนไม่ไหว...แล้ว...อ๊ะ\" สายตาของเขายังจ้องมองเธอผ่านกระจกบานใหญ่ข้างหน้า สีหน้าแววตาที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดแต่ก็มีความสุข ทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปมองทางอื่นได้จริงๆ เล็บของเธอจิกลงหลังมือของเขาที่บีบเคล้นเนินอกอยู่ พร้อมทั้งสะกิดยอดอกสีชมพูจนเธอกระตุกด้วยความเสียวครั้งแล้วครั้งเล่า... \"อ่าห์...แน่น\" \"พอลสัน...คุณ...คุณพอลสัน\" \"แบบนั้นแหละ...เรียกชื่อผม...แบบนั้น\" \"อืม...\" ไม่นานร่างทั้งสองคนก็กระตุกถี่เกร็งไปพร้อมกัน เหงื่อของความสุขผุดอยู่เต็มร่างกาย แทบไม่มีช่องว่าง...และดูเหมือนจังหวะรักจะไม่จบลงแค่นี้