ตอนที่38 เรียกพี่

C h a p t e r 38 ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก แกร๊ก “เธีย…แกไม่คิดจะรับสายฉัน…” ปัง!! “เธีย!!” “ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับแก” เธียเตอร์ตะโกนออกมาจากข้างในห้อง “แกก็รู้ว่าฉันยังเสียเธอไปไม่ได้ ฉันรู้ว่าแกโกรธ แต่แกก็ช่วยเข้าใจฉันหน่อยไม่ได้เหรอวะ” “…” “เธีย!!” เธียเตอร์เพิ่มเสียงโทรทัศน์ให้ดังมากขึ้นกว่าปกติเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงชีตาร์ที่พยายามเคาะประตูและตะโกนอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่พูดประโยคนั้นไปที่ผับในวันก่อน เขากับชีตาร์ก็ไม่ได้ติดต่อหากันอีก หรืออาจจะเรียกได้ว่าเขาไม่รับสายและไม่คุยกับชีตาร์เองมากกว่า ก็แค่มีความรู้สึกโกรธ ที่ชีตาร์ยังไม่รู้จักรักตัวเอง ปล่อยให้คนบางคนทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนคนที่เจ็บอาจจะไม่ใช่ชีตาร์ แต่เป็นเขาแทน เพราะเขาทนเห็นเพื่อนเจ็บปวดแบบนี้ไม่ไหว และถ้าเขาไม่พูดตัดขาดแบบนั้นออกไป บางทีชีตาร์คงไม่ได้มีโอกาสได้ทบทวนเรื่องราวบางอย่างก็ได้ ___________________________ ‘ข่าวบันเทิงวันนี้ มีข่าวใหม่ที่กำลังเป็นที่จับตามองค่ะ สำหรับนักธุรกิจชื่อดังที่กำลังเป็นที่จับตามองอย่างคุณพอลสัน ดันมีภาพหลุดของเขากับหญิงสาวคนหนึ่งยืนกอดกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่กระบี่ค่ะ บางคนก็เอาไปโยงว่าเป็นดาราในสังกัด LB บางคนก็บอกว่าเป็นนักแสดงฮอลลีวูด...ซึ่ง…’ เรียวมองตาค้าง ได้ยินข่าวของเธอกับเขาในหน้าจอโทรทัศน์แล้วแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง มีคนไม่เห็นหน้าเธอจริงดิ ไม่มีคนรู้ว่าเป็นเธอจริงดิ “เป็นอะไรลูก” ริวเอ่ยถาม เมื่อเห็นลูกสาวนั่งนิ่งเป็นหิน “เปล่าค่ะ” “คุณพอลสัน ใช่คนที่เป็นนักลงทุน คนนั้นหรือเปล่าคะ” จีน่าถามพลางหยิบแก้วน้ำเต้าหู้ขึ้นดื่ม “ใช่ เขาคือคนที่เป็นเจ้านายเรียวตอนนี้ด้วย” “อ๋อ เขามีแฟนแล้วเหรอคะ” “ไม่รู้สิ” ริวส่ายหน้าแล้วหันไปถามลูกสาวแทน “หนูรู้เรื่องเขาหรือเปล่า” “ไม่ค่ะ ไม่รู้อะไรเลย” “ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนด้วย” “นั่นสิคะ สาวๆ คงพากันอกหักกันหมดแล้วมั้ง” “…” ______________________ บริษัท Red Blood 08.20 น. พอลสันไปรับเธอที่บ้าน และพามาที่ทำงานตามเวลา ซึ่งตอนนี้หญิงสาวกำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะตามปกติ พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะตั้งแต่เช้า มีแต่คนเข้ามาถามเรื่องของคุณพอลสันกับเธอ อย่างเช่น ‘ผู้หญิงคนนั้น ได้ไปกระบี่ด้วยหรือเปล่า’ ‘เคยเห็นหน้าไหม’ ‘เป็นดาราหรือว่านางแบบ’ ‘คุณพอลสันมีแฟนแล้วจริงๆ เหรอ’ ‘แล้วเขาจริงจังกับคนนี้มากหรือเปล่า’ และอะไรอื่นๆ อีกมากมาย ซึ่งเรียวก็ได้แต่ยิ้มสู้แล้วบอกคำเดียวว่า ‘ไม่ทราบค่ะ’ มันเป็นอะไรที่เธอรู้สึกรำคาญมาก ทั้งที่เป็นเรื่องของเจ้านาย ก็ไม่ควรจะถามโน่นถามนี่เยอะแยะมากขนาดนี้เลยนี่นา ให้ตายสิ!! “ฉันว่าแล้วเชียว ว่าคุณพอลสันไม่มีทางชอบยัยนั่นหรอก” “ใช่ เห็นภาพหลุดหรือเปล่า แค่ด้านหลัง ใครเห็นก็รู้แล้วว่าสวยแน่นอน” “นั่นสิ น่าอิจฉาผู้หญิงคนนั้นเนอะ” “ก็ไม่รู้ว่าจะคบได้นานเท่าไหร่ อาจจะแค่อาทิตย์เดียวหรือแค่เดือนเดียว” เสียงนินทาในห้อง ก็กลายเป็นการถกเถียงในเรื่องประเด็นที่ไม่เกี่ยวกับการทำงาน แต่เป็นการยุ่งเรื่องของเจ้านายเสียมากกว่า ตึด ตึด ตึด ตึด “ค่ะ” [เข้ามาในห้องหน่อยครับ] “ค่ะ” เธอวางสายแล้วก็ลุกขึ้นไปหาชายหนุ่มในห้องทำงานทันที แกร๊ก พอลสันเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารบนโต๊ะ ยิ้มให้เธอเล็กน้อย “มานี่” “มีอะไรคะ” “มานี่สิ” เรียวเดินไปยืนข้างๆ เขาก่อนจะโดนชายหนุ่มดึงแขนให้เซไปนั่งตัก “ทำอะไร” “ที่รัก…เห็นข่าวหรือยัง” ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขน กอดเธอแน่นจนหญิงสาวขยับตัวไม่ได้ “ค่ะ” “รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง” “รู้สึกดียังไงคะ” “ก็มีคนรู้แล้วว่าผมกำลังมีแฟน แต่แค่ไม่รู้ว่าเป็นใคร” “…” “หายโกรธกันนะ” “ฉันไม่ได้โกรธเสียหน่อย” เธอเชิดหน้าไม่มองเขา “คุณอยากรู้เรื่องของผมกับเธอหรือเปล่า” “คุณจะเล่าเหรอคะ” “ถ้าคุณอยากรู้ ผมจะเล่าให้ฟัง” “…” เรียวไม่ได้ตอบกลับ แต่ก็พยักหน้าเป็นเชิงให้เขารู้ว่าเธอต้องการที่จะฟัง “เมื่อสามปีก่อน มีผู้หญิงคนหนึ่งมาหาผม เอาลูกสาวมาแลกเงินจำนวนหนึ่ง ตอนนั้นผมปฏิเสธไปก็คิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรอีก” “แล้ว…ยังไงต่อคะ” “คราวนี้เธอมาหาผมอีกครั้ง โดยการใช้มีดมาขู่ฆ่าตัวตาย ขอให้ผมซื้อตัวลูกสาวเธอไว้ ผมเลยจำใจรับเธอไว้ ตั้งใจจะให้เธอมาเป็นแม่บ้าน คอยทำความสะอาดเก็บกวาดห้อง เธอเป็นคนทำงานดี ไม่ชอบชิงดีชิงเด่นกับใคร ผู้หญิงที่ผมดูแลอยู่ก็ชอบด่าทอ เกลียดชังเธอ เพราะเห็นว่าผมเอ็นดู ผมเลยส่งเธอไปแคนาดาเพื่อเรียนรู้งาน” “จบแล้วเหรอคะ” “อืม” “แล้วเธอก็ไปตามคำสั่งคุณ” “ใช่” “ฉันดูออกว่าเธอชอบคุณมาก” “คงจะเป็นแบบนั้น ตอนนั้นเธอขออะไรผมก็ให้หมดไม่เคยเกี่ยง เพราะเธอเป็นคนน่ารัก นิสัยดี แต่พอได้รู้จักคน รู้จักสังคม อะไรหลายๆ อย่างก็เปลี่ยนไป” “ถ้าเธอกลับมาหาคุณที่นี่ คุณจะทำยังไง” “ก็ไม่ทำยังไง เพราะตอนนี้ผมมีคุณ มีคุณแค่คนเดียวเท่านั้น” “…” เรียวเผลอยิ้มออกมาอย่างชอบใจ กับคำพูดปากหวานที่เขาเป็นคนเอ่ย ก๊อก ก๊อก ก๊อก เรียวเด้งตัวขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว หันไปมองที่ประตูก็เห็นคุณเจนสุดาเปิดประตูเข้ามา “คือว่า…เอกสารที่ต้องเซ็นค่ะ” “อะแฮ่ม…เอาวางไว้” “ค่ะ” เรียวโน้มตัวก่อนจะเดินตามเจนสุดาออกมาจากห้อง 17.00 น. พอลสันพาเธอนั่งรถกลับบ้าน โดยที่ฝ่ามือหนายังกอบกุมมือบางเธอไว้แน่นไม่ปล่อย แถมยังจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา “คุณจะจ้องอะไรนักหนา” “ก็อยากมองผู้หญิงของตัวเองไม่ได้เหรอ” “ไม่ใช่ไม่ได้ แต่…ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องมองตลอดเวลานิคะ” “ผมแค่ไม่อยากละสายตาไปจากคุณเท่านั้นเอง” “…” “หลงรักผมหรือยัง” “ฉันอยากรู้ ว่าคุณจัดการกับปาปารัสซีคนนั้นได้ยังไงคะ ในเมื่อรูปที่เธอถ่ายก็มีเห็นหน้าฉันเหมือนกัน” “ข้อแลกเปลี่ยน” “เงินซื้อได้ทุกอย่างจริงๆ” “แต่ซื้อคุณไม่ได้” “แน่นอนค่ะ เงินซื้อฉันไม่ได้” “แล้วใจของผม พอจะซื้อคุณได้หรือเปล่า” “…” เรียวนั่งฟังคำหวานของเขา แทบจะหลอมละลายอยู่แล้ว 1 อาทิตย์ต่อมา พอลสันกลายเป็นเด็กดี ตื่นมารับเธอที่บ้านทุกวัน เวลามีธุระต้องพบปะกับคนใหญ่คนโตข้างนอก ถ้าคนเหล่านั้นพาผู้หญิงมาให้เขา เขาก็จะปฏิเสธเสียงแข็งและบอกว่า ‘ผมมีแฟนแล้วครับ’ ทุกครั้ง ตกกลางคืนก็จะแอบเข้ามาหาเธอที่บ้าน มานอนกอดแล้วก็หลับไปพร้อมกัน ตื่นมาตอนเช้า ก็จะเห็นเขานอนรออยู่ที่ในรถหน้าบ้านเธอ เพื่อรอไปที่โรงแรมและบริษัทพร้อมกัน ส่วนในบริษัท เขาไม่เคยเรียกใช้เธอให้ช่วยชงกาแฟอีกเลย แต่เขากลับออกมาข้างนอกเพื่อชงกาแฟดื่มเองและมักจะแวะมาหาเธอที่โต๊ะ ทำทีเป็นคุยเรื่องงานอยู่บ่อยๆ ซึ่งเรื่องนี้ก็เป็นประเด็นสำหรับคนชอบนินทาในห้องอยู่เสมอ ตึด ตึด ตึด ตึด “ค่ะ” [เข้ามาหาผมหน่อย] “ค่ะ” เรียวเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของเขาเหมือนที่เคยทำ แต่ยังไม่ทันจะปิดประตูให้สนิท ร่างบางก็ถูกผลักเข้ากำแพง ริมฝีปากประกบลงมาอย่างรุนแรงจนสัมผัสได้ถึงความอดกลั้นของเขา “คุณ…” “ที่รัก ผมคิดถึงจะแย่แล้ว” “…” ชายหนุ่มประคองใบหน้าของเธอให้เงยขึ้นมารับรสจากริมฝีปากให้ลึกมากขึ้นกว่าเดิน ก่อนจะเคลื่อนไหวช้าลง “ทำไมถึงคิดถึงคุณได้มากขนาดนี้” “คุณเป็นอะไรคะ” เรียวมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “ผมอยากอยู่กับคุณตลอดเวลา” “ฉันก็อยู่กับคุณตลอดนะคะ เพียงแต่นั่งข้างนอกเท่านั้นเอง” “ที่รัก…” “รีบทำงานนะคะ ตอนกลางวันฉันจะเข้ามาทานอาหารด้วย” 21.32 น. ผับ Red Blood 3 ชายหนุ่มในชุดสูทสีกรมเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องวีไอพี เขายกยิ้มเมื่อเห็นใครสักคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว \"นายครับ\" เควินเอ่ยขึ้น \"อืม พอร์ชล่ะ\" \"อยู่ที่โรงแรมแล้วครับ\" \"เป็นยังไงบ้าง เรื่องที่นั่น\" \"ตั้งแต่กลับมาจากฝรั่งเศสก็รู้สึกว่าคุณพอร์ชจะดีขึ้นในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาครับ\" \"แล้วนาตาชายังติดต่อมาหรือเปล่า\" \"ครับ เธอยังติดต่อมาแต่ผมคอยกันไว้หมดแล้ว\" \"เรื่องของสองคนนี้ นักข่าวยังไม่รู้ใช่ไหม\" \"ครับ\" \"ดีล่ะ ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ฉันจะปล่อยข่าวเรื่องนี้เอง\" \"นายครับ\" เควินอ้าปากแล้วก็หุบปากลงเหมือนคิดไม่ตก พอได้เจอสายตาของเจ้านายก็ได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตา \"ผมกลับมาทำหน้าที่เดิมได้แล้ว ใช่ไหมครับ\" \"หึ กลัวเธอจะมาแย่งหน้าที่หรือไง\" \"เปล่าครับ...\" \"อยู่ช่วยพอร์ชไปก่อน ฉันยังไม่วางใจ กลัวเขาจะทำร้ายตัวเอง\" \"ครับ...แล้วเรื่อง Carter จะเอายังไงดีครับ\" \"ปกติพวกนั้นก็ลอบกัดอยู่แล้ว เพียงแต่รอบนี้ กัดไกลมาถึงที่นี่ก็เท่านั้น\" \"นายคิดว่าคุณไลม์กับคุณลีม ทราบเรื่องนี้ไหมครับ\" \"สองคนนั้นแค่ทำตามคำสั่งผู้ใหญ่ จะรู้เรื่องอะไร\" \"นายครับ!! \" เสียงเชนตะโกนเรียกเข้ามาในห้อง \"เกิดเรื่องแล้วครับ!! \" โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง พอลสันวิ่งเข้ามาในห้องฉุกเฉินอย่างทุลักทุเล แววตามีแต่ความหวาดกลัว กังวล เป็นห่วง ผสมปนเปกันไปหมด เขาเดินไปเปิดม่านออกทุกเตียงโดยไม่ได้สนใจคนรอบข้าง จนกระทั่ง... \"หนูไม่ได้ตั้งใจนะคะ หนูไม่นึกว่าเรียวจะกิน\" \"เรียวต้องไม่เป็นอะไร\" พอลสันได้ยินเสียงและใบหน้าที่คุ้นเคยของริวก็รีบวิ่งเข้าไปหา \"อิงกาญจน์อยู่ไหน\" \"คุณ...คุณพอลสันมาที่นี่ได้ยังไงครับ\" \"อิงกาญจน์อยู่ที่ไหน\" สายตายังคงสอดส่องไปทั่วเพื่อมองหาหญิงสาว \"เชิญคุณริวช่วยกรอกเอกสารด้วยค่ะ\" เสียงพยาบาลทำให้พอลสันหันไปมองเชนเป็นคำสั่งไร้เสียง เชนจึงเดินตามริวไปที่หน้าเคาน์เตอร์พยาบาล พอลสันมองจัสมินกับจีน่า ที่ยืนสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่กับที่ก็เอ่ยถามเสียงเบา \"อิงกาญจน์อยู่ที่ไหน\" \"อยู่...อยู่...ข้างใน\" จัสมินยกมือสั่นค่อยๆ ชี้ไปที่เตียงด้านข้างๆ พอลสันแหวกม่านออกก็เห็นหญิงสาวใบหน้าซีดเซียวกำลังนอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียง มือข้างหนึ่งให้สายน้ำเกลืออยู่ แขนที่เคยขาวใส ตอนนี้มีแต่รอยตุ่มสีแดงขึ้นเต็มไปหมด เขาเดินมายืนข้างเตียง เอื้อมมือไปจับมือเธอแน่น โน้มใบหน้าลงไปกระซิบข้างหูเอ่ยเรียกชื่อแผ่วเบา \"เรียว...อิงกาญจน์\" \"ไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วงแล้วค่ะ อีกสักพักเดี๋ยวจะฟื้น\" พยาบาลสาวพูดขึ้น \"เธอเป็นอะไร\" \"อาการแพ้ถั่วลิสงนะค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะพาคนไข้ขึ้นห้องก่อนนะคะ\" นางพยาบาลพูดจบก็ลากเตียงของหญิงสาวไป มือของชายหนุ่มจึงค่อยๆ ปล่อยออก 1 ชั่วโมงผ่านไป นิ้วมือเริ่มขยับ ก็สัมผัสได้ถึงความเหน็บชาเหมือนมีอะไรกดทับอยู่ที่ฝ่ามือ เธอขยับเปลือกตา กลอกตาไปมาด้วยความมึนงง \"หนู...เป็นยังไงบ้างลูก\" เธอหันไปมองพ่อที่ยืนอยู่ข้างเตียง \"ไม่เป็นไรค่ะ แค่เพลียนิดหน่อย\" \"อย่าไปโทษน้องเลยนะ จัสมินคงไม่ได้ตั้งใจ\" \"เรียวผิดเองค่ะ\" เรียวรู้สึกว่ามืออีกข้างถูกบีบแน่นก็หลุบสายตาลงมอง ถึงกับตกใจ... \"คุณ...คุณมาทำอะไรที่นี่คะ\" \"เป็นยังไงบ้าง\" \"ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ แค่อาการแพ้ถั่วน่ะ\" \"ผมเป็นห่วง\" เห็นแววตา สีหน้าแสดงความเป็นห่วงออกมา ทำให้เรียวอดยิ้มแล้วเอื้อมมือไปลูบแก้มเขาเบาๆ ไม่ได้ \"ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว\" \"ผมจะไปส่งที่บ้าน\" \"เอ่อ...เดี๋ยวผมไปส่งเองครับ ไม่รบกวนคุณพอลสันดีกว่า\" ริวเอ่ยเสียแข็ง “…” เรียวนึกขึ้นได้ว่ามีพ่ออยู่ในห้องด้วยก็รีบชักมือกลับ แล้วหันไปมองพ่อตัวเองที่ใช้แววตาคาดคั้นอยู่ \"ผมจะขอลางานให้ลูกสาวสักสองวัน\" “ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้เช้าก็หายแล้ว\" \"ดูแขนหนูสิ เป็นตุ่มแดงทั้งแถบเลยนะลูก\" \"กินยาก็หายแล้วค่ะ\" \"เอาเป็นว่า สองวันนี้เรียวคงไม่ได้ไปทำงานด้วยนะครับ\" “…” แม้พอลสันจะไม่อยากให้เธอลางาน แต่พอเห็นร่างกายที่อ่อนแอแบบนี้แล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี อีกอย่างดูจากสายตาของริวที่พยายามจะบอกใบ้ให้เขากลับไปเต็มทน จะให้เขาขัดคำพูดของพ่อเธอได้ยังไง นอกจากต้องก้มหัวยอมรับ...\"ผมเข้าใจแล้วครับ งั้นขอตัวก่อน\" เขาส่งสายตาอาลัยอาวรณ์มองเธอก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างเชื่องช้า เธอก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ กับความน่ารักที่เขาแสดงออกมา \"มีอะไรอยากจะบอกพ่อไหม\" เรียวเหลือบสายตามองริวที่ยืนกอดอกมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามมากมาย รอยยิ้มที่ค้างอยู่หุบลงช้าๆ \"คือ...\" \"มันมีอะไรมากกว่าที่เห็นหรือเปล่า\" \"พ่อคะ\" \"กับผู้ชายคนอื่น พ่อไม่ว่าหรอกนะ แต่กับคุณพอลสัน พ่อไม่โอเค\" \"ทำไมล่ะคะ พ่อก็ชอบเขาไม่ใช่เหรอ\" \"พ่อชื่นชมเขาในฐานะของนักธุรกิจ ไม่ใช่ในฐานะผู้ชาย\" “…” เรียวพอจะเข้าใจสิ่งที่พ่อกำลังสื่อ พอลสันขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงมานาน เขาไม่เคยหยุดที่ใคร ผู้หญิงกี่คนต่อกี่คนก็เป็นแค่เครื่องมือบริหารเสน่ห์เท่านั้น \"เขาไม่เหมาะสมกับหนู\" เธออยากจะอ้าปากเถียงว่า ’ใครกันแน่ ที่จะเหมาะสมกับลูกสาวของพ่อ’ แต่พอสบสายตากับริวแล้วก็ได้แต่หลุบตาลงก่อนจะพยักหน้ายอมรับ \"เข้าใจแล้วค่ะ\" \"คืนนี้นอนที่นี่ไปก่อน พ่อจะกลับไปเอาชุดมานอนเฝ้า\" \"พ่อไม่ต้องห่วงหรอกนะ เรียวอยู่ได้ พ่อกลับไปนอนที่บ้านเถอะค่ะ\" \"แล้วจะให้ทิ้งหนูอยู่ที่นี่เหรอ\" \"แล้วคุณน้ากับจัสมินล่ะคะ\" \"พ่อให้เธอกลับไปก่อนเพราะหนูปลอดภัยแล้ว\" \"งั้นให้คุณน้ามาอยู่กับเรียวก็ได้ พ่อจะได้กลับไปพักผ่อน ช่วงนี้พ่อก็กลับบ้านดึกทุกวัน อย่าทำงานหักโหมมากเลยนะคะ\" \"มีเรื่องให้ต้องเคลียร์น่ะ เอาเป็นว่า พ่อจะให้จีน่ามาอยู่เป็นเพื่อนหนูก็แล้วกัน\" \"ค่ะ\" \"ฝันดีนะลูก\" ริวเดินมาลูบผมเธออย่างอ่อนโยนก่อนจะจุมพิตที่หน้าผาก \"มีอะไรโทรหาพ่อนะ เข้าใจไหม\" \"ค่า รับทราบ\" ริวหยิบกระเป๋าเอกสารแล้วออกจากห้องไป 15 นาทีผ่านไป ประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้ง เรียวลืมตาขึ้นมาหันไปมองตรงประตู \"คุณ!! ยังไม่กลับไปอีกเหรอ\" พอลสันเดินเข้ามาในชุดเดิม สภาพเดิม เสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ยยังไงก็ยังเหมือนเดิม เขาเดินเข้ามาข้างเตียงเอื้อมมือมาลูบใบหน้าเธออย่างเบามือ \"ผมเป็นห่วงคุณ\" \"ฉันไม่เป็นไรแล้ว คุณไม่ต้องห่วงนะ\" \"อยากกินอะไรไหม\" \"ไม่ค่ะ ฉันไม่หิว คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้านี่นา\" \"ผม...ไม่สบายใจ\" เรียวสัมผัสได้ถึงมือของเขากำลังสั่นอยู่ ริมฝีปากเป็นรอยแตก ใบหน้าอ่อนล้าดูเหน็ดเหนื่อย \"คุณพอลสัน...\" เธอยกมือขึ้นไปจับฝ่ามือหนา ที่ลูบแก้มเธออยู่และจุมพิตเบาๆ \"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ\" ก่อนจะดึงเขาเข้ามากอด ลมหายใจที่ไม่เป็นจังหวะถูกพ่นอยู่บริเวณลำคอของเธอ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ร่างกายอ่อนแรงเมื่อเห็นเธอนอนป่วยอยู่บนเตียง สมองว่างเปล่าไปหมด ความกลัวเข้าครอบงำจิตใจ กลัวไปหมดทุกอย่าง... \"เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว\" \"อื้อ\" \"อายุ 32 แล้วนะ ทำไมงอแงเป็นเด็กเลยล่ะ\" \"...\" \"พี่คะ เรียวไม่เป็นไรแล้ว\" สรรพนามที่ไม่เคยได้ยินจากเธอมาก่อนทำให้พอลสันนิ่งไปพักใหญ่ \"อะ...อะไรนะ\" \"เปล่าค่ะ ฉัน...ฉันแค่...\" เรียวแค่อยากจะแกล้งเขาเล่นๆ เฉยๆ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจ น้ำเสียงนิ่งๆ เหมือนโกรธ \"เรียกอีกทีได้ไหม\" \"...\" \"เรียก...\" เขาผงกศีรษะออกมาจากซอกคอแล้วจ้องเธอนิ่ง \"เรียกสิ\" ไม่รู้ว่าเขาโกรธหรือคิดอะไรอยู่... \"พะ...พี่คะ\" \"เรียกอีก\" \"พี่...พี่คะ\" \"อีก\" \"...\" ---EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ ทั้ง 2 เล่ม เสร็จสมบูรณ์แล้วนะคะ เล่ม 1 จำนวน 737 หน้า ราคา 279 บาท ตอนที่1-54 เล่ม 2 จำนวน 878 หน้า ราคา 395 บาท ตอนที่55-110+ตอนพิเศษด้วย #เนื้อหาใน EBOOK จะแตกต่างจากในเว็บเยอะพอสมควร เพราะเพิ่มบทหลายบทเข้ามาให้เนื้อเรื่องมันมีละเอียดมากขึ้น มีตอนพิเศษที่จะทำให้คุณพบกับความน่ารักของพระเอกและนางเอก