ตอนที่25 คุณกล้ามาก!

ตอนเช้า ณ คฤหาสน์ตระกูลไป๋ ไป๋อี้เหรินตื่นเช้ามาลงมาสูดอากาศยามเช้าในสวยหลังบ้าน รอบๆเต็มไปด้วยดอกไม้พันธุ์ไม้ต่างๆให้ความรู้สึกสดชื่น สบายตาสบายใจ ป้าจาง แม่บ้านตระกูลไป๋เดินเข้ามาพร้อมกับยกน้ำมาวางลงบนโต๊ะหินอ่อน คุณหญิงไป๋ยกน้ำมาดื่มแล้วถามป้าจาง \" เมื่อวางคุณหนูกลับมากี่โมง \" ป้าจางลังเลที่จะบอก แต่ก็ไม่อาจปิดบังผู้เป็นเจ้านายได้ \" เอ่อ เมื่อวานคุณชายโทรมาบอกว่าไม่ต้องรอ คุณหนูมีธุระข้างนอกค่ะ \" คุณหญิงไป๋มองป้าจางด้วยแววตาสงสัยจากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องคุย \" ปีนี้เจิ้นหลงอายุ28จะเข้า29แล้ว มีข่าวกับผู้หญิงก็มากมายป้าว่าฉันควรจะหาผู้หญิงที่เพรียบพร้อมเหมาะสมกับลูกชายฉันมั้ย \" ป้าจางเป็นคนเก่าคนแก่ดูแลไป๋เจิ้นหลงตั้งแต่เด็กและเป็นเพื่อนคุยกับคุณหญิงไป๋ราวกับเป็นญาติผู้ใหญ่ของคุณหญิงไป๋เป็นคนเดียวที่ตระกูลไป๋ไว้ใจที่สุด เมื่อได้ยินแบบนั้นป้าจางก็ยิ้มบางๆ \" จะว่าควรก็ควรค่ะ แต่คุณชายไม่ชอบการถูกควบคุมบังคับ คงจะยากถ้าจะหาคู่ให้เขา ป้าว่าคุณชายน่าจะมีคนในใจแล้วค่ะ \" ดวงตาคุณหญิงไป๋เป็นประกายแวววาวทันทีเมื่อได้ยินคำพูดป้าจางถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น \" ที่ป้าพูดจริงเหรอ ฉันเป็นแม่แท้ๆแต่ไม่เคยรู้เลย ป้าจางพอจะรู้มั้ยว่าคนที่เจิ้นหลงพอใจเป็นใคร คุณหนูตระกูลไหน ภูมิหลังเป็นอย่างไร \" ได้ยินคุณหญิงไป๋พูดเช่นนี้ป้าจางเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงต่อ เขาเดาไม่ออกว่าถ้าคุณหญิงไป๋รู้ว่าคนที่คุณชายพึงพอใจและให้ความสำคัญเป็นพิเศษนั้นคือใคร ป้าจางนิ่งเงียบไปชั่วขณะปล่อยให้คุณหญิงไป๋ลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ ทันใดนั้นรถของไป๋เจิ้นหลงกำลังขับเข้ามาในบ้านคุณหญิงไป๋ได้ยินเสียงก็รีบกลับไปรอในบ้าน ไป๋เจิ้นหลงและไป่เซลงรถและเดินกลับเข้าไปในห้องโถง บนโซฟามีคุณหญิงไป๋นั่งอยู่พอเห็นลูกชายและลูกสาวบุญธรรมกลับมาก็รีบเดินไปหาทันที พร้อมกับเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน \" กลับมาแล้วเหรอ เมื่อคืนลูกพาน้องไปค้างที่ไหน \" พอไป่เซได้ยินคำถามนี้เธอตกใจเล็กน้อยดวงตากลมโตทันทีเกือบเก็บอาการไม่อยู่มีท่าทีสั่นเทาเล็กน้อยแต่ใบหน้านั้นไม่เผยอาการใดๆเพียงแต่มีความซีดเซียวขึ้นมาเล็กน้อย ไป๋เจิ้นหลงที่อยู่ข้างๆรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของไป่เซก็รู้ได้ทันทีว่าเธอนั้นกลัว เป็นครั้งแรกที่เขาเคยเห็นเธอแสดงออกแต่ถ้าคนไม่สังเกตก็จะดูไม่ออก ถึงอย่างไรเธอก็ยังเผยรอยยิ้มอ่อนๆทำให้คนหลงไหลเช่นเดิม ไป๋เจิ้นหลงมองหน้าแม่ของเขายิ้มพร้อมกับไปกุมมือคุณแม่เขาไว้แล้วเอ่ยถาม พร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟา \" ทำไมคุณแม่ตื่นเช้าจังเลยแล้วคุณพ่อตื่นหรือยังครับ \" \" คุณพ่อออกไปแต่เช้าละ \" \" คุณพ่อไปไหนล่ะครับ \" ไป๋เจิ้นหลงเอ่ยถาม \" ไปดูที่น่ะ \" \" ไปดูที่! \" ไป๋เจิ้นหลงถามซ้ำรู้สึกแปลกใจแล้วเหล่มองไป่เซแว่บหนึ่ง จากนั้นคุณแม่ไป๋ก็เลิกคิ้วขึ้นถามลูกชาย \" ทำไม ลูกไม่พอใจเหรอที่คุณพ่อจะสร้างคฤหาสน์เรือนหอไว้ให้ลูก \" ไป่เซตะลึงอึ้งนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาทำหน้าที่ราวกับเป็นผู้ฟังที่ดีฟังสองแม่สองสนทนา ป้าจางเดินเข้ามาเรียนพวกเขาไปทานอาหารเช้า \" คุณผู้หญิงคะอาหารเช้าเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ \" คุณหญิงไป๋หันไปตอบว่า \" อืม เดี๋ยวไป \" ป้าจางตอบ \" ค่ะ \" แล้วก็หมุนตัวออกไป คุณหญิงไป๋ละสายตาจากป้าจางเสร็จก็หันมองหน้าลูกตัวเอง \" ลูกยังไม่ตอบแม่เลย ว่าพอใจหรือไม่พอใจ \" ไป๋เจิ้นหลงยิ้ม เขาพอจะรู้ว่าพ่อกับแม่ของเขานั้นมีจุดประสงค์อะไรแต่เขาเองก็มีเรื่องที่จะคุยกับพ่อและแม่ของเขาเช่นกัน \" พอใจสิครับพอใจแน่นอน ผมจะเลือกนักออกแบบที่เก่งที่สุดในโลกเป็นคนออกแบบเองนะครับ \" พอเห็นลูกชายไม่ขัดข้องไม่แสดงท่าทีไม่พอใจอะไรคุณหญิงไป๋ก็ยิ้มปลื้มปริ่มอิ่มใจ \" ลูกชายของแม่หล่อที่สุด \" คุณหญิงไป๋พูดพร้อมเอามือสองมือไปโอบหน้าลูกชาย \" ครับ \" ไป๋เจิ้นหลงยิ้ม เผยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ บริสุทธิ์ ไป่เซนั่งดูสองแม่ลูกแสดงความรักต่อกันอย่างตกตะลึง ไป๋เจิ้นหลงในเวลานี้ต่างจากไป๋เจิ้นหลงในเวลาอื่น อย่างกับหน้ามือเป็นหลังมือ : นึกไม่ถึงว่าปีศาจร้ายจะมีมุมอ่อนโยนมุ้งมิ้งแบบนี้ นี่คงเป็นปีศาจร้ายเสแสร้งแกล้งทำเป็นคนดีของพ่อแม่สินะ : เธอพึมพำอยู่ในใจ แล้วพึมพำเสียงเบาออกมาว่า \" หึ! ปีศาจร้ายชัดๆ \" หลังจากคุยกันเสร็จคุณหญิงไป๋ก็พูดว่า \" ไปทานข้าวกัน วันนี้แม่ให้ทำข้าวต้มกุ้งที่ลูกไป่ชอบด่วยนะ \" พูดพร้อมหันไปทางไป่เซ \" ขอบคุณค่ะ \" ไป่เซพูด ทุกคนลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะอาหาร บนโต๊ะอาหารจัดเรียงด้วยผลไม้ วางเรียงสวยงามพอทั้งสามมานั่งสาวใช้ก็มาเสริฟข้าวต้มกุ้งที่ไป่เซชอบทันที ตั้งแต่ไป่เซเข้ามาในคฤหาสน์นี้ มื้อเช้าจะเป็นอาหารที่ไป่เซชอบเรียบง่ายอร่อยถูกปากทุกคน ปกติพวกเขาจะไม่ค่อยได้ทานมื้อเช้าด้วยกันแต่พอไป่เซเข้ามามักจะมีมื้อเช้าร่วมกันบ่อยๆ ทุกคนนั่งทานข้าวไปสักพักไป๋เจิ้นหลงก็พูดขึ้นว่า \" คุณแม่ครับความจริงวันนี้ผมมีเรื่องจะบอกกับคุณพ่อคุณแม่ แต่คุณพ่อไม่อยู่ผมคิดว่ารอได้ทานข้าวพร้อมหน้ากันค่อยพูดทีเดียว \" ไป๋เจิ้นหลงพูดไปพลางยิ้มอ่อนๆมองไปทางแม่เขาราวกับตรงนี้ไม่มีไป่เซอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดของไป๋เจิ้นหลงไป่เซหยุดชะงักทันที หันไปทางไป๋เจิ้นหลงอย่างเร็วใช้สายตาจ้องไปทางไป๋เจิ้นหลง คนไม่รู้อาจจะคิดว่าเธอตั้งใจฟังและมองดูผู้พูด มีเพียงเธอกับไป๋เจิ้นหลงเท่านั้นที่รู้กัน : นายจงใจจะแกล้งฉันใช่มั้ย : ไป๋เจิ้นหลงนายกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ : ไป๋เจิ้นหลงเองก็มองมาทางเธอเช่นกันใบหน้ายิ้มราวกับพี่ชายเอ็นดูน้องสาวทำให้ไป่เซต้องยิ้มตอบอย่างเป็นธรรมชาติตบตาผู้คน : คุณหนูไป่คราวนี้อย่าหวังว่าจะรอดพ้นจากมือผมเลย คุณจะต้องคอยอยู่เคียงข้างผมไปตลอด ผมจะทำให้คุณลืมผู้ชายคนนั้นซะและมีเพียงผมที่สามารถอยู่ในหัวใจของคุณ : คุณหญิงไป๋เห็นสองพี่น้องยิ้มให้กันดูรักใคร่เอ็นดูกันก็เอ่ยขึ้น \" อืมได้สิ ลูกพร้อมค่อยบอกพ่อกับแม่จะรอฟัง \" จากนั้นอยู่ๆเขาก็นึกขึ้นได้ \" เอ้อ ใช่สิลูกยังไม่บอกแม่เลยว่าเมื่อคืนพาน้องไปค้างที่ไหน \" ไป๋เจิ้นหลงยิ้มแต่ไป่เซกลับยิ้มไม่ออกแล้ว จากนั้นก็หันไปทางคุณแม่ไป๋ ทั้งสองรีบพูดขึ้นพร้อมกันว่า \" บ้านเจียค่ะ/ โรงแรมครับ \" ไป่เซยอมรับว่าเป็นคำพูดสิ้นคิดเพราะมันกะทันหันเกินไปเธอคิดว่าคุณแม่ไป๋จะลืมแล้วคาดไม่ถึงว่าจะถามขึ้นอีก แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือไป๋เจิ้นหลงโทรบอกคนที่บ้านว่าไม่ต้องรอ ป้าจางและสาวใช้คนอื่นๆก็ได้ยิน ทุกคนรวมถึงคุณหญิงไป๋รู้สึกมึนงงว่าทำไมสองคนถึงพูดไม่เหมือนกัน คุณหญิงไป๋สังเกตทั้งสองอย่างเงียบๆก็พอจะเดาอะไรได้บ้างแต่ก็ไม่มั่นใจ100% ไป่เซจึงรีบอธิบายว่า \" คุณแม่คืออย่างงี้ค่ะเมื่อคืนพวกเราทานข้าวกันที่บ้านเลขาเจีย จากนั้นพี่เจิ้นหลงก็นัดคุยงานที่โรงแรมกับหุ้นส่วนส่วนหนูนอนกับผิงเฟยที่บ้านตระกูลเจีย เพราะรอพี่เจิ้นหลงทำงานจนดึกเลยเผลอหลับไปค่ะ \" ไป่เซอธิบายไปอย่างลื่นไลราวกับว่ามันคือเรื่องจริง แท้จริงแล้วมีเพียงเธอที่รู้ว่ากว่าจะคิดร้อยเรียงออกมาได้นั้นช่างยากเย็น นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเธอที่โกหกจริงจัง แม้จะรู้สึกละอายใจแต่เธอก็จำเป็นต้องแก้สถานการณ์ตรงหน้านี้ก่อน ไป๋เจิ้นหลงมองมาทางเธอแล้วยกยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ : หึ ผู้หญิงคนนี้ช่างโกหกได้เก่งและแนบเนียนจริงๆ เธอกำลังคิดจะปิดบังบังเรื่องระหว่างเราอย่างงั้นเหรอ ฝันกลางวันไปเถอะยัยเย็นชา ยังไงคุณก็เป็นของผม : \" อ่อ อย่างงี้นี่เองแม่เป็นห่วงทั้งคืนกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกๆ ลำพังเจิ้นหลงคนเดียวแม่ไม่ค่อยห่วงมากเท่าไหร่แต่หนูทั้งสวยทั้งน่ารักหายไปทั้งคืนแม่เป็นกังวลจริงๆ \" แน่นอนว่ามันคือการตำหนิเล็กน้อยแต่ในการตำหนินั้นล้วนมาจากความห่วงใยที่คุณหญิงไป๋มีต่อลูกสาวบุญธรรมสุดที่รักอย่างไป่เซ ไป่เซเองก็รู้ว่าตระกูลไป๋นั้นรักและเอ็นดูเธอเหมือนลูกสาวแท้ๆ \" ขอโทษค่ะ ต่อไปหนูจะโทรบอกก่อนทุกครั้งเลยดีมั้ยคะ \" เมื่อได้ยินไป่เซพูดแบบนี้คุณแม่ไป๋ยิ้ม \" ดีๆดีจ้ะ หนูเป็นลูกสาวคนเดียวของแม่ดังนั้นแม่จะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับลูกเด็ดขาด \" ไปเซยิ้ม \" ค่ะ \" จู่ๆไป๋เจิ้นหลงก็พูดขึ้นแสร้งทำท่าน้อยใจ \" แล้วผมล่ะครับคุณแม่ไม่เป็นห่วงเหรอห่วงแต่ลูกสะใภ้ \" ไป่เซและคุณแม่ไป๋หันไปมองด้วยท่าทีตกใจ \" ลูกพูดว่าไงนะ! \" \" อ้อ! ผมพูดผิดครับ ผมคิดเรื่องจะหาลูกสะใภ้ให้แม่มากไปหน่อยเผลอหลุดปากพูดแบบนั้น ผมจะพูดว่าคุณแม่ห่วงแต่ลูกสาวครับ \" ไป๋เจิ้นหลงยิ้มแล้วเหล่มองไป่เซแว่บหนึ่งโดยที่คนอื่นไม่ทันสังเกต \" อ่อ อย่างนี้นี่เองแม่เกือบตกใจ แต่แม่ดีใจนะที่ลูกคิดเรื่องนี้ ถ้าพ่อกลับมาแม่จะบอกกับพ่อ \" \" ครับ \" ไป๋เจิ้นหลงตอบใบหน้าเผยรอยยิ้มแห่งความพอใจ : นายจงใจ คนเลว : ไป่เซสถบด่าในใจแววตาลุกเป็นไฟแทบจะแผดเผาร่างคนได้ ป้าจางที่ดูจะรู้อะไรมากกว่าคนอื่นยิ้มอย่างมีความสุข ทุกคนทานไปคุยไปจน แล้วไป่เซก็พูดขึ้นว่า \" คุณแม่คะ หนูอิ่งแล้วถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ \" พูดจบเธอก็ลุกขึ้นยืน \" จ้ะ แม่ก็จะออกไปช็อปปิ้งกับเพื่อนๆเหมือนกันหนูอยากได้อะไรมั้ย หรือสนใจอยากจะไปกับแม่มั้ย \" \" เอ่อ ขอโทษนะคะคุณแม่ขอเป็นครั้งหน้าได้มั้ยคะพอดีหนูมีงานเร่งด่วนค่ะ \" \" จ่ะ ไม่เป็นไรไว้คราวหน้าเราไปกันแค่สองคนชวนเจิ้นหลงไปด้วยดีมั้ย \" \" ดีค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ \" คุณหญิงไป๋พยักหน้ายิ้มเขามีความสุขมากที่ได้ทานข้าวกับลูกๆ ส่วนไปเซก็เดินเตรียมตัวก้าวออกไปไป๋เจิ้นหลงก็ลุกขึ้นพร้อมกับพูดว่า \" เมื่ออิ่มแล้วผมก็ขอตัวนะครับคุณแม่ช็อปปิ้งใก้สนุกนะครับ \" พูดจบก็หมุนตัวตามไป่เซขึ้นไป พอคุณหญิงไป๋ลุกขึ้นจากเก้าอี้สาวใช้ก็เอากระเป๋ายกมาให้เขาทันที \" ป้าจางเตรียมรถให้ที \" \" ค่ะคุณหญิง \" พูดจบป้าจางก็ยกหูโทรศัพท์รถก็มาจอดรอตรงประตูเข้าบ้านทันที คุณหญิงไป๋เดินออกไปอย่างสง่างามป้าจางเปิดประตูให้เขาพอคุณหญิงขึ้นรถเสร็จประตูปิดลงรถก็เคลื่อนออกไป ทางไป๋เจิ้นหลงกับไป่เซพอออกจากสายตาผู้ใหญ่ไป่เซก็แสดงท่าทีเย็นชาไร้ความรู้สึกทันที ขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูร่างสูงใหญ่ที่ตามมาก็จับแขนของเธอแล้วดึงเข้ามาในอ้อมกอด \" นี่ คุณทำบ้าอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ \" ไป่เซขัดขืนพยายามจะผลักเขาออกแต่แรงเธอน้อยไปหน่อย \" ผมควรจะลงโทษคุณยังไงดี หรือต้องลงโทษอย่างเมื่อคืน เอาจนคุณร้องไม่ออกเลยดีมั้ย \" พูดไป่เจิ้นหลงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ \" ไป๋เจิ้นหลงคุณมันทุเรศ บ้ากาม โรคจิต เลวทราม ต่ำช้าสิ้นดี \" ไป๋เจิ้นหลงชอบที่เธอโกรธเพราะเวลาเธอโกรธนั้นดูมีเสน่ห์ราวกับคนละคนกับตอนที่เย็นชา เพราะเวลาเธอโกรธจะพูดมากกว่าเวลาปกติ พอได้ยิ้นคำด่าเขาก็พูดออกไปว่า \" แล้วชอบมั้ย \" พูดจบไป๋เจิ้นหลงใช้มือขวาโอบเอวเธอไว้ส่วนมือซ้ายจับเข้าที่ท้ายทอยของเธอดึงตัวของไป๋เซเข้ามาแนบชิดกับแผ่นอกของเขาแล้วก้มลงจูบอย่างดูดดื่มและรวดเร็ว โดยไม่ให้โอกาสไป่เซได้ขัดขืน ยิ่งจูบยิ่งไม่อยากผละปากออก การจูบนั้นร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งดูด ทั้งจูบปากปากเล็กอวบอิ่มอมชมพูนั่นของไป่เซอย่างกับคนไม่มีสติ \" อื้อ.....อื้ม....\" ไป่เซส่งเสียงอู้อี้ วินาทีนี้มีเพียงเสียงอู้อี้ที่เล็ดลอดออกมาบ่งบอกที่การขัดขืนของเธอที่มีเพียงน้อยนิด ผ่านไปสักพักไป๋เจิ้นหลงถึงผละปากออกจากปากของเธอ ไป่เซหายใจหอบเหนื่อยราวกับขาดออกซิเจน \" นี่คือการลงโทษคุณโทษฐานที่คุณพยายามจะปกปิดเรื่องของเรา \" \" คุณทำใจยอมรับซะเถิดยังไงคุณก็เป็นของผมหมดแล้ว ต่อให้อีกกี่ภพกี่ชาติผมก็จะเอาคุณมาไว้ข้างผมทุกภพชาติ คุณเกิดมาเพื่อเป็นของผมไม่ใช่ของคนอื่น ต่อให้คุณพยายามปกปิดแค่ไหนผมก็จะประกาศให้ทุกคนรู้ว่าแท้จริงแล้วน้องสาวบุญธรรมคือภรรยาของผม \" ไป๋เจิ้นหลงพูดอย่างหนักแน่นและชัดถ้อยชัดคำ \" เพี๊ยะ! \" ไป่เซเริ่มกลับมาหายใจปกติก็ตบเข้าที่หน้าไป๋เจิ้นหลงอย่างแรง ดวงตาแดงก่ำ \" คุณมันเลว! \" น้ำเสียงสั่นเครือและเสียงดัง สายตาโกรธเคืองของไป๋เจิ้นหลงมองไปทางไป่เซราวกับจะกลืนกิน แล้วตะคอกออกไปเสียงดัง \" ไป่เซคุณกล้ามาก! \" จากนั้นก็เอามือทั้งสองจับที่หน้าเธออย่างเร็วพร้อมกับใช้ริมฝีปากประกบจูบลงไปอย่างรวดเร็วแรงจูบของไป๋เจิ้นหลงนั้นทั้งดูดทั้งจูบปากเธออย่างเอาแต่ใจและป่าเถื่อนผ่านไปสักพักจนพอใจถึงจะปล่อยเธอ จากนั้นก็พูดว่า \" ใช่ผมมันเลวที่ผมเลวก็เพราะคุณถ้าคุณไม่ปรากฎผมคงไม่บ้าคลั่งเช่นนี้หรอก อ้อ อีกอย่างนะคุณคงยังไม่รู้ว่าครอบครัวของคุณผมเป็นคนดูแล ให้เงินเดือนพวกเขา พวกเขาก็เข้าใจว่าพวกเรากำลังจะแต่งงาน หากคุณคิดจะหนีคุณต้องคิดใก้ดีคำนึงถึงความปลอดภัยพวกเขาด้วยล่ะ คนอย่างผมกล้าพูดและกล้าทำไม่เคยขู่ใคร \" ไป่เซได้ยินแบบนั้นถึงกับอึ้งไปเธอคิดไม่ถึงว่าไป๋เจิ้นหลงจะรวบหัวรวบกางเธอแบบนี้เธอประเมินเขาต่ำไป ส่วนไป๋เจิ้นหลงพูดจบก็เดินกลับเข้าห้องตัวเองไปอย่างโมโหเพราะถ้าเขายังอยู่ต่อหน้าเธอเขากลัวตัวเองจะทนไม่ไหวเผลอขืนใจเธออีกครั้ง ไป่เซที่ปกติเข้มแข็งพอถูกกระทำหลายๆครั้งเธอก็เผยมุมที่อ่อนแอเองตามธรรมชาติน้ำตาลงตามแก้มมองร่างสูงใหญ่ที่เดินจากไปอย่างหมดคำพูดพร้อมกับหมุนตัวเปิดประตูเข้าไปในห้อง เธอทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอย่างกับคนสิ้นหวังราวกับร่างนี้ไร้วิญญาณแววตามองขึ้นบนเพดานอย่างล่องลอยสักพักก็เพลอหลับไป