ตอนที่49 ตัวร้าย

C h a p t e r 49 เพลงรักถูกบรรเลงไปจนถึงเวลาเที่ยงคืน พอลสันถึงได้ปล่อยหญิงสาวให้นอนพัก หายใจรวยรินอยู่ที่หน้าอกแกร่งของเขา ท่อนแขนหนากระชับเธอเข้ามาแนบชิดมากขึ้นก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากเธอ \"เรียว...\" \"หื้ม...\" เธอส่งเสียงตอบรับในลำคอ เปลือกตาปิดลงเพราะความอ่อนล้า \"ผมรักคุณ\" เรียวที่กำลังง่วงงุนจากการเสียพลังงานไปมากเบิกตากว้างขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าเมื่อกี้เป็นแค่เสียงที่อยู่ในจิตใต้สำนึกที่อยากได้ยินหรือเป็นเสียงที่ในความเป็นจริง เขากำลังพูดออกมา \"คุณ...คุณพูดว่าอะไรนะคะ\" เธอผงกหัวขึ้น เงยหน้าไปมองเขา ก็เห็นสายตาอบอุ่นที่มองเธออยู่พอดี ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยแก้มเธออย่างอ่อนโยน \"ผมบอกว่า...ผมรักคุณ\" เขาบอกว่า...เขารักเธอ อยู่ๆ ก็มาพูดแบบนี้มัน มัน...มัน...ทำให้ขาเธอจิกเกร็งไปหมดแล้ว \"เกร็งทำไม\" \"คุณ...คุณล้อเล่นหรือเปล่า\" พอลสันยกยิ้มก่อนจะดันหญิงสาวให้นอนราบแล้วก็จัดการคร่อมร่างเธอไว้ ดวงตาเป็นประกายกับแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ สามารถปลุกความปรารถนาของเขาขึ้นมาอีกครั้ง \"ผมรักคุณ...อิงกาญจน์\" เรียวยังคงกะพริบตามองเขาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ใจไม่เคยหวังว่าจะได้ยินเขาพูดคำนี้เลยสักครั้ง แต่พอได้ฟังออกมาจากปากเขาจริงๆ ก็... บ้าบอ!! ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา \"คุณ...\" \"ที่รัก...\" เรียวไม่ทันไม่ได้พูดต่อ ลมหายใจก็รินรดผ่านต้นคอจนเริ่มมีอาการเกร็งอีกครั้ง ฝ่ามือหนาลูบไล้ต้นขา เรื่อยๆ ขึ้นมา... \"คุณพอลสัน...\" \"หืม...\" \"ฉันเหนื่อยแล้วนะคะ\" \"บทลงโทษยังไม่เสร็จสิ้น อย่าขี้โกงครับ\" \"...\" 00.01 น. หญิงสาวในชุดเสื้อสายเดี่ยวงานปักเลื่อมทั้งตัว นั่งอยู่โต๊ะบาร์ทรงสูง ข้างหน้าคือบาร์เทนเดอร์ชายที่กำลังเขย่าค็อกเทล เธอมีอาการเหม่อลอย ดวงตาไร้จุดโฟกัสใด แต่เพราะการแต่งตัวที่แสนเซ็กซี่ทำให้มีชายหนุ่มมากมายมองมาเพื่อหวังเป็นจุดสนใจ แต่ในสมองของเธอตอนนี้ กำลังวนเวียนอยู่กับข่าวของนิวกับพอลสัน... คนที่ทำร้ายเพื่อนของเธอคือนิว... และผู้ชายที่เธอชอบมาตลอดออกมาให้ข่าวว่ามีแฟนแล้ว ทุกอย่างมันกำลังดิ่งลงที่ต่ำ เธอไม่อยากเชื่อว่าเขาจะจริงจังกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ \"คุณเรียกผมมามีอะไร\" ผู้ชายในเสื้อฮู้ดสีดำคลุมหัวเดินมานั่งข้างกายเธอพลางก้มลงเพื่อปกปิดใบหน้าตัวเอง \"เรื่องที่ฉันเคยบอก...พร้อมหรือยัง\" \"ถ้าผมโดนจับได้คุณจะรับผิดชอบยังไง\" \"เรื่องนั้น...เมื่อลงมือเสร็จแล้วนายก็ไปสนามบินออกนอกประเทศไปได้เลย ฉันเตรียมพาสปอร์ตไว้เรียบร้อยแล้ว\" \"แล้ว...คนที่คุณบอกว่าจะให้ผมจัดการคือใคร\" \"พรุ่งนี้คุณพอร์ชเดินทางกลับมาจากฮ่องกงตอนบ่ายสาม นายรอสแตนด์บายที่นั่นได้เลย\" \"คุณมั่นใจใช่ไหม ว่าผมจะไม่โดนไปด้วย\" จีนพยักหน้าให้อย่างมั่นใจ \"งั้น...ผมขอเงินมัดจำไว้ก่อนครึ่งหนึ่ง เสร็จงานคุณต้องโอนให้ผมทันที\" \"ได้ ฉันจะโอนให้ก่อนครึ่งหนึ่ง อย่าลืมล่ะว่าก่อนไปนายต้องเอาครอบครัวไปด้วยอย่าทิ้งใครไว้ที่นี่เด็ดขาด\" \"อืม\" จีนหยิบโทรศัพท์และจัดการโอนเงินเข้าบัญชีให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างกาย \"เรียบร้อยแล้ว นายกลับไปได้ล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะโทรไปนัดเวลาอีกที\" \"อืม\" หลังจากชายหนุ่มเดินจากไป จีนก็หยิบแก้มไวน์ขึ้นมาแกว่งไปมา มองดูสีน้ำอำพันของเหล้า ที่มองกี่ทีก็สวยงามเสมอ เธอมั่นใจว่าเธอไม่สามารถเข้าหาเขาได้อีกแล้ว งั้นทางเดียวที่ทำได้คือเข้าทางน้องชายของเขา ต้องใช้ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องเพื่อบังคับเขา คุณพอร์ชเป็นผู้ชายอ่อนไหว เป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะสามารถช่วยเธอได้ ในเมื่อได้คุณพอร์ชเป็นคนหนุนหลัง แล้วคุณพอลสันจะต่อต้านอะไรได้อีกนอกจากต้องยอมทำตาม... วันต่อมา 08.21 น. เรียวเดินทางมาที่บริษัท Red Blood พร้อมกับพอลสัน แต่วันนี้ต่างกับวันอื่นเพราะมีแต่คนหลบสายตา ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเธอสักเท่าไหร่ พอลับหลัง ก็ยังคงมีการซุบซิบนินทากันเหมือนเดิม แต่...พอลสันที่เดินนิ่งๆ เงียบๆ เมื่อยิ่งเห็นคนอื่นสนอกสนใจกับความสัมพันธ์ของเขาก็ยิ่งทำให้อยากจะแสดงอาการเปิดเผยมากขึ้นกว่านี้ โดยการ... หมับ! \"คุณ...\" \"อยู่เฉยๆ \" เขาจับมือเธอไว้แน่นทั้งที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์โดยไม่แคร์สายตาใครทั้งสิ้น \"ที่นี่คือที่ทำงานนะคะ\" \"คนอื่นรู้หมดแล้วจะหลบซ่อนทำไม รู้ไหมผมอยากจะป่าวประกาศให้คนทั้งโลกรู้ด้วยซ้ำ ว่าคุณคือผู้หญิงของผม\" \"พอลสัน แบดเฟรนด์!! \" เสียงเจคทำให้เรียวรีบดึงมือออกอย่างรวดเร็วแต่กลับสู้แรงบีบมือของเขาไม่ไหว เจคเดินเข้ามาใกล้หนุ่มสาว แล้วเห็นมือของทั้งคู่จับกันแน่นยิ่งเบ้ปากก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ \"คนไร้หัวใจ!! ตั้งแต่มีแฟนก็ไม่เคยเห็นหัวฉันอีกเลย\" \"มีธุระอะไร\" \"เจ็บปวดมาก ทำไมต้องทำน้ำเสียงไร้เยื่อใยแบบนั้นด้วย\" “…” พอลสันใช้หางตามองเจคด้วยความเอือมระอา เมื่อลิฟต์มาถึง ก็รีบเดินเข้าไปข้างในทันที ซึ่งก็มีเจค ครูส และเชนเดินตามเข้ามาด้วย \"ฉันก็เป็นห่วงจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ถ่ายแบบเสร็จก็รีบเดินทางกลับมาทันที แต่ดูท่าคงไม่มีอะไรต้องช่วยอีกแล้วใช่ไหม\" \"อืม นายแค่ช่วยอยู่เฉยๆ ก็พอ\" \"เพื่อนรัก พูดกับเพื่อนให้เหมือนแฟนหน่อยสิ\" \"งานที่ทำมันน้อยไปหรือไง\" \"เฮ้!! ไอมาแสดงความห่วงใยยูนะ\" \"แล้วไง\" \"I’m so sad!! ยูเปลี่ยนไป\" พอลสันเลิกสนใจเจคที่ตัดพ้อจนน่ารำคาญ ก่อนจะหันไปมองเรียวที่ยืนก้มหน้าด้วยความเขินอาย เขามีความสุขที่วันนี้มีเธออยู่ข้างๆ โดยไม่ต้องสนใจสายตาใครทั้งนั้น ในเมื่อเขาเลือกเธอแล้ว ทุกอย่างจะกลายเป็นรองไปในทันที 10.03 น. \"ฉันโทรไปหาเรียวมาเมื่อวาน เธอเล่าเรื่องนิวให้ฉันฟัง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ แต่ก่อนมันไม่ใช่คนแบบนี้เลยนะ มันคอยตามติดเรียวอย่างกับอะไรดี แล้วก็แอนตี้พวกคนติดยาด้วย\" \"ฉันเคยได้ยินเรื่องนิวมาบ้างเหมือนกัน เห็นบอกว่ามันติดยาตอนเลิกกับเรียว เสียศูนย์ไปช่วงหนึ่งเลยนะ สวยก็คอยช่วยทุกอย่างแล้ว แต่ไม่หาย\" ชีตาร์พูด \"ดีแล้วที่เรียวเลิกกับมัน\" เธียเตอร์สมทบ \"เดี๋ยวนะ พวกแกอยู่ด้วยกันได้ไงวะ ฉันมาหาเธียเตอร์แล้วชีตาร์มายังไงคะ\" \"ฉันอยู่ที่นี่ได้ระยะหนึ่งแล้วแหละ\" \"อ้าว แล้วแฟนแกล่ะ\" \"เลิกกันแล้ว\" \"ห๊ะ!! \" \"ตกใจอะไร\" \"สรุปแกเลิกกันตั้งแต่วันไหน\" \"ก็...เกือบอาทิตย์ได้แล้ว\" \"พวกแกสองคน อยู่ด้วยกันเหรอ\" ชีตาร์มองจันทร์เจ้าที่กำลังแสดงสีหน้าตกใจพลางมองเขากับเธียเตอร์สลับกันไปมา \"อืม ทำไมมองแบบนั้นวะ\" \"เปล่า\" เธอจะกล้าบอกอะไรได้ยังไง ก็ดันเจอสายตาของเธียเตอร์ มองมาอย่างหาเรื่องแบบนั้น เธอไม่กล้ามองต่อแล้ว ครืด ครืด ครืด ครืด \"ฮัลโหล...ใช่ค่ะ...อะไรนะคะ...ค่ะ...ได้ค่ะ!! \" จันทร์เจ้ายิ้มเห็นฟันด้วยความดีใจก่อนจะหันไปมองเพื่อนชายทั้งสองคน \"แก ฉันได้งานแล้วโว้ย!! \" \"ที่ไหน\" เธียเตอร์ถามด้วยความสงสัย \"บริษัท Red Blood\" \"ทำงานอะไร\" \"ฝ่ายการตลาด!! เขาให้ฉันไปรายงานตัวที่บริษัทตอนนี้ งั้นฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกันหนุ่มๆ \" จันทร์เจ้าพูดจบก็หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยความรวดเร็ว \"ที่บ้านก็มีธุรกิจดีๆ ทำไมต้องมาทำในกรุงเทพด้วย\" ชีตาร์บ่นพึมพำ \"มันอยากหาประสบการณ์กลับไปช่วยงานที่ไร่\" \"ฉันว่า ฉันไปหางานทำบ้างดีกว่า\" \"แกจะไปทำอะไร\" \"ไม่รู้ดิ อยากจะทำอะไรบ้างที่ไม่ต้องมามัวแต่อยู่ในห้องแบบนี้\" “เมื่อไหร่จะไปเอาของที่ห้อง” “ฉัน…คิดว่าจะไปพรุ่งนี้” “อืม” “แกไปกับฉันด้วยล่ะ ห้ามปฏิเสธ” “อืม รู้แล้ว แล้วตกลงแกจะไปทำงานอะไร\" \"อาจจะไปช่วยพี่ที่รู้จักที่ร้านเหล้ามั้ง\" “ก็ดี” “เธีย…” “อืม” “ขอบใจนะเว้ย” “เรื่องอะไร” “ที่ไม่ทิ้งฉัน” “…” “แล้วถ้าวันนั้น ฉันไม่กลับมา แกจะเลิกคบกับฉันจริงๆ เหรอ” “ฉันพูดคำไหนคือคำนั้น” “งั้นก็ยังดี ที่ฉันกลับมาหาแก ไม่อย่างนั้น คงต้องใช้ชีวิตที่ไม่มีความสุขอีกนาน” “อืม ดีแล้ว” เธียเตอร์ก็เคยถามตัวเองเหมือนกัน ถ้าวันนั้นชีตาร์เลือกแฟน เขาจะเลิกคบกับมันจริงๆ หรือเปล่า คำตอบที่อยู่ในใจคือ ‘ไม่มีทาง’ เพราะชีตาร์ ไม่เคยเป็นเพื่อนเขามาตั้งนานแล้ว… 11.03 น. จันทร์เจ้ามาที่บริษัท ถามประชาสัมพันธ์ข้างล่างก็รู้ว่าให้ขึ้นไปชั้นที่ 30 เธอขึ้นลิฟต์มาแบบงุนงงเพราะไม่รู้จักใครเลย ได้แต่เดินถามไปทั่วจนมาถึงห้องหนึ่ง \"ขอโทษนะคะ คือพอดีมาคนโทรไปหาฉันบอกว่าได้งานแล้วให้มาที่นี่...\" \"คุณคงเป็นผู้จัดการคนใหม่สินะคะ เชิญเข้าไปในห้องเลยค่ะ\" จันทร์เจ้าเป็นผู้หญิงนอบน้อมตามสถานการณ์อยู่แล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าจึงสดใสเสมอ หลังจากเดินตามผู้หญิงคนหนึ่งเข้าไปในห้องใหญ่ก็เจอกับหญิงสาวผิวขาวผมแดงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตำแหน่งผู้บริหาร... \"ขอโทษค่ะ ผู้จัดการคนใหม่มาแล้วค่ะ คุณนาเดียร์\" เลขาสาวหน้าห้องแนะนำเธอให้หญิงสาวผมแดงรู้จักก่อนจะเดินออกจากห้อง \"สวัสดีค่ะ คุณชื่ออะไรคะ\" \"ฉันชื่อจันทร์เจ้าค่ะ\" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะถอดแว่นสายตาออก \"จันทร์เจ้า มีคนพูดรายละเอียดเรื่องงานกับคุณหรือยังคะ\" \"ยังค่ะ\" \"งั้นฉันจะให้เอกสารคุณนั่งอ่านดูก่อน มีตรงไหนไม่เข้าใจก็สอบถามได้เลยค่ะ\" นาเดียร์ยื่นเอกสารบนโต๊ะส่งให้จันทร์เจ้าที่ยื่นมือไปรับมานั่งอ่านที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน เอกสารที่ให้อ่านมีสามสี่หน้าอย่างต่ำ ส่วนใหญ่จะเป็นเงื่อนไขการทำงานที่นี่ อะไรกัน เธอมาทำงานในแผนกการตลาดไม่ใช่เหรอ มันต้องใช้เงื่อนไขเยอะแยะขนาดนี้เลยหรือไง \"คือว่าฉันได้ทำตำแหน่งอะไรเหรอคะ\" \"คนโทรไปหาคุณไม่ได้บอกเหรอคะ ว่าให้มาทำตำแหน่งอะไร\" \"ไม่นะคะ เธอบอกให้ฉันมาเจอที่นี่เลย\" \"คุณจะได้มาเป็นผู้จัดการคนใหม่ของเจคค่ะ\" \"เจค? เจคไหนเหรอคะ\" \"เจค ที่เป็นดาราไงคะ\" \"เจค? ดาราที่ไปโด่งดังต่างประเทศ แล้วเป็นนายแบบให้เสื้อผ้าแบรนด์ดัง เจคคนนั้นนะเหรอคะ? \" \"ที่คุณพูดมา ก็คงหมายถึงเขาล่ะมั้ง\" 16.00 น. ก๊อก ก๊อก ก๊อก \"นายครับ!! เกิดเรื่องแล้วครับ!! \" \"ครูส อย่าตะโกน\" \"ครับ...คือ คุณพอร์ชถูกลอบยิงครับ\" \"ห๊ะ!! \" พอลสันรีบออกจากบริษัทไปที่โรงพยาบาลทันทีโดยไม่ทันได้บอกเรียวที่นั่งอยู่ข้างนอก เขาพยายามติดต่อเควินที่เดินทางมากับพอร์ชแต่ก็ติดต่อไม่ได้ จนมาถึงโรงพยาบาล พอลสันเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินก็เห็นเควินยืนอยู่ \"พอร์ชล่ะ\" \"นายครับ...คุณพอร์ช…\" \"พอร์ชอยู่ที่ไหน!! \" \"พี่...ผมอยู่นี่\" พอลสันหันไปมองตามเสียงก็เห็นพอร์ชนั่งเก้าอี้รถเข็นออกมา \"ไม่เป็นอะไร แค่เท้าพลิกเฉยๆ \" \"ครูสบอกว่าแกโดนลอบยิง\" \"ใช่ แต่มีคนช่วยผมไว้ทัน\" \"ใคร\" \"เอ่อ...นายครับ...\" เควินพูดแทรกพร้อมทำสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ \"...เธอคือผู้หญิงที่เคยมาขอเงินทุนกับนายครับ\" \"ใคร\" \"...คนที่ช่วยคุณพอร์ชไว้คือคุณจีนครับ\" ----EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ เล่ม 1 ใกล้จบแล้วค่ะ อย่าลืมติดตามหาซื้อเล่ม 2 ได้ที่ Meb ในราคา 395 ตั้งแต่ตอนที่ 54-110+ตอนพิเศษ #เนื้อหาใน EBOOK จะแตกต่างจากในเว็บเยอะพอสมควร เพราะเพิ่มบทหลายบทเข้ามาให้เนื้อเรื่องมันมีละเอียดมากขึ้น มีตอนพิเศษที่จะทำให้คุณพบกับความน่ารักของพระเอกและนางเอก