ตอนที่ 36 เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า

เวลาสี่ทุ่มกว่าเกือบห้าทุ่มรถมู่มู่ก็มาถึงคฤหาสน์คุณปู่ไป๋และจอดลงหน้าคฤหาสน์ ไป่เซหันไปมองมู่มู่แล้วเอ่ยลากันตามมารยาท \" ฉันไปก่อนนะคะ พี่ขับรถกลับดีๆนะคะ \" จากนั้นไป่เซก็เอามือไปปลดสายคาดเบลท์ออกเตรียมลงจากรถมือเธอยังไม่ทันได้ปลดสายคาดเบลท์มู่มู่ก็เอ็นมาทางตัวมาทางเธอแล้วปลดให้เธออย่างเร็ว เธอตกใจจนดวงตาเบิกกว้างนิ่งอึ้งไปนาน และแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น มู่มู่มองหน้าเธอที่มีท่าทีตกใจก็ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น นิ้วมือเรียวยาวของมู่มู่สัมผัสไปที่ใบหน้าไป่เซที่แข็งทื่ออย่างช้าๆ จากนั้นมู่มู่ก็หอมไปที่แก้มของไป่เซที่หน้าแดงระเรื่อยิ่งเข้าใกล้เธอมู่มู่ยิ่งหักห้ามใจไม่ไหวราวกับได้คืบจะเอาศอกหอมไปทีหนึ่งแล้วใบหน้าที่ใกล้ชิดกันของทั้งสองลมหายใจอุ่นๆทำให้มู่มู่ค่อยๆขยับนัวเนียบนใบหน้าไป่เซอย่างช้าๆและนุ่มนวล มู่มู่ยิ้มอย่างพอใจไป่เซเองราวกลับถูกสะกดให้หยุดการเคลื่อนไหวความเป็นสุภาพบุรุษความนุ่มนวลอ่อนโยนของมู่มู่ทำให้เธอเผลอลืมตัวไปชั่วขณะ ดวงตาของมู่มู่จรดอยู่บนริมฝีปากอมชมพูของไป่เซและริมฝีปากของเขาค่อยๆใกล้ริมฝีปากเธออย่างช้าๆกำลังจะประกบจูบลงบนริมฝีปากเธอทันใดนั้นไป่เซก็สะดุ้งรู้สึกตัวขึ้นทันทีและดันอกของมู่มู่ไว้จากนั้นก็หลีกเลี่ยงด้วยท่าทางเขินอาย มู่มู่ยิ้มแล้วกลับมานั่งที่เดิม ทุกการกระทำของพวกเขาล้วนตกอยู่ภายใต้สายตาของไป๋เจิ้นหลงตั้งแต่ต้นจนจบไป๋เจิ้นหลงที่เดิมที่ก็โกรธมากแล้วตอนนี้ไฟในใจได้ลุกโชนเพิ่มมากขึ้นอุณหภูมิในร่างกายร้อนดั่งเปลวไฟที่สามารถแผดเผาคนให้วอดวายได้แรงหึงได้ปะทุระเบิดออกมาอย่างรุนแรงดวงตาแดงก่ำอย่างไร้สติในหัวเขาตอนนี้คืออยากฆ่าคน ไป๋เจิ้นหลงกำมือแน่นเดินมาทางทั้งสองด้วยท่าทางทะมึนสีหน้าบูดบึ้งน่ากลัวขมึงทึง ไป่เซกลัวว่าเขาจะทำร้ายมู่มู่เธอเลยรีบลงจากรถแล้ววิ่งไปหยุดเขา แต่เวลานี้ใครจะหยุดไป๋เจิ้นหลงที่โกรธอย่างบ้าคลั่งได้ล่ะเขาผลักไป่เซด้วยแรงเพียงน้อยนิดไป่เซที่ไม่ทันตั้งตัวก็ล้มเข่าฟาดพื้นลงไป มู่มู่ขมวดคิ้วเขาทนไม่ได้ที่ไป่เซถูกผลักเขารีบลงจากรถลงมาเผชิญหน้ากับไป๋เจิ้นหลงต่อยไปที่ไป๋เจิ้นหลงแต่ไม่โดนไป๋เจิ้นหลงหลบหลีกได้อย่างรวดเร็วแล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของมู่มู่จัดรัวๆไปหลายหมัด \" หยุดนะ ไป๋เจิ้นหลง ฉันบอกให้หยุด! \" ไป่เซที่เจ็บเข่าลุกขึ้นมาผลักไป๋เจิ้นหลงออกไป๋เจิ้นหลงยิ่งโกรธเมื่อเห็นเธอปกป้องผู้ชายคนอื่นจึงดึงเธอออกไปไม่ให้ขวางเขา \" ทางที่ดีคุณอย่ายุ่งดีกว่า \" ไป๋เจิ้นหลงพูดเตือนเธอด้วยเสียงต่ำจนน่าขนลุกน้ำเสียงเย็นยะเยือกและเลือดเย็น \" ไป่ไม่เป็นไรคุณหลบไปก่อนผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณชายไป๋จะยิ่งใหญ่ซะแค่ไหน \" \" หึ! แกได้รู้แน่วันนี้ ฉันจะทำให้แกได้รู้ว่าการยุ่งกับผู้หญิงของฉันมันมีจุดจบยังไง \" \" เหอะ! ผู้หญิงของแกงั้นเหรอแกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า \" มู่มู่ที่เลือดไหล ปากแตกพูดด้วยความเยาะเย้ยและใช้แววตามองไป๋เจิ้นหลงอย่างดูถูก ไป๋เจิ้นหลงโกรธมากใช้มือทั้งสองกระชากคอเสื้อของมู่มู่แล้วต่อยไปอีกหนึ่งหมัดมู่มู่ยิ้มแล้วต่อยไปที่หน้าของไป๋เจิ้นหลงแล้วถีบไปที่หน้าท้องอย่างสุดแรง ไป่เซรีบวิ่งเข้ามากอดเขาไว้ \" พี่มู่พอแล้ว! หยุดทะเลาะกันได้แล้ว! อย่าตีกันอีกเลย ฉันขอร้องล่ะอายคนอื่นเค้า \" ไป๋เจิ้นหลงเดินมาจากด้านหลังผลักเธออกแล้วต่ายไปที่มู่มู่ มู่มู่ล้มลงแล้วเขาก็ใช้เท้ากระทืบซ้ำหลายทีจนร่างกายของมู่มู่สะบัดสบอม ไป่เซมาดึงเขาไว้แล้วพูดทั้งน้ำตาว่า \" หยุดนะ ไป๋เจิ้นหลง ฉันบอกให้หยุด \" ไป๋เจิ้นหลงมองมาทางเธออย่างดุร้ายซ้ำยังใช้เท้าเหยียบบนหน้าของมู่มู่อย่างยโสราวกับจะเหยียบให้จมดิน \" เพี๊ยะ! \" ไป่เซทนไม่ไหวจึงตบเข้าที่หน้าไป๋เจิ้นหลงอย่างสุดแรงมือแล้วผลักเขาออกจากตัวมู่มู่จากนั้นเธอจึงรีบพยุงมู่มู่ให้ลุกขึ้นแล้วเธอก็เช็ดปัดสิ่งสกปรกบนหน้าเขาออกอย่างเบามือน้ำตาเธอเอ่อล้นไหลออกมา เธอสงสารมู่มู่และรู้สึกผิดต่อเขาเป็นอย่างมาก \" พี่มู่ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้ \" มู่มู่ส่ายหัวแล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า \" อย่าโทษตัวเองสิ ไม่ใช่ความผิดของคุณ \" ไป่เซส่ายหัวร้องให้ \" พี่มู่ฉันจะพาพี่ไปโรงพยาบาลนะคะ \" พูดจบเธอก็พยุงมู่มู่ประคองเขาไปที่รถสายตาของไป๋เจิ้นหลงไม่พอใจเดินเข้ามาดึงมือของเธอแล้วกระชากตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอด \" คุณผู้หญิงของผม คุณเลือกเอาจะยั่วให้ผมโมโหจนลงมือฆ่าเขาทิ้งหรือคุณจะอยู่ห่างๆจากเขา \" ไป่เซโกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไงแล้วแต่เธอก็กลัวว่าไป๋เจิ้นหลงจะลงมือกับมู่มู่อีกเธอมองไป๋เจิ้นหลงด้วยแววตาอาฆาตแค้น มู่มู่ในตอนนี้ทั้งโกรธทั้งเจ็บใจจนมึนหัวและดวงตาเริ่มพร่ามัวไป่เซเห็นมู่มู่ไม่ไหวแล้วจึงประคองเขาเข้าไปในนั่งรถ เหล่าคนใช้ที่แอบดูอยู่ห่างๆต่างไม่มีใครกล้าขึ้นไปฟ้องคุณท่านไป๋และไม่มีใครกล้ามาช่วยคุณชายมู่ที่กำลังจะไม่ได้สติ ไป่เซจึงเรียกเขาเข้ามา \" ป้าคะป้าช่วยเอาน้ำอุ่นกับผ้าเช็ดหน้ามาให้หน่อยค่ะ แล้วรบกวนเรียกรถพยาบาลให้ที \" \" ค่ะ \" คนใช้รีบตอบอย่างไวและหันหลังจะไปเอาน้ำอุ่นมาแต่ใครจะคิดล่ะว่าไป๋เจิ้นหลงกลับพูดหยุดเขาอย่างเลือดเย็นไม่ปราณีใคร \" หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ไม่ต้องไปเอาอะไรให้ทั้งนั้น มันมายังไงก็กลับไปอย่างงั้นแหละ \" พูดจบก็ก็ดึงกระชากลากไป่เซกลับเข้าบ้านไปไป่เซดิ้นขัดขืนยังไงก็สู้แรงไป๋เจิ้นหลงไม่ได้ ไป๋เจิ้นหลงยกมือขึ้นดีดนิ้วมือดัง เป๊าะ! หนึ่งครั้ง จินฟากับจินซาก็เดินออกมาก่อนหน้านี้ราวกับอำพรางตัวไว้เพราะตอนเกิดเรื่องไม่มีใครเห็นพวกเขาเลย \" จัดการให้เรียบร้อย \" ไป๋เจิ้นหลงเอ่ยอย่างสุขุมเย็นชา \" ครับคุณชาย \" พวกเขาคำนับแล้วไปยังรถของคุณมู่มู่แล้วขับรถพาเขาออกไป ไป๋เจิ้นหลงโอบไป่เซแน่นแล้วพาเข้าบ้านไปอย่างเอาแต่ใจ ไป่เซเมื่อเห็นว่าเป็นพี่จินฟาพี่จินซาของเขาที่อยู่กับมู่มู่เธอก็โล่งใจหายห่วงไปนิดหน่อย เมื่อไป่เจิ้นมาถึงห้องโถงใหญ่ก็ผลักไป่เซนั่งลงบนเตียงจ้องมองเธอและพูดอย่างดุดันว่า \" ไป่เซ ที่ผ่านมาฉันใจดีกับเธอมากไปใช่มั้ยห๊ะ! คุณถคงได้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ผู้ชายแบบนี้ \" \" มันเกี่ยวอะไรกับคุณฉันกับพี่มู่เราคบกันมันแปลกตรงไหนถ้าเขาจะจูบฉัน \" ไป๋เจิ้นหลงได้ยินแบบนี้ก็เลือดขึ้นหน้ามองไป่เซด้วยแววตาแดงก่ำเขาบอยากจะบีบคอไป่เซให้ตายๆไปจริงๆ แล้วส่งเสียง หึ! ออกมาอย่างเลือดเย็น อุณหภูมิโดยรอบติดลบไปศูนย์องศาในทันที ไป๋เจิ้นหลงจับข้อมือข้องเธอและบีบข้อมือเธออย่างแรงจนเธอรู้สึกเจ็บจากนั้นก็จูบเธออย่างรุนแรงและป่าเถื่อนอีกมือหนึ่งก็ลูบคลำบนเรือนร่างของเธออย่างไม่สนใจใคร เหล่าพ่อบ้านแม่บ้านเวลานี้ใครจะกล้าอยู่เสนอหน้าล่ะเว้นแต่คนไม่กลัวตายตั้งแต่เกิดเรื่องจนเรื่องสงบลงพวกเขาก็รีบกลับไปหลบในห้องนอนของตนเอง ไป่เซทั้งโกรธทั้งอายแต่เธอส่งเสียงออกมาไม่ได้มีแต่เสียงเล็ดลอดออกมาเพียงเล็กน้อย \" อือ...อื้ม...ปล่อย \" พอไป๋เจิ้นหลงจูบลูบคลำเธออย่างพอใจแล้วก็จับมือเธอลากขึ้นไปบนห้องอย่างรุนแรง ไป่เซกลัวคุณปู่จะรู้ก็ไม่กล้าสงเสียงดังโวยวายอะไร พอประตูห้องปิดลงไป๋เจิ้นหลงที่อารมณ์โกรธไม่ลดลงเลยสักนิดก็เหวี่ยงไปเซลงบนโซฟา แล้วฉีกเสื้อผ้าเธอทิ้งขาดหลุดรุ่ยเป็นชิ้นๆไป่เซตกใจกับท่าทางราวกับปีศาจร้ายที่จะบดขยี้เหยื่ออย่าป่าเถื่อน ไป๋เจิ้นหลงบีบลูบคลำสัมผัสเรือนร่างของไป่เซอย่างรุนแรงและทั้งจูบทั้งดูดลงบนผิวเธออย่างไม่ปราณี ไป่เซกลัวจนตัวสั่นเทาเธอพยายามต่อต้านอย่างสุดชีวิตยิ่งเธอต่อต้านไป๋เจิ้นหลงยิ่งรุนแรงกับเธอมากขึ้นเธอกลัวจนไม่มีแรงต่อต้าน ต่อมาไป๋เจิ้นหลงได้หลอมรวมร่างกายของเขาและเธอเข้าเป็นหนึ่งเดียวบนโซฟาประทาบแรงพิสวาทเข้าไปในตัวเธออย่างป่าเถื่อนและรุนแรงตามแรงหึงและความโกรธที่ปะทุเดือดดาลออกมา ไป่เซร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวังไร้เรี่ยวแรงไป๋เจิ้นหลงยังคงดำเนินทำต่อไปเรื่อยๆไม่แม้แต่จะสนใจไป่เซที่ไร้เรี่ยวแรงลงจนเวลาผ่านไปนานพอสมควรไป๋เจิ้นหลงรู้สึกพอใจความโกรธจึงลดลง ทิ้งตัวลงนอนพักบนโซฟาอย่างเหนื่อยหอบมือทั้งสองโอบร่างเปลือยเปล่าของไป่เซอย่างทะนุถนอม \" ไป๋คุณจำไว้ว่าคุณเป็นของผม และจะเป็นของผมคนเดียวตลอดไป จะให้ดีเวลาที่ผมใจดีกับคุณคุณควรเชื่อฟังผมและเป็นเด็กดี อย่าบีบให้ผมถึงขั้นต้องลงมือจัดการกับคนรอบข้างของคุณ \" \" เพี๊ยะ! \" ไป๋เซได้ยินแบบนี้ก็อารมณ์ขึ้นจนเลือดขึ้นหน้าตบเข้าที่หน้าไป๋เจิ้นหลงอย่างแรงและมองเขาด้วยแววตาเกลียดเข้ากระดูกดำ \" คุณขู่ฉันเหรอ! คุณยังมีความเป็นคนอยู่มั้ย! \" เธอพูดพร้อมกับน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาแต่ไป๋เจิ้นหลงพูดราวกับไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร \" ไม่ได้ขู่แค่ให้คุณเป็นเด็กดีและเชื่อฟัง \" \" เหอะ! ฝันไปเถอะ \" ไป่เซแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยันแต่ไป๋เจิ้นหลงก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเธอพูดออกมาอย่างสบายใจชวนให้คนฟังโมโห \" อืม! หากคุณยังดื้อคุณได้ท้องก่อนแต่งแน่นอน ไม่สิสมัยนี้เป็นเรื่องปกติไปแล้วยิ่งคุณปู่อยากอุ้มเหลนมากขึ้นเท่าไหร่ผมยิ่งต้องขยันทำกับคุณมากขึ้นเท่านั้น \" \" ฉันเกลียดคุณและไม่มีวันที่จะท้องลูกของคุณ คุณมันก็แค่พวกผู้ชายสำส่อนเอาไม่เลือก บอกไว้เลยว่าฉันรังเกียจที่สุด \" ไป๋เจิ้นหลงได้ยินคำด่าแบบนี้ก็ไม่พอใจจึงพูดขึ้นว่า \" คุณเห็นเหรอว่าผมสำส่อนหรือว่าการทำกับคุณมันเรียกว่าสำส่อนถ้าแบบนี้ผมยินดี \" ไป่เซโกรธจนไม่รู้จะพูดอะไรเธอคิดว่าพูดกับคนแบบนี้นอกจากจะไม่ชนะเขาแล้วก็ไม่มีประโยชน์และเปลืองน้ำลายเอามากๆ \" ทุเรศ น่ารังเกียจ \" พูดจบเธอเลือกที่จะเดินหนีแล้วเข้าไปชำระล้างล้างกายไม่แม้แต่จะเหลียวมองไป๋เจิ้นหลงที่น่ารังเกียจในสายตาเธอ เธอรังเกียจร่างกายนี้ของเธอ เธอรู้สึกว่าตัวเธอนั้นสกปรกเพราะคนชั่วอย่างไป๋เจิ้นหลงทำให้เธอรู้สึกผิดต่อมู่มู่ จู่จู่เธอรู้สึกว่าเธอไม่ดีพอต่อมู่มู่เธออยากให้มู่มู่ได้เจอกับคนที่คู่ควรแม้มันจะทำให้เธอปวดใจก็ตาม : ความรักคือการเสียสละคงจะเป็นแบบนี้สินะปล่อยให้เขาได้เจอคนที่ดีกว่า : เมื่อคิดได้แบบนี้น้ำตาเธอก็ไหลพรั่งพรูร้องไห้สะอึสะอึ้นเสียงดังอยู่ในห้องน้ำ เธอนั่งแช่อยู่ตัวในอ่างอยู่นานเอามือกอดเข่าปิดหน้าร้องไห้อย่างคนสิ้นหวังเธอรู้สึกว่าเธออกหักแล้วใจเธอแตกสลายแล้ว เธอร้องให้จนหมดสติไปไป๋เจิ้นหลงได้ยินเสียงร้องให้ของเธอจึงเข้ามาดูและเห็นเธอนอนหมดสติอยู่คิ้วก็ขมวดรีบอาบนำตัวเธอมาเช็ดตัววางลงบนเตียงแล้วเอาผ้าห่มมาห่อตัวเธอไว้เอายาดมป้ายตรงจมูกเธอบางๆจากนั้นก็เป่าผมให้เธอจนแห้ง เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มดีขึ้นตัวอุ่นขึ้นเริ่มรู้สึกตัวไป๋เจิ้นหลงก็ถอยออกมาแล้วเข้าไปอาบน้ำทันที ไป๋เจิ้นหลงอาบน้ำเสร็จออกมาเห็นโทรศัพท์มีข้อความแจ้งเตือนก็เปิดดูเป็นจินฟาส่งข้อความรายงานว่า \" ทางนี้จัดการเรียบร้อยแล้วครับคุณชาย คุณชายมู่ไม่ได้เป็นอะไรมากเย็บไม่กี่เข็มหมอให้นอนแอดมิทที่โรงพยาบาลหนึ่งคืนครับ \" ไป๋เจิ้นหลงยิ้มมุมปากอย่างพอใจและสะใจเมื่อได้ยินว่ามู่มู่ต้องแอดมิท จากนั้นจึงส่งข้อความเสียงไปว่า \" อืม ดีคอยดูเขาไว้อย่าให้เข้าใกล้ไป่เซได้อีก \" จินฟาตอบมาว่า \" รับทราบครับคุณชาย \" จากนั้นไป๋เจิ้นหลงได้ส่งข้อความไปให้เลขาจินเฉิง \" พรุ่งนี้คุณช่วยเอาบอกแม่บ้านให้เตรียมกระเพาะปลาให้คุณหนูไป่หน่อยมาส่งที่ห้องเลย \" จากนั้นก็วางโทรศัพท์ลงอย่างพอใจเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเอาโทรศัพท์ของไป่เซปิดเครื่องไว้ แล้วนอนลงข้างๆไป่เซเอามือโอบกอดเธอไว้อย่างอบอุ่น จูบไปที่ริมฝีปากเธอเบาๆแล้วกอดเธอไว้แน่น : คุณเป็นของผม และจะเป็นของผมคนเดียวตลอดไป ผมรักคุณ : ****ถ้าชอบเรื่องนี้เม้นต์ให้กำลังใจกันด้วยน้ะค้ะ จะได้มีกำลังใจมาอัพให้และอยู่เป็นเพื่อนนักอ่านทุกคนค่ะ ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ หากพิมพ์ผิดหรือตกหล่นก็ขออภัยด้วยนะคะ **** Paizay****