ตอนที่41 ปัญหา

C h a p t e r 41 ภายในห้องนอน มีแต่เพียงเสียงลมหายใจของผู้หญิงสองคน สายตาจ้องมองเพดานอย่างเหม่อลอย \"ยังไม่นอนอีกเหรอ\" เสียงจันทร์เจ้าทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสนิทยังลืมตามองเพดานอยู่ \"แกก็ยังไม่นอนนิ\" \"ฉันนอนไม่หลับ\" \"เหมือนกัน\" แล้วความเงียบก็เริ่มก่อตัว เรียวไม่รู้ว่าตอนนี้มีความรู้สึกยังไงนอกจาก... เขาจะถึงหรือยังนะ คิดถึงเสียงเขาจัง ครืด ครืด เธอรีบหยิบโทรศัพท์จากหัวเตียงขึ้นมาดู ’ถึงแล้วนะ’ แค่นี้? ส่งข้อความมาบอกแค่นี้เองเหรอ? ไม่คิดจะโทรหาเธอหรือไง อุตส่าห์นอนรอตั้งนาน พอลสันถึงโรงแรม ก็รีบส่งข้อความหาหญิงสาวอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ ที่นี่เที่ยงคืนแล้ว ที่ไทยก็คงห้าทุ่ม เขาอยากจะโทรไปหาใจจะขาดแต่ก็กลัวว่าเธอจะหลับไปแล้ว ขณะที่กำลังจะแตะบัตรเข้าห้อง... ครืด ครืด ครืด ครืด ชายหนุ่มชะงักเท้า มองสายเรียกเข้าด้วยแววตาตกใจ จนเควินกับพอร์ชที่เดินตามมาข้างหลังเกือบเบรกเท้าไม่ทัน ’Honey’ เป็นครั้งแรกที่เขาตั้งใจเปลี่ยนชื่อเบอร์โทรของผู้หญิงในโทรศัพท์ ทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน \"นายครับ\" \"อืม\" \"ถึงหน้าห้องแล้วครับ\" พอลสันเงยหน้าขึ้นเห็นบานประตู ก็แตะบัตรและเปิดเข้าไปข้างในก่อนจะรับสาย [....] \"....\" กลายเป็นฟังเสียงลมหายใจของกันและกัน แต่กลับไม่รู้สึกรำคาญสักนิด เขาค่อยๆ นั่งลงที่เก้าอี้ก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อย \"ทำไมยังไม่นอน\" เขาเอ่ยปากถาม [ฉัน...รอคุณอยู่] แค่ได้รู้ว่าเธอรอเขา ก็ทำให้หัวใจได้รับความอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน การได้รับรู้ว่ามีใครสักคนรอให้เขาโทรหามันเป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เอง \"คิดถึงผมหรือเปล่า\" [...คุณก็รู้คำตอบอยู่แล้ว] \"แต่ผมอยากได้ยินคุณพูด\" เขาได้ยินเสียงถอนหายใจแผ่วเบา คล้ายเธอกำลังทำใจ [คิด...คิดถึง...ค่ะ] เสียงเธอมันก้องและเบาจนเขาแทบไม่ได้ยิน \"คุณอยู่ในห้องน้ำ? \" [รู้...รู้ได้ยังไงคะ] \"เสียงเบาแล้วยังสะท้อนอีกจะไม่รู้ได้ยังไง แล้วทำไมต้องทำเหมือนแอบคุยกันด้วย\" [ก็...ก็...จันทร์เจ้าอยู่ในห้อง] \"คุณกลัวอะไร เพื่อนคุณก็รู้แล้วว่าเราคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ\" [...] \"ที่รัก...\" [คุณ...จะนอนหรือยังคะ] เขารู้ว่าเธออายที่จะคุยต่อหน้าเพื่อนสาว ถึงได้เลือกจะเปลี่ยนเรื่องให้เขาเลิกถาม \"คุยเรื่องโครงการกับพอร์ชสักพักก็จะนอน\" [ดูแลตัวเองด้วยนะคะ] \"อย่าลืมข้อตกลงของเรานะ\" [หมายถึง...อะไรคะ] \"ห้ามเจอกับไลม์\" [ถ้าฉันบังเอิญล่ะ] \"จะยังไงก็ช่าง เจอกันเมื่อไหร่กลับไปคุณจะโดนดีแน่\" [งั้นถ้า ฉันไปเจอเขาแล้วคุณไม่รู้ล่ะ] \"ถ้าทำได้ก็ลองดู\" น้ำเสียงแสดงความข่มขู่อย่างชัดเจน มีเหรอที่เธอจะไม่รู้ [รู้แล้วค่ะ] \"ฝันดีครับ\" [ฝันดีเหมือนกันค่ะ] \"ผมชอบคุณ\" [...พูดบ่อยมันจะไม่ขลังนะคะ] \"ผมชอบคุณ ผมพูดกับคุณคนเดียว\" [...] \"รีบนอนล่ะ\" [คุณ...คุณก็อย่านอนดึกนะคะ] \"อื้อ\" [ฉันวางสายแล้วนะ] \"อื้อ\" พอลสันยังคงไม่มีท่าทีจะกดวาง จนเธอจำใจต้องกดปุ่มแดงเพื่อหยุดการสนทนาของคนสองคน แค่ได้ยินเสียงเพียงไม่กี่นาทีก็รู้สึกคิดถึง อยากกอดแล้ว... วันต่อมา เชนไปรับเรียวที่บ้านและพามาส่งที่บริษัทเหมือนปกติที่เคยทำ \"พี่ว่า ทำไมคุณพอลสันไม่พาหล่อนไปด้วย\" \"บางทีคุณพอลสันอาจจะไปกับแฟนเขาก็ได้ จะเอาหล่อนไปเป็นก้างขวางคอหรือ\" \"จริงด้วย สมน้ำหน้า\" “คุณพอร์ชกลับมาแล้ว พี่รู้หรือยัง” “จริงเหรอ!!” “ใช่ค่ะ แต่คงจะเดินทางไปคุยงานกับคุณพอลสันด้วยมั้งคะ” ขณะที่เรียวกำลังเดินไปที่โต๊ะทำงาน ระหว่างทางก็ได้ยินเสียงคนต่างพากันนินทาถึงเรื่องคุณพอร์ช \"คุณเรียวคะ\" \"ค่ะคุณลูน่า\" \"นี่เป็นเอกสารของแผนกบุคคลค่ะ เมื่อวานมีคนฝากฉันไว้ตอนคุณออกไปพอดี มีทั้งหมดห้าเล่มนะคะ\" ลูน่ายื่นแฟ้มส่งมาให้เรียว \"ขอบคุณค่ะ\" เรียวพยักหน้ารับก่อนจะเปิดดู ข้างในเป็นรายชื่อบุคคลที่เข้ามาสมัครเป็นพนักงานฝ่ายการตลาดของที่นี่\"ปกติรับพนักงานเข้าบริษัทกี่คนเหรอคะ\" \"ปีนี้ฝ่ายการตลาดรับแค่ 60 คนค่ะ ถ้ามีคนสอบสัมภาษณ์ผ่านมากกว่า 60 ก็อาจจะถูกส่งไปแผนกอื่นแทนค่ะ\" \"แล้วปีนี้ มีคนสมัครเข้ามากี่คนคะ\" \"1231 คนค่ะ\" \"...\" มันจะเยอะแยะอะไรขนาดนั้น แล้วรับแค่ 60 คน \"ตกใจที่เห็นคนสมัครเยอะใช่ไหมล่ะคะ\" \"ใช่ค่ะ คนสมัครเยอะมาก\" \"ปีที่แล้วมีมากกว่านี้อีกนะคะ\" \"จริงเหรอคะ!! \" \"ค่ะ คุณพอลสันเป็นคนลงไปสัมภาษณ์เองเพราะได้ข่าวว่ามีการรับส่วยใต้โต๊ะ\" ปัญหาของบริษัทใหญ่ต่อให้ผู้บริหารจะเก่งขนาดไหนก็ยังไม่สามารถควบคุมทุกคนได้อยู่ดี เรื่องรับเงินใต้โต๊ะ เธอได้ยินในข่าวบ่อย แก้ไม่ได้หรอกมันอยู่ที่คน \"แล้ว จับตัวได้ไหมคะ\" \"ไม่ทราบค่ะ ผู้บริหารปิดเรื่องนี้ไว้ คุณพอลสันก็ไม่ให้พูดถึงอีก\" \"ที่บริษัทมีปัญหาบ่อยไหมคะ\" \"ไม่นะคะ ส่วนใหญ่จะมีปัญหาที่ต่างประเทศ ที่ไทยแทบจะน้อยมากเพราะคุณพอลสันมีกฎการทำงานชัดเจน ผิดกฎก็โดนไล่ออกอย่างเดียว ว่าแต่ ทำไมคุณเรียวถึงไม่ไปกับคุณพอลสันเหรอคะ\" \"อ่อ...คุณเควินกลับมาแล้ว ฉันเลยไม่ต้องไปนะคะ\" \"แล้วคุณเรียว ยังได้ทำงานอยู่เหมือนเดิมใช่ไหมคะ\" \"ก็คงจะมั้งคะ\" เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะให้เธอไปทำอย่างอื่นแทนหรือเปล่า แต่ถ้าจะให้ไปจริงๆ ก็คงต้องยอม... พอลสันนอนได้สองชั่วโมงก็ต้องตื่นขึ้นมาคุยเรื่องโครงการกับพอร์ชต่อ การเปิดตลาดที่ฮ่องกงเป็นโครงการเรื่องโรงแรม ที่มีกาสิโนและผับ บาร์ด้วย เท่ากับต้องกลายเป็นคู่แข่งการตลาดของที่นี่ จึงต้องหาผู้ใหญ่ที่จะสามารถช่วยให้โครงการนี้มีผลสำเร็จมากขึ้น \"อาเหลียงบอกว่ายังไง\" \"เขาไปเบิกทางให้แล้ว เพียงแต่อยากรู้ข้อตกลงของเราว่าจะน่าพอใจหรือเปล่า\" \"นัดไว้กี่โมง\" \"เก้าโมง\" \"งั้นก็เตรียมตัวกันเลย\" \"เรื่องนี้เราเก็บเป็นความลับก็จริงแต่ผมมีความรู้สึกว่า ฝ่ายคาร์เตอร์ไม่น่าจะอยู่เฉยแน่\" เควินได้ยินพอร์ชพูดถึงเรื่องนี้ก็รีบตอบคำถามแทนเจ้านาย \"ฝ่ายนั้นยังอยู่ที่อเมริกา ไม่มีการเคลื่อนไหวครับ\" \"งั้น...การคุยเรื่องนี้คงไม่มีอะไรน่ากังวล...ใช่ไหม\" “…” พอลสันก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าทุกอย่างจะเป็นไปอย่างที่คิดหรือเปล่า แต่ก็พยายามเฝ้าระวังไว้ทุกทางแล้ว การที่ครอบครัวนั้นต้องการโจมตีเขาเพื่อให้ธุรกิจของตัวเองเข้ามาแทนที่ มันก็ไม่ง่ายนักหรอก... 12.51 น. ร้านราเมงข้างบริษัท “เขาชื่อพีม เป็นเพื่อนที่รู้จักในบริษัท” เรียวเอ่ย “สวัสดีค่ะ เราชื่อจันทร์เจ้า” จันทร์เจ้ายิ้มให้อย่างเป็นมิตร “สวัสดีครับ” ตอนที่เรียวกำลังจะเดินออกจากบริษัท เจอกับพีมเข้าพอดี เธอจึงชวนเขาไปทานข้าวด้วยกัน ซึ่งในมื้ออาหารก็มีจันทร์เจ้าร่วมโต๊ะอยู่ด้วย “พีมหน้าตาหล่อจัง” จันทร์เจ้าชม “ขอบคุณครับ” “ทำไมพีมถึงลงมากินข้าวคนเดียวล่ะ” เรียวถาม “พี่ในห้องทำงานเขาจะไปกินข้าวที่อื่นน่ะ พอดีเราต้องรีบกลับมาทำงานต่อ เลยจะหาอะไรกินแถวบริษัท” “อ๋อ ขยันจังเลยนะ” “ไม่หรอก พอดีเรายังทำไม่เสร็จน่ะ” “ทำงานหนักมากเลยเหรอ” จันทร์เบ้หน้า “ก็นิดหน่อย” “แกทำหน้าแบบนั้นทำไม มีอะไรหรือเปล่า” เรียวถามเพื่อนสนิทที่มีสีหน้าไม่ค่อยดี \"ฉันเพิ่งส่งใบสมัครเข้าบริษัทเจ้านายแกไปเอง\" \"!!?? \" “จันทร์เจ้า จะมาทำงานที่บริษัทเหรอ” พีมมีสีหน้าตกใจ \"ใช่ ส่งไปเมื่อวาน ก็ไม่คิดว่าจะได้หรอก เห็นใบประกาศในเน็ตเลยกะจะลองสมัครดู\" “อาจจะได้ก็ได้นะ เพราะปีนี้ฝ่ายการตลาดต้องการคนเยอะ” \"สู้กับคนเป็นพันเลยนะ\" \"ช่างเหอะ ฉันไปสมัครที่อื่นไว้เหมือนกัน ที่นี่ไม่ได้ก็ลองไปที่อื่นดู\" เรียวพยักหน้าเห็นด้วยกับจันทร์เจ้าก่อนจะมองนาฬิกาพลางถามไปด้วย \"อิ่มยัง\" \"เจ้านายไม่อยู่จะรีบกลับไปไหน\" “คุณพอลสันไม่อยู่เหรอ” “ใช่ คุณพอลสันไปต่างประเทศน่ะ แต่ก็ต้องทำงานตามเวลาไหมคะ\" \"งั้นแกกลับไปก่อนเลยก็ได้\" \"แล้วจะอยู่ทำอะไร\" \"กินดิ ฉันยังไม่อิ่มเลย\" \"งั้นแกเอาบัตรนี้ ให้พนักงานนะ ถือว่าฉันเลี้ยง\" เธอยื่นบัตรวีไอพีให้จันทร์เจ้า “นี่คือ…” พีมเอียงคอมองอย่างงุนงง เหมือนจะเคยเห็นบัตรนี้มาก่อน แต่นึกไม่ออก “บัตร VIP เราได้มาครั้งก่อน พีมนั่งกินไปก่อนก็ได้นะ เราขอไปก่อนนะ” เธอพูดจบจะรีบออกจากร้านไป ขณะที่เธอกำลังเดินเข้าบริษัท สายตาเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาทางนี้พอดี \"คุณอิงกาญจน์ใช่ไหมคะ” “…” รู้จักชื่อเธอได้ยังไง “ฉันมาหาคุณพอลสันค่ะ เขาอยู่หรือเปล่าคะ” \"เขาไปต่างประเทศค่ะ อาทิตย์หน้าถึงจะกลับ\" \"อ๋อ...ขอโทษที่มารบกวนค่ะ\" เธอก้มหน้า แสดงความผิดหวังออกมา ก่อนจะกลับหันหลังเดินออกไป วันต่อมา เชนมารับเรียวที่บ้านตอนเช้าเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ เขาไม่ได้พาเธอไปส่งที่บริษัท แต่กลับพาไปส่งที่โรงแรมของเธอแทน \"นายบอกว่าให้คุณกลับมาทำงานที่โรงแรมไปก่อน พอนายกลับมาแล้วค่อยไปทำหน้าที่เดิมครับ\" \"เขาบอกคุณแบบนั้นเหรอคะ\" ไม่เห็นบอกเธอสักคำ \"ครับ\" \"แล้วเรื่องเอกสารที่บริษัทล่ะคะ\" \"เรื่องนั้นผมจะจัดการเองครับ ตอนเย็นผมจะมารับตามเวลาปกตินะครับ\" \"ขอบคุณมากนะคะคุณเชน\" \"ด้วยความยินดีครับ\" เชนพูดจบ เรียวก็เปิดประตูลงจากรถเพื่อเข้ามาในโรงแรม นานแล้วที่เธอไม่ได้เข้ามาในโรงแรมตอนเช้าแบบนี้ พนักงานต้อนรับเมื่อเห็นเธอก็ส่งเสียง ’สวัสดีค่ะ คุณเรียว’ หรือไม่ก็ ’คุณเรียวสวยขึ้นนะคะ’ ส่วนพนักงานของคุณพอลสันที่เขาเคยส่งมาช่วยงาน เมื่อเจอเธอก็จะยิ้ม โน้มตัวอย่างนอบน้อมให้ เธอขึ้นมาถึงห้องทำงานข้างบนเจอเลขาน้ำนั่งอยู่หน้าห้องพอดี \"คุณเรียว!! \" \"ดีใจอะไรขนาดนั้นคะพี่น้ำ\" \"มาก็ดีแล้วค่ะ ตอนนี้โรงแรมของเราขึ้นหน้าหนึ่งในเวปรีวิวแล้วนะคะ\" พูดจบก็กุลีกุจอเอาไอแพดเข้ามาให้เธอดู \"มีคนประทับใจกับการบริการหลายคนเลยนะคะ\" ’ฉันพาแม่ไปพักที่โรงแรมอีเจ้น บริการดีมาก ห้องก็สะอาด ห้องน้ำสวยมาก มีกลิ่นหอมของดอกไม้ด้วย ไวไฟก็แรง อาหารก็ไม่แพง ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงจะปิดตัวลง ทั้งที่ดีขนาดนี้ เป็นกำลังใจให้นะคะ’ ’วันก่อนผมไปพักที่นี่กับแฟน จองล่วงหน้าสองวัน พนักงานต้อนรับดีมาก ผมอยากให้คะแนนความเอาใจใส่ สปาก็ดี สระว่ายน้ำก็สะอาด ไม่เหม็นกลิ่นคลอรีนด้วย ขอติเรื่องเดียว เรื่องที่จอดรถควรจะจัดให้เป็นระเบียบกว่านี้นะครับ’ ’ได้ข่าวว่าที่นี้ใกล้จะปิดแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังเปิดทำการอยู่อีกล่ะ’ ’ไปสัมมนาที่นี่มา อาหารอร่อยมากกกกกก ผู้ชายก็น่ามองเช่นกัน ไม่รู้ไปสรรหาพนักงานมาจากไหน’ ’ฉันว่าสาขานี้สู้สาขาที่อยู่แถวสีลมไม่ได้’ ’โรงแรม Red Blood ดีกว่าตั้งเยอะ’ บลาๆๆๆ แต่ก็ยังถือว่าเป็นผลตอบรับที่ดี \"ช่วงนี้รบกวนพี่น้ำแล้วนะคะ\" \"ไม่เลยค่ะ เกือบครึ่งโรงแรมก็เป็นพนักงานของคุณพอลสัน คนที่เราควรขอบคุณควรเป็นเขานะคะ\" ใช่ พี่น้ำพูดถูก เธอควรขอบคุณเขาที่เข้ามาดูแลทุกอย่าง ทั้งที่ยังไม่ได้ทำสัญญากับเธอเลยด้วยซ้ำ ไลม์นั่งอยู่ในห้องคุยโทรศัพท์กับพ่อในสาย [เรื่องอ้ายหนี่ ไปถึงไหนแล้ว] \"ผมกำลังพยายามอยู่\" [เราไม่มีเวลามากขนาดนั้น] \"ทราบแล้วครับ พ่อก็อย่าลืมข้อตกลงของเราก็แล้วกัน\" [ถ้าแกทำได้ ฉันจะให้] \"แล้วเรื่องพอลสัน\" [ฉันจะจัดการเอง แกอยู่ที่นั่นทำตามภารกิจไปก็แล้วกัน] \"ครับ\" ไลม์วางสายโทรศัพท์ก่อนจะยกมือขึ้นนวดขมับที่เต้นไม่หยุด สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือต้องทำตามที่สั่ง เมื่อเรื่องนี้จบเขาจะได้เป็นอิสระไม่ต้องทนฟังคำพูดมีอำนาจอะไรแบบนี้อีก \"คุณไลม์ครับ จะให้สั่งดอกไม้เหมือนเดิมไหมครับ\" \"อืม\" ครืด ครืด ครืด สายเรียกเข้า ’อิงกาญจน์’ \"สวัสดีครับ คุณอิงกาญจน์\" [คุณไลม์ พอจะมีเวลาไหมคะ] \"มีอะไรหรือเปล่าครับ\" [วันนี้ฉันเข้าโรงแรมค่ะ อยากจะขอเวลามาประชุมเรื่องโรงแรมในฐานะหุ้นส่วน] \"...\" [ถ้าคุณไม่ว่างก็ไม่เป็นอะไรนะคะ] \"ว่างครับ เดี๋ยวผมเข้าไป\" [โอเคค่ะ] เธอวางสายไป ไลม์ก็วางมือถือลงบนโต๊ะ \"คุณไลม์ครับ แล้วที่นัดกับคุณอ้ายหนี่\" \"ส่งดอกไม้ไป บอกว่าผมไม่ว่าง\" \"ได้ครับ\" เรียวรอไลม์อยู่ที่ห้องทำงานพลางดูเอกสารต่างๆ ที่เตรียมจะคุยกับเขาเรื่องโรงแรมไปด้วย ครืด ครืด ครืด ครืด \"ฮัลโหล\" [ทำอะไรอยู่] \"ฉันอยู่ที่โรงแรมค่ะ คุณทำอะไรอยู่ ทานอะไรหรือยัง\" [ผมกำลังรออาหารมาส่ง] \"ทำไมคุณไม่ให้ฉันอยู่ทำงานที่บริษัทแทนล่ะคะ\" [ผมไม่อยู่ แล้วคุณจะอยู่ทำไม] \"ไม่เห็นเกี่ยวเลย ฉันก็ไปทำงานตามปกตินะ\" [ถ้าผมไม่อยู่ คุณคงไปกินข้าวกับผู้ชายที่ชื่อพีม] \"...\" เขารู้ได้ยังไงว่าเธอเคยไปกินข้าวที่โรงอาหารกับคนชื่อพีม ทั้งที่เขาอยู่ข้ามประเทศเนี่ยนะ หูตาจะกว้างไกลเกินไปแล้ว \"คุณรู้ได้ยังไง\" [เรื่องคุณ ผมรู้หมดแหละ แต่แค่ไม่พูด] ก๊อก ก๊อก ก๊อก \"ผมกำลังคิดว่าจะโทรชวนคุณไปทานข้าวอยู่พอดีเลยครับ คุณอิงกาญจน์\" \"...\" [!!] ---EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ ทั้ง 2 เล่ม เสร็จสมบูรณ์แล้วนะคะ เล่ม 1 จำนวน 737 หน้า ราคา 279 บาท เล่ม 2 จำนวน 878 หน้า ราคา 395 บาท #เนื้อหาใน EBOOK จะแตกต่างจากในเว็บเยอะพอสมควร เพราะเพิ่มบทหลายบทเข้ามาให้เนื้อเรื่องมันมีละเอียดมากขึ้น มีตอนพิเศษที่จะทำให้คุณพบกับความน่ารักของพระเอกและนางเอก