ตอนที่37 ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ

C h a p t e r 37 แล้วไอ้หมอนี่ก็นั่งนิ่งเป็นหินเลย เป็นบ้าอะไร ถึงปล่อยให้เขาเขี่ยขาอยู่ได้ เพิ่งดีไปไม่เท่าไหร่ เจอผู้หญิงอ่อยถึงกลับไปไม่เป็น สันดานมันแก้ยากจริงๆ น่าหงุดหงิด!! เหอะ!! เรียวตัดสินใจใช้เท้าเขี่ยรองเท้าสีดำของมิเชลอย่างแรงจนไปโดนต้นขาของเธอ จากนั้นก็โผล่ดวงตาขึ้นมาจากขอบโต๊ะแสดงสีหน้ารู้สึกผิด \"โทษทีนะคะ โยนแรงไปหน่อย\" จากนั้นก็ก้มลงอีกครั้งก่อนจะหยิบรองเท้าที่ตัวเองใส่อยู่ ออกแรงทุบไปที่ขาของผู้ชายข้างๆ พอลสันรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่ตีลงมาก็ได้แต่ขบกรามแน่นด้วยความเจ็บปวด เขารู้ว่าเป็นฝีมือยัยตัวแสบ เธอกำลังหึงเขาอยู่ เรียวขยับตัวนั่งให้เรียบร้อยพร้อมส่งรอยยิ้มหวานไปให้ผู้หญิงฝั่งตรงข้าม แค่วินาทีเดียวเท่านั้นก็หุบยิ้มและถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตาหันมองไปที่ผู้ชายตัวดีที่นั่งนิ่งเป็นหินอยู่แทน \"คุณพอลสัน อยากทานอะไรอีกไหมคะ ฉันจะสั่งให้\" \"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันสั่งให้เอง คุณเป็นแขก ให้เลขาอย่างฉันทำหน้าที่นี้ดีกว่า\" \"น่าอิจฉาจังเลยนะครับ พวกคุณสนใจแต่คุณพอลสันปล่อยคนแก่อย่างผมนั่งมอง ใจร้ายจัง\" อิกะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงน้อยใจเล็กน้อย เรียวรั้งสายตากลับมามองอิกะแล้วตัดสินใจแกะเนื้อปูไปวางไว้บนจานของเขาเป็นมารยาททางสังคม “นี่ค่ะ ฉันอาจจะแกะปูเนื้อไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ ยังไงก็อย่าว่ากันนะคะ” \"ขอบคุณมากนะครับ\" พอลสันขมวดคิ้ว นึกอยากจะเทกระจาดโต๊ะอาหารให้หมด จะได้ไม่ต้องให้ใครกินอาหารที่เธอทำอีก แค่คิดก็โมโหแล้ว!! \"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะแกะให้อีกนะคะ\" \"คุณเรียวเป็นผู้หญิงยิ้มหวานมากเลย แถมยังสวยด้วย มีแฟนหรือยังครับ ผู้ชายคนไหนได้คุณเป็นแฟนคงจะโชคดีไม่น้อย\" เธอไม่นึกว่าเขาจะมาถามเรื่องส่วนตัวแบบนี้ จู่ๆ ก็ถามว่า ’มีแฟนหรือยัง’ จะบอกว่ามีก็เหมือนคนคิดไปเองเพราะเขายังไม่เคยขอเป็นแฟน จะบอกว่าไม่มีก็กระดากปาก... อืม...นึกถึงภาพที่เขานั่งนิ่ง ให้ผู้หญิงใช้นิ้วเท้าเล้าโลมแล้วก็รู้สึกโมโห ถ้าไม่เห็นก็แล้วไป แต่พอเห็นแล้วมันรู้สึกเจ็บหัวใจดีเหมือนกัน... \"ไม่มีค่ะ\" \"มี!! \" พอลสันและเรียวพูดขึ้นพร้อมกัน ที่เธอบอกไปแบบนั้นเพราะมันคือเรื่องจริง ต่อให้เขาจะบอกว่าชอบเธอแค่ไหนจะพยายามทำอะไรให้เธอมากเท่าไหร่ ความรู้สึกก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดี มิเชลยกยิ้มพอใจกับคำตอบของทั้งคู่ก่อนจะถามลองเชิง \"อ่อ สรุปมีแล้วหรือยังไม่มีคะ\" \"ไม่...\" ฟรึ่บ!! อิกะกับมิเชลตกใจที่ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย จากนั้นชายหนุ่มก็จับข้อมือหญิงสาวข้างกายให้ลุกขึ้นตาม \"ทำอะไรของคุณ\" \"เธอมีแฟนแล้ว\" พอลสันเอ่ยตอบคำถาม สายตายังคงจับจ้องมองเรียวอย่างเอาเป็นเอาตายก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตาเย้าหยอก \"ไม่สิ เธอมีผัวแล้วต่างหาก\" \"มันจะมากไปแล้วนะ!! \" \"ให้ตอบใหม่…จะบอกดีๆ หรือจะให้ผมเป็นคนบอกเอง ว่าใครเป็นผัวคุณ\" เขากำลังขู่เธอ คนบ้า!! \"ถ้าคุณพูด ฉันจะตบคุณ!! \" \"เหอะ ผมคือคนที่ควรจะโกรธนะ\" \"คือ...อันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากจะรู้เท่าไหร่\" คุณอิกะกลอกตาไปมาพยายามคิดคำพูดเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้นกว่าเดิม \"เอ่อ...เรา มานั่งทานข้าวกันดีกว่านะครับ ไม่ต้องตอบผมหรอกครับฮ่าๆ ผมก็ถามไปเล่นๆ \" อยู่ในวงการธุรกิจ ใครก็รู้ว่าเวลาพอลสันโกรธหรือหงุดหงิด คือเวลาที่น่ากลัวที่สุด แล้วยิ่งสิ่งที่เห็นก็ยิ่งชัดเจนว่า ใครเป็นใคร \"ผมจะตอบคำถามคุณเอง\" \"ครับ? \" \"ผู้หญิงคนนี้...เป็นแฟนผม\" คุณอิกะก็พอจะเดาได้อยู่นิดหน่อยเพียงแต่ไม่มั่นใจเท่านั้น ตอนนี้มั่นใจแล้วและดูเหมือนคุณพอลสันจะจริงจังมากด้วยถึงแสดงความโกรธกับคำถามของเขามากขนาดนี้ \"ฮ่าๆ ผมกะไว้แล้วเชียว\" มิเชลนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ฝ่ามือกำเข้าหากันแน่น อึ้งกับคำตอบของเขา เป็นครั้งแรกที่เขายอมรับต่อหน้าคนอื่นว่ามีแฟนแล้ว ทุกอย่างมันเหมือนความฝัน เขาไม่เหมือนพอลสันที่เธอเคยรู้จัก... เรียวสติกระเจิดกระเจิง นึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะกล้ายอมรับกับคนอื่นว่าเป็นแฟนเธอ มันเกินคาดเกินไป \"ไม่จริง พวกคุณไม่ได้คบกัน\" มิเชลลุกขึ้นพลางเอ่ยเสียงสั่น \"พวกคุณโกหก!! เธอก็แค่ผู้หญิงที่คุณนอนด้วยเล่นๆ แก้เหงาเท่านั้น เหมือนกับที่คุณเคยทำมา...\" \"หุบปาก!! \" พอลสันตะโกนเสียงดัง น้ำเสียงคุกคาม เยือกเย็นจนบริเวณรอบด้านเริ่มรู้สึกน่ากลัว สายตาของเขาจ้องมองเธออย่างข่มขู่ “ถ้าพูดอีกคำ…” “คุณกำลังหลอกพวกเรา คนอย่างคุณไม่มีทางรักใครจริง…” \"ฉันขอตัวก่อนนะคะ\" เรียวพูดแทรก ก่อนจะเดินออกไปจากโต๊ะอาหาร พอลสันยืนหลับตาข่มความรู้สึกอึดอัดในใจก่อนจะลืมตาเมื่อปรับแววตาให้เยือกเย็นลงอีกครั้ง มองไปที่มิเชลอีกครั้ง \"เชน!! \" \"ครับ\" \"ส่งคุณอิกะ\" \"ครับ\" เชนเชิญคุณอิกะออกจากร้านไปอย่างงงๆ ตอนนี้ พื้นที่ส่วนตัวจึงเหลือแค่เพียงพอลสันกับมิเชล เขามีความรู้สึกว่าต้องคุยกับผู้หญิงคนนี้ให้รู้เรื่องก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลาย กลัวว่าบางคำพูดของคนอื่นจะทำให้ผู้หญิงของเขาต้องคิดมาก และที่สำคัญคือไม่ต้องการให้เธอปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีก \"ต้องการอะไร\" เขาเอ่ยถาม \"คุณพอลสัน คุณจำฉันไม่ได้เหรอคะ\" \"...\" \"คุณส่งฉันไปให้คุณพอร์ชสอนงาน ต่อมาฉันก็ออกมาทำงานด้วยตัวเอง คุณคือคนที่ทำให้ฉันมีทุกวันนี้ ฉันเคยเป็นผู้หญิงของคุณมาก่อนนะ\" \"ผมไม่จดจำอะไรที่ไม่น่าจดจำ\" \"แต่!! คุณเคยชอบฉัน เคยสนใจฉันเหมือนกับผู้หญิงคนนั้น!! จำไม่ได้เหรอคะ!! คุณอยากให้ฉันมีอนาคตถึงได้ส่งฉันไปแคนาดา คุณบอกว่าจะรอฉันกลับมา จำไม่ได้เหรอคะ\" \"อืม จำได้\" \"แล้ว...\" เธอจ้องมองดวงตาว่างเปล่าของเขา ก็รู้สึกจุกที่ใจ \"...แล้ว...\" \"แล้วไง\" ประโยคคำถามที่เธอตั้งใจจะพูดออกมาถูกกลืนลงคอ กลายเป็นความอาวรณ์แทน เธอขยับเข้าไปใกล้แล้วเอื้อมมือไปจับมือหนาไว้ \"ฉัน...ฉันคิดถึงคุณ\" \"ดีใจด้วยกับความสำเร็จ\" แต่สีหน้าแววตากลับไม่เหมือนคนยินดีให้กัน เขาสะบัดมือเธอออกอย่างไร้เยื่อใย \"คุณพอลสัน...คุณไม่ชอบฉันแล้วเหรอคะ\" พอลสันยิ้มมุมปาก ใช้มือไล้กรอบหน้าหญิงสาว สัมผัสที่นุ่มนวลของเขาทำให้เธอเผลอยิ้มออกมา สายตามีแต่ความคาดหวังว่าเขาจะตอบกลับมาว่า ’ชอบเธอ’ พอลสันใช้นิ้วชี้เชยปลายคางเพื่อมองให้ชัดเจนมากขึ้น ดวงตามีแต่ความเยือกเย็นจนน่ากลัว ก่อนจะพูดประโยคที่เหมือนราดน้ำเย็นใส่เธอ \"ผมเคยบอกว่าชอบคุณเหรอ\" \"...\" ใช่ เขาไม่เคยบอก แต่การกระทำของเขามันทำให้คิดไปแบบนั้น เวลาอยากได้อะไรก็ซื้อให้ทุกอย่างไม่เคยบ่น เขาส่งเธอไปทำงานที่แคนาดาพร้อมกับเงินก้อนหนึ่ง ประโยคสุดท้ายที่เขาพูดไว้คือ ’จะรอเธอกลับมา’ มันเป็นคำพูดที่คอยเยียวยาให้เธอไม่ท้อแท้กับความสิ้นหวัง แต่...ทำไมกลับรู้สึกว่างเปล่า \"ผมดีใจที่คุณพาตัวเองมาอยู่ในจุดนี้ได้ แต่มันไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าคำว่าสงสาร\" สงสาร? เขาจะบอกว่าที่ช่วยเหลือเธอเพราะสงสารงั้นเหรอ \"หมาย...หมายความว่าไง\" \"ผมช่วยคุณเพราะเห็นว่าคุณไม่มีอะไรเลย ไม่มีความทะเยอทะยาน มีความจริงใจที่จะอยู่กับผม ถึงได้ส่งไปแคนาดาหวังให้คุณมีอนาคตและหวังให้เจอคนที่ดีกับคุณ ก็แค่นั้น\" \"คุณ...โกหก\" \"ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องโกหก\" เธอเห็นแววตาจริงจังในใบหน้านิ่งเฉยของเขาก็ยิ่งปวดใจ \"คุณ ชอบผู้หญิงคนนั้นจริงๆ เหรอคะ\" ที่เธอตัดใจถามออกมา เพราะสายตาของเขาที่มองผู้หญิงคนนั้นมันยังคงติดอยู่ในความรู้สึก เธอไม่เคยเห็นเขามองใครด้วยแววตาอ่อนโยน ไม่เคยเห็นเขาแสดงความห่วงใยแบบนั้นกับใครมาก่อน \"ใช่\" \"ไม่จริง\" มิเชลส่ายหน้าไปมาเหมือนคนไม่ยอมรับความจริง \"คุณไม่มีทางหยุดที่ใครแน่\" \"หรือคุณคิดว่าผมจะหยุดที่คุณ\" \"...\" พอลสันเห็นหญิงสาวยืนนิ่งไปก็เลื่อนมือลงไปลูบลำคอช้าๆ เฉื่อยๆ \"คุณบอกว่า...บอกว่าจะรอฉันกลับมา...\" เธอพยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด ทั้งที่แทบไม่ไหว \"ถ้าไม่พูดแบบนั้น คุณจะมีอย่างทุกวันนี้เหรอ\" เขาพูดจบก็เลื่อนใบหน้ามากระซิบข้างหูเธอช้าๆ \"เลิกยุ่งกับผม\" พูดจบก็ใช้มือข้างหนึ่งบีบลำคอเธอเล็กน้อยจนหญิงสาวกระตุกด้วยความหวาดกลัว \"เพราะครั้งต่อไปจะไม่ใช่แค่เตือน\" พูดจบก็คลายมือออกแล้วเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงสัมผัสที่ยังหลงเหลืออยู่ มิเชลสับสนกับความคิดในตอนนี้ มันยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เธอหลับตาลง น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาทั้งที่พยายามอดทนแล้ว เธอเคยคิดมาตลอดว่าตัวเองจะทำให้เขาหยุดได้ ถึงยอมทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง ยอมจากไป 3 ปี ยอมอดทนรอเพื่อจะได้กลับมาเจอเขา ให้เขาภูมิใจในความสำเร็จของเธอ แต่พอได้เจอเขากับผู้หญิงคนอื่น กลับทำให้รู้สึกเจ็บ เจ็บกว่าที่คิดไว้เสียอีก...คิดเข้าข้างตัวเองว่าผู้หญิงคนนั้นคงเป็นคนที่เขาควงเล่นๆ แก้เบื่อ แต่มันไม่ใช่...เขาชอบผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ...แล้วความรักของเธอล่ะ คำว่า ’จะรอเธอกลับมา’ ของเขาช่วยให้เธอข้ามผ่านจุดที่แย่ที่สุดจนมาถึงตอนนี้ได้ พอมีทุกอย่าง...สิ่งเดียวที่ขาดไปก็คือ ’เขา’ พอลสันเดินตามเรียวออกมาก็เห็นหญิงสาวร่างเล็ก ผิวขาว ในชุดจั๊มสูทขายาวสีชมพูอ่อนยืนกอดอกพิงประตูรถอยู่ เธอเปรียบเสมือนมนต์สะกดที่ทำให้เคลิบเคลิ้มหลงใหล เวลาเธอโกรธก็ยิ่งเพิ่มพูนความน่ารักเข้าไปอีก จนเขาอดไม่ได้ที่จะยืนมองและหลุดยิ้มออกมา หญิงสาวทำท่าทางกรุ่นโกรธ พลางกำหมัดแล้วเริ่มต่อยลม เขารู้ว่าเธอกำลังโกรธ... พอลสันไล่ลูกน้องที่ยืนอยู่ให้ออกไปทางอื่นก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอ เรียวเห็นเขาเดินมาก็เอื้อมมือไปเปิดประตูรถ แต่เขาใช้มือดันประตูปิดไว้ทันและจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา \"มีอะไรคะ\" \"มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด\" \"คุณรู้เหรอว่าฉันคิดอะไร\" \"คุณกำลังเข้าใจผิด\" \"เข้าใจผิด? ที่ฉันเห็นผู้หญิงใช้เท้าเขี่ยขาคุณแล้วคุณก็นั่งนิ่งให้เธอทำ นี่ก็คือเข้าใจผิด? \" \"ผมไม่ได้นิ่ง ผมขยับขาแล้ว\" \"แล้วยังไงคะ\" \"มันไม่มีอะไร ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอ\" \"คุณมิเชล...กับคุณเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า\" \"อืม\" \"เธอเป็นผู้หญิงของคุณ? \" \"แค่เคย...ตอนนี้ไม่ใช่\" “…” ปากก็บอกว่าไม่สนใจอดีต เอาจริงๆ มันก็จุกอยู่เหมือนกัน การที่เขาผ่านผู้หญิงมาไม่รู้กี่คน เธอวางใจอะไรไม่ได้เลย ไม่มั่นใจอะไรด้วย เพราะไม่รู้ถึงความแตกต่างว่าการที่เขารักใครสักคนจะแสดงออกยังไง บางทีเธอน่าจะมูฟออนแบบที่มิเชลบอก ช่วงเวลานั้นอาจจะได้มีเวลารักษาหัวใจตัวเอง \"คุณกำลังคิดมากเพราะคำพูดของคนอื่น...ใช่ไหม\" “…” พอลสันจับเอวเธอไว้แล้วมองเข้าไปในดวงตาที่กำลังมีน้ำใสๆ ก่อตัวขึ้น แววตาเธอเต็มไปด้วยความสับสนและเจ็บปวด มันทำให้เขาทำอะไรไม่ถูกนอกจาก... \"ที่รัก...ผมมีคุณคนเดียว ที่พูดไปคือความจริงทุกคำ คุณอยากให้ผมทำยังไง แถลงข่าวให้คนทั้งโลกรู้เลยก็ยังได้ ตั้งแต่ผมเจอคุณก็ไม่เคยมีใครอีกเลย...\" เขายื่นมือมาจับเส้นผมที่ข้างแก้มขึ้นมาทัดหูของเธอ ก่อนจะพูดน้ำเสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน \"...ผมมีแค่คุณคนเดียว\" เรียวเม้มปากแน่น ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ สติกำลังหลุดลอยไปกับคำพูดของเขา เป็นอีกครั้งที่หัวใจเลือกฟังคนอื่นมากกว่าตัวเอง ทั้งที่เมื่อกี้กำลังอยู่ในโหมดโกรธเขาแท้ๆ ใบหน้าที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ ดวงตาจ้องมองริมฝีปากสีชมพูอ่อนของเธออย่างทนไม่ไหว... \"ถ้าวันหนึ่ง...\" พอลสันหยุดนิ่งรอฟังเธอพูดต่อทั้งที่ปากเกือบสัมผัสกันแค่คืบเดียวเท่านั้น \"หื้ม...\" \"ถ้าวันหนึ่ง...คุณเลิกชอบฉันแล้ว จะเป็นยังไงคะ\" เธอกลัว กลัวจะกลายเป็นเหมือนมิเชล กลายเป็นแค่คนที่เคยเป็นผู้หญิงของเขา ถ้าถึงเวลานั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำตัวยังไง... มันจะเจ็บปวดแค่ไหนนะ เจ็บเหมือนที่เธอเคยเลิกกับแฟนเก่าหรือเจ็บมากกว่า พอลสันมองเห็นความกังวลในแววตาคู่สวยนั้น ทำให้เขารู้สึกมวนท้องและจุกไปหมด เธอ...คิดไปมากขนาดไหนกันนะ หน้าผากสัมผัสกับหน้าผากของเธอแผ่วเบา จมูกคลอเคลียอยู่ที่ปลายจมูก แววตาอบอุ่นมองเธอนิ่ง \"มันจะไม่มีวันนั้น...ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณไปไหน คุณเองก็ห้ามทิ้งผมเหมือนกัน\" น้ำเสียงหนักแน่นคล้ายคำสัญญาของเขา ทำให้เธอลืมหายใจไปชั่วขณะ สมองขาวโพลน ร่างกายอ่อนแรง ริมฝีปากเย็นสัมผัสที่หน้าผากเคลื่อนลงมาที่เปลือกตา จมูก แก้ม แล้วลากมาริมฝีปาก... แชะ! เสียงนั่นทำให้พอลสันโอบกอดเธอแน่น กดศีรษะเธอให้แนบชิดกับหน้าอกแกร่งพลางมองไปยังต้นเสียง มีคนปาปารัสซีแอบถ่ายภาพของเราสองคน ---EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ วางขายใน meb แล้วนะคะ เล่ม 1 จำนวน 737 หน้า ราคา 279 บาท เล่ม 2 จำนวน 878 หน้า ราคา 395 บาท