ตอนที่33 ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร

C h a p t e r 33 ระหว่างอยู่บนเครื่องบินส่วนตัว ทั้งคู่ไม่มีใครพูดอะไรนอกจากหันหลังให้กันและกัน จนกระทั่งถึงสนามบิน นั่งรถกลับโรงแรม เรียวเข้าไปในห้องที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับพอลสัน เก็บเสื้อผ้าเสร็จก็ไปอาบน้ำ... 1 ชั่วโมงผ่านไป เธอนุ่งกระโจมอกออกมาข้างนอกเพื่อหยิบเสื้อผ้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ แต่ดันเห็นแขกไม่ได้รับเชิญนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาในห้องของเธอหน้าตาเฉย \"คุณเข้ามาทำอะไร!! \" เธอกอดหน้าอกตัวเองเพื่อป้องกันสายตาโรคจิตของเขา \"โรงแรมของผม ผมจะทำอะไรก็ได้\" เขากำลังแสดงอำนาจใช่ไหม ว่าเธอไม่มีสิทธิ์โวยวายอะไรทั้งสิ้นเพราะเป็นโรงแรมของเขา ได้... \"งั้นฉันจะไปอยู่ที่อื่น\" เธอเดินไปเก็บของใส่กระเป๋าด้วยความโมโห หยิบเสื้อผ้าเพื่อเตรียมจะเปลี่ยนในห้องน้ำแต่แล้วก็มีอะไรบางอย่างรั้งเอวเธอไว้ ไออุ่นแผ่ออกมาจากร่างกายที่แนบชิดจากข้างหลัง \"ไม่ให้ไป\" \"ปล่อย!! \" \"...\" \"ฉันบอกให้ปล่อย!! \" \"ขอโทษ\" \"...\" \"ผมไม่ได้ตั้งใจ ยกโทษให้ผมนะ\" น้ำเสียงจริงจังของเขาบวกกับอ้อมแขนที่เริ่มรัดแน่นทำให้ใจเธอเต้นแรงอีกแล้ว \"ผมหึงคุณมาก ไม่ชอบที่คุณไปคุยกับผู้ชายคนอื่น\" \"แต่คุณก็ไม่เห็นต้องพูดจารุนแรงขนาดนั้น\" \"ขอโทษที่รัก ผมไม่ได้ตั้งใจ อย่าเมินผมเลยนะ\" เขาส่งเสียงอู้อี้เพราะใบหน้าซบอยู่ที่ซอกคอของเธอ \"ผมชอบคุณ\" \"ปล่อยค่ะ\" \"เรียว...\" ปกติเขาจะเรียกเธอว่า ’คุณเรียว’ ’คุณอิงกาญจน์’ แต่ไม่เคยเรียกว่า ’เรียว’ เลยสักครั้ง พอได้ยินออกจากปากเขาแบบนี้แล้วก็รู้สึกแปลกไปอีกแบบ...แบบทำตัวไม่ถูก ร่างกายอ่อนปวกเปียกไปหมด ทั้งคู่ไม่มีใครพูดอะไรกันอีก นอกจากรับรู้ได้ถึงไออุ่นกันและกัน เธอเองก็ไม่ได้โกรธเขาขนาดนั้นแค่ต้องการให้เขารู้ว่า เราสองคนไม่ควรข้ามเส้นกันไปมากกว่านี้ เราควรให้เกียรติกันไม่ก้าวก่ายกัน เพราะสิ่งที่ยังเตือนใจคือเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน... เป็นแค่คนที่รู้สึกดีต่อกันเท่านั้น อนาคตเขาก็ต้องไปเจอคนอื่นและเธอก็คงจะเหมือนกัน... 07.00 น. \"โอ๊ย!! \" หญิงสาวเอี้ยวตัวด้วยความเจ็บปวดทำให้ชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างกายรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมา \"เป็นอะไร ใครทำอะไร\" เขาลุกขึ้นนั่งพยายามจับตัวเธอแต่โดนปัดมือออกทำให้ได้แต่นั่งนิ่ง ไม่รู้จะทำตัวยังไง \"เรียว ใครทำอะไรคุณ\" เธออยากจะอึ้งกับคำเรียกขานของเขาให้นานกว่านี้ แต่ความเจ็บปวดมันไม่รั้งรอจริงๆ ได้แต่เหยียดแข้งเหยียดขาตรงและผ่อนแรงเกร็ง \"โอ๊ย!! \" \"ผม...ผมจะไปหยิบปืน\" \"เดี๋ยว!! คุณจะไปหยิบปืนทำไม!! \" \"มีคนทำอะไรคุณใช่ไหม แสดงว่ามีคนจะลอบฆ่าผมแน่ๆ \" ไปกันใหญ่แล้ว สมองเขามโนเก่งมาก \"ไม่ต้องๆ คุณนั่งเฉยๆ \" \"หรือจะไปหาหมอ...ไปหาหมอกันก่อนดีกว่า\" อาการตื่นตูมของเขาทำให้เธอหัวเราะเบาๆ \"ไม่ต้องค่ะ...เดี๋ยวก็หาย\" อาการเจ็บเริ่มบรรเทา เธอก็เคลื่อนไหวขาอีกครั้งช้าๆ สงสัยขาจะโดนทับนานไปหน่อยหรือไม่ก็โดนแอร์พอดี ทำให้เป็นตะคริว พอลสันมองเธอที่มีสีหน้าดีขึ้นกว่าเมื่อกี้ \"หายแล้วเหรอ\" \"ค่ะ หายแล้ว\" \"คุณ...เป็นอะไร? \" \"ฉันเป็นตะคริว\" \"ตะคริว? \" \"ค่ะ สงสัยขาจะโดนแอร์\" เธอมองเขาที่กะพริบตาปริบๆ มองเธออย่างงงๆ จึงอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิกแก้มเขาทั้งสองข้างก่อนจะดึงไปมาด้วยความมันเขี้ยว \"อำอะอัย\" (ทำอะไร) \"มันเขี้ยว แค่ฉันเป็นตะคริว คุณถึงกับต้องหยิบปืนเลยเหรอคะ\" \"...\" \"คุณรู้ไหมว่าใครทำ\" \"...\" \"คุณไง คุณนอนกอดฉันทั้งคืน ยังยกขาขึ้นมาก่ายอีก ผ้าห่มเลยเปิดทำให้แอร์โดนขา ฉันก็เลยเป็นตะคริว\" \"...\" พอลสันจ้องมองริมฝีปากของเธอที่ขยับไปมา รอยยิ้มที่ทำให้ห้องดูสดใสกว่าเก่า น้ำเสียงที่ไพเราะทำให้เขาฟังได้ไม่มีเบื่อ ใบหน้าเนียนใสไร้เครื่องสำอางทำให้ดูน่าหลงใหลกว่าเวลาปกติเสียอีก \"ทำไม...มองแบบนั้นล่ะคะ\" เธอค่อยๆ คลายมือออกจากแก้มเขา \"ผมชอบคุณยิ้ม\" เขาจับมือเธอทั้งสองข้างไว้แล้วจ้องมองเธอนิ่งๆ เหมือนต้องการบันทึกความทรงจำที่มีเธออยู่ตรงนี้ไว้ให้นานที่สุด ซึ่งเรียวก็รับรู้ได้ถึงสายตาและน้ำเสียงอ่อนโยนของเขา หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าเริ่มเห่อร้อน จนแทบจะละลายแล้ว \"วัน...วันนี้คุณมีนัดตอนทุ่มครึ่งใช่ไหมคะ\" \"อือ\" \"งั้น ตอนกลางวันก็ว่างใช่ไหมคะ\" \"ใช่\" \"เราลงไปเล่นน้ำกันเถอะค่ะ\" \"...\" \"ฉันเอาชุดว่ายน้ำมาด้วย เพราะคิดว่าที่โรงแรมน่าจะมีสระว่ายน้ำ\" \"ชุดว่ายน้ำ? \" แค่ได้ยินคำว่าชุดว่ายน้ำ ในสมองของเขาก็เริ่มประมวลผลและจินตนาการอีกครั้ง... พอลสันเดินลงมาจากห้องเพื่อมาที่สระว่ายน้ำของโรงแรม ความจริงมีสระส่วนตัวอยู่ชั้นบนสุด แต่เล่นน้ำกับคนเยอะๆ น่าจะดีกว่า เขาเดินเลาะริมสระว่ายน้ำขนาดใหญ่โดยมีเชนเดินตามหลังมาด้วย ผู้หญิงหลายคนเห็นชายหนุ่มหน้าหล่อ ก็พากันส่งรอยยิ้มพร้อมกับดวงตาเป็นประกาย บางคนพยายามเดินเข้ามาใกล้แต่เพราะมีเชนคอยกันอยู่ จึงได้แต่ทำสีหน้าผิดหวังกันกลับไป... เขานัดกับเรียวไว้ข้างล่างไม่รู้ว่าตอนนี้เธอลงมา...อืม...เหมือนจะเห็น เรียวนั่งอยู่ที่เก้าอี้เบาะสีน้ำเงินริมสระว่ายน้ำ มือข้างหนึ่งถือแก้วค็อกเทล ดวงตามองไปรอบสระ ผู้ชายที่เห็นเธอไม่มีใครไม่เหลียวมองเพราะความเซ็กซี่ในชุดว่ายน้ำวันพีซสีขาว ไหล่ข้างหนึ่งถูกเปิดเปลือย ส่วนอีกข้างยังคงมีสายพาดอยู่ พร้อมกับหมวกสานหนึ่งใบ \"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ามาคนเดียวเหรอครับ\" ชายหนุ่มหนาหล่อตัวสูงเดินมายืนข้างเธอ “…” เรียวเลือกที่จะไม่ตอบแต่ส่งรอยยิ้มหวานให้เขาแทน \"ถ้าอย่างนั้น ผมขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ\" ฟรึ่บ! อยู่ๆ ก็มีเสื้อคลุมสีฟ้าที่เธอวางพาดไว้บนเก้าอี้ถูกคลุมศีรษะลงมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฝีมือใคร... ชายหนุ่มเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ข้างหญิงสาว ใส่แว่นตาดำ ทำให้ไม่เห็นว่าหนุ่มร่างใหญ่ส่งสายตาแบบไหนมาแต่ลูกน้องที่ยืนกอดอกอยู่ข้างหลังทำให้เขารู้ว่า เขาควรจะ... \"เอ่อ...ขอโทษครับ\" ชายหนุ่มลุกลี้ลุกลนเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย เรียวดึงเสื้อคลุมออกและเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่ก้มหน้าลงมามองเธอเหมือนกัน เธอรีบส่งรอยยิ้มไร้เดียงสาให้เขา \"มาช้าจังเลยค่ะ\" \"...\" เธอเอื้อมมือไปจับมือเขาพลางโยกไปมา \"ไปเล่นน้ำกันเถอะ\" แล้วทำตัวเหมือนเด็กน้อยออดอ้อนเขาให้ลงไปเล่นน้ำด้วย เธอไม่ผิดอะไรนะเพราะไม่ได้คุยกับผู้ชายคนนั้นสักคำ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจ... เธอลืมไปว่า ผู้ชายคนนี้ถึงจะตัวใหญ่แค่ไหนแต่ใจโคตรแคบ แคบแบบชีวิตนี้อยู่ได้แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ สุดท้ายก็สั่งให้เธอขึ้นมาเล่นน้ำที่สระส่วนตัวข้างบนแทน ไม่มีใครนอกจากเขาและเธอ สนุกจริงๆ \"เล่นสิ\" \"คุณเล่นเลยค่ะ\" พอลสันยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวออก ส่วนกางเกงเจเจสีกรมเขาตั้งใจใส่เพื่อลงเล่นน้ำพร้อมกับเธอ เขาค่อยๆ ก้าวลงสระที่ตื่นสูงแค่เอวเท่านั้น \"ฉันจะถ่ายรูปให้นะคะ\" \"หื้ม\" เรียวหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่เก้าอี้ข้างสระขึ้นมาจากนั้นก็กดถ่ายรูป เคยเห็นใครใส่แว่นกันแดดเล่นน้ำไหม ก็เขานี่ไง...แล้วยังส่งยิ้มหวานมาให้อีก เธอเพิ่งเคยเห็นรอยยิ้มมีความสุขแบบนี้ครั้งแรกเลยนะ ไม่รู้อะไรดลใจให้ถ่ายรูปเขารัวๆ จากนั้นก็กดถ่ายอีกครั้งตอนเขากำลังเดินขึ้นสระ \"ขึ้นมาทำไมคะ\" \"ผมอยากเล่นกับคุณ\" \"ฉันนั่งดูคุณเล่นดีกว่าค่ะ\" เธอพูดพลางนั่งลงที่เก้าอี้ข้างสระ แต่ก้นยังไม่ทันถึงเบาะก็ถูกรั้งเอวไปก่อน ตูม!! เขาอุ้มเธอแล้วกระโดดลงไปในน้ำ ซึ่งเป็นบริเวณน้ำลึก เธอรีบทรงตัวจับแขนเขาไว้แล้วก็ใช้มือลูบน้ำที่ใบหน้าออก “แค่กๆ” เห็นเขาโผล่ศีรษะขึ้นมา แว่นตาถูกทิ้งไปแล้ว ผมปกคลุมใบหน้า หยดน้ำไหลลงมาบริเวณลำคอ ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง ก่อนที่เขาจะใช้มือเสยผมขึ้นไป ภาพนี้เธอสาบานเลยว่าสามารถทำให้เลือดกำเดาของเธอไหลออกมาได้ มือไม้อ่อนไปหมด เลือดในกายกำลังสูบฉีด ให้ตายเถอะ!! จำเป็นต้องเซ็กซี่ขนาดนี้ไหมเนี่ย \"หวั่นไหวอีกแล้วใช่ไหม\" น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นบริเวณหู ทำให้เธอฟื้นคืนสติแล้วเสสายตาหันไปมองทางอื่น แต่เขากลับรั้งเอวเธอเข้ามาใกล้กว่าเดิม พอลสันมองแก้มที่มีสีแดงระเรื่อของเธอก่อนที่สายตาจะเลื่อนลงมาลำคอเรียวลงมาสู่ทรวดทรงเนินอกที่โผล่พ้นน้ำ เขาอยากจะใช้ริมฝีปากสัมผัสไปที่ไหล่แล้วลากไล้ไปทั่วจริงๆ \"อย่า...อย่ามองแบบนั้นได้ไหมคะ\" \"ทำไม” \"...\" สายตาของเขากำลังทำให้เธอรู้สึกแผดเผาจนแทบจะไหม้แล้ว \"เรามาเปลี่ยนที่ทำกันบ้างดีไหม\" \"อะ...\" พูดไม่ทันจบริมฝีปากก็ประกบลงมา แรงดูดบดขยี้อย่างเร่าร้อนทำให้สติสัมปชัญญะเลือนหายไปโดยสิ้นเชิง เธอได้แต่รับความสุขที่เขามอบให้ส่วนเขาก็พยายามปรนเปรอให้เธอมากที่สุดเช่นกัน มือค่อยๆ ไต่ขึ้นไปคล้องคอลำตัวแนบชิดกันมากขึ้นกว่าเดิม เพล้ง! เสียงบางสิ่งบางอย่างทำให้เขาและเธอหยุดการกระทำแล้วหันไปมอง \"โอ้ว ซอรี่\" ผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ ใส่บิกินี่สีแดงสดเดินเข้ามาในโซนสระว่ายน้ำส่วนตัว \"ไม่คิดว่ามีคนอยู่ ขอโทษด้วยนะคะ...ไม่ทราบว่าจะขอเล่นน้ำด้วยได้หรือเปล่า\" น้ำเสียงกับสายตาของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้พูดและมองเธอแต่พูดกับผู้ชายที่อยู่ข้างเธอต่างหาก เรียวหันหน้ามามองเขาเพื่อดูว่าเขาจะมีปฏิกิริยายังไง แต่ชายหนุ่มกลับขมวดคิ้วแน่นและดันเธอออกก่อนจะเดินขึ้นสระแล้วตรงไปหาผู้หญิงคนนั้น... หล่อนเห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ ก็รีบยกยิ้มเพื่อหว่านเสน่ห์ เอื้อมมือขึ้นเพื่อหวังจะแตะหน้าอกแกร่งของเขา หมับ! เรียวได้แต่มองตามอย่างไม่เชื่อสายตา ว่าเขาจะกล้าทิ้งเธอไว้ที่นี่เพื่อไปเสพสุขกับผู้หญิงคนนั้น? ถ้าเขาจะทำแบบนั้น เธอจะไม่ให้โอกาสเขาเด็ดขาด... พอลสันจับข้อมือของหญิงสาว เดินออกจากประตูกระจกมองซ้ายมองขวาเพื่อหาเชน แต่ไม่เจอ...ก็รั้งสายตากลับมามองผู้หญิงที่ยืนยิ้มสวยอยู่ตรงหน้า \"มีอะไรหรือเปล่าคะ ฉันเปิดห้องไว้ข้างบน...\" เธอกรีดนิ้วลงบนหน้าอกชายหนุ่มแต่โดนเขาจับข้อมือไว้ทัน \"ถ้าคุณรีบ...\" \"Get out!! \" พูดจบก็ล็อกประตูกระจกด้วยใบหน้าเย็นชา ก่อนจะเดินกลับไปหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ในสระน้ำ เรียวนึกไม่ถึงว่าเขาจะทำอย่างนี้กับผู้หญิงที่พยายามเข้าหาเขา เกินคาดจริงๆ ตูม!! พอลสันกระโดดน้ำลงมาอีกครั้งแล้วก็เดินคุกคามเข้ามาจนหญิงสาวต้องค่อยๆ ก้าวถอยหลังจนติดขอบสระจากนั้นก็ยื่นมือมาจับขอบสระไว้ ล็อกเธอไว้ตรงกลางทำให้ขยับไปไหนไม่ได้ \"ให้รางวัลผมหน่อยสิ\" อะ...อะไรของเขาเนี่ย \"หมาย...หมายถึงอะไรคะ\" \"หมายถึง...\" เขาโน้มใบหน้าลงมา ไอร้อนอุ่นจากลมหายใจเขาพ่นผ่านใบหน้าและแก้มของเธอ \"จูบผมหน่อย\" เรียวรับรู้ว่าหัวใจของเธอเต้นแรงเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา สายตาอ่อนโยนของเขาทำให้เธอหวั่นไหว ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอขยับตัวไปใกล้ เอื้อมมือขึ้นโอบรอบลำคอเขารั้งลงมาก่อนจะมอบจูบลึกซึ้งให้... จูบที่เธอเป็นคนเริ่มก่อน 19.40 น. ห้องวีไอพี ร้านอาหารทะเล พอลสันหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มด้วยใบหน้าเรียบเฉย ข้างหน้าเขาคือคุณอิกะ นักธุรกิจชาวญี่ปุ่นเจ้าของสินค้าแบรนด์อิกะ บริษัทอิกะ ผู้ผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้ารายใหญ่ที่สุดในโลก นั่งดื่มชาอยู่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เป็นครั้งที่สองแล้วที่ทั้งคู่ได้เจอนับตั้งแต่ร่วมธุรกิจร่วมกัน \"ผมดีใจที่คุณมาตามคำนัดครับ\" \"เป็นเกียรติมากครับ\" \"ผมไม่เคยร่วมธุรกิจกับใครแล้วรู้สึกดีเท่าคุณมาก่อน ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรสักอย่างเพราะคุณเป็นคนมีฝีมือมาก\" \"ขอบคุณมากครับ\" \"ผมเพิ่งมาถึงเมื่อวาน รู้ว่ามีหุ้นส่วนอีกคนอยากจะเจอคุณเหมือนกัน วันนี้เลยนัดมาที่นี่ด้วย คุณคงไม่ว่าอะไรนะครับ\" \"ครับ ตามสบายครับ\" \"สวัสดีค่ะ ขอโทษที่ทำให้รอนาน\" หญิงสาวในชุดเดรสปาดไหล่สีชมพูเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมฉุย นิ้วมือเรียวยาวถูกยื่นมาตรงหน้าชายหนุ่ม...\"ไม่เจอกันนานเลยนะคะ คุณพอลสัน\" --EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ ทั้ง 2 เล่ม เสร็จสมบูรณ์แล้วนะคะ เล่ม 1 จำนวน 737 หน้า ราคา 279 บาท เล่ม 2 จำนวน 878 หน้า ราคา 395 บาท #เนื้อหาใน EBOOK จะแตกต่างจากในเว็บเยอะพอสมควร เพราะเพิ่มบทหลายบทเข้ามาให้เนื้อเรื่องมันมีละเอียดมากขึ้น มีตอนพิเศษที่จะทำให้คุณพบกับความน่ารักของพระเอกและนางเอก