ตอนที่40 จากกัน...

C h a p t e r 40 วันต่อมา ภายในห้องสี่เหลี่ยมมีเพียงชายหนุ่มนอนอยู่บนโซฟา มือก่ายหน้าผาก คิ้วขมวดคล้ายมีเรื่องให้คิดอยู่ตลอดเวลา เธียเตอร์ไม่ได้เข้าไปเรียก แต่เลือกที่นั่งตรงเก้าอี้ด้านข้าง เพื่อนั่งมองชายหนุ่มคนนั้นให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เขามีความรู้สึกให้เพื่อนคนนี้มากกว่าที่ควรจะเป็น หรืออาจจะเป็นช่วงปี 1 หรือไม่ก็ช่วงนั้น… ตอนขึ้นมหาลัยปี 1 เธียเตอร์รู้จักกับเรียวและจันทร์เจ้าเพราะอยู่ห้องเดียวกัน ทำรายงานด้วยกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน จากนั้นก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกันโดยไม่รู้ตัว และด้วยความที่ทั้งสาวคนชอบพากันเที่ยวตอนกลางคืน จึงทำให้เจอกับชีตาร์ที่ร้านเหล้า ตอนนั้นชีตาร์หาเงินด้วยการเป็นนักร้องในร้านเหล้า เป็นผู้ชายเท่ๆ คนหนึ่ง ที่มีรอยยิ้มพิฆาต เขาไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นตัวเองมองผู้ชายคนนี้ด้วยแววตาแบบไหน แต่ที่รู้ก็คือ เพราะเรื่องในวันนั้น ถึงทำให้เราเป็นเพื่อนกันจนถึงวันนี้ ขณะที่ทั้งสามคนกำลังจะกลับบ้าน เดินออกจากทางหลังร้าน ก็เห็นชีตาร์กำลังผู้ชายกลุ่มหนึ่งยืนหาเรื่องอยู่ “เฮ้ย ไอ้ตาร์ ค่าเสียหายที่แกมาต่อยลูกน้องฉันเมื่อไหร่จะจ่ายสักทีวะ” “…” “หลายวันแล้วนะเว้ย ถ้าวันนี้ยังไม่จ่าย ฉันจะกระทืบแกแทน” “ถ้าอย่างนั้นก็ลองดู” “ไอ้ตาร์!!” หมับ!! ขณะที่ผู้ชายคนนั้นกำลังจะง้างหมัดขึ้นมา เธียเตอร์ก็คว้าแขนไว้ทัน “แส่อะไร!!” “อย่ารุม” “เสือก!!” “เธีย แกจะทำอะไร” เรียวเข้ามาห้ามด้วยความตกใจ “งั้นก็เข้ามาตัวต่อตัว” “…” “…” “…” เธียเตอร์ปากไว หาเรื่องใส่ตัวเองจนได้ แต่สุดท้ายเขาก็สามารถเอาชนะคนพวกนั้นและยังได้เพิ่มเพื่อนมาอีกหนึ่งคน นั่นก็คือชีตาร์ และอาจเป็นเพราะความใกล้ชิดกันระหว่างเพื่อน ก็คงทำให้ความรู้สึกที่มีเริ่มเปลี่ยนไป จนกลายเป็นความรักต้องห้ามแบบนี้ ______________________________________ 20.11 น. จันทร์เจ้าเดินทางมาถึงกรุงเทพ เรียวก็จัดการเก็บเสื้อผ้าเพื่อไปอยู่คอนโดเก่าที่เคยอยู่ตอนสมัยเรียน จากนั้นก็ตัดสินใจออกไปเที่ยวร้านเหล้าข้างมหาลัยที่เคยมาเป็นประจำ เพื่อระลึกความหลังของกันและกัน \"ป๊าแกปล่อยมากรุงเทพได้ไง\" \"ป๊าตามใจฉันจะตาย อ้อนนิดหน่อยก็ปล่อยมาแล้ว\" \"กะจะมาอยู่กี่ปีคะ\" \"ไม่รู้สิ ฉันว่าจะมาหางานทำ\" \"อะไรกัน บ้านแกมีธุรกิจใหญ่โตนะ จะมาหางานทำอีกทำไม\" \"ธุรกิจของป๊าแค่เริ่มต้นเท่านั้น สู้พี่คณินของแกไม่ได้หรอก รายนั้นไวน์ส่งออกระดับโลกแล้วมั้ง ครอบครัวอมตะเว่อร์...ว่าแต่เขาได้ติดต่อมาบ้างหรือเปล่า\" \"ก็ได้คุยไปบ้าง เห็นบอกว่าต้นเดือนหน้าจะกลับ\" \"อีกไม่กี่วันแล้วดิ อยากเห็นจัง จะหล่อขึ้นหรือเปล่านะ\" \"รายนั้นความหล่อมีมาแต่เกิดค่ะ ไหนแกเอาเบอร์ผู้ชายคนนั้นมาให้ฉันสิ\" \"ทำไม แกจะทำอะไร\" \"โทรไปด่าไง ฉันไม่ชอบ ที่เขาเมินแกแล้วยังหาว่าแกเป็นผู้หญิงขายตัวอีก\" จันทร์เจ้านั่งก้มหน้ามองมือตัวเองอยู่ เธอไม่กล้าโทรไปเพราะครั้งสุดท้ายก็ดันใส่อารมณ์ด่าเขาไปแรงมาก ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาคงเกลียดเธอไปแล้วมั้ง อีกอย่าง เขาอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ใครจะไปรู้ ... \"...มาคิดๆ ดูแล้ว เขาอาจจะเข้าใจผิด...\" \"ไหงเข้าข้างกันเฉย ตอนแรกยังด่าอยู่เลย...\" \"เปล่า ไม่ได้เข้าข้าง\" \"งั้นเอาเบอร์มา\" \"ไม่เอา\" \"จันทร์เจ้า...แกกลัวอะไร\" \"เปล่า\" \"หรือแกชอบเขาจริงๆ \" \"...\" \"สายตาไม่เคยโกหกใคร แกโกหกฉันอยู่ เอาเบอร์มาเดี๋ยวนี้ ฉันจะโทรไปด่า!! \" \"...\" เรียวจัดการค้นหารายชื่อในโทรศัพท์ของจันทร์เจ้าก่อนจะกดโทรออกไป เธอไม่พูดพร่ำอะไรก็ขู่ไปว่า ’คุณอยู่ที่ไทยหรือเปล่าคะ งั้นก็ดี ออกมาเจอกันหน่อย ที่ร้านหัวหมุน ข้างมหาลัยรังสิต ไม่อย่างนั้นฉันจะไปบอกนักข่าวว่าคุณข่มขืนฉัน’ พูดจบเธอก็กดวางสายทันที \"เรียว...เขาอยู่ที่ไทยเหรอ\" \"อืม เขาบอกว่าอยู่กรุงเทพ\" \"จริงอ่ะ เขาจะมาเหรอ\" \"ไม่รู้สิ ฉันวางสายไปก่อนที่หมอนั่นจะตอบ\" \"งั้น...เขาคงไม่มามั้ง\" \"ต้องมา...ถ้าเขาเป็นลูกผู้ชายเขาต้องมา\" \"ถ้าเขาไม่มาล่ะ\" 2 ชั่วโมงผ่านไป \"ดีจริงๆ ผู้ชายคนนี้ อย่าให้รู้นะว่าใคร จะเข้าไปตบให้!! \" \"เขาคงไม่ว่างมั้ง\" \"เลิกเข้าข้าง!! \" ครืด ครืด ครืด ครืด โทรศัพท์ของจันทร์เจ้าสั่น เรียวมือไวคว้าไปกดรับก่อน \"ฮัลโหล...มาถึงสักทีนะ...ฉันนั่งอยู่โต๊ะ 23 ข้างใน...คุณใส่เสื้อสีอะไร...สีดำ? ...ฉันใส่เสื้อสีขาว...เดินตรงเข้ามาเลยค่ะ...ฉันยกมืออยู่คุณเห็นไหม...คุณอยู่...\" เรียวเบิกตากว้างจ้องมองผู้ชายที่กำลังเดินตรงมา แขนที่ยกอยู่ค่อยๆ เลื่อนลง ร่างกายอ่อนแรงจนโทรศัพท์เกือบหล่นแต่จันทร์เจ้าจับไว้ทัน เป็นไปได้ไง \"เป็นคุณเองเหรอ...เควิน\" ผิดหวัง เสียความรู้สึกที่สุด \"นี่!! คุณทำกับเพื่อนฉันแบบนี้ได้ยังไง!! \" \"...เอ่อ\" \"ฉันคิดมาตลอดว่าคุณเป็นคนดี!! ไม่ใช่พวกผู้ชายที่ชอบหลอกลวงผู้หญิง!! แต่ฉันคิดผิดไปจริงๆ คุณทำร้ายเพื่อนฉัน ยังมาดูถูกว่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัวอีก..คนเลว!! \" ตุบ!! พลั่ก!! เควินไม่ได้ตอบโต้อะไรนอกจากรับแรงจากเธอโดยตรง...ก็ใครจะกล้า ถ้าเธอมีแผลขึ้นมา เจ้านายอาจจะเอาคืนเขาหนักกว่าโดนเธออีกมั้ง... \"ลูกพี่!! \" ผู้ชายสามสี่คนเข้ามาดึงหญิงสาวที่กำลังใช้มือต่อยท้องเควิน ส่วนเท้าก็เตะไปมา \"ปล่อยฉันนะ!! \" สามารถทำให้เควินมีเลือดออกได้นับว่าแรงเธอดีมาก \"ยัยบ้า!! \" \"หยุด!! อย่าทำร้ายเธอ!! \" \"แต่ลูกพี่!! \" \"ปล่อยเธอ\" ชายชุดดำสามคนปล่อยมือที่จับแขนเธอไว้ออกอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะเข้าไปช่วยพยุงเควินที่ล้มลงไปกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว \"ฉันจะกระทืบคุณให้ตาย!! จะฟ้องคุณพอลสันด้วย!! \" \"คุณ...คุณกำลังเข้าใจผิด\" \"เข้าใจผิดอะไร!! \" \"เรียว...\" จันทร์เจ้าจับแขนเพื่อนสนิทไว้แล้วกระซิบข้างหูเบาๆ \"ไม่ใช่เขา\" \"อะ...อะไรนะ\" \"ไม่ใช่เขา ไม่ใช่คนนี้\" \"...\" \"ผม...ไม่ใช่ครับ\" ____________________ \"นายครับ...\" \"อืม\" \"คุณอิงกาญจน์มาครับ\" \"หื้ม...\" ชายหนุ่มยกยิ้มก่อนจะออกไปนอกห้อง ก็เห็นหญิงสาวเดินเข้ามาพอดี เขาอ้าแขนเตรียมรับอ้อมกอดที่แสนคิดถึง... \"ที่รัก...\" ตุบ!! เธอทุบหน้าอกแกร่งอย่างแรงจนร่างชายหนุ่มถอยหลังเซ \"คนนิสัยไม่ดี!! \" \"ที่รัก...ผมทำอะไร\" \"น้องชายคุณ!! \" \"หื้ม...\" \"น้องชายคุณข่มขืนเพื่อนฉัน!! \" \"!!?? \" _____________________ ในห้องสี่เหลี่ยม ชายหนุ่มกำลังนั่งถือขวดวอดก้าในมือ พลางคิดถึงใครคนหนึ่ง ’แต่ก่อนฉันก็เคยมองว่าความรักไม่มีจริง แต่พอนานวันเข้าถึงได้เข้าใจ ว่าความจริงสิ่งที่ทำร้ายเราอยู่ไม่ใช่ความรัก แต่เป็นความคิดเราเองต่างหาก คุณเป็นคนดีคนหนึ่ง สักวันต้องเจอความรักดีๆ แน่ค่ะ’ ทำไมต้องนึกถึงคนที่พูดประโยคนี้ตลอดก็ไม่รู้ ทั้งที่ตัวเธอเองก็ไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่น \"คุณพอร์ชครับ\" เขาหันไปมองตามเสียง เห็นเควินเดินเข้ามา ริมฝีปากเป็นแผล ใบหน้ามีรอยฟกช้ำเล็กน้อย คล้ายมีเรื่องกับใครมา \"ใครทำอะไรนาย\" เขาวางขวดเหล้าลงก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหาลูกน้องมองดูสภาพอย่างห่วงใย เควินมีชั้นเชิงการต่อสู้ที่ดี ไม่มีทางตกเป็นรองใครง่ายๆ แสดงว่าครั้งนี้ คู่ต่อสู้คงจะตัวใหญ่และมีพละกำลังมากแน่ๆ ถึงทำให้เควินมีบาดแผลกลับมา \"คือ...\" \"ใคร พวกมันเป็นใคร\" เขากัดฟันกรอดพูดด้วยความโมโห \"ไม่มีครับ...คือมีคน...\" ปัง!! เสียงประตูถูกเปิด ตามมาด้วยร่างหญิงสาวกับชายหนุ่มที่คุ้นเคย เขายิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะเตรียมแนะนำตัวเองให้แฟนพี่ได้รู้จัก แต่… ผวัะ!! สาวน้อยเดินตรงเข้ามา แล้วใช้กำปั้นพุ่งเข้าเบ้าตาเขาอย่างแรง \"คนเฮงซวย!! \" พอร์ชยกมือขึ้นกุมตาที่ถูกทำร้ายด้วยความเจ็บปวด \"เรียว พอได้แล้ว\" จันทร์เจ้าเอ่ยขึ้น ให้เพื่อนสาวสงบจิตสงบใจ พอร์ชได้ยินเสียงของหญิงสาวมาใหม่ พอได้เห็นชัดๆ ก็... เธอ!! เขาเคยเจอเธอมาก่อน!! \"คุณ!! \" \"ยังจำฉันได้เหรอคะ\" จำได้สิ จำได้ดีด้วย ครั้งสุดท้ายที่ได้ยินเสียงของเธอคือเมื่ออาทิตย์ก่อน เธอด่าเขาให้ไปลงนรก ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเขามาก่อน แล้วเขาจะลืมลงได้ยังไง... __________________________ เรียวกลับมาที่ห้องพอลสันปล่อยทิ้งให้เพื่อนกับน้องชายของเขาคุยกันในห้องข้างๆ ตอนนี้อารมณ์ของเธอกำลังคุกรุ่น กอดอกจ้องมองพอลสันที่นั่งอยู่ด้วยแววตาไม่พอใจ พอลสันยกมือขึ้นแตะแผ่นหลังของเธอแผ่วเบาแล้วลูบเล็กน้อยเพื่อให้อารมณ์หญิงสาวเย็นลง \"ที่รัก...\" \"ไม่คิดมาก่อนเลยว่าน้องชายคุณจะเป็นคนแบบนี้!! \" \"คุณอาจจะเข้าใจผิดก็ได้\" \"เข้าใจผิด? นี่คุณเข้าข้างงั้นเหรอ\" \"เปล่า...\" \"เปล่าอะไร!! \" แล้วเธอจะมาใส่อารมณ์กับเขาทำไมกัน... \"ผมจะให้เขารับผิด...\" เพี๊ยะ!! เธอตบแขนเขาอย่างแรงก่อนจะถลึงตาใส่ \"คุณจะให้เพื่อนฉันเป็นเมียน้อยเขาหรือไง!! \" \"มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด\" ชายหนุ่มจับข้อมือเธอไว้พลางพูดเสียงอ่อนลง \"ไม่ใช่อะไร!! เขาแต่งงานแล้วนะ แต่งมาเกือบปีแล้วด้วย ตอนแต่งก็โด่งดังจนคนอื่นพากันอิจฉา แล้วตอนนี้!! ตอนนี้ยังหวังจะให้เพื่อนฉันไปเป็นเมียน้อยเขาอีกเหรอ!! \" เรื่องของน้องชาย เขาเองคงพูดอะไรมากไม่ได้เพราะยังไม่ถึงเวลา แต่ตอนนี้ บอกตามตรงว่าเวลาเธอโกรธมันดูเซ็กซี่จนน่าจับกดมาก ไม่ได้ดูน่ากลัวเหมือนตอนที่เธอเมินสักเท่าไหร่ ว่าแต่... \"คุณไปทำอะไรที่ร้านเหล้า ไหนบอกว่าอยู่คอนโดกำลังจะนอน\" เรียวกลืนน้ำลาย จำได้ว่าตัวเองเพิ่งบอกเขาไปว่ากำลังจะนอน แต่ดันมาโผล่ที่นี่ได้ ให้ตายเถอะ!! \"ฉัน...\" เขาหรี่ตามองเธออย่างจับผิด \"คุณโกหกผม\" \"เปล่านะ...ตอนนั้นฉันกำลังจะนอนจริงๆ แต่จันทร์เจ้าชวนไปร้านเหล้า ก็แค่ไปนั่งฟังเพลงเฉยๆ \" \"แล้วทำไมไม่โทรมาบอก\" เรียวจ้องมองเขานิ่งๆ เม้มปากแน่น เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย ไหงกลายเป็นเธอผิดเล่า “คุณพอร์ชกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ” \"อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง\" พอลสันหรี่ตาพลางขมวดคิ้ว \"หรือคุณนัดใครไว้\" \"ในหัวคุณคิดแต่เรื่องอะไรอยู่ ทำไมชอบคิดว่าฉันไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นตลอด\" \"ผมแค่ไม่อยากให้คุณไปยุ่งกับใคร\" พูดจบก็จับศีรษะเธอซบอกลงที่อกแกร่ง แล้วโอบกอดเธอแน่น \"แล้วก็ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับคุณด้วย\" เขาชอบใช้คำพูดที่พาให้จิตใจเธออ่อนระทวยอยู่เรื่อย ทั้งที่เมื่อกี้กำลังอารมณ์ขุ่นมัวอยู่แท้ๆ กลับกลายเป็นความโกรธละลายหายไปต่อหน้าต่อตา แทนที่ด้วยความอบอุ่น เขาจุมพิตกลางหน้าผากเธอแล้วเอ่ยเสียงเบา \"เรียว...\" แล้วเรียกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า \"ผมชอบคุณมากนะ\" “…” ถึงจะได้ยินเขาพูดบ่อยแต่ความรู้สึกของเธอก็ยังไม่ชินอยู่ดี จันทร์เจ้านั่งอยู่ในห้องกับพอร์ชสองคน ทั้งคู่ต่างคนต่างนิ่ง ไม่มีใครพูดจา จันทร์เจ้าก้มหน้ามองมือตัวเองที่กำลังสั่น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มันผสมปนเปกันไปหมด ทั้งเขิน อาย กลัว คาดหวัง... \"ฉัน...\" \"ผม...\" พอเปิดปาก กลับกลายเป็นทั้งสองคนพูดออกมาพร้อมกัน \"คุณพูดก่อนสิคะ\" \"ผม...จะบอกว่าผมขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น\" เธอจ้องมองใบหน้าของเขาอย่างเหม่อลอย รู้สึกว่าใจเต้นแรงมาก พาให้คิดถึงเรื่องราวในคืนนั้นขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ \"เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ฉันไม่โทษคุณหรอกค่ะ\" \"ผมขอโทษจริงๆ ครับ ขอโทษที่เข้าใจคุณผิดคิดว่าคุณเป็นผู้หญิงอย่างว่าด้วย\" \"ฉัน...เข้าใจค่ะ ขอโทษคุณเหมือนกันที่ด่าคุณไปวันก่อน\" \"ผม...จะรับผิดชอบคุณเอง\" \"ห๊ะ!! ...หมายความว่ายังไงคะ\" \"เรามาคบกันดูไหมครับ\" \"!!?? \" ________________________ 2 วันต่อมา วันนี้ที่บริษัทมีการประชุมเรื่องการจัดงานวิ่งมาราธอนการกุศลของบริษัทที่จะจัดขึ้นปีละครั้ง มีแต่ผู้บริหารระดับสูงที่มาประชุมที่ชั้นบน เรียวนั่งอยู่เก้าอี้ข้างๆ พอลสันเพื่อจดข้อมูลเกี่ยวกับกิจกรรม \"ปีนี้ ฉันว่าจะเพิ่มระยะการวิ่ง ปกติแค่ 5 กิโล ปีนี้เพิ่มเป็น 10 ดีป่ะ\" นาเดียร์พูดขึ้นมาพร้อมกับเปิดเอกสารดู \"พวกเสื้อกับเหรียญรางวัลก็เปลี่ยนแบบใหม่ เพิ่มหมวกกับตุ๊กตาด้วย\" \"เป็นคนคิดอะวิ่งด้วยนะแม่คุณ\" ลีโอพูดขึ้น \"ฉันก็วิ่งทุกปีนะรู้สึก ไม่เหมือนคนแถวนี้\" แล้วสายตาทุกคนก็เพ่งมองไปที่ผู้บริหารใหญ่ของ Red Blood \"ไม่รู้ปีนี้จะวิ่งหรือเปล่า คุณเรียววิ่งไหมคะ ไปวิ่งกับเดียร์\" เรียวเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะยิ้ม \"แน่นอนค่ะ เป็นงานการกุศลด้วยนิคะ\" เรียวไม่รู้หรอกว่า ผู้ชายคนข้างๆ กำลังปรายตามองเธออยู่ \"น่าสนุกขึ้นเยอะเลย...แล้วไหนบอกว่าเจคจะมา\" \"ไม่มาแล้ว ติดงาน เห็นโทรไปก็บ่นว่ามีคนไปป้อนงานให้ไม่ได้นอนมาอาทิตย์กว่าละ\" \"ใคร? \" นาเดียร์ถามด้วยความสงสัย ลีโอพยักพเยิดไปทางพอลสัน นาเดียร์ถึงได้พยักหน้าอย่างเข้าใจ \"อ่อ คนใหญ่คนโตนี่เอง\" \"คุยเสร็จยัง\" คนที่นั่งนิ่งมานานถามขึ้น \"เพิ่งจะคุยแค่ไม่กี่ประโยคเอง\" ลีโอกอดอกถาม \"แล้วพวกนายจะไปฮ่องกงวันไหน\" \"วันนี้ครับ\" พอร์ชตอบ \"ทำไมไปไวจัง\" \"เรื่องนี้ต้องรีบทำก่อนพวกคาร์เตอร์จะเข้ามา\" พอร์ชพูดจบ ลีโอก็หันมามองชายหนุ่มหน้านิ่ง \"พอลสัน นายต้องระวังตัวด้วยนะ\" พอลสันพยักหน้าเป็นการตอบ เรียวเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างตกใจ ไม่เห็นเขาพูดบอกเธอสักคำว่าวันนี้จะไปต่างประเทศ \"เอาเป็นว่าปีนี้ สวนสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิตติ์เป็นจุดสตาร์ท เริ่มลงทะเบียนตอนตี 5 เริ่มวิ่ง 6 โมง โอเคนะ พวกรายละเอียดให้เลขาหน้าห้องนายส่งมาที่อีเมลฉัน ฉันจะส่งให้แผนกไอทีลงในเน็ต จะได้เปิดลงทะเบียน\" นาเดียร์มองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะรีบตัดบทเพราะมีประชุมข้างล่างอีกที่ \"เสร็จแล้วใช่ไหม\" พอลสันถาม \"อืม เสร็จล่ะ\" นาเดียร์พูดจบก็ลุกขึ้นเก็บเอกสารส่งให้เลขาข้างกาย ส่วนพอลสันก็ลุกขึ้นไปจับแขนเรียวให้เดินตามออกไปข้างนอกห้อง เธอได้แต่หยิบของอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปตามแรงดึง ปัง!! เมื่อเข้าไปในห้องทำงาน เขาก็ปิดประตู ผลักเธอชิดกำแพง แล้วก็ประกบริมฝีปากลงมาอย่างดุดัน มือดึงชายเสื้อเธอออกจากกระโปรงแล้วสอดมือเข้ามากอบกุมเนินอกอย่างรวดเร็ว คล้ายกับว่าต้องการเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ เรียวไม่ทันได้คิดอะไรเพราะยังคงตกใจกับการกระทำของเขา ตาเบิกกว้างมือจับคอเสื้อเขากำไว้แน่น ริมฝีปากก็รับลิ้นของเขาที่สอดเข้ามาอย่างว่าง่าย..สัมผัสจากเขามันเหมือนการสูบพลังชีวิตไป ร่างกายกำลังจะตอบสนองไปตามอารมณ์ที่เขาประเคนให้ แต่...ไม่ได้ ที่นี่มันที่ทำงาน \"คุณ...\" เธอตั้งสติแล้วดันหน้าอกเขาออก พยายามพูดทั้งที่เขายังคงดูดดึงริมฝีปากไม่ห่าง \"คุณ...หยุดนะที่นี่ที่ทำงานนะคะ\" \"ที่รัก...ผมขอ\" น้ำเสียงแหบพร่าพูดออกมาพร้อมกับลมหายใจหนักหน่วง \"คุณ...คุณพอลสัน ไม่ได้นะ!! \" เธอพยายามดันเขาออกแต่สู้แรงไม่ไหวจริงๆ \"...เจ็บ\" พอลสันหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วลืมตามองหญิงสาวข้างหน้า ริมฝีปากแตกเพราะแรงขบกัดของเขา เสื้อผ้าหลุดลุ่ย กระโปรงถูกมือหนาเลิกขึ้นมาถึงเอว ลมหายใจถี่กระชั้นอย่างร้อนรน เขายกมือขึ้นมาประคองใบหน้าเธอแล้วจุมพิตที่หน้าผากแผ่วเบาก่อนจะรั้งเอวบางเข้ามากอดแล้วซบใบหน้าไปที่ซอกคอ \"ผมขอโทษ\" \"คุณ...เป็นอะไรคะ\" ตั้งแต่ที่เธอไปอยู่คอนโดกับเพื่อน ตอนกลางคืนเขาก็ต้องนอนคนเดียวในห้องตัวเอง คิดถึงเธอตลอดเวลาถึงแม้จะเจอกันในตอนเช้าแต่สุดท้ายมันก็ยังคิดถึงอยู่ดี...อีกอย่าง เขากำลังจะไปฮ่องกง เป็นช่วงเวลาที่กระชั้นชิดที่เขาเองก็เพิ่งรู้เมื่อเช้า ไม่มีเวลาได้เตรียมตัวเตรียมใจที่จะอยู่ห่างจากเธอด้วยซ้ำ \"ผมต้องไปฮ่องกง\" \"คุณน่าจะบอกฉันล่วงหน้าสักหน่อย ฉันจะได้เตรียมตัว\" \"คุณไปไม่ได้\" \"ทำไมคะ...ฉันก็ต้องไปทำหน้าที่ด้วยไม่ใช่เหรอ\" เรียวกะพริบตาอย่างงุนงง \"ไม่ได้ คุณไปไม่ได้\" พอลสันต้องไปเปิดตลาดล่างที่ฮ่องกง ก็ต้องเจอเหล่า มาเฟีย ยากูซ่า เจ้าถิ่นที่เป็นพวกหัวรุนแรงอยู่แล้ว เขาไม่อยากให้เธอไปเจออันตรายที่นั่น เรียวไม่เคยได้คิดว่าจะได้อยู่ห่างจากเขาเพราะทั้งสองคนไปไหนด้วยกันตลอด แต่พอได้ยินว่าเขาจะไปต่างประเทศโดยทิ้งเธอไว้ที่นี่ ก็รู้สึกว่าหัวใจกำลังบีบรัด หน่วงที่ท้องอย่างบอกไม่ถูก... \"ผมจะให้เชนอยู่กับคุณ\" \"คุณจะไปนานไหมคะ\" \"อาทิตย์หนึ่ง\" นับดูแล้วก็แค่ 7 วันเท่านั้นเอง \"มีอะไรก็โทรหาผม เข้าใจไหม\" \"ฉัน...ไม่ต้องไปด้วยจริงๆ เหรอ\" \"คุณไปไม่ได้\" พอลสันผงกศีรษะออกจากซอกคอของเธอ แล้วจุมพิตริมฝีปากไปหนึ่งครั้ง \"ห้ามเจอกับไลม์ นี้คือข้อตกลงของเรา\" \"แต่...\" \"ไม่มีแต่ ผมหวงคุณมากนะ\" แววตาจริงจังของเขากำลังมองเธออยู่ เรียวได้แต่พยักหน้าตอบและโผเข้ากอดเขาแน่น หลังจากเลิกงาน เรียวตัดสินใจกลับไปที่โรงแรมกับเขา เพื่อเตรียมเสื้อผ้า ข้าวของที่จำเป็นต่างๆ ใส่ลงในกระเป๋าลาก โดยมีพอลสันนั่งคลอเคลียไม่ห่าง ใช้เวลาไม่นานก็จัดเสร็จเรียบร้อย ทั้งคู่นั่งไปในรถคันหรู โดยมีพอร์ชนั่งอยู่บนรถอีกคันที่ขับตามอยู่ข้างหลัง เธอไม่ได้พูดจาอะไรมีแต่เขาที่จับมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จนกระทั่งถึงสนามบิน พอลสันส่งสายตาให้เชนลงจากรถ ก่อนที่เขาจะ... \"คุณไม่ต้องลงไปส่งผมนะ\" \"...\" มือบางกำลังจะเปิดประตูก็ชะงักไป ก่อนจะหันไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ \"ถ้ามีคนมาแอบถ่ายรูปคุณมันจะเป็นข่าวใหญ่\" “…” เรียวได้แต่พยักหน้าตอบ “ผมไม่อยากให้ใครมาทำร้ายคุณ” \"ฉันรู้แล้วค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ\" เธอก้มหน้าลงไม่ยอมมองเขา \"เรียว...\" เขาเอื้อมมือมาประคองใบหน้าเธอไว้ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นร้อนจะประทับลงมา เป็นการจูบที่แผ่วเบา อ่อนโยน ลึกซึ้งราวกับไม่อยากปล่อยเธอจากไปไหน \"คิดถึงผมด้วยนะ\" พอลสันจูบเธอจนพอใจแล้วก็ถอนริมฝีปากออก จ้องมองดวงตาที่เป็นประกายหวานซึ้งของเธอนิ่ง มันแทบจะทำให้เขาอดใจไม่ไหว \"ดูแลตัวเองด้วยนะคะ\" \"ถึงแล้วผมจะโทรหา\" \"ค่ะ\" เขาจำใจต้องปล่อยมือที่ประคองใบหน้าเธอไว้ออกก่อนจะเปิดประตูรถ...สุดท้ายก็เอี้ยวตัวกลับมาจุมพิตเธออีกครั้งแล้วก็ตัดใจลงจากรถอย่างรวดเร็ว เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง พอลสันไม่อยากให้เธอลงมาส่งข้างในสนามบิน เพราะการได้เห็นเธอก่อนไป มันทำให้เขาตัดใจทิ้งเธอไม่ได้...หัวใจรู้สึกหนาวเหน็บ แทบจะไร้ความรู้สึกเมื่อต้องอยู่ห่างกัน...แค่ช่วงเวลาสั้นๆ ก็คิดถึงเธอแล้ว เรียวมองแผ่นหลังของเขาเข้าไปข้างในจนลับสายตา ในใจพลางนับเวลา แค่ 7 วันเท่านั้น เดี๋ยวเขาก็กลับมาแล้ว... ---EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ ทั้ง 2 เล่ม เสร็จสมบูรณ์แล้วนะคะ จะลงให้อ่านเล่ม1ฟรี ตอนที่1-54 เล่ม 2 จำนวน 878 หน้า ราคา 395 บาท ตอนที่ 55-110 #เนื้อหาใน EBOOK จะแตกต่างจากในเว็บเยอะพอสมควร เพราะเพิ่มบทหลายบทเข้ามาให้เนื้อเรื่องมันมีละเอียดมากขึ้น มีตอนพิเศษที่จะทำให้คุณพบกับความน่ารักของพระเอกและนางเอก