ตอนที่39 ผมเชื่ิอใจคุณได้ไหม

C h a p t e r 39 เช้าวันต่อมา พอร์ชอยู่ในห้องนอน ลืมตามองเพดานด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก เขาคิดว่าผ่านมาสามอาทิตย์แล้ว น่าจะลืมอดีตที่เจ็บปวดได้แล้ว แต่ความจริง ภาพทุกอย่างยังชัดเจนอยู่ในใจ \"ไปบริษัทกับฉัน\" \"พี่...พี่ว่านาตาชารักผมจริงไหม\" \"...\" \"ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่เหมือนโกหกเลยนะ\" \"แต่การที่เธอมีชู้คือเรื่องจริง\" \"ผม...ผมอาจจะไม่มีเวลาให้เธอ แล้วช่วงนั้นหมอนั่นก็เป่าหูเธอพอดีก็ได้...ความจริงนาตาชาอาจจะไม่อยากทำแต่โดนขืนใจ…\" \"ถ้าสบายใจที่จะคิดแบบนั้นก็ตามใจนาย\" \"...ผมแค่คิดถึง\" \"อย่าลืมว่ายังมีหน้าที่ที่ต้องทำ\" \"ครับ\" พอลสันเดินออกจากห้องนอนน้องชาย นั่งรอที่โซฟาตัวยาวก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรหาใครบางคน [ฮัลโหล] \"กลับบ้านหรือยัง\" [ถึงเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณไปทำงานหรือยังคะ] \"ผมอยู่ที่ห้องกำลังจะไป\" [วันนี้ประชุมเกี่ยวกับ LB Entertainment ใช่ไหมคะ] \"ใช่\" [คุณลีโอเป็นคนเสนอแผนงานใช่ไหมคะ] \"อื้อ\" [อย่าลืมทานข้าวเช้าด้วยนะ] \"คุณทานอะไรหรือยัง\" [ป้าแม่บ้านกำลังทำค่ะ] \"คิดถึงคุณจัง\" [งอแงอีกแล้วนะ] \"เรียว...\" [หื้ม] \"เรียกผมเหมือนที่เรียกเมื่อวานสิ\" [...] \"ผมอยากฟัง\" [...ไม่มีใครเคยเรียกคุณแบบนี้เหรอคะ] \"ผมไม่ชอบให้ใครเรียก...แต่ชอบฟังคุณเรียก\" [...] เรียวจับแก้มตัวเองไปด้วยความเขินอาย ไม่รู้ทำไมเวลาเขาพูดอะไรแบบนี้มันทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกที _____________________ \"ที่คุณให้ผมไปตามดูเธอ ผมไม่ทำแล้วนะ เงินก็ไม่เอาแล้วด้วย\" \"ทำไม? หรือว่าอยากได้มากกว่านี้ ลองว่ามาสิ ฉันจะหามาให้\" \"ไม่ไม่ ผมไม่เอาแล้ว\" \"เกิดอะไรขึ้น\" \"เธอ...เธอ เป็นผู้หญิงของคุณพอลสัน เมื่อวานมีชายชุดดำเข้าไปทำลายข้าวของในบ้านผมแล้วก็แปะกระดาษโน๊ตไว้ อะนี่\" ชายหนุ่มยื่นกระดาษให้หญิงสาวตรงหน้า ’ครั้งหน้าจะไม่ใช่แค่ทำลาย’ \"ที่ผมยอมรับงานนี้เพราะคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร แต่ดูท่าปัญหากำลังจะตามมาแล้วล่ะ คุณหาคนอื่นทำไปก็แล้วกัน\" \"เดี๋ยวสิ แสดงว่าไม่ได้มีแค่คุณที่ตามเธอ แต่มีคนของคุณพอลสันตามดูเธอด้วย? \" \"ใช่ เขาให้คนคอยตามดูเธอตลอดเวลา ถึงได้รู้ไงว่าผมก็แอบมาตามดูผู้หญิงของเขาเหมือนกัน\" \"ดูท่า ผู้หญิงคนนั้นคงสำคัญกับเขามาก\" จีนบ่นพึมพำ \"ที่สุดเลยแหละ เอาเป็นว่างานนี้ผมจบแค่นี้แล้วกันนะครับ\" ก่อนไปก็ยกน้ำดื่มจนหมดแก้วแล้วลุกขึ้นเดินออกจากร้านกาแฟไป จีนนั่งนิ่งมองรูปภาพที่ถืออยู่ในมืออย่างเหม่อลอย \"ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณจะโทษฉันไม่ได้นะคะ คุณพอลสัน\" เธอขยำมันจนบู้บี้ก่อนจะโยนใส่ถังขยะข้างๆ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาใครบางคน ___________________________ ก๊อก ก๊อก ก๊อก “เธียเตอร์ เปิดประตูให้ฉันหน่อย” “…” “ฉันขอโทษ อย่าโกรธเลยนะ เปิดประตูให้หน่อย” “…” “ไม่อยากนั้น ฉันก็ไม่มีที่ไปแล้วนะ” “…” “ฉันเลิกกับเธอแล้ว ฉันเลิกแล้วจริงๆ ไม่เอาอีกแล้ว เปิดประตูให้เพื่อนคนนี้หน่อยนะ” “…” “เธียเตอร์…” แกร๊ก เธียเตอร์มองชีตาร์ด้วยสีหน้านิ่งเฉย ก่อนจะหลีกทางให้อีกคนเดินเข้ามาในห้อง ___________________________ ครืด ครืด ครืด ครืด \"ฮัลโหล\" [คุณไม่อยู่ที่โรงแรมเหรอครับ] \"เปล่าค่ะ ฉันอยู่บ้าน คุณไลม์มีอะไรหรือเปล่าคะ\" [พอดีผมจะชวนคุณไปหาน้องหมาที่วันนั้นเราช่วยไว้ คุณอยากไปด้วยกันไหม] \"ก็ได้ค่ะ งั้นไปเจอกันที่นั่น...\" [เดี๋ยวผมไปรับที่บ้านก็แล้วกันครับ] \"ได้ค่ะ\" โรงพยาบาลสัตว์ \"คุณจะรับน้องไปเลยไหมครับ\" หมอพูดขึ้นขณะที่กำลังอุ้มน้องหมาออกมา \"ผมอยู่โรงแรม\" \"แล้วแฟนคุณล่ะครับ\" \"ฉัน...\" เธอถลึงตาโตด้วยความตกใจมองหน้าหมอกับหน้าคุณไลม์สลับกัน \"ฉันไม่ใช่แฟนเขาค่ะ\" \"อ้าว...ผมก็นึกว่า พวกคุณเป็นคู่รักกันเสียอีก เห็นคลิปในอินเทอร์เน็ต พวกคุณนั่งกินข้าวด้วยกัน...\" \"เป็นเรื่องเข้าใจผิดค่ะ พวกเราเป็นแค่คนที่รู้จักกันเฉยๆ \" “…” ได้ยินหญิงสาวข้างกายปฏิเสธเสียงแข็งก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องรู้สึกไม่พอใจจนต้องขมวดคิ้วนิดหน่อย แต่แค่ชั่ววูบเดียวเท่านั้น ก็กลับมามีสีหน้าปกติ \"โอเคครับ\" หมอพยักหน้าพลางยิ้มแก้เขิน \"งั้น ใครจะเป็นคนพาน้องไปเลี้ยงครับ\" \"ฉันเองค่ะ ฉันจะเอาไปเลี้ยงเอง\" เรียวเดินไปรับน้องมาจากอ้อมกอดของหมอ มันนิ่งสงบจ้องมองเธอด้วยดวงตาฉ่ำน้ำ เอาหัวมาคลอเคลียแถวหน้าอก อ้อนจนแทบใจละลาย ไลม์มองปฏิกิริยาของหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังพูดคุยกับน้องหมาเหมือนฟังภาษากันรู้เรื่อง ก็ยกยิ้มเล็กน้อย เขาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้เพราะส่วนใหญ่จะเป็นพวกคนรวยห่วงสวย หยิ่งยโส สุนัขข้างถนนก็แทบไม่แตะด้วยซ้ำ เผลอๆ ยังออกแนวรังเกียจ แต่นี่ เธอคนนี้กลับมีแต่ความอ่อนโยน อบอุ่น จนน้องหมาที่อยู่ในอกนอนซบแล้วหลับไป \"มองอะไรคะ\" \"เปล่าครับ คุณจะเอาไปเลี้ยงที่ไหน\" \"ที่บ้านค่ะ มีหมาพันธุ์ไทยเพิ่มอีกตัวก็ดีเหมือนกัน พุดดิ้งของฉันจะได้ไม่เหงา\" \"คุณจะตั้งชื่อให้มันว่าอะไร\" \"....หมาตัวนี้เป็นหมาไทย ตั้งชื่อไทยๆ ก็คงจะเป็นชื่อง่ายๆ อย่าง...ด่าง...ให้ชื่อด่างแล้วกัน\" \"ด่าง? \" \"พูดชัดเหมือนกันนะเนี่ย\" \"แปลว่าอะไรครับ\" \"ไม่รู้สิคะ ฉันก็ตั้งมั่วๆ ...มันน่ารักดีนะคะ ดูท่าจะขี้อ้อน\" เรียวพูดจบก็เดินออกไปจากโรงพยาบาล ไลม์มองแผ่นหลังหญิงสาวด้วยท่าทางครุ่นคิดสักพักก็เดินตามออกมา บังเอิญสายตาไปเห็นรถเก๋งสีดำจอดไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่นี่ พอเห็นเลขป้ายทะเบียนก็รู้แล้วว่าเป็นใคร เขาทำทีมองไม่เห็นและเข้าไปคุยกับเธอเหมือนเดิม 12.21 น. \"ใครนะ\" พอลสันถามขึ้น \"คุณไลม์ครับ\" \"แล้วสองคนนั้นไปอยู่ด้วยกันได้ยังไง\" \"คุณไลม์ไปรับคุณอิงกาญจน์ที่บ้านครับ\" \"ไปไหนกัน\" \"โรงพยาบาลสัตว์ครับ\" \"แล้วไปไหนต่อ\" \"คุณไลม์พาคุณอิงกาญจน์กลับมาส่งบ้านครับ\" พอร์ชนอนหลับตาเอาแขนเกยหน้าผากอยู่บนโซฟาในห้องทำงานของพอลสัน พยายามจะหลับเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดมากแต่พอได้ยินน้ำเสียงของพี่ชายก็ลืมตาขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง \"คุณอิงกาญจน์นี่คือ เลขาคนนั้นหรือเปล่า\" พอร์ชถามพลางหันมามองพอลสัน \"ครับ\" เควินตอบกลับแทนเจ้านาย \"พี่กับเธอคบกันแล้วเหรอ\" พอลสันไม่ได้ยินเสียงของน้องชายเพราะสมองกำลังคิดอะไรเต็มไปหมด ไม่รู้สึกตัวถึงขนาดที่ว่าตัวเองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาใครบางคน เควินจึงหันไปมองคุณพอร์ชพยักหน้าน้อยๆ เพื่อตอบคำถามแทนเจ้านาย [ฮัลโหล] \"คุณอยู่ที่ไหน\" [บ้านค่ะ ประชุมเสร็จแล้วเหรอคะ] \"ทำอะไรมาบ้างวันนี้\" [ไม่ได้ทำอะไรค่ะ] \"...\" ทำไมเธอไม่พูดถึงเรื่องไลม์ เขาโทรมาเพื่อให้โอกาสเธอบอกเรื่องผู้ชายคนนั้นนะ... [คุณกินอะไรหรือยัง] \"อืม คุณกินยาแก้แพ้หรือยัง\" [เรียบร้อยแล้วค่ะ] \"วันนี้คุณไปไหนมาหรือเปล่า\" [ฉันไปทำธุระข้างนอกมา...คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ] ทำธุระ? แต่ไม่ยอมบอกว่าไปทำอะไร \"...ไม่มี\" เขาเลือกวางสายจากเธอแล้วหันมาขมวดคิ้วใส่เควินที่ยืนอยู่แทน ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องเลือกที่จะไม่บอก ทั้งที่เขาให้โอกาสเธอแล้ว \"มัน...\" เควินพยายามเปิดปากปลอบใจ แต่สายตาที่มีแต่เพลิงไฟของเจ้านายทำให้หุบปากลงทันควัน เรียวจ้องหน้าจอโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปเฉยๆ น้ำเสียงสุดท้ายของเขาเหมือนกำลังหงุดหงิดกับอะไรสักอย่าง ทำให้รู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก เป็นอะไรของเขา เธอนั่งอยู่ที่ริมสระว่ายน้ำเล่นกับสุนัขสองตัวที่เริ่มเข้ากันได้ดีจนเธอได้แต่หัวเราะชอบใจ พุดดิ้งดูเหมือนจะชอบเพื่อนใหม่ที่เธอเพิ่งเอามา มันกระดิกหางแล้วกระโดดโลดเต้นเข้าไปคลอเคลียด่างไม่ห่าง 20.35 น. เรียวนั่งตรวจงานที่เลขาน้ำส่งมาทางอีเมลเหมือนกับทุกวัน...แต่เธอก็คอยหันไปมองประตูระเบียงห้องด้วยว่าจะมีคนเปิดเข้ามาหรือเปล่า เพราะหลังจากวางสายไปเมื่อตอนเที่ยง เขาก็ไม่โทรหาเธออีกเลย... ไม่รู้ว่าโกรธอะไร หยิบโทรศัพท์เข้าหน้าข้อความชื่อของเขา พยายามพิมพ์ไปหลายประโยค สุดท้ายก็ลบทิ้งหมด...ไม่กล้าจะกดส่งไป ครืด ครืด ครืด ครืด \"ฮัลโหล\" [แก...รอสายฉันอยู่เหรอ น้ำเสียงดูดีใจมาก] \"อ้าว\" เรียวขยับโทรศัพท์เพื่อดูหน้าจออีกครั้ง ’จันทร์เจ้า’ \"แกเองเหรอ\" [ใช่ ฉันเอง แกรอสายใครอยู่] \"เปล่า\" [ไม่เนียนนะจ๊ะ] \"เอาเรื่องแกเถอะ เรื่องผู้ชายคนนั้นไปถึงไหนแล้ว] [เฮ้อ...ไม่อยากคุยเรื่องนี้เลยอ่ะ] \"แกโทรไปหาเขาหรือยัง\" [โทรไปแล้ว แกรู้ไหมว่าเขาพูดว่าอะไร เขาให้ลูกน้องโทรมาหาฉันเพื่อขอเลขบัญชี] \"เอาไปทำอะไร\" [จะโอนเงินให้ฉันนะสิ บอกว่าจะรับผิดชอบพร้อมกำชับว่าอย่าเอาเรื่องไปบอกนักข่าว เขาคิดว่าฉันโทรไปขอเงิน คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงอย่างว่า] \"แกจำได้หรือเปล่าว่าเขาหน้าตาเป็นไง\" [จำได้ดิ...จำได้ชัดเลยแหละ] \"ส่งเบอร์มาให้ฉัน\" [จะเอาไปทำไม] \"มันมาพรากครั้งแรกแกไปนะ\" [ช่างเถอะ...ฉันก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น] \"ได้ไงวะ\" [พรุ่งนี้ฉันจะไปกรุงเทพว่าจะไปหา แกอยู่บ้านหรืออยู่คอนโด] \"ฉันอยู่บ้าน ไว้แกมาฉันจะไปนอนที่คอนโดกับแกก็แล้วกัน\" [น่ารักมากเพื่อน ไว้เราไปเที่ยวกัน] \"โทรไปหาเธียเตอร์หรือยัง\" [เออ โทรไปแล้ว มันอยู่กับใครวะ ฉันได้ยินเสียงผู้ชายอยู่ในห้องมัน] \"...บ้า มันอยู่คนเดียว\" [แกลองโทรไปสิ ฉันได้ยินมันอยู่กับผู้ชาย ตกลงมันมีแฟนแล้วเหรอ] \"ไม่มีทาง\" [งั้นแกลองโทรไป พ่อเรียกละฉันไปก่อนนะ] \"เค\" เรียววางสายจากจันทร์เจ้าก่อนจะกดโทรหาเพื่อนหนุ่มทันที \"ฮัลโหล\" [ว่า] \"อยู่กับใคร\" [ถามทำไม] \"แกอยู่ไหน\" [โรงแรม] \"กับใคร\" [...] \"เธียเตอร์ แกอยู่กับใคร\" [แกคบกับเจ้านายแล้วเหรอ] \"เกี่ยวอะไรกันเนี่ย คนละเรื่องเลยนะ\" [งั้นบอกมาก่อน ข่าวในหนังสือพิมพ์ ใช่แกหรือเปล่า] \"ฉันเคยบอกไปแล้วไง\" วันที่มีข่าวหน้าหนึ่ง เธียเตอร์โทรหาเธอเป็นคนแรกเพื่อถามถึงเรื่องราวต่างๆ แต่เธอเลือกที่จะบอกว่าไม่ใช่ตัวเอง ก็พอรู้ว่าเพื่อนคนนี้ไม่มีทางเชื่อหรอก [บอกความจริงมา อย่าแถ] \"...\" [ไม่ตอบฉันจะถือว่าคบก็แล้วกัน พ่อแกรู้หรือเปล่า เรื่องแกกับเขา] \"ไม่\" [จริงจัง?] \"หมายถึงฉันเหรอ\" [แกชอบเขา ฉันรู้] \"รู้ดี\" [แล้วเขา...จริงจังกับแกใช่ไหม] _________________ \"อืม...จริงจัง\" \"พูดจริง? \" \"อืม\" \"Oh My God!! \" \"ตกใจอะไรนักหนา\" \"ไม่คิดว่าพี่จะจริงจังกับใคร\" \"...ฉันจริงจัง\" \"แล้วมานั่งหน้าเครียดอยู่ทำไม\" \"...\" พอลสันยื่นซองสีน้ำตาลให้พอร์ชดู ข้างในมีรูปชายหญิงใกล้ชิดกัน คนในนั้นคือไลม์กับเรียวนั่นเอง \"ใครส่งมา\" \"ไม่รู้\" \"ผมว่าพี่ควรคุยกับเธอ\" \"ฉัน...กลัว\" \"มันไม่มีอะไรหรอก หมอนั่นคงไม่ใช้วิชาของน้องชายมาทำลายเราอีกครั้งหรอก\" \"ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรกันแน่\" \"พี่ต้องโทรไปหาเธอ คุยกับเธอเรื่องนี้\" เธอเคยบอกว่าไม่อยากให้ยุ่งเรื่องส่วนตัว ถ้าเธอโกรธขึ้นมาจะทำยังไง...อีกอย่าง...ตั้งแต่กลับมาจากกระบี่ เขาคือคนที่โทรหาเธอตลอด ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ส่วนเธอไม่เคยโทรหาเขาเลยสักครั้ง แม้แต่ไปไหนทำอะไรก็ไม่ยอมบอก นอกจากต้องให้คนมารายงาน เขาถึงจะรู้ความเคลื่อนไหวของเธอ... มันไม่ยุติธรรม!! \"แล้วทำไมเธอไม่โทรหาฉัน มีแต่ให้ฉันโทรหา\" \"...\" \"เกือบอาทิตย์แล้วนะ ฉันต้องโทรหาเธอตลอด ไม่ว่าจะตอนไหนก็ตาม ทั้งที่ปกติไม่เคยทำแบบนี้ด้วยซ้ำ\" \"ก็พี่บอกจริงจัง ก็ต้องแตกต่างกับตอนปกติอยู่แล้ว\" ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เธอก็ควรใส่ใจเขาบ้างไม่ใช่จะให้เขาโทรหาอย่างเดียว....ใช่ไหม 23.11 น. เรียวเพิ่งหลบตานอนสักพัก ก็รู้สึกได้ถึงฝ่ามือหนาสอดเข้ามาที่เอว ลมหายใจรินรดต้นคอ กลิ่นหอมที่คุ้นเคยโชยเข้าจมูก...เธอยิ้มออกมาในความมืด รู้สึกอบอุ่นในใจอย่างบอกไม่ถูก \"คิดถึงผมไหม...ที่รัก\" เธอคิดว่าเขาจะไม่มาเสียแล้ว คิดว่าเขาจะเมินเธอ เบื่อเธอไปแล้ว... ตอนแรกก็โกรธ แต่พอได้ยินเสียงก็หายโกรธเป็นปลิดทิ้ง \"อื้อ\" เธอค่อยๆ พลิกตัวหันมาหาเขา แสงไฟข้างนอกสาดส่องเข้ามาให้เห็นใบหน้าเขาเล็กน้อย เธอเอื้อมมือไปจับคอเสื้อและโน้มใบหน้าไปสูดดมแถวซอกคอเขา \"คุณอาบน้ำมาแล้วเหรอ\" \"ใช่ หอมไหม\" \"หอม\" \"งั้นขอหอมบ้าง\" เขาพูดจบก็ประคองใบหน้าเธอไว้ ก่อนจะจุมพิตที่หน้าผาก เลื่อนมาจมูก เปลือกตา แก้ม แล้วก็ปาก พร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น \"กินยาหรือยัง\" \"เรียบร้อยแล้วค่ะ\" \"ทายาหรือยัง\" \"ทาแล้ว\" \"...มีอะไรอยากจะบอกผมอีกไหม\" พอลสันพยายามพูดเปิดทางให้เธอพูดเรื่องที่ไปเจอไลม์ออกมา เขาข่มใจมาทั้งวันเพื่อไม่ให้อารมณ์เสียแล้วโทรมาโวยวายใส่เธอเพราะกลัวจะโดนเมินเหมือนครั้งก่อน... จึงได้ใช้ความอดทนมาหาเธอที่นี่ เพื่อคุยกันสักครั้ง เรียวเจอคำถามเข้าไปก็ได้แต่กะพริบตามองเขานิ่ง ที่ถามแบบนี้ไม่ใช่ว่าไปเจออะไรมาแล้วมาหลอกถามเธอใช่ไหม... \"ฉัน...ก็มีเรื่องจะบอกคุณอยู่เหมือนกัน\" \"พูดสิ\" \"คุณจำคุณไลม์ได้ไหม...\" นั่นแหละที่รัก...พูดมาผมรอฟังอยู่ \"อืม…\" \"เขามาร่วมลงทุนให้โรงแรมอีเจ้นด้วยค่ะ เราทำสัญญากันไปวันก่อน\" \"...\" นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีก เรียวสัมผัสได้ว่าผู้ชายตรงหน้านิ่งเงียบไป มือหนาถูกดึงออกจากใบหน้าเธอ ได้ยินเสียงเสื้อผ้าเสียดสีกัน ลมหายใจอุ่นร้อนจางหายกลายเป็นลมเย็นของแอร์ \"คุณพอลสัน...\" เธอลุกขึ้นนั่ง มือควานหาผู้ชายข้างๆ แต่ไม่เจอใคร \"คุณไปแล้วเหรอ\" ฟรึ่บ! ห้องสว่างขึ้น เธอนั่งปรับสายตาสักพักก็เห็นผู้ชายร่างหนาในชุดผ้าซาตินสีเลือดหมูที่คุ้นเคย มันคือชุดนอนที่เธอซื้อให้เขาเมื่อวันก่อน พอมาอยู่ในร่างที่เพอร์เฟ็กแบบนี้ยิ่งดูเซ็กซี่แล้วน่าจับถอดมาก... แต่พอเลื่อนสายตาขึ้นไปก็เห็นสีหน้าเขาดูไม่ค่อยดี เหมือนคนที่พร้อมจะปะทุอารมณ์ออกมาทุกเมื่อ จ้องมองเธอด้วยแววตาเยือกเย็น \"คุณบอกผมว่าไลม์มาเป็นหุ้นส่วนให้โรงแรมคุณ แล้วก็เซ็นสัญญากับเขาไปแล้ว\" \"ค่ะ\" หรือเขาจะโกรธที่เธอไปเซ็นให้คนอื่นก่อน เรียวลงจากเตียงเดินไปยืนตรงหน้าเขา \"ฉันเซ็นให้เขาก่อนเพราะเงื่อนไขเรายังไม่จบ…\" \"ทำไมมันถึงยอมจ่ายเงินให้คุณทั้งที่โรงแรมกำลังจะปิดตัว\" เธอยังพูดไม่ทันจบ เขาก็โพล่งออกมาก่อน \"เขาบอกว่าอยากลงทุนกับอะไรสักอย่าง เห็นโรงแรมของฉันกำลังจะปิดเลยอยากจะช่วย\" \"แล้วทำไมไม่บอกผม...คุณแอบติดต่อกันมานานแล้วใช่ไหม\" \"อย่าพูดเหมือนฉันกำลังมีคนอื่นสิ\" \"หรือไม่ใช่\" \"ก็ไม่ใช่\" \"ไม่ใช่แล้วทำไมคุณไม่บอกผม...คุณรู้จักกับมันมานานเท่าไหร่แล้ว!! \" เขากำลังหึงเธอใช่ไหม พูดเหมือนเธอไปเล่นชู้กับใครต่อใครอย่างนั้นแหละ พอลสันเห็นเธอยืนนิ่งก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังแสดงอารมณ์หงุดหงิดออกมา อาจทำให้เธอตกใจ เขาหลับตาลงถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เมื่อปรับอารมณ์ได้ก็ลืมตาขึ้น เอื้อมมือไปจับไหล่เธอไว้และโน้มใบหน้าลงมาใกล้ \"บอกผมสิ ว่าคุณไม่ได้มีอะไรกับเขา\" เขากัดฟันกรอดพยายามพูดน้ำเสียงปกติ มือของเขากำลังสั่น เธอเคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนตอนอยู่ที่โรงพยาบาล มันเป็นอาการของคนที่กำลังหวาดกลัว \"ฉันไม่ได้มีอะไรกับเขา เรารู้จักกันแค่ผิวเผิน\" เรียวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนที่สุดเพื่อไม่เป็นการทะเลาะไปมากกว่านี้ \"...\" คำตอบของเธอทำให้พอลสันดันหญิงสาวเข้ามาหาตัวและกอดแน่น ใบหน้าซบลงไปที่ซอกคอ กลิ่นแชมพูอ่อนๆ ทำให้เขาคลายความกังวลลง \"เป็นอะไร บอกฉันได้ไหมคะ\" ยิ่งเธอถาม เขายิ่งกอดแน่นมากขึ้นกว่าเดิมเหมือนต้องการย้ำเตือนว่า ผู้หญิงคนนี้คือของเขาคนเดียวเท่านั้น \"ผม... ไม่อยากให้คุณไปยุ่งกับเขาอีก\" \"เพราะอะไรคะ\" \"ผมไม่ชอบ ไม่ชอบให้คุณไปยุ่งกับเขา อย่าไปยุ่งกับเขาได้ไหม\" เขามีอาการตัวสั่นจนเธอต้องเอื้อมมือไปกอดตอบพลางลูบหลังเบาๆ เหมือนกำลังปลอบเด็กน้อยที่ถูกแย่งของเล่น \"ฉันไม่ได้มีอะไรกับเขา เราแค่ทำธุรกิจร่วมกัน\" \"แล้วเราล่ะ เราเป็นมากกว่านั้นใช่ไหม\" \"ค่ะ เราเป็นมากกว่านั้น\" \"ผมชอบคุณมากนะ คุณเชื่อใจผมใช่ไหม\" เรียวดันเขาออกเพื่อมองใบหน้าผู้ชายคนนี้ให้ชัดเจนมากขึ้น แววตาไม่ได้น่ากลัวอีกแล้วแต่เต็มไปด้วยความคาดหวัง เธอค่อยๆ ไล้กรอบหน้าของเขาแผ่วเบา ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบเขาทั้งที่เคยบอกกับตัวเองไว้ดิบดีว่าผู้ชายคนนี้อันตรายแค่ไหน ให้ความรู้สึกไปยังไงก็ไม่มีทางได้อะไรกลับมา แต่เธอก็อยากจะลองไว้ใจเขาดูสักครั้ง อยากจะลองเสี่ยงดูสักครั้ง อยากจะเชื่อใจเขาสักครั้ง \"ฉันเชื่อใจคุณ\" \"ผมเชื่อใจคุณได้ใช่ไหม\" \"ได้สิคะ คุณเชื่อใจฉันได้\" “…” พอลสันประคองใบหน้าเธอไว้ก่อนจะมอบจูบลึกซึ้งให้ เป็นจูบที่คล้ายปลอบใจตัวเอง เขาจะไม่ยอมให้ใครมาพรากเธอไปจากเขาแน่...ไม่มีวัน ---EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ ทั้ง 2 เล่ม เสร็จสมบูรณ์แล้วนะคะ จะลงให้อ่านเล่ม 1 ฟรีนะคะ เล่ม 2ต้องตาม ebookเอา เล่ม 1 จำนวน 737 หน้า ราคา 279 บาท เล่ม 2 จำนวน 878 หน้า ราคา 395 บาท #เนื้อหาใน EBOOK จะแตกต่างจากในเว็บเยอะพอสมควร เพราะเพิ่มบทหลายบทเข้ามาให้เนื้อเรื่องมันมีละเอียดมากขึ้น มีตอนพิเศษที่จะทำให้คุณพบกับความน่ารักของพระเอกและนางเอก