ตอนที่45 ผู้ชายคนนั้น

C h a p t e r 45 \"สวย!! \" เสียงเรียกพร้อมประตูที่ถูกเปิดเข้ามา ทำให้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ \"มาแล้วเหรอ\" \"ทำอะไร!! \" \"ก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือไง\" เรียวใช้จังหวะที่ผู้ชายสามคนตัวใหญ่ให้ความสนใจกับผู้ชายที่มาใหม่รีบผลักคนพวกนั้นออกแล้วก็ลุกขึ้นวิ่งไปที่ประตู รู้ทั้งรู้ว่ายังไงก็คงไปไม่ถึง... ปึก! แล้วก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างตีเข้าที่ท้ายทอยจนล้มลงไปนอนบนพื้น สายตาโฟกัสไม่ได้เพราะมึนงงจากแรงกระแทก เธอจำไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรต่อจากนั้น... จำไม่ได้หรือไม่อยากจะจำก็ไม่รู้ ปัจจุบัน \"แล้วต่อจากนั้นล่ะ น้องจำอะไรไม่ได้แล้วเหรอ\" \"ตอนนั้น รู้สึกแค่ว่าเจ็บมาก มันมึนไปหมด จำไม่ได้แล้วค่ะว่าได้ยินอะไรบ้าง...\" เรียวเอียงคอเพราะได้ยินเสียงในสมอง น้ำเสียงที่ดูคุ้นเคย เหมือนได้ยินที่ไหนมาก่อน \"ไว้นึกออกแล้วก็ค่อยมาบอกก็ได้ค่ะ น้องกับผู้ตายเป็นอะไรกันคะ\" \"เป็น...\" เพื่อนก็ไม่ใช่ คนรู้จักก็ยากจะเป็น จะบอกว่ายังไงดี \"คนที่รู้จักในมหาลัยค่ะ\" \"พวกน้องเคยมีปัญหากันมาก่อนหรือเปล่า\" ปัญหาของเธอกับสวยมีมาตั้งนานแล้ว มันเป็นเรื่องไร้สาระของผู้หญิงที่คอยเขม่นกัน แล้วยังมีปัญหาในเรื่องของแฟนเก่าอีก... \"มันเป็นเรื่องตั้งแต่สมัยเรียนค่ะ เรารู้จักกันเพราะเรียนคณะเดียวกัน\" \"แค่นั้นเหรอคะ? \" เรียวมองแววตาของตำรวจสาวที่จ้องมองเธอเหมือนต้องการคำตอบอะไรบางอย่าง ก็รู้สึกเสียวสันหลัง เธอรู้อะไรมาหรือเปล่าถึงมาเค้นถามแบบนี้ \"คุณตำรวจ อยากรู้อะไรก็ถามมาเถอะค่ะ\" เรียวไม่อยากพูดถึงเรื่องเก่าๆ เพราะมันยาวจนเล่าไม่หมด ให้ถามเฉพาะเจาะจงเป็นเรื่องเรื่องไปมันคงดีกว่านี้ \"แฟนของผู้ตายเคยเป็นแฟนน้องมาก่อน ใช่ไหมคะ\" \"ค่ะ\" \"บอกได้ไหมคะ ว่าเรื่องที่ทะเลาะกันในวันที่เกิดเหตุเริ่มต้นมาจากเรื่องนี้\" “…” มันปนกันไปหมดจนไม่รู้ว่าเป็นเรื่องไหนบ้าง วันนั้นสวยบอกว่าอยากจะแก้แค้นให้เพื่อนของเธอที่ชื่อจีน แล้วก็มีเรื่องส่วนตัวด้วย แล้วเรื่องไหนเป็นประเด็นหลักกันล่ะ \"เวลาที่น้องทั้งสองคนทะเลาะกัน มีชั่ววูบหนึ่งที่อยากจะทำร้ายผู้ตายไหมคะ? \" \"หมาย...หมายความว่าไงคะ\" \"เรื่องของน้องมันเป็นแรงจูงใจในการทำร้ายกันได้\" \"ฉันไม่ได้ทำร้ายสวย คลิปวิดีโอที่สวยถ่ายไว้พวกคุณไม่ได้ดูกันเหรอ กล้องวงจรปิดข้างนอกห้องอีก\" \"ไม่มีโทรศัพท์ของผู้ตาย มีแต่โทรศัพท์ของน้องที่ตกอยู่ ส่วนกล้องวงจรปิดใช้งานไม่ได้ 1 ตัว อีกสองตัวถูกใครเอาไปแล้ว...\" \"เป็นไปไม่ได้ ก็ในเมื่อ...\" ในเมื่อโทรศัพท์ของสวยถูกใครคนหนึ่งหยิบไป เธอจำได้ว่ามีใครสักคนหยิบไป... \"ที่พี่ถาม เพราะต้องการข้อมูลเฉยๆ ไม่ได้จะกล่าวหาอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องกลัวนะ...แล้วใครพาน้องออกมาจากที่เกิดเหตุ\" ก๊อก ก๊อก ก๊อก \"หมวดครับ ผู้กำกับต้องการคุยด้วยครับ\" ตำรวจหญิงที่นั่งอยู่ถึงกับหน้าเสีย พยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วหันมามองเธอ \"ถ้าต้องการข้อมูลเพิ่มเติมทางเราจะติดต่อไป ระยะเวลานี้ไม่อนุญาตให้ออกนอกประเทศนะคะ\" เรียวพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามตำรวจหญิงออกไป เธอก้มหน้ามองมือที่กำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ เลือดที่เคยแห้งไปแล้ว ตอนนี้แผลกำลังจะปริแตกอีกครั้ง โทรศัพท์ของสวยหายไป กล้องวงจรปิดก็ไม่มี เหลือแต่ลายนิ้วมือบนอาวุธที่ใช้สังหารกับผลการชันสูตรเท่านั้นที่จะยืนยันความบริสุทธิ์ของเธอได้ ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเลย ร่างกายเริ่มร้อน เหงื่อขึ้นที่หน้าผากและหลังจนเปียกชื้นไปหมด จู่ๆ ก็มีฝ่ามือหนาของใครคนหนึ่งเอื้อมมาจับมือที่สั่นเทาของเธอไว้ ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในร่างกายทำให้รู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก กลิ่นกายที่คุ้นเคยทำให้เรียวเงยหน้าขึ้นไปมอง \"ไม่ต้องกลัว ผมอยู่ที่นี่แล้ว\" น้ำเสียงทุ้มต่ำเจือปนไปด้วยความห่วงใยของเขา ทำให้หัวใจที่สั่นไหวเพราะความกลัวถูกแทนที่ด้วยความคิดถึงโหยหา อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าไม่เจอเขาแค่ไม่กี่วัน มันช่างอ้างว้างเหลือเกิน ไม่มีอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกสบายใจได้นอกจากเห็นหน้าเขาเท่านั้น “…” \"ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ผมรู้ว่าคุณไม่ผิด\" ทั้งที่เขายังไม่เคยฟังเรื่องราวจากปากเธอด้วยซ้ำแต่กลับเชื่อใจเธอ... เรียวโถมตัวเข้าสู่อ้อมกอดเขาผู้ชายตรงหน้าก่อนจะร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เขาคือคนเดียวจริงๆ ที่เป็นที่พึ่งให้เธอได้ นึกไม่ออกเหมือนกันถ้าเธอโดนฉีดยาไอซ์เข้าตัวจริงๆ เขาจะยังอยู่ตรงนี้อีกหรือเปล่า จะยังอยู่เคียงข้างเธออีกไหม...ไม่รู้จริงๆ \"คุณพอลสัน...\" น้ำเสียงอู้อี้พูดอะไรบางอย่าง ถึงจะฟังไม่ออกแต่ก็รับรู้ได้ว่าเธอกำลังเรียกชื่อเขาอยู่ “ผมอยู่ตรงนี้” พอลสันยกยิ้มอย่างพอใจ เขาชอบที่เธอรู้จักที่จะพึ่งพาเขา ไม่ใช่คิดแต่จะพึ่งพาตัวเองอย่างเดียว เรื่องนี้มันหนักเกินไป จากที่เชนเล่าให้ฟัง ไม่ใช่แค่เรื่องคนธรรมดา แต่มันโยงถึงผู้ใหญ่ที่มีชื่อเสียงอื่นอีกด้วย เขาสาบานเลยว่าไม่ว่าใครก็ตามทำให้เธอเดือดร้อน เขาจะเล่นงานให้ไม่มีที่ยืนอีกเลยในโลกใบนี้ ไม่ว่ามันจะเป็นใคร... ในรถ บรรยากาศในรถ เงียบเชียบจนได้ยินเสียงแอร์ทำงาน มือของเธอยังถูกบีบแน่นรวมถึงมีนิ้วโป้งสากๆ ของเขาลูบไล้ไปมาอยู่ตลอดเวลา ตอนแรกก็รู้สึกดีใจ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกอึดอัด กลัวว่าเขาจะตะคอกใส่หรือกำลังไม่พอใจ... \"ทำไมไม่โทรไปบอกผม\" นั่นคือประโยคแรกที่เขาพูดขึ้นหลังจากที่เราเข้ามานั่งในรถ \"ทำไมไม่โทรบอกว่าเกิดอะไรขึ้น\" “…” เรียวไม่กล้าสบตาเขาเพราะกลัวตัวเองจะรู้สึกแย่ไปมากกว่าเดิม \"คุณกลัวอะไร\" \"ฉัน...\" \"รู้ไหม...ว่าผมเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน...โทรหาไม่ติดจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว\" น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอัดอั้นตันใจบ่งบอกได้ว่าเขาเป็นห่วงเธอมากอย่างจริงใจ เรียวเงยหน้าขึ้นมา ถึงได้เห็นสีหน้าที่แท้จริงของเขาว่ามันเศร้าหมองขนาดไหน แววตามีแต่ความกังวล ริมฝีปากแห้งแตก ผมเผ้าที่ดูยุ่งเหยิง เนกไทก็ถูกถอดออกไว้หลวมๆ เรียวเอื้อมมือไปลูบแก้มเขาช้าๆ อย่างอ่อนโยน เพิ่งสังเกตเห็นเขาใกล้ๆ ว่าใต้ตาคล้ำมาจากการไม่ได้หลับได้นอน ใบหน้ามีแต่ความอ่อนล้า \"ฉันไม่อยากให้คุณเสียงาน...\" \"แล้วจะให้ผมเสียคุณไปแทนงั้นเหรอ!! \" เขาขมวดคิ้วและหันมาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ \"ที่ผมบอกว่าจริงจัง ผมพูดจริงๆ ทำไมไม่เชื่อบ้าง ผมให้คุณได้ทุกอย่างแค่คุณพูดมาว่าต้องการอะไร แต่แค่เชื่อใจผมบ้างไม่ได้เลยเหรอ\" ประโยคต่อมากลายเป็นตัดพ้อด้วยความน้อยใจ เธอไม่เคยเห็นเขาในอารมณ์แบบนี้มาก่อน มันดู...จริงใจกว่าเดิม “…” \"คุณกำลังจะทำให้ผมคลั่งตาย รู้ตัวหรือเปล่า\" \"ฉัน...ฉันไม่อยากให้คุณมาคิดมากกับเรื่องนี้ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันคิดว่าฉันรับมือได้\" \"คุณรับมือไม่ไหวหรอก\" \"หมายความว่ายังไงคะ\" \"คุณจำได้ไหม ว่าใครอยู่ในห้องนั้นกับคุณ นอกจากผู้หญิงที่ตาย\" เขาพูดเหมือนรู้ว่าใครอยู่กับเธออย่างนั้นแหละ \"ฉัน...\" \"นอกเหนือจากที่คุณให้ปากคำไป มีอะไรที่คุณลืมไปบ้าง\" \"...\" \"กล้องวงจรปิดตัวนอก ใครเป็นคนเอาไป คุณรู้ไหม\" \"...มันหายไปไหนคะ\" \"ไลม์เป็นคนเอาไป\" \"คุณไลม์? \" \"เขาคือคนที่อยู่กับคุณในคืนนั้นหรือเปล่า\" จะเป็นไปได้ยังไง...คืนนั้นเธอไม่ได้เจอเขาที่ผับ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาได้ไปที่นั่นหรือเปล่า มาเห็นก็ตอนตื่นขึ้นมาในโรงแรม \"คุณคิดว่า เขาฆ่าสวยเหรอ แรงจูงใจล่ะคะ อะไรคือแรงจูงใจ แล้วสองคนนั้นรู้จักกันเหรอ\" \"ไลม์มีอะไรที่คุณยังไม่รู้จักอีกเยอะ\" \"คุณ...คุณอย่าพูดให้ฉันกลัว\" เรียวขยับตัวเข้าไปใกล้เขามากขึ้นจนพอลสันต้องโอบกอดหญิงสาวไว้แนบตัว พอลสันไม่ได้คิดจะสงสัยไลม์ เพียงแต่มีเหตุผลอะไรที่ผู้ชายคนนั้นจะเก็บกล้องวงจรปิดไว้กับตัว ส่วนกล้องอีกตัวอยู่กับแฟนเก่าเธอ แสดงว่ากำลังมีใครสักคนหาแพะให้กับเรื่องนี้เพื่อให้ตัวเองพ้นผิด 16.11 น. สถานีตำรวจ \"หมวดครับ เราได้รอยนิ้วมือในอาวุธที่ใช้สังหารผู้ตายแล้วครับ\" \"เป็นลายนิ้วมือใคร\" \"มีลายนิ้วมือของผู้หญิงที่มาวันนี้ ตรงกับอาวุธและมีลายนิ้วมือของผู้ชายอีกคนหนึ่งด้วย\" \"ผู้ชาย? ใช่คนที่มาตอนเช้าหรือเปล่า\" \"ไม่ใช่ครับ...แต่เป็น คาร์เตอร์ ไลม์ เขาเข้ามาให้ปากคำว่าเป็นคนพาคุณอิงกาญจน์ออกจากที่เกิดเหตุ\" \"คดีนี้ ผู้กำกับอยากให้ทำโดยเปิดเผย เพราะมีคำสั่งจากเบื้องบนสั่ง ต้องจับตาดูให้ดี กลัวว่าจะมีการปลอมแปลงหลักฐานขึ้นมา\" ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น \"ครับผู้กอง\" 21.30 น. หลังจากกลับมาที่บ้าน เรียวได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พ่อเธอฟังก่อนจะขึ้นมาพักผ่อนข้างบน เธออาบน้ำเสร็จก็ล้มตัวลงนอน ไม่นานก็รับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวของใครบางคนที่ขยับเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงความเร่าร้อนภายในกล้ามเนื้อและร่างกายที่อยู่ใต้ร่มผ้า เธอเอื้อมมือข้างหนึ่งกอดเอวผู้ชายที่กำลังเอนตัวลงนอนข้างกาย ใบหน้าซบที่หน้าอกของเขาช้าๆ \"ทำไมยังไม่นอนอีก หื้ม\" \"คิดถึงคุณนะคะ\" พอลสันยิ่งกอดรัดเธอแน่นขึ้นคล้ายกับจะกลืนกินเธอเข้าไปในร่างกาย ริมฝีปากสัมผัสกับหน้าผากเธอแผ่วเบา \"ถ้าคุณไม่นอน ผมอาจจะทำอะไรลงไปก็ได้นะ\" \"คุณพอลสันคะ แล้วงานที่ฮ่องกง? \" \"พอร์ชกับเควินดูแลอยู่ ไม่ต้องห่วง\" \"คุณ...ไม่เสียงานแน่นะ\" \"ผมไม่อยากจะเสียคุณมากกว่า...\" เรียวขยับตัวเองเข้าไปใกล้เขามากกว่าเดิม เงยหน้าขึ้นมาและจุมพิตไปที่ริมฝีปากเขา \"ทำอะไร\" \"ฉันกำลังจูบคุณอยู่ไงคะ\" \"มันไม่ได้เรียกจูบ\" \"ฉันรู้...\" เธอพูดจบก็ก้มลงไปจูบเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นสัมผัสที่นุ่มนวล หอมหวานจนเขาอยากจะตักตวงให้สมใจอยาก ลิ้นร้อนเริ่มดูดกลืนกันไปมาอย่างอ่อนโยน ขณะที่เธอกำลังมีสมาธิจดจ่อกับการรับรสสัมผัสของเขาให้ได้มากที่สุด จู่ๆ ก็มีภาพปรากฏขึ้นมาในหัว \"สวย!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!! \" \"ทำหน้าแบบนี้ไม่สวยเลยนะ เอะ ส่งให้คุณพอลสันดูด้วยเลยดีไหมนะ\" \"ทำแบบนี้เพื่อออะไร!! \" \"เพื่อความสะใจ!! จะสะใจกว่านี้อีก ถ้าเอาคลิปที่แกฉีดยาไอซ์ไปให้นักข่าว ครอบครัวแกคงได้เสียชื่อเสียง อีกอย่าง คิดว่าคุณพอลสันจะยังรักแกอีกไหม ถ้าผู้หญิงของเขาติดยา\" \"มันจะมากไปแล้วนะ!! \" \"เจ็บนิดเดียวเอง\" ไม่ไม่ไม่ เธอจะมาแพ้แบบนี้ไม่ได้ ถ้าถูกฉีดเข้าไป ชีวิตเธอได้จบจริงๆ แน่ สมองกับสายตาพยายามสอดส่องไปรอบห้องเพื่อหาอะไรสักอย่างที่จะช่วยถ่วงเวลาได้บ้างแต่... ไม่มีเลย ไม่มีอะไรเลย... \"สวย!! \" เสียงเรียกพร้อมประตูที่ถูกเปิดเข้ามา ทำให้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ \"มาแล้วเหรอ\" \"ทำอะไร!! \" \"ก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือไง\" เรียวใช้จังหวะที่ผู้ชายสามคนตัวใหญ่ให้ความสนใจกับผู้ชายที่มาใหม่รีบผลักคนพวกนั้นออกแล้วก็ลุกขึ้นวิ่งไปที่ประตู รู้ทั้งรู้ว่ายังไงก็คงไปไม่ถึง... ปึก! แล้วก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างตีเข้าที่ท้ายทอยจนล้มลงไปนอนบนพื้น สายตาโฟกัสไม่ได้เพราะมึนงงจากแรงกระแทก \"พวกมึงออกไปให้หมด!! \" ผู้ชายสามคนที่จับตัวเธอไว้ลุกขึ้นและออกจากห้องไป ทั้งห้องเหลือแค่ สวย เรียว และใครอีกคนที่ยืนอยู่ \"ทำอะไร!! \" เธอได้ยินแต่เสียงที่คุ้นเคยของชายหญิงคุยกัน \"ทำไม!! โกรธหรือไงที่ฉันมาทำร้ายมันหรือไง\" \"เอายามาจากไหน!! \" \"เหอะ! จากแกนั่นแหละ\" \"ถ้าคนอื่นมาเห็นจะทำยังไง กูบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่ามายุ่งเรื่องนี้ ถ้ามีคนมาเห็นยาจะทำยังไง!! \" \"แล้วไง กูไม่สน กูจะเอาให้อีนี่ติดยาของมึง จนมันต้องคลานเข่ามาขอกูให้ได้!! \" เพี๊ยะ!! \"...!! นี่ถึงกับต้องตบเลยเหรอ!! \" \"เออ!! \" “ตบที่กูทำร้ายมันงั้นเหรอ!!” “ตบที่มึงทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง!! สร้างแต่ปัญหา!!” \"แม่ง!! \" เพล้ง!! ตุบ!! ผัวะ!! เรียวได้ยินเสียงข้าวของแตกหัก เสียงล้ม เสียงด่า ปนเป สลับกันไปหมด รับรู้ได้ว่ามีการต่อสู้กัน จนกระทั่งเสียงเงียบหายไป...เธอตัดสินใจลืมตาขึ้นมาปรับโฟกัสสายตาให้ชัด ก็เห็นโทรศัพท์ของสวยที่ยังคงบันทึกการถ่ายวิดีโออยู่หล่นตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ถูกมือหนาหยิบขึ้นมา สายตาเธอเลื่อนไปเห็นใบหน้าสวยที่ยังลืมตาอยู่ ลำคอมีเลือดออกไม่หยุด... \"มึงทำตัวมึงเองนะ โทษกูไม่ได้\" เสียงนั้นทำให้เรียวหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ร่างกายหมดเรี่ยวแรงจะขยับเขยื้อน เปลือกตาค่อยๆ ปิดลง.... เธอรู้แล้ว...ผู้ชายที่อยู่ในห้องกับเธอคือใคร... EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ มี 2 เล่ม เสร็จสมบูรณ์แล้วนะคะ ตอนนี้Ebookกำลังลดราคาอยู่นะคะ สามารถหาซื้อได้ที่ meb ในราคาโปรได้ #เนื้อหาใน EBOOK จะแตกต่างจากในเว็บเยอะพอสมควร เพราะเพิ่มบทหลายบทเข้ามาให้เนื้อเรื่องมันมีละเอียดมากขึ้น มีตอนพิเศษที่จะทำให้คุณพบกับความน่ารักของพระเอกและนางเอก