ตอนที่34 ผมเป็นของคุณ ไม่มีใครอื่นอีก

C h a p t e r 34 พอลสันเหลือบสายตามองมือเรียบเนียนที่ถูกส่งมาตรงหน้าด้วยสายตาเยือกเย็น พลางสูดดมกลิ่นน้ำหอมที่ทำให้ลมหายใจติดขัด ฉุนจนเริ่มหงุดหงิด... หญิงสาวเห็นว่าเขาไม่มีท่าทีจะยื่นมือมาตอบรับ ก็ชักมือกลับ ทำเป็นเสยผมก่อนจะนั่งลง \"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ\" เธอพยายามหันไปทักทายเขาอีกครั้ง แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะหันไปมองเธอด้วยซ้ำ \"คุณมิเชล รู้จักกับคุณพอลสันด้วยเหรอครับ\" คุณอิกะทำท่าทีสนอกสนใจกับหนุ่มสาวที่นั่งอยู่ข้างหน้า มิเชลยิ้มหวานพลางมองพอลสันด้วยแววตาคาดหวัง \"คุณพอลสันมีชื่อเสียง แถมหน้าตาก็หล่อมาก ใครจะไม่รู้จักล่ะคะ\" \"แต่คุณก็สวยมากเช่นกันนะครับ\" \"คุณอิกะพูดชมเกินไปแล้ว\" หญิงสาวหลุบสายตาลงด้วยความเคอะเขินก่อนจะหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม \"เรามาทานอาหารกันเลยดีไหมครับ\" ขณะที่คุณอิกะกำลังจะเรียกเลขาส่วนตัว เชนก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกระซิบข้างหูของพอลสันเบาๆ “…” คิ้วหนาเริ่มขมวด สายตาเริ่มไม่อยู่สุข จนคุณอิกะเห็น จึงคิดว่าเขาคงมีเรื่องอะไรที่ต้องจัดการ \"เอ่อ ถ้าคุณพอลสันไม่สะดวก เชิญได้เลยนะครับ บางครั้งงานก็ไม่เลือกเวลา\" พอลสันยกยิ้มให้เขาก่อนจะลุกขึ้นยืน \"ผมขอเวลาสักครู่นะครับ\" \"เชิญครับ\" คุณอิกะพยักหน้าให้เขาอย่างเข้าใจ พอลสันก็เดินออกจากห้อง เดินไปตามทางเดินพลางฟังสิ่งที่เชนรายงานไปด้วย ภายในห้องอาหารหญิงสาวรู้สึกลุกลี้ลุกลนเหมือนพยายามต่อสู้กับความคิดของตัวเองสักพักก็ลุกขึ้นยืนจนคุณอิกะสะดุ้งตกใจ \"เอ่อ...\" \"เดี๋ยวฉันมานะคะ\" หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้อง หันมองซ้ายขวาก็เห็นแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมา เธออ้าปากเตรียมจะส่งเสียงเรียก แต่สิ่งที่เห็นทำให้ปากบางหุบลง ขาหยุดไม่ขยับ มองตรงไปข้างหน้าด้วยแววตาเหลือเชื่อ ขณะที่พอลสันกำลังเดินฟังเชนพูดถึงบางสิ่งบางอย่าง สายตาก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินมาทางนี้ เขายกมือขึ้นเป็นเชิงให้เชนหยุดพูด ก่อนจะพยักพเยิดไปทางของหญิงสาว \"เธอมาที่นี่ได้ยังไง\" \"คือ...ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา เห็นนายไม่อยู่ ก็ขอให้คนพามาที่นี่ บอกว่าเป็นเลขาต้องทำหน้าที่ครับ\" \"ฉันบอกไว้ว่าไง...\" เขาหันมาจิกตาใส่เชน \"หรือว่าคำสั่งฉันมันไม่มีความหมาย\" \"ไม่ใช่ครับ คือ...\" \"อย่าโทษคุณเชนเลยค่ะ\" เรียวเห็นเขาก็รีบวิ่งตรงเข้ามา ทันพอได้ยินสิ่งที่เขากำลังพูดอยู่ \"ฉันขอให้พวกเขาพามาเอง ฉันเป็นเลขาคุณนะคะ จะมานอนอยู่ในห้องโดยที่เจ้านายกำลังทำงาน ก็คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่\" “…” พอลสันหันสายตากลับมามองเธอ \"คุณมาเจอผู้ใหญ่ไม่ใช่เหรอคะ\" เธอเห็นคิ้วที่ขมวดแน่นของเขาก็ยื่นมือมาจับกึ่งกลางระหว่างคิ้วเพื่อคลายออกอย่างไม่รู้ตัว \"ไม่หงุดหงิดนะคะ ฉันอยากมาเอง\" พอได้เห็นรอยยิ้มและสายตาของเธอ เขาก็ได้แต่ถอนหายใจและเอื้อมมือไปจับมือบางไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ปัดผมที่ปกคลุมใบหน้าเธอออก ห่างแค่ไม่กี่ชั่วโมง ทำไมถึงรู้สึกคิดถึงเธอได้มากขนาดนี้ก็ไม่รู้ จนบางครั้งก็ไม่อยากจะทำอะไรนอกจากนอนกอดเธออยู่ในห้อง เหมือนคนที่กำลังลุ่มหลงจนแทบคลั่ง \"หิวหรือยัง\" น้ำเสียงนุ่มลึกของเขาทำให้เธอยิ้มออกมา \"นิดหน่อยค่ะ คุณคุยธุระเสร็จแล้วเหรอคะ\" \"ยังหรอก\" มือที่เล่นปอยผมเธออยู่ค่อยๆ เลื่อนลงมาจับเอวพร้อมกับนวดคลึงเล็กน้อยก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้ \"แต่ผมอยากอยู่กับคุณมากกว่า\" น้ำเสียงแหบพร่าทำให้เรียวรู้ว่าคำพูดของเขาหมายถึงอะไร “…” เมื่อตอนกลางวันเขาจับได้ว่าเธอโกหกว่ามีประจำเดือน แทนที่เขาจะโกรธก็เอาแต่เข้ามานัวเนียจนเธอต้องแกล้งหลับ... \"คงไม่มีข้ออ้างอะไรอีกแล้วใช่ไหม\" เชนที่ยืนนิ่งอยู่กับที่หันหลังให้อย่างรู้งาน ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงอะไร \"คุณพอลสันคะ\" แต่แล้วก็มีเสียงเรียกของผู้หญิง ทำให้พอลสันกับเรียวหันไปมอง มิเชลส่งยิ้มให้เรียวก่อนที่สายตาจะหลุบมองมือของชายหนุ่มที่กำลังลูบไล้อยู่ที่เอวของเธอ “…” เรียวเห็นสายตาของผู้หญิงข้างหน้าก็รีบดันมือของเขาออกแต่ดูเหมือนเขาจะยิ่งไม่พอใจและรั้งเอวเธอเข้ามาใกล้แทน \"ฉันเห็นคุณยังไม่ได้ทานอะไร ก็เลยอยากจะชวนให้ไปทานอาหารด้วยกันก่อน แต่ไม่คิดว่าจะมีคนอื่นมาด้วย...ไม่ทราบว่า...\" \"ฉันชื่อเรียว เป็นเลขาของคุณพอลสันค่ะ\" เรียวรีบพูดทั้งที่มือยังคงพยายามดันมือเขาออก \"อ่อ...เลขา...ปกติคุณมีเลขาเป็นเควินไม่ใช่เหรอคะ\" พอลสันเลือกที่จะไม่ตอบและบอกปัด \"ผมคงไม่กลับไปแล้ว ฝากบอกคุณอิกะด้วย\" \"แต่คุณอิกะ ยังอยากจะคุยกับคุณต่อ กว่าจะนัดคุณออกมาได้มันไม่ใช่ง่ายๆ เลยนะคะ\" มิเชลพยายามโน้มน้าวให้เขากลับไปที่ห้องอาหารตามเดิม “…” เรียวหันมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ เพื่อดูว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่สีหน้าของเขานิ่งเสียจนเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร \"อีกอย่าง พาเลขาของคุณไปทานอาหารด้วยกันไม่ดีกว่าเหรอคะ ใช่ไหมคะคุณเรียว\" “…” พอลสันก้มหน้ามองเรียวที่กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน \"คุณพอลสัน กลับไปที่ห้องกันดีกว่าค่ะ คุณอิกะจะได้ไม่รอนาน\" หญิงสาวพูดไปด้วยพลางยื่นมือมาจับแขนเสื้อของเขาไว้ แต่ก็โดนสลัดออกอย่างไม่ไยดี เขาโอบเอวหญิงสาวข้างกายแล้วพาเดินกลับเข้าไปที่ห้องอาหารอีกครั้งโดยไม่สนใจมิเชลที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง... เรียวเดินมาถึงหน้าห้องอาหาร ก็ชะงักฝีเท้าและพยายามดึงมือเขาที่จับเอวเธอไว้ออก \"คุณช่วยทำตัวดีๆ หน่อยได้ไหมคะ ข้างในมีผู้ใหญ่อยู่ ฉันไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด\" คำพูดของเธอทำให้เขาหรี่ตาลงมองอย่างไม่พอใจ \"เข้าใจผิดว่าอะไร? \" \"ก็เข้าใจผิดว่าฉันเป็นผู้หญิงอย่างว่านะสิคะ\" \"หมายถึง? \" \"เอาเป็นว่า ตอนนี้ปล่อยมือออกเถอะค่ะ ฉันเป็นเลขาคุณอยู่นะ\" \"แต่คุณก็เป็นผู้หญิงของผมด้วยไง\" \"รบกวนเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วยค่ะ ฉันไม่อยากให้ใครรู้ อีกอย่างถ้ายังอยู่ในเวลาการทำงานฉันไม่อยากเอามาปนกับเรื่องส่วนตัว คุณเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม\" “…” พอลสัน กะพริบตามองเธออย่างไม่เข้าใจ ผู้หญิงหลายคนอยากบอกใครต่อใครว่าเป็นผู้หญิงของเขา มันเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจ แต่กับเธอมันเหมือนเป็นเรื่องน่าอายที่ไม่อยากบอกให้ใครรับรู้ถึงเรื่องระหว่างเรา… มันเป็นความรู้สึกที่เขาเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน มือที่จับเอวเธอไว้อ่อนแรงลงโดยไม่รู้ตัวจนเธอสามารถดึงออกได้ก่อนจะเปิดประตูแล้วดันหลังเขาให้เดินเข้าไปในห้อง เรียวยกมือขึ้นไหว้คุณอิกะเป็นมารยาท \"คุณคือ...\" \"เธอเป็นเลขาคุณพอลสันค่ะ\" มิเชลตอบแทนก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิม พอลสันก็เดินไปนั่งที่เดิมของตัวเองโดยมีเรียวยืนอยู่ข้างหลัง สักพักเขาก็จับข้อมือเธอแล้วดึงให้นั่งลงเก้าอี้ข้างๆ \"เธอจะมาร่วมทานอาหารด้วย คุณอิกะคงไม่ว่าอะไรนะครับ\" \"ไม่ครับ ยินดีมาก เซจิเรียกให้ยกอาหารเข้ามาได้\" ระหว่างนั้น ทั้งสามคนก็เริ่มพูดคุยถึงเรื่องธุรกิจ เรียวแค่พยายามฟังและบันทึกข้อมูลลงสมองเท่านั้น สายตาของเธอคอยสังเกตผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่รู้ทำไมรู้สึกแปลกๆ ตอนแรกดูเหมือนคุณพอลสันจะไม่ได้สนใจอะไรเธอมากนัก จนกระทั่งได้พูดคุยแลกเปลี่ยนถึงการทำงาน ผู้หญิงคนนี้ถือเป็นคนเก่งคนหนึ่งเหมือนกับคุณนาเดียร์ เธอสามารถวางแผนงานแล้วทำให้ผู้ชายที่เป็นหุ้นส่วนทั้งสองคนอดชื่นชมไม่ได้ เพิ่งได้เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ใกล้ๆ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ผิวดี พูดจาตรงไปตรงมา แม้บางครั้งสายตาที่มองมาจะเหมือนกำลังเหยียดเธออยู่ก็ตามที... ไม่นานอาหารก็ถูกจัดวางบนโต๊ะจนครบ \"ไม่นึกว่าผู้หญิงอย่างคุณจะมีความคิดที่น่าชื่นชมขนาดนี้\" พอลสันเอ่ยขึ้นพลางใช้สายตามองมิเชลด้วยแววตาชื่นชม \"ที่ฉันเป็นฉันได้ทุกวันนี้เพราะมีคนเคยสอนค่ะ\" มิเชลก็สบตาเขาพร้อมทั้งยิ้มหวาน \"แสดงว่า คนนั้นต้องเก่งกว่าคุณเป็นหลายร้อยเท่าเลยนะ\" คุณอิกะพูดขึ้น \"ใช่ค่ะ เขาเก่งมาก\" \"น่ากลัวคุณพอลสันคงจะเจอคู่แข่งแล้วนะครับ\" อิกะพูดแซว มองชายหญิงทั้งคู่สลับกันไปมา \"พวกคุณดูเหมาะสมกันมากเลย ชายหล่อหญิงสวย ผมว่าพวกคุณน่าจะลองคุยกันดูบ้างนะครับเผื่อจะถูกใจกัน\" \"คุณอิกะพูดเล่นไปแล้วนะคะ\" มิเชลทำทีเป็นพูดปัดแต่ความจริงเธอกำลังเขินอายและมีแต่ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง พอลสันก็ได้แต่ยกยิ้มด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ \"คุณพอลสันไม่คิดแบบผมเหรอครับ คุณมิเชลทั้งหุ่นดี เซ็กซี่ แถมยังสวยอีกด้วย ผู้ชายน่าจะเข้าหาไม่น้อย แต่ถ้าเทียบกับผู้ชายทุกคน คุณพอลสันจะต้องอยู่อันดับหนึ่งแน่นอน\" \"มิเชลไม่เหมาะสมกับคุณพอลสันหรอกค่ะ\" \"ถ้าอย่างคุณมิเชลไม่เหมาะสมแล้วใครจะเหมาะสมล่ะครับ...คุณเลขาคิดเหมือนผมไหม\" เรียวชะงัก ก่อนจะเหลือบสายตามองคุณอิกะ ทำไมต้องเอาเรื่องคนอื่นมาถามความคิดเห็นจากเธอด้วย อยากจะรู้ก็ถามเจ้าตัวเอาสิ \"คือ...ฉันคิดว่า...\" \"คุณเรียวว่า ฉันสวยไหมคะ\" เจอคำถามที่ถูกถามมาต่อเนื่อง ยิ่งทำให้เธอนิ่งเงียบ ไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไรนอกจาก... \"สวยค่ะ คุณมิเชลสวยจะตายไป\" \"แล้วคุณว่า ฉันเหมาะกับคุณพอลสันไหมคะ\" มันเหมือนคำถามเฉพาะเจาะจงที่เธอยังไงก็ไม่รู้ ทำไมต้องถามความคิดเห็นจากเธอด้วย ไม่เข้าใจ หรือต้องการจะบอกว่าเธอเป็นแค่เลขา ฐานะก็ไม่ดี หน้าตาก็ไม่สวย ไม่มีอะไรที่เหมาะสมกับเขา \"ฉันไม่ทราบหรอกค่ะ เพราะไม่ชอบจับคู่ให้ใคร คนจะรักกันชอบกันมันอยู่ที่ความรู้สึก เรื่องของนอกกายกับฐานะเป็นแค่ส่วนประกอบเท่านั้นเอง\" “…” คำตอบของเธอทำให้พอลสันที่นั่งเงียบอยู่ต้องชายตามองด้วยแววตาเป็นประกาย ส่วนมิเชลกลับได้แต่นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน มือบางกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ \"ถ้าคุณมิเชลเจอคนที่รัก ไม่ว่าเขาจะอยู่ในฐานะอะไรคุณก็คงรับได้ทั้งนั้นใช่ไหมคะ\" เรียวจ้องมองหญิงสาวข้างหน้าด้วยสายตาท้าทาย เธอก็มีจุดยืนของตัวเองเหมือนกัน ถ้าเธอรักใครสักคนก็คงไม่สนอะไรทั้งนั้นไม่ว่าจะรวยหรือจน ดำหรือขาว เพราะความรักมันเป็นเรื่องของใจล้วนๆ \"แล้วถ้าเป็นเรื่องอดีตล่ะ คุณจะไม่สนใจด้วยเหรอ\" \"หมายถึงอะไรคะ\" \"อดีตที่คนรักของคุณเคยเป็นของใครมาก่อน\" “…” คำถามนี้เธอรู้ว่ามิเชลกำลังพูดถึงคุณพอลสัน เขามีผู้หญิงมากี่คนเธอไม่รู้หรอกแต่ถ้าปัจจุบันเขาสามารถมีเธอแค่คนเดียวได้ก็คงจะดีไม่น้อย \"นิสัยบางอย่างก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงกันได้หรอกนะคะ เพราะมันเป็นนิสัยที่อยู่กับเขามานาน\" \"แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะเปลี่ยนกันไม่ได้นิคะ\" \"คุณเอาอะไรมามั่นใจ\" \"...\" \"ขนาดคุณยังไม่มั่นใจเลย แล้วคุณคิดว่ามันจะเปลี่ยนกันได้เหรอ\" \"ก็ถ้าเขารักจริง อะไรก็เปลี่ยนกันได้ทั้งนั้นแหละค่ะ\" \"รักจริง? คุณต้องลองดูนิสัยคนรักของคุณดีๆ นะคะ ว่าเขารู้จักคำว่ารักมากแค่ไหน แล้วอีกอย่าง เขาชัดเจนกับคุณหรือยังคะ\" \"เอ่อ...พวกคุณพูดถึงเรื่องอะไรกันครับ ผมเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ค่อยเกี่ยวกันเท่าไหร่\" คุณอิกะพูดแทรกขึ้นมาด้วยสีหน้ามึนงง \"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่คุยกันตามประสาผู้หญิง\" มิเชลพูดจบก็ตักอาหารกินตามปกติ เรียวเริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผากทั้งที่อยู่ในห้องแอร์ พลางก้มหน้าลงมองมือที่กำลังกำชายกระโปรงแน่นด้วยความโกรธ โกรธตัวเองที่พยายามพูดอย่างมั่นใจว่าเขาสามารถเปลี่ยนตัวเองได้ ทั้งที่ความจริงในใจมีแต่ความลังเล เธอไม่มั่นใจอะไรทั้งนั้น อดีตของเขาไม่เคยมีผลอะไรอยู่แล้ว คนเรามีอดีตกันทุกคนและเรื่องเหล่านั้นก็กลายเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ปัจจุบันต่างหากสำคัญที่สุด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเขาได้มากแค่ไหน ความคิดที่กำลังแล่นไปมาอยู่ในห้วงสมอง...แต่แล้วก็สัมผัสได้ถึงฝ่ามือร้อนผ่าวที่จับมือเธอไว้ เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา เห็นแววตาอ่อนโยน รอยยิ้มอบอุ่น มันทำให้เธอมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง แม้เขาจะไม่เคยพูดอะไรให้มันชัดเจนเลยก็ตาม \"ทานอาหารกันดีกว่านะครับ\" คุณอิกะเริ่มตักอาหารทาน ส่วนมิเชลดูเหมือนเธอจะพอใจกับผลลัพธ์ที่ได้จากการต่อปากต่อคำ ทำให้รู้ว่าเรียวก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่ไม่เคยได้รับความชัดเจนอะไร และคงไม่มีวันได้รับ...เพราะอย่างนั้นศัตรูคนนี้ก็แค่มดตัวเล็ก ที่ใช้เท้าเหยียบก็ตาย เรียวยังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่ นิ้วมือสั่นไหวไม่หายทั้งที่มีฝ่ามือใหญ่ของเขากำลังบีบไว้อยู่ ครืด ครืด เธอใช้มืออีกข้างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูข้อความเข้า ’I’m your , there is no other’ (ผมเป็นของคุณ ไม่มีใครอื่นอีก) แค่ประโยคสั้นๆ ก็ทำให้หัวใจของเธออบอุ่นและเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขากำลังทำให้เธอคลายความกังวลในใจ ทำให้เธอมั่นใจในตัวเขา ไม่นึกว่าเขาจะใส่ใจได้มากขนาดนี้ \"คุณเรียวไม่ต้องคิดมากหรอกนะคะ ฉันก็พูดไปตามที่คิด\" มิเชลเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นเธอมีสีหน้าซีดเซียว \"ไม่คิดมากหรอกค่ะ เพราะฉันมั่นใจว่าเขาสามารถเปลี่ยนตัวเองได้\" \"งั้นก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณเรียวแล้ว...\" \"กินเถอะ\" พอลสันตัดบทก่อนจะตักอาหารขึ้นมากิน เรียวพยายามทำใจให้สงบและตักกุ้งแม่น้ำมาแงะเนื้อออกก่อนจะตักใส่จานของเขา การกระทำของเธออยู่ในสายตาของทุกคน มิเชลมองเห็นพฤติกรรมของเธอก็ได้แต่แสยะยิ้มเล็กน้อย เหมือนรู้อะไรบางอย่าง \"...\" พอลสันจ้องมองกุ้งแม่น้ำที่เรียวตักให้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำแบบนี้แต่ก็อดรู้สึกหวั่นไหวไม่ได้อยู่ดี เธอมักจะคิดถึงเขาเสมอเป็นความจริงใจที่ไม่ได้ต้องการเรียกร้องความสนใจอะไร... ดูเธอสิหลังจากตักอาหารให้เขาเสร็จ เธอก็นั่งกินอาหารหน้าตาเฉยไม่ได้สนใจอะไรด้วยซ้ำ...’ฉันมั่นใจว่าเขาสามารถเปลี่ยนตัวเองได้’ คำพูดประโยคนี้วนเวียนเข้ามาในสมองอีกครั้ง มีประโยคคำถามมากมายว่าทำไมเขาต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครด้วย เขาไม่มีความคิดอะไรแบบนั้น แต่เป็นเพราะประโยคนี้ของเธอทำให้เขาอยากจะทำ...อยากจะทำให้เธอเห็นว่าเขาก็ทำได้ มิเชลเห็นพอลสันนั่งจ้องมองกุ้งแม่น้ำนิ่งก็คิดว่าคงกำลังโกรธมาก เธอจึงใช้มือดึงจานเขาเพื่อเลื่อนออกและจะเปลี่ยนจานให้ใหม่ แต่… \"คุณจะทำอะไร\" \"ฉัน...จะเปลี่ยนจานให้คุณค่ะ\" \"ไม่ต้อง\" \"คุณ...\" คำตอบของเขาทำให้มิเชลมองตาค้าง พอลสันยกช้อนตักเนื้อกุ้งก่อนจะเอาเข้าปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่นานก็มีเนื้อกุ้งถูกวางไว้ในจานอีกชิ้น \"เลขาของคุณพอลสันทำหน้าที่ดีมากเลยนะครับ\" เรียวชะงักมือก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นมองคุณอิกะ เธอควรจะมีมารยาทแกะให้เขาด้วยอีกคนดีไหมนะ \"...รบกวนช่วยแกะให้ผมบ้างได้ไหมครับ\" \"เธอมีหน้าที่ทำให้ผมแค่คนเดียวครับ\" \"เอ๊ะ...คุณพอลสันหวงลูกน้องเหมือนกันนะครับเนี่ย\" \"หวงมากครับ...กับคนนี้\" \"พวกคุณ...คงไม่ได้แอบคบกันหรอกใช่ไหมครับ\" \"เปล่าค่ะ!! \" เรียวตอบอย่างร้อนตัว \"ผมมีแฟนแล้วครับ\" \"??!! \" \"ห๊ะ!! \" ไม่ใช่แค่คุณอิกะที่ตกใจ เพราะเรียวและมิเชลก็ตกใจไม่แพ้กัน เมื่อจู่ๆ ผู้ชายอย่างพอลสันก็เอ่ยปากบอกว่าเขามีแฟนแล้ว ใครที่ไหนจะเชื่อ \"คุณพอล...พอลสัน...มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ\" \"ไม่นานมานี้\" \"แล้ว...เธอเป็นใครกัน\" “…” พอลสันไม่ตอบอะไร แต่ใช้สายตาหันไปมองเรียวที่นั่งอยู่ข้างๆ แทน “ไม่อยากจะเชื่อเลย ใครกันที่สามารถมัดใจคุณพอลสันได้” \"เธอให้ผมเก็บเป็นความลับ...แต่ผมจะบอกให้พวกคุณรู้ ว่าเธอเป็นใคร\" \"...\" EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ ทั้ง 2 เล่ม เสร็จสมบูรณ์แล้วนะคะ เล่ม 1 จำนวน 737 หน้า ราคา 279 บาท เล่ม 2 จำนวน 878 หน้า ราคา 395 บาท #เนื้อหาใน EBOOK จะแตกต่างจากในเว็บเยอะพอสมควร เพราะเพิ่มบทหลายบทเข้ามาให้เนื้อเรื่องมันมีละเอียดมากขึ้น มีตอนพิเศษที่จะทำให้คุณพบกับความน่ารักของพระเอกและนางเอก