ตอนที่6 ตกลงฉันจะเป็นแฟนคุณ

หลังกลับมาจาดวัดวาวากับพ่อและแม่ก็รีบมาหาไป่เซทันที  \" เป็นยังไงบ้างลูก ดีขึ้นบ้างมั้ย \" แม่ถามอย่างเป็นห่วง  หลังจากไป่เซออกมา วาวาได้เล่าให้แม่ฟังตอนเจอไป่เซตอนเช้าว่าเขาไม่สบาย \" ดีขึ้นแล้วค่ะ \" \" เอ่อ พ่อไปต้มน้ำสมุนไพรมาให้นะ \" ไป่เซพยักหน้าเบาๆ \" วาวาลูกดูแลพี่ อยู่เป็นเพื่อนพี่นะแม่จะลงไปต้มซุป ทำข้าวต้ม \" \" ค่ะแม่ หนูจะดูแลรับใช้พี่อย่างดี ฮี้ \" วาวาฉีกยิ้ม สักพักพ่อกับแม่ของเธอก็ยกข้าวต้มและยาสมุนไพรมาไป่เซเริ่มทาน \" คืนนี้พวกเราจะนอนเป็นเพื่อนลูก ลูกมีอะไรก็เรียกพ่อกับแม่นะ อ่อวาวานอนกับพี่ในห้องพี่นี่แหละจะได้ดูแลพี่กลางดึกมีอะไรก็เรียกพ่อกับแม่นะ \" นายเส่อกล่าว \" ค่ะพ่อ ไป่เซยิ้มอ่อนๆ \" \" ทราบค่ะพ่อ พ่อกับแม่ไปพักผ่อนเหอะไม่ต้องห่วง \"  หลังจากทั้งสองออกจากห้องไปไปเซก็เอ็นตัวนอนลงแล้วก็หลับไป  เช้ามืดนายเส่อและป้าแป้ะก็ตื่นขึ้นมาเตรียมอาการวาวาคอยเป็นลูกมือแม่หยิบจับของให้พ่อกับแม่ล้างผักเอย เด็ดผักหั่นผักเอย  ใกล้สว่างวาวาก็ตื่น ลงมาในครัวข้าวปลาอาหารเตรียมพร้อมอยู่บนโต๊ะส่งกลิ่นหอมแม้จะไม่อยากอาหารแต่กลิ่นหอมของอาหารโชยมาอดที่จะชิมไม่ได้ ไป่เซหยิบช้อนขึ้นมาจะตักชิม ได้ยินเสียงแม่ซะก่อนเลยหยุดการกระทำอย่างเก้อเขิน \" อ้าว ตื่นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง ไหนดูซิดีขึ้นบ้างมั้ย \" ป้าแป้ะพูดพร้อมกับเดินมาทางไป่เซเอามือแตะหน้าผาก  \" อ่ะ ก็ไม่ร้อนแล้วแต่หน้าซีดอยู่ มากินข้าวก่อนกินเยอะๆจะได้หายไวๆ \" \" อื้ม \" ไป่เซพยักหน้า นายเส่อถือถ้วยซุปไก่ออกมาด้วยมือสองข้าง \" อ่านี่ พ่อทำต้มส้มไก่สมุนไพรให้ จะได้หายเร็วๆ \" \" ขอบคุณค่ะพ่อ \" ไป่เซกล่าว \" พ่อแล้วแขกที่มาจากในเมืองล่ะ พ่อจะเชิญพวกเขามาทานข้าวที่นี่มั้ย \" วาวาถาม นายเส่อหันไปมองหน้าภรรยาราวกับถามความเห็นภรรยา ไป่เซเป็นพวกไม่ชอบพบปะกับคนแปลกหน้าถ้าไม่จำเป็นได้ยินวาวาพูดจึงไม่ได้พูดอะไรก้มหน้าทานข้าวของเธออย่างเงียบๆสีหน้าเรียบเฉย แม่ของเธอหันมามองเธอเห็นการกระทำของลูกสาวเช่นนี้ก็เข้าใจทันทีจึงพูดว่า \" ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวแม่ใส่ปิ่นโตไว้ให้พวกเขาแล้วกัน เราทานข้าวเสร็จก็เอาไปให้เขา \" \" มาๆ ทานข้าวๆ วันนี้มีแต่ของชอบของลูกทั้งสองเลยทานเยอะๆ \" ทั้งสี่คนลงมือทานข้าวกันอย่างอบอุ่น นายเส่อถือปิ่นโตมาสองอันแล้วทักทายหนุ่มๆทั้งสี่คน  \" ตื่นเช้า อีกแล้วนะครับ ผมเอาข้าวมาให้วันนี้ขออภัยด้วยที่ไม่ได้เชิญไปทานข้าวที่บ้านครับ \" \" ขอบคุณครับ ไม่เป็นไรเลย \" ไป๋เจิ้นหลงตอบ จินฟากับจินซาไปรับเอาปิ่นโตจากนายเส่อแล้ววางลงบนโต๊ะไม้ไผ่ \" วันนี้จะพาพวกคุณไปทอดแหจับปลากินข้าวทำอาหารในป่า \" นายเส่อกล่าว \" ครับ \" ทุกคนตอบสั้นๆ นั่งลงทานข้าว พอทานข้าวเสร็จก็ออกเดินทางแบกสัมภาระที่จำเป็น ข้าวสาร พริก เกลือ น้ำดื่มติดตัวระหว่างเดินทางขึ้นเขาลงดอยไปยังลำธารระยะทาง5 กิโลได้ใช้เวลาเดินทาง1ชั่วโมงกว่าๆ ถึงลำธารนายเส่อก็เริ่มทอดแสหนุ่มทั้งสี่คนก็ช่วยจับปลา เก็บผักกุดตามที่นายเส่อบอก เที่ยงนายเส่อไปตัดไม้ไผ่ลำใหญ่มา ป้าแป้ะก็เริ่มทำการหุงข้าวจินฟากับจินซาไปตัดใบตอง    ข้าวและแกงที่ทำจากกระบอกไม้ไผ่ส่งกลิ่นหอมอบอวลชวนหิวทุกคนเริ่มลงมือทานข้างอย่างเอร็ดอร่อย หนุ่มๆทั้งสี่คนรู้สึกว่าอร่อยมากไม่รู้ว่ารู้เพราะหิวหรือเพราะไม่เคยทานอะไรแบบนี้มาก่อนอาหารธรรมดาแปลกๆสำหรับพวกเขามันทั้งอร่อยทั้งสนุกและมีความสุข อาหารแพงหรูที่พวกเขาเคยทานไม่อาจสู้อาหารแบบนี้ได้เลย ค่ำนายเส่อและภรรยามานอนที่บ้านเรือนไม้เหมือนเดิมเพราะเป็นห่วงลูกสาวที่ไม่สบาย \" แม่คะพ่อคะ พรุ่งนี้หนูต้องกลับไปที่มหาลัยแล้วนะคะ \"  ตั้งแต่ปะทะกับผู้ชายคนนั้น ไป่เซรู้สึกไม่ค่อยดี เธอมีความรู้สึกลึกๆเกลียดอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีบางสิ่งกำลังเข้าใกล้เธอจิตใต้สำนึกบอกให้หนีให้ห่าง \" พรุ่งนี้พ่อจะไปส่ง ส่วนแม่ต้องอยู่สอนพวกหนุ่มๆที่มาจากในเมืองทำอาหาร \" นายเส่อกล่าว \" ค่ะพ่อ \"  \" อ้อพี่ พวกเขาบอกว่าอยากให้พี่สอนทำขนม บัวลอยไข่หวาน สูตรพี่ด้วยนะพวกเขาขอให้มาขอร้องพี่ไปช่วยสอนเขาทำหน่อยพี่พอจะสอนพวกเขาก่อนไปได้มั้ย ไหนๆเขาก็จ่ายเงินค่ากิจกรรมครั้งนี้ตั้งเยอะแล้วอ่ะ คุณพวกนั้นนะหน้าตาดีกันทุกคนเลยนะ ดูเป็นคนรวยมากๆ โดยเฉพาะคนที่ชื่อ....\" พูดไม่ทันจบสายตาดุเยือกเย็นของไป่เซจ้องเขมงไปที่เขาสายตาโกรธเคืองอย่างไร้สาเหตุนั่นทำเอาวาวาตกใจนิ่งอึ้งไปจนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าตนเองพูดอะไรผิด ความเยือกเย็นนี้พ่อแม่ของเธอก็ตกใจเช่นกัน ผู้เป็นแม่ดึงสติกลับมาได้ก่อนจึงพูดกลบเกลื่อนความตึงเครียดนี้ว่า เอ่อ พรุ่งนี้ลูกเดินทางกี่โมงล่ะ แม่จะได้เตรียมของเตรียมอาหารไว้ให้ลูก ดีมั้ย \" ยื่นมือไปกุมมือลูกสาวไว้ \" สายๆค่ะแม่ แม่ไม่ต้องลำบากหรอก \" ไป่เซรับรู้ถึงความตกใจของพ่อแม่เธอจึงรีบเปลี่ยนสีหน้าทางทางให้กลับมาปกติ ไป่เซเองก็ไม่รู้ว่าทำไมแค่ได้ยินที่น้องจะเอ่ยชื่อใครบางคนถึงได้รู้สึกโกรธเกลียดไม่อยากได้ยินได้ฟัง \" พี่ต้องโกรธขนาดนี้เหรอ หนูพํดอะไรผิดงั้นเหรอ ถึงพี่จะเย็นชายังไงก็ไม่ควรมาใช้สายตาแบบนี้มั้ย \"  วาวาโกรธกัดฟันพูดแม้จะกลัวแต่เธอก็อดไม่ได้เพราะเธองงมากกับสายตาของพี่สาวเธอ \" วาวา \"  น้ำเสียงราบเรียบทุ้มต่ำของพ่อทำให้วาวายิ่งโกรธแล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป ตอนเช้าไปเซเตรียมกระเป๋าไว้ในรถ น้องสาวกับแม่ยืนรอส่งเทธขึ้นรถก่อนขึ้นรถไป่เซหันมาทางน้องสาวยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้น้อง วาวามองดูก้รู้ว่าเป็นสูตรวิธีการทำขนมบัวลอยไข่หวาน แล้วไป่เซก็หมุนตัวขึ้นรถไป ที่เธอเขียนสูตรและวิธีทำขนม บัวลอยไข่หวาน ทิ้งไว้ให้น้องสาวสอนคนอื่นนั้นเพราะเธอรู้สึกผิดต่อน้องสาวเมื่อวานหลังจากเธอคิดทบทวนน้องสาวไม่ได้ทำอะไรผิดและยังเป็นการช่วยพ่อแม่เธอหารายได้อีกด้วย   วาวารู้สึกสำนึกผิดเช่นกันที่ต่อว่าพี่สาว จังหวะที่ไป่เซขึ้นรถไปพอดีกับกลุ่มของไป๋เจิ้นหลงมาถึงบ้านเขาพอดีไป๋เจิ้นหลงเห็นแผ่นหลังของไป่เซเขารู้สึกไม่ดี เจ็บจี๊ดที่อก \" ดูแลตัวเองดีๆนะคะแม่ \" ไป่เซกล่าว ไป่เซหันหน้ามามองทางแม่เอ่ยด้วยความเป็นห่วงแล้วหันไปพูดกับน้อง \" รักษาตัวด้วย ต้องพึ่งเธอแล้ว \" \" อื้ม \" วาวาพยักหน้า น้ำตาซึมออกมา รถขับออกไปผ่านหน้าไป๋เจิ้นหลงไป ทำให้ไป๋เจิ้นหลงที่ตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเองนั้นยืนแข็งทื่อสายตาจ้องไปที่ใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกผ่านไปอย่างไม่ละสายตาความรู้สึกเศร้าเข้ามาเกาะกลางอกเขา ใบหน้าเศร้าสิ้นหวังแสดงออกมาอย่างชัดเจนจนคนรอบข้างสงสัย \" เจิ้นหลง นายเป็นอะไร ทำไมต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้น  \" เจียผิงเหอถาม สายตาทั้งสามคู่มองมาที่เขาอย่างงๆ ไป๋เจิ้นหลงดึงสติกลับมาปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว \" เปล่าไม่ได้เป็นอะไร สงสัยจะอยากกลับบ้านแล้ว \" \" อ้อ แบบนี้นี่เอง ฮ่าๆๆๆ นึกว่าแอบตกหลุมรักสาวบ้านป่าจนลืมคุณหนูอันอันไปซะแล้ว ฉากเร่าร้อนคืนวันงานเลี้ยงนายนี่มันสุดยอดจริงๆ ฮ่าๆๆๆ \"  \" หยุดหัวเราะเลยนะไม่งั้นฉันจะหักเงินเดือนนายให้เหลือแค่ครึ่งเดียวนายก็รู้นิสัยฉันดีนี่ \" เจียผิงเหอหยุดหัวเราทันที ไป๋เจิ้นหลงเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินไปทางบ้านของวาวาพูดต่อว่า  \" พรุ่งนี้กลับ จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยพร้อมออกเดินทางแต่เช้ามืด แจ้งคนขับฮอร์มาเย็นนี้เลย \" \" ครับท่านประธาน จัดการให้เดี๋ยวนี้ครับ \" เจียผิงเหอกล่าวพร้อมกับออกไปหยิบวิทยุสื่อสารทำงานอย่างรวดเร็ว \" ครับคุณชาย \" จินฟากับจินซาหมุนตัวไปเตรียมเก็บสัมภาระ ทุกอย่างเรียบร้อยก็มากันพร้อมหน้าที่บ้านของป้าแป้ะเตรียมทำขนมและทำอาหาร มีป้าแป้ะเป็นคนสอนทำแกงเบือ และทำขนมข้าวแป้งทอด (โก๊ะ เฉะ โซ )( อาหารชนิดหนึ่งของชนเผ่ากะเหรี่ยงสามารถใส่ผักใส่เนื้อใส่หมูลงไปได้ตามใจชอบ ) ( โก๊ะ เฉะ โซ นิยมทำในวันมงคล เช่นวันขึ้นบ้านใหม่ วันแต่งงาน )  โก๊ะ : ขนม  เฉะ : ทอด  โซ : น้ำมันพืช  วาวาสอนทำขนมบัวลอยไข่หวานสูตรพี่สาว ( ขนมบัวลอยเป็นขนมหนึ่งที่ชนเผ่ากะเหรี่ยงมักทำกันในวันสำคัญวันมงคงต่างๆ ) พวกเขาเริ่มลงมือทำกันอย่างสนุกสนานเสร็จจากการทำกิจกรรมวันนี้ ไป๋เจิ้นหลงเขียนเช็กเงินสดให้วาวากับแม่จำนวนหนึ่งแล้วยื่นให้ แล้วพูดว่า \"  ขอบคุณครับพวกเราสนุกมากเลยครับ ขอตัวกลับก่อนนะครับ \" พูดจบไป๋เจิ้นหลงหมุนตัวเดินออกไป วาวาดูเช็กในมือเบิกตากว้าง พูดขึ้นว่า \" เดี๋ยวก่อนค่ะ ไหนๆพี่สาวฉันก็ไปแล้ว คุณอยากไปบ้านเรือนไม้บนเขาไม่ใช่เหรอ เมื่อคุณกลับพรุ่งนี้เช้าวันนี้แม่กับพ่ออนุญาตให้พวกคุณไปนอนบนเขาหนึ่งคืน ถ้าคุณต้องการอะไรหรือขาดเหลืออะไรขอให้บอกนะคะ ) เมื่อได้ยินดังนั้นไป๋เจิ้นหลงก็ดีใจเอามากๆแต่เก็บทุกอย่างไว้ไม่แสดงอารมณ์ใดออกมาพูดแค่ว่า \" ครับ พวกเราจะไปอยู่ที่นั้นหนึ่งคืน \" ทั้งสี่คนเริ่มกลับมาเป็นปกติ เจ้านาย ลูกน้อง ผู้ชายที่หล่อเย็นชา เย่อหยิ่ง มาดขรึม ก็เริ่มกลับมาทันที บ้านเรือนไม้  ไป๋เจิ้นหลง เลือกนอนในห้องของไป่เซ เดินสำรวจดูภายในห้องตู้หนังสือ มีนิยายเล่มหนาหลายเล่ม นิยายจีน นิยายฝรั่งเศส ไป๋เจิ้นหลงหยิบหนังสือขึ้นมาดูขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ผู้หญิงคนนี้อ่านออกเหรอ ถึงมีหนังสือที่ไม่มีคำแปลเช่นนี้ไป๋เจิ้นหลงยิ้มมุมปากอย่างอบอุ่นพึมพำว่า  \" ผู้หญิงคนนี้น่าคนหาจริงๆ \"  ไป๋หลงนอนลงบนเตียงนุ่มๆของไป่เซแล้วก็หลับไป ในฝันไป๋เจิ้นหลงฝันว่าตนเองมาหาไป่เซที่บ้านเรือนไม้ ไป่เซพยายามจะหลบเขาตนเองพยายามเข้าไปคุย สุดท้ายสายตาดุดันเยือกเย็นของไป่เซได้จ้องมาที่ตนอย่างโกรธเกลียดแค้นลึกเข้าไปในแววตาคู่นั้นมีความผิดหวังความเศร้าเสียงใจซ่อนอยู่ เหมือนดวงตาน่ากลัวนั้นเป็นเกราะกำบังความรู้สึกที่แท้จริงในแววตา จากนั้นไป่เซวิ่งไปกระโดดหน้าผาไป๋เจิ้นหลงตกใจร้อง  \" อย่า! \" แล้วสะดุ้งตื่นมากลางดึกเหงื่อไหลทั่วใบหน้าและลำตัว  จินฟาและจินซารีบวิ่งมาเคาะประตู  \" คุณชายๆ คุณชายเป็นอะไรรึเปล่าครับ คุณชาย \"  ประตูห้องก็ถูกเปิดออก  \" ไม่เป็นไร แค่ฝันร้ายน่ะ  ฉันฉันจะไปอาบน้ำ \"  พระจันทร์เต็มดวงส่องลงมากระทบสายน้ำในสระว่ายน้ำระยิบระยับสวยงาม ไป๋เจิ้นหลงลงไปแช่น้ำในสระของไป่เซอย่างสบายใจ จินซาถือกาต้มน้ำมารินให้ไป๋เจิ้นหลงวางลงบนโขกหิน ไปเจิ้นหลงแช่น้ำไปดื่มขิงไปจนรู้สึกผ่อนคลายจึงเดินกลับเข้ามาในบ้านแล้วหลับต่อจนถึงเช้าก็ออกเดินทางกลับ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไป่เซมองดูโทรศัพท์เป็นชื่อที่คุ้นเคยก็กดรับสาย \" สวัสดีค่ะคุณปู่ \" \" เป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย \" \" สบายดีค่ะ คุณปู่ล่ะคะ \" \" อืมคนแก่นะ มีทั้งดีบ้างไม่ดีบ้างเป็นธรรมดาตามประสาคนแก่ \" \" หนูจะมาเยี่ยมปู่เมื่อไหร่ \" \" หนูทำธุระเสร็จหนูจะรีบบินไปค่ะ \" \" เอ่อ เฮ่อ ๆๆ ดีๆปู่จะรอ ปู่วางสายก่อนปู่จะออกกำลังกาย \" \" ค่ะคุณปู่ \" วางสายเสร็จ ไป่เซก็จองตั๋วเครื่องบินทันที ยังไม่ทันเก็บโทรศัพท์ข้อมีข้อความไลน์กลุ่มเด้งขึ้นมากมายจากกลุ่มเพื่อนสนิท \" Happy birthday  \"  \" เพื่อนพวกนี้จะตื่นเต้นอะไรกับแค่วันเกิดเนี่ย \"  ไป่เซพึมพำ เปิดดูข้อความพิมคำว่าขอบคุณค่ะตอบกลับทุกคน ข้อความเด้งขึ้นมาอีก \" ป่ะฉลองวันเกิดเพื่อนพรุ่งนี้แต่งตัวสวยๆนะไป่ \"  ไป่เซพิมตอบกลับไปว่า \" ไม่สำคัญ \" ข้อความเด้งมาอีก \" ไม่สำคัญได้ไงวันสำคัญของเพื่อนต้องจัดเต็ม พรุ่งนี้ฉันจัดการให้เธอเองทุ่มหนึ่งเจอกันที่งานนะทุกคน  ในงานวันเกิดของไป่เซ ลียาเพื่อนสนิทของไป่เซทั้งสองเดินจูงมือกันเข้างาน \" นานๆทีวันนี้นะปลดปล่อยให้เต็มที่ไปเลย  เข้าใจนะไป่ \" ลียาพูด \" จบไปทุกคนต่างก็ต้องแยกย้ายกันไปทำงานยากที่จะหาโอกาสแบบนี้มารวมตัวกัน วันนี้ถือว่าฉลองวันเกิดให้ไป่เซพร้อมกับฉลองเรียนจบของพวกเรา วันนี้ต้องสนุกปล่อยวาง โอเคนะทุกคน \"  เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นทุกคนส่งเสียงตกลงทันที \" อื้ม โอเค \"  ทุกคนในงานกินดื่มกันอย่างสนุกสนาน ไป่เซในชุดเดรสสีขาวชมพูกลีบบัว ยิ่งเมายิ่งน่ารักถึงเมาเธอก็ยังมีสติไม่ได้เมามากแค่แก้มแดงมึนๆหน่อยเธอก็หยุดดื่ม หันไปพูดกับเพื่อนว่า  \" ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ \" \" อืมๆ ให้ไปเป็นเพื่อนมั่ย \" เพื่อนถาม \" ไม่ต้อง ไปเองได้ \" ไป่เซเดินไปเข้าน้ำ ทำธุระส่วนตัวเสร็จ แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ เสียงโทรศพท์ดังขึ้นเธอกดรับทันที \" ฮัลโหล \" \" คุณอยู่ไหนไป่ ผมเพิ่งมาถึงแต่หาคุณไม่เจอโทรหาลียาก็ไม่รับ \" มู่มู่พูด \" ฉันมาเข้าห้องน้ำค่ะ คุณเข้าไปรอในงานก่อนเลย \" \" ผมรอคุณหน้าประตูแล้วกัน \" \" อืมได้ \" มู่มู่เป็นทายาทนักธุรกิจชื่อดังเมืองไทยหน้าตาหล่อเหลาสูง180 เป็นรุ่นพี่ของไป่เซ สายรหัสเดียวกันอายุ 27 ปี ปัจจุบันมู่มู่รับตำแหน่งประธานบริษัทแทนพ่อของเขาแล้ว มู่มู่เป็นผู้ชายสูงหล่อหน้าตาดีสุภาพอบอุ่นสาวๆในแวกวงบันเทิงต่างก็หมายปองเขาแต่มู่มู่สนใจไป่เซคนเดียวและมั่นคงกับความรู้สึก มู่มู่เจอกับไป่เซตอนรับน้อง ด้วยใบหน้าสวยสดขาวใสน่ารักของไป่เซทำให้เขาตะลึงและตกหลุมรักทันที ตอนนั้นมู่เพิ่งจะเรียนจบเข่ามารับน้องในนามรุ่นพี่ที่คอยสนับสนุนรุ่นน้องในการจัดกิจกรรมและวันที่ได้เขาได้เจอกับไปเซคืองานเลี้ยงสายรหัส หลังจากนั้นมาเขาก็ทำหน้าที่รุ่นพี่ที่แสนอบอุ่นให้มาตลอด เพื่อนๆรุ่นเดียวกันกับเธอต่างเชียร์ให้เธอคบกับมู่มู่ มู่มู่เองก็พยายามมาตลอดหลายปี แต่ไป่เซเหมือนจิตใต้สำนึกบางอย่างของเธอบอกว่าเข็ดกับความรักและเธอเป็นชนเผ่าเธอยากจนถึงแม้ได้เเรียนในมหาลัยดังแต่นั่นไม่ใช่เงินเธอ มู่มู่เป็นคนรวยเป็นทายาทคนเดียวของนักธุรกิจชื่อดังเป็นถึงประธานบริษัทเธอรู้สึกว่าแม้มู่มู่จะดีแค่ไหนเธอก็ไม่อาจตกลงคบกับเขาได้ ขณะที่กำลังก้มกดวางสายไป่เซก็ชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งกำลังควงผู้ชายร่างสูงใหญ่ \" ขอโทษค่ะ ๆ \"  ไป่เซพูดขอโทษพร้อมรีบก้มเก็บโทรศัพท์ที่ตกพื้น ผู้หญิงคนนี้ยืนมองไป่เซด้วยหางตา5วิได้ แล้วพูดเพียงแค่ \" อืม ไม่เป็นไรค่ะ \"  แล้วหันไปพูดกับผู้ชายข้าง \" ไปเถอะค่ะคุณไป๋ \" ทั้งคู่กำลังก้าวเท้าออกไปไป่เซเก็บโทรศัพท์ก็เงยหน้าลุกขึ้นก้าวออกไปทันที ไป๋เจิ้นหลงเมื่อกี้ไม่สนใจอะไร หางตาเหลือบไปเห็นใบหน้าด้านข้างของไป่เซเข้าก็หยุดชะงัดหัน หลังมองแผ่นหลังที่ไกลออกไป และเห็นผู้ชายหน้าตาดีเดินเข้ามาหาไป่เซไป๋เจิ้นหลงก็ขมวดคิ้วทันที อารมณ์หงุดหงิดปะทุขึ้น อันอันมองตามไป๋เจิ้นหลงไปเห็นเพียงแผ่นหลังของไป่เซจึงถามไป๋เจิ้นหลงว่า \" คุณรู้จักเขาเหรอคะ \"  \" เปล่า แค่คุ้นๆ ไปเถอะ \"  ไป๋เจิ้นหลงพูดอย่างเย็นชาแล้วหมุนตัวเดินไป ส่วนอันอันเห็นสีหน้าโมโหของไป๋เจิ้นหลงก็นึกว่าเขาโมโหแทนเธอ หลังจากงั้นเลี้ยงครั้งนั้นอันอันก็เข้าหาไป๋เจิ้นหลงตลอดไป๋เจิ้นหลงกลีบมาจากดอยอันอันก็วิ่งร่นไปหาทันที \" ไป่ นี่ของขวัญของคุณ \" มู่มู่พูดยิ้มอ่อนโยน \" ขอบคุณค่ะ \" ไป่เซยิ้ม ทั้งสองเดินเข้าไปในงานปาร์ตี้จบลง ทุกคนเตรียมตัวกลับ มู่มู่พูดกับไป่เซว่า \" ไป่คุณไปที่ที่หนึ่งกับผมได้มั้ย \"  \" ไปไหนคะ \" ไป่เซถามน้ำเสียงราบเรียบ \" คุณรับปากผมก่อนว่าจะไป \"  ไป่เซเห็นว่ามู่มู่เป็นคนดีมาตลอดเลยไว้ใจตอบตกลง \" ค่ะไป \" \" งั้นไปกันเถอะ \" \" บอกก่อนว่าไปที่ไหน \" \" บนดาดฟ้า คุณไม่ต้องกังวลหรอกผมไม่เคยคิดไม่ดีกับคุณ \"  มู่มู่ยิ้มอย่างอบอุ่น ดาดฟ้าของโรงแรมตกแต่งสวยงามไฟระยิบระยับ ลมพัดผ่านไปมา อากาศเย็นสบาย เมื่อขึ้นไปถึง  นักดนตรีบรรเลงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ขึ้นทันที เพื่อนๆของเธอถือเค้กออกมาร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้กับเธอทำเอาซาบซึ้งในน้ำใจของมู่มู่และเหล่าเพื่อนๆของเธอ เธอหลับตาอธิฐานมู่มู่เปลี่ยนมาถือเค้กแทนไป่เซค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วเป่าเทียนไปที่อื่นมืดลงเหลือเพียงตรงกลางที่เธอยืนอยู่กับมู่มู่ เพื่อนคนหนึ่งมามารับเค้กที่มู่มู่ยื่นให้ จากนั้นมู่มู่เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงมาเปิดอกแล้วพูดว่า  \" หลังจากวันนี้ไป น้องไป่เป็นแฟนของพี่ ได้มั้ยคะ \"มู่มู่พูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน เพื่อนๆต่างส่งเสียงเชียร์คึกคักให้เธอตกลงเป็นแฟนกับมู่มู่ และในตอนนั้นเองอันอันชวนไป๋เจิ้นหลงก็ขึ้นมาบนดาดฟ้าแผนของอันอันไม่ต้องพูดถึงแต่เธอต้องผิดหวังเพราะดาดฟ้ามีคนขอเป็นแฟนกันอยู่  \" อ้ะ! นั่นเด็กสาวที่เดินชนเราเมื่อกี้รึเปล่าคะ \" \" เธอกำลังถูกขอเป็นแฟน โรอมนติกจังเลยนะคะ น่าอิจฉาจริงๆเลยค่ะ \" อันอันพูดกอดแขนพิงไหล่ ไป๋เจิ้นหลงเมื่อเห็นภาพนั้นเขารู้สึกเจ็บจี๊ดเหมือนเข็มร้อยเล่มทิ่มแทงหัวใจเขาคิ้วขวดดวงตาดำขลับอารมณ์โกรธพร้อมที่จะปะทุออกมาทันที ไป๋เจิ้นหลงก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงต้องโกรธต้องโมโหเวลาเห็นผู้หญิงคนนี้อยู่กับคนอื่น เขารู้สึกว่าโลกช่างไม่ยุติธรรมกับเขาเลยหมุนให้เขาต้องมาเจอเหตุการณ์เช่นนี้  ผู้หญิงคนนี้เป็นใครคุยกันสักคำก็ไม่มีทำไมถึงมีอิธิพลต่อใจต่ออารมณ์เขาขนาดนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ไปเจิ้นหลงยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธจึงแกะมือขิงอันอันออกแล้วอันหลังเดินออกไป ส่วนทางด้านมู่มู่กับไป่เซ ไป่เซใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบไปว่า \" ตกลงค่ะ ฉันจะเป็นแฟนคุณ \" เพื่อนๆรอบๆต่างส่งเสียง \" เฮ้! \" แสดงความดีใจ ไป๋เจิ้นหลงหรุดลงเจ็บที่กน้าอกเมื่อได้ยินเสียง ตอบตกลงเป็นแฟนกับผู้ชายคนอื่น ความจริงอันอันกับไป๋เจิ้นหลงขึ้นมาบนดาดฟ้าจุดประสงค์เพื่อระลึกความสัมพันธ์ครั้งก่อน แต่ดันผิดคาด อันอันรีบ้ข้ามาหาไป๋เจิ้นหลงแล้วถามอย่างเป็นห่วง \" คุณไป๋คุณเป็นอะไรคะ คุณไม่สบายหรือเปล่า \"  \" ผมไม่เป็นไร คุณกลับไปก่อนเถอะ  \" \" ให้ฉันไปส่งคุณมั้ยคะ จะได้ดูแลคุณ \"  \" ไม่ต้อง \" ไป๋เจิ้นหลงเริ่มขึ้นเสียงสอง \" ผมจะไปหาคุณวันหลัง \"  \" ได้ค่ะ \" อันอันเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ ทางด้านไป่เซกับมู่มู่  มู่มู่ดีใจดึงไป่เซเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอด เขาดีใจมากในที่สุดไป่เซก็ยอมใจอ่อนใก้ดับเขา เขาสัญญากับตนเองว่าจะดูแลถนอมไป่เซอย่างดี ค่ำคืนแห่งความสุขจบลงมู่มู่ขับรถไปส่งไป่เซที่บ้าน คุณปู่ไปได้ซื้อบ้านให้ไป่เซใกล้ๆกับมหาลัยของเธอ ทางด้านไป๋เจิ้นหลง เหมือนคนอกหักสิ้นหวังนั่งดื่มอยู่ในบาร์แห่งหนึ่งไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจผู้หญิงรอบๆกายแล้วแล้วจนเมามาก ก่อนหน้านี้เขาได้โทรหาเจียผิงเหอบอกพิกัดที่เขาอยู่ไปสักพักเจียผิงเหอกับจินฟาจินซาก็มาถึง \" เจิ้นหลงทำไมนายเมาเละแบบนี้ล่ะ \" \" เกิดอะไรขึ้น ไหนว่าจะออกมาฉลองวันเกิดกับอันอันไม่ใช่เหรอ \" ไป๋เจิ้นหลงไม่ตอบ เจียผิงเหอและจินซาพยุงเขาไปที่รถ เลขาเจียหน้าอยู่ข้างๆ \" เธอตกลงเป็นแฟนกับเขาแล้ว \" \" เธอเป็นใครทำไม่ ทำไมทำให้ฉันรู้สึกเจ็บ \" \" ฉันจูบเธอแล้วนะ \" \" เธอจะให้คนอื่นจูบเธอไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด \" \" แม่สาวป่าของฉัน \" เธอมันคนใจร้าย \" ไป๋เจิ้นหลงเมาจึงพูดออกไปอย่าไม่รู้ตัว แต่คนที่อยู่ในรถตอนแรกก็เฉยๆนึกว่าไป๋เจิ้นหลงเมา เพราะมีปัญหากับอันอัน พอได้ยินว่าคำ \" แม่สาวป่าของฉัน \" ทำเอาทุกคนตกตะลงอึ้งไปในทันที พูดจบไป๋เจิ้นหลงก็หลับไป \" แม่สาวป่าของฉัน แม่สาวป่าของฉัน \"  เจียผิงเหอครุ่นคิดพึมพำกับคำพูดนี้ก็คิดไม่ตกจึงถามสองพี่น้องจินฟาจินซา \" จินฟาจินซา พวกนายคิดว่าแม่สาวป่าของฉันคนนั้นของท่านประธานคือใคร \" \" ผมไม่แน่ใจครับถ้าใก้ผมเดา น่าจะเป็นผู้หญิงที่อยู่ในป่า  เพราะคุณชายเรียกเธอว่า \" แม่สาวป่าของฉัน \"  \" จิฟาพูด  \" ถ้าเป็นเช่นนั้น หรือว่าจะเป็น วาวา \" เพราะวาวาอยู่บนป่าบนดอย \" อืม น่าจะเป็นตัวเลือกหนึ่งได้ \" เจียผิงเหอพูด \" แต่วาวาไม่น่าใช่สเป๊กท่านประธานนะครับ ดูจากในตอนที่อยู่บนดอยคุณชายไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด \" จินฟาพูด \" คุณชายไม่เคยเข้าป่าเลย อยู่ๆจะมามีแม่สาวป่าของฉันได้ยังไง  หรือมันเป็นคำเปรียบเปรยของคุณชาย \" จินซากล่าว ทั้งสามคิดยังไงก็คิดไม่ออก จู่ๆจินซาเหมือนจะนึกอะไรออก \" พี่สาววาวา ที่เราเจอที่วัด หน้าตาสวยๆน่ารักมีเสน่ห์คนนั้นไง \" \" เออ ใช่ แล้วท่านประธานได้ไปจูบกับเขาเมื่อำหร่เหรอ  แค่เจอหน้ากันยังไม่เคยเจอหน้ากันเลยคราวนั้นแค่ผ่านเฉยๆช่างเหอะๆ \" เจียผิงเหอพูดทั้งสามต่างคิดเดาไปต่างๆนานาถ้าเป็นเรื่องงานของเจ้านายเขามันไม่ทำให้เขาต้องใช้สมองคิดเยอะเท่ากับเรื่อง แม่สาวป่าของฉัน ทั้งสี่คนกลับถึงคฤหาส์ถึง1 กว่าเจียผิงเหอก็ตื่นขึ้นมา เดินไปอาบน้ำแล้วนอนหลับไป