ตอนที่52 อยู่ด้วยกันอีกนาน

C h a p t e r 52 \"คุณมาทำอะไรที่นี่\" สายตาดุดันและประโยคคำถามของเขา เฉพาะเจาะจงไปที่เธอ... \"นี่คือคุณจันทร์เจ้า เป็นผู้จัดการคนใหม่ของเจค\" จันทร์เจ้าไม่ทันได้พูด นาเดียร์ก็ชิงตอบคำถามไปก่อน \"ฉันจะเปลี่ยนคน!! \" เจคตะโกนโวยวาย \"ออกมาคุยกับผมหน่อย\" พอร์ชกลับหันหลังแล้วเดินออกไปนอกห้องทั้งโดยใช้ไม้เท้าค้ำยัน จันทร์เจ้าเองก็ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่เดินตามไปอย่างว่าง่าย \"คุณ เป็นอะไรมาคะ\" จันทร์เจ้าจับแขนเพื่อช่วยพยุงเขาให้หันมา \"ขาแพลง ไม่มีอะไรหรอกครับ...คุณจันทร์เจ้า ทำไมคุณไม่บอกผมว่าอยากหางานทำ\" “…” จันทร์เจ้าเริ่มหายใจติดขัดเพราะสายตาและใบหน้าของเขาที่อยู่ใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่โชยมา ลมหายใจรินรดข้างแก้ม ทำให้เธอค่อยๆ ปล่อยมือออกและขยับตัวออกมาเพื่อเว้นระยะห่าง เดิมทีก็ชอบเขาอยู่แล้ว ยิ่งมายืนใกล้กันแบบนี้ยิ่งหัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก “คุณบอกผมก็ได้” \"ทำไม...ทำไมต้องบอกคุณด้วย\" \"ก็เราสองคนเป็นแฟนกัน ในเมื่อคุณอยากทำงาน บอกผมก็ได้ ผมจะพาคุณไปทำงานตำแหน่งที่ดีกว่านี้\" \"คือ...ฉัน...ฉันไม่เคยตอบตกลงคุณเลยนะคะ อีกอย่างเรื่องงานฉันส่งใบสมัครเองได้ค่ะ ไม่จำเป็นต้องให้คุณช่วยหรอก\" \"...\" เธอพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า เขาถึงมีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หรือว่าเขาไม่เข้าใจที่เธอพูด \"คือ...เราไม่จำเป็นต้องคบกันเพราะเรื่องนั้น เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ถือว่าเป็นวันไนท์ไปก็แล้วกัน\" \"...\" \"ฉันพูดจริงๆ นะคะ ถึงจะเป็นครั้งแรก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร...\" น้ำเสียงประโยคสุดท้ายเริ่มเบาลงพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มแดงระเรื่อ \"เรา...เราเป็นเพื่อนกันก็ดีแล้ว ขอบคุณนะคะที่พยายามจะรับผิดชอบ\" จันทร์เจ้าพูดจบก็เดินกลับเข้าไปในห้อง ทิ้งพอร์ชที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไว้ข้างนอก “…” พอร์ชไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไง เขาไม่ได้เจนจัดเรื่องผู้หญิงเหมือนพี่ชาย เคยคบผู้หญิงแค่คนเดียวคือนาตาชาแล้วก็โดนเธอหลอกจนเสียศูนย์ พอมาเจอผู้หญิงอีกคนที่ปฏิเสธทุกอย่างที่เขาตั้งใจจะให้ มันเลย...ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง 17.45 น. เควินเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นพอร์ชนั่งพิงหัวเตียงอยู่ \"ผมให้คนของเรา ไปส่งคุณจีนที่บ้านแล้วครับ\" \"เธอเป็นยังไงบ้าง\" \"เธอต้องใช้ผ้าพยุงแขนครับ\" \"บาดแผลไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงใช่ไหม\" \"ครับ รอยกระสุนไม่ได้ฝังเข้าไปแค่เฉียดจนเป็นรอยถลอกเท่านั้น เพียงแต่ถลอกเยอะไปหน่อยครับ\" \"ได้บอกเธอหรือเปล่าว่าพรุ่งนี้ผมจะเข้าไปเยี่ยม\" \"บอกแล้วครับ\" \"รบกวนนายด้วยนะเควิน\" \"คุณพอร์ช...จะจัดการเรื่องคุณจีนยังไงครับ\" \"คงต้องคุยกันก่อน ยังไงก็ต้องตอบแทนเธออยู่แล้ว\" \"ครับ\" \"แล้วผู้หญิงคนนั้นรู้จักกับพี่ได้ยังไง\" เควินเหลือบสายตาขึ้นมองเพดานเพื่อครุ่นคิด จะบอกยังไงดี... \"คือ...คือเธอเคยมาขอเงินลงทุนจาก Red Blood แต่นายปฏิเสธไปครับ\" \"ทำไม\" \"คือ...นายยังไม่มีแพลนจะลงทุนให้โรงแรมนอกบริษัทครับ\" \"อืม\" \"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ คุณพอร์ชจะได้พักผ่อน\" \"เควิน...\" \"ครับ\" \"ช่วยหาตำแหน่งดีๆ ให้หน่อยสักตำแหน่ง พอดี...พอดีผมมีเพื่อนอยากจะหางานทำน่ะ\" \"ได้ครับ\" 21.22 น. ปึง! \"อยากจะบ้าตาย!! \" จันทร์เจ้าสบถทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะเข้าครัวไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อดับไฟในอก \"ไหนเล่าสิ ไปทำงานมาเป็นไงบ้าง ชอบไหม\" \"ชอบอะไรล่ะ...น่าเบื่อจะตาย ฉันไม่เคยเจอผู้ชายแบบนี้เลยอ่ะ\" \"ทำไม? คุณเจคก็ดูเฟรนด์ลี่ดีนะ\" \"เฟรนด์ลี่กับผีนะสิ โคตรเอาแต่ใจ ฉันเข้าไปดูในเน็ตมาว่าต้องทำหน้าที่นี้ยังไง สรุปคือต้องเอาใจเขา ต้องพยายามหาสิ่งดีๆ ให้เขา แต่แกเชื่อป่ะ เขาเอาแต่บ่น บ่นทั้งวัน!! \" \"เขาบ่นอะไร\" \"เขาบ่นฉันเรื่องกาแฟ บอกว่าฉันหากาแฟที่เขาสั่งไม่ได้ ก็ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรจะต้องไปหาที่ไหน...แล้วก็ตอนอยู่ในสตูดิโอ เขาบอกให้ฉันหาขนมปังที่ใส่มายองเนสกับหมูหย็อง แล้วเอาแฮมเบอร์เกอร์เนื้อสี่ชิ้นพร้อมชีสด้วย ฉันก็เป็นห่วงกลัวว่าเขาจะกินไม่หมดแล้วอีกอย่างคอเลสเตอรอลก็เยอะ ฉันก็เลยไปซื้อผลไม้มาให้กิน เขากลับเอาไปโยนทิ้งแล้วบอกว่าจะไล่ฉันออก!! \" \"...ใช่เจคคนเดียวกับที่ฉันเจอหรือเปล่า\" \"มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ น่าหงุดหงิด ถ้าไม่เกรงใจ ฉันเสยคางให้ไปแล้ว!! \" \"งั้นลองคุยกับคุณนาเดียร์ดูสิ\" \"คุยไปแล้วตอนเย็น ฉันไม่คิดจะลาออกหรอก คอยดูเถอะ ฉันจะทำให้เขาอกแตกตายไปเลย\" เรียวได้แต่มองเพื่อนสาวที่กำลังคิ้วขมวดเพราะอารมณ์หงุดหงิด ไม่รู้ว่าจะปลอบโยนยังไงดีนอกจาก นั่งเฉยๆ ให้เพื่อนใจเย็นลงก่อน ครืด ครืด ครืด ’ผมอยู่ข้างล่าง’ ข้อความจากชายคนรักทำให้เรียวใส่เสื้อคลุมตัวยาวที่วางพาดไว้กับเก้าอี้ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป ลิฟต์ถูกเปิดออกมา เรียวก็วิ่งออกจากหลังคอนโดก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กำลังยืนกอดอกพิงข้างรถอยู่ เธอส่งรอยยิ้มสดใสให้เขา ก่อนจะวิ่งเข้าไปใกล้และเอื้อมมือไปจับมือหนาไว้ \"คุณมาทำอะไรตอนนี้คะ\" \"คิดถึงแฟน มาหาแฟนก็เป็นเรื่องปกติ\" \"แต่มันดึกแล้ว ยุงจะกัดเอา\" \"เมื่อไหร่คุณจะกลับบ้าน\" \"ทำไมคะ\" พอลสันรั้งเอวเธอเข้ามาใกล้ก่อนจะก้มหน้าลงจุมพิตที่หน้าผากมน \"ผมจะได้ไปนอนกอดคุณสักที เพื่อนคุณกำลังเอาเวลาของผมไป\" \"จันทร์เจ้าอยู่คนเดียว ฉันเป็นห่วง\" \"ผมก็อยู่คนเดียว...\" เรียวมองเขาที่กะพริบตาปริบๆ มองมาเหมือนกำลังออดอ้อน นับวันเขายิ่งมีอะไรที่เธอไม่เคยคิดว่าจะเห็นมาก่อน \"เป็นเด็กเหรอ ถึงอยู่คนเดียวไม่ได้\" \"อื้อ...\" \"คุณ...คุณอย่ามาทำเสียงอ่อนแบบนี้สิคะ\" \"ทำไม\" \"ฉัน...ฉันทำตัวไม่ถูก\" \"ที่รัก...คุณเคยคิดอยากจะไปอยู่กับผมบ้างไหม\" คิดจะไปอยู่กับเขา? หมายถึงไปนอนโรงแรมกับเขาหรือว่า...แต่งงาน \"คุณ...คุณ...\" เรียวตาโตมองเขาด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ พอลสันเห็นสายตาของหญิงสาวในอ้อมกอดก็ยกยิ้มอย่างพอใจ เขารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะนั่นคือสิ่งที่เขากำลังคิดจะบอกเธอเหมือนกัน \"คุณตกใจอะไร...ผมหมายถึงคิดจะไปนอนกับผมที่โรงแรมบ้างไหม...ที่รัก...คุณกำลังคิดอะไรอยู่\" \"เปล่า...\" สีหน้าแววตาผิดหวังของเธอทำให้พอลสันยกมือขึ้นวางบนหัวเธอก่อนจะโยกไปมาอย่างเอ็นดู ได้แกล้งเธอแบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน \"คุณอยากจะแต่งงานกับผมใช่ไหม\" \"ไม่ใช่!! \" เรียวตอบออกมาอย่างมั่นใจชัดถ้อยชัดคำ จนพอลสันต้องหรี่ตาลงจ้องมองเธอ \"หมายความว่า...คุณไม่คิดจะแต่งงานกับผมเหรอ\" \"...\" เรียวกลืนน้ำลายลงคอ ไม่ทันได้คิดว่าการที่รีบพูดออกไปแบบนั้นมันจะทำให้เขาคิดไปมากขนาดไหน พอลสันเองก็มองเธอที่ไม่มีท่าทีจะตอบกลับ ได้แต่ยืนตัวเกร็ง เขาจึงโน้มใบหน้าลงมากระซิบข้างหูเธอเบาๆ \"คุณหนีผมไม่รอดหรอก...เพราะยังไงคุณก็ต้องอยู่กับผมไปจนตาย\" \"...คุณ...\" เธอไม่ทันได้พูดต่อก็ถูกริมฝีปากประกบลงมา เป็นจูบอ่อนโยนที่ช่วงชิงลมหายใจจนเธอไม่สามารถต่อต้านได้ ____________________________ 22.00 น. ชีตาร์นั่งอยู่หน้าโทรทัศน์ มือข้างหนึ่งถือกระป๋องเบียร์ มืออีกข้างกำลังหยิบขนมขึ้นมากิน ท่าทางดูเหมือนคนกำลังสบายอกสบายใจ แต่เธียเตอร์รู้ ว่าเขากำลังข่มความรู้สึกอยู่ “อยากเมาก็กินเหล้าดีกว่า” “มีเหรอ” “มี จะเอาไหมล่ะ” “อย่าให้ฉันกินคนเดียวก็แล้วกัน” เธียเตอร์เดินไปหยิบเหล้าที่ตู้กระจก เปิดขวดเทใส่แก้วแล้วส่งให้ชีตาร์ที่นั่งอยู่บนพื้น เขาเดินไปนั่งข้างๆ และดูละครที่กำลังฉายอยู่ “เธีย” “อืม” “แกโสดมานานหรือยัง” “…” “ที่ฉันถาม เพราะตั้งแต่คบกับแกมา ก็ยังไม่เคยเห็นแกมีแฟนเลยสักคน ทั้งที่หน้าตาก็ออกจะหล่อเหลาดูดีขนาดนี้” “ฉันชอบอยู่คนเดียว” “มันเหงานะเว้ย” “แต่ฉันชอบ” “เฮ้อ ฉันอยากนิ่งได้แบบแกจัง” “…” “แกจำได้ไหม วันที่พ่อฉันล้มละลาย คือวันที่ฉันไม่เหลือใครเลย แม่ฆ่าตัวตาย พ่อถูกจับติดคุก ส่วนฉันก็กลายเป็นต้องอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียว ช่วงเวลานั้นฉันยังมีฟ้าและมีแก ที่ฉันไม่อยากปล่อยมือฟ้า เพราะฟ้าเองก็ไม่เคยปล่อยมือฉัน ก็เหมือนกันแก ที่ฉันไม่ปล่อยมือแกก็เพราะแกไม่เคยปล่อยมือฉันเหมือนกัน” “จะดราม่าอะไร” “เปล่า แค่อยากจะบอก ว่าแกสำคัญกับฉันมากกว่าฟ้าอีกนะเว้ย” “รู้สึกดีเนอะ” “เฮ้อ…” ชีตาร์พูดไปด้วยพลางดื่มเหล้าเข้าไปด้วย ทั้งคู่ไม่มีใครพูดอะไรต่อ จนกระทั่งถึงช่วงเวลาเที่ยงคืน ชีตาร์นั่งสัปหงกอยู่บนพื้น ส่วนเธียเตอร์ก็เก็บขยะเอาไปทิ้ง “ทำไมต้องทำกับฉันแบบนั้นด้วยวะ!!” ชีตาร์บ่นพึมพำไม่หยุด ยกไม้ยกมือขึ้นตบหน้าอกตัวเอง “ฉันนะ รักเธอที่สุด แคร์เธอที่สุด แต่ดูเธอสิ…ดูเธอสิ!!” “…” เธียเตอร์นั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ เขา หยิบแก้วเหล้าออกจากมือชายหนุ่มและวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะพยุงตัวเขาให้ลุกขึ้น “เธีย…” “อืม” “แก…” “อืม” “แก…แกว่าฉันเป็นคนไม่ดีหรือเปล่า” “เปล่า” “แกว่าฉัน สมควรไม่มีใครจริงๆ เหรอ” “ไม่หรอก” “แล้วทำไมฉันถึงต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วย” “คนไม่ดีคือคนอื่น ไม่ใช่แก” เธียเตอร์พยุงชีตาร์ไปที่ห้องนอน วางไปบนเตียงอย่างเบามือ ห่มผ้าให้เล็กน้อยเพราะกลัวชายหนุ่มจะหนาว “แก…คงไม่ทิ้งฉันไปอีกคนใช่ไหม…เธีย” ชีตาร์ขยับริมฝีปาก บ่นเสียงเบา “อืม ฉันไม่ทิ้งแกหรอก นอกจากแกจะทิ้งฉัน” “…” เธียเตอร์นั่งอยู่ริมเตียง มองชายหนุ่มที่นอนเริ่มหายใจสม่ำเสมอ พลางครุ่นคิดอยู่ในใจ ไม่รู้ว่าชาตินี้ เขาจะได้บอกความรู้สึกกับชีตาร์หรือเปล่า แต่ถ้าไม่ได้บอก เราจะเป็นเพื่อนแบบนี้ตลอดไปได้ไหม… _____________________________ วันต่อมา 09.10 น. บ้านหลังใหญ่ครอบครัวจักรธรณ์ \"ความจริงคุณพอร์ชไม่ต้องมาก็ได้นะคะ เพราะขาคุณยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่\" \"ผมแค่ขาแพลง ไม่ได้หนักเท่าคุณหรอกครับ\" \"ยังไงก็ขอบคุณสำหรับผลไม้และวิตามินนะคะ\" \"แล้ว...คุณจักรธรณ์ไปไหนเหรอครับ\" \"พ่อออกไปข้างนอกค่ะ ช่วงนี้คงไม่ค่อยว่าง\" พอร์ชสังเกตเห็นสีหน้าหญิงสาวดูไม่ค่อยดี แววตาเศร้าจนเขามีความรู้สึกสงสาร ก็อดไม่ได้ที่จะถาม... \"เกิดอะไรหรือเปล่าครับ\" \"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ\" \"บอกผมได้นะครับ ถ้าผมช่วยได้ ผมก็ยินดีช่วย\" \"จีน...จีนไม่อยากให้คุณต้องติดร่างแหไปด้วย\" \"มีเรื่องอะไรกันแน่ครับ\" จีนมีท่าทีลังเลที่จะพูดออกมาทั้งที่ภายในใจกำลังยิ้มเยาะกับการแสดงละครที่น่าเชื่อถือของตัวเองจนทำให้คุณพอร์ชเริ่มสงสาร \"ตอนนี้...ผู้ถือหุ้นถอนตัวออกจากโรงแรมไปหมดแล้วเพราะเรากำลังจะโดนฟ้องล้มละลายค่ะ ถ้ายังไม่มีเงินไปคืน โรงแรมก็คงจะปิดตัวลง จีนกับพ่อก็คงต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น\" \"คุณต้องการเงินเท่าไหร่\" \"ยังไม่แน่ใจค่ะ ตอนนี้จีนกำลังจะหานักลงทุนเพื่อช่วยฟื้นฟูโรงแรมให้กลับมาเหมือนเดิม แต่ตอนนี้...\" \"เพราะแบบนี้ คุณถึงไปขอให้พี่ผมช่วยลงทุนให้โรงแรมคุณใช่ไหมครับ\" \"แต่ก็โดนปฏิเสธ\" หญิงสาวก้มหน้าแล้วยิ้มให้ตัวเอง \"ใครที่ไหนจะมาลงทุนให้โรงแรมที่กำลังจะล้มละลายกันล่ะคะ\" พอร์ชมีสีหน้าลำบากใจไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เรื่องบริษัทเป็นสิ่งที่เขาตัดสินใจเองไม่ได้ เพราะพี่ชายคือผู้บริหารใหญ่ ตัวเขาเองไม่ได้มีสิทธิ์ตัดสินใจในเรื่องการเซ็นสัญญาหรือการลงทุนกับใคร \"ผม...จะให้เงินคุณเพื่อช่วยหมุนเวียนในโรงแรมก่อนดีไหมครับ\" \"ขอบคุณคุณพอร์ชนะคะ แต่คงไม่จำเป็นแล้วแหละค่ะ\" \"คือ...\" \"คงเป็นเพราะโรงแรมเราบริหารจัดการไม่ดี ทำให้ขาดทุนไปมาก ถ้ามีวาสนาแบบโรงแรมอีเจ้นก็ดีสิคะ ตอนนี้โรงแรมอีเจ้นกำลังฟื้นตัวอีกครั้ง หลังจากที่เคยกำลังจะปิดตัวลงเหมือนกัน\" \"คุณก็ทำได้เหมือนกันครับ\" \"จีนทำมาทุกทางแล้วค่ะ แต่สุดท้ายก็อย่างที่เห็น\" พอร์ชมีความรู้สึกเริ่มเห็นใจหญิงสาวข้างหน้า เธอดูอ่อนแอ และเข้มแข็งมากในเวลาเดียวกัน ที่ต้องแบกรับภาระของโรงแรมไว้ พ่อของเธอก็คงจะทำอะไรไม่ได้มาก แล้วการต้องไปตามหานักลงทุนคนอื่นมันก็คงต้องผ่านเรื่องราวต่างๆ มากมายที่ต้องใช้ร่างกายของตัวเธอเอง... \"ผม...จะลองคุยกับพี่ให้\" \"คุณ...คุณพูดจริงเหรอคะ\" จีนเบิกตาโต รอยยิ้มดีใจปรากฏขึ้นก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือชายหนุ่มข้างหน้า เธอชะงักเมื่อเห็นเขานิ่งเกรงจึงรั้งมือกลับ \"ขอโทษค่ะ จีนดีใจไปหน่อย ขอบคุณคุณพอร์ชมากนะคะ\" \"แต่ผมไม่รับปากว่าพี่จะตกลงหรือเปล่า...ยังไงก็จะพยายามช่วยอย่างเต็มที่\" \"ค่ะ...จีนเข้าใจ...ขอบคุณนะคะ\" 11.00 น. \"...เรื่องก็มีเท่านี้ครับ หลังจากนั้นคุณพอร์ชก็กลับมาที่บริษัท\" พอลสันนั่งฟังเควินเล่าเรื่องที่พอร์ชคุยกับจีน พลางเคาะนิ้วลงบนโต๊ะเป็นจังหวะตามความคิด เขาคิดไว้อยู่ก่อนแล้วว่ายังไงก็ไม่พ้นเรื่องเงินทุน โรงแรมที่เขาไม่เคยคิดจะร่วมทุนด้วยเพราะปัญหาอะไรหลายๆ อย่าง ทั้งที่เขาก็ให้เงินไปหนึ่งก้อนเพื่อให้เธอทำกำไรภายในสามเดือน แต่ดูท่า เงินคงสูญไปหมดแล้ว... \"แล้วพอร์ชว่ายังไง\" \"คุณพอร์ชยังลังเลอยู่ครับ...เอายังไงดีครับนาย\" \"คอยตามดูต่อไป...แล้วเรื่องไลม์ไปถึงไหนแล้ว\" \"เมื่อวานตอนเย็น คุณไลม์กับคุณอ้ายหนี่มีดินเนอร์ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง พวกเขาสองคนพูดคุยเรื่องที่ดินที่คุณอ้ายหนี่เป็นเจ้าของ ดูเหมือนสิ่งที่เขาต้องการคือที่ดินของเธอครับ\" \"ที่ดิน? \" \"ที่ดินที่คุณชายหนึ่งยกให้คุณอ้ายหนี่ไปเมื่อวันเกิดปีที่แล้ว\" \"ครอบครัวนั่นอยากได้ที่ดินไปทำอะไร\" \"ผมจะรีบหาข้อมูลครับ\" \"เรื่องนาตาชา ทางนั้นจะพามาวันไหน\" \"อาทิตย์หน้าครับ\" \"พอร์ชมีท่าทียังไง\" \"คุณพอร์ชยังไม่มีท่าทีอะไรครับ\" \"เดียร์มาบอกฉันว่า พอร์ชมีแฟนใหม่แล้ว ใครเป็นแฟนเขา\" \"เรื่องนี้...เรื่องนี้ผมไม่รู้เลยครับ\" \"แล้วตอนนี้พอร์ชอยู่ที่ไหน\" 11.14 น. สตูดิโอในตึก Red Blood \"น้องคะ นี่คือชุดที่จะต้องเปลี่ยนก่อนถ่ายแบบชุดสุดท้ายค่ะ\" \"ค่ะ\" จันทร์เจ้ารับชุดมาแล้วยืนรอเจคนั่งแต่งหน้าอยู่ เธอยืนหาว เปลือกตากำลังจะปิดลง ศีรษะเริ่มโอนเอน \"เหอะ!! เป็นผู้จัดการแต่มายืนหลับอยู่ได้\" \"...\" จันทร์เจ้าอยากจะด่ากลับ...แต่เธอง่วงมากเพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับแทบไม่ได้นอนเพราะต้องมาจัดตารางการทำงานของเขา ดาราบ้าบออะไรทำไมถึงวุ่นวายได้มากขนาดนี้ \"นี่!! ฉันอยากกินลาเต้กับขนมเค้ก ห้ามไปซื้ออย่างอื่นมาแทน!! \" \"ค่ะ\" เธอเลือกที่จะตอบกลับอย่างว่าง่ายก่อนจะวางชุดพาดที่เก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องไป ขณะที่เธอเดินห่อไหล่ ตาปรือ ไปที่ลิฟต์ ก็ไม่รู้ว่ามีใครคนหนึ่งกำลังเดินตามเธออยู่ แต่เพราะสมองกำลังพักผ่อนเธอถึงไม่ได้คิดอะไรมากมายขนาดนั้นจนกระทั่ง... \"คุณ...กำลังจะไปไหน\" เธอหันไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ พยายามปรับโฟกัสสายตาให้ชัด ก่อนจะสะดุ้งตกใจ จนทรงตัวไม่อยู่ พอร์ชเห็นหญิงสาวขยับก้าวถอยหลัง ก็กลัวเธอหงายท้องจะล้ม จึงใช้แขนไปรั้งเอวบางไว้ให้เข้ามาใกล้ตัวจนใบหน้าใกล้ชิดกัน...ทำให้ริมฝีปากของเขาไปจรดที่หน้าผากเธอ \"...\" \"...\" ----EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ เล่ม 1 ใกล้จบแล้วค่ะ อย่าลืมติดตามหาซื้อเล่ม 2 ได้ที่ Meb ในราคา 395 ตั้งแต่ตอนที่ 54-110+ตอนพิเศษ #เนื้อหาใน EBOOK จะแตกต่างจากในเว็บเยอะพอสมควร เพราะเพิ่มบทหลายบทเข้ามาให้เนื้อเรื่องมันมีละเอียดมากขึ้น มีตอนพิเศษที่จะทำให้คุณพบกับความน่ารักของพระเอกและนางเอก