ตอนที่53 เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ (จบเล่ม 1)

C h a p t e r 53 พอร์ชเห็นหญิงสาวขยับขาก้าวถอยหลัง ก็กลัวเธอจะหงายท้องลงไปล้ม จึงยื่นแขนไปรั้งเอวบางไว้ให้เข้ามาใกล้ตัวจนใบหน้าใกล้ชิดกัน... ทำให้ริมฝีปากของเขาไปจรดที่หน้าผากเธอ \"...\" \"...\" ทั้งคู่ยืนเกร็งด้วยความตกใจ พอร์ชมีสติก่อนจึงเลือกผลักเธอออกอย่างเบามือ \"คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ\" \"คะ...ค่ะ\" จันทร์เจ้าตื่นเต็มตา ลืมไปเลยว่าเมื่อกี้ง่วงนอนมากแค่ไหน เธอขยับร่างกายเพื่อทรงตัวยืนให้มั่นคง ก่อนจะยกมือขึ้นปิดดวงตาด้วยความเขินอาย พอร์ชยืนมองหญิงสาวอย่างเหม่อลอย เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ใบหน้าเรียว ดวงตากลมโต ริมฝีปากบางเฉียบ ผมหน้าม้าประปราย ผิวขาวอมชมพู ดูน่าทะนุถนอมที่สุด \"ขอโทษนะครับ\" พอร์ชไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรจึงได้แต่ทำสีหน้ารู้สึกผิดและยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างเก้อเขิน \"ผมเห็นคุณจะหงายหลัง ก็เลย...\" \"ไม่เป็นไร ขอบคุณ...ค่ะ\" \"แล้วคุณ...คุณกำลังจะไปไหน\" เอ่อ เธอเกือบลืมไปเลยว่าต้องไปหาของกินให้คุณเจค... \"พอดี ฉันต้องไปซื้อกาแฟให้คุณเจคนะ\" เธอกำลังจะเปลี่ยนทิศทาง เดินตรงไปทางบันไดหนีไฟ แต่... หมับ! \"ผม...จะหางานอื่นให้คุณทำ\" เขาจับข้อมือเธอไว้ \"ทำไมคะ\" \"งานนี้มันหนักเกินไป คุณทำไม่ไหวหรอก\" \"คนอื่นทำได้ ฉันก็ทำได้ค่ะ บางทีเราก็ต้องหาประสบการณ์เพื่อให้ได้รู้จักโลกมากขึ้น ก่อนสบายก็ต้องรู้จักความลำบากก่อน\" พอร์ชเห็นแววตาเป็นประกาย ฉายแววตาแน่วแน่ของเธอแล้วก็เลือกที่จะปล่อยมือ ผู้หญิงคนนี้มีความคิดเป็นบวกจนเขาอดนับถือไม่ได้ เหมือนครั้งที่เคยเจอที่ฝรั่งเศส ตอนนั้นเธอปลอบใจเขาด้วยความคิดเป็นบวกจนทำให้เผลอไผล กลายเป็นมีความสัมพันธ์เกินเลย พอคิดถึงตรงนี้ ใบหน้าก็เริ่มร้อนผ่าวอีกครั้ง \"คุณ...คุณคิดแง่บวกดีนะครับ\" \"คุณก็ลองคิดดูบ้างสิคะ...ว่าแต่คุณมาทำอะไรตรงนี้เหรอ\" พอร์ชกะพริบตามองเธอด้วยแววตาว่างเปล่า จะให้บอกได้ยังไงว่าตั้งใจมาแอบดู เพราะกลัวว่างานที่ทำอาจจะหนักจนเธอรับไม่ไหว แต่กลับกลายเป็นว่าเธอเข้มแข็งกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก \"คือ...\" \"คุณพอร์ชสวัสดีค่ะ\" \"สวัสดีครับ\" มีกลุ่มพนักงานเดินออกมาจากลิฟต์ก็ยกมือไหว้เขาอย่างนอบน้อม พอร์ชแค่พยักหน้าตอบรับ \"ฉันขอตัวก่อนนะคะ\" \"เอ่อ...\" พอร์ชยกมือขึ้นพยายามจะจับแขนเธอไว้อีกครั้ง แต่ก็คว้าได้แค่อากาศ เห็นแต่แผ่นหลังบางเปิดประตูลงทางหนีไฟไปแล้ว 12.34 น. \"คุณพอร์ช...ไม่ไปกินข้าวเหรอครับ หรือจะให้ผมสั่งอาหารขึ้นมาข้างบน\" \"เควิน...เรื่องตำแหน่งงาน หาให้ผมหรือยัง\" \"บริษัทเพิ่งจะเปิดรับสมัครพนักงานไปครับ ตอนนี้เต็มหมดแล้ว\" งั้นก็แย่สิ เขาจะให้เธอทำงานอะไรดีที่ไม่ต้องเกี่ยวกับการวิ่งวุ่นไปทั่วจนไม่ได้พักแบบนี้ \"แต่...ผมแนะนำตำแหน่งหนึ่งครับ\" \"อะไร...\" พอร์ชตาโตมองเควินอย่างคาดหวัง \"ตำแหน่งเลขาคนสนิทของคุณพอร์ชไงครับ...\" \"เลขาคนสนิท? \" \"คนที่สามารถทำทุกอย่างที่คุณพอร์ชสั่ง รวมถึงสามารถเก็บความลับได้เป็นอย่างดี\" เลขาคนสนิทเหรอ? เขามีเลขาอยู่ที่แคนาดา แต่เธอเป็นเลขาหน้าห้องที่ทำงานเฉพาะที่บริษัท แต่สำหรับเลขาคนสนิท...มันจำเป็นต้องมีหรือไง \"มันจำเป็นด้วยเหรอ...ผมก็มีคุณอยู่แล้วนิ\" \"คุณพอร์ชครับ เลขาคนสนิทมันทำหน้าที่มากกว่าเลขาหน้าห้องนะครับ บางทีคุณคงต้องลองเปิดใจดูบ้าง...ว่าแต่เพื่อนของคุณเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายครับ...\" \"...\" \"คงไม่ใช่คุณจีนหรอก ใช่ไหมครับ...\" \"ไม่ๆ ไม่ใช่เธอ...จะว่าไป...คุณคิดว่าถ้าผมไปคุยเรื่องคุณจีนกับพี่ พี่จะปฏิเสธเหมือนเดิมอีกไหม\" \"สิ่งที่นายตัดสินใจไปแล้ว...ต่อให้โลกจะแตก ฟ้าดินจะถล่ม ก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจนายได้ครับ\" \"ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน...\" พอร์ชส่ายหน้าให้ตัวเองเพราะไม่รู้จะจัดการเรื่องนี้ยังไง แต่มีเรื่องหนึ่งที่นึกขึ้นมาได้ \"พรุ่งนี้เป็นวันเกิด...\" พูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องหุบปากลงไปเสียก่อน... \"พรุ่งนี้ ดูแลพี่ด้วยล่ะ\" \"ครับ...\" เควินเองก็ก้มหน้ารับคำสั่งอย่างหนักแน่น คล้ายกับรู้อนาคตว่าพรุ่งนี้จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น 18.45 น. เรียวยืนอยู่หน้าเตา กำลังวางกระทะเพื่อทอดไข่ วันนี้คุณพอลสันอยากกินอาหารฝีมือเธอ จึงออดอ้อนให้เธอมาทำอาหารที่นี่ และด้วยความที่เธอเองก็อยากจะอยู่กับเขานอกเหนือจากเวลางานบ้าง ก็เลยมาอย่างว่าง่าย แต่ก็ไม่วายที่จะถูกเขาเข้ามาคลอเคลียไม่ห่าง ไม่ว่าจะตอนตีไข่อยู่ มือก็จะคอยลูบไล้ที่หน้าท้องของเธออย่างเย้าหยอก และตอนนี้ ขณะกำลังรอน้ำมันเดือด เขาก็ยังเข้ามาโอบกอดเธอจากข้างหลัง วางคางไว้ที่ไหล่บาง จมูกซุกไซ้อยู่บริเวณลำคอจนจั๊กจี้ \"คุณพอลสัน...ช่วยขยับไปหน่อยได้ไหม...คะ ฉันทำไม่ถนัด\" \"...ผมไม่อยากห่างคุณ\" \"ถ้าฉันทอดไข่ไหม้ คุณก็ต้องกินให้หมดนะ\" \"ที่รัก...ผมรักคุณจัง\" เรียวพยายามควบคุมตัวเอง ทำอาหารให้เสร็จเพื่อหลุดจากตรงนี้ แต่มันก็ช่างยากเย็น ถึงจะรู้สึกมีความสุขที่อยู่ด้วยกัน แต่บางทีเธอก็ไม่ค่อยชินกับโหมดขี้อ้อนของเขาเท่าไหร่ หลังจากทั้งคู่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เธอตักกับข้าวให้เขาเหมือนปกติที่เคยทำ ส่วนเขาก็แค่รับความสุขที่เธอมอบให้อย่างเต็มใจ จนกระทั่ง... \"กับข้าวเป็นยังไงบ้าง อร่อยพอสู้ฝีมือแม่คุณได้ไหมคะ\" \"...\" เพร้ง! ช้อนที่ชายหนุ่มถืออยู่ ตกลงบนจานจนเสียงดัง เขาหลุบสายตาลงต่ำ ใบหน้าที่มีความสุขหายไป ถูกแทนที่ด้วยความสับสนและครุ่นคิด เรียวตกใจจนทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าพูดอะไรจนเขาไม่พอใจหรือเปล่า แต่ดูเหมือนเขากำลังจะอารมณ์ไม่ดี พรึ่บ! \"ให้เควินไปส่งคุณกลับแล้วกัน\" พอลสันลุกขึ้นยืน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะเดินออกจากห้องครัว \"เดี๋ยวค่ะ!! \" \"ปล่อย!! \" เสียงคำรามด้วยโทสะทำให้เธอปล่อยมือออกโดยอัตโนมัติ และมองดูเขาเดินกลับเข้าไปในห้องนอน เขาไม่เคยตะคอกรุนแรงแบบนี้ ไม่เคยน่ากลัวขนาดนี้ ไม่เคยมีน้ำเสียงเยือกเย็นจนน่าขนลุกขนาดนี้... เธอทำอะไรผิดไปกันแน่ วันต่อมา วันนี้เชนไปรับเธอที่บ้านเหมือนทุกวัน แต่กลับไม่พาไปส่งที่โรงแรมของคุณพอลสัน ทั้งที่ปกติเธอต้องไปปลุกเขาแทบทุกเช้า \"ทำไมวันนี้ไม่ไปส่งที่โรงแรมคุณพอลสันล่ะคะ\" \"วันนี้...วันนี้นายคงไม่เข้าบริษัทครับ\" \"เขามีธุระเหรอคะ\" เรียวมองเชนผ่านกระจกหลัง ก็สังเกตเห็นความผิดปกติของเขาที่พยายามหลบเลี่ยงสายตาเธออยู่ คล้ายกำลังปกปิดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่กล้าถามจึงหันสายตาไปมองวิวนอกรถแทน ไม่รู้ว่าเขายังโกรธที่เธอละลาบละล้วง เอ่ยถึงเรื่องครอบครัวหรือเปล่า เพราะถ้าใช่ เธอคงต้องเข้าไปขอโทษ... 12.00 น. เรียวหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาพอลสัน แต่ก็ไม่มีคนรับสาย ส่งข้อความไปก็ไม่มีการตอบกลับ ยิ่งมีการเมินเฉยแบบนี้ใจเธอยิ่งโหวง มีความรู้สึกเป็นห่วง \"คุณเรียว ไปกินข้าวด้วยกันไหมคะ\" ลูน่าหันมาถาม \"วันนี้คุณพอลสันไม่อยู่ คุณคงต้องกินข้าวกับพวกเราแล้วแหละค่ะ\" \"ได้ค่ะ\" เธอตัดสินใจ ลงไปกินข้าวกับเพื่อนร่วมงานในชั้นที่โรงอาหารใหญ่โดยที่สมาธิไม่ได้อยู่ที่อาหารเลย เพราะมัวแต่คิดถึงชายหนุ่มที่หายตัวไปตั้งแต่เช้า 19.00 น. เรียวกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่คอนโดก่อนจะออกมาที่โรงแรมของพอลสัน เธอตั้งใจจะมาขอโทษเขาเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่... หน้าห้องของเขามีชายชุดดำยืนอยู่สิบคน แต่ละคนมีสภาพไม่ต่างกับพวกนักเลงตีกัน \"คือ...คุณพอลสันอยู่ข้างในหรือเปล่าคะ\" เรียวถามครูสที่ยืนก้มหน้าอยู่ \"ครับ\" \"งั้นฉันขอเข้าไปได้ไหม\" \"นายสั่งไว้ว่าห้ามใครเข้าไปเด็ดขาด\" \"รวมถึงฉันด้วยเหรอคะ\" \"คุณอิงกาญจน์ครับ...\" เสียงเควินตะโกนมาจากข้างหลังเธอ เขาเดินมาพร้อมกับเชน \"วันนี้นายอารมณ์ไม่ดี คุณกลับไปก่อนดีกว่า\" \"มีอะไรหรือเปล่า\" \"...\" ไม่มีเสียงตอบกลับ \"คุณเชน...ฉันเป็นเจ้านายคุณ คุณบอกฉันได้ไหมคะ\" \"คือ...\" เชนมีสีหน้าลำบากใจ พลางปลายสายตามองเควินที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างหวาดระแวง \"คือ...คุณอิงกาญจน์กลับไปก่อนเถอะครับ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่\" เรียวพ่นลมหายใจออกมาอย่างสุดจะทน \"พวกคุณทำแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิดนะคะ ปล่อยให้เขาขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง!! \" \"พวกเราทราบครับ แต่เป็นคำสั่งของนาย พวกเราต้องทำตาม\" \"ถ้าพวกคุณกลัวนัก ก็หลีกไป ฉันจะเข้าไปเอง!! \" \"คุณอิงกาญจน์ครับ!! \" \"คุณอิงกาญจน์!! \" เควินกับเชนมายืนบังหน้าห้องไว้อย่างพร้อมเพรียง สื่อเป็นความนัยได้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ก็จะไม่มีทางเปิดประตูบานนี้เด็ดขาด \"พวกคุณรักเจ้านายจริงหรือเปล่า…\" \"พวกเรารักคุณพอลสันมาก เขาเปรียบเสมือนพี่ชายของผม เป็นคนในครอบครัว เราถึงต้องปล่อยเขาไว้ในห้อง\" เรียวแสยะยิ้ม และส่ายหน้าไปมาให้ตัวเอง ที่ต้องมายืนเถียงกับผู้ชายหน้าห้องแฟนตัวเอง เหมือนกำลังหยามเธอว่าคนเป็นแฟนก็ไม่มีสิทธิ์มากกว่าใคร งั้นก็ไม่ต้องสนใจแล้ว... \"ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะเอาเรื่องพวกคุณให้ถึงที่สุด!! \" เรียวหมุนตัวกำลังจะก้าวขาเดินออก \"คุณอิงกาญจน์...\" \"...\" \"ผมมีทางเลือกให้คุณตัดสินใจ...ถ้าคุณเลือกเข้าไปในห้องนี้ โชคดีคือคุณจะไม่เป็นอะไร แต่ถ้าโชคร้ายคุณอาจจะพิการหรือไม่ก็ตาย กับถ้าคุณเลือกที่จะเดินออกไปจากที่นี่ แล้วคิดเสียว่าเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น...คุณจะเลือกข้อไหนครับ” “…” เรียวครุ่นคิดตามประโยคคำถามของเชน ทำไมเข้าไปในห้องนี้แล้วต้องตายด้วย...แล้วทำไมต้องทำเหมือนเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น มันมีอะไรมากกว่าที่เธอคิดหรือเปล่า แต่ถ้าต้องให้เธอเลือก...การเข้าไปในห้องแล้วต้องเจ็บตัว เธอคงไม่เข้าไป...แต่ถ้าเลือกไปจากที่นี่ แล้วคิดว่าไม่เคยเกิดเรื่องนี้ขึ้น มันคงจะน่าอึดอัดที่ไม่รู้ว่าความจริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ \"ถ้าฉันเลือกข้อแรก...คุณจะให้ฉันเข้าไปหรือเปล่า\" \"ครับ...ผมกับเควินจะหลีกทางให้คุณ\" เรียวหันกลับไปมองพร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน \"งั้นฉันเลือกข้อแรก\" \"เพราะอะไรครับ...\" \"เพราะเขาอยู่ข้างใน...ฉันเป็นห่วงเขา ต่อให้ต้องตายฉันก็ต้องเข้าไป เพราะฉันจะไม่ปล่อยให้เขาตายในห้องนั้นเด็ดขาด\" ------------จบเล่ม 1--------------- ----EBOOK นิยายเรื่อง พอลสัน : รักให้จำ เล่ม 1 จบแล้วค่ะ สามารถติดตามหาซื้อเล่ม 2 อ่านได้ที่ Meb ในราคา 395 ตั้งแต่ตอนที่ 54-110+ตอนพิเศษ #เนื้อหาใน EBOOK จะแตกต่างจากในเว็บเยอะพอสมควร เพราะเพิ่มบทหลายบทเข้ามาให้เนื้อเรื่องมันมีละเอียดมากขึ้น มีตอนพิเศษที่จะทำให้คุณพบกับความน่ารักของพระเอกและนางเอก