ตอนที่31 คุณไลม์

C h a p t e r 31 “แฟนแกอยู่ไหน” เธียเตอร์เอ่ยถาม “ข้างนอก” “แกตาฝาดหรือเปล่า” “ฉันเห็นมันจูบกัน แต่ที่มั่นใจก็เพราะข้อมือของแฟนฉันยังใส่สร้อยที่ฉันเพิ่งซื้อให้ตอนวันเกิดอยู่เลย” “อาจจะแค่เหมือน” “แกดูเองก็แล้วกัน…” ชีตาร์พยักพเยิดไปที่หน้าผับ ก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยืนจูบกันอยู่ไม่อายใครเลยสักนิด เธียเตอร์ยืนมองสักพักก็หันกลับไปมองชีตาร์เพื่อดูปฏิกิริยาของเขา แต่…เขากลับนิ่ง แทบมองไม่ออกว่ารู้สึกยังไง เขาทนไม่ไหว จึงตัดสินใจเดินเข้าไปกระชากหญิงสาวออกมา “เธีย…ชีตาร์” หญิงสาวคนนั้นมีสีหน้าตกใจ หน้าขาวซีด “อ้าว แกอีกแล้วเหรอวะ” ชายหนุ่มคนนั้นยกยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “บังเอิญเจอกันบ่อยจัง” “ชีตาร์…” “แกรู้ว่าเขาเป็นแฟนกัน แล้วทำไมยังยุ่งกับผู้หญิงคนนี้อีก” เธียเตอร์พูด “แล้วทำไมไม่ถามผู้หญิงบ้างเล่า ว่าทำไมถึงยังต้องนอกใจอยู่ทุกครั้ง” “…” “แกคิดว่า ที่แกจับเรื่องนอกใจมันได้ มันจะเลิกคุยกับฉันจริงๆ เหรอ” ผู้ชายคนนั้นหันไปมองชีตาร์พลางยกยิ้ม “…” ชีตาร์กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ “ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ อาทิตย์ก่อนที่มันบอกว่าต้องไปทำงานข้างนอก ความจริงมันมาอยู่กับฉันที่ห้อง มานอนด้วยกัน ทั้งที่มันเพิ่งบอกแกไปว่าจะเลิกยุ่งกับฉัน…” ผัวะ!! ตุบ!! ตับ!! เธียเตอร์ใช้หมัดเสยไปที่คางผู้ชายตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะใช้เท้าถีบที่อกไปเต็มแรงจนกระเด็น “ฮ่าๆ แทงใจดำหรือไง!!” “ชีตาร์…ชีตาร์คะ…” หญิงสาวเดินเข้ามาจับมือของชีตาร์ไว้แน่น ใช้สายตารู้สึกผิดและน่าสงสารมองเขาอย่างออดอ้อน “ฟ้าขอโทษ…ฟ้าไม่ได้ตั้งใจ” “กลับไปคุยกันที่ห้อง” “ชีตาร์…ถ้าแกยังยุ่งกับผู้หญิงคนนี้อีก…ฉันกับแกเราขาดกัน…ฉันจะถือว่าฉันไม่เคยมีเพื่อนอย่างแก” “…” เรียวรู้สึกร่างกายหนาวสั่นจนต้องกอดตัวเองแน่น เหมือนโดนลมอะไรเย็นๆ พ่นใส่ตัวตลอดเวลา สัมผัสได้ว่ามีผ้าหนาถูกคลุมเพิ่มขึ้นมาอีกชั้น จนเริ่มรู้สึกตัว เปลือกตาค่อยๆ เปิดขึ้นก่อนจะปรับโฟกัสสายตาแล้วมองไปรอบๆ \"ตื่นแล้วเหรอ\" เสียงผู้ชายทำให้เธอเด้งตัวหลังตรงหันไปมองคนข้างๆ \"ถ้าคนอื่นมาเจอคุณในสภาพแบบนี้คงไม่รอดไปแล้ว แต่ดีที่มาเจอคนดีอย่างผม\" เขาหันมายิ้มให้เธอ \"คุณไลม์!! \" \"ครับ ผมเอง\" \"คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง\" \"ก็เจอใครไม่รู้เมาจนร่วง ผมยืนตรงนั้นพอดีก็รับไว้ทัน แล้วดันเป็นคนรู้จักด้วยก็เลยพามาส่งที่บ้าน\" เขาพูดออกมาชิลๆ พลางเอามือหนุนศีรษะไว้ เธอจำได้ว่า ได้ยินคนแถวนั้นบอกว่าหน้าผับมีคนทะเลาะกันก็คิดว่าเป็นเพื่อนของตัวเองจึงตั้งใจจะเดินไปดู แต่พอลุกขึ้นหัวก็หนักจนเดินไม่ไหวแล้วอยู่ๆ ภาพก็ตัดไป \"คุณ...คุณ\" เธอพึมพำพลางมองไปข้างนอกรถ ถึงได้เห็นว่ารถจอดอยู่หน้าบ้านของเธอแล้ว \"คุณมาทำอะไรหน้าบ้านฉัน\" เธอส่ายหน้าไปมาพยายามเรียกสติ \"คุณมาส่งฉันที่บ้าน\" \"ใช่\" \"ขอบคุณมากนะคะ\" \"ไม่นึกว่าคุณอิงกาญจน์จะแต่งตัวแบบนี้เวลามาเที่ยวนะครับ ดูแตกต่างจากเวลาปกติดี\" เรียวกระชับชุดที่ถูกคลุมไว้พร้อมกับส่งสายตาหวาดระแวงไปให้เขา \"แต่ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ถึงแม้ว่าจะอยากทำก็ตามที\" \"นี่!! \" \"ผมล้อเล่นครับ จะได้ไม่เครียด\" \"รู้ได้ไงว่าเครียด\" \"ก็เห็นละเมอตลอดทางว่า ’คนบ้า ฉันเกลียดคุณ ฝรั่งหน้าขน’\" \"...\" \"คงไม่ได้ว่าผมใช่ไหมครับ\" \"คุณ หูฝาดหรือเปล่า\" \"ไม่นะ ดูสิ\" เขายื่นมือมาตรงหน้าเธอ เพื่อให้ดูรอยอะไรสักอย่าง เหมือน...\"คุณคิดว่าผมโดนอะไร\" \"คุณโดนอะไรเหรอคะ\" 2 ชั่วโมงที่แล้ว ไลม์กำลังเดินออกจากผับแต่แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเป็นลมต่อหน้าพอดี เขาก็เข้าไปรับไว้ทัน จากนั้นก็อุ้มเธอออกจากหลังร้านแล้วก็ไปที่รถเพื่อตั้งใจจะพาเธอออกไปเจออากาศข้างนอก เผื่อจะฟื้นคืนสติ \"อื้อ...\" เธอส่งเสียงในลำคอพลางตบอกเขาเบาๆ ทำท่าทางพะอืดพะอมจนไลม์ต้องปล่อยเธอลง ก็เห็นเธอเดินโซเซไปข้างทางและ… \"แหวะ!! \" เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ผู้หญิงคนนี้แต่งตัวโป๊มากเหมือนจะมายั่วยวนใครอย่างนั้นแหละ ถ้าไม่ได้เขาช่วยไว้ไม่รู้ป่านนี้คงมีใครจะพาไปทำอะไรต่อมิอะไรไปแล้ว “ค่อยๆ นะครับ” เขาเดินไปลูบหลังให้เธอช้าๆ \"อ้วก!! \" เขาเปิดประตูรถเพื่อหยิบขวดน้ำออกมาให้เธอได้ล้างปาก \"เป็นยังไงบ้าง\" \"อื้อ...ปวดหัว จะกลับบ้านแล้ว\" เขาเพ่งสายตามองเธออีกครั้ง ถึงเห็นได้ชัดเจน ว่าเธอเป็นใคร \"คุณอิงกาญจน์? \" \"ใครเรียกอ่ะ\" เธอส่ายหัวไปมาก่อนจะทิ้งตัวไปที่ประตูรถ หน้าแนบกับกระจก \"นี่คุณ\" \"แก...กลับบ้านกันฉันง่วงแล้วอ่ะ\" \"...\" \"เร็วสิ\" “…” “รีบเปิดประตูสิเธีย!!” ไลม์ไม่ได้พูดอะไร ก็เปิดประตูรถแล้วดันเธอเข้าไปนั่งพร้อมกับรัดสายเบลท์ให้เธอเรียบร้อย มีทั้งกลิ่นเหล้าอบอวลไปหมดจนเขาเริ่มเวียนหัว ชายหนุ่มรีบวิ่งไปขึ้นฝั่งคนขับ เตรียมจะสตาร์ทรถออก จู่ๆ หญิงสาวก็เริ่มยกมือยกไม้ขึ้นมา แล้วบ่นพึมพำเหมือนกำลังสวดมนต์ “$%&*#...ไปกันเลย!!” เขาแทบฟังที่เธอพูดไม่ออก ก็ได้แต่บ้าจี้รีบร้อนขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ตามเธอทำไม ระหว่างทางเขาคิดว่าเธอจะหมดฤทธิ์ คิดว่าหญิงสาวจะนอนหลับ แต่เปล่าเลย... \"ไม่ดีเลยนะ ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะ ให้ความหวังเขาทำไม ไม่ชอบก็ไม่ต้องยุ่งสิ มาบอกชอบกันทำไม คนเลว\" \"คุณกำลังว่าใคร\" \"คนบ้า ฉันเกลียดคุณ ฝรั่งหน้าขน\" \"ฝรั่งหน้าขน? คุณหมายถึงใคร\" \"คุณไง ไอ้คนบ้า!! จอดรถนะ!! ฉันไม่ไปกับคุณหรอก!! \" หญิงสาวพยายามเปิดประตูรถโดยที่รถยังเคลื่อนตัวอยู่บนถนน จนไลม์ต้องรีบใช้มือจับแขนเธอไว้ \"จะบ้าเหรอคุณ!! อยากตายหรือไง!! \" \"คุณสิอยากตายหรือไง!! \" เธอตาปรือมองเขาและตีมือที่จับแขนเธอไว้อย่างแรง \"ปล่อย!! \" \"คุณอิงกาญจน์!! \" \"ทำไม!! ฉันจะไปนอนกับคนอื่น คุณจะทำไมฉัน!! ปล่อย!! \" ไลม์จำใจต้องจอดรถข้างถนน และหันมาต่อสู้กับหญิงสาวที่นั่งข้างๆ ด้วยการใช้มือของตัวเองจับแขนเธอไว้ไม่ยอมปล่อย หญิงสาวพยายามดิ้นรน ดันมือของเขาออกแต่ไร้ผล สุดท้ายจึงตัดสินใจ ใช้ปากกัดที่มือเขาจนชายหนุ่มสะดุ้งตกใจ \"ผมเจ็บๆ ปล่อยๆ \" \"ไอ้อ่อย\" (ไม่ปล่อย) พลางส่ายหน้าไปมา \"ผมเจ็บจริงๆ ปล่อยก่อน\" \"อุนอ้ออ่อยอ่อนอิ!! \" (คุณก็ปล่อยก่อนสิ) ปากเธอยังคงลงแรงกัดมือเขาแน่นไม่ยอมปล่อย \"ปล่อยๆ ผมจะปล่อย คุณปล่อยผมก่อน\" \"อิงอะ\" (จริงนะ) \"จริงๆ ปล่อยก่อน ผมเจ็บ\" เธอหรี่ตามองเขาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ก่อนจะตัดสินใจปล่อยปากออกจากมือเขา ไลม์รีบกุมมือตัวเองพลางมองรอยเลือดพร้อมกับทำสีหน้าเจ็บปวด \"แรงดีจริงนะคุณเนี่ย\" \"อื้อ...\" หญิงสาวกัดเสร็จก็หลับต่อ หลับแบบตาปิดสนิทไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองทำอะไรไว้ ไลม์จ้องมองหญิงสาวด้วยความเอ็นดู เธอยังจะกล้าหลับทั้งที่เพิ่งสร้างแผลไว้ที่มือเขาเนี่ยนะ \"ฉันเกลียดคุณ...\" เขาจ้องมองเธอที่ปากยังบ่นพึมพำพลางเอียงคอมาทางนี้ ผมปกคลุมใบหน้าจนแทบมองไม่เห็นดวงตา มือก็เอื้อมไปเกลี่ยผมเธอทัดหูช้าๆ เห็นเพียงแก้มสองข้างแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ริมฝีปากยังคงแดงชมพูเพราะลิปสติก ใบหน้าเรียวเล็ก ผิวขาวถูกขับออกมาเพราะชุดของเธอที่โป๊รัดรูป เห็นเนินอกเล็กน้อยถึงแม้จะยังใส่เสื้อยีนทับอยู่ก็ตาม ต้นขาอ่อนที่โผล่พ้นออกมาจากกระโปรงที่สั้นจน... มันทำให้เขาอดกลืนน้ำลายไม่ได้ ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมที่อยู่เบาะหลังมาคลุมให้เธอและหันสายตากลับมามองถนน ปัจจุบัน \"...\" \"จำได้หรือยัง\" \"ฉัน...ฉันกัดคุณเหรอ\" \"ไม่เชื่อ? \" \"เปล่า ก็แค่...\" \"แค่? \" \"ฉันจำไม่ได้\" \"เฮ้อ แล้วจะรับผิดชอบผมยังไง เลือดออกด้วยนะครับ\" “…” เรียวกะพริบตามองเขาเหมือนคนที่สมองว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไปกัดเขาตอนไหน เหมือนกับครั้งนั้นตอนเมาที่บ้าน รอยที่คอก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน เมาแล้วเป็นอย่างนี้ทุกทีถึงว่าทำไมเธียเตอร์ถึงย้ำให้กินแค่สองแก้วพอ เรียวยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา \"หนักใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ\" \"เปล่าค่ะ ไว้ฉันจะจ่ายค่ายารักษาพยาบาลให้นะคะ\" \"คงไม่ต้องไปถึงโรงพยาบาลหรอกครับ\" \"แล้วจะให้ทำอะไร\" \"แค่เลี้ยงข้าวผมก็พอ\" \"ฉันไม่อยากเป็นข่าวกับคุณอีกแล้วนะ วันก่อนไปกินชาบูก็มีคนเอารูปไปลงแถมยังโยงมั่วไปหมดว่าเราเป็นแฟนกัน แล้วยังมีบางคนไปหาประวัติของคุณกับฉันแล้วเอามาแชร์กันให้ว่อนอีก\" \"เดี๋ยวก็มีคนลบ เชื่อผมสิ\" \"...\" \"คุณรีบเข้าบ้านเถอะครับ พรุ่งนี้เจอกันตอนบ่ายครับ\" \"ค่ะ ขับรถปลอดภัยนะคะ\" เรียวเปิดประตูลงจากรถ ยืนรอให้ชายหนุ่มขับรถออกไปจากซอยบ้านก่อนจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น “เธียเตอร์…” [แกอยู่ที่ไหน!!] “ทำไมต้องตะโกนด้วย” [ตอบมา!!] “ฉันอยู่ที่บ้าน” [แล้วแกกลับยังไง ถึงได้ทิ้งรถไว้ที่นี่!!] “ก็ฉันเมา คนเมาต้องไม่ขับรถไง ฉันก็เลยนั่งแท็กซี่มา” [แกนี่มัน!!] “ฝากรถไว้กับแกก่อนนะ กุญแจสำรองอยู่กับแกไม่ใช่เหรอ รักนะเพื่อน” […] วันรุ่งขึ้น เรียวไปหาพอลสันที่โรงแรมเหมือนอย่างที่เคยทำตามปกติ เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ก็เห็นเขายืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงข้างนอก ใบหน้าเรียบเฉยดูไม่ออกว่ามีอารมณ์แบบไหน \"คุณจะรับกาแฟไหมคะ\" “…” เขาไม่ตอบ ใช้หางตามองเธอแวบหนึ่งก่อนจะหันไปสูบบุหรี่ตามเดิม \"งั้นฉันไปรอข้างนอกนะคะ\" \"คุณ…ทำไมไม่รับสายผม ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ\" \"แบตหมดน่ะค่ะ\" \"โกหก\" เธอถอนหายใจออกมาก่อนจะหันหน้ามามองเขา \"ฉันไม่อยากรับสายคุณ ไม่อยากตอบข้อความคุณค่ะ\" คำตอบของเธอทำให้เขาบี้บุหรี่ลงที่เขี่ยบุหรี่และเดินเข้ามาในห้อง ก้าวเท้าหนักแน่นเข้ามาหาเธอ \"เพราะ? \" \"แค่...\" เขาใช้มือโอบเอวเธอรั้งให้เข้าไปหา ร่างกายแนบชิดกันจนไม่มีช่องว่าง เธอได้แต่ใช้มือดันหน้าอกเขาไว้เพื่อไม่ให้เข้าไปใกล้ไปมากกว่านี้ \"คุณโกรธอะไร\" \"เปล่า\" \"รู้ตัวไหม ว่าคุณโกหกไม่เก่ง\" พอลสันโน้มใบหน้าลงไปใกล้ จมูกคลอเคลียอยู่ที่ปลายจมูกของเธอ \"กลิ่นเหล้า นี่คุณดื่มเหรอ\" “…” เรียวตาโต ไม่อยากจะเชื่อว่าจมูกของเขาจะไวต่อกลิ่นจนน่าตกใจได้ขนาดนี้ \"ตกใจหรือไงที่ผมเดาถูก\" \"อะ...อะไร\" เขามองเธอสักพักก็โน้มลำตัวกอดเธอแน่น ใบหน้าสูดดมกลิ่นแชมพูอยู่ที่ซอกคอของเธอ \"อย่าเมินผม ผมไม่ชอบ\" พอลสันเอ่ยเสียงอ่อน น้ำเสียงแสดงถึงความอ่อนโยน \"คุณไปไหน คุณไปกับใคร คุณอยู่กับใคร ผมอยากรู้\" \"แล้วทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย\" \"เพราะคุณคือผู้หญิงของผม\" “…” เขาชอบพูดอะไรแบบนี้ ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ “คุณคือผู้หญิงของผมคนเดียว” \"แล้ว...แล้วถ้าฉัน อยากให้คุณทำเหมือนที่คุณสั่งบ้าง…จะได้หรือเปล่า\" เธอแค่อยากจะลองดูว่าเขาจะตอบยังไง จะบอกว่าเธอไม่ควรยุ่งเรื่องของเขา หรือจะบอกปัดไม่พอใจ ยังไงก็ทำใจไว้อยู่แล้ว จะได้ขีดเส้นใต้ให้ตัวเองชัดเจนมากกว่านี้ \"ได้สิ ผมจะบอกคุณทุกอย่าง แค่คุณถามเท่านั้น\" “…” ผิดคาด เขากลับไม่ว่าอะไร แถมยังตอบตกลงอีกด้วย \"ผมชอบคุณมากนะ อย่าเมินผมอีก\" การที่เขาพูดแบบนี้แสดงว่าเธอสามารถถามได้ว่าเขาไปไหนทำอะไรกับใครแบบนี้เหรอ มันเหมือนคนที่เป็นแฟนกันแต่... ก็ยังไม่ใช่แฟนอยู่ดี พอลสันกระชับอ้อมกอดเธอแน่นมากขึ้นจนหญิงสาวเริ่มหายใจไม่ออก \"อย่ากอดแน่น ฉันอึดอัด\" \"...\" \"แล้ว...ผู้หญิง...ผู้หญิงคนเมื่อวาน เธอเป็นใครเหรอคะ\" \"แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มาขอเงินทุนเท่านั้น\" \"เธอ...\" เรียวเม้มปากไม่กล้าถามออกไปเพราะกลัวว่ามันจะละลาบละล้วงจนเขาไม่พอใจ \"หื้ม\" \"เธอ...เธอบอกว่าเป็นผู้หญิงของคุณ…\" คำถามของเธอทำให้พอลสันยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เธอทำเหมือนไม่สนใจแต่ความจริงในใจก็อยากรู้อยู่ดีนั่นแหละ \"คุณต่างหาก...คือผู้หญิงของผม\" “…” ปกติคำหวานพวกนี้เธอเคยมองว่ามันเลี่ยน แต่พอเป็นเขาพูดกลับทำให้เธอรู้สึกชอบอย่างบอกไม่ถูก ถึงมันจะเป็นคำที่เขาเคยพูดกับคนอื่นมาก่อน แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็กำลังพูดกับเธอและเธอก็รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่เขาพูดประโยคนี้ \"ตกลง คุณไปไหนกับใครมาเมื่อวาน แล้วไปดื่มกับใครมา? \" \"...\" โรงแรมอีเจ้น เรียวมาที่โรงแรมเพื่อเจอกับไลม์ตามเวลานัด แต่ที่นึกไม่ถึงคือเขาจะมานั่งรอเธอที่ห้องทำงานอยู่ก่อนแล้ว \"คุณมาไวจัง\" \"ผมว่าง\" เธอเดินไปหยิบเอกสารบนโต๊ะก่อนจะส่งให้เขาที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะ \"นี่เอกสารค่ะ แบบแผนที่ฉันร่างไว้\" \"ไม่ต้องให้ผมดูหรอกครับ ผมจะเซ็นให้เลย\" \"คุณดูก่อนก็ดีนะคะ\" \"ผมเชื่อใจคุณ\" \"ฉันรู้มาว่าคุณไม่เคยทำธุรกิจโรงแรมมาก่อน แต่กลับยอมจ่ายเงินลงทุนให้ที่นี่ มันน่าแปลกนะคะ\" \"ผมยังไม่เจอที่ที่ดีต่างหาก\" \"แล้วเงื่อนไขที่คุณเคยบอกล่ะคะ\" เขาหยิบเอกสารและนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะ \"ไว้ผมจะบอกนะครับ...ขอถามคุณหน่อยสิ โรงแรมอีเจ้นไม่ได้มีผมเป็นหุ้นส่วนคนเดียวใช่ไหมครับ\" \"ค่ะ\" \"และคนที่เป็นหุ้นร่วมกับคุณด้วย ก็คือพอลสัน\" \"ใช่ค่ะ เราตกลงกันไว้แค่ยังไม่ได้เซ็นสัญญากันเท่านั้นเอง\" \"ก็ว่าอยู่\" ไลม์พยักหน้าอย่างเข้าใจ \"หมายความว่ายังไง\" \"โรงแรมของคุณมีคนของเขาอยู่เต็มไปหมด แสดงว่าคุณเป็นผู้หญิงของเขา? \" ถึงเขาจะพูดเป่าหูบ่อยๆ แต่เธอคงไม่กล้าไปป่าวประกาศให้ใครฟังหรอกว่าเป็นอะไรกับเขา อีกอย่างสถานะก็ไม่มี ไม่มีอะไรสักอย่าง \"มาคุยเรื่องธุรกิจกันดีกว่าค่ะ\" เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเมื่อเห็นเธอเปลี่ยนเรื่องคุย \"นี่ครับ ผมเซ็นให้แล้ว\" เรียวรับเอกสารมาและเซ็นชื่อลงไป \"ผมจะให้ทนายเก็บเอกสารของผมไว้\" \"ค่ะ\" เขาลุกขึ้น ยื่นมือมาเช็คแฮนด์ให้เธอ เรียวจึงตอบกลับเป็นมารยาทและยื่นมือเช็คแฮนด์เขาเช่นกัน ก็ได้เห็นที่หลังมือของเขามีรอยกัดอยู่ \"ยินดีที่ได้ร่วมงานกันค่ะ\" \"ครับ\" \"เรื่องรอยแผล ฉันขอโทษจริงๆ นะคะ\" \"ผมบอกแล้วไงว่าให้รับผิดชอบโดยการเลี้ยงข้าวผม\" \"ก็ได้ค่ะ วันไหนก็บอก\" \"โอเคครับ\" ไลม์ดึงมือกลับก่อนจะเดินดูรอบๆ ห้อง และไปหยุดอยู่ที่ชั้นหนังสือ \"คุณอ่านหนังสือภาษาอังกฤษด้วยเหรอครับ\" \"ค่ะ ก็อ่านบ้าง\" เขาสะดุดตากับหนังสือเล่มหนึ่งที่เคยเป็นเล่มโปรดตอนเรียนมหาลัย ก่อนจะหยิบขึ้นมาเปิดดูผ่านๆ \"เล่มนี้ผมเคยอ่าน เป็นเรื่องราวความรัก\" \"ใช่ค่ะ\" \"ผมไม่ค่อยชอบตอนจบของเรื่องนี้\" \"ทำไมคะ\" \"พระเอกกับนางเอกควรจะได้อยู่ด้วยกัน\" \"แต่สิ่งที่นางเอกทำมันก็มีเหตุผลนะคะ\" \"แต่การทิ้งผู้ชายไว้ให้โดดเดี่ยวกับคำถามมากมายมันทรมานนะครับ\" \"แต่เป็นเพราะเธอไม่ต้องการสร้างภาระให้เขานี่นา เธอถึงได้หายไป\" \"คนรักกัน ต้องจับมือกันเพื่อก้าวผ่านไปด้วยกันไม่ใช่เหรอครับ\" “…” เรียวคิดถามคำพูดของเขาและพยายามรื้อฟื้นเนื้อหาในนิยาย นิยายเรื่องนี้ พระเอกกับนางเอกเจอกันที่มหาลัย ครอบครัวเป็นคนมีเงินทั้งคู่ ตอนนั้นพระเอกรวยและเจ้าชู้มากแต่ก็เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อนางเอก ต่อมาบ้านของนางเอกล้มละลาย นางเอกก็หนีไปต่างประเทศทิ้งคำบอกเลิกผ่านอีเมลไว้ พระเอกตามหาเหมือนคนบ้าคลั่ง เสียใจมากกินเหล้าทุกวันไม่สนใจใครทั้งสิ้น จนมีคนไปบอกนางเอกถึงชีวิตความเป็นอยู่ของพระเอก นางเอกถึงเขียนอีเมลมาหาเป็นฉบับแรกในรอบสามปีและเป็นฉบับสุดท้าย พอพระเอกได้เปิดอ่านตั้งแต่วันนั้นเขาก็กลายเป็นคนละคนไปเลย เย็นชาเฉยชา ขยัน บ้างานจนมีชื่อเสียง...แต่ตอนจบของเรื่องมันก็ทำให้เธอหน่วงไปหลายวันอยู่เหมือนกัน \"ระหว่างทางของความรัก สองคนนั้นมีความสุขมากแค่ไหนคุณก็คงจะอ่านไปแล้ว\" \"ค่ะ ฉันอ่านแล้ว พวกเขามองอนาคตไว้ด้วยกัน แต่ก็มีเรื่องครอบครัวของฝ่ายชายที่ไม่ชอบผู้หญิง\" \"แล้วตอนสุดท้ายเธอก็มาป่วยอีก คุณคิดว่าตอนจบจริงๆ พวกเขาสองคนจะได้เจอกันไหม\" \"ยังไงพระเอกก็อยากจะเจออยู่แล้ว ฉันว่าน่าจะได้เจอ\" ไลม์เก็บหนังสือเข้าที่ก่อนจะหันมามองเธอ \"แต่ผมว่าไม่\" \"ทำไมล่ะคะ\" \"พระเอกเป็นคนที่ชอบคิดแทนคนอื่น การที่นางเอกหนีไปนานถึงหกปี แล้ววันหนึ่งเขามารู้ที่อยู่ของเธอจากเพื่อนสนิท เขาไม่มีทางไปเจอแน่นอนเพราะกลัวเธอจะหนีไปอีก และคราวนี้อาจจะหนีไปไกลกว่าที่เขาจะตามเจอก็ได้\" \"ทำไมดูคุณอินจัง\" \"ผมชอบอ่านนิยายเวลาว่างครับ มันเพลินดี\" เรียวไม่นึกว่าผู้ชายอย่างเขาจะชอบอ่านนิยายรักแบบนี้ด้วย \"แปลกดีนะคะ\" \"แปลกยังไง\" \"คุณดูไม่น่าชอบอ่านนิยายรัก น่าจะอ่านแบบแฮร์รี่พอตเตอร์อะไรแบบนี้\" \"สำหรับเรื่องนั้น ผมดูเป็นหนังดีกว่า หนังสือมันเยอะไป\" เรียวหัวเราะในลำคอก่อนจะเอ่ยถามเขา \"เย็นวันนี้ให้ฉันเลี้ยงข้าวคุณดีไหมคะ\" \"วันนี้ผมไม่ว่างครับ เป็นวันอื่นก็แล้วกัน ไว้ผมจะโทรมา\" เธอจดเบอร์ใส่กระดาษและยื่นส่งให้เขา \"นี่เป็นเบอร์ส่วนตัวฉันค่ะ\" \"ผมว่าจะขออยู่พอดี...งั้นขอตัวก่อนนะครับ\" เขารับมาเก็บใส่กระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินไปเปิดประตูกระจก แต่เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันกลับมาอีกครั้ง \"ผมอยากเตือนคุณในฐานะผู้ร่วมธุรกิจ คนอย่างเขาไม่หยุดที่ใครหรอก ผมอยากให้คุณเผื่อใจไว้บ้าง\" พูดจบก็เปิดประตูเดินออกไป เรียวยังคงประมวลผลตามคำพูดของเขาไม่ทัน ว่าเขากำลังพูดถึงนิยายหรือพูดถึงเธอ ไม่สิ เขากำลังพูดถึงเธอกับคุณพอลสัน ’คนอย่างเขาไม่หยุดที่ใครหรอก ผมอยากให้คุณเผื่อใจไว้บ้าง’ เธอก็เผื่อใจไว้อยู่แล้ว ถ้าความรู้สึกมันไม่มากไปกว่านี้ ก็คงไม่มีอะไรต้องมานั่งเสียใจหรอก...มั้ง ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง หญิงสาวผมยาวในชุดสายเดี่ยวสีดำกับกางเกงยีนนั่งกอดอกอยู่ในร้านกาแฟ สายตามองไปยังถนนข้างนอก \"ฉันกำลังจับชู้อยู่ แกโทรเรียกฉันมามีอะไร\" \"นิวไปติดใครอีกล่ะ\" \"ไม่รู้แม่ง ช่วงนี้ก็หายหัวไปเลยไม่ยอมรับสายด้วย เมื่อกี้ฉันขับรถไปหามันที่คอนโดก็ไม่มีคนอยู่\" \"ตามจิกมากๆ มันจะเบื่อเอานะ\" \"ก็ลองดูสิ\" จีนส่ายหน้าไปมา อ่อนใจกับพฤติกรรมของเพื่อน \"นี่ คราวก่อน บังเอิญไปเจอแฟนเก่ามันก็ไปมีเรื่องทะเลาะกันทีหนึ่ง พอกลับถึงคอนโดแทนที่มันจะมาปลอบใจกลับมาด่าฉันแทน น่าหงุดหงิด...จะว่าไป ตั้งแต่เจอกันตอนนั้นนิวก็เปลี่ยนไปเลยนะ หรือมันจะแอบไปหาแฟนเก่าวะ\" \"คิดมากน่า\" \"จะไม่คิดได้ไง ฉันรู้ว่านิวยังรู้สึกกับยัยนั่นอยู่...ว่าแต่แกเรียกให้มาหามีอะไร\" \"สวย...พ่อแกรู้จักคนเยอะใช่ป่ะ\" \"ก็เยอะนะ ทำไม\" \"แกหาคนให้ฉันหน่อยสิ\" \"คน? คนอะไร เอามาทำอะไร\" \"อยากให้ช่วยอะไรหน่อย\" \"แกอยากได้ใคร\" \"ฉันอยากได้มือปืน\" \"??!! \"