ตอนที่3 ไป๋เจิ้นหลงโกรธจนขาดสติ

เจียผิงเหอบ่นพึมพำ \"นี่มาเที่ยวมาพักผ่อนก่อนกลับหรือมาทรมานร่างกายกันแน่\" คนขับฮอร์ที่เห็นเจียผิงเหอถอนหายใจก็ถามออกไปว่า \" คุณเจียผิงเหอคุณโอเคมั้ยครับ ไหวมั้ย \" \" ผมโอเคครับ \" พอได้ยินเจียผิงเหอบอกว่าโอเคเขาก็โล่งใจหน่อยแต่ก็ยังทิ้งทางเลือกไว้ใหิเจียผิงเหออยู่จึงพูดขึ้น \" แต่ว่าถ้าพวกคุณไม่ไหวจริงๆหรือมีเหตุฉุกเฉินอะไรวอร์หาผมได้นะครับผมจะทิ้งวิทยุสื่อสารไว้ให้คุณหนึ่งเครื่อง แต่เวลาใช้มันจะยุ่งยากหน่อยกว่าจะถึงผมนานหน่อยต้องผ่านผู้นำหลายหมู่บ้านส่งต่อๆกันมา สัญาญาณก็ไม่ค่อยจะดีบางทีก็ใช้ไม่ได้ครับ \" พูดจบเขาก็ยื่นวิทยุสื่อสารให้เจียผิงเหอ เจียผิงเหอได้ยินเขาพูดและการกระทำของเขาก็เกิดซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก \" ขอบคุณครับ \" เจียผิงเหอพูดรับเอาวิทยุสื่อสารมาเก็บไว้ \" งั้นผมขอตัวกลับแล้วนะครับ \" พูดจบเขาก็หันหลังออกไป \" ครับเดินทางปลอดภัยครับ \" เจียผิงเหอพูด จู่ๆคนขับฮอร์ก็นึกขึ้นได้หันกลับมาทางเจียผิงเหอพูดว่า \" อ้อ! คุณเจียผิงเหอ ผมเพิ่งนึกได้เรื่องบ้านบนยอดเขาที่อยู่ในรูปโปสเตอร์ที่คุณส่งให้ผมมีปัญหาครับ เจียผิงเหอจ้องไปที่เขาอย่างสงสัยไม่เข้าใจว่ามีปัญหาอะไร เอ่อ...คือ...บ้านเรือนไม้บนยอดเขาลูกโน้นนั้นช่วงนี้เขาปิดไม่ให้เข้าชมหรือ เข้าใกล้ คนนอกห้ามเข้าครับ เขาพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ยอดเขาลูกนั้นที่อยู่ไกลออกไปให้เจียผิงเหอดูเจียผิงเหอเองก็หันหน้าตามทางที่เขาชี้ออกไปทันที เจียผิงเหอ อึ้งตะลึงกับสิ่งที่เห็นที่ปรากฎบนยอดเขาลูกนั้น \" สวย...สวย...สวยจริงๆ \" เจียผิงเกอพึมพาม เขาเห็นใบหน้าที่ตกตะลึงของเจียผิงเหอก็พอจะเดาได้ว่าเจียผิงเหอจะว่าอย่างไรต่อเลยพูดต่อว่า เพราะว่าช่วงที่คุณมาเป็นช่วงเดียวกับที่ลูกสาวของเขาทั้งสองกลับมาจากในเมืองครับ นายเส่อกับนางแปะมีลูกสาวสองคนคนพี่ไม่ได้กลับมาที่นี่หลายปีแล้วปีนี้ปีนี้เขาเรียนจบพอดีเลยกลับมาช่วงนี้และขอพักอาศัยอยู่ที่บ้านเรือนไม้บนยอดเขาครับ \" แต่มีอีกวิธีหนึ่งครับ แต่ไม่รู้จะได้ผลหรือเปล่า \" คนขับฮอร์ลังเลที่จะพูดต่อ เจียผิงเหอเห็นเช่นนั้นก็ถามว่า \" วิธีอะไรครับ \"ดี เข้าทางน้องสาวคนเล็ก เจียผิงเหอกลับไปทางเต้นท์นั่งลงข้างๆไป๋เจิ้นหลง ไป๋เจิ้นหลงเห็นว่าสีหน้าของเจียผิงเหอผิดปกติจึงเอ่ยถาม \" ผิงเหอ นายไปคุยอะไรกับพวกเขาเหรอ เห็นยืนคุยตั้งนาน \" เจียผิงเหอได้ยินเขาถามก็ยื่นใบกิจกรรมประจำวันให้เขาไป แล้วหันหน้าออกไปทางภูเขาลูกนั้นไม่พูดไม่จา ไป๋เจิ้นหลงก้มหน้าอ่านเสร็จก็ส่งให้จินฟากับจินซาดูต่อ แล้วก็ถามออกไปว่า \" ผิงเหอที่คุณเศร้าไม่พูดไม่จาเพราะคุณเห็นกิจกรรมประจำวันนี้น่ะเหรอ ฮ่าๆๆๆ ผิงเหอคุณวางใจได้ไม่ต้องห่วงพวกจะจะดูแลปกป้องคุณถนุถนอมอย่างดีไม่ให้ทำงานหนักไม่ให้เหนื่อยอย่างแน่นอนฮ่าๆๆๆ \" จินซาและจินฟา เมื่อได้ยินคุณชายของเขาพูดเช่นนั้นก็หัวเราออกมา \" ฮ่าๆๆๆ \" \" ฮ่าๆๆๆ \" ฮ่าๆๆๆ \" ทั้งสามหัวเราะชอบใจ เจียผิงเหอจากอารมณ์คิดหนักเครียดๆอยู่ ได้ยินไป๋เจิ้งหลงพูดเช่นนั้นก็โกรธคิ้วขมวดขึ้นมาทันที \" ไป๋เจิ้งหลง ! นายจะมากไปแล้ว นายดูถูกฉันว่าอ่อนแอเหมือนผู้หญิงงั้นเหรอ เหอะ! \" เจียงผิงเหอตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธ แต่ทั้งสามก็ยังไม่หยุดขำยิ่งเห็นเจียผิงเหอโกรธก็ยิ่งหัวเราะใหญ่ เจียผิงเหอไม่พอใจมากขณะที่ทั้งสามหัวเราะอยู่เจียผิงเหอก็พูดออกไปน้ำเสียงราบเรียบว่า \" บ้านเรือนไม้บนยอดเขาปิดไม่ให้เข้าใครเข้าไปชมในช่วงนี้ คนนอกห้ามเข้า \" เมื่อได้ยินเจียผิงเหอะพูดว่า บ้านเรือนไม้บนยอดเขาไม่ให้ใครเข้าไปชม คนนอกห้ามเข้า ไป๋เจิ้งหลงอึ้ง นิ่งเงียบไปสีหน้าเรียบเฉยส่วนจินฟาจินซาหัวเราะไม่ออกอึ้งค้างไปชั่วขณะ เจียผิงเหอสังเกตเห็นสีหน้าทั้งสามคนดูนิ่งอึ้งไป ก็รู้สึกสะใจหัวเราะออกมาเสียงดัง \" ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ \" นี่แหละเขาเรียกว่าหัวเราะทีหลังดังดว่า ฮ่าๆๆๆ ฮ้าฮ่าๆๆ จู่ๆสีหน้าของไป๋เจิ้นหลงก็เปลี่ยนไป บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือก ใบหน้านิ่งเงียบแดงเป็นเส้นเลือดหน้านิ่วคิ้วขมวด ดวงตาคมโตแดงก่ำแผ่รังศีอัมหิตดุจเหยี่ยวที่พร้อมจะขย่ำสังหารเหยื่อในทันที มือกำแน่นจ้องไปที่เจียผิงเหอ ขนาดจินฟาและจินซามีวรยุทย์ก็รู้สึกกลัวจนทำอะไรไม่ถูกใบหน้าแผ่ไอสังหารคนได้ทุกเมื่อแบบนี้มีหรือคนไม่มีวรยุทร์อะไรอย่างเจียผิงเหอที่เก่งแต่ใช้สมองจะไม่กลัวเขาเองก็ทำอะไรไมถูกยิ่งสายตาคู่นั้นจ้องมาที่เขาตลอดตัวเขาสั่นไปหมด ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมจู่ๆไป๋เจิ้งหลงถึงกลายเป็นแบบนี้ ทำไมมันน่ากลัวแบบนี้เจียผิงเหอไม่เคยเห็นเขาโกรธจนน่ากลัวมากถึงขนาดฆ่าคนได้เช่นนี้มาก่อนน่ากลัวจริงๆเพราะอะไร เพราะคำของเขาไม่กี่ประโยคเมื่อกี้เหรอเพราะงดคนนอกเข้าชมบ้านบนเขานั้นเหรอเพราะอะไรกันแน่ทำไมไป๋เจิ้นหลงถึงได้โกรธจนขาดสติแบบนี้หรือเพราะผิดหวังที่ลงทุนมาตั้งไกลเพียงเพราะอยากขึ้นไปเที่ยวบนยอดเขาก็ถูกปฏิเสธความทุ่มเทถูกทำลายลงเลยทำให้เขาโกรธเช่นนี้ใช่มั้ย เจียผิงเหอใช้สมองตั้งคำถามหาคำตอบมากมายก่ายกองก็ไม่อาจทราบสาเกตุที่เขาโกรธมากขนาดนี้ได้ เจียผิงเหอค่อยๆดึงสติกลับมา ค่อยๆพูดกับเขาดีๆคงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วในตอนนี้ ไป๋เจิ้นกลงยังคงจ้องเจียผิงเหอค่อยขยับมือที่แข็งแกร่งทั้งสองข้างนั้นจับไปตรงไหล่ใช้แรงบีบกดจนเจียผิงเหอซึ่งเป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ยังรู้สึกเจ็บ ไป๋เจิ้นหลงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า \" นายพูดอีกทีสิ เจียผิงเหอ \" เจียผิงเหอรู้สึกได้ว่ายิ่งเขาพูดแรงมือยิ่งทวีคูนตามอารมณ์ของเขาในตอนนี้ เจียผิงเหอสูดหายใจเข้าลึกๆสองสามฮึก มือค่อยๆจับแขนของไป๋เจิ้นหลงแล้วก็ค่อยๆพูดออกมาอย่างใจเย็นว่า \" จ่ะ..เจ่อ..เจิ้นหลงนายใจเย็นๆก่อนนะ ค่อยๆหายใจเข้าลึกๆ มีสติ ระ...ระ...เรื่องเรื่องนั้นๆ ฉะ...ฉันจะจัดการให้นายเอง นายได้เข้าไปบนยอดเขานั้นแน่นอน ฉันไม่เคยทำงานพลาดนายก็รู้หนิ ใช่มั้ย ไว้ใจฉันโอเคมั้ย \" คำพูดของเจียผิงเหอทั้งหมดเขาได้ยินอยู่ประโยคเดียวคือ \" ได้เข้าไปบนยอดเขาแน่นอน \" มือของไป๋เจิ้นหลงค่อยๆคลายออกแล้วทรุดตัวนั่งลงอย่างเจ็บปวดใจเขาก็ไม่รู้ว่าพอถูกปฏิเสธรู้สึกเหมือนใจแตกสลายเป็นชิ้นๆ ความรู้สึกโกรธความรู้สึกเจ็บปวด ผิดหวังมันปะปนผสมกันสะเปะสะปะไปหมดจนเขาไม่อาจควบคุมตนเองได้ เมื่อเจียผิงเหอเห็นว่าไป๋เจิ่นหลงค่อยๆกลับมามีสติ เขาก็ถอนหายใจยาวอย่างแรง \" เฮ่อ! \" อย่างโล่งอก จินซากับจินฟาที่ยืนดูสถานการณ์ที่เดิดขึ้นเมื่อครู่ ทั้งสองมองหน้ากันแว่บหนึ่งพอทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติทั้งสองจึงค่อยๆนั่งลง \" เจิ้นหลงถ้านายโกรธเพราะฉันหัวเราะเยาะฉันขอโทษ \" เจียพิงเหอมองหน้าไป๋เจิ่นหลงค่อยๆพูดออกมาอย่างระมัดระวัง ไป๋เจิ้นหลงนั่งเงียบไปสักพักเหมือนความโกรธค่อยๆจางหายไปแล้วจึงเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ รู้สึกผิดสีหน้าเรียบเฉย \" นายจะขอโทษฉันทำไม ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษนาย คงจะเป็นเพราะฉันไม่เคยผิดหวังไม่เคยถูกปฏิเสธไม่เคยทำอะไรล้มเหลวมั้งพอได้ยินนายพูด โกรธจนควบคุมตนเองไม่ได้ ตอนเย็นทั้งสี่คนทำอาหารทานข้าวเรียบร้อยต่างก็กลับเข่าพักผ่อนในเต้นท์ตัวเอง จินฟาเข้าไปในเต้นท์ของจินซาทำหน้าลุกลี้ลุกลนเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ลังเลอยู่ไม่สุข \" นายเข้ามาทำอะไรในนี้เต้นท์ตัวเองก็มี \" จินซาเหล่มองคนที่เข้ามาแว้บหนึ่งก้มหน้าอ่านหนังสือต่อพูดอย่างเย็นชา \" จินซา นายก็น่าจะเดาออกอยู่ว่าฉันมาเพราะอะไร \" \" เรื่องเมื่อตอนเย็น \" \" ถูกต้อง! \" \" นายคิดว่าไงล่ะ \" จินซาถาม \" ฉันว่ามันแปลกๆ \" จินฟาครุ่นคิด นิ้วชี้ นิ้วกลางเคาะเบาๆ จินซาหยุดอ่านหนังสือแล้ววางลงข้างหมอนหันมาทางจินฟาด้วยความสัยสัย \" จินฟานายกำลังสงสัยว่าคุณชาย....\" จินซาพูดแค่นี้ก็ไม่พูดต่อ \" อืมใช่ \" จินฟาตอบกลับอย่างมั่นใจ \" จะเป็นไปได้อย่างไร \" จินซาไม่อยากจะเชื่อแต่ลึกๆเหมือนจะเชื่อ \" ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่แค่แปลกๆหรือมีอะไรผิดพลาด \" \" ไม่มีอะไรผิดพลาดทั้งนั้นแหละ \" \" แต่ถ้าเป็นอย่างนายพูดจริงๆ ตระกูลไป๋เขาไม่ใช่ผู้ถูกเลือกแต่ผู้ถูกเลือกจริงๆคือเธอ \" จินซาวิเคราะห์พูดอย่างมีเหตุผล ไป๋เจิ้นหลงนอนไม่หลับจึงออกมาสูดอากาศข้างนอก ยืนมองออกไปไกลค่อยๆเงยหน้าขึ้น อ้าแขนสองข้างให้ร่างกายสัมผัสกลิ่นไอธรรมชาติ อากาศเย็นสดชื่นสายลมพัดโชยผ่านกระทบผิวใบไม้ปลิวรอบกาย ลมพัดพาความหอมอ่อนๆของดอกราตรียืนอ้าแขนแหงนมองฟ้ารับลมอยู่นาน เขารู้สึกสดชื่นกระชุ่มกระชวย เจียผงเหอ มองดูเขาจากด้านหลัง ค่อยๆเดินเข้ามาหาเขา \" เป็นไงรู้สึกดีขึ้นมั้ย \" เจียผิงเหอถาม ได้ยินดังนั้นไป๋เจิ้นหลงตอบสั้นๆเรียบเฉย \" อืม \" ทั้งสองยืนมองออกไปไกลยังทิวทัศกว้างไกลสวยงามภูเขารายเรียงเป็นลูกๆแสงจันทร์สาดส่องกระทบมองเห็นความธรรมชาติอย่างแท้จริงให้ความรู้สึกสงบสบาย เจียผิงเหอคอยสังเกตสีหน้าของไป๋เจิ้นหลง เรียกเขาอย่างระมัดระวัง \" เจิ้นหลง \" \" ว่า \" \" นายรับปากก่อนว่าจะมีสติ \" พูดแบบระวังมัดระวัง \" อะไรของนายน่ะ เจียเหอ \" ไป๋เจิ้นหลงมองไปทางเจียผิงเหอ \" เออ รับปากว่าจะมีสติ มีไรพูดรีบพูดมาฉันไม่ชอบอะไรชักช้าลังเล \" ได้ยินเช่นนั้นเจียผิงเหอจึงสบายใจมือชี้ไปยังภูเขาที่อยู่ไกลออกไปลูกนั้นทันที ไป๋เจิ้นหลงมองตามมือเขาออกไปด้วยความสุงสัยงุนงง \" นายเห็นแสงไฟบนภูเขาลูกนั้นมั้ย \" เจียผิงเหอถาม \" อืม แล้วไงต่อ \" \" บนนั้นแหละคือบ้านเรือนไม้บนยอดเขาที่นายอยากไป \" ดวงตาไป๋เจิ้นหลง ลุกโตคมดุจเหยี่ยวพลันอ่อนโยนแวววาว ไม่กะพริบแม้แต่วินาทีเดียว ดวงตาเป็นประกายฉายแววตาแห่งความสุข ไป๋เจิ้นหลงมีความรู้สึกว่าตนเองเหมือนกำลังรอคอยก็ไม่รู้รอคอยอะไรแต่มันทำให้เขาสัมผัสถึงความสุขสมหวังเหมือนสมหวังในสิ่งที่รอคอยมานาน เจียผิงเหอสังเกตใบหน้าของไป๋เจิ้นหลงดีอย่างบอกไม่ถูกรู้ได้ชัดว่าเขากำลังมีความสุข ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติดีทุกองษาแม้แต่ผู้ชายอย่างเขามองยังไม่อาจละสายตาได้ เห็นเพื่อนที่เป็นเจ้านายคนนี้มีความสุขเขาเองก็มีความสุขสบายใจเช่นกันแล้วจึงค่อยๆเอ่ยต่อ \" เจ้าของบ้านมีลูกสาวอยู่สองคน ไปเรียนในเมืองกลับมาพักอยู่ที่บ้านหลังนั้น คนน้องชื่อวาวาเป็นคนเฟรนลี่ คนพี่เย็นชาเย่อหยิ่งกับคนแปลกหน้าเพิ่งจบ พ่อแม่เขาจึงตามใจเขาโดยปิดที่ตรงนั้นเพื่อลูกสาวคนโตโดยเฉพาะ \" \" ถ้าจะไปบนยอดเขาต้องเข้าทางน้องสาวค่อยๆตีสนิทแล้วหาโอกาสให้เขาพาไปบนยอดเขา \" ได้ยินดังนั้นไป๋เจิ้นหลงก็พูดออกมาอย่างมั่นใจ \" อืม ฉันมั่นใจว่าทำได้ นายหาวิธีพูดคุยเอาอกเอาใจน้องสาวของผู้หญิงคนนั้นเลย \" เขาพูดเชิงออกคำสั่ง \" ส่วน จินซากับจินฟาไปบอกให้เขาเข้าทางพ่อแม่ผู้หญิงคนนั้น เอาอกเอาใจอย่างจริงใจ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะไม่ใจอ่อนยอมรับเรา \" ไป๋เจิ้นกลงพูดความงงไปตกอยู่ที่หน้าของเจียผิงเหอทันที มองอย่างงง \" เจิ้นหลงนายมีสติอยู่มั้ย ยอมรับเรา หมายความว่าไง ยอมรับในฐานะไร ในฐานะเป็นคนหมู่บ้านเดียวกันเหรอ เป้าหมายอยู่ที่ผู้หญิงคนนั้นที่เข้าถึงยาก ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่เขาตามใจคนนอกคงได้เข้าไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนั้นเข้าถึงยาก ไม่ชอบให้ใครรบกวนจึงเลือกอยู่ที่นั่นลำพัง \" \" เออ นายเข้าทางน้อง จินฟาจินซาเข้าทางพ่อแม่ ส่วนผู้หญิงคนนั้นฉันจัดการเอง \" \" ถึงสนิทกับน้องกับพ่อแม่เขาแล้วไงล่ะมันก็ไปที่นั่นไม่ได้อยู่ดี จะขอให้พ่อแม่น้องเขาพาไปเหรอจะเป็นไปได้เร้ออ \" เจียผิงเหอพูด \" ได้ไม่ได้ต้องลองดู ไปบอกแผนนี้กับสองคนนั้นด้วย ไปนอนละพรุ่งนี้ตองเข้าไปทักทายแต่เช้า \" พูดจบเขาหายเข้าไปในเต้นท์ \" เอ๊กอีเอ้เอ๊กๆๆ \" เสียงไก่ขันตัวนึงขันอีกตัวก็ขันตอบแต่เช้า ไป๋เจิ้นหลงรู้สึกนอนไม่หลับแล้วเสียงไก่ขันรบกวน มองดูเวลาก็บ่นพึมพางึมงาม \" ตี3อยู่เลยทำไมไก่หมู่บ้านนี้ตื่นเวลานี้ มาคึกคักเอาไรตินนี้หนวดหู ขันแต่เช้าเกินไม่เช้าสิยังมืดอยู่เลย \" ไม่ใช่คนไป๋เจิ้นหลงคนเดียวทุกคนก็ตื่นเพราะไก่ขันรบกวน ชาวบ้านได้ยินไก่ขั้นก็ตื่นขึ้นมาทำความสะอาดตนเองแล้วหุงข้าวทำกับข้าวเตรียมไปทำงานเมื่อฟ้าสาง ชายวัยกลางคนมาหาชายหนุ่มทั้งสี่แล้วพาไปยังบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านไม้สองชั้น \" ผมเป็นชื่อเส่อนะครับเป็นคนที่จะพาพวกคุณทำกิจกรรมตลอดระยะเวลาพักอยู่ที่นี่ \" ถึงบ้านนางแป๊ะภรรยานายเส่อก็ออกมาต้อนรับนางตกตะลึงอึ้งค้างในความหล่อเหลาของหนุ่มๆทั้งสี่คนสายตาเขาไปหยุดค้างที่ ไป๋เจิ้นหลง นายเส่อแนะนำภรรยา นี่น้าแป๊ะ ภรรยาผมเองจะสอนพวกคุณทำอาหารหุงข้าว พวกนี้ครับ ไป๋เจิ้นหลงยิ้มแล้วพูดว่า \" พวกเราขอแนะนำตัวครับคุณลุงเส่อคุณป้าแป๊ะ ผมชื่อเจิ้นหลงครับ \" \" ผมชื่อผิงเหอครับ \" \" ผมชื่อจินฟาครับ \" \" ผมชื่อจินซาครับ \" ป้าแป๊ะยิ้มเชิญทั้งสี่เข้าบ้านทานอาหาร และอธิบายการรับแขกของที่นี่ \" เชิญคุณชายทั้งสี่คนทานข้าวก่อนค่ะอีกสักพักจะพาไปไร่ค่ะ \" ขณะที่ทั้งสี่กำลังทานข้าวแต่ไม่เห็นเจ้าของบ้านมานั่งทานด้วย เจียผิงเหอเลยอดถามไม่ได้เห็นลุงเจ่าของบ้านจัดเตรียมของ \" คุณครับคุณไม่ทานข้าวกับพวกเราเหรอครับ \" \" พวกคุณทานก่อนเลยครับ \" นายเส่อพูดพลางยิ้มอย่างเป็นมิตร ทันใดนั้น วาวาก็เดินลงมาจากชั้นสองเห็นมีแขกแต่งตัวดูดีรู้ทีนทีว่าเป็นคนในเมืองตะลึงในความหล่อเล็กน้อย วาวายิ้มทักทายหนุ่มหล่อแต่ในใจก็คิดประเมินหน้าตาทั้งสี่คนพร้อมให้คะแนนความหล่อแต่ละคนในใจไปเรียบร้อย วาวายิ้มน่ารักสดใส หนุ่มๆทั้งสี่เองก็ตะลึงในความสวยสดใสน่ารักของวาวาหยุดชะงัดไป5วิแล้วก็ทานทานข้าวต่อ \" วาวา วาวา \" ป้าแป๊ะเรียกลูกสาว \" คะแม่ \" \" หนูเอาปิ่นโตนี่ไปให้พี่สาวหนูที วันนี้แม่ทำของโปรดของพี่ให้ด้วย บอกพี่ด้วยว่าแม่อยากทานบัวลอยไข่หวา นฝีมือเขาใก้เขาทำให้แม่กินหน่อย \" \" ได้ค่ะแม่เดี๋ยวหนูจะเป็นลูกมือให้พี่เขาเอง \" \" ดีมากหนูก็หัดทำจำสูตรพี่เขาบ้างเวลาพี่เขาไม่อยู่จะได้ให้กนูทำแทน \" \" โอเคค่ะแม่ หนูไปละ \" พูดจบวาวาก็ขับมอเตอไซต์ออกไป หนุ้มทั้งสี่คนทานข้าวเสร็จก็ไปทำภารกิจของวันนี้จนเสร็จสิ้น ตอนเย็นวาวากลับมาจากบ้านเรือนไม้นำขนมบัวลอยไข่หวานหลากสีตักให้พ่อแม่ เสร็จก็ยกไปตักให้หนุ่มๆทั้งสี่ \" นี่ค่ะ บัวลอยไข่หวานฝีมือพี่สาวฉันพวกคุณลองชิมดู \" วาวายิ้ม ไป๋เจิ่นหลงหยิบถ้วยนั้นทานทันที ดวงตาโตเป็นประกายแวววาว เขาไม่เคยทานขนมที่อร่อย กลมกล่อม เหนียวนุ่มลิ้น หอมหวานมันกลมกล่อมละมุนละไมทานแล้วมเช่นนี้มาก่อนเขามีความสุขกับการทานแล้วก็ทานเอาๆหมดไปสามสี่ถ้วย เจียผิงเหอ จินฟา จินซา เห็นเช่นนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าอร่อยยกถ้วยทานจนเกลี้ยงหมดเติมทานจนอิ่ม วาวานั่งดูพวกเขาทานยิ้มอย่างมีความสุขแอบชื่นชมพี่สาวตัวเอง \" พวกคุณชื่ออะไรกัน มาจากไหนเหรอ \" วาวาถามด้วยความอยากรู้ วาวาเป็นเด็กสาวเฟรนลี่คุยเล่นเข้าได้ง่ายกับทุกคน \" ผมชื่อเจียผิงเหอ เรียกพี่ผิงเหอก็ได้นะ \" เจียผิงเหอพยายามพูดให้ดูสนิทสนม \" ค่ะ พี่ผิงเหอ\" เจียผิงเหอแนะนำต่อ \" คนนี้ให้ชื่อพี่เจิ้นหลง คนชื่อพี่จินฟา คนนี้พี่จินซา \" เจียผิงเหอยิ้ม \" พวกคุณไม่ใช่คนไทยใช่มั้ยคะ \" \" ถูกต้องครับพวกพี่แค่มาเที่ยวเมืองไทย \"เจียผิงเหอตอบ \" พวกคุณเก่งจังเลยนะคะพูดไทยจัดแจ๋วคล่อบรื๋อเลย \" วาวาชื่นชมเขา ไป๋เจิ้นหลงไม่พูดไม่จานั่งหน้าเรียบเงียบขรึมเย็นชาก็ถามขึ้นว่า \" เธอมีพี่สาว \" ทำอ้าวทั้งสามคนสะดุ้งตกใจค้างหันไปทางเขา \" ค่ะหนูมีพี่สาว และขนมที่พวกคุณกินก็ฝีมือพี่สาวหนูค่ะ \" \" บอกพี่สาวเธอว่าฉันอยากกินอีก ให้ทำให้ฉันกินพรุ่งนี้ \" วาวาจ้องหน้าเขาอึ้งตะลึงงัน นายคนนี้กล้าดียังไงมาออกคำสั่งใช้พี่ของเขาเกินไปแล้ว ใบหน้าสดใสคิ้วเริ่มขมวดหน้าเริ่มแดงบ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจ เจียผิงเหอไม่กล้าขยับตัวจินฟาจินซานิ่งอึ้งไป บรรยากาศในห้องรับแขกเงียบลงจนได้ยินเสียงลมหายใจ เจียผิงเหอค่อยๆดึงสติกลับมามองไปทางไป๋เจิ้นหลงที่มีสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์อะไรจึงค่อยๆเขยิบไปใกล้แล้วพูดกับวาวาว่า \" เอ่อ...ขอโทษทีครับ เพื่อนผมคงจะติดใจขนมเมื่อกี้มากมันอร่อยจริงๆ เลยอยากกินอีกเลยพูดออกไปเช่นนั้นไม่ทันคิดน่ะครับ น้องวาวาคงไม่ถือสานะครับ \" เจียผิงเหอยิ้มเจื่อๆ \" ออ! ไม่ถือสาค่ะ ถือซะว่ายังไม่เข้าใจมารยาททางการใช้ถ้อยคำค่ะ \" ไป๋เจิ้นหลงคิ้วขมวดจองไปยังเด็กสาวคนนั้นแล้วก็ลุกเดินออกไป จินฟาจินซามองกันแว้บหนึ่ง ก็เดินตามคุณชายของตนเองไปเพราะหน้าที่เขาคือปกป้องรักษาความปลอดภัยให้คุณชาย ในห้องเหลือเพียงเจียผิงเหอกับวาวาเจียผิงเหอคิดว่าประเมินเด็กคนนี้ต่ำไปคำพูดแทงใจดำจริงๆสามารถทำให้ไป๋เจิ้นหลงโกรธได้ขนาดนี้แล้วพี่สาวเขาจะขนาดไหน ไป๋เจิ้นหลงเองก็ลืมตัวหรือไงว่าตอนนี้ตนเองไม่ใช่คนที่จะสั่งอะไรใครตามใจชอบไม่ได้ เหนื่อยใจ จู่ๆสมองของเจียผิงเหอ \" ปิ้ง \" พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส เอ่ยขึ้นว่า น้องวาวาไม่โกรธก็ดีแล้ว พี่ขอโทษแทนเพื่อนพี่จริงๆพวกพี่ชอบขนมที่พี่สาวน้องทำมากไม่เคยกินมาก่อน เหมือนชื่อขนมนี้จะมีในรายการกิจกรรมห้าวันด้วย อยากจะลองทำดูบ้างครับ \" \" ค่ะ พวกคุณได้ทำแน่นอนค่ะแต่จะเป็นสูตรโบราณแม่เป็นคนสอนน่ะค่ะ \" \" เฮ้อ! เสียดายจัง พวกพี่อยากทำสูตรของพี่สาวน้องพี่ชอบรสชาติของมันมากเลย น้องพอจะขอร้องพี่สาวน้องสละเวลาอันมีค่ามาสอนพวกพี่สักครั้งได้มั้ยครับ ต่อไปถ้าอยู่ประเทศตัวเองเวลาอยากกินจะได้ทำกินเอง น้องวาวาคิดว่ายังไงครับ \" วาวาครุ่นคิดเขาพูดก็ถูกนะแต่พี่เราใช่เหมือนคนอื่นที่ไหนล่ะ \" จะลองปรึกษาพี่สาวดูนะคะ แต่ไม่รับปากเพราะพี่สาวหนูไม่เหมือนผู้หญิงทั่วๆไปค่ะ \" \" ครับขอบคุณมากครับแค่น้องวาวาจะคุยใก้พวกพี่ก็ดีใจแล้ว \" \" พี่ขอตัวไปพักผ่อนนะครับ \" \" ค่ะ \"