ตอนที่36 มิเชล

C h a p t e r 36 ภายในห้องเงียบสงัดมีเพียงเสียงลมหายใจที่หนักหน่วงกับเสียงหอบครางเท่านั้น ทุกอย่างเป็นไปตามอารมณ์ สิ่งที่เกิดขึ้นคือความรู้สึกของคนทั้งคู่ที่หล่อรวมเข้าด้วยกัน เสื้อผ้าถูกกระจัดกระจายอยู่บนพื้น ชายหญิงคู่หนึ่งยังคงบรรเลงเพลงรักกันอย่างไม่ลดละ ความเร่าร้อนเปรียบเสมือนไฟที่เผาผลาญร่างกายให้มีหยาดเหงื่อผุดพลายขึ้นตามเนื้อตัว เสียงคำรามและเสียงครางไม่เป็นจังหวะถูกปลดปล่อยออกมา ร่างทั้งสองกระตุกถี่ด้วยความสุขก่อนจะหมดแรงลง เช้าวันนี้ เรียวตื่นแต่เช้าเพื่อโทรสั่งอาหารให้ขึ้นมาส่งข้างบน ส่วนชายหนุ่มยังคงนอนหายใจสม่ำเสมออยู่ในห้องนอน เธอเดินไปนั่งที่เก้าอี้ มีหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งถูกวางไว้บนโต๊ะ จึงหยิบขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา ครืด ครืด ครืด ครืด \"ฮัลโหล\" [เรียว!!] \"โอ๊ย หูจะแตก\" [คิดถึง แกบอกว่ามากระบี่เหรอ] \"เออ\" [คิดถึงแกจัง] \"แล้วแกอยู่ไหน มาหาหน่อยสิ\" [ฉันอยู่ฝรั่งเศส มาคุยเรื่องส่งออกไวน์กับพ่อ] \"แล้วรีสอร์ตให้ใครดูแล\" [แม่ดูอยู่] \"ก็ว่าหายไปไหน ที่แท้ก็งานรัดตัว\" [อื้อ คิดถึงจัง] \"โทรหาเธียเตอร์ด้วยนะ มันก็เป็นห่วงเหมือนกัน\" [รู้แล้ว...เรียว ถามอะไรหน่อยสิ] \"ว่า\" [ทำยังไงให้ผู้ชายสนใจวะ] \"...\" [คือฉันไปเจอผู้ชายคนหนึ่งที่คลับ...คือ...ฉันรู้สึกว่าชอบเขา แกว่าฉันควรจะทำยังไงดี] \"แปลกแฮะ\" [ไม่แปลก] \"มันมีอะไรมากกว่านั้นหรือเปล่า\" [...] \"ที่โทรมาไม่ใช่แค่จะถามเรื่องนี้แน่ๆ ตกลงมีอะไร\" [จับผิดเก่งเว่อร์] \"ไหนเล่าสิคะ\" [..วันก่อนฉันไปคลับกับพี่ที่มาด้วยกัน...แล้วบังเอิญไปเจอผู้ชายคนหนึ่ง เขาเป็นฝรั่งหล่อมากแล้วพูดไทยได้ เรานั่งคุยกันแล้วก็ดื่มกันจากนั้นก็พากันขึ้นไปข้างบน...] น้ำเสียงปลายสายเริ่มแผ่วลง เรียวขมวดคิ้วแน่นขึ้น \"จันทร์เจ้า!! ...แกไม่เคยปล่อยตัวนะ\" [อื้อ ฉันรู้ แต่...แต่มันเป็นไปเองอ่ะแก ตอนเช้าฉันต้องรีบกลับเพราะเดี๋ยวพ่อจะจับได้ หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีก] \"ผู้ชายเฮงซวย!! \" เรียวกำลังมีโทสะกับการคุยโทรศัพท์ จู่ๆ ก็มีร่างสูงใหญ่นั่งลงข้างๆ ก่อนจะใช้ฝ่ามืออุ่นร้อนรั้งเอวเธอให้เข้าไปใกล้ หูแนบกับโทรศัพท์ที่กำลังคุยอยู่เพื่อแอบฟัง [เขาไม่ใช่คนไม่ดีหรอก] \"รู้ได้ไง\" \"ก็...ตอนที่เรานั่งคุยกัน เขาบอกว่าเพิ่งถูกหักหลังจากคนรัก เขาร้องไห้เสียใจจนฉันอดสงสารไม่ได้ ก็เลย...] \"ร้องไห้เป็นเพื่อน? \" [อื้อ] \"โอ๊ย!! ให้ตายเถอะ\" พอลสันใช้มือลูบไล้วนเวียนที่หน้าท้องของหญิงสาว ตอนนี้เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา ไม่คิดว่าพอมาอยู่ในร่างของเธอจะเซ็กซี่ขนาดนี้ สายตามองผ่านทะลุไปก็เห็นบราสีดำอ่อนๆ ความแข็งขึงภายในส่วนล่างก็เริ่มแน่นขยายออกมาอีกครั้ง [แต่เขาก็ทิ้งนามบัตรไว้ให้นะ แล้วยังบอกว่าให้ติดต่อไปด้วย] \"จันทร์เจ้า แกป้องกันหรือยัง\" [ตอนนั้น...น่าจะใส่ถุง] \"ไม่มีน่าจะสิ เอาให้ชัวร์ ไม่งั้นมันจะเสียกับตัวแกนะ\" [อื้อ รู้แล้ว] \"กินยาด้วยนะ ห้ามลืม\" [อื้อ...ฉัน...ฉันชอบเขาอ่ะ ทำไงดี] \"ชอบ? ชอบอะไร ร่างกาย หน้าตา\" [ก็รวมๆ กันนั่นแหละ] เรียวยกมือขึ้นมากุมขมับตัวเองพลางคิดเรื่องเครียดของเพื่อนไปด้วย จันทร์เจ้าคือเพื่อนสนิทตั้งแต่เรียนมัธยมแล้ว ภายนอกดูเหมือนเป็นหญิงสาวทันโลก แรดบ้าง แต่ความจริงเธอเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาแทบไม่รู้อะไรเลย แล้วจะไปทันความคิดผู้ชายได้ยังไง \"ติดต่อไป แล้วบอกว่า ’ฉันต้องการให้คุณรับผิดชอบค่ะ’\" [บ้า!!] \"พูดจริงๆ เอาตามนี้แหละ ถ้าเขาทำเป็นไม่รู้จัก แกก็เอาเบอร์มา เดี๋ยวฉันจัดการเอง\" [เรียว ฉันชอบเขาจริงๆ นะ...ตอนที่คุยกันชีวิตเขาดูน่าสงสารมากเลย] \"โกหกหรือเปล่าก็ไม่รู้ เชื่อได้ยังไง\" [ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น...แกแค่นี้ก่อนนะ ไว้จะติดต่อไปใหม่ รักแก] \"อืม รักแกเหมือนกัน\" เธอวางสายก่อนจะถอนหายใจออกมา อ่อนใจกับเพื่อนคนนี้ ดันมาเสียตัวให้กับคนที่รู้จักไม่ถึงวันเลยด้วยซ้ำ นึกแล้วก็น่าเป็นห่วง ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี \"เพื่อนเหรอ\" \"ค่ะ คุณหิวหรือยัง\" \"หิว\" \"รอแป๊บนะ ฉันโทรไปสั่งข้าวแล้ว เขาคงกำลังมาส่ง\" ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะประกบริมฝีปากแผ่วเบาลงไป ขบกัดเล็กน้อยก่อนจะพูดน้ำเสียงแหบพร่า \"หิวคุณมากกว่า\" \"ไม่...\" ท่อนแขนแกร่งอุ้มเธอขึ้นและเดินเข้าห้องนอนอย่างรวดเร็ว เธอไม่ทันได้ปฏิเสธ ก็ถูกวางลงบนเตียง พร้อมกับจูบละเมียดละไมจนห้ามใจไม่อยู่ ความปรารถนาถูกปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง... 14.38 น. พอลสันลุกจากที่นอน เดินออกมานอกห้องเพื่อคุยกับเชน \"รู้หรือยังว่าใครส่งมา\" \"ครับ\" เชนกระซิบข้างหูเขาเบาๆ เพื่อป้องกันคนในห้องได้ยิน \"...\" \"แสดงว่าไม่ใช่พวกเดียวกัน\" \"วันก่อนผมเอารถไปตรวจดู พบว่ารถถูกตัดสายเบรก จะเอายังไงดีครับ\" \"รอพอร์ชกับเควินกลับมาก่อน ค่อยหาลือกันอีกที\" \"ครับ\" ฝรั่งเศส หญิงสาวผิวขาว ตาโต ตัวเล็ก ใส่กางเกงยีนนั่งอยู่ในร้านอาหารกับพ่อและพี่คนสนิท ถึงแม้อาหารจะดูน่ากินสักแค่ไหน แต่ตอนนี้ก็ไม่มีอารมณ์จะกินอะไรลงไปอยู่ดี ชายวัยกลางคนเห็นลูกสาวนั่งก้มหน้ามองโทรศัพท์มือถืออยู่ก็อดสงสัยไม่ได้ จึงหันไปสะกิดแช่ม เลขาของตัวเอง \"อีหนูเป็นไร\" \"ไม่รู้เหมือนกันครับ เห็นหงอยๆ ตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว\" \"วันนั้นลูกสาวฉันกลับมาเกือบเช้า ไปไหนมาได้บอกหรือเปล่า\" \"ไม่อ่ะครับ\" \"หรือว่ามีใครรังแก\" \"โธ่ เฮียครับ ใครจะกล้า น้องจันทร์เจ้าเป็นเทควันโดสายดำเชียวนะ\" \"เออ...ใช่\" จันทร์เจ้าแทบไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเพราะมัวแต่สนใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เบอร์มือถือของผู้ชายคนนั้น มือสั่นไปหมดไม่กล้าจะกดโทรออกไป ใจหนึ่งก็กลัวเขาจะไม่รับ อีกใจก็กลัวเขาบอกจำไม่ได้... ’ผมเกลียดความรัก มันไม่มีจริงหรอก เป็นแค่เรื่องหลอกลวงทั้งนั้น’ ’ทำไมคิดแบบนั้นล่ะคะ ความรักดีๆ ก็มีเยอะนะ’ ’ผมเคยมีรักแท้ให้ผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ทุกอย่างมันกลายเป็นแค่คำโกหกหลอกลวง คำว่ารักที่เธอเคยพูดมันเป็นเรื่องไม่มีอยู่จริง...\" ’แต่ก่อนฉันก็เคยมองว่าความรักไม่มีจริง แต่พอนานวันเข้าถึงได้เข้าใจว่าความจริงสิ่งที่ทำร้ายเราอยู่ไม่ใช่ความรัก แต่เป็นความคิดเราเองต่างหาก คุณเป็นคนดีคนหนึ่ง สักวันต้องเจอความรักดีๆ แน่ค่ะ’ เขาหันใบหน้าที่เริ่มแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์มามองเธอ สบสายตากันและกัน เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างวนเวียนอยู่ในท้อง หัวใจเต้นแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้ายิ่งใกล้เข้ามา ก่อนที่ริมฝีปากจะสัมผัสถูกความนุ่มนวล...มือข้างหนึ่งสอดเข้าเส้นผมใต้ท้ายทอยของเธอและกดเข้าหาตัวเพื่อให้รับรสชาติของลิ้นอุ่นร้อนให้มากขึ้น... เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นมันชัดติดตา เธอจำได้หมดทุกอย่าง ทุกการกระทำ แล้วเขาจะลืมได้ยังไง ฟรึ่บ! \"จันทร์เจ้า เป็นอะไรลูก\" \"เดี๋ยวหนูมานะคะ\" เธอตัดสินใจเดินออกมานอกร้านและกดโทรออกไป หัวใจสั่นไหวด้วยความกังวลปนตื่นเต้น ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรถ้าเขา... [ฮัลโหล] \"เอ่อ...เอ่อ...คือ...คุณ...คุณ...จำฉันได้หรือเปล่า...คะ\" [..ใครครับ...] \"คน...คน...คนที่...เจอที่...คลับ\" [อืม...ขอโทษด้วยครับ วันนั้นผมเมา] \"ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ...คือ...ฉันอยากจะ...\" [ไว้ผมติดต่อกลับนะครับ] ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด \"....\" มัน...มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ ครืด ครืด ครืด ครืด \"ฮัลโหล\" [นายบอกว่าให้ผมโทรมาขอเลขบัญชีครับ] \"เลขบัญชี? \" [ครับ ความเสียหายที่เกิดขึ้น นายผมจะจ่ายให้อย่างเหมาะสมที่สุดครับ] \"หมายความว่า...เขาจะโอนเงินให้ฉัน\" [ครับ] \"โอนเงินให้ฉันทำไม\" [เรื่องที่เกิดขึ้นต้องไม่ไปถึงหูนักข่าว หวังว่าคุณจะเก็บเป็นความลับ ส่วนเงินผมจะโอนให้ 10 ล้านครับ หวังว่าคุณจะพอใจ] \"10 ล้าน...เพื่อไม่ให้เรื่องถึงนักข่าว...หมายถึงเอาเงินฟาดหัวแบบนั้นนะเหรอ\" [คุณ...ไม่ได้โทรมาเพื่อขอเงินเหรอครับ] \"เขาคิดว่า...ฉันเป็นผู้หญิงหากิน...แบบจับคนรวยเหมือนในละครเหรอคะ\" [ผม...เอ่อ...นายไม่ได้คิดแบบนั้นครับ แค่ต้องการรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น] \"โดยการให้เงินฉัน? \" [ครับ...แล้วเพื่อป้องกันไม่ให้คุณแบล็กเมล์ทีหลัง ผมจะนัดคุณเพื่อเซ็นเอกสารเป็นข้อตกลงระหว่างกันนะครับ] จากตอนแรกที่มีความตื่นเต้น กังวลอยู่ในหัวใจ ตอนนี้ฝ่ามือบางถูกกำแน่นด้วยความโกรธ ดูถูกฉันมาก อุตส่าห์หลงคิดว่าเขาเป็นคนดีแต่ที่แท้ก็ดูถูกผู้หญิงแบบนี้นี่เอง ถึงว่า... \"ใครอยากได้เงินของเขากัน!! ไอ้คนทุเรศ!! ฝากไปบอกนายของคุณด้วยนะ!! เพราะเป็นผู้ชายแบบนี้ไง ถึงโดนทิ้ง สมควรแล้วแหละ ไอ้คนเฮงซวย!! Go to Fucking hell!! \" เธอสบถเสียงดังก่อนจะเดินวนเวียนไปมาด้วยความอึดอัดที่ไม่สามารถระบายได้ ปกติจันทร์เจ้าเป็นผู้หญิงที่อ่อนไหวง่าย ขี้สงสารคนอื่น แต่สิ่งหนึ่งที่คนรอบข้างมักไม่ค่อยได้เห็นคือ เวลาเธอสติแตกก็ไม่มีใครเอาอยู่... 16.21 น. ร้านอาหารทะเล \"ทำไมพามาร้านอาหารทะเลอีกแล้ว\" \"ผมเห็นคุณชอบกินพวกอาหารทะเล ก็เลยตั้งใจพามา\" \"ก็ชอบนะคะ แต่กินบ่อยๆ ก็เบื่อ\" \"งั้นเปลี่ยนร้านไหม\" \"ไม่ต้องค่ะ นานๆ จะได้กินของสดริมทะเลแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน\" หลังจากอาหารที่สั่งไปได้ถูกจัดวางเตรียมไว้เรียบร้อยหมดแล้ว เรียวก็เอื้อมมือไปแกะเนื้อปู แล้วส่งยื่นป้อนปากเขา พอลสันอ้าปากรับเนื้อปูที่เธอยื่นมาอย่างว่าง่าย ไม่มีท่าทีต่อต้านอะไร มองเธอด้วยสายตาเป็นประกายร้อนแรง เขาชอบที่มีเธออยู่ในมื้ออาหารขอทุกวัน มันทำให้อบอุ่นและรับรู้ถึงความรู้สึกของคำว่าครอบครัว เขาใช้ส้อมพันวุ้นเส้นขึ้นมา แล้วยื่นป้อนหญิงสาวบ้าง เธออ้าปากรับสิ่งที่เขายื่นมาด้วยรอยยิ้ม การกระทำที่เป็นธรรมชาติของทั้งคู่ตกอยู่ในสายตาของหญิงสาวคนหนึ่ง เธอกำด้ามช้อนแน่นคล้ายกับพยายามข่มกลั้นความรู้สึกบางอย่าง เป็นไปได้ยังไง ทำไมคุณพอลสันถึงปล่อยให้เธอป้อนนั้นป้อนนี้ให้โดยไม่บอกปัดหรือปฏิเสธ ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยกินอาหารจากมือใครแบบนี้ \"คุณมิเชล เป็นอะไรหรือเปล่าครับ\" “…” มิเชลรั้งสายตากลับมามองผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหน้าก่อนจะยกยิ้มเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ พอลสันนั่งมองเรียวแกะกุ้ง แกะหอย แกะปู แล้วส่งเนื้อมาให้เขากินอย่างหน้าชื่นตาบาน เขามีความสุขมากกับการได้รับปฏิบัติดูแลจากเธอและดูเหมือนเธอก็ชอบที่จะทำให้เขาเช่นกัน \"คุณพอลสัน ไม่นึกว่าจะได้เจอกันอีกนะครับ\" อิกะเดินเข้ามาทักพร้อมกับมิเชลตามมารยาท “ถ้าอย่างนั้น พวกเราสองคนขอนั่งร่วมโต๊ะด้วยได้ไหมคะ” “…” ไม่มีใครตอบรับอะไร มิเชลก็ขยับเก้าอี้แล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามของชายหนุ่มทันที “…เอ่อ…งั้นรบกวนด้วยนะครับ” อิกะก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเรียวเช่นกัน พอลสันได้แต่นั่งนิ่ง ใช้สายตามองชายหญิงที่นั่งลงตรงหน้าอย่างเฉยชา \"อาหารน้อยไปนะคะ เดี๋ยวฉันจะสั่งเพิ่มให้\" มิเชลพูดจบก็ยกมือขึ้นเรียกพนักงานแล้วสั่งอาหารเพิ่ม \"พวกคุณสองคนมาทานอาหารด้วยกันแบบนี้ คนอื่นจะคิดว่าเป็นคนรักกันนะครับ แต่ก็ดูน่ารักดี\" อิกะเอ่ยแซว \"นั่นสิคะ น่ารักดี\" มิเชลเน้นเสียงก่อนจะยิ้มออกมา \"คุณอิกะจะกลับวันไหนเหรอครับ\" พอลสันถาม \"ผมตั้งใจจะกลับเย็นวันนี้ครับ” อิกะตอบเขา แล้วหันหน้าไปมองมิเชล “แล้วคุณมิเชลจะกลับไปพร้อมผมเลยไหมครับ เห็นบอกว่าต้องไปทำธุระที่ญี่ปุ่น\" \"ยังค่ะ ฉันว่าจะอยู่ต่ออีกสักอาทิตย์...\" เธอหันหน้าไปมองพอลสันที่นั่งเอนหลังมองเรียวอยู่ ก็อดที่จะเรียกร้องความสนใจจากเขาไม่ได้ \"โรงแรม Red Blood พอจะมีห้องว่างให้ฉันไหมคะ\" \"ถ้าคุณต้องการ ผมจะจัดการให้ครับ\" เขารั้งสายตากลับไปมองมิเชลที่กำลังใช้สายตากะลิ้มกะเหลี่ยมองเขาอย่างโจ่งแจ้ง \"ขอบคุณนะคะ ขอเป็น...สาขารัชดาด้วยได้ไหมคะ\" \"ครับ\" \"เป็นที่เดียวกับที่คุณพอลสันพักเลยนี่นา พวกคุณคงได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกแน่ๆ ถ้าผมไม่ติดงานก็คงจะขอร่วมทริปด้วยเสียหน่อย\" \"ถ้าไม่รังเกียจ...ก็อยากจะไปเที่ยวกับคุณพอลสันบ้างเหมือนกันค่ะ\" “…” น้ำเสียงกับท่าทางที่เซ็กซี่ของเธอทำให้เรียวได้แต่เบ้ปาก ใครจะมองไม่ออกกันว่าเธอกำลังอ่อยเขาอยู่ เรียวหันไปมองผู้ชายตัวดีที่นั่งอยู่ด้านข้าง ซึ่งเขาก็กำลังเหลือบสายตามองผู้หญิงคนนั้นอยู่เหมือนกัน เพียงแต่เป็นแววตาเยือกเย็นเท่านั้นเอง \"ก็ได้ครับ ไม่มีปัญหา\" \"แล้ว...คุณพอลสันจะกลับวันไหนคะ ฉันอยากจะขอกลับด้วย\" \"วันนี้ตอนหนึ่งทุ่มครับ\" เป็นมารยาทของหุ้นส่วนในธุรกิจที่เขาจะต้องต้อนรับแขก แม้จะไม่อยากทำก็เถอะ \"งั้น...\" มิเชลหยิบนามบัตรของตัวเองขึ้นมาและยื่นให้พอลสัน แต่ไม่ทันที่เขาจะเอื้อมมือไปรับ ก็มีมือเรียวยาวยื่นมาตัดหน้าเสียก่อน \"ฉันเป็นเลขา ไว้ถึงเวลาจะโทรไปบอกคุณนะคะ\" เรียวตอบกลับด้วยรอยยิ้มจริงใจ มิเชลเลิกคิ้วข้างหนึ่งก่อนจะหันมาสนใจอาหารที่กำลังวางบนโต๊ะ เธอมั่นใจว่าคุณพอลสันต้องหวั่นไหวกับผู้หญิงเซ็กซี่อย่างเธออยู่แล้ว เพราะในอดีตสิ่งที่ทำให้เขาสนใจคือมารยาร้อยเล่มเกวียนของผู้หญิงนี่แหละ แล้วผู้หญิงคนนั้นจะมาสู้เธอได้ยังไง แค่อ่อยยังทำไม่เป็นเลยมั้ง... \"เอ่อ...ไม่รู้ว่าฉันถอดรองเท้าแล้วกระเด็นไปฝั่งนั้นหรือเปล่า รบกวนคุณเรียวช่วยดูให้หน่อยได้ไหมคะ\" “…” เรียวหน้านิ่งใช้สายตามองพอลสันที่กำลังมองเธออยู่ เขาส่ายหน้าน้อยๆ เป็นเชิงให้อยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำตาม... แต่พอหันสายตาไปมองผู้หญิงคนนั้น เธอกลับมีความรู้สึกหมั่นไส้ อยากจะเตะรองเท้าเสยหน้าจริงๆ ถือว่าเป็นน้ำใจในโลกมนุษย์ก็แล้วกัน เธอขยับตัวเองแล้วก้มลงใต้โต๊ะ เห็นรองเท้าสีดำถูกโยนมาอยู่ข้างเธอ แต่...บังเอิญสายตาเหลือบไปเห็น ขาเรียวยาวใส่ถุงน่องสีครีมกำลังใช้นิ้วเท้าลูบไล้ขาของชายหนุ่มอยู่ ให้ตายเถอะ!! ผู้หญิงคนนี้ คิดจะอ่อยให้ได้เลยใช่ไหม!! จงใจให้เธอเห็นภาพนี้แล้วจะงี่เง่าโกรธเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่นงั้นเหรอ!! อยากได้แบบนี้ ฉันจะจัดให้เธอดูก็แล้วกัน มิเชล!! ---EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ ทั้ง 2 เล่ม เสร็จสมบูรณ์แล้วนะคะ เล่ม 1 จำนวน 737 หน้า ราคา 279 บาท เล่ม 2 จำนวน 878 หน้า ราคา 395 บาท #เนื้อหาใน EBOOK จะแตกต่างจากในเว็บเยอะพอสมควร เพราะเพิ่มบทหลายบทเข้ามาให้เนื้อเรื่องมันมีละเอียดมากขึ้น มีตอนพิเศษที่จะทำให้คุณพบกับความน่ารักของพระเอกและนางเอก