已经是第一章了
ตอนที่42 มีคนตาย....
C h a p t e r 42
พอลสันขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินเสียงผู้ชายตะโกนขึ้นมาในสาย โทรศัพท์ถูกกำแน่น พร้อมกับลมหายใจหนักหน่วง
เรียวตาโต ไม่นึกว่าคุณไลม์จะส่งเสียงดังขนาดนี้ เธอได้แต่นิ่งเงียบ นึกถึงเรื่องที่เคยพูดตกลงกับเขาไว้ช่วงก่อนไปต่างประเทศ
[ใคร คุณอยู่กับใคร] เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น
\"ฉัน ขอคุยธุระก่อนนะคะ ไว้ค่อยคุยกัน\"
[อิง!! ...] พอลสันตะโกนเรียกชื่อเธอ ยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกตัดสายทิ้งอย่างไร้เยื่อใย
เธอลืมไปได้ยังไงว่าเคยตกลงกับเขาไว้ มัวแต่คิดถึงแต่เรื่องงานจนลืมไปเลย
\"ขอโทษครับ ผมไม่คิดว่าคุณกำลังคุยธุระอยู่\"
\"ไม่เป็นไรค่ะ เชิญนั่งก่อน” เรียวผายมือให้ไลม์นั่งที่เก้าอี้ ก่อนจะหยิบเอกสารแล้วยื่นให้เขาดู “ฉันวางแผนเรื่องนี้ไว้อยากให้คุณลองดูก่อน จากนั้นฉันจะได้ตัดสินใจทำ\"
เรียวไม่รอให้เสียเวลาก็เริ่มพูดถึงเรื่องแผนการที่เธอตั้งใจจะทำขึ้นในโรงแรม...
12.31 น.
เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานมากสำหรับการคุยเรื่องธุรกิจ จนไม่รู้ว่าเลยเวลามากี่ชั่วโมงแล้ว
\"เที่ยงแล้ว ไปกินข้าวกันไหมครับ\"
\"ฉันติดอาหารมื้อหนึ่งของคุณอยู่ คุณอยากทานอะไรคะ\"
\"ผม...อยากกินบาร์บีคิวครับ\"
\"เอางั้นก็ได้\" เธอลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะ เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ มีสายเรียกเข้าทั้งหมด 67 สายของเจ้านายเธอเองและยังมีข้อความอื่นอีก...
’รับสาย!!! ’
’อิงกาญจน์!! ’
’คุณกำลังยั่วโมโหผมใช่ไหม!! ’
’กลับไปเมื่อไหร่อย่าคิดว่าจะรอด!! ’
’รับสายเดี๋ยวนี้!! ’
’ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง รับสายผมสิ’
’ไม่โกรธคุณก็แล้วกัน’
’ที่รัก รับสายผมสิ’
’อิงกาญจน์!! ’
เธอยืนขำ กับข้อความของเขานับสิบ เขาดูเหมือนคนอารมณ์แปรปรวนและกำลังทะเลาะกับตัวเอง ไม่ได้ดูน่ากลัวเหมือนตอนเผชิญหน้าใกล้ๆ ดูน่ารักดี
เรียวเก็บโทรศัพท์แล้วเดินออกมาข้างนอกห้อง ก็เจอผู้ชายที่ไม่คิดว่าจะมาเจอที่นี่
\"คุณเชน มาทำอะไรคะ\"
\"นายให้ผมมาคอยตามคุณครับ เผื่อมีงานอะไรที่อยากจะให้ช่วย\"
\"...\" เขากำลังให้คนจับตาดูเธอต่างหาก ร้ายไม่เบาเลยนะคุณพอลสัน
______________________
\"สวย แกช่วยเอารูปนี้ไปให้นักข่าวทีได้ไหม\" จีนยื่นรูปในซองสีน้ำตาลส่งให้เพื่อน
\"นี่มัน...นี่มันอีแสบนี่นา!! แกเอารูปพวกนี้มาจากไหน\"
\"เอามาจากไหนไม่สำคัญหรอก สำคัญที่ว่าแกต้องเอารูปพวกนี้ไปให้นักข่าว\" สวยคิ้วขมวดพยายามเพ่งมองดูในรูป
\"ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า\"
\"ก็คงเป็นใครสักคนนั่นแหละ\" ว่าแต่...จีนรู้จักเรียวได้ยังไง
\"เดี๋ยวนะจีน...แกรู้จักอีแสบได้ยังไง\"
\"หมายถึงอิงกาญจน์ใช่ไหม\"
\"อืม\"
\"เธอแย่งผู้ชายของฉันไป\"
\"อะไรนะ!! นังนี่แย่งแฟนแกเหรอ...ร้ายใช่เล่น ดีนะที่ฉันแย่งนิวมาได้ แต่ยังไงฉันก็จะไม่มีวันให้มันมาแย่งแฟนแกเด็ดขาด!! \" พูดไปด้วยพร้อมทำสีหน้าขึงขังจริงจังด้วยความโมโห
\"งั้นแกก็ต้องช่วยฉัน เอารูปพวกนี้ไปให้นักข่าวที\" สวยยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
\"ฉันว่ามันเบาไป\" จีนเลิกคิ้วข้างหนึ่งอย่างสนใจที่เห็นเพื่อนสาวเริ่มออกความคิดเห็น \"เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง จะเอาให้ชื่อเสียงป่นปี้ไปเลย\"
_____________________
เรียวพาไลม์มากินอาหารที่ร้านบาร์บีคิวในห้าง โดยมีเชนและลูกน้องยืนอยู่ข้างกายไม่ห่างแม้สักวินาทีเดียว ไม่ว่าเธอจะพูดยังไงคนเหล่านั้นก็จะยืนนิ่งแล้วก็จ้องมองคุณไลม์จนแทบจะกินเลือดกินเนื้อ
\"พอลสันคงจะหวงคุณมากเลยนะครับ\"
\"อย่าแซวเลยค่ะ ขอโทษด้วยนะคะถ้าทำให้อึดอัด\"
\"ไม่เป็นไรครับ ดูพวกคุณสองคนจะไปด้วยกันได้ดีนะครับ\"
\"ค่ะ...ก็คงดี\"
\"เขาดีกับคุณหรือเปล่า\"
\"ดีค่ะ...เขาดีกับฉันมาก ทำตัวไม่ให้ฉันกังวล พยายามจะเอาใจ แถมบางครั้งเขาก็ยังชอบทำตัวเป็นเด็ก\"
\"คุณคงชอบเขามากเลยใช่ไหมครับ\" เรียวเงยหน้ามองผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เขารู้ได้ยังไงว่าเธอชอบคุณพอลสันมากแค่ไหน หรือเธอแสดงอาการมากเกินไป...\"ไม่ต้องเดาไปหรอกครับ ก็แค่ดูจากสภาพแวดล้อมตอนนี้ ก็พอจะเดาได้\"
\"ยังไงคะ\"
\"ก็คุณไม่โกรธที่เขาเข้ามายุ่งวุ่นวายแบบนี้\" พูดจบก็ยื่นนิ้วชี้ไปข้างหลังของเธอที่เชนยืนอยู่ \"แถมเมื่อกี้ตอนผมบอกว่า ดูพวกคุณสองคนจะไปด้วยกันได้ดี คุณก็เผลอยิ้มออกมาด้วย\"
อะ...อะไรนะ เธอยิ้มเหรอ...
เรียวยกมือขึ้นจับใบหน้าตัวเองโดยอัตโนมัติ
\"คุณ...มั่ว\"
\"น่าจะมีกระจกให้คุณส่องดูตัวเอง ว่ามีความสุขแค่ไหนเวลาที่พูดถึงเขา\"
เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตัวเองเป็นยังไงเวลาพูดถึงคุณพอลสันจนกระทั่งมีคนทักขึ้นมา ก็พอจะรู้ตัวเองว่าความรู้สึกที่มีให้เขามันคงมากเกินกว่าที่จะกำหนดได้แล้ว
แต่ในเมื่อตอนนี้เธอยังมีความสุขอยู่ ก็อย่าไปคิดเรื่องไร้สาระในอนาคตเลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
\"ฉันชอบเขาค่ะ อาจจะชอบมากกว่าที่คิดด้วยซ้ำ\"
\"ทั้งที่คุณก็รู้ว่าเขาเป็นคนยังไงนะเหรอ\"
\"คนเรามันเปลี่ยนกันได้นะคะ\"
\"แล้วคิดว่าเขาจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อคุณไหมครับ\"
\"ฉันหวังว่าเขาจะเปลี่ยน...คุณคีบหมูสักทีเถอะมันไหม้หมดแล้ว\" น้ำเสียงกับสายตาจริงจังของเธอ ทำให้ไลม์เผลอยิ้มออกมาก่อนจะใช้ตะเกียบคีบหมูที่ไหม้ทิ้ง และคีบหมูที่สุกพอดีมาวางใส่จานของเธอ
\"คุณไม่ต้องเอามาให้ฉันก็ได้ค่ะ\"
\"ถือว่าเป็นน้ำใจจากหุ้นส่วนก็แล้วกันครับ\" เรียวพยักหน้าตอบรับก่อนจะกินหมูและผักเข้าไป สักพักก็เริ่มเปิดปากอีกครั้ง
\"คุณไลม์ คุณมีโอกาสไปเที่ยวที่ไหนบ้างหรือยังคะ\"
\"ยัง ผมยังไม่ได้ไปไหนเลย\"
\"มาอยู่เกือบเดือนแล้วนะ คุณยังไม่ได้ไปไหนเลยเหรอ\"
\"ผม…ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี\"
\"ไว้ว่างๆ ฉันจะพาไปไหว้พระดีไหมคะ\"
\"คุณมีเวลาว่างให้ผมด้วยเหรอครับ ดูสิ\" ไลม์พยักพเยิดไปทางด้านหลังของเธอ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา \"มีพวกเขาไปด้วยไม่สนุกหรอก\"
\"อืม...ก็จริง...งั้นก็ไปด้วยกันเลยดีไหมคะ\" มือที่กำลังตักกะหล่ำปลีหยุดชะงักกลางอากาศ
\"หมายถึง...คุณ...ผม...แล้วก็พอลสัน? \"
\"ใช่ค่ะ พวกคุณน่าจะเจอกันบ้างเพราะในอนาคตก็ต้องเป็นหุ้นส่วนกับฉันเหมือนกัน\"
\"...เรื่องนี้คุณน่าจะลองถามผู้ชายของคุณดูดีกว่า ว่าอยากจะเจอผมหรือเปล่า\"
\"ช่วยบอกได้ไหมคะ ว่าพวกคุณสองคนบาดหมางอะไรกันมาก่อน\"
\"...\"
ล็อบบี้โรงแรม
\"ฉันมาหาเจ้าของโรงแรม\"
\"ไม่ทราบว่าได้นัดไว้หรือเปล่าคะ\"
\"เปล่า แค่บอกว่าฉันเป็นเพื่อนเก่าของเธอก็พอ\"
\"รอสักครู่นะคะ\" สวยยืนดูเล็บของตัวเองที่เพิ่งไปทำมาใหม่สักพัก \"ขอโทษด้วยค่ะ คุณอิงกาญจน์บอกว่าไม่ให้พบค่ะ\"
\"อะไรกัน!! เป็นผู้บริหารทำตัวแบบนี้หรือไง!! รีบไปพาเธอลงมาหาฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!! \"
\"ขอโทษด้วยค่ะ\"
\"ยัยบ้า!! ปล่อยฉันนะ!! ไอ้พวกคนบ้า!! \" ชายชุดดำเข้ามาลากหญิงสาวออกไปข้างนอกโรงแรมอย่างทุลักทุเล \"พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร!! ฉันจะจับพวกแกทุกคน!! \" สวยถูกผลักจนเซ พยายามทรงตัวสักพักก็จะเดินเข้าไปในโรงแรมอีกครั้งแต่ถูกขวางไว้ \"ไอ้พวกบ้า!! อิงกาญจน์!! ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!! \"
\"สวย!! \" เสียงตะโกนของผู้ชายคนหนึ่งทำให้เธอหันไปมอง
\"นิว..หึ หายไปไหนมา กว่าจะโผล่หัวมาได้ แล้วมาทำอะไรที่นี่!! \"
\"หยุดแหกปากแล้วกลับบ้าน!! \"
\"ไม่กลับ!! แกแอบมาหาอีแสบใช่ไหม!! เลวมาก คนเลวคนชั่ว!! \" หญิงสาวใช้มือทุบตีไปที่หน้าอกของชายหนุ่ม จนเขาต้องยกมือขึ้นมาจับข้อมือเธอไว้แล้วสะบัดออก
\"เฮ้ย!! น่ารำคาญ!! \" เขาพูดจบก็หันหลังเดินจากไปทันที
\"กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!! \"
___________________
ครืด ครืด ครืด ครืด
“ครับพ่อ”
[จะกลับมาเมื่อไหร่ แม่บ่นอยู่ทุกวัน]
“ผมตั้งใจว่าจะกลับเดือนหน้า”
[นานไป สิ้นเดือนก็กลับมาได้แล้ว พ่อจะได้มีคนช่วยงาน]
“ก็ได้ครับ”
[กินอะไรหรือยัง]
“เรียบร้อยแล้วครับ บอกแม่ด้วยนะครับ ว่าผมคิดถึง”
[โอเค ดูแลตัวเองด้วยนะ]
“ครับ”
เธียเตอร์วางสายจากพ่อ จากนั้นก็หันไปมองเพื่อนหนุ่มที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้านข้าง
“พ่อให้แกกลับเหรอ”
“อืม”
“สิ้นเดือนนี้สินะ”
“อืม”
“ไม่เห็นต้องหน้าหงอยเลย ยังไงฉันก็กะว่าจะหางานทำอยู่แล้ว คงไม่รบกวนแกนานนักหรอก” ใครเขาเป็นห่วงเรื่องนั้นกัน เขาเป็นห่วงว่าชีตาร์จะเอาแต่กินเหล้าเมาไม่ดูแลตัวเองต่างหาก
เฮ้อ…
“ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น”
“แล้วเป็นอะไร”
“เปล่า ช่างมันเถอะ เก็บกระป๋องเบียร์ไปทิ้งด้วยนะ”
“…” เธียเตอร์ลุกขึ้นแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอน ทิ้งชีตาร์ไว้ข้างนอกอย่างไม่รู้อะไรเลย
21.12 น.
G ผับ
จันทร์เจ้ากระซิบข้างหูเรียวพร้อมป้องหูให้ได้ยินชัดๆ
\"เธียมันเป็นไรวะ ตั้งแต่มาที่ร้านก็กินเอากินเอา เหมือนอึดอัดอะไรมา\"
\"ถ้ามันเมาใครจะพาไปส่งโรงแรม\" เรียวส่ายหน้าแล้วก้มหน้ามองนาฬิกา \"ดึกแล้วนะ กลับกันเหอะ\"
\"กลัวคุณพอลสันจะโกรธหรือไง\"
\"บ้า!! \"
\"ฉันจะกลับอเมริกาอาทิตย์หน้า\" เสียงของเธียเตอร์ทำให้หญิงสาวสองคนหันหน้าไปมองแบบงงๆ \"คิดว่าจะไม่กลับมาอีกแล้ว\"
\"เธียเตอร์...\"
\"เกิดอะไรขึ้นกันแน่\" เรียวมองดูชายหนุ่มที่กำลังนวดขมับตัวเอง คล้ายกำลังคิดเรื่องอะไรบางอย่างอยู่
\"ไม่มีอะไร แค่จะกลับไปช่วยงานที่โรงพยาบาลน่ะ\" จะได้กลับไปหาครอบครัว ก็ควรจะรู้สึกดีใจไม่ใช่เหรอ แต่ดูเธียเตอร์ไม่เหมือนคนมีความสุขเลยสักนิดเดียว
\"ขอนั่งด้วยคนสิ\" หญิงสองชายหนึ่งหันไปมองผู้หญิงคนใหม่ที่กำลังนั่งเป็นแขกไม่ได้รับเชิญ \"หวัดดี อีแสบ\"
\"เหอะ โลกกลมดีเนอะ\" จันทร์เจ้าเบ้ปากมองบน
\"ก็อาจจะกลมมั้ง\"
\"รู้จักกันเหรอ ถึงมานั่งโต๊ะคนอื่นแบบหน้าด้านๆ \" เรียวถาม
\"แค่อยากจะมาคุยด้วยนิดหน่อยเท่านั้นเอง\"
\"มีอะไร\"
\"แก...แย่งแฟนเพื่อนของฉัน\"
\"...\" แย่งแฟน? อะไร หมายถึงใคร
\"สวย ช่วยไปนั่งไกลๆ หน่อยได้ไหม เหม็นกลิ่นน้ำหอม\" จันทร์เจ้ายกมือปิดจมูกพลางทำสีหน้ารังเกียจ
\"ใครใช้ให้แกมาดมล่ะ ยัยจันทร์เน่า\"
\"ปากแบบนี้ถามจริงมีหมากี่ตัว\"
\"น้อยกว่าแกก็แล้วกัน\"
\"จันทร์เจ้า อย่าไปเถียงด้วยเลย เปลืองน้ำลาย\" จันทร์เจ้ากำลังอ้าปาก เธียเตอร์ก็พูดแทรกออกมาก่อน
\"ฉันแค่จะมาคุยกับอีแสบคนเดียว จะให้คุยตรงนี้หรือจะตามไปคุยข้างใน\"
“…” เรียวจ้องมองแววตาของหญิงสาวตรงหน้า รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คล้ายกับจะมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้น
\"จะเอายังไง ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน\"
\"เอาสิ เดินนำไปเลย\"
\"ดี!! \" จันทร์เจ้ายกมือขึ้นจับแขนเพื่อนไว้พลางมองด้วยสีหน้าเป็นห่วง
\"เรียว ฉันไปด้วย\"
\"ไม่ต้อง แกนั่งอยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันมา\" เรียวเดินตามสวยออกไปโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องมองเธออยู่ตั้งนานแล้ว
สวยพาเดินเข้าไปข้างในของผับ มีห้องข้างในหลายสิบห้องสำหรับคนที่ต้องการค้างคืนที่นี่ สวยเปิดประตูเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง เรียวก็เดินตามเข้าไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
ปัง!
ประตูถูกปิดลงเสียงดังจนเธอต้องเหลียวหลังมามอง
\"มีอะไร ทำไมต้องคุยกันลึกลับแบบนี้ด้วย\"
\"ก็แค่อยากจะคุยอะไรนิดหน่อย\" เรียวหันกลับมามองผู้หญิงตรงหน้าก่อนจะกอดอก
\"ว่ามา\"
\"แกแย่งแฟนเพื่อนฉัน!! \"
\"เพื่อนแกคนไหน ฉันไม่เคยเห็นแกมีเพื่อนสักคนเลยนะตอนเรียนมหาลัยน่ะ\"
\"เหอะ พูดดีไปเถอะ ตัวเองไม่ชอบให้คนอื่นแย่งแฟนแต่กลับมาแย่งเสียเอง หน้าด้าน!! \"
\"วันนี้ไปกินรังแตนที่ไหนมาจ๊ะ พูดจารุนแรงดีจัง\"
\"เพราะแกมายุ่งกับแฟนเพื่อนฉัน วันนี้ฉันจะมาเอาคืน\"
\"ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเพื่อนแกคนไหน แล้วฉันไปยุ่งกับใคร\" สวยแสยะยิ้มก่อนจะเดินมาข้างหน้าสองก้าว
\"เพื่อนฉันชื่อจีน แกคงเคยได้ยิน\"
จีน? ใครวะ
\"ใคร\"
\"จีนเป็นผู้หญิงของคุณพอลสัน\"
\"…”
\"จำได้แล้วสินะ พวกเขากำลังจะไปได้ดี จนมีแกเข้ามาแทรก\" นี่มันเป็นเรื่องตลกอะไร เหมือนกำลังนั่งดูละครหลังข่าวเลย
\"ถามจริง? แกเชื่อ? \"
\"เหอะ หน้าหนาดีนะอีแสบ ถึงว่าทำไมวันนั้นที่โรงพักเขาถึงให้คนในบริษัท Red Blood มาช่วยจัดการแทน ที่แท้ก็คงเสียตัวไปแล้วสิท่า\"
\"ปากแกมันน่าตบดีนะสวย\"
\"เอาเลย!! แกมันมั่ว ขนาดยุ่งกับคุณพอลสันแล้วยังไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นไม่เลือกหน้า วันนี้ฉันจะให้แกได้รู้ว่าการยุ่งกับของของคนอื่นมันจะเจอจุดจบยังไง\"
ขณะที่เรียวกำลังจะตั้งท่าเข้าไปกระชากหัวหญิงสาวตรงหน้า ก็มีผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ เปลือยท่อนบน เดินออกมาจากห้องน้ำ...สามคน...
เริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยแล้วนะ
\"มีอะไร ก็ค่อยๆ คุยกันดีกว่านะ ฉันไม่ชอบใช้กำลังกับผู้ชาย\"
\"กลัวอะไร แค่สวิงสามคนเอง\" คำพูดของหญิงสาวตรงหน้าทำให้เรียวถลึงตาโตด้วยความโกรธ
\"สวย!! มันจะเกินไปแล้วนะ!! \"
\"จับตัวมันไว้!! \"
พอลสันนั่งเอนหลังอยู่ที่หัวเตียง หัวใจเต้นเร็วอย่างบอกไม่ถูก มีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ได้แต่กดสายโทรออก
ตืด ตืด
เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...
เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...
เขามีความรู้สึกไม่ค่อยดี เหมือนมีเรื่องอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับเธอ
\"นายจะนอนหรือยังครับ\"
\"โทรหาเชน บอกให้เชนไปที่คอนโดเรียว ถ้าเจอตัวแล้วก็ให้ส่งข่าวมาบอกฉัน\"
\"ครับ\"
1 ชั่วโมงผ่านไป
\"เธียเตอร์ เรียวไปนานแล้วนะ เอาไงดีวะ\"
\"เมื่อกี้มันไปทางไหน\"
\"ข้างในโน้น แล้วก็หายไปเลย มันมืด ฉันมองไม่ค่อยเห็น\"
\"ไปตามมันกัน\" เธียเตอร์พูดจบก็พยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นและจับไหล่จันทร์เจ้าไว้กันล้ม ก่อนจะเดิน ไปตามทางที่เห็นเรียวเดินไป
\"กรี๊ด!! \"
\"ว้าย!! \"
\"อร๊าย!! \"
เสียงคนเอะอะโวยวายจนจันทร์เจ้ากับเธียเตอร์ต้องเร่งฝีเท้าเพื่อเดินเข้าไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอรีบฝ่าวงล้อมของคนที่ยืนมุงกันอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง พื้นด้านหน้ามีรอยน้ำสีแดงคล้ายเลือดเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด
\"มีคนตาย!! \" เสียงตะโกนของใครคนหนึ่งดังขึ้น จันทร์เจ้าพยายามเพ่งสายตามองไปข้างในห้อง...
\"เรียว!! \"
----EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ ทั้ง 2 เล่ม เสร็จสมบูรณ์แล้วนะคะ จะลงให้อ่านเล่ม1ค่ะ
เล่ม 2 จำนวน 878 หน้า ราคา 395 บาท
#เนื้อหาใน EBOOK จะแตกต่างจากในเว็บเยอะพอสมควร
เพราะเพิ่มบทหลายบทเข้ามาให้เนื้อเรื่องมันมีละเอียดมากขึ้น
มีตอนพิเศษที่จะทำให้คุณพบกับความน่ารักของพระเอกและนางเอก
已经是最新一章了
加载中
