ตอนที่50 ตัวปัญหา

C h a p t e r 50 เควินเข็นรถที่พอร์ชนั่งอยู่เข้าไปในห้อง VIP ของโรงพยาบาล ภายในห้องมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างเตียง เขาคือพ่อของหญิงสาวที่กำลังนอนให้น้ำเกลืออยู่ \"คุณพอร์ช คุณพอลสัน\" \"สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าเธอเป็นยังไงบ้าง\" พอร์ชทักทายตามมารยาท \"หมอบอกว่ากระสุนแค่เฉียดโดน ไม่ได้เป็นอะไรมาก ความจริงไม่ต้องให้นอนที่โรงพยาบาลก็ได้นะครับ\" \"ได้ยังไงกัน เธอช่วยผมเอาไว้ ไม่อย่างนั้นผมคงตายไปแล้ว\" \"ลูกสาวผม เป็นคนชอบช่วยเหลือคนอื่น เธอเป็นผู้หญิงที่ดีครับ\" \"ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายนะครับ ผมจะจัดการเอง คุณจักรธรณ์กลับไปก็ได้ครับ ผมจะเฝ้าเธอแทนเอง\" \"คุณพอร์ช อย่าทำแบบนี้เลยครับ ลูกสาวผมทำไปไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทนหรอก\" เควินยืนมองคุณพอร์ชสนทนากับพ่อของคุณจีนก็อดชายสายตาหันไปมองเจ้านายตัวเองไม่ได้ พอลสันมีสีหน้าเรียบเฉย เย็นชา ไม่แสดงอาการอะไรเหมือนกำลังมองดูละครฉากหนึ่งเท่านั้น \"พะ...พ่อคะ\" เสียงแหบแห้งของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยทำให้ผู้ชายทั้งสี่คนหันไปมอง และเธอเบิกตาโตกว้าง เมื่อเห็นใครบางคนอยู่ในห้อง “คุณพอลสัน…” \"เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนไหม หนูคงตกใจมากเลยสินะ\" จักรธรณ์เข้าไปจับมือลูกสาวอย่างอ่อนโยน \"ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ แล้วคุณเป็นใครเหรอคะ” \"ผมต้องขอบคุณคุณมากนะครับ ที่ช่วยผมไว้\" พอร์ชพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น \"ฉัน...ฉันช่วยคุณเหรอคะ\" \"ใช่ครับ คุณช่วยผมไว้ ถ้าไม่ได้คุณ ผมคงโดนยิงไปแล้ว\" หญิงสาวมีแววตาว่างเปล่ามองพอร์ชเหมือนไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้ต้องการอะไรอยู่แล้ว คุณพอลสัน…มาที่นี่ได้ยังไงคะ” “คุณพอร์ช เป็นน้องชายของคุณพอลสัน” “อะไร…อะไรนะคะ” เธอตกใจมองพอร์ชกับพอลสันสลับกันไปมา “คุณ…เป็นน้องชายของคุณพอลสันเหรอคะ” “ใช่ครับ” \"ฉันจำได้แค่ว่าช่วยใครคนหนึ่งไว้ แต่ไม่รู้ว่าใครเท่านั้นเอง\" เธอมองเขาก่อนจะค่อยๆ ยิ้มออกมา \"คุณปลอดภัยก็ดีแล้วค่ะ\" \"ขอบคุณคุณอีกครั้งนะครับ\" เธอยิ้มก่อนจะเอียงสายตาไปมองผู้ชายร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างหลังพอร์ช \"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ คุณพอลสัน\" \"อืม\" \"ขอโทษนะคะ ถ้าทำให้คุณรู้สึกรำคาญที่เห็นฉัน\" \"...\" พอร์ชหันไปมองพี่ชายตัวเองที่ยืนหน้านิ่งอยู่ \"พี่กับเธอ รู้จักกันมาก่อนเหรอ\" \"ค่ะ...ฉันรู้จักคุณพอลสัน\" เธอตอบคำถามแทนเขา \"งั้นก็เป็นคนกันเองสิ\" \"....\" \"คุณพอลสันเป็นผู้ชายที่ผมนับถือมากเลยนะครับ ถึงแม้ล่าสุดเราจะเจอกันไม่ค่อยน่าประทับใจเท่าไหร่\" จักรธรณ์พูดแทรกขึ้นมา พอลสันยืนเอามือล้วงกระเป๋าไม่ได้สนใจคำพูดของคนในห้องเท่าไหร่เพราะเขามีความรู้สึกรำคาญ แต่ก็ต้องไว้หน้าพอร์ชอยู่บ้างเพราะยังไง เธอก็คือคนที่ช่วยน้องชายเขาเอาไว้ \"เรื่องเก่าผมจำไม่ได้แล้ว\" \"ครับ มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าจดจำเท่าไหร่\" พ่อของจีนพยักหน้าเออออไปกับพอลสันก่อนจะหันไปมองลูกสาว \"ลูกสาวผมเธอเป็นคนดีครับ ชอบช่วยเหลือคนอื่น ทำอะไรเพื่อครอบครัวก็เยอะ จนผมก็แอบรู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถทำอะไรให้ลูกได้เลย\" มือลูบไล้ใบหน้าของหญิงสาวอย่างรักใคร่ \"ถ้าลูกสาวผมเป็นอะไรไป ผมคงต้องเสียใจไปจนตาย\" พอร์ชได้ยินจักรธรณ์ตัดพ้อเรื่องลูกสาวก็ยิ่งรู้สึกแย่ เขาไม่ใช่คนไม่รู้จักบุญคุณคน ยังไงก็ต้องช่วยเหลือให้ถึงที่สุด \"ไม่ต้องห่วงครับ พวกคุณต้องการให้ผมช่วยเหลืออะไรก็บอกได้เลย ผมยินดีเสมอ\" \"ไม่ต้องหรอกค่ะ จีนไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แค่...\" เธอชายสายตาไปข้างหลังพอร์ช \"แค่คุณพอลสันอย่าเกลียดจีนเลยนะคะ\" พอลสันไม่นึกว่าจะมีชื่อพ่วงเข้าไปในบทสนทนาระหว่างทุกคน เขาถอนหายใจก่อนจะยกยิ้มให้ตามมารยาท \"คุณไม่ได้ทำอะไรให้ผมเกลียดหรอกครับ ไม่ต้องห่วง\" \"พี่ชายผมเขาไม่เกลียดใครโดยไม่มีเหตุผลหรอกครับ วางใจได้โดยเฉพาะผู้หญิง\" พอร์ชพูดออกมาเพื่อหวังปลอบใจหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง แต่ดูเหมือนจะทำให้เธอหุบยิ้มลงโดยอัตโนมัติ \"ฉันได้ยินข่าวของคุณกับคุณเรียว ยินดีด้วยนะคะ\" \"ขอบคุณ\" \"คุณเรียวเธอน่ารักมากเลยค่ะ ฉันเคยเจอเธอครั้งหนึ่ง ยิ้มสวย ใครๆ ก็ต้องชอบอยู่แล้ว\" เมื่อได้ยินชื่อของผู้หญิงอันเป็นที่รักแววตาที่เย็นชาอยู่ ก็เปล่งประกายขึ้นมา \"ผมไม่ได้ชอบเธอ...แต่ผมรักเธอ...\" “…” น้ำเสียงหนักแน่นของเขากำลังทำให้หัวใจของจีนเจ็บเหมือนมีเข็มนับพันทิ่มแทง \"ขอตัวก่อนนะ พอดีมีงานที่บริษัท\" พอลสันพูดทิ้งท้ายเสร็จก็เดินออกจากห้องไปเพื่อโทรหาผู้หญิงในดวงใจ พอร์ชเองก็ให้เควินเข็นรถตามออกไปเช่นกัน โดยทิ้งคนของเขาเฝ้าหน้าห้อง VIP ไว้สองคน หลังจากพอร์ช พอลสันและเควินออกไปจากห้อง รอยยิ้มที่มีของชายวัยกลางคนกับหญิงสาวก็เจือจางลง คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันอีกครั้ง \"คิดว่าใช้แผนนี้แล้วจะได้ผลงั้นเหรอ\" \"พ่อก็เห็นว่าคุณพอร์ชพูดอะไร คุณพอลสันก็มีแต่ยอมรับ ตอนนี้ จีนมีบุญคุณกับน้องชายเขา ยังไงเขาก็ต้องเห็นแก่หน้าคุณพอร์ช ไม่กล้าทำอะไรไม่ดีหรอกค่ะ\" \"ถ้าแกทำได้จริงมันก็ดี แต่ถ้าเรื่องนี้ถูกจับได้ อย่าลามมาถึงฉันเด็ดขาด\" จีนยกยิ้มให้พ่อตัวเองด้วยความเย้ยหยัน เธอทำเพื่อครอบครัวทุกอย่าง แต่ก็ไม่เคยได้เป็นที่รักสักครั้ง ไม่ว่าจะทำอะไรก็ถูกมองว่าไม่ดีไปหมด ไม่เหมือนลูกเมียน้อยของพ่อ ที่แทบจะบูชาอยู่เหนือหัว ไม่ต้องทำอะไรก็ถูกรักถูกประคบประหงมอย่างกับไข่ในหิน... \"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูไม่ทำให้พ่อเสียชื่อหรอก\" \"แล้วจะเอายังไงต่อ\" \"ต้องสานสัมพันธ์กับคุณพอร์ชก่อน อย่างน้อยมีเขาหนุนหลังให้ ก็จะรู้สึกปลอดภัยมากกว่า\" \"ถ้าเราได้เขาเซ็นสัญญาร่วมลงทุนเมื่อไหร่ ฉันจะลองพิจารณาเรื่องหย่าอีกที\" หย่า? แม่ของเธอเป็นผู้หญิงที่ดี เป็นที่รักของปู่กับย่า ครั้งแรกที่แม่บอกว่าจะหย่าเพราะจับได้ว่าพ่อมีเมียน้อยมาตลอด 15 ปี เป็นพ่อเองที่บอกว่าไม่หย่าเพราะกลัวปู่จะตัดออกจากกองมรดก จากนั้นก็พาเมียน้อยกับลูกเข้ามาอยู่ในบ้านโดยอ้างว่าเป็นสาวใช้คนใหม่ แถมยังโกหกปู่กับย่าหน้าด้านๆ \"พ่อจะยอมหย่าให้แม่? \" \"ใช่ ฉันจะให้เงินอีกก้อนด้วย\" ถ้าพ่อกับแม่หย่ากันจริงๆ เธอจะออกมาใช้ชีวิตข้างนอก โดยไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับตระกูลนี้อีกเลยตลอดชีวิต แต่ตอนนี้คนที่สามารถเป็นที่พึ่งให้เธอได้คือเขาคนเดียวเท่านั้น \"ก็ได้ค่ะ\" เธอจะต้องทำให้เขาเห็นว่าเธอก็มีความจริงใจให้คุณพอลสันไม่แพ้คนอื่น แต่ตอนนี้เขากับเรียวกำลังไปได้ดี เธอยังไม่สามารถเข้าไปในชีวิตพวกเขาได้ จุดอ่อนของเรื่องนี้คือความมั่นคง เธอไม่เชื่อหรอก ว่าเขาจะมั่นคงกับผู้หญิงคนนั้นแค่คนเดียว... \"ถ้าเรื่องนี้แดงขึ้นมา อย่าลามมาถึงฉันเด็ดขาด เข้าใจไหม\" \"ไม่ต้องห่วง หนูไม่ทำให้พ่อเดือดร้อนหรอกค่ะ\" \"อืม ก็ดี\" เธอหลับตาลงเม้มปากแน่นเพื่อข่มความรู้สึกเสียใจ ไม่มีใครเคยรู้ว่าเธอต้องอดทนมากแค่ไหนกับการอยู่ในครอบครัวนี้ ครอบครัวที่ดีแต่ใส่หน้ากากเข้าหากัน... 19.12 น. เรียวกลับมานอนคอนโดเป็นเพื่อนจันทร์เจ้าเหมือนเดิม แต่ที่ต่างออกไปคือ เพื่อนของเธอกำลังเหม่อลอยเหมือนมีเรื่องอะไรในใจ \"จันทร์เจ้า มีอะไรหรือเปล่า\" \"เรียว...ฉันได้งานทำแล้วนะ\" \"เฮ้ย!! ดีเลยดิ ทำที่ไหน\" \"ที่บริษัทแก\" \"จริงอ่ะ งั้นฉันก็มีเพื่อนแล้วสิ\" \"ไม่...ฉันไม่ได้ทำงานที่บริษัท แต่ไปทำงานเป็นผู้จัดการส่วนตัวของคุณเจค\" \"คุณเจค? \" \"ดาราดัง ที่ชื่อเจคอ่ะ ถึงฉันจะไม่ได้ปลื้มเขามากมายขนาดนั้นแต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี\" \"ไหนแกบอกไปสมัครในแผนกการตลาดไม่ใช่เหรอ\" \"อืม...พี่เขาบอกว่าประวัติของฉันดีมากก็อยากให้ทำที่แผนกการตลาด แต่ตอนนั้นผู้ใหญ่อยากได้คนไปเป็นผู้จัดการให้คุณเจคชั่วคราวก่อน ถ้ามีคนมาทำต่อจะให้กลับไปทำงานบริษัทตามเดิม\" \"ก็ดีนะ ได้ออกไปหลายที่ด้วย\" \"แต่ฉัน เอาใจใครไม่เป็นอ่ะ กลัวจะทำได้ไม่ดี\" \"จันทร์เจ้า ฉันเชื่อว่าแกทำได้\" เรียวเอื้อมมือไปกุมมือเพื่อนรักไว้พร้อมกับส่งกำลังใจให้อย่างเต็มเปี่ยม \"ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกฉันนะ\" \"อืม....\" ก็หวังว่าจะราบรื่นไปด้วยดีนะ วันต่อมา 09.11 น. \"เรื่องที่ให้ไปสืบ เป็นไงบ้าง\" \"ไม่มีความคืบหน้าเลยครับ\" \"ที่แกเล่าให้ฉันฟัง ตอนกำลังออกจากประตูหลังของสนามบิน บริเวณนั้นมีใครคนอื่นอีกไหม นอกจากผู้หญิงคนนั้น\" \"ไม่มีครับ\" \"แล้วเธอเห็นได้ยังไงว่ามีคนกำลังถือปืนอยู่\" \"เธอบอกว่าเห็นจากกระจกข้างรถ เธอไม่รู้ว่าใครแต่ก็ใช้ตัวเองกระแทกคุณพอร์ชจนล้มก่อนกระสุนจะมาถึงตัวครับ\" พอลสันหรี่ตาลงพลางครุ่นคิดไปด้วย \"มันแปลก แกคิดว่าไง\" \"ครับ มันแปลกมาก เพราะปกติพวกมือปืนจะต้องแม่นยำมากกว่านี้\" \"ไม่ใช่...แปลกที่ว่าทำไมต้องมีคนคิดจะฆ่าพอร์ช ทั้งที่ไม่เคยมีมาก่อน\" ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้ ไม่เคยมีใครลอบฆ่าพอร์ชมาก่อน ยกเว้นเขา ถ้าจะมีคนมายิงเขา มันจะกลายเป็นเรื่องปกติทันที แต่นี่ไม่ใช่... \"นายกำลังจะบอกว่า...\" \"ไปสืบมา สืบทุกคนรวมถึงครอบครัวนั้นด้วย\" \"แล้วช่วงนี้เราจะทำยังไงกันดีครับ\" \"อยู่เฉยๆ ไปก่อน ทำตัวเป็นผู้ชมที่ดี นั่งมองคนอื่นแสดงละครกันสักหน่อยก็แล้วกัน\" ก๊อก ก๊อก ก๊อก เรียวเปิดประตูเดินถือแฟ้มเข้ามาในห้องก็เห็นเควินยืนอยู่ \"คุณเควินกลับมาแล้วเหรอคะ งั้นฉันคงต้องคืนตำแหน่งให้แล้วมั้ง\" \"คุณอิงกาญจน์ทำหน้าที่ได้ดีกว่าผมครับ\" “…” เรียวอึ้งอยู่นานกับการนอบน้อมที่ไม่เคยเห็นมาก่อนจากเควิน \"ขอตัวก่อนครับ\" เควินโค้งตัวให้พอลสันและเธอก่อนจะเดินออกจากห้องไป เรียวรั้งสายตากลับไปมองพอลสันที่นั่งอยู่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงานก่อนจะเดินเอาแฟ้มไปวางไว้บนโต๊ะ \"เอกสารเกี่ยวกับการเปิดงานวิ่งมาราธอนค่ะ\" \"ที่รัก....\" \"หยุดเรียกแบบนั้นในที่ทำงานด้วยค่ะ\" \"ทำไม\" เขามองเธออย่างไม่เข้าใจ \"มันไม่เหมาะสม\" พอลสันไม่อยากจะทะเลาะด้วยเรื่องเล็กน้อย จึงเล่นตามน้ำไปอย่างว่าง่าย \"งั้น...คุณเรียว กลางวันไปทานอาหารด้วยกันนะครับ\" \"ที่ไหนคะ\" \"ข้างนอก...ผมจองไว้แล้ว\" \"ก็ได้ค่ะ\" เธอตอบคำถามเสร็จก็หมุนตัวเดินไปที่ประตูห้องทันที รวดเร็วจนเขาได้แต่นั่งอึ้ง \"จะรีบไปไหน\" \"ฉันก็ต้องทำงานเหมือนกันนะคะ\" พอลสันแค่อยากมีเวลาได้อยู่กับเธอบ้างก็เท่านั้นเอง อยากกอด อยากหอม อยากจูบ ตามประสาคนรักกัน... แต่ดูท่าทางที่รีบร้อนขนาดนั้นแล้วก็ทำให้อดน้อยใจไม่ได้ \"ใจร้าย\" น้ำเสียงตัดพ้อของเขาทำให้เรียวหันหน้าไปมอง \"ฉันใจร้ายตรงไหน\" \"เวลาทำงานคุณไม่เคยมองผมแบบอ่อนโยนเลยสักครั้ง ชอบทำหน้านิ่ง เมินเฉยตลอด\" \"ก็ฉันเพิ่งบอกว่าเวลาทำงาน จะให้มาทำตัวไม่เหมาะสมที่นี่หรือไง\" \"...\" \"เลิกงอแงแล้วนั่งทำงานได้แล้วค่ะ คุณพอลสัน\" เธอพูดกระแทกเสียงก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งเขาไว้ในห้องคนเดียว ไม่แม้แต่จะชายตามาง้อด้วยซ้ำ... __________________ 10.00 น. เธียเตอร์กับชีตาร์ ยืนอยู่หน้าคอนโดแห่งหนึ่ง เป็นคอนโดของแฟนเก่าชีตาร์นั่นเอง วันนี้เขาตั้งใจจะมาช่วยเก็บของเพื่อย้ายออก ก็ “อยากมาวันอื่นไหม” “ไม่ต้องหรอก จะช้าจะเร็ว ยังไงก็ต้องมาอยู่ดี” “เตรียมตัวไว้หรือยัง” “ก็นิดหน่อย” “งั้นก็ไปกันเถอะ” “อืม” เธียเตอร์เดินตามชีตาร์ขึ้นไปข้างบนห้องที่ไม่ได้อยู่มานาน ภายในยังมีข้าวของวางไว้ที่เดิม ไม่ได้ถูกเคลื่อนที่ไปไหน รูปคู่ที่ถ่ายด้วยกัน ยังมีอยู่ทุกมุมห้อง “แกจะเก็บอะไรบ้าง” “เสื้อผ้า” “งั้นฉันเข้าไปดูในห้องนะ” “อืม” เธียเตอร์เดินเข้าไปในห้องนอน ปล่อยชีตาร์ทิ้งไว้ข้างนอก ชีตาร์หยิบกล่องกระดาษขนาดใหญ่วางไว้ แล้วเดินไปหยิบกรอบรูปข้างโทรทัศน์ขึ้นมาดู นั่นคือรูปตอนเรียนปี 1 มันเป็นเรื่องราวความรักมากมายที่เขากับฟ้าได้ร่วมเดินทางมาด้วยกัน ทุกข์สุข ก็จะมีกันอยู่เสมอ ที่เขาไม่อยากปล่อยมือเธอ เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เคยทอดทิ้งเขาไปไหนเหมือนกัน ถึงแม้บางครั้ง เธอจะทำผิดไปบ้าง นอกใจเขาไปหาคนอื่นบ้าง แต่ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกโกรธก็ไม่รู้… ______________________ 10.21 น. จันทร์เจ้าได้รับสายจากพี่คนหนึ่งให้เดินทางมาที่สตูดิโอแถวรัชดาฯ ซึ่งเธอก็แทบไม่รู้จักใครเลย ได้แต่ถามไถ่คนแถวนั้นไปเรื่อยจนมาถึง \"น้อง!! น้อง!! คนนอกห้ามเข้านะ\" \"คือ หนูมาหาคุณเจคค่ะ\" \"พี่เจค? พี่เจคไปห้องในสุดเลย\" \"ขอบคุณค่ะ\" เธอเดินตรงไปข้างในสุดของทางเดินก็เห็นห้องหนึ่งถูกแง้มไว้ หน้าห้องเขียนป้ายติดไว้ว่า ’เจค’ ห้องนี้แหละ!! ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็เห็นผู้ชายตัวสูง หุ่นดี กำลังนั่งให้ช่างแต่งหน้าทาแป้งอยู่ \"มาหาใครคะ\" พี่ผู้หญิงถามขึ้นเมื่อมีแขกไม่ได้รับเชิญเข้ามาในห้องส่วนตัวของดารา \"มา...มาหาคุณเจคค่ะ\" เจคได้ยินเสียงสาวน้อยคนใหม่ก็ลืมตาแล้วหันไปมองด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็น \"คุณจะมาเป็นผู้จัดการคนใหม่ของผมใช่ไหม\" \"คะ...ค่ะ\" \"งั้น เริ่มหน้าที่เลยก็แล้วกัน ผมอยากได้กาแฟแก้วหนึ่ง เมล็ดกาแฟขอเป็น Finca El Injerto Coffee\" \"อะ...อะไรนะคะ\" \"Finca El Injerto Coffee\" \"มัน...มันคืออะไรคะ\" \"กาแฟไง ให้ตายเถอะ!! เดียร์ส่งใครมาให้ไอเนี่ย ไม่ฉลาดเอาเสียเลย\" \"...\" จู่ๆ ก็โดนด่าว่าโง่เฉย \"ผมต้องการกาแฟ ที่เมล็ดเป็นของ Finca El Injerto \" จันทร์เจ้ายังฟังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าเขากำลังพูดอะไร มันคืออะไร Coffee...ฟังออกได้ประโยคเดียวเท่านั้นแหละ แต่งานประเดิมอันแรก มันก็คงไม่ได้ยากเย็นเท่าไหร่หรอกใช่ไหมล่ะ ก็แค่หากาแฟ มันจะไปยากอะไรวะ... \"ฉันจะหามาให้เองค่ะ\" \"ผมให้เวลา 30 นาที\" \"ค่ะ!! \" จันทร์เจ้ากัดฟันตอบก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินออกจากห้องไป ลับหลังหญิงสาว เจคก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่นด้วยความสนุกสนาน \"พี่เจค ไปแกล้งน้องมันทำไม เดี๋ยวก็ขอลาออกไปอีกคนหรอก\" \"ออกก็ออกสิ ฉันไม่แคร์อยู่แล้ว ฮ่าๆ เด็กน้อยที่น่ารัก ไม่รู้จะไปหากาแฟมาจากที่ไหน ฮ่าๆ \" เจคเป็นดาราเอาแต่ใจที่คนในวงการต่างก็รู้ดี แต่ไม่มีใครสามารถทำอะไรเขาได้เพราะเขาเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของบริษัท Red Blood การเป็นคนมีอำนาจมันเลยกลายเป็นสิ่งที่ทำให้คนอื่นต้องยอมเขามาตลอด...และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ไม่มีใครทำงานกับเจคได้เกิดหนึ่งเดือนเลยสักคน เมื่อผู้จัดการคนเก่าลาออกไป นาเดียร์ก็ส่งคนใหม่มาให้ นั่นก็คือ ’จันทร์เจ้า’ หญิงสาวร่างบางเดินออกมานอกถนนใหญ่เพื่อตามหาร้านกาแฟใกล้ๆ ตอนแรกก็คิดว่าจะง่าย แต่พอเอาจริงๆ กลับมีแต่ร้านกาแฟข้างทางเท่านั้น แล้วที่เขาสั่งเมื่อกี้มันคือกาแฟอะไร กาแฟดำมั้ง? 30 นาทีผ่านไป จันทร์เจ้าวิ่งกลับมาห้องเดิมพร้อมกับหิ้วแก้วกาแฟ 3 แก้วเข้ามา \"ได้แล้วค่ะ\" เธอวางแก้วลงบนโต๊ะพร้อมทั้งยิ้มน้อยๆ อย่างไร้เดียงสาให้เจค เจคมองแก้วกาแฟด้วยสายตาเหลือเชื่อ... \"คุณเอาอะไรมา\" \"กาแฟไงคะ\" \"เมล็ดทำจากอะไร\" \"ไม่ทราบค่ะ ฉันไม่ได้ถาม\" \"ผมอยากได้กาแฟ ที่เมล็ดกาแฟต้องเป็น Finca El Injerto Coffee you know? \" \"มันก็เป็นกาแฟเหมือนกันหมดไม่ใช่เหรอคะ\" \"...\" \"อีกอย่าง ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูดค่ะ ถ้าอยากให้เข้าใจก็รบกวนพูดภาษาไทยดูสิคะ\" \"คุณเป็นผู้จัดการผม คุณต้องเป็นคนหามาสิ\" \"แต่ฉันไม่รู้จักไงคะ\" \"ก็ไปถามคนอื่น\" \"ขนาดคุณยังไม่รู้แล้วใครจะรู้\" \"คนที่รู้ก็มี\" \"แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่คูณพูดด้วย\" \"เพราะคุณเป็นผู้จัดการผมไง\" \"ใช่ค่ะ แค่ผู้จัดการ ไม่ใช่ขี้ข้า\" \"เด็กน้อย!! ฟังปากของฉันดีๆ ...I need it now!! \" \"พี่เจคๆ ใจเย็นๆๆ ใกล้ถ่ายแล้วพี่\" พี่ช่างแต่งหน้าเห็นท่าทางไม่ดีก็รีบเข้ามาห้ามทัพ จันทร์เจ้าจ้องตาเจคอย่างไม่ยอมแพ้ เธออาจจะไม่ทันคน ไม่ใช่คนที่ชอบเอาใจใคร จะดีกับคนที่ดีด้วยเท่านั้น แต่จากที่ได้ยืนเถียงกันเมื่อกี้ เธอก็รู้ได้ทันทีว่ากำลังโดนเขาแกล้งอยู่... 12.11 น. ร้านอาหารแห่งหนึ่ง อยู่ใกล้แม่น้ำเจ้าพระยา บรรยากาศในร้านดูหรูหรามาก วิวข้างนอกก็เป็นแม่น้ำเจ้าพระยาในตอนกลางวันที่ดูสวยไปอีกแบบหนึ่ง \"เชนทำงานเป็นยังไงบ้าง\" พอลสันเอ่ยถามขึ้น \"คุณเชน...ฉันให้เขาอยู่ดูแลงานที่โรงแรมค่ะ เขาคอยโทรรายงานตลอดก็เหมือนเป็นร่างโคลนนิ่งของคุณเลยค่ะ\" \"โคลนนิ่ง? \" \"หมายถึง ทำงานเก่งเหมือนคุณ\" \"อ๋อ...\" \"นึกยังไงถึงพามาทานอาหารที่นี่คะ\" เรียวถามพลางมองไปรอบด้านเพื่อซึมซับวิวทิวทัศน์ที่สวยงาม \"ที่นี่เป็นที่โปรดของผม ผมไม่เคยพาใครมา...นอกจากคุณ\" เรียวเม้มปากแน่นพยายามกลั้นรอยยิ้มความเขินเอาไว้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ชินกับคำหวานพวกนี้เสียที \"คุณอาจจะพาไปที่อื่นก็ได้นี่นา\" \"คุณกำลังหึงผมใช่ไหม...ที่รัก\" \"เปล่า...ฉันแค่สงสัยเฉยๆ \" \"ผมไม่เคยไปนั่งกินข้าวกับใคร...ไม่เคยทำอะไรให้ใคร...ไม่เคยโทรหาใคร...ไม่เคยคิดถึงใคร...ไม่เคยรักใคร...แต่ผม...\" \"อื้อหื้ม...ไม่นึกว่าจะมาเจอกันที่นี่ เหมือนพรหมลิขิตเลยนะครับ\" พอลสันกับเรียวหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังเดินมาทางนี้ ใบหน้าเนียนขาวยังมีรอยฟกช้ำอยู่เล็กน้อย ริมฝีปากแตก หางคิ้วมีรอยเย็บด้วย ดูสาหัสกว่าคุณพอลสันเสียอีก \"พวกคุณกำลังเดทกันอยู่เหรอครับ ผมขอแจมด้วยคนได้หรือเปล่า\" ----EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ เล่ม 1 ใกล้จบแล้วค่ะ อย่าลืมติดตามหาซื้อเล่ม 2 ได้ที่ Meb ในราคา 395 ตั้งแต่ตอนที่ 54-110+ตอนพิเศษ #เนื้อหาใน EBOOK จะแตกต่างจากในเว็บเยอะพอสมควร เพราะเพิ่มบทหลายบทเข้ามาให้เนื้อเรื่องมันมีละเอียดมากขึ้น มีตอนพิเศษที่จะทำให้คุณพบกับความน่ารักของพระเอกและนางเอก