ตอนที่27 ไม่ชัดเจน

C h a p t e r 27 หลังจากถ่ายเอกสารเสร็จ ขณะที่กำลังเดินออกจากห้องชงกาแฟ ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น... \"อ่านปากฉันดีๆ ฉันต้องการพบคุณพอลสัน!! \" \"นายไม่ต้องการพบคุณครับ เชิญคุณออกไปด้วย\" \"นี่!! เป็นแค่ลูกน้องอย่ามาสั่งฉันนะ!! ฉันไม่กลัวหรอกคิดจะมาขู่อีกล่ะสิ เอาเลย ฉันจะถ่ายคลิปแล้วเอาไปลงเน็ต คนอื่นจะได้เห็นว่าเลขาของคุณพอลสันชอบใช้กำลังกับผู้หญิง แถมยังข่มขู่ว่าจะฆ่าอีกด้วย!! \" บ้าไปแล้ว!! ยัยจัสมินมาทำอะไรที่นี่ เรียวพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดและหลบอยู่ในห้อง แอบโผล่ดวงตามองตรงขอบประตูนิดหน่อยเท่านั้น \"ถ้าคุณไม่หยุดแหกปาก ผมจะ...\" \"ทำไม!! เอาสิ!! เอาเลย!! \" ไม่พูดพร่ำต่อ หญิงสาวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายวิดีโอ พร้อมกับพูดไปด้วย \"ดูไว้นะคะทุกคน ฉันคือจัสมิน ดาราที่กำลังมีชื่อเสียงและโด่งดังแต่กำลังถูกผู้ชายคนหนึ่งข่มขู่ เขาเป็นเลขา...\" \"หยุด!! \" เสียงคำรามของเชนทำเอาหญิงสาวที่ยืนถือโทรศัพท์อยู่หุบปากทันควัน \"ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา อย่าหาว่าไม่เตือน\" น้ำเสียงทุ้มต่ำแสดงความข่มขู่ จนจัสมินหน้าซีดเซียว ไม่ใช่ว่าไม่กลัวนะ แต่เธอต้องมาที่นี่เพื่อจะมาคุยเรื่อง LB Entertainment ส่วนเรื่องกระเป๋า ขอเก็บไว้ทีหลังแล้วกัน เรื่องงานของเธอสำคัญกว่า ตอนนี้กับบริษัทเก่าเธอใกล้จะหมดสัญญาแล้ว และเธอต้องการเซ็นสัญญากับเขา ยังไงก็ต้องทำให้ได้!! จัสมินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง เรียวนั่งอยู่ในเก้าอี้ห้องชงกาแฟเพื่อรอให้จัสมินออกมาแต่ก็ยังไม่มีวี่แววสักที ที่เธอไม่อยากให้จัสมินรู้ว่าเธอมาทำหน้าที่เลขาที่นี่ มีหวังคงโดนล้อทุกวันแน่ น่าเบื่อเสียงหล่อนจะตาย... ไม่นานนักก็มีเสียงประตูถูกเปิดออกมาพร้อมด้วยร่างหญิงสาว มือถือรองเท้าส้นสูง วิ่งออกมาอย่างรวดเร็วเหมือนหนีอะไรมาอย่างนั้นแหละ พอเห็นว่าจัสมินรีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์แล้ว เธอโผล่หน้าออกมาจากห้อง เดินไปที่ห้องทำงานของเขาพร้อมกับแฟ้มที่ถ่ายเอกสาร... ก๊อก ก๊อก ก๊อก แกร๊ก เรียวเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นเขามองมาด้วยใบหน้าที่แสดงออกถึงความไม่ประสบอารมณ์ \"นี่ค่ะ\" เธอวางเอกสารบนโต๊ะเสร็จก็เหลือบสายตาขึ้นมอง ไม่รู้ว่าพวกเขาคุยกันเรื่องอะไร อาจจะเป็นเรื่องกระเป๋าของเธอก็ได้ แต่… เดี๋ยวนะ!! เธอเห็นรอยลิปสติกบนแก้มของเขาอย่างชัดเจน เห็นแค่นั้นก็ยังสามารถทำให้จิตใจเธอหน่วงได้ แสดงว่าเธอคงคาดหวังในเรื่องเขาอยู่สินะ ทั้งที่ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น... \"ตอนกลางวันไปกินข้าวกัน\" \"ไม่ค่ะ ฉันไม่ว่าง\" เธอรั้งสายตากลับ ก่อนจะหันไปมองทางอื่น \"ไป...\" เขาพูดยังไม่ทันจบก็เดินออกจากห้องไป ความสับสนที่อยู่ในใจ ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงกับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น มันเหมือนเป็นแค่เรื่องชั่วคราวเท่านั้น เขาก็ยังคงใช้ชีวิตของตัวเอง ส่วนเธอก็ไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้ นอกจากยอมรับสิ่งที่เธอเลือก... แค่ชอบเขาไม่ได้รักสักหน่อย เดี๋ยวมันก็หายไปเองนั่นแหละ เพียงแต่ต้องใช้เวลา เชนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับซองสีน้ำตาลที่มีรูปถ่ายสามสี่ใบ พอลสันหยิบขึ้นมาดูก่อนจะวางลง \"อะไร\" \"ก็...ที่นายเคยให้ผมไปหาดูว่าคุณอิงกาญจน์เคยคบใครมาก่อนบ้าง ผู้ชายสี่คนคือคนที่อยู่ใกล้ชิดเธอครับ คนแรกชื่อเธียเตอร์ เป็นเพื่อนสนิท คนที่สองชื่อนิว แฟนเก่า คนที่สามชื่อไนท์แฟนเก่า ส่วนคนที่สี่ชื่อคณิน เอ่อ เหมือนจะเป็นพี่ชายครับ\" \"พี่ชาย? \" \"ครับ นับถือแบบพี่ชาย\" “…” งั้นก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง เพราะคนพวกนั้นไม่เคยแตะต้องเธอมาก่อน เขาต่างหากคือเจ้าของเธอตัวจริง \"นายครับ...\" เขามองเชนที่ใช้นิ้วชี้ไปที่แก้มตัวเองและพยักพเยิดหน้าเพื่อต้องการให้ดูอะไรบางอย่าง \"อะไร\" \"แก้มนายครับ มันมีรอย...\" “…” พอลสันหยิบกระจกใส ในลิ้นชักขึ้นมาส่องดูก็ตาโตด้วยความตกใจ ต้องเป็นเด็กคนนั้นแน่ๆ เธอเข้ามาเพื่อคุยเรื่องขอเซ็นสัญญากับ LB Entertainment แต่เขาปฏิเสธ เธอก็เลยใช้มารยาหญิงเพื่อหวังให้เขาหลงใหล พยายามอ่อยทุกวิถีทาง นั่งตัก โอบคอ ไล้นิ้วลงบนแผงอกแกร่ง หรือแม้แต่บดเบียดส่วนล่าง ฝ่ามือของเขากำแน่น เพื่ออดทนไม่ให้บีบคอฆ่าเธอที่นี่ ได้แต่ส่งสายตาเยือกเย็นของเขา เธอก็รีบจุมพิตที่ข้างแก้มอย่างไว้ก่อนออกจากห้องไปอย่างทุลักทุเล \"ถ้าฉันเจอยัยผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง นายเตรียมตัวได้เลย\" \"...\" คำขู่ของเจ้านายทำให้เชนก้มหน้าอย่างยอมรับ เขาจะไม่ให้เธอเข้ามาเจอนายอีกแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม \"ส่วนเรื่องอิงกาญจน์ ไม่ต้องสืบ ไปตามดูไลม์แทน\" \"ครับ...อ๋อ อีกอย่าง พุดดิ้งที่นายถามถึง ไม่ใช่คนครับแต่เป็นสุนัขพันธุ์โกลเด้น\" \"...\" 18.19 น. เรียวเดินลงมาที่ชั้นห้องอาหารใหญ่ชั้นที่ 33 พร้อมกับลูน่า ที่นี่เป็นศูนย์รวมของคนมากหน้าหลายตาที่มาจากทุกชั้น ซึ่งไม่เกี่ยวกับ LB Entertainment เจ้านายที่นี่เลี้ยงดูลูกน้องดีมากจริงๆ อาหารแต่ละอย่างก็เป็นบุฟเฟ่ต์ที่มาจากโรงแรมของเขานั่นแหละ \"คุณเรียวคะ รีบตักอาหารกันดีกว่า จะได้ไปหาที่นั่งกัน” “ได้ค่ะ” เรียวหยิบจานและเดินไปเลือกตักอาหารที่มีมากมาย ละลานตาน่าทานไปหมด “อาหารของที่นี่น่ากินจังเลยนะคะ” “ใช่ค่ะ คุณพอลสันเป็นคนให้เชฟของโรงแรมมาจัดการให้” “เสียดายที่เจ้าของใหญ่อย่างเขาไม่อยู่ที่นี่” “ถ้ามาด้วย พนักงานบางคนอาจจะเกร็งก็ได้นะคะ” “ก็อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้” “เราไปนั่งทางนั้นกันดีกว่าค่ะ\" เรียวพยักหน้าก่อนจะเดินตามลูน่าไปนั่งที่โต๊ะกลมตัวใหญ่ อีกโต๊ะหนึ่ง \"นั่นใครอ่ะ\" \"พี่เจนบอกว่าเป็นเลขามาแทนเควินชั่วคราว\" \"ทำไมคุณพอลสันให้คนอื่นมาทำงานแทนล่ะ\" \"ใครจะไปรู้ อาจจะขายตัวเพื่อเข้ามาทำงานที่นี่ก็ได้\" \"บ้าน่า ดูเธอไม่ค่อยจะแต่งตัวเท่าไหร่ คุณพอลสันไม่น่าจะชอบ...\" \"เห็นหงิมๆ บางทีก็อาจจะขึ้นไปรอบนเตียงเลยก็ได้นะ ผู้หญิงสมัยนี้ดูหน้าไม่รู้ใจ\" \"วันนี้มีคนเห็นรอยดูดที่คอ ตอนที่เข้าไปพบคุณพอลสันด้วย คิดเองสิ\" มีคนพูดแทรกขึ้นมา \"เฮ้ย จริงอ่ะ\" \"จริง มีคนเห็นกับตา\" ขณะที่เรียวนั่งอยู่ที่โต๊ะ ก็ได้ยินเสียงนินทาบางส่วนที่ผู้หญิงพวกนั้นพูดคุยกันที่โต๊ะด้านหลัง “อย่าไปสนใจเลยค่ะ พวกเขาก็เป็นแบบนี้แหละ” “ก็คิดว่าจะไม่สนใจอยู่แล้วแหละค่ะ” เธอก้มหน้าหยิบช้อนแล้วตักอาหารกินตามปกติ ทำเป็นไม่ได้ยินที่ใครต่อใครพูดกัน “ลูน่า” “สวัสดีค่ะ คุณกร” “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ทั้งที่อยู่บริษัทเดียวกันแท้ๆ” “นั่นสิคะ” “แล้วน้องคนนี้…” ผู้ชายคนนั้นนั่งลงที่เก้าอี้ว่าง แล้วหันหน้ามามองเรียว “น้องชื่อเรียวค่ะ มาเป็นเลขาแทนคุณเควินชั่วคราว” “อ๋อ สวัสดีครับ ผมชื่อกรนะครับ” “สวัสดีค่ะ” เรียวยิ้มเป็นมารยาท “ถึงว่า ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แล้ววันนี้คุณพอลสันจะลงมาไหมครับ” “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ” “คงไม่มาหรอกค่ะคุณกร ปกติคุณพอลสันก็ไม่เคยมาอยู่แล้ว” “นั่นสิ ทานข้าวกันเลยนะ เดี๋ยวผมมาคุยด้วยใหม่” “ได้ค่ะคุณกร” ลูน่าพยักหน้าให้กร ก่อนจะหันไปมองเรียว “ผู้ชายคนนี้เป็นคนดีค่ะ พูดคุยได้ ไม่มีปัญหาอะไร มันจะมีบางคนที่อย่าเข้าไปอยู่ใกล้จะดีกว่า เพราะเป็นพวกหลงตัวเอง” “แสดงว่า คุณลูน่าต้องเคยเจอแน่เลยใช่ไหมคะ” “ค่ะ คุณเรียวเห็นผู้ชายคนนั้นไหมคะ” ลูน่าพยักพเยิดไปที่ประตูหน้าห้อง มีผู้ชายตัวสูงหน้าตาดีคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา ซึ่งก็มีผู้หญิงรายล้อมเต็มไปหมด “นั่นคือคุณเนตร เขาเป็นหัวหน้าฝ่าย HR ค่ะ อายุยังน้อยแต่ก็เป็นคนที่มีความสามารถคนหนึ่ง ทุกอย่างดีหมด ยกเว้นเป็นผู้ชายที่หลงตัวเอง เห็นว่าตัวเองหน้าตาดีก็คิดว่าจะมีแต่คนชอบ ทั้งที่ความจริง คนไม่ชอบก็มีอีกเยอะแยะ คุณเรียวต้องระวังตัวไว้ด้วยนะคะ อย่าเข้าไปอยู่ใกล้เขาเด็ดขาด ถึงคุณจะพยายามแต่งตัวไม่ให้เป็นที่น่าสนใจ แต่ใช้ไม่ได้กับผู้ชายคนนั้นหรอกค่ะ” “ขอบคุณ คุณลูน่ามากเลยนะคะ” “ไม่เป็นไรค่ะ” ขณะนั้นก็มีเพื่อนที่ลูน่ารู้จักในบริษัทเข้ามาทักไม่ขาดสาย เรียวถึงได้รู้จักไปด้วยจากการแนะนำตัวของลูน่า \"คุณเรียวเป็นเลขาให้คุณพอลสันดูท่าจะไม่ง่ายเลยนะครับ\" เด็กน้อยหน้าตาน่าเอ็นดูคนหนึ่งถามขึ้น เขาคือน้องเล็กของบริษัท ชื่อพีม ทำงานมาได้1ปีแล้ว \"เราอายุเท่ากัน เรียกเรียวเฉยๆ ก็ได้\" \"เนอะ งั้นเรียวกับน้องพีมก็กลายเป็นน้องเล็กของบริษัทนะสิ\" พี่ดาวที่แผนกเดียวกับพีมพูดขึ้น เธอสนิทกับลูน่าถึงได้มานั่งอยู่ร่วมโต๊ะเดียวกัน \"ไม่คิดว่าบริษัทของเราจะมีน้องเล็กน่ารักแบบนี้ด้วย\" พี่พีพูดขึ้น เขาก็เป็นหนึ่งในพนักงานแผนกเดียวกัน \"น้องเรียวเรียนจบอะไรมาเหรอคะ\" \"บริหารค่ะ\" \"แสดงว่าอยากเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง? \" \"ก็ประมาณหนึ่งค่ะ\" \"เรียนเก่งแน่เลย\" พี่พีเอ่ยชม \"ก็ 3.97 ค่ะ\" \"จริงอ่ะ\" พีมทำตาโตอย่างเหลือเชื่อ \"จริงสิ\" \"เรียนเก่งมากอ่ะ เราได้แค่ 3.63 เอง\" \"ก็ถือว่าเก่งแล้วนะ\" \"สองคนนี้ดูเหมาะกันดีนะคะ พี่ดาวว่าไหม\" คุณลูน่ายิ้มกรุ้มกริ่มให้เธอกับพีมที่นั่งใกล้กัน พีมลูบท้ายทอยอย่างเคอะเขิน ส่วนเธอก็นั่งหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบเพื่อหลบเลี่ยงสายตาของคนที่พยายามชง \"น้องเรียวมีแฟนหรือยังคะ\" \"ยังค่ะ” “สวยๆ แบบนี้ทำไมถึงยังไม่มีแฟนล่ะ” พี่ดาวเอ่ยถาม “เรียวเรียนจบก็ไปช่วยคุณพ่อทำงานนะคะ เลยไม่มีเวลาให้คิดถึงเรื่องนั้น” “ไม่มีเวลาให้คิด หรือว่าคิดจะจับผู้บริหารกันแน่นะ” “นั่นสิ พี่เนตรรู้ไหม ว่ามีเด็กใหม่กำลังคิดจะไต่เต้าเป็นเมียท่านประธาน หน้าไม่อาย” “ใช่ค่ะ ทำเป็นพูดจาดี ที่ไหนได้ เข้าออกห้องเจ้านายเป็นว่าเล่น” เสียงกระแนะกระแหนจากโต๊ะข้างหลังทำให้ทุกคนเงียบไปช่วงขณะหนึ่ง แต่อาจเป็นเพราะเรียวทำสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร จึงทำให้ลูน่าเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศ “อย่าคิดมากเลยค่ะ ที่นี่มีแต่คนพูดมาก ขี้อิจฉาเป็นธรรมดา ถือเสียว่าได้ยินหมาหอนก็แล้วกัน” “นั่นสิ ปากแบบนี้น่าจะโดนเจ๊ตบสักทีสองที” “เฮ้อ ดูท่าน้องเรียวจะต้องทนปวดหัวไปอีกนานเลยนะครับ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อยู่ไปเดี๋ยวก็คงชิน” “ผมจะไปตักขนมหวาน มีใครจะเอาอะไรไหมครับ ผมจะตักมาให้” พีมพูดขึ้น “เอาเค้กวานิลลาให้พี่สองชินกับพุดดิ้งสองแก้วค่ะ” “งั้นพี่ขอเป็นวุ้นก็แล้วกัน” “งั้น เดี๋ยวเราไปช่วย” เรียวเอ่ยก่อนจะลุกขึ้น เดินตามพีมไปที่โซนขนมหวาน “เรียวอย่าไปสนใจเลยนะ ตอนแรกๆ ที่เรามาทำงานก็โดนแบบนี้เหมือนกัน” “ดูหน้าเราสิ เรายังยิ้มอยู่เลยนะ จะไปสนใจพวกนั้นได้ยังไง” “ดีแล้วแหละ” “เดี๋ยวเราตักเค้กไปให้พี่ดาวเอง พีมไปหยิบพุดดิ้งก็แล้วกัน” “ได้” เรียวเดินไปโซนขนมหวานในมุมท้ายสุด ที่มีเค้กหลากหลายให้เลือก เมื่อกี้พี่ดาวบอกว่าอยากจะเค้กวานิลลา มันก็มี… มีใครวางเค้กบนจานที่เธอถืออยู่ “ผมว่า ชิ้นนี้อร่อยดีนะครับ” “…” เรียวเหลือสายตาขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้า เขาคือคุณเนตร คนที่ลูน่าเตือนให้ระวังตัวนั่นเอง เธอยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะหลุบสายตาลงและเดินไปทางอื่นแทน “คุณชื่อเรียวใช่ไหมครับ เป็นเลขาของคุณพอลสัน” ชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ พูดเสียงเบา “…” “ผมชื่อเนตรครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” “…” “คุณเรียวครับ…” ผู้ชายคนนั้นเดินมายืนขวางเธอไว้ด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม “ผมอยากจะรู้จักคุณ…” “แต่ฉันไม่อยากรู้จักคุณค่ะ” “ฮ่าๆ คุณนี่น่าสนใจดีนะครับ” “โปรดหลีกด้วยค่ะ” “ไม่ต้องเขินหรอกครับ ผมรู้ว่าคุณเองก็คงสนใจผมเหมือนกัน” “…” เรียวเลิกคิ้วมองเขา อะไรทำให้เขามั่นหน้าได้ขนาดนี้ “มองผมแบบนั้น ไม่น่ารักเลยนะครับ” ผู้ชายคนนั้นค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้เธอ “แต่มันน่า…” เอื้อมมือขึ้นมา เพื่อหวังจะแตะไปที่แก้มเนียน… หมับ!! แล้วก็มีมือของใครบางคน จับข้อมือของผู้ชายตรงหน้าไว้ “ใคร…” “…” “ทำอะไร” น้ำเสียงทุ้มต่ำ ทำให้บรรยากาศภายในโรงอาหารเริ่มขุ่นมัว พอลสันขมวดคิ้วมองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่พอใจ “คุณ…คุณพอลสัน” เนตรเอ่ยขึ้น น้ำเสียงติดขัด มือไม้สั่นจนไม่กล้าขยับตัว พลั่ก!! พอลสันสลัดมือเนตรออกแล้วหันไปมองเรียวแทน สายตาของเขากำลังถามเป็นนัยว่าเกิดอะไรขึ้น “คือ…คือน้องเรียวเธอจะเข้ามาคุยกับผมนะครับ ผมเลยพยายามบอกเธอว่าอย่ามาทำอะไรแบบนี้ในบริษัท คนอื่นจะมองไม่ดี” “…” ให้ตายเถอะ!! ผู้ชายคนนี้วอนโดนเธอตบจริงๆ “งั้น…งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” เนตรพูดจบก็หยิบแก้วน้ำแล้วเดินออกไปให้พ้นสายตาเจ้านาย พอลสันหยิบถาดอาหารวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะจับข้อมือของหญิงสาวแล้วลากเธอออกไปจากห้องอาหารทันที “เดี๋ยวสิ…” “เมื่อกี้เขาจะทำอะไร” “ฉันไม่รู้” “แล้วทำไมคุณถึงต้องยืนนิ่งด้วย” “แล้วจะให้ฉันทำอะไรคะ ที่นี่คือบริษัทของคุณนะ” “ลงมาแล้วทำไมไม่บอกผม” “ปกติคุณไม่สนใจงานของบริษัทไม่ใช่เหรอ” “คุณบอกผมก็ได้นิ” “…” แล้วทำไมต้องบอกเขาด้วย เธออยากจะเอ่ยถามเขาไปเหมือนกัน แต่… “รอผม เดี๋ยวผมมา” พอลสันพูดจบก็เดินจากไป ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหนเหมือนกัน นาเดียร์เปิดประตูออกมาจากห้องอาหาร เห็นเรียวยืนอยู่คนเดียวก็มองไปรอบข้างเพื่อหาใครอีกคน “คุณเรียวคะ พอลสันไปไหนแล้ว” “เขาคงขึ้นไปข้างบนมั้งคะ” “มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ” “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” นาเดียร์ปิดประตูแล้วเดินมาหาเธอที่ยืนอยู่ พุดเสียงเบา “คุณเรียวคะ พอลสันเขาก็เป็นคนแบบนี้แหละค่ะ อย่าถือสาเลยนะคะ อีกอย่าง เขาก็ดูจะแคร์คุณมากพอสมควร…” “ไม่มีอะไรค่ะ คุณนาเดียร์เข้าใจผิดแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ” “…” เรียวยิ้มแห้ง เดินเข้าไปในห้องอาหารใหญ่ หยิบกระเป๋าแล้วก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว _______________________ “เมื่อกี้คุณเนตรพูดอะไรกับคุณพอลสันเหรอคะ” “ก็…บอกว่าผู้หญิงคนนั้นพยายามเข้ามาคุยกับผม ผมเลยต้องห้ามเธอไว้ เพราะที่นี่เป็นบริษัท มันไม่เหมาะสม คุณพอลสันก็เลยพาตัวเธอออกไปคุยข้างนอกครับ” “บางที คุณพอลสันอาจจะโกรธที่เธอพยายามเข้าหาผู้ชายหลายคน ก็เลยจะไล่เธอออกก็ได้นะคะ” “ใช่ ดูสีหน้าเธอเมื่อกี้สิ โดนดุแล้วก็รีบเข้ามาหยิบกระเป๋าออกไป น่าสงสาร อิอิ” _____________________ ขณะที่นาเดียร์กลับเข้ามาในงาน ยืนตักกุ้งอยู่โซนอาหารทะเล หางตาก็ไปเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำเปิดประตูเข้ามาในห้อง พลางสอดส่องสายตามองหาใครบางคน เธอได้แต่ยืนส่ายหน้าให้กับพฤติกรรมของเขาก่อนจะวางจานแล้วเดินเข้าไปหา \"ครั้งแรกเลยนะเนี่ย ที่ผู้บริหารใหญ่ลงมาที่นี่\" เธอกอดอกเอียงคอมองเพื่อนด้วยความประหลาดใจ “…” พอลสันทำเป็นไม่ได้ยินเสียงแซว สายตายังคงมองไปทั่วอย่างไม่ลดละ “เธอไม่อยู่แล้ว” “ไปไหน” “ไม่รู้สิ” พอลสันขมวดคิ้ว กลับหันหลังเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เขาบอกให้เธอรอ แล้วเธอหายไปไหน… น่าโมโห!! เรียวขับรถออกมาได้ครึ่งทาง ก็จอดติดไฟแดง เธอเอนหัวติดกับหมอนข้างหลังพลางมองไปรอบๆ ดันเจอกับผู้ชายคนหนึ่งนั่งยองอยู่เกาะกลางถนนที่มีพุ่มต้นไม้ขนาดเล็ก ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร... เขากำลังตั้งท่าจะอุ้มอะไรบางอย่างขึ้นมา \"หมาหรือเปล่า\" เรียวบ่นพึมพำโดยไม่ได้ละสายตาไปจากเขาคนนั้น ปี๊ด ปี๊ด เสียงบีบแตรของรถคันข้างหลังทำให้เธอต้องขับรถออกและตัดสินใจจอดรถเทียบฟุตบาทด้านซ้ายก่อนจะเดินลงจากรถ เพ่งสายตามองไปยังผู้ชายคนนั้น ดูเหมือนสุนัขจะได้รับบาดเจ็บ เธอก็เป็นทาสหมาเหมือนกัน จะให้ทิ้งตรงนี้ไปคงไม่ใช่... เธอเปิดประตูข้างหลังเพื่อหยิบผ้าขนหนูก่อนจะพยายามให้สัญญาณหยุดรถ ขอข้ามถนน จนได้เห็นสุนัขพันธุ์ไทยที่นอนหายใจรวยรินเพราะขาหักจนกระดูกโผล่ \"คุณเอาผ้าช่วยอุ้มมันหน่อย เร็วๆ \" เธอยัดผ้าขนหนูใส่ในมือเขาทั้งที่สายตาไม่ได้ละไปจากเจ้าสุนัขตัวน้อยเลย \"เบาๆ นะ\" เธอไปนั่งยองฝั่งตรงข้ามเขาและพยายามจะช่วย \"เอ๋ง...เอ๋ง\" \"ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หายแล้ว แป๊บเดียว เดี๋ยวพาไปหาหมอนะ\" เธอปลอบน้องหมาและลูบหัวของมันอย่างเอ็นดู ทุกการกระทำที่อ่อนโยนของเธอ อยู่ในสายตาของชายหนุ่มแต่เธอแทบจะไม่สนใจเขาด้วยซ้ำ ไม่นานเขาก็อุ้มน้องหมาขึ้นมาอย่างเบามือและวิ่งข้ามถนนไปพร้อมเธอ \"เดี๋ยวฉันพาไปส่งเอง\" เธอเดินไปเปิดประตูรถให้เขาขึ้นไปนั่งส่วนตัวเองก็ขึ้นฝั่งคนขับก่อนจะขับรถออกไป หัวใจว้าวุ่นมากด้วยความกลัว ว่าโรงพยาบาลสัตว์จะปิดก่อน แต่สุดท้ายก็เร่งความเร็วมาถึงจนได้ เรียวมองดูสุนัขตัวน้อยที่มองตาละห้อยด้วยความเจ็บปวดอยู่ในรถเข็นก็อดสงสารไม่ได้ \"เอ๋ง เอ๋ง\" \"ไม่เป็นไรแล้วนะ เดี๋ยวก็หายแล้ว\" เธอลูบหัวมันอีกครั้ง ก่อนที่หมอจะเข็นรถเข้าไปห้องข้างผ่าตัดข้างใน \"ปลอดภัยแล้ว ไม่เป็นไรหรอกครับ\" เธอรั้งสายตากลับมามองผู้ชายที่ช่วยน้องหมาไว้ \"หวังว่านะ...อ้าว!! คุณไลม์\" \"ดีใจจังเลยนะครับ ที่คุณจะได้เห็นผมสักที\" คำพูดเหมือนคนกำลังน้อยใจทำให้เรียวได้แต่ยิ้มแห้งๆ \"ฉันคิดไม่ถึงว่าจะเป็นคุณนะคะ เฮ้อ ไม่รู้ว่าน้องหมาจะเป็นยังไงบ้าง\" \"ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ\" \"แต่ขาหักเลยนะ มันเหมือนกระดูกจะแตกด้วย\" \"หมอมีวิธีการรักษาที่มีประสิทธิภาพในการยึดโยงให้กระดูกที่หักออกจากกันมาอยู่แนบชิดติดกัน คุณไม่ต้องกังวลหรอกครับ\" เรียวหันมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าประหลาดใจ \"คุณน่าจะไปเป็นหมอจริงๆ นะ\" เขาไม่ตอบแต่เลือกที่จะยิ้มหวานให้เธอแทน \"เพิ่งรู้ว่าการรักษาคนจะเหมือนกับการรักษาสัตว์ด้วย\" \"ผมรู้เกี่ยวกับสัตว์ เพราะเรียนสัตวแพทย์มา\" \"ที่ว่าเรียนหมอ คือเป็นหมอสัตว์? \" \"ครับ\" \"...\"