ตอนที่ 33 คู่หมั้นกำมะลอ

ไป๋เซและไป๋เจิ้นหลงนั่งอยู่ในรถคันเดียวกันแต่ทั้งสองกลับไม่พูดคุยกันเลยบรรยากาศภายในรถเงียบกริบ คนขับรถไม่รู้ว่าคุณปู่ไป๋จะไปส่งคุณหนูไป่ที่ไหนจึงรวบรวมความกล้าที่จะเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ \" เอ่อคุณท่านจะให้ผมไปส่งคุณหนูกับคุณชายที่บ้านก่อนมั้ยครับมั้ย \" \" ไม่ต้องไปที่คฤหาสน์เลย \" คุณปู่ไป๋เอ่ยอย่างเรียบๆ ไป่เซและไป๋เจิ้นหลงก็ไม่กล้าขัดอะไรทำตามที่คุณปู่เขาพูดไป่เซที่ยังไม่เคยไปบ้านคุณปู่เธอรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยแต่ก็ไม่แสดงอาการอะไรออกมา เมื่อไปถึงคฤหาสน์คุณปู่ไป๋คนรับใช้ต่างออกมายืนรอคุณปู่ไป๋ไป่เซมองไปรอบๆคฤหาสน์สีขาวสะอาดตาทั้งหลังราวกับปราสาทขาวรอบๆด้วยปลูกต้นไม้สีเขียวให้ความร่มรื่นสบายตาตกแต่งได้อย่างสวยงามเรียบง่ายแต่ดูหรู คุณปู่ไป๋หันมาถามไป่เซด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นว่า \" ชอบมั้ยบ้านของปู่ \" ไป่เซยิ้มและตอบว่า \" ชอบค่ะสวยมากดูสบายตาดีค่ะ \" \" ชอบก็ดีแล้วไปเข้าไปข้างในกันเถอะ หนูกับเจิ้นหลงจะได้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วพักผ่อนดูเจิ้นหลงยังคงไม่หายดีต้องพักฟื้นไปอีกหลายวัน \" คุณปู่ไป๋พูด \" งั้นหนูพยุงคุณปู่เข้าไปนะคะ \" พูดจบเธอก็ไปจับแขนของคุณปู่อย่างเอาใจ ไป่เซจะทำตัวน่ารักราวกับเด็กน้อยก็ต่อเมื่ออยู่กับคุณปู่ยิ่งกับคุณทวดเธอยิ่งทำตัวน่ารักขึ้นไปอีก พวกเขาเดินเข้าไปข้างในบ้านคุณปู่ไป๋หันไปมองหลานชายแล้วพูดว่า \" ช่วงนี้เจิ้นหลงก็พักฟื้นที่นี่ก่อนรอให้หายดีค่อยกลับไปทำงานช่วงนี้ให้คุณพ่อเราทำแทนไปก่อน ช่วงนี้ที่บริษัทก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วไม่มีอะไรต้องห่วง \" \" ครับคุณปู่ \" ไป๋เจิ้นหลงยิ้มขึ้นอย่างพอใจ ไป๋เจิ้นหลงพอเดาออกว่าคุณปู่ของเขากำลังวางแผนให้เขาได้อยู่ด้วยกันกับไป่เซ เพราะที่นี่มีแค่ห้องเขากับห้องคุณปู่ที่ว่างอยู่ เมื่อเห็นไป๋เจิ้นหลงยิ้มคุณปู่ไป๋ก็พูดว่า \" ขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนเลยปู่ขอคุยกับอวี้เอ๋อร์ตามลำพัง \" \" ครับ \" พูดจบไปเจิ้นหลงก็เดินขึ้นไปชั้นบนยังห้องที่คุ้นเคยของเขา ไป่เซมองคุณปู่อย่างสงสัย \" คุณปู่มีอะไรจะคุยกับหนูหรือคะ \" \" มานั่งคุยกันที่โซหามาปู่มีเรื่องจะคุยกับหนูเยอะแยะเลย \" คุณปู่ไป๋พูดพร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแข็ก พอทั้งสองคนเรียบร้อยคุณปู่ไป๋ก็เริ่มเอ่ยกับไป่เซว่า \" อวี้เอ๋อร์ปู่แก่แล้วไม่รู้จะอยู่กับเราไปได้อีกนานแค่ไหนจะตายวันตายพรุ่งยังไม่รู้เลย ช่วงที่หนูอยู่โรงพยาบาลบริษัทประสบปัญหาขั้นวิกฤติ ปู่จึงแบ่งหุ้นให้หนูกับเจิ้นหลงถือคนละเท่าๆกันเพราะปู่เองก็มีแต่อ่อนแอลงทุกวันๆ ปู่คิดว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องแบ่งให้หนูสองคนเท่าๆกันเพราะปู่มีหลานแค่สองคน \" ไป่เซนั่งฟังอย่างเชื่อฟังแต่เธอรู้สึกไม่สบายใจเลยเลยเวลาที่คุณปู่พูดว่าตนเองอาจอยู่ได้ไม่นาน \" คุณปู่คะหนูไม่ได้ต้องการหุ้นอะไรนั่นเลยค่ะอีกอย่างหนูไม่มีประสบการณ์ด้านการบริหารด้วยหนูไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องพวกนี้เลยค่ะ \" คุณปู่ถอนหายใจอย่างเกนื่อยหน่ายแล้วพูดต่อว่า \" ถือซะว่าช่วยปู่นะครั้งนี้มีเพียงหนูเท่านั้นที่จะทำให้บริษัทก้าวเดินต่อไปได้กลุ่มลูกค้าผู้บริโภคของบริษัทชื่นชอบหนูและเชื่อมั่นในตัวหนู หนูก็รู้สื่อโซเชียลสมัยนี้มีอิทธิพลขนาดไหนสามารถทำให้บริษัทใหญ่ล้มละลายได้ในวันเดียว ซึ่งบริษัทไป๋หลงกรุ๊ปของเราก็เกือบจะไปถึงขั้นล้มละลายเหมือนกันเมื่ออาทิตย์ก่อน \" ไป่เซไม่รู้จะปฏิเสธยังไงแล้วเพราะที่คุณปู่พูดมาก็มีเหตุผลและเป็นจริงนั้นจริงๆสื่อโซเชียลสมัยนี้น่ากลัวจริงๆ คุณปู่ไป๋พูดต่อพร้อมกับกวักมือเรียกเลขา เลขาเดาใจคุณพูดออกได้หยิบแท็บเล็ตเปิดไปหน้าที่เป็นข่าวแล้วยื่นให้ไป่เซดู ไป่เซรับมาดูเธอตกใจเมื่อเห็นตนเองเป็นข่าวใหญ่โตและเห็นคนสนับสนุนให้เธอคบกับไป๋เจิ้นหลงสนับสนุนให้เธอแต่งงานกับเขา อีกข่าวหนึ่งบอกว่าเธอเป็นคู่หมั้นของไป๋เจิ้นหลงตั้งแต่เด็กเธอยิ่งตกใจมากกว่าเดิม เธอเห็นกระแสต่อต้านสินค้าในเครือของบริษัทไป๋หลงกรุ๊ปและเห็นข่าวหุ้นของบริษัทดิ่งลงอย่างรวดเร็วมีพาดหัวข่าวว่า ไป๋หลงกรุ๊ปถึงขั้นวิกฤติใกล้จะล้มละลาย ชาวเน็ตต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างกว้างขวาง ไป่เซสีหน้าเศร้าหมองเธอค่อยๆถอนหายใจแล้วยื่นแท็บเล็ตคืนให้เลขาจินเฉิง คุณปู่ไป๋เห็นดังนั้นจึงพูดขึ้นว่า \" ปู่เลยปล่อยข่าวว่าเราเป็นคู่หมั้นกับเจิ้นหลงเพื่อให้ภาพลักษณ์ประธานบริษัทดีขึ้นเป็นที่ยอมรับเหมือนเดิม แต่ปู่ดูออกว่าเจิ้นหลงน่ะรักหนูมากจริงๆ \" เมื่อได้ยินแบบนี้ไป่เซก็พูดออกไปตรงๆว่า \" คุณปู่คะแต่หนูไม่ได้ชอบไป๋เจิ้นหลงในแบบชู้สาวนะคะ \" คุณปู่ไป๋ได้ยินไป่เซพูดออกมาตรงๆแบบนี้เขาเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อจึงพูดเพียงว่า \" เรื่องนี้ปู่ไม่บังคับหนูหรอกให้หนูเป็นคนตัดสินใจเองแต่หนํไม่โกรธปู่ใช่มั้ยที่ปู่ปล่อยข่าวปลอมเรื่องหนูกับเจิ้นหลง \" ไป่เซส่ายหัว \" ไม่โกรธค่ะหนูเข้าใจถ้าหนูช่วยอะไรได้หนูก็ยินดีค่ะหนูไม่ซีเรียสเรื่องพวกนี้ค่ะ \" \" อืมดี งั้นหนูช่วยตบตานักข่าวเป็นคู่หมั้นกำมะลอให้เจิ้นหลงไปก่อนได้มั้ยให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปก่อนรอให้นักข่าวและผู้เสพข่าวลืมเรื่องราวพวกนี้ไปก่อน ถ้าทุกอย่างเข้าที่เข้าทางปู่จะแก้ไขให้เองได้มั้ย \" ไป่เซไม่คิดมากเรื่องพวกนี้อยู่แล้วเลยตอบตกลงอย่างง่ายดาย \" ได้ค่ะ \" \" อืมเรื่องที่จะคุยมีแค่นี้แหละแค่หนูไม่เคืองปู่ก็สบายใจแล้ว หนูขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนเลย \" เลขาจินเฉิงได้ยินคุณปู่พูดแบบนี้ก็เอ่ยขึ้นว่า \" เอ่อ คุณท่านครับห้องข้างบนคุณชายนอนพักอยู่ครับ \" \" อ่องั้นให้เจิ้นหลงลงมานอนบนโซฟานี่ละกันเขาเป็นผู้ชายนอนที่ไหนย่อมได้อยู่แล้ว \" คุณปู่ไป๋พูด ไป๋เห็นคิดว่าไป๋เจิ้นหลงผ่าตัดยังไม่หายดีนอนที่ไม่ดีหากบาดแผลฉีกขาดขึ้นมาจะแย่เอา \" ไม่ต้องค่ะคุณปู่ให้เขานอนในก้องน่ะดีแล้วเขายังไม่หายดี \" \" ได้ยังไงหนูเป็นสาวเป็นนางจะนอนนอกห้องแบบนี้ปู่ไม่ยอมหรอก \" ทันใดนั้นก็มีเสียงทุ้มต่ำดังมาจากบันได \" ไม่เป็นไรครับคุณปู่พวกเรานอนห้องเดียวกันได้ผมจะให้แม่บ้านเอาเตียงเสริมมาเพิ่มให้ครับตอนกลางคืนเธอจะได้ดูแลผมด้วยผมยังเจ็บแผลอยู่เลย \" คุณปู่ไป๋มองไปที่ไป๋เจิ้นหลงทีหนึ่งแล้วมองกลับมาที่ไป่เซราวกับกำลังรอคำตอบยากเธอ ไม่เซรู้สึกหงุดหงิดมากแต่แสดงออกไม่ได้ : ไป๋เจิ้นหลงนายมันเจ้ากรรมนายเวรฉันชัดๆ : ไป๋เจิ้นหลงพูดซะขนาดนี้ถ้าไป่เซปฏิเสธที่จะดูแลเขาซึ่งเป็นหลานชายแท้ๆของปู่ก็จะดูแล้งน้ำใจเห็นแก่ตัวเกินไปไปเซทำได้เพียงยิ้มกัดฟันพูด \" ถ้ามีเตียงเสริมก็ดีค่ะ ยังไงพี่เจิ้นหลงก็ไม่มีใครดูแลหนูอยู่ดูแลเขาก็ได้ค่ะ \" คุณปู่ไป๋มองไปเซแล้วถามอีกครั้ง \" หนูนอนได้แน่นะถ้าเจิ้นหลงแกล้งหนูหรือว่ารังแกหนูรีบมาบอกปู่เลยนะ \" ไป่เซพยักหน้ายิ้มเจื่อนๆ \" ค่ะ \" ไป๋เจิ้นหลงได้ยินปู่พูดแบบนี้ก็เอ่ยขึ้นว่า \" คุณปู่ควรจะห่วงผมมากกว่านะครับ เวลานี้คงจะเป็นผมมากกว่าที่จะถูกเธอรังแกแผลของผมก็ยังไม่หายดูจะเอาแรงที่ไหนไปรังแกคนครับ \" คุณปู่ไป๋จ้องเขม็งไปที่หลานชาย \" ฮึ่ม! หายมันจริงเถอะอย่าให้รู้นะว่าแกรังแกหลานสาวฉัน \" \" ครับไม่รังแกครับรับรองจะทะนุถนอมเธออย่างดีเลยครับ \" คุณปู่ไป๋ไม่ยืนคุยกับหลานแล้วหันมาพูดกับไป่เซว่า \" ปู่ไปพักผ่อนก่อนนะหนูก็ไปอาบน้ำพักผ่อนเสียแม่บ้านจะขึ้นไปจัดที่นอนใก้เองำม่ต้องเป็นห่วง \" ไป่เซยิ้มตอบเพียงสั้นๆว่า \" ค่ะ \" จากนั้นคุณปู่ไป๋ก็เดินขึ้นชั้นบนำปพร้อมกับเลขา ไป๋เจิ้นหลงยิ้มเมื่อเห็นว่าคุณปู่ไป๋ไปไกลแล้วจึงหันมามองไป่เซอย่างโกรธเคือง \" คุณรังเดียจที่จะนอนห้องเดียวกับผมมากนักเลยเหรอ \" ไป่เซจ้องเขาตาเขียวขึ้นทันที \" ฉันพูดเมื่อไหร่ว่าฉันรังเกียจแสดงว่าคุณรู้ตัวเองสินะว่าน่ารังเกียจ \" คุณปู่ไป๋แอบมองทั้งสองลงมาจากชั้นบนราวกับพวกเขาจ้องจะกินเลือดกินเนื้อกันคุณปู่ไป๋ถอนหายใจ \" เฮ้อ ก็เป็นกันซะอย่างงี้ต่อหน้าผู้ใหญ่ก็ดีหน่อยพอลับหลังเฮ่อ! จะไปกันรอดได้ยังไงกัน \" คุณปู่ไป๋พูดเลขาก็ยืนรับฟังอย่างเงียบๆ แล้วคุณปู่ก็เดินเข้าห้องไป ไป๋เจิ้นหลงเข้ามาใกล้ไป่เซ \" ไป่เซคุณอย่าลืมสิว่าฉันเป็นสามีของคุณนะ ผู้ใหญ่ก็รับรู้หมดแล้วไม่นานเราก็จะหมั้นกันแล้วคุณอย่าอวดดีใก้มากนักเลย \" ไป่เซโกรธมากแต่บ้านคุณปู่ไม่มีใครกล้าทะเลาะกันเสียงดัง \" คุณหาว่าฉันอวดดีงั้นเหรอ ฉันจะบอกอะไรให้นะคุณได้ฉันแค่ครั้งสองครั้งก็ถือว่าตนเองเป็นสามีฉันแล้ว เช่นนั้นคุณก็เป็นสามีผู้หญิงเป็นร้อยเป็นพันคนแล้วสินะ อ้อ! ภรรยาคุณนอนอยู่ในคุกโน้นไปนอนกับเขาซะสิ ได้ข่าวว่าไปพลอดรักกันในโรงแรมวันที่ฉันเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดหนิ ฉันบอกเลยว่าฉันขยะแขยงคุณคุณมันมักง่ายก็เหมาะสมกันแล้วกับผู้หญิงชั้นต่ำไร้ค่าประเภทนั้น การที่คุณขืนใจฉันฉันถือว่าฉันทำบุญทำทานให้คุณก็แล้วกัน \" แม้ไม่พูดเสียงดังแต่ก็ดังพอให้ไป๋เจิ้นหลงได้ยินชัดทุกถ้อยคำ ไป่เซด่ายาวเป็นชุดด้วยความโกรธความเกลียดที่ปะทุออกมาจากภายในอกเธอด่าไปร้องให้ไปดวงตาแดงก่ำอย่างไม่ยอมแพ้ เมื่อเธอเห็นข่าวคุณปู่บุกไปจัดการไป๋เจิ้นหลงเป็นวันเดียวกับที่เธอเกือบถูกคนรุมโทรมแค่คิดเธอก็อยากจะฆ่าพวกนั้นให้ตายๆไปซะ เธอเกลียดไป๋เจิ้นหลงที่ชอบพูดว่าเธอคือภรรยาของเขาขณะที่เธอเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดเขากลับพาผู้หญิงเข้านอนโรงแรม พูดจบเธอก็เดินขึ้นไปชั้นบนแทบจะวิ่งขึ้นไปด้วยซ้ำ ไป๋เจิ้นหลงนิ่งอึ้งไปทำอะไรไม่ถูกเขาไม่เคยเห็นเธอด่าพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นแบบนี้มาก่อนด่าแบบไม่เว้นวรรคให้คนอื่นได้ตอบโต้ พอได้สติไป๋เจิ้นหลงคิดทบทวนที่ไป่เซด่าเขาไปเมื่อกี้ : นี่ผู้หญิงคนนี้ด่าเราเพราะเรื่องผู้หญิงงั้นเหรอ แสดงว่าเธอเริ่มสนใจเราแล้วสิ หึ : เมื่อคิดได้แบบนี้ไป๋เจิ้นหลงก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากส่งเสียง หึ เบาๆแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนพอดีกับแม่บ้านกำลังเอาเตียงเสริมขึ้นมาไป๋เจิ้นหลงจึงมีข้ออ้างในการเคาะประตูเรียก \" ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! \" เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามด้วยเสียงของแม่บ้านไป๋เจิ้นหลงก็ยืนอยู่ข้างๆแม่บ้านเขาพยายามทำใจให้เย็นลง \" คุณหนูคะ เอาเตียงเสริมมาให้ค่ะ \" ไป่เซไม่ตอบอะไร เธอที่กำลังร้องให้อยู่ก็ รีบปัดน้ำตาอย่างไว เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจจนอยากร้องให้ออกมา คิดๆแล้วมันเป็นอะไรที่น่าขำสิ้นดี เมื่อจัดการกับตนเองเรียบร้อยเธอก็เดินมาเปิดประตูด้วยสายตาเย็นชาไป๋เจิ้นหลงสังเกตุที่ตาของเธอดูแดงๆบวมๆ แม่บ้านรีบไปจัดเตียงเสริมให้เธอตามแม่บ้านไปแม่บ้านคนนี้ดูอายุราวๆ 35-40 เธอจึงเรียกเขาว่าพี่ \" เอ่อ ขอโทษนะคะของวางเตียงเสริมใกล้ๆมุมโซฟาหน่อยนะคะ \" แม่บ้านได้ยินแบบนี้ก็งงงวยจากนั้นก็ทำตามที่ไป่เซบอกใช้เวลาแป๊บเดียวก็จัดเสร็จแล้วออกมาจากห้อง \" เรียบร้อยแล้วค่ะคุณหนู \" แม่บ้านพูด ไป่เซยิ้มพร้อมกับเอ่ยว่า \" ขอบคุณมากค่ะ \" แม่บ้านยิ้มอย่างเขินๆแล้วก้มหน้าเดินออกไปเขาชื่นชมไป่เซในใจที่เธอเป็นคนรู้จักให้เกียรติผู้อื่นและไม่ดูถูกคนอื่น เมื่อแม่บ้านออกไปไป๋เจิ้นหลงเดินเข้าไปในห้องไม่พูดไม่จาไป่เซกำลังเล่นโทรศัพท์ในมุมของตนเองเธอไม่อยากจะเห็นหน้าไป๋เจิ้นหลงเลย ไป๋เจิ้นหลงอดทนกับความเงียบและความห่างเหินแบบนี้ไม่ไหวจึงพูดขึ้น \" คุณแชทคุยกับใคร \" ไป่เซไม่ตอบทำราวกับไป๋เจิ้นหลงเป็นเพียงอากาศที่มองไม่เห็นพูดอะไรก็ไม่ได้ยินเสียง \" ไป่ถ้าคุณโกรธผมเพราะเรื่องผู้หญิงผมสามารถอธิบายให้คุณฟังได้นะ \" ไป่เซก็ยังนิ่งเงียบไม่สนใจเหมือนเดิมทำราวกับไม่ได้ยินเสียงอะไรราวกับห้องนี้มีเพียงเธอแค่คนเดียว พอเธอคุยเสร็จเธอก็เข้าไปอาบน้ำสักพักก็เดินออกมา เอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมที่เปียกและมีไหลตามเส้นผมหยดลงบนตัวเธอทีละหยดแล้วเธอก็นำไดร์เป่าผมมาเป่าผมจนแห้งสนิท แล้วเข้านอนบนเตียงเสริมอย่างสบายใจแต่คนที่ต้องทนทรมานกับความเหินห่างอย่างไป๋เจิ้นหลงเหมือนกำลังจะหมดความอดทนที่คอยเฝ้ามองดูการกระทำของไป่เซที่แสนเย็นชาราวกับเป็นก้อนน้ำแข็งก็ไม่ปาน ไป๋เจิ้นหลงลงจากเตียงแล้วอุ้มไป๋เซขึ้นมาไว้บนเตียงส่วนเขาไปนอนบนเตียงเสริม ไป่เซเย็นชาถึงขั้นไม่แม้แต่จะขัดขืนที่ไป๋เจิ้นหลงอุ้มเธอขึ้น พอถูกวางลงบนเตียงเธอจึงเอ่ยเพียงสั้นๆ \" อยากตายก็นอนไปเลย \" เพราะบนเตียงเสริมมันไม่ได้สบายเท่าเตียงใหญ่