ตอนที่32 คุณเป็นเมียผมนะ

C h a p t e r 32 \"เดี๋ยวนะ แกบอกว่าอะไรนะ มือปืน? จะให้ฉันไปหามือปืน บ้าไปแล้วเหรอจีน ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ\" \"ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่จะเอามาเล่นละครเฉยๆ ช่วยจ้างให้ฉันหน่อย มีเงินให้สองล้าน\" “เอามาเล่นละคร? ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องใช้คนจริงๆ นิ ไปจ้างใครมาเล่นก็ได้” “แต่ฉันต้องการมืออาชีพ” \"ถ้าพลาดขึ้นมาถึงตายเลยนะ\" \"ไม่พลาดหรอก\" \"มั่นใจได้ยังไง\" \"เอาน่า\" \"ฉัน...\" \"ช่วยฉันหน่อยนะสวย ขอร้อง\" \"ถ้า...ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา อย่ามาโทษฉันนะ ฉันไม่เกี่ยวด้วย\" \"แน่นอน เรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับแก\" \"สรุป แกจะเอามือปืนไปทำอะไร\" \"ไว้ฉันจะบอก แต่แกต้องช่วยฉันก่อน\" \"...\" เช้าวันต่อมา พอลสันมีคุยงานผ่านจอใหญ่ที่ห้องประชุมกับผู้บริหารของ Red Blood เรื่องธุรกิจบางตัวในแคนาดากำลังมีปัญหา นอกเหนือจากเรื่องหุ้น ดูเหมือนจะมีคนปลอมตัวเข้ามาขโมยข้อมูลในบริษัทที่โน่น ซึ่งพอร์ชจับตัวได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เรียวนั่งมองพอร์ชผ่านจอใหญ่ มองเห็นร่างกายชายหนุ่มซูมผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าซีดเซียว ดูไม่มีความสุขเลยสักนิด ทั้งที่ความจริงแล้ว เขาแต่งงานไปเกือบปี น่าจะมีความสุขกับภรรยาที่เป็นดาราชื่อดังสิ ทำไมถึงดูทรุดโทรมจัง เธอเอียงคอมองผู้ชายในจอมอมิเตอร์พลางครุ่นคิด \"จะจ้องอีกนานมั้ย\" เสียงของเขาทำให้ทุกคนหันมามองกันอย่างงุนงง รวมทั้งเรียวด้วย \"จ้องอะไรนักหนา\" พอลสันเห็นเธอสนใจผู้ชายคนอื่นก็เริ่มมีสีหน้าไม่พอใจ เธอมานั่งสนใจคนอื่นได้ยังไง ทั้งที่เขาก็นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ \"เอ่อ...นายหมายถึงใครเหรอ\" นาเดียร์ที่ไม่เข้าใจสถานการณ์เท่าไหร่ถามขึ้น “…” เรียวก้มหน้ามองสมุดที่จดบันทึกทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะเธอไม่รู้ว่าเขาพูดถึงใคร \"พอลสัน? \" \"ช่างเถอะ\" เห็นเธอละความสนใจจากจอได้ เขาก็หันกลับไปมองน้องชายตามเดิม การประชุมกินเวลานานมากตั้งแต่เช้าจนเที่ยงทุกคนในห้องประชุมนั่งกินข้าวที่ถูกสั่งขึ้นมาและก็เริ่มประชุมต่อไปจนถึงเย็นคือเวลาสามทุ่ม เรียวบิดตัวขี้เกียจด้วยความเมื่อยที่นั่งติดเก้าอี้นานเกินไป จอมอมิเตอร์ถูกปิดลง นาเดียร์กลับไปแล้ว ลีโอเก็บแฟ้มและเดินออกจากห้องไป ส่วนเจคไปตั้งแต่บ่ายแล้วเพราะมีถ่ายงานต่อ ตอนนี้จึงเหลือแค่เธอกับพอลสันสองคน วันนี้เธอได้สังเกตเห็นการทำงานของเขา สมองเพชรของเขามันสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างได้จริงๆ ใช้เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็สามารถเรียกหุ้นขึ้นได้ แถมข้อมูลที่ถูกดึงไปก็กลายเป็นไวรัสไม่สามารถเปิดดูได้อีก เธอไม่รู้ว่าการที่เขาเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ขนาดนี้ต้องผ่านอะไรมาบ้างแต่ยอมรับเลยว่า เขามีความสามารถมากพอที่ทำให้ใครหลายคนนับถือได้รวมถึงเธอด้วย \"ถ้ายังมองผมด้วยสายตาแบบนี้อีก คุณจะไม่ได้กลับบ้านนะ\" “…” เรียวหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเก็บของที่วางอยู่บนโต๊ะเหมือนเดิม \"คุณขับรถมาหรือเปล่า\" \"ค่ะ\" เขาลุกขึ้นแล้วเดินมายืนอยู่ข้างเธอ เอื้อมมือมาปัดผมที่ปกคลุมลงมาข้างแก้ม \"ตั้งแต่พรุ่งนี้ไม่ต้องเอารถมานะ ผมจะให้เชนไปรับคุณที่บ้าน\" \"ทำไมล่ะคะ\" \"ผมจะได้ไปส่งคุณที่บ้านได้\" \"...\" \"เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน\" เขากำลังทำหัวใจเธอเต้นแรงอีกแล้ว เธอมือไม้อ่อนจนปากกาตกลงบนโต๊ะ \"หวั่นไหวกับผมเยอะๆ นะครับ เพราะผมอยากให้คุณหลงผมเยอะๆ \" \"เลิกพูดมากแล้วรีบกลับบ้านเถอะค่ะ\" \"พอเลิกงานแล้วก็กลับมาเป็นตัวเองเลยนะ\" \"ฉันก็เป็นตัวเองตลอดนั่นแหละค่ะ\" \"แล้วตอนนี้...\" เขาจับคางเธอเงยขึ้นมาให้สบสายตากับเขา \"เป็นตัวของตัวเองหรือเปล่า\" น้ำเสียงแหบพร่า รอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ทำให้เรียวหัวใจเต้นแรงอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าโน้มลงมาใกล้จนริมฝีปากสัมผัสกับริมฝีปากเธอ เป็นแค่จูบสั้นๆ ที่ไม่ได้มีการสอดลิ้นอะไรทั้งสิ้น \"ผมคิดถึงคุณ\" พูดจบก็รั้งเอวเธอเข้ามาใกล้ \"คืนนี้อยู่กับผมได้ไหม\" “…” น้ำเสียงออดอ้อนของเขาทำให้สมองของเธอหยุดทำงานไปชั่วคราว เธอ...เธอรู้นะว่าเขาต้องการอะไร เพราะตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้แตะต้องเธออีกเลย แล้วอีกอย่าง...เธอกำลังมี... \"ได้ไหม ผมคิดถึงคุณจริงๆ นะ\" สายตาวิงวอนน้ำเสียงอ่อนโยนทำให้เธอแทบจะละลาย อยากจะหลับตาลงจะได้ไม่ต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ มันทำให้ใจอ่อนเกินไป \"คือ...ฉัน...ฉันมีประจำเดือนค่ะ\" \"หื้ม\" \"ฉันมีประจำเดือน คงทำอะไรแบบนั้นไม่ได้\" \"ไม่เป็นไร นอนกอดกันเฉยๆ ก็ได้ ผมคิดถึงคุณ อยากกอดคุณ\" ครืด ครืด ครืด ครืด เรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูว่าใครโทรมา เป็น...พี่คณิน เธอเงยหน้ามองพอลสันที่มองเธออยู่ ก่อนจะพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของเขาแต่... \"คุณปล่อยก่อนได้ไหมคะ\" \"รับสิ\" เขาเชิดหน้าใส่เธอเหมือนต้องการท้าทายให้เธอรับสายแล้วคุยต่อหน้าเขา...ก็ได้ เธอคุยก็ได้ \"ฮัลโหล\" เธอรับสายพี่คณินทั้งที่เขายังโอบเอวบางไว้แน่นพลางมองหญิงสาวกำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคน [เรียว เป็นยังไงบ้าง] เสียงผู้ชายที่ลอดผ่านมาทำให้พอลสันขมวดคิ้วและดึงโทรศัพท์เธอออกมากดเปิดลำโพง \"ทำอะไรของคุณ\" เธอไม่พอใจที่เขากำลังคุกคามเรื่องส่วนตัวอยู่ \"ใคร\" เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ [เรียวเป็นอะไรหรือเปล่า] \"ปะ...เปล่าค่ะ...พี่คณินหายไปไหนมาคะ เรียวโทรหาก็ไม่ติด ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ\" [พี่ทำเรื่องที่มหาลัยอยู่นะ ขอโทษนะที่ทำให้เรารอ] \"ไม่เป็นไรค่ะ พี่คณินจะกลับมาเมื่อไหร่\" [น่าจะกลางเดือนหน้า ไว้จะกลับพี่จะโทรหาอีกที] \"อย่าลืมโทรมานะ เรียวจะรอ\" [ครับ คิดถึงเรียวนะ] \"คิดถึงพี่เหมือนกันค่ะ\" [ฝันดีนะ คนดีของพี่] \"ฝันดีค่ะ พี่คณิน\" เธอวางสายจากคณิน แล้วก็หันกลับไปจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังแสดงอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด \"คุณทำอะไร\" เธอถามเขาเสียงแข็ง พอลสันปล่อยมือที่กอดเอวเธอไว้ออกและจ้องมองเธออย่างไม่ลดละเช่นกัน \"ผมต้องถามคุณต่างหากว่ากำลังทำอะไร คุยกับผู้ชายคนอื่น บอกคิดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผม คุณชักจะกล้ามากเกินไปแล้วนะ\" “…” เรียวตาโตมองเขาไม่อยากจะเชื่อว่าจะกลายเป็นคนผิดทั้งที่ตัวเขาเองนั่นแหละคือคนผิด \"มันเป็นใคร ผู้ชายที่คุณบอกว่าคิดถึงคือใคร\" รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากตัวเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังไม่ได้รับความยุติธรรม \"เป็นพี่ที่สนิทกันค่ะ\" \"แล้วจำเป็นต้องบอกคิดถึงกันด้วย? \" \"อย่างี่เง่าได้มั้ยคะ\" \"อิงกาญจน์!! \" \"ฉันคือคนที่ควรโกรธนะคะ คุณไม่มีสิทธิ์มาหยิบโทรศัพท์ของฉันแล้วเปิดลำโพงเพื่อฟังคนอื่นคุยกัน มันเป็นเรื่องส่วนตัว\" \"หึ เรื่องส่วนตัว? หรือเป็นผู้ชายที่คุณแอบคุยอยู่\" \"แอบคุย? \" พอลสันจับแขนเธอแน่นจนขึ้นรอยแดง \"เคยได้กันแล้วหรือยัง!! ...ตอบสิ!! \" \"เป็นบ้าอะไรเนี่ย!! \" เธอเจ็บแขนพยายามสะบัดออกแต่ก็ไม่สามารถขยับไปไหนได้ \"คุณเป็นเมียผมนะ อย่าลืม!! \" \"คุณพอลสัน!! \" \"แล้วก็จำไว้ ใครก็ตามที่มันกำลังเป็นชู้กับคุณ ผมจะเล่นงานมันให้ตาย!! \" “…” ทุกคำที่เขาพูดออกมา มันเป็นอะไรที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน เวลาเขาโกรธ จำเป็นที่จะต้องใช้คำพูดรุนแรงถึงขนาดนี้เลยเหรอ แววตาเต็มไปด้วยโทสะ ขมับมีเส้นเลือดปูดโปน กล้ามเนื้อแขนแข็งเกร็ง... เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ ผู้ชายที่กำลังคุยกับเธอด้วยแววตาอ่อนโยนเมื่อกี้ไปไหนแล้ว \"ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้ เราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง\" เธอพูดจบก็กระชากแขนออกอย่างแรงจนร่างเซ เก็บของแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจเขาอีก เรียวไม่พอใจที่ชายหนุ่มเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอ ทำเหมือนเธอเป็นแฟนเขา ทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอพยายามขีดเส้นระหว่างเราไว้ชัดเจนแล้ว แต่ดูเหมือนเขาจะมีอารมณ์รุนแรงมากกว่าที่คิดเสียอีก พอลสันกลับมาที่โรงแรมก็หยิบขวดวอดก้ามาดื่มเพื่อดับไฟในตัว แต่ดูเหมือนยิ่งดื่มก็ยิ่งเพิ่มเพลิงเผาไหม้ ที่แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ผู้หญิงคนอื่นมีแต่ยอมเขา โอนอ่อนต่อเขา แต่เธอกลับต่อต้าน เธอคนเดียวที่กล้าทำอะไรที่คนอื่นไม่ทำ แล้วยังจะคุยกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเขาอีก!! \"เชน!! \" \"ครับ\" \"คนที่ชื่อคณินคือใคร\" \"คณินเหรอครับ? เขาเป็นลูกชายของคุณคจร กรภัควัฒน์ ทำธุรกิจนำเข้าไวน์และมีสวนไร่องุ่นที่ใหญ่ที่สุดครับ ครอบครัวคุณเรียวกับคุณคณินเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว\" \"พวกเขาไม่ได้คบกันใช่ไหม\" \"ไม่นะครับ คุณคณินอยู่ต่างประเทศมาห้าถึงหกปีแล้วครับ\" \"อ่อ\" ถ้างั้นก็คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง คงเป็นแค่พี่ที่รู้จักเพราะครอบครัวสนิทกัน \"แล้วเมื่อวาน ที่ให้ตามไปดูอิงกาญจน์ เจออะไรผิดปกติบ้าง\" \"ไม่เจอครับนาย เจอแค่คุณไลม์ที่เดินลงลิฟต์มาพอดี\" “…” เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่งเมื่อได้ยินชื่อผู้ชายคนที่ไม่อยากได้ยิน “เจอที่โรงแรมอีเจ้น?” “ใช่ครับ” \"หมอนั่นไปทำอะไรที่โรงแรมอีเจ้น\" \"เขาเช็คอินที่นั่นครับ\" \"สองคนนั้นไม่ได้เจอกันใช่ไหม\" \"ครับ ผมเห็นแค่คุณไลม์เดินออกจากลิฟต์มา\" \"อืม\" ตั้งแต่มีข่าวในเน็ตเขาก็ไม่เคยได้ถามเธอเลยว่ารู้จักกับไลม์ได้ยังไง ที่ไม่อยากถามเพราะกลัวเธอจะรู้ว่าเขาคอยให้คนคอยตามดูความเคลื่อนไหว กลัวเธอจะต่อต้านเขาเหมือนในวันนี้ \"ที่ให้เช็คประวัติของผู้หญิงคนนั้นได้หรือยัง\" \"ได้มานิดหน่อย คุณให้เวลาผมน้อยไปแค่วันเดียวเอง ผมตามเธอแล้วก็ได้ประวัติมา นี่ครับ\" ผู้ชายปิดหน้ายื่นซองเอกสารสีน้ำตาลส่งให้เธอ เธอรับมาแกะออกแล้วดูเอกสารแต่ละใบรวมถึงรูปที่ถูกถ่ายไว้เมื่อคืนก่อน \"คุณจีน แล้วเงินผม...\" \"ฉันจะโอนให้ แต่ช่วยคุณตามดูเธออีกสักอาทิตย์ว่านอกจากผู้ชายในรูปแล้ว เธอได้อยู่กับใครคนอื่นอีกหรือเปล่า\" \"โอเคครับ ได้ งั้นผมขอตัวก่อน\" จีนหยิบรูปถ่ายที่ผู้หญิงคนนั้นถูกผู้ชายฝรั่งคนหนึ่งอุ้มขึ้นรถ ส่วนประวัติผู้หญิงคนนั้นชื่ออิงกาญจน์ นามสกุลภัทรนิธิโภคิน เป็นนามสกุลที่พ่อของเธอเกลียดที่สุด เพราะโรงแรมที่พ่อเธอสร้างก็สร้างมาพร้อมครอบครัวนี้ แต่กลับมีชื่อเสียงไม่เท่า แค่เพราะไม่ได้รู้จักคนใหญ่คนโต ไม่ได้มีคนคอยหนุนหลัง ทำให้กำไรเริ่มหาย คนเริ่มเอาโรงแรมของสองครอบครัวมาเปรียบเทียบกัน แต่อิงกาญจน์ซื้อโรงแรมอีเจ้นที่ใกล้ล้มละลายของพ่อตัวเองเพื่อมาทำใหม่ แถมตอนนี้ดูเหมือนจะยิ่งมีคนรีวิวและให้คะแนนบวกเพิ่มมากขึ้น สื่อต่างๆ ก็เริ่มให้ความสนใจ เรื่องนี้เกี่ยวกับคุณพอลสันหรือเปล่า แล้วผู้หญิงคนนั้นกับคุณพอลสันเป็นอะไรกัน จำได้ว่า ในวันนั้น คุณพอลสันใช้สายตาอ่อนโยนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน มองแต่ผู้หญิงคนนั้น ทั้งที่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเป็นแค่เลขาไม่ใช่เหรอ เช้าวันต่อมา “พี่ รู้ข่าวหรือยัง” “เรื่องอะไร” “พี่เนตร หัวหน้าฝ่าย HR โดนไล่ออกแล้ว” “อะไรนะ!!” “ฉันเพิ่งรู้ข่าวเมื่อเช้านี้ ได้ยินว่า คุณพอลสันเป็นคนสั่งเอง” “เกิด…เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมคุณพอลสัน ถึงได้ไล่คุณเนตรออกล่ะ คุณเนตรทำงานมาตั้งนาน ผลงานก็เยอะ” “พี่จำวันที่มีงานกินเลี้ยงของบริษัทได้หรือเปล่า วันนั้นคุณพอลสันก็ลงมาแป๊บเดียว ก็กลับออกไป แถมยังพาตัวเลขาคนสนิทไปด้วย พี่ว่ายัยนั่นจะใส่ไฟใส่พี่เนตรหรือเปล่า หล่อนอาจจะบอกว่าพี่เนตรลวนลามหล่อนก็ได้นะคะ” “ไม่ธรรมดาจริงๆ หล่อนใช้เสน่ห์อะไร ถึงได้มัดใจคุณพอลสันได้ถึงขนาดยอมไล่คุณเนตรออก” “ร้ายลึกที่สุดเลยพี่ พี่เนตรเล่าให้ฟังว่าวันนั้นเขาจะไปตักขนมกิน แต่หล่อนทำทีเดินเข้าไปใกล้ ทำท่าทีสนอกสนใจในตัวพี่เนตร แต่พี่เนตรไม่ยอมเล่นด้วย หล่อนก็เลย…” “สงสารคุณเนตรจัง แล้วทำยังไงต่อล่ะ” “ได้ยินว่า พี่เนตรจะขึ้นมาคุยกับคุณพอลสันด้วยตัวเองค่ะ” “ก็ดีเหมือนกัน เผื่อคนอื่นจะได้รู้ว่าเลขาคนสนิทคนนั้นแท้จริงแล้วเป็นคนยังไง” ไม่นานลิฟต์ก็จอดถึงชั้นเป้าหมาย เนตรเดินมาด้วยแววตากรุ่นโกรธ สิ่งแรกที่เขาทำคือเดินเข้าไปหาเรียวที่นั่งอยู่ “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” “มีธุระอะไรคะ” “อยากจะคุยตรงนี้หรือจะไปคุยที่อื่น” “…” เรียวไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ต้องการคุยอะไร แต่ก็ยอมเดินตามออกไปอย่างว่าง่าย จนมาถึงทางลงบันไดหนีไฟ “เธอไปพูดอะไรกับคุณพอลสัน” “อะไรคะ” “ฉันถาม!!” “…” “เธอพูดอะไร!!” “ไม่ทราบว่าคุณพูดเรื่องอะไร” “หน้าตาก็สวย แต่ไม่นึกว่าจะร้ายกาจได้ขนาดนี้” “ฉันคิดว่าคุณกำลังพูดไม่รู้เรื่องนะคะ” “เหอะ!!” “ขอตัว” “เดี๋ยว!!” “มีอะไร” “เธอต้องไปคุยกับคุณพอลสันเดี๋ยวนี้!!” “คุยเรื่องอะไรคะ” “เธอพูดให้เขาไล่ฉันออก!! เธอก็ต้องพูดให้เขาเปลี่ยนใจเดี๋ยวนี้!!” “…” เรียวพยายามใช้สมองครุ่นคิดอย่างหนัก ถึงได้เข้าใจเรื่องที่ผู้ชายคนนี้กำลังจะสื่อ เขาถูกคุณพอลสันไล่ออก เลยมาโวยวายใส่เธอ แล้วมันเกี่ยวอะไร “ฉันไม่ไป” “นี่!!” “ฉันทำอะไรผิดเหรอคะ ฉันไม่ได้ไปบอกไปพูดอะไรสักหน่อย” “โกหก!! ถ้าเธอไม่ได้ไปพูดเขาจะกล้าไล่ฉันออกได้ยังไง!!” “คุณเนตรคงจะเข้าใจผิด คุณพอลสันเป็นเจ้าของที่นี่ เป็นผู้บริหารใหญ่ของ Red Blood เขามีสิทธิ์จะไล่ใครออกก็ได้” “แต่ต้องไม่ใช่ฉัน!! ฉันทำงานที่นี่มาตั้งหลายปี ไม่เคยมีปัญหา จนกระทั่งเจอเธอ” “อาจเป็นเพราะความโชคดีของคุณเองก็ได้ ที่เขายังไม่ไล่คุณออก” “ปากดีนักนะ!!” ชายหนุ่มเตรียมง้างมือขึ้นมาทำท่าจะตบเธอ หญิงสาวไม่คิดจะหลบ ซ้ำยังเชิดหน้าอย่างท้าทาย “เอาสิคะ ตบเลย ฉันไม่กลัวคุณหรอก” “นังตัวแสบ!!” หมับ!! ชายหนุ่มคว้าข้อมือของเธอแล้วพาไปที่หน้าห้องของเจ้านายทันที “คุณเนตร ได้นัดไว้ก่อนหรือเปล่าคะ” เจนสุดาหน้าห้องเอ่ยถามขึ้น “เปล่าครับ แต่ผมมีธุระต้องการคุยกับคุณพอลสันจริงๆ รบกวนด้วยนะครับ” “งั้น รอสักครู่นะคะ” เจนสุดาเดินเข้าไปในห้อง ไม่นานก็เปิดประตูออกมา พร้อมกับยืนหลบไปด้านข้าง “เชิญค่ะ” เนตรไม่สนใจอะไรอีกแล้ว จับข้อมือเรียวอย่างแน่นหนาแล้วพาเข้าไปด้านในทันที “คุณพอลสันครับ ผมมีเรื่องต้องการคุยกับ…” “ปล่อย” พอลสันเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันทรงพลัง ดุดัน และอันตราย “…” เนตรปล่อยมือออกจากข้อมือของเธอ และพยายามพูดอีกครั้ง “คุณพอลสันครับ คุณกำลังถูกผู้หญิงคนนี้หลอก เธอโกหกคุณทั้งนั้น ผมไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง ก็โดนเธอใส่ร้ายป้ายสีแบบนี้ มัน…” “เธอพูดอะไร” “ก็…เธอบอกคุณว่าผมลวนลามเธอใช่ไหมครับ เรื่องวันนั้นผมยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย เธอเข้ามาคุยกับผมเอง…ผมทำงานให้คุณมาหลายปี ไม่เคยมีปัญหาอะไรเลยนะครับ จนกระทั่งมากเจอเธอคนนี้ เธอเป็นผู้หญิงไร้ยางอายที่สุด คุณพอลสันอย่าหูเบาเชื่อคำพูด…” “พูดจบหรือยัง” “…” เรียวยืนถอนหายใจ เสสายตาหันไปมองทางอื่นอย่างอ่อนใจ “คะ…ครับ” “คุณกำลังรู้สึกไม่ยุติธรรมที่ถูกไล่ออก ใช่ไหม” “ใช่ครับ” “คุณบอกว่า คุณทำงานให้ผมมาหลายปี แต่ไม่เคยมีปัญหาอะไร คุณคิดแบบนั้นจริงๆ นะเหรอ” “…” “การที่ผมไม่พูด แสดงว่าผมยังคิดจะให้โอกาสคนที่ทำงานดีแบบคุณ แต่ดูเหมือนจะคิดผิดไป” “หมาย…หมายความว่ายังไงครับ” “เธอไม่ได้พูดอะไรกับผมทั้งนั้น เรื่องของคุณผมคอยเฝ้าดูพฤติกรรมอยู่นานแล้ว แต่ครั้งนี้ดูเหมือนมันจะล้ำเส้นเกินไปหน่อย” “…” “เป็นหัวหน้าฝ่าย แต่ชอบทำตัวเป็นใหญ่ ชอบข่มขู่ลูกน้อง ชอบลวนลามเด็กฝึกงาน และอะไรอีกหลายอย่าง คุณคงไม่ต้องให้ผมมานั่งบรรยายให้ฟังหรอกใช่ไหม” “…” “ออกไป อย่าให้ผมเห็นหน้าคุณอีก” “…” น้ำเสียงที่ดังฟังชัดของพอลสันทำให้เนตรก้าวถอยหลังไปอย่างนอบน้อม ก่อนจะโน้มตัวและเดินออกจากห้องไป เรียวก็กลับหันหลังเพื่อเดินตามชายหนุ่มออกจากห้องไปเหมือนกัน “เดี๋ยวก่อน” \"มีอะไรคะ\" เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา \"พรุ่งนี้มีพบผู้ใหญ่ที่กระบี่ ค้างสามวันสองคืน เย็นนี้เตรียมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยผมจะไปรับคุณตอนหนึ่งทุ่ม\" \"ไปเจอกันที่สนามบินเลยก็ได้ค่ะ\" เรียวแค่ไม่อยากให้เขาเสียเวลา ต่างคนต่างไปเจอกันที่สนามบินน่าจะดีกว่า และอีกอย่างจะได้ไม่ต้องคอยกดดันเวลาที่มีเขามานั่งรอ \"ผมจะไปรับ\" แต่เขาดูเหมือนจะไม่ยอมให้เธอทำตามที่บอกสักเท่าไหร่ ในเมื่อเป็นแบบนี้… \"ก็ได้ค่ะ ตามใจ หมดธุระแล้วใช่ไหมคะ ขอตัว\" หญิงสาวเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้สนใจว่าชายหนุ่มจะมีสีหน้าท่าทางยังไง พอลสันไม่ได้คิดว่าตัวเองผิด เขายังคงโกรธที่เธอทำเหมือนเขาเป็นคนอื่นแล้วยังคุยกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเขาอีก… แต่ถึงเขาจะโกรธ เธอก็ไม่คิดแม้แต่จะง้อด้วยซ้ำ แถมยังเดินเชิดหน้าออกจากห้องไปหน้าตาเฉยเหมือนคนไร้ความรู้สึก...แล้วเขา...เขาต้องง้อเธอหรือไง เหอะ!! เขาก็ไม่เคยง้อใครทั้งนั้นแหละ!! ลงให้อ่านฟรีแค่เล่ม 1 นะคะ ประมาณ 51 ตอน เล่ม 2 มีขายในMebค่ะ