ตอนที่28 ไอติมเป็นเหตุ

C h a p t e r 28 \"วันนี้หลานไปไหนมา\" \"อ้ายหนี่ไปดูหนังมาค่ะ\" \"กับใคร...หรือกับคุณพอลสัน\" อ้ายหนี่ก้มหน้าลงเล็กน้อยเหมือนพยายามหนีความผิด \"นี่หลานไปกับคุณไลม์อีกแล้วเหรอ!! \" \"ก็ตอนแรกนัดเพื่อนไว้ แต่เพื่อนไม่มา แล้วบังเอิญเจอคุณไลม์พอดี ก็เลยได้เขาไปดูหนังเป็นเพื่อนค่ะ\" \"เราจะคลาดกับคุณพอลสันเขาไม่ได้นะ หนูต้องทำคะแนนให้เขายอมรับหน่อย พยายามให้เขาหลงหนูให้ได้\" \"ทำไม...ทำไมอ้ายหนี่ต้องทำแบบนั้นด้วยคะ อ้ายหนี่ชอบคุณพอลสันก็จริง แต่ถ้าเขาไม่ชอบ...\" เสียงค่อยๆ แผ่วลงด้วยความไม่แน่ใจ \"ก็ต้องทำให้เขาชอบให้ได้ แล้วก็อย่ายุ่งกับคุณไลม์ให้มากนัก เขาไม่ใช่คนดีอะไร\" \"แต่อ้ายหนี่ว่าเขาเป็นคนดีมากนะคะ คุณพอลสันยังน่ากลัวกว่าตั้งเยอะ\" \"หนูเชื่อที่ปู่บอกก็พอ คนที่เหมาะสมกับหนูที่สุดคือคุณพอลสัน\" อ้ายหนี่เห็นสีหน้าของปู่ก็ได้แต่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ตั้งแต่เล็กจนโต หลังจากพ่อเสียก็มีคุณปู่คอยดูแลมาตลอด คอยวางแผนชีวิตหาสิ่งที่ดีที่สุดให้เธอเสมอ และครั้งนี้เธอก็เชื่อว่าคุณปู่ต้องพยายามเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เธอแน่นอน เรียวนั่งอยู่ข้างหน้าเคาน์เตอร์สายตายังคงจ้องมองไปที่ประตูห้องผ่าตัดอยู่ตลอดเวลา โดยที่ไลม์ยังคงนั่งรออยู่ข้างๆ ด้วย สักพักเขาก็ลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ [คุณไลม์ จะกลับหรือยังครับ] สายตาเขาจ้องมองไปยังผู้หญิงที่นั่งอยู่ในโรงพยาบาลสัตว์ ก่อนจะรั้งสายตากลับมามองรถเบนซ์สีดำที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้าม \"กลับไปก่อนเลย\" [ให้ผมทิ้งรถไว้ให้ไหมครับ] \"ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันกลับเอง\" [ครับ] ไลม์เดินกลับเข้ามาข้างใน ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่หมอออกมาพอดี เรียวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปหาหมอเพื่อสอบถามอาการ \"เป็นยังไงบ้างคะ น้องไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหม อีกนานไหมคะกว่าจะหายดี แล้ว...ต้องตัดขาไหมคะ\" \"ใจเย็นๆ นะครับ น้องปลอดภัยดีแล้วครับ ต้องรอดูอาการสักอาทิตย์ก่อน หมอถึงจะปล่อยน้องกลับบ้าน ว่าแต่คุณเป็นเจ้าของหรือเปล่าครับ\" “…” เธอกะพริบตาปริบๆ แล้วหันมามองคนข้างตัว คือ เขาเป็นคนพาน้องหมามา เธอคิดว่าเขาเหมาะจะเป็นเจ้าของมากกว่า ไลม์สัมผัสได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จึงเผลอยิ้มออกมา \"ผมเป็นเจ้าของครับ\" \"งั้นช่วยมากรอกเอกสารทีครับ\" ไลม์กรอกเอกสาร คุยกับหมอเสร็จก็เดินออกจากโรงพยาบาลมาพร้อมกับเรียว ขณะที่กำลังเดินมาที่รถเขาและเธอก็คุยกันมาตลอดทาง \"คุณมองเห็นได้ยังไงคะ ถ้าเป็นฉันคงไม่เห็นว่ามีหมาโดนรถชนอยู่ตรงนั้น\" \"ผมแค่หันไปเห็นพอดีนะ แต่ถ้าไม่ได้คุณ น้องก็คงไม่รอด\" พอได้ยินคำชม เธอก็อดอมยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ \"ว่าแต่ คุณจะกลับยังไงคะ\" \"ผมมากับคุณ จะให้กลับยังไงล่ะครับ\" \"แท็กซี่ไง\" \"ผมหิว\" \"...\" \"ไปหาอะไรกินกันเถอะ ผมเลี้ยง\" \"ฉันไม่ได้บอกว่าจะไปด้วยสักหน่อย\" \"ไปฉลองกันครับ\" \"...\" \"ที่เราช่วยเหลือชีวิตสัตว์โลกไง\" ’หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความ...’ ’หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความ...’ พอลสันโยนโทรศัพท์ไปบนเตียงด้วยความหงุดหงิด เดินไปริมระเบียง หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ เขาโทรหาเธอหลายรอบแล้ว แต่เธอไม่เคยคิดจะรับสายเขาเลย \"นายครับ คุณจีนเธอติดต่อมา\" \"ฉันเคยบอกแล้วไง ว่าจะติดต่อไปเอง\" \"ดูเหมือน เธอจะชอบนายมากนะครับ\" \"ชอบอะไร ชอบที่ฉันมีเงิน หรืออำนาจ? ทำไมชอบพูดแทนเธอตลอด” เชนมีท่าทีเลิ่กลั่กจนพอลสันต้องหรี่ตามองอย่างจับผิด “หรือว่าชอบ? \" \"เปล่าครับ ผมเห็นเธอ มีความจริงใจดี\" \"อะไรที่นายเรียกว่าจริงใจ\" \"ก็...ก็เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว\" \"พ่อเธอกำลังจะขายลูกสาวกินต่างหาก\" \"เธออาจไม่มีทางเลือกก็ได้นะครับ\" \"อะไรคือไม่มีทางเลือก ทุกอย่างมีทางเลือกเสมอ ยกเว้นแต่ตัวเธอจะเลือกทางไหน เจอทางที่ดีก็ดีไป เจอทางที่ไม่ดี สุดท้ายก็คือการทำร้ายตัวเอง” พอลสันหันไปมองนอกหน้าต่าง พลางครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่ไม่เคยลืมเลือน อดีตที่ยังคอยหลอกหลอนอยู่ทุกวัน ในอดีตที่เขาสามารถเลือกทางเดินของตัวเองได้ แต่ไม่เคยคิดจะทำ คอยแต่โทษคนอื่นและโทษตัวเอง แต่เมื่อเห็นผลลัพธ์ที่ตามมา ถึงได้เข้าใจ ไม่ว่าทางเลือกที่เลือกจะเป็นยังไง สุดท้ายมันจะกลับมาหาเรา การชอบใครสักคนก็เหมือนกัน คนที่เข้าหาเขาแท้จริงก็หวังในเงินทอง อำนาจกันทั้งนั้น ไม่มีความจริงใจอยู่แล้ว ยกเว้น…ยกเว้นความรู้สึกที่เขามี ดูเหมือนมันจะเป็นความจริง ว่าเขาจะชอบอิงกาญจน์จริงๆ เรียวกับไลม์มานั่งกินชาบู อยู่ที่ร้านอาหารเปิดข้างเซเว่น ตอนแรกเธอก็ไม่หิวแต่พอได้กลิ่นหอม ท้องก็เริ่มส่งเสียงร้องออกมา \"คุณเคยกินมาก่อนหรือเปล่า\" เรียวถามหนุ่มฝรั่งที่นั่งอยู่ตรงข้าม \"ครั้งแรก\" \"งั้นถ้าคุณได้กิน ต้องติดใจแน่นอน\" เธอพูดจบก็จัดการใช้ปากกาเขียนเมนูที่จะสั่งลงกระดาษ จากนั้นก็ส่งให้พนักงาน รอไม่นานก็มีพนักงานมาเสิร์ฟ \"คุณเห็นหรือยัง\" อยู่ๆ เขาก็เอ่ยขึ้น \"เห็นอะไรคะ\" \"คลิป\" \"คลิปอะไรคะ\" ไลม์หยิบมือถือขึ้นมาแล้วเปิดบางสิ่งบางอย่างก่อนจะส่งให้เธอ \"ไม่ใช่คลิปอะไรไม่ดีใช่ไหม\" \"คลิปดีครับ\" เธอลังเลใจสักพักก็ยื่นมือไปรับมาดู ที่เธอเห็นคือคลิปที่เธอกับเขานั่งกินข้าวด้วยกันในครั้งที่แล้ว กะไว้แล้วเชียวว่าต้องมีคนถ่ายรูป ถ่ายวิดีโอเอาไปลง \"มันถูกแชร์ไปเยอะหรือยังคะ\" \"ตอนแรกก็เยอะอยู่ แต่ไม่นานมานี้มีคนลบออกไปหมดแล้ว\" \"มีคนลบไปแล้วเหรอ ใครกัน\" \"คนที่มีอำนาจก็มีไม่กี่คนหรอกครับ\" ไลม์พูดไปด้วย พลางใช้ตะเกียบคีบหมูจุ่มน้ำซุปและแกว่งไปมาให้สุก \"คุณหมายถึงใคร\" \"พอลสันไง\" \"เกี่ยวอะไรกับเขา\" \"คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับเขา\" ความสัมพันธ์ ก็คงเป็นแค่เจ้านายกับเลขา หรือไม่ก็คู่นอน… \"ไม่มีค่ะ\" \"ผมแค่อยากจะเตือน อย่ายุ่งกับเขาเลยครับ เขาน่ากลัวกว่าที่คิดนะ\" \"เช่นอะไรคะ\" \"ก็ ผู้หญิงที่เข้าใกล้เขา ไม่เคยรอดเงื้อมมือเลยสักคน ผมกลัวว่าคุณจะตกหลุมพราง\" คำพูดของเขาทำให้เรียวชะงักมือที่กำลังจะตักข้าว ช้าไปแล้วล่ะ เธอตกหลุมพรางเขาไปแล้ว \"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ\" \"ผมพูดในฐานะที่ในอนาคตเราอาจจะได้ทำงานร่วมกัน\" เธอเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับเขาพอดี \"ฉันเพิ่งเห็นว่าตาของคุณเปลี่ยนเป็นสีฟ้า หรือมันเป็นสีฟ้ามาก่อนแล้ว\" \"อาจเป็นที่แสงไฟก็ได้...คุณชอบเหรอ\" \"ค่ะ ดวงตาคุณเป็นประกายสวยมาก\" เธอหลุบสายตาลง มองถ้วยน้ำซุปบนโต๊ะ \"มองมากๆ จะตกหลุมรักผมเอานะครับ\" “แค่กๆ” คำพูดเขาทำเอาเธอสำลักน้ำซุปที่เพิ่งเอาเข้าปาก ให้ตายเถอะ!! เล่นมุกอะไรของเขาเนี่ย \"ล้อเล่นครับ ไม่ต้องจิกตาใส่ก็ได้\" \"ฉันคิดไว้ว่าพรุ่งนี้จะให้เลขาโทรไปนัดคุณอีกทีเรื่องสัญญา\" \"ได้ครับ ผมว่างไม่ได้ทำอะไร\" \"ตกลงค่ะ\" วันต่อมา เรียวยังต้องมาที่โรงแรมหาเขาตอนเช้าเพื่อทำหน้าที่ปลุกเหมือนเดิม แต่เป็นเพราะเมื่อคืนเธอลืมชาร์จแบตโทรศัพท์ ทำให้ตอนนี้โทรศัพท์ของเธอเปิดไม่ติด ก็เลยต้องมาขอยืมไฟในห้องของเขา “ทำไมเมื่อวานไม่รอผม” ขณะที่เธอกำลังเสียบสายชาร์จที่โต๊ะข้างทีวี ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้น “…” “โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย” \"ฉันลืมชาร์จแบตโทรศัพท์ ขอใช้ไฟห้องคุณหน่อยนะคะ” \"ถ้าผมบอกว่าไม่ได้ล่ะ\" เรียวไม่ตอบอะไรแต่หันไปจิกตาใส่เขาอย่างไม่พอใจ จนชายหนุ่มอดหัวเราะเสียงดังไม่ได้ \"คุณไม่กลัวผมบ้างหรือไง\" \"นิดหน่อย\" \"แต่ก็ยังใช้สายตาแบบนั้นมองผม\" \"แล้วจะให้ทำยังไง\" พอลสันลุกขึ้นนั่ง ทำให้ผ้าห่มหล่นร่วงไปที่เอวจนเห็นแผงหน้าอกเรียบเนียน ก่อนจะเอนหลังกับหัวเตียง \"มานี่สิ\" เธอยืนชั่งใจอยู่สักครู่ก็เดินไปหาเขาอย่างว่าง่าย จะมามัวเล่นตัวอะไรอีกล่ะ ช่างเถอะ \"นั่งลงสิ\" เธอนั่งลงข้างเตียง หันหน้าเข้าหาเขา \"พูดเพราะๆ อ้อนผมหน่อยก็ได้ ผมอาจจะให้อะไรคุณมากกว่าไฟฟ้าในห้อง\" \"ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย\" \"ก็คุณเป็นผู้หญิงของผม\" “…” เขาคิดว่าที่เธอยอมเสียตัวให้เขาเพราะต้องการเงินทองงั้นเหรอ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาเคยเลี้ยงดูหรอกนะ “อีกอย่าง แค่คุณเอ่ยปากขออะไรจากผม มีอะไรที่ผมจะให้คุณไม่ได้ \"ฉันหาด้วยตัวเองได้ เงินทองก็มีค่ะ ไม่จำเป็นต้องพึ่งพา...\" เธอพูดไม่ทันจบก็ถูกดึงแขนจนหน้าเข้าไปซบบนอกเปลือยของเขา เอวถูกโอบกอดแน่น \"ผมชอบคุณ\" หูเธอแนบติดกับหน้าอกเขารับรู้ได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของเขา \"เมื่อวาน..\" ประโยคของเขาทำให้เรียวหยุดขยับเพื่อตั้งใจฟัง \"ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ น้องสาวคุณเข้ามาหาเพราะเรื่อง LB Entertainment แต่ผม ปฏิเสธไป เธอก็เลย...\" \"คุณรู้ว่าเธอเป็นน้องสาวฉัน? \" \"ใช่\" \"แล้วเธอเข้ามาคุยกับคุณเรื่องอะไรอีกคะ\" \"เรื่องนี้เรื่องเดียว\" เรื่องกระเป๋าล่ะ \"เธอ ไม่ได้พูดเรื่องกระเป๋าอะไรเหรอคะ\" \"เปล่า...มีอะไรเหรอ\" “…” มีสิ เรื่องเงินทองเธอมีไม่ได้ขาดอยู่แล้วแต่มีเรื่องเดียวที่เธอยอมไม่ได้จริงๆ คือเรื่องกระเป๋า ไม่ว่ายังไง ลูกรักของเธอจะต้องกลับมาอยู่ในอ้อมกอดเธอให้ได้!! เธอค่อยๆ ดันตัวเองกับหน้าอกแกร่งเพื่อเงยหน้ามองเขา \"ฉัน...ฉันอยากได้ของอย่างหนึ่ง…คุณจะให้ฉันได้ไหมคะ\" พอลสันก้มหน้ามองยัยตัวแสบที่มีน้ำเสียงอ่อนลง แววตาหวานเยิ้มแบบนี้ เขารู้ว่าเธอกำลังต้องการอะไร \"ลองพูดสิ\" \"ฉัน...ฉันอยากได้กระเป๋าที่คุณประมูลได้ในวันนั้น\" มือของเธอเริ่มลูบไล้บริเวณหน้าอกแผ่วเบา จนชายหนุ่มเริ่มมีอาการหอบหายใจ \"ฉันชอบมากเลยค่ะ คุณพอจะให้ฉันได้ไหมคะ\" เธอไม่มีเงินซื้อมันคืนหรอก แพงกว่าตั้งหลายเท่าตัว ถ้าขอเขาได้ง่ายๆ มันคงจะดีกว่านี้ \"ถ้าผมให้คุณ คุณจะตอบแทนผมด้วยอะไร\" ฝ่ามือร้อนผ่าวของเขาเอื้อมมาจับมือเธอที่กำลังลูบไล้อยู่ ดึงไปแตะที่ริมฝีปาก จูบทีละนิ้วของเธออย่างช้าๆ ด้วยท่าทางเซ็กซี่ \"ฉัน...\" เห็นเขามองด้วยสายตาแบบนี้ รู้สึกว่าแก้มกำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ ริมฝีปากเม้มแน่นด้วยความเขินอาย หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ \"ฉัน...\" เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรนอกจาก... ใช้ริมฝีปากแตะริมฝีปากเขาเบาๆ \"...ทำอะไร\" \"จูบไง\" \"ปากแตะปาก เรียกจูบเหรอ เอาใหม่\" เขาเชิดหน้าแล้วหลับตาลงเพื่อเตรียมรับสัมผัสจากเธออีกครั้ง \"ถ้าทำให้ผมพอใจ ผมจะให้คุณ\" เธอไม่เคยต้องเข้าหาใครแบบนี้เลยนะ ถ้าไม่ใช่เพราะลูกรักเธอจะไม่ทำอะไรแบบนี้เด็ดขาด \"คุณสัญญาแล้วนะ\" \"อืม\" เธอค่อยๆ ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้เขาก่อนจะประกบริมฝีปากลงไป ขบเม้มโดยไม่มีการสอดลิ้นใดๆ ทั้งสิ้น ถึงจะดูเงอะงะแต่สำหรับเขามันคือการสัมผัสที่หอมหวานและนุ่มนวลที่สุด เขาปล่อยให้เธอขบเม้มไปสักพักก็สอดลิ้นเข้าหาและรั้งลำคอเธอเข้ามาให้ใกล้มากกว่าเดิม กลายเป็นการจูบดูดดื่มที่ยาวนานจนหญิงสาวเริ่มหายใจไม่ออก เขาถอนริมฝีปากออกก่อนที่สติสัมปชัญญะของเขาจะหมดลงและทำอะไรไปมากกว่านี้ หน้าผากยังคงติดกับหน้าผากเธอ จมูกยังคงคลอเคลียเบาๆ \"ผมว่า...มันยังไม่ค่อยน่าพอใจเท่าไหร่ ไว้ค่อยแก้ตัวใหม่นะ\" พูดจบก็จูบหน้าผากเธอก่อนจะลุกลงจากเตียงไปหยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าห้องน้ำไป เอ้า!! เธอเสียเปรียบนะ!! เขาตั้งใจจะแกล้งเธอแน่ๆ!! วันนี้ มีงานดูพื้นที่ตรงส่วนของจังหวัดสมุทรปราการ เธอนั่งรถมากับเขาจนถึงสถานที่ มันเป็นเขตชุมชนที่รถคันใหญ่แทบจะวิ่งผ่านไม่ได้ นอกจากต้องเดินเข้าไปในซอย เธอไม่รู้ว่าเขาซื้อที่ตรงนี้เอาไว้ทำอะไรกันแน่ มันไม่น่าจะใช่ทำเลที่ดีสักเท่าไหร่ \"ทำไมซื้อที่ดินไกลจัง คุณจะมาเปิดโรงแรมที่นี่เหรอคะ\" \"เปล่า...เข้ามาในร่ม\" เขาดึงแขนเธอให้เข้ามาอยู่ในร่มที่เชนกำลังกางอยู่ \"แล้วคุณตั้งใจจะสร้างอะไร\" \"คุณคิดว่าไง\" \"สร้างโรงแรมคงไม่ค่อยดีเพราะชุมชนเยอะมาก สร้างตึกก็ไม่ดีค่ะ โรงงานยิ่งไม่ดีไปใหญ่\" \"เดินดีๆ ทางมันไม่เรียบ\" เขากระชับมือที่โอบไหล่เธอแน่นเพราะกลัวเธอจะเดินสะดุดหินและหลุม \"ตกลงคุณจะทำอะไร\" พอลสันไม่ได้ตอบยังคงเดินเข้าไปในซอยเรื่อยๆ จนถึงที่ดินผืนใหญ่ ซึ่งมีรถขุดดินกับคนงานกำลังวุ่นวายกับการจัดการอยู่ ที่ตรงนี้ อยู่กึ่งกลางระหว่างหมู่บ้านเล็กๆ ฝั่งซ้ายและขวา คนส่วนใหญ่ที่อยู่แถวนี้คือคนที่พอมีพอใช้ มีวัดอยู่สาม 4 วัดติดๆ กันในชุมชนใกล้ๆ พอลสันหยุดเดินพลางมองไปรอบๆ เพื่อครุ่นคิดอะไรบางอย่าง \"ตกลงแล้วใช่ไหม\" \"ครับนาย\" \"สวัสดีครับคุณพอลสัน\" \"อืม\" \"นี่คือแบบแปลนครับ\" พอลสันยื่นมือไปรับกระดาษใบใหญ่มาดู \"อย่าซน\" เขาหันไปเอ็ดเธอก่อนจะรั้งสายตา กลับไปมองแปลนเหมือนเดิม เรียวพยักหน้า แต่ก็ยังเดินเข้าไปในที่ดินเพื่อมองดูสิ่งที่คนงานกำลังทำ แต่เชนที่เดินตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เข้ามายืนขวางไว้ \"มันอันตรายครับ คุณอิงกาญจน์กลับไปยืนข้างนอกดีกว่า\" เธอถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปยืนข้างเขาเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าทั้งสองคนคุยเรื่องอะไรกันเพราะเธอฟังไม่เข้าใจอยู่แล้ว ได้ยินแต่พูดถึงการสร้างบ้าน การวางแผนดูว่าควรลงเสาเข็มตรงไหน เธอไม่มีความรู้ในเรื่องพวกนี้เลยสักนิด พอลสันเองก็คอยสังเกตเธออยู่ตลอดเวลาเพราะกลัวหญิงสาวจะเบื่อหรือไม่ก็เดินไปไหนจนห่างสายตา สุดท้ายก็เลยต้องให้เชนเข้ามาคุยและจัดการแทน ส่วนตัวเองก็หยิบร่มและเข้าไปกางให้เธอ \"หิวหรือยัง\" \"ค่ะ\" \"ไปซื้อหมูปิ้งตรงนั้นกัน\" \"หื้ม\" \"แถวนี้หมูปิ้ง เจ้านี้อร่อยที่สุดแล้ว\" \"คุณกินอาหารข้างถนนด้วยเหรอคะ\" \"มีอะไรอีกเยอะที่คุณไม่รู้นะที่รัก...ไปเถอะ\" เขาเข้ามาโอบไหล่เธอเหมือนเดิมและพาเดินไปด้วยกันเหมือนคู่รักอย่างไรอย่างนั้น เธอชอบความรู้สึกแบบนี้ที่เขาแสดงออกมา มันทำให้รู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นแรงเพราะเขา ความอบอุ่นของร่างกาย ลมหายใจ มันเหมือนเธอกลับมามีรักครั้งแรกอีกครั้ง ความคิดที่กำลังโลดแล่นทำให้เธอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว และเขาก็ดันเห็นพอดี พอลสันรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง การกระทำที่เป็นธรรมชาติของเขามันเป็นไปเองทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน ความร้อนในร่างกายที่แทบจะกลืนกินเขาให้หลอมละลายเพราะเธอทำให้มันปั่นป่วน อิทธิพลของเธอมีผลต่อร่างกายเขามากจริงๆ ปึก! เดินมาไม่นานเท่าไหร่ ก็มีเด็กที่ไหนไม่รู้เดินถือไอศกรีม วิ่งมาชน แต่ชนใครไม่ชนดันไปชนเขา…เรียวเงยหน้ามองชายหนุ่มข้างกาย เห็นคิ้วเขาเริ่มขมวดแน่นอย่างไม่พอใจ เด็กผู้ชายเหลือบตาขึ้นมองเขา พอเห็นสายตาน่ากลัวแบบนั้นก็เริ่มเบ้ปากและบีบน้ำตาออกมา \"ไม่ต้องร้องๆ โอ๋ๆ ไม่มีใครว่าอะไรเลย\" แค่กางเกงสีดำของเขาเปื้อนไอติมเท่านั้นเอง \"ไม่ร้องนะครับ\" เรียวพยายามเข้าไปปลอบเด็กน้อยคนนั้น \"ฮือๆ แงๆ \" เธอนั่งยองตรงหน้าเด็กก่อนจะลูบหัวอย่างเอ็นดู \"ไม่ร้องๆ ไม่เป็นไรนะครับ หนูไม่ได้ตั้งใจ พี่ผู้ชายไม่โกรธหนูหรอกนะ\" เธอเงยหน้ามองเขาที่กำลังมองเด็กเหมือนอยากจะกลืนลงท้องอย่างนั้นแหละ \"คุณพอลสัน อย่ามองน้องแบบนั้นสิคะ\" หญิงสาวกัดฟันบอกเขาและเหยียดยิ้มตรง \"ไม่เป็นไรนะครับ ไอศกรีมหล่นหมดแล้วเดี๋ยวพี่ชายให้เงินหนูไปซื้อใหม่นะ\" เธอหยิบแบงก์ร้อยออกจากกระเป๋าสตางค์และยัดใส่มือของเขา จากนั้นก็จับมือเขายื่นเงินให้เด็ก \"นี่ไง พี่เขาไม่โกรธเห็นไหม แถมใจดีให้เงินตั้งร้อยด้วย\" เด็กน้อยสูดน้ำมูกครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนไม่มั่นใจ หวาดระแวงกับชายหนุ่มข้างหน้า แต่เพราะใบหน้าของหญิงสาวที่เป็นมิตรและสวย เด็กน้อยจึงยื่นมือมารับเงิน \"ขอบคุณพี่เขาด้วยนะ\" เรียวบอกเด็กน้อย \"ขอบคุณ...ขอบคุณครับพี่คนสวย\" เด็กน้อยน่ารักเอ่ยขึ้น \"พี่ผู้ชายด้วย\" \"ขอบคุณครับ...คุณลุง\" \"....\"