ตอนที่30 อิงกาญจน์

C h a p t e r 30 \"คุณ...คุณพอลสัน\" หญิงสาวแสดงสีหน้าดีใจที่ได้เห็นผู้ชายคนนั้น ก็รีบวิ่งเข้าไปสวมกอดทันที.... \"คุณพอลสันช่วยจีนด้วยค่ะ\" เรียวได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนิ่ง ไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไง เมื่อเห็นผู้หญิงคนอื่นวิ่งเข้ามากอดผู้ชายของตัวเองแบบนี้ ไม่สิ หล่อนกอดเขาอยู่ฝ่ายเดียวต่างหาก \"คุณพอลสัน...มา...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ\" ร่างกายชลธีทรุดนั่งลงกับพื้น เมื่อเห็นว่าผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าห้องเป็นใคร \"คุณชลธีว่างเหรอ\" \"ปะ...เปล่าครับ ผม…ผมมาคุยเรื่องธุรกิจเฉยๆ เอ่อ ไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของคุณ\" \"เชน!! \" เชนก้มหน้ารับคำสั่งไร้เสียงจากเจ้านาย จากนั้นก็เรียกชายชุดดำสองคนเข้ามาจับตัวชลธีออกจากห้องด้วยสภาพทุลักทุเล \"ไม่ไม่ คุณพอลสัน ได้โปรด...ได้โปรด!! \" จีนที่ยังกอดเขาอยู่หันไปมองผู้ชายที่ถูกลากออกไปด้วยแววตาหวาดกลัว พอลสันยืนนิ่ง หันไปมองเรียวที่ยืนมองอยู่ข้างๆ อยากรู้ว่าเธอจะไม่พอใจที่มีใครเข้ามากอดเขาหรือเปล่า แต่… เธอมองเขานิ่งๆ สักพักก็กลับหันหลังเดินออกไปจากร้านอาหาร พอลสันไม่สนใจอะไรอีกแล้ว รีบผลักร่างหญิงสาวที่กอดเขาไว้ออก ตั้งท่าจะเดินตามเธอออกไป แต่ก็ถูกดึงแขนไว้… \"จีนต้องขอบคุณ...คุณ…\" เธอพูดได้ครึ่งประโยค เขาก็สลัดมือเธอทิ้งอย่างแรง แล้วก็เดินออกไป จีนได้แต่ยืนมองแผ่นหลังแกร่งออกไปอย่างอาลัย ทำไมเขาถึงอยู่กับผู้หญิงคนนั้นได้ เธอเป็นแค่เลขาไม่ใช่เหรอ นึกถึงวันนั้นที่เขาตะโกนใส่เธอและโกรธเธอ เพียงแค่เธอไล่หล่อนออกไปจากห้อง ก็ยังรู้สึกแค้นไม่หาย เจ็บใจนัก!! เรียวเข้ามานั่งรอเขาในรถโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ไม่สนใจว่าเขาตามเธอมาด้วยซ้ำ ถ้าบอกตรงๆ ตามความรู้สึกตอนนี้ คือเธอรู้สึกแย่มาก ที่มีคนมากอดเขาต่อหน้าต่อตาโดยที่ชายหนุ่มไม่มีท่าทีปฏิเสธหรือผลักออกแต่อย่างใด แล้วยังมีหน้ามาโกรธคำถามของเธออีก เหอะ!! เสียงประตูถูกปิดลงโดยที่มีชายหนุ่มนั่งอยู่ข้างๆ พอลสันไม่ได้คิดว่าเธอคนนั้นจะกล้าเข้ามากอด แต่พอนึกอะไรขึ้นมาได้ มือที่เตรียมจะผลักออกก็ชะงัก และยื่นนิ่งอยู่กับที่แทน เขาอยากเห็นปฏิกิริยาของเธอ ว่าจะทำยังไงถ้ามีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาใกล้ชิดเขาแบบนี้ แต่ผิดคาด…เธอยังคงหน้านิ่งแทบไม่แสดงความรู้สึกอะไรด้วยซ้ำ \"คุณ...\" เอี๊ยด!! เสียงเบรกดังขึ้น พร้อมกับแรงที่ทำให้หัวของเธอเกือบกระแทกโดนเบาะข้างหน้า แต่ยังดีที่ชายหนุ่มมือไว ยกแขนขึ้นมาขวางกันไว้ก่อน \"มีอะไร!! \" \"นะ...นายครับ มีคนมายืนขวาง\" \"ไปจัดการสิ!! อย่าปล่อยให้มายุ่งวุ่นวาย!! \" “ครับ” เชนไม่ได้อยู่รถคนเดียวกับเจ้านาย คนขับรถอย่างเขาจึงต้องตอบรับคำและลงไปทำหน้าที่จัดการเรื่องที่เกิดขึ้นแทน พอลสันหันไปมองหญิงสาวข้างกายด้วยความเป็นห่วง \"เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนไหม\" “…” เธอส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนจะลงจากรถเพื่อไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อเห็นเรียวลงรถ มีหรือที่เขาจะนั่งรออยู่ข้างใน เรียวเดินไปที่หน้ารถก็เห็นหญิงสาวยืนกางแขนอยู่ ตอนแรกไม่ทันได้เห็นใบหน้าเธอชัดๆ ว่าเป็นใคร แต่ตอนนี้ เธอรู้แล้ว ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร \"คุณ คุณเป็นเลขาของเขาใช่ไหม...ฉันอยากพบคุณพอลสัน...คุณช่วยบอกเขาทีได้ไหมคะ ขอร้องเถอะค่ะ นะคะ\" “…” เรียวยังจำวันที่โดนไล่ออกมาจากห้องได้ดี เธอคนนี้บอกว่าเป็นผู้หญิงของเขา แต่ทำไมถึงดูไม่เหมือนเลยสักนิด เท่าที่เคยรู้มา คุณพอลสันจะเลี้ยงดูผู้หญิงของตัวเองอย่างดีไม่ใช่เหรอ กับแค่เรื่องเจอหน้าแค่นี้ ไม่น่าเป็นปัญหาอะไรหรอกมั้ง \"ทำอะไร!! \" พอลสันเดินมาขวางหญิงสาวตรงหน้า เพื่อปกป้องเรียวอย่างเห็นได้ชัด \"ผมเคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ!! \" เขาจ้องมองด้วยแววตาดุดัน แสดงถึงความไม่พอใจ จีนจึงเอื้อมมือไปจับแขนเสื้อของเขาไว้ \"คุณพอลสันคะ จีน...จีนอยากจะคุยกับคุณ\" \"อย่าทำตัวน่ารำคาญ!! \" เสียงลอดตามไรฟันบ่งบอกได้ว่าเขาหมดความอดทนแล้ว \"กันเธอไว้!! \" พอลสันตะโกนเสียงดัง ลูกน้องที่ยังรอฟังคำสั่งก็รีบเข้ามาจับตัวหญิงสาวให้ออกไปจากถนนทันที \"คุณพอลสัน!! คุณพอลสันคะ!! ...\" “…” พอลสันจับมือเธอแล้วพาไปขึ้นรถ ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงเรียกโวยวาย เรียวไม่รู้จะทำยังไง นอกจากเดินไปขึ้นรถ มองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยสามารถทำอะไรได้เลย ความจริงก็รู้สึกเห็นใจอยู่เหมือนกัน แต่มันไม่ใช่เรื่องของเธอนะสิ และอีกอย่าง ถึงในหัวจะมีคำถามที่ต้องการคำตอบมากมาย สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่พูดเพราะเป็นการขีดเส้นให้ตัวเองว่าเธอมีสิทธิ์ถึงแค่ตรงไหน พอลสันนั่งนิ่ง ไม่พูดอะไร ในรถมีแต่ความเงียบสงัดจนรู้สึกอึดอัด เขาอยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก รอให้เธอเอ่ยปากถาม เธอก็ไม่ถาม ยิ่งแสดงอารมณ์นิ่งแบบนี้ ยิ่งทำให้เขารู้สึกกลัว กลัวอะไรบางอย่างที่อยู่ในใจ G pub \"สาวสวย ทำไมวันนี้ดูเปรี้ยวแรงดีจัง\" เรียวเดินเข้ามาที่โต๊ะในสุด ชุดสีแดงสดเกาะอกรัดรูป ผมยาวเป็นลอนสะบัดไปมาอยู่ข้างหลัง ริมฝีปากแดงแจ๋ จนเธียเตอร์ที่หันไปมองถึงกับสำลักน้ำออกมา \"แค่กๆ แต่งตัวอะไรของแกเนี่ยเรียว\" เรียวเลิกคิ้วข้างหนึ่งก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อยและนั่งลงข้างเพื่อนสนิทพร้อมกับไขว้ขา เป็นสเต็ปของการบริหารเสน่ห์ที่เธอเคยทำมาก่อน \"ไม่มีไรแค่คิดถึงตอนเรียนอ่ะ\" \"แต่แกไม่เคยแต่งตัวอะไรแบบนี้!! \" \"บ่นอีกล่ะ ขอหนึ่งวัน\" \"ชุดก็ไม่ใช่ของแก เอาของใครมาใส่ จัสมิน? \" เรียวยกมือขึ้นปิดปากเพื่อนหนุ่มก่อนจะกระซิบเบาๆ \"หยุดบ่นก่อนสิ\" \"ทำไมวันนี้เหมือนตั้งใจมาอ่อยเหยื่อ\" ชีตาร์ถามขึ้น \"หรืออกหักมา\" คำพูดเปิดประเด็นทำให้สายตาของเธียเตอร์หรี่ลงมองเพื่อนสาวอย่างจับผิด \"อะ...อะไรเล่า แค่อยากแต่งตัวแบบนี้เฉยๆ แปลกตรงไหน\" \"ก็ไม่แปลกหรอก แต่แปลกที่ว่า แต่งตัวโป๊ไปหน่อย\" ชีตาร์พยายามเสสายตาหันไปมองทางอื่นเพราะชุดเกาะอกของเธอมันทำให้เห็นร่องลึกเกินไป \"มาผับก็แต่งตัวแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ\" \"เดี๋ยวมานะ เหมือนจะเห็นเพื่อน\" ชีตาร์ลุกขึ้นถือแก้วเหล้าเดินไปหาเพื่อนที่นั่งอีกโต๊ะ ทำให้เธียเตอร์กอดอกมองหน้าเธออย่างไม่พอใจ \"มองแบบนั้นทำไม\" \"มีอะไรที่ยังไม่ได้บอกหรือเปล่า\" \"อะไรของแก\" “…” เธียเตอร์รู้ว่าเพื่อนคนนี้กำลังมีเรื่องให้คิดมากจนถึงขั้นเสียสติไปแล้วแน่ๆ ถึงกล้าใส่ชุดโป๊เปลือย สั้นขนาดนี้ “ฉันแค่อยากใส่ชุดแบบนี้มาเที่ยวผับ…” ชายหนุ่มถอดเสื้อยีนโยนใส่หัวของเรียวแล้วจ้องมองเธออีกครั้ง \"คลุมไว้ มันน่าเกลียด\" \"พูดจา นี่เพื่อนไง\" เรียวจับเสื้อยีนมาใส่อย่างว่าง่าย ความจริง มันก็ดูโป๊จริงๆ นั่นแหละ เพียงแต่ไม่รู้นึกยังไงถึงอยากจะลองใส่ดูบ้าง \"อย่าให้รู้แล้วกันว่าไปทำอะไรไว้\" “…” เธอหยิบแก้ววอดก้ามาดื่มเพื่อกลบเกลื่อนความล่อกแล่ก ไม่สามารถปกปิดอะไรเพื่อนคนนี้ได้เลย จับผิดโคตรเก่ง \"เรื่องที่ทำให้แกเป็นแบบนี้ในตอนนี้ได้ ก็มีเรื่องเดียว เจ้านายฝรั่ง? \" พอเพื่อนสนิทเปิดปากพูดออกมาเรียวก็ยิ่งเทขวดวอดก้าใส่แก้วด้วยท่าทางเงอะงะ มือไม้สั่น จนเปื้อนโต๊ะ \"จริงสินะ\" \"ปะ...เปล่า\" \"โกหกไม่เนียน\" \"แกนี่มัน!! เป็นพยาธิในท้องฉันหรือไงวะ\" เรียวขมวดคิ้วก่อนจะยกแก้ววอดก้าดื่ม และหลุบสายตาลง \"พูด\" \"ไม่มีอะไร\" \"ถ้าไม่พูด ฉันจะไปถามเอง\" \"บ้า!! แก รู้จักเขาเหรอ\" \"ลืมไปแล้วเหรอ ฉันอยู่โรงแรมของเขา\" \"แก...อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ\" ประโยคหลังเริ่มแผ่วเบาลง \"ไม่พูดให้ได้ตลอดก็แล้วกัน\" ใครจะกล้าบอกเล่า ทั้งที่เพื่อนเคยเตือนแล้วแท้ๆ ถ้าเล่ามีหวังได้โดนดีแน่ \"เธีย แกออกไปกับฉันหน่อยสิ\" อยู่ๆ ชีตาร์ก็เดินมาที่โต๊ะด้วยใบหน้าซีดเซียว \"เป็นอะไรวะ หน้าแกดูไม่ค่อยดีเลยอ่ะ\" เรียวถามด้วยความเป็นห่วง \"ฉันว่า ฉันเจอแฟนอยู่กับคนอื่น\" \"อีกแล้ว? \" เธอรู้เพราะเราสามคนสนิทกันจนรับรู้เรื่องราวของอีกคนอยู่เสมอ แม้เธอจะสนิทกับเธียเตอร์มากกว่าก็ตาม “อืม” ชีตาร์เอ่ยตอบ เธียเตอร์หันมามองเรียวเหมือนพยายามชั่งใจเพราะไม่กล้าทิ้งเพื่อนสาวให้นั่งคนเดียว \"พวกแกไปเลยเดี๋ยวฉันนั่งรอตรงนี้แหละ\" เธอบอกเพื่อนสนิทพร้อมกับส่งรอยยิ้มอ่อนหวาน \"นั่งอยู่นี่นะ ดื่มไม่เกินสองแก้ว\" \"เออจ้า พ่อ\" หลังจากเธียเตอร์กับชีตาร์เดินออกไปแล้ว เรียวก็ใช้สายตาสอดส่องหาชายหนุ่มที่ดูหน้าตาดีแถวนี้ ก็มีอยู่เยอะเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่ก็จะมากับแฟน ถึงเธอจะเคยเที่ยวมาก่อนแต่ก็ไม่เคยมั่วขนาดคุยกับใครก็ได้นะ บางคนเจอในร้านเหล้าในผับก็จะคุยจบแค่ที่นั่น ไม่มีต่อที่อื่น แต่วันนี้เธอตั้งใจจะมาหาเพื่อนคุยสักคนที่สามารถแทนที่ผู้ชายในใจเธอได้ ซึ่งมันก็ยากอยู่แล้ว เหมือนเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบที่โกรธเขาอยู่เท่านั้นเอง ครืด ครืด ครืด ครืด โทรศัพท์สั่นพร้อมกับรายชื่อคนโทรมา ’คนแก่นิสัยไม่ดี’ เธอเป็นคนตั้งชื่อเอง ไม่ได้รับทั้งหมด 13 สาย แถมยังมีข้อความรัวมาอีกเป็นสิบกว่าข้อความ ’อยู่ไหน’ ’กลับบ้านแล้วทำไมไม่บอก’ ’ไปกินข้าวกัน’ ’ที่รัก’ ’Where are you? ’ ’ถึงบ้านหรือยัง’ ’Hey!! ’ ’รับสายผมเดี๋ยวนี้!! ’ ’อิงกาญจน์!! ’ ... และอะไรอีกมากมาย พอลสันกดสายโทรหาเรียวมาหลายครั้ง โทรติดแต่ไม่มีคนรับเหมือนตั้งใจ ข้อความถูกส่งไปก็ไม่มีการตอบกลับมา ตั้งแต่ที่บริษัทเธอไม่คุยอะไรกับเขาสักคำ เวลาเรียกเข้ามาในห้องก็ทำสีหน้าเย็นชาจนเขาพูดอะไรไม่ออกได้แต่ปล่อยให้เธอเดินออกจากห้องไป ตกลงเธอโกรธแล้วทำไมไม่พูดเล่า!! \"นายครับ\" \"อืม\" \"คุณจีน...\" \"หยุดพูดถึงชื่อผู้หญิงคนนั้นสักที!! \" \"เธอ…เธอรออยู่ข้างล่างครับ\" \"เชน อยากจะโดนย้ายไปแคนาดาจริงๆ สินะ\" น้ำเสียงทุ้มต่ำปนข่มขู่ทำให้เชนเริ่มอยู่ที่เป็นที่ \"นายครับ ผมไล่เธอแล้วแต่เธอไม่ไป แถมยังมากับผู้ชายอีกคน\" “ใคร?” “พ่อของเธอครับ” พอลสันแสยะยิ้มด้วยความหงุดหงิด อารมณ์ของเขาตอนนี้ต้องการหาที่ระบายมาก ในเมื่อมีคนมาให้สนองถึงที่ งั้นก็ดีเลย \"ให้ขึ้นมา\" ครึ่งชั่วโมงผ่านไป แต่เพื่อนทั้งสองคนก็ยังไม่กลับมา เรียวเองก็ดื่มวอดก้าไปแล้ว 6 แก้ว สภาพเหมือนคนไม่ไหวเปลือกตาเริ่มปรืออาจเป็นเพราะพอได้ฟังเพลงคลอไปด้วยก็ยิ่งเพลินจนลืมไปเลยว่า...ดื่มไปแล้วกี่แก้ว \"กรี๊ด!! \" \"มีคนต่อยกัน!! \" \"ไปเร็วไปดูกัน\" เรียวได้ยินเสียงเท้าคนวิ่งไปหน้าร้าน เธอก็รีบลุกขึ้นเพราะกังวลว่าอาจเกิดเรื่องขึ้นกับเพื่อนของเธอก็ได้ แต่แค่ลุกขึ้น หัวก็เริ่มหนักอึ้งจนเซทรุดลงนั่งที่เดิม ก่อนจะพยายามพยุงตัวอีกครั้งและเดินเกาะโต๊ะและขอบระเบียงเพื่อพาตัวเองเดินออกไป ระหว่างทางมีทั้งคนที่ทั้งวิ่งทั้งเดินโดยไม่สนใจหญิงสาวร่างบอบบาง ชนจนแทบหัวหมุน สายตาเริ่มพร่ามัวและภาพก็ตัด... \"คุณพอลสัน ผมอยากจะคุยกับคุณเรื่อง...\" \"ผมเคยบอกลูกสาวคุณไปแล้วนิ ตื๊อไม่เลิกจริงๆ เงินก็ให้ไปแล้วจะเอาอะไรอีก\" \"ลูกสาวผมคนนี้ ไหนๆ ก็เป็นผู้หญิงของคุณแล้ว ผมอยากให้คุณเห็นแก่เธอ มาร่วมลงทุ...\" ปัง!!! เสียงตบโต๊ะดังลั่นจนสองพ่อลูกสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ พอลสันกัดฟันหลับตาลงด้วยความรำคาญ พยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนจะลืมตาแล้วจ้องมองไปยังผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเยือกเย็น \"ผมบอกคุณไปว่ายังไง...ตอบ!! \" \"บอก...บอกว่าไม่คิดจะร่วมลงทุน\" จีนห่อไหล่ก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัว \"แล้วเงินที่ให้ไป ไม่พองั้นเหรอ!! \" น้ำเสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยภัยคุกคามที่ทำให้ทั้งสองคนได้แต่ยืนสั่นอยู่กับที่ \"คุณ...คุณพอลสัน...ผมต้องการคุณจริงๆ นะครับ\" \"บริษัทในเครือของผมมีเยอะแยะ ทำไมไม่ลองไปหาดู\" พอลสันเอนหลังพิงเบาะ ยกข้อศอกขึ้นเท้ากับพนักเก้าอี้แล้วใช้ปลายนิ้วลูบไล้คางแผ่วเบา \"...อ๋อ คงกลัวจะเหมือนวันนี้สินะ แล้วจะกลัวอะไร ในเมื่อคุณก็ขายตัวไปแล้วเหมือนกัน ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้หรอก จริงไหม\" “…” หญิงสาวที่ยืนอยู่เงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ มือกำแน่น โกรธกับคำพูดดูถูกของเขา โกรธที่เขามองเห็นความรู้สึกของเธอไร้ค่าขนาดนี้ ถึงแม้เธอจะเสียครั้งแรกให้เขาแต่ก็ให้ด้วยความเต็มใจ ไม่ใช่เพราะขายตัว!! \"มองแบบนั้น อยากจะเถียงว่าคุณให้ผมด้วยความเต็มใจงั้นสิ...\" เขายกยิ้มมุมปากก่อนจะส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอา \"กล้าพูดไหม ว่าคุณเข้าหาผมด้วยความจริงใจ\" จีนไม่ตอบเพราะเธอรู้ว่าตัวเองไม่ได้ใช้ความจริงใจเข้าหาเขาก่อน ถึงจะชอบเขาแต่เธอก็หวังผลประโยชน์จากเขาเหมือนกัน พอลสันเปิดลิ้นชักข้างโต๊ะหยิบปืนขึ้นมาหนึ่งกระบอก ทำให้สองพ่อลูกก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติอย่างหวาดระแวง ชายหนุ่มแค่คิดจะข่มขู่นิดหน่อยเพราะเบื่อกับการตามตื๊อที่โคตรจะน่ารำคาญแบบนี้ ถ้าไม่ทำอะไรให้กลัวบ้างก็คงจะไม่มีความเกรงอกเกรงใจกันอีก \"ผมจะบอกเป็นครั้งสุดท้าย ผมไม่คิดจะร่วมลงทุนกับพวกคุณ และที่สำคัญ...บริษัทในเครือของ Red Blood ก็จะไม่ร่วมลงทุนด้วยเช่นกัน!! ส่งแขก!! \" \"คุณพอ...\" หญิงสาวพูดยังไม่ทันจบ ปืนก็ถูกเล็งมาที่หน้าอกของเธอ \"หุบปาก!! ถ้ายังพูดอีก ผมจะยิงคุณให้พรุน\" สีหน้าและท่าทางจริงจังของเขาทำให้พ่อของหญิงสาวรีบดึงตัวลูกสาวให้เดินออกไปจากห้องทันที พอลสันยื่นปืนส่งให้เชนก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอนและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกอีกครั้ง จีนกับพ่อของเธอถูกชายชุดดำพาตัวลงมาทิ้งไว้หน้าโรงแรมอย่างไม่ไยดี \"ไหนแกบอกว่า ถ้าฉันมาลองคุยกับเขาดูอาจจะทำให้เขาเปลี่ยนใจไง ยัยเด็กบ้า!! \" \"หนูไม่รู้ว่าเขาจะใจแข็งขนาดนี้ คิดว่าถ้าให้พ่อมาคุยน่าจะง่ายกว่า\" \"ง่ายบ้าบออะไร!! โดนไล่อย่างกับหมูกับหมา!! รู้ถึงไหนอายถึงนั้น!! ตอนนี้บริษัทในเครือของเขา เราก็ติดต่อไม่ได้อีกแล้ว!! นังลูกเวร!! อาศัยอะไรไม่ได้สักอย่าง!! \" จีนเงยหน้ามองป้ายชื่อโรงแรมด้วยแววตากรุ่นโกรธ เขาคิดว่าตัวเองจะทำอะไรก็ได้ มีอำนาจมากมายจนไม่เห็นหัวใคร งั้นเธอจะทำให้เขาต้องยอมรับเธอเอง \"พ่อไม่ต้องห่วง เขาต้องยอมรับหนู และต้องยอมลงทุนกับเราแน่\" \"อย่ามาดีแต่พูด!! \" \"อีกไม่นานหรอกค่ะ หนูจะทำให้เห็นเอง\"