已经是第一章了
ตอนที่ 27 อาจารย์ฉู่ ฉู่เฉียวอาจารย์สอนเต้นบัลเล่ต์
ไป่เซหยิบนามบัตรใบหนึ่งมาออกจากกระเป๋าสตางค์แล้วกดโทรออก
ตึ๊ด....ตึ๊ด...ไป่เซกดโทรศัพท์โทรออกไปหาใครคนหนึ่งเป็นคนที่มู่มู่เคยแนะนำให้เขารู้จักสมัยเรียน
\" ฮัลโหล สวัสดีค่ะ \" ปลายสายเมื่อกดรับสายก็เอ่ยขึ้น
\" สวัสดีค่ะ อาจารย์ฉู่เฉียวใช่มั้ยคะ \"
เธอเอ่ยถามน้ำเสียงแฝงไปด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย ตั้งแต่เจอกันครั้งนั้นเธอไม่ได้ติดต่อกีนเลยและไม่ได้สนิทกันด้วย
\" ใช่ค่ะ คุณคือ...? \"
ฉู่เฉียวเองก็สงสัยและอยากรู้คนว่าคนที่โทรเข้ามาเป็นใครเพราะหล่อนไม่เคยให้นามบัตรใครง่ายๆถ้าไม่สนิทหรือรู้จักกันจริงๆ
\" ฉันชื่อไป่เซ เป็นเพื่อนกับมู่มู่ค่ะ คุณได้ให้นามบัตรกับฉันในงานเลี้ยงบริษัทของมู่มู่ปีที่แล้วค่ะ \"
\" อ่อ คุณไป่แฟนคุณชายมู่ที่เป็นนักเต้นบัลเล่ต์และนางรำในคืนนั้นนั่นเอง จำได้แล้วค่ะ ไม่เห็นคุณโทรมาเลยวันนี้มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ \"
: ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ ยังไม่ทันเอ่ยขอดันเป็นเขาเอ่ยซะก่อนคุณฉู่เฉียวนี่อัธยาศัยดีมีน้ำใจจริงๆ :
\" เอ่อ คือฉันอยากจะรบกวนอาจารย์ฉู่เฉียวช่วยฝึกซ้อมบัลเล่ต์ให้หน่อยค่ะอาจารย์ฉู่พอจะว่างมั้ยคะ \"
อาจารย์ฉู่เป็นหญิงสาวอายุ28ปี เป็นครูสอนบัลเล่ต์ที่จบจากฝรั่งเศสเคยหล่อนแอบชอบคุณชายมู่มาตังแต่อายุ20ตอนเรียนมหาลัยที่ฝรั่งเศสหล่อนเจอกับคุณชายมู่ในช่วงซัมเมอร์ที่ฝรั่งเศสเพราะคุณพ่อมู่ส่งคุณชายมู่ไปเรียนพิเศษช่วงฤดูร้อน
หลังจากงานเลี้ยงวันนั้นหล่อนจึงรู้ว่าคุณชายมู่นั้นคบกับไป่เซที่มีใบหน้างดงามน่าทะนุถนอมแม้จะเสียใจแต่หล่อนก็ต้องยินดีกับทั้งสองแค่พวกเขามีความสุขหล่อนก็พอใจและยินดียกคุณชายมู่ให้ไป่เซ แต่น่าเสียดายที่คุณชายมู่คิดกับเธอแค่เพื่อน
\" สำหรับคุณฉันว่างอยู่แล้วค่ะยินดีมากด้วยถ้าได้สอนคุณ \"
ไป่เซได้ยินแบบนี้ก็ยิ้มและรีบบอกกำหนดการอย่างไวและไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณหล่อน
\" ขอบคุณมากค่ะอาจารย์ฉู่เฉียวงั้นเราเริ่มกันวันไหนดีคะ งานที่ติดต่อมาจะจัดเดือนหน้าค่ะ \"
\" คุณเรียกฉันว่าคุณฉู่พอค่ะ คุณเป็นแฟนมู่มู่ก็เหมือนกับเป็นเพื่อนของฉันเช่นกัน ส่วนเรื่องฝึกซ้อมเราเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เลยดีมั้ยคะ \"
\" ดีค่ะ \"
ไป่เซตอบน้ำเสียงฟังแล้วสดใสอารมณ์ดี ตอนนี้แม้เธอจะรู้สึกไม่ค่อยดีกับคำว่าแฟนของมู่มู่แต่เธอก็ไม่อยากสนใจที่เธอสนใจคืองานที่จะถึงเป็นงานใหญ่ผู้นำหลายๆประเทศมาเข้าร่วมงานนี้
\" งั้นฉันขอวางสายก่อนนะคะ ฉันมีสอนต่อค่ะ \" อาจารย์ฉู่ที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานเตรียมหนังสือเพื่อไปสอนคาบต่อไป
\" ค่ะ ขอบคุณฉู่มากๆเลยค่ะ \"
\" ขอบคุณอะไรกันคนกันเอง ฉันไปล่ะพรุ่งนี้เจอกันนะคะ \"
\" ค่ะ \" จบการสนทนาฉู่เฉียวก็วางสายและออกไปสอนทันที
หลังจากวางสายโทรศพท์ไป่เซก็มีข้อความเด้งขึ้น
\" ไปทานข้าว \"
ไป่เซเปิดอ่านเสร็จก็ตอบไปว่า \" ฉันไม่หิว คุณไปกินเถอะ \"
ไป๋เจิ้นหลงที่หมกมุ่นกับงานในห้องทำงานทั้งวันในเวลานี้ก็หิวแล้วและอยากจะพาไป่เซออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกกลัวเธอจะเบื่อเมื่อถูกเธอปฏิเสธเขาก็ขมวดคิ้วขึ้น
: ผู้หญิงคนนี้จะต่อต้านฉันถึงเมื่อไหร่กันชอบทำให้คนโมโหตลอด :
\" ไม่หิวก็ต้องไป คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ \"
ไป่เซรู้สึกเอือมระอากับไป๋เจิ้นหลงจริงๆจึงส่งข้อความตอบเพียงสั้นๆว่า
\" เผด็จการ \" ไป๋เจิ้นหลงยิ้มนึกภาพหน้าไป่เซที่กำลังโมโหอยู่
\" ให้เวลาคุณแต่งตัว 10 นาที ชุดออกไปข้างนอกของคุณอยู่ในตู้ขวามือ \"
ไป่เซอ่านข้อความแล้วอึ้งไป จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้ทางขวามือที่เธอไม่เคยแตะเลย พอเปิดเธอถึงกับเบิกตากว้าง เมื่อเห็นชุดเดรสเสื้อผ้าแบรนด์เนมเต็มตู้แยกเป็นเซตๆ
ไป๋เจิ้นหลงเห็นว่าเธอเงียบไปจึงพิมพ์ส่งไปอีกว่า
\" เป็นไงพอใจมั้ย คุณชอบตัวไหนก็ใส่ตัวนั้นเลย ดูป้ายด้วยล่ะวันนี้ทานข้าวเย็นใส่ให้ถูกด้วยล่ะ ถ้าคุณคิดจะใส่ตามใจชอบหรือแกล้งผม คุณคงรู้นะว่าผลจะเป็นยังไง \"
ไป๋เจิ้นหลงรู้ว่าไป่เซนิสัยยังไงเลยพูดดักไว้ก่อน
รอบนี้ไป่เซไม่พิมพ์แล้วส่งเป็นข้อความเสียงแทน
\" คุณขู่ฉันเหรอ \" ไป๋เจิ้นหลงยิ้มแล้วส่งข้อความเสียงตอบกลับว่า \" เปล่าแค่พูดจริงแล้วก็ทำจริง จะลองดูก็ได้นะ \"
ไป่เซโมโหมากจากนั้นก็โยนโทรศัพท์ลงบนเตียงแล้วโยนตัวลงบนเตียงตาม ในสมองคิดถึงมู่มู่ขึ้นมา ใจหนึ่งก็รู้สึกผิดต่อมู่มู่ ใจหนึ่งก็แอบรู้สึกน้อยใจ เธอกับมู่มู่ไม่ได้คุยกันนานแล้วมู่มู่เองก็ไม่ได้โทรกาเธอเลย เมื่อคิดถึงตรงนี้เธอก็ยิ้มเยาะตัวเอง
: ไป่เซเธอกลายเป็นผู้หญิงอ่อนแออ่อนไหวต่อเรื่องความรักตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ช่างโง่จริงๆ :
ทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขั้นไป่เซที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงอย่างเหนื่อยใจก็กดรับโทรศัพท์โดยไม่ได้มองดูเบอร์ที่โทรเข้ามา
\" ฮัลโหล สวัสดีค่ะ \"
แล้วปลายสายก็เอ่ยขึ้นเป็นเสียงที่คุ้นเคยแต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความน้อยใจ
\" ไป่ผมเองนะ ทำไมเหมือนคุณจำเบอร์ผมไม่ได้เลย \"
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยไป่เซลืมตาขึ้นดวงตาเป็นประกายราวกับเด็กน้อยคนหนึ่งแล้วรีบลุกขึ้นนั่งแต่เธอก็คุมน้ำเสียงให้อยู่ในระดับปกติไม่ฟังดูตื่นเต้นดีใจเกินไป
\" จำได้สิ เมื่อกี้ไม่หลับตาอยู่ไม่ได้ดูเลยไม่รู้ \" ไป่เซอธิบาย
\" คุณหลับอยู่เหรอ รบกวนรึเปล่า \" มู่มู่เอ่ยถามน้ำเสียงอ่อนโยน
\" ไม่ค่ะ ไม่รบกวนเลย คุณสบายดีมั้ย \"
\" อืม สบายดีคุณล่ะ \" ไป่เซตอบเพียงว่า \" อื้ม สบายดี \"
มู่มู่ได้ยินแบบนี้ก็สบายใจขึ้นแล้วถาม
\" ไป่ได้ยินคุณฉู่บอกว่าคุณได้รับงานแสดงบัลเล่ต์ \"
\" ใช้แล้วค่ะ เมือนจะเป็นงานใหญ่มากเลยนะเปิดงานเปิดโลกธุรกิจของแบรนด์ระดับโลก เดี๋ยวฉันจะเอาบัตรให้คุณนะ \"
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันมีร่างสูงใหญ่ที่ยืนพิงขอบประตูฟังคนสนทนากัน ก็ขมวดคิ้วด้วยความหึงหวง
: แอบคุยกับชู้เหรอ แล้วเธอรู้เรื่องเปิดโลกธุรกิจได้ยังไงกัน :
มู่มู่ได้ยินไป่เซพูดก็พูดขึ้นว่า \" ไม่ต้องเอาให้ผมหรอกไป่ งานนี้ผมก็ต้องเข้าร่วม ได้รับบัตรเชิญแล้วคุณเอาบัตรให้ ฉู่เฉียวเถอะ \"
\" อืม ได้ งั้นฉันขอวางสายก่อนนะไว้โทรหาใหม่ \"
\" เดี๋ยวไป่ ผมมีเรื่องจะบอกคุณ \" ได้ยินแบบนั้นไป่เซนิ่งเงียบไปแล้วก็คิดไป50%ว่า
: คงไม่ใช่จะบอกเลิกหรอกนะ เฮ้อช่างเหอะยังไงซะเขาก็มีคู่หมั้นแล้ว ขืนยังดื้อดึงคบแบบนี้ก็เทียบกับว่าเป็นแฟนเก็บที่ไร้ศักดิ์ศรี เลิกก็เลิกทำใจไว้นานแล้วควรยอมรับความจริงสักที เฮ้อ :
จากนั้นเธอก็เอ่ยว่า \" อื้มพูดมาสิ ฉันรอฟังอยู่ \"
ไป๋เจิ้นหลงยืนฟังอย่างอดทนและรู้ว่ามู่มู่จะบอกอะไรไป่เซเพียงแต่เขาคาดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้ ก่อนหน้านี้เขาให้จินซากลับไปไทยตามสืบเรื่องของมู่มู่และให้จินฟาคอยดูแลเรื่องพ่อแม่ครอบครัวของไป่เซ
จากนั้นมู่มู่ก็เอ่ยว่า \" ผมยกเลิกงานหมั้นแล้วนะ ช่วงที่ผมไม่ได้โทรหาคุณเพราะผมมัวยุ่งเรื่องบริษัท ตอนนี้ปัญหาที่บริษัทถูกแก้ไข้ไปหมดแล้ว \"
ไป่เซได้ยินคำพูดของมู่มู่ก็ถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก คิดไม่ถึงว่ามู่มู่จะเลิกกับคุณหนูคนนั้นจริงๆ ทั้งที่มู่มู่บอกข่าวดีเธอควรจะดีใจสิถึงจะถูกแต่ทำไมเธอกลับรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกนี้เธอไม่เข้าใจ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะไม่สนใจ
มู่มู่เห็นว่าไป่เซเงียบไปจึงเรียกเธอ \" ไป่คุณยังอยู่หรือเปล่า \"
ไป่เซได้สติก็เอ่ยถาม \" อ้อ! อยู่ๆฟังอยู่ คุณไม่สงสารเธอเหรอเธออกจะชอบคุณนะ \"
เมื่อมู่มู่ได้ยินไป่เซถามเขาก็ขมวดคิ้วขึ้นอย่างสงสัย รู้สึกเหมือนคนที่ตนเคยรักนั้นจะแปลกไป แต่ก็หยุดความคิดนั้น :คงเป็นเพราะเราคิดมากไปเอง:
\" คุณระวังตัวด้วยนะเธอเป็นคนมีอิทธิพลในประเทศจีน ผมกลัวว่าแค้นผมแล้วไปลงที่คุณ \" มู่มู่พูดด้วยความเป็นห่วง
\" ไม่เป็นขอบคุณมากที่เป็นห่วง เขาทำอะไรฉันไม่ได้หรอก \" ไป่เซพูด
\" ผมรู้ว่าคุณเก่ง เธอระวังไว้ก็ดี เดี๋ยวอาทิตย์หน้าผมจะไปหาคุณโอเคมั้ย \"
\" อื้ม ถ้างั้นแค่........\" ไปเซตอบยังไม่ทันจบร่างสูงใหญ่ก็เข้ามากดเธอนอนลงแล้วจูบริมฝีปากของเธอแล้วบีบแขนเธออย่างแรงจนไป่เซส่งเสียง \" อ๊าา!...\" ออกมาไป่เซพยายามขัดขืนด้วยความโกรธ
: ตายแล้ว! มู่มู่ต้องเข้าใจผิดแน่เลย เจ้าปีศาจร้ายจงใจให้เป็นแบบนี้ เลวที่สุด :
โทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆ เสียงมู่มู่เรียกไป่เซด้วยความหวงเป็นห่วงจนจะบ้าตายอยู่แล้ว
\" ไป่! ไป่! คุณตอบผมสิ ไป่! \"
น้ำเสียงกระวนกระวายราวกับจะฆ่าคน ฉีกคนออกเป็นชิ้นๆของมู่มู่ทำเอกไป่เซทั้งกังวลและเป็นห่วงเขาเพราะเธอไม่เคยเห็นมู่มู่อารมณ์นี้มาก่อน
จากนั้นไป๋เจิ้นหลงก็ปล่อยเธอแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และร้ายกาจรจแล้วพูดว่า
\" ที่รักผมบอกให้คุณไปอาบน้ำแต่งตัว คุณมัวคุยโทรศัพท์แบบนี้ มันทำให้ผมอดใจไม่ไหวอยากจะลงโทษคุณเหมือนเมื่อคืนเลย กลิ่นหอมอ่อนๆบนตัวคุณมันช่างยั่วยวนกระตุ้นผมเหลือเกิน เรามาต่ออีกสักรอบดีมั้ยฮื้ม \"
ไป่เซและมู่มู่พอได้ยินคำพูดของไป๋เจิ้นหลงก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงมา \" เปรี้ยง! \" กลางใจจนมองไม่เห็นแสงสว่าง
จากนั้นก็พูดไม่ออกรู้สึกมึนหัว สติหลุดออกจากร่างไป่เซมองขึ้นไปบนเพดานอย่างเหม่อลอย ร่างกายเธออ่อนระทวยไปหมดราวกับร่างไร้กระดูก
มู่มู่โกรธจนเขวี้ยงโทรศัพท์แตกกระจายเป็นชิ้นๆกำมือแน่นดวงตาแดงก่ำพร้อมจะฆ่าคนมือที่กำนั้นแดงและสั่นจนยากจะควบคุม แล้วถีบโต๊ะทำงานตกกระจัดกระจายไปทั่ว
เลขาเข้ามาดูถึงกับตกใจวิ่งออกไปทันทีพวกเขาไม่เคยเห็นคุณชายเขาโกรธขนาดนี้มาก่อน
\" ไป๋เจิ้นหลง! ไอ้เลวไอ้ชั่ว! ฉันอุตส่าไว้ใจแกไม่คิดเลยว่าแก่จะไม่คิดกับเธอแค่น้องสาว แกกล้ารังแกเธออย่างงั้นเหรอ นายรู้จักฉันน้อยไป ฉันจะทำให้แกได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่โดนรัง \" มู่มู่ในตอนนี้คล้ายกับเจ้าชายที่กลายร่างเป็นอสูรร้าย
มู่มู่โกรธจนตะคอกเรียกชื่อไป๋เจิ้นหลงออกมาเสียงดังลั่นอย่างบ้าคลั่ง
\" ไป๋เจิ้นหลง! \"
พนักงานที่ได้ยินร่างกายสั่นเทิ้ม อย่างหวาดกลัว จากนั้นสักพักก็ยกหูโทรศัพท์
\" จองตั๋วเครื่องบินไปจีน ถึงตอนเช้า อาทิตย์หน้าด่วน \" น้ำเสียงกระแทกดุดันทำให้คนฟังถึงกับอกสั่นขวัญหาย
\" ค่ะ \" เลขาตอบเสียงสั่น
ได้ยินเสียงสั่นของเลขาเขาก็ค่อยๆได้สติขึ้นมา แม้มู่มู่จะโกรธมากแต่ก็รู้จักแยกแยะรู้จักควบคุมอารมณ์ให้ค่อยๆเย็นลง จากนั้นก็ไปนั่งลงบนโซฟาเอนหลังไปพิงโซฟาแล้วหลับตาลง
: ไป๋เจิ้นหลงถึงแม้นายจะแตะต้องเธอแล้วฉันก็จะไม่มีวันยกเธอให้นายเด็ดขาด : มู่มู่พึมพำอยู่ในใจ
ทางด้านไป๋เจิ้นหลงเห็นไป่เซที่ราวกับคนสิ้นหวังก็อุ้มเธอขึ้นมาอย่างเอาแต่ใจแล้ววางเธอลงไปในอ่างอาบน้ำ จากนั้นก็เปิดน้ำเย็นให้ไป่เซได้สติขึ้นมา
เขารู้ว่าทำแบบนี้ผลออกมาจะเป็นแบบนี้เขาประเมินไว้แล้วแต่ก็เลือกวิธีนี้เพราะเขาไม่อาจเสียเธอให้กับผู้ชายคนอื่นได้
ไป่เซสะดุ้งเมื่อผิวโดนน้ำเย็นพอเห็นว่าเธอปกติแล้วไปเจิ้นหลงก็เปลี่ยนเป็นน้ำอุ่นแทน ไป่เซไม่เอ่ยพูดกับเขาสักคำแต่กลีบมีท่าทีเฉยเมยแสนเย็นชา เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป
แล้วพูดทิ้งท้ายว่า \" ให้เวลาคุณเสียใจ 30 นาที ถ้ายังไม่ออกมาผมจะมาอาบน้ำให้คุณแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณเอง \"
เมื่อได้ยินแบบนี้ใครจะพอใจล่ะไป่เซมองเขาด้วยหางตาดวงตาแข็งกร้าวดุร้ายราวกับดวงตาสัตว์ร้ายพร้อมจะฆ่าคน
แต่เธอก็ทำอะไรเขาก็ไม่ได้หนี้ก็หนีไม่พ้นมือเขาสิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือ เชื่อฟังเขาทำให้เขาตายใจ
เธอค่อยๆหลับตาลงไป๋เจิ้นหลงที่อยู่ในห้องของตัวเองด้วยความโกรธก็ได้รับโทรศัพท์จากจินซารายงานว่า
\" คุณชายพนักงานบริษัทคุณชายมู่ซุบซิบกันว่าคุณชายมู่อาละวาดหนัก อาทิตย์หน้าคุณชายมู่จองตั๋วเดินทางไปจีนเลือกไฟล์ทบินที่ถึงจีนในเวลาเช้าเพื่อหา ศิษย์...(น้อง)....คุณหนูไป่ครับ \"
\" อืม ติดตามดูเขาต่อไปมีอะไรให้รีบรายงานทันที \" พูดจบก็กดวางสายแล้วโทรไปหาจีนฟาพร้อมกับเอ่ยถาม
\" ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง \"
\" บัญชีคุณพ่อคุณแม่และน้องสาวคุณหนูไป่ มียอดเงินเข้าเท่ากับจำนวนที่เราให้ไปครับและพวกเขาก็ไปเปิดบัญชีใหม่วันนี้ครับ จากการตรวจสอบคนที่โอนเงินคืนบัญชีเก่พวกเขาคือคุณหนูไป่ครับ \"
ไป๋เจิ้นหลงขมวดคิ้วหว่างคิ้วชนกันแทบจะติดกันเลยและรู้สึกหงุดหงิดโมโหเล็กน้อย
: ผู้หญิงคนนี้จะปฏิเสธเราถึงขนาดไหนกัน ต้องทำแบบไหนกันถึงจะชนะใจผู้หญิงอย่างเธอ :
ไป๋เจิ้นหลงจับที่หน้าผากตัวเองแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับการพิชิตใจผู้หญิงคนนี้
ในชีวิตเขามีแต่คนที่เข้าหาเขาเขาในเมื่อก่อนแค่พูดผู้หญิงก็รีบปีนขึ้นเตียงสนองความต้องการเขาทันที
ผู้หญิงเหล่านั้นล้วนเป็นคุณหนูมีชาติตระกูลทั้งนั้น เมื่อคิดถึงตอนนี้ก็ถอนหายใจอีกรอบ แล้วเลื่อนดูรูปเธอที่ละรูปๆพร้อมกับพึมพำว่า
\" ไป่คุณจะทำให้ผมตายจริงๆคุณเป็นคนแรกที่ผมจัดการไม่ได้ทั้งดื้อรั้นหัวแข็งใจแข็งราวกับก้อนหินเย็นชาราวกับก้อนน้ำแข็ง คุณมันจิ้งจอกขาวเจ้าเล่ห์ คุณทำให้ผมสับสนไปหมดแล้ว ผมต้องทำยังไง \"
พูดจบก็วางโทรศัพท์ลงบนเตียงแล้วเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวออกไปดินเนอร์กับเธอ
已经是最新一章了
加载中
