ตอนที่ 40 ณ ประเทศฝรั่งเศส

หลังจากที่ไป๋เจิ้นหลงจากไปก็ไม่กลับมาอีกเลยผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืนไป่เซอยู่ในห้องอย่างทุกข์ทรมานใจ ใจเธอร้อนรุ่มกังวลเรื่องการแสดงที่กำลังจะมาถึงเธออยู่ไม่สุขแล้วจนลืมความหิวไป อยู่ๆเสียงข้อความแจ้งเตือนก็ดังขึ้น เธอได้สตินึกขึ้นได้ว่าตนเองมีโทรศัพท์อยู่ เปิดข้อความอ่านทันที \" สวัสดีค่ะคุณไป่ ทางเราจะมาแจ้งคิวแก่คุณค่ะ ในตอนแรกจะเปิดด้วยการแสดงบัลเล่ต์ ตามด้วยการแสดงของจีนแล้วต่อด้วยการแสดงไทยของคุณ สุดท้ายเพิ่มเติมคือทางเจ้าของแบรนด์และผู้ออกแบบเครื่องเพชรเลือกคุณเป็นพรีเซ็นเตอร์หลังจบการเต้นก็จะเป็นการเดินแบบต่อเมื่อคุณคือนักแสดงหลักของงานนี้ ทางเราคิดว่าจะให้คุณบินมาต่างประเทศเพื่อฝึกซ้อมการเต้นและจะได้ร่วมซ้อมใหญ่กับนักบัลเล่ต์มืออาชีพที่นี่ด้วยคุณไป่มีความคิดเห็นว่าอย่างไรคะ \" ในข้อความจะแสดงถึงการให้เกียรติแต่ก็ชัดเจนว่าให้เธอไปเธอไม่อาจปฏิเสธได้เมื่อเธอรับงานแล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุด ยิ่งงานใหญ่ยิ่งผิดพลาดไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงส่งกลับไปว่า \" ตกลงค่ะฉันจะไปตามนั้น \" ทางโน้นก็ส่งข้อความกลับมาว่า \" ค่าตั๋วเครื่องบินทางเราจะเป็นผู้รับผิดชอบให้นะคะพรุ่งนี้คุณสามารถไปรับตั๋วได้เลยค่ะ \" ไป่เซพิมพ์ตอบไปว่า \" OKค่ะ \" จากนั้นเธอก็โทรออกไปยังเบอร์คุณปู่ทันทีเมื่อคุณปู่ไป๋รับสายเธอจึงรีบเอ่ยขึ้น \" คุณปู่คะคือหนูมีเรื่องอยากขอให้คุณปู่ช่วยค่ะ \" แล้วเธอก็เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้คุณปู่ไป๋ฟังจากนั้นสักพักใหญ่รถคุณปู่ไป๋ก็มาถึงคฤหาสน์ตระกูลไป๋และเดินขึ้นมาชั้นบนไปเปิดห้องไป่เซ พอประตูเปิดไป๋เซเดินออกมาพร้อมกระเป๋าเดินทางและคุณปู่ไป๋ก็ไปส่งเธอที่สนามบิน ณ ประเทศฝรั่งเศส ห้องซ้อมการแสดง เธอจะซ้อมเต้นหนึ่งวัน ซ้อมรำหนึ่งวัน ซ้อมบัลเล่ต์หนึ่งวันและซ้อมเดินแบบกับครูสอนเดินแบบอีกหนึ่งวัน ในหนึ่งอาทิตย์เธอจึงมีเวลาพักผ่อนสองวันแต่เธอก็ไม่ยอมพักสองวันนั้นเธอแบ่งไปซ้อมบัลเล่ต์และซ้อมเต้น ในห้องหน้ากระจกบานใหญ่ไป่เซในลุคสวยเท่ซ้อมเต้นไม่หยุด ท่าทางการเคลื่อนไหวนั้นดูเข้มแข็งพลิ้วตามจังหวะและมีเสน่ห์ ครูสอนเต้นชาวฝรั่งเศสรู้สึกชื่นชมในพรสวรรค์ของเธอเป็นอย่างมาก \" คุณไป่คุณเก่งมากเลยครับ น่าทึ่งมากผมไม่คิดว่าคุณจะเต้นเก่งสอนแล้วคุณเข้าใจทันทีผมดีใจมากที่ได้เจอนักเรียนที่มีพรสวรรค์ด้านการเต้นแบบคุณ \" ( ภาษาฝรั่งเศส ) เมื่อถูกชื่นชมแบบนี้ไป่เซเองก็ดีใจไม่น้อยและไม่ลืมที่จะชื่นชมกลับตามมารยาท \" ขอบคุณค่ะ ความจริงแล้วไม่ใช่เพราะฉันมีพรสวรรค์ด้านนี้หรอกค่ะแต่เป็นเพราะคุณสอนเก่งสอนได้ดีต่างหากค่ะ ใครได้ครูเก่งๆแบบคุณสอนก็ต้องทำออกมาได้เป็นธรรมดาค่ะ \" ไป่เซพูดไปยิ้มไปจากนั้นเธอก็ไปหยิบน้ำขึ้นมาดื่มให้ชื่นใจ ในวันต่อมาเธอซ้อมบัลเล่ต์ยื่นอยู่บนเวทีใส่ชุดบัลเล่ต์สีขาวมองเห็นรูปร่างสัดส่วนโค้งเว้าผิวขาวใสหุ่นเพรียวยาวเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวล ทั้งก้าว กระโดด หมุนรอบตัวดูแล้วสง่างามดุจเจ้าหญิงจริงๆ พอเสร็จการซ้อมใหญ่เธอก็ซ้อมระบำดาวดึงส์ต่อเพื่อนๆที่ร่วมแสดงบัลเล่ต์กับเธอก่อนหน้านี้ต่างนั่งชมเธอซ้อมรำไทยและชื่นชมเธออย่างมาก ทางด้านไป๋เจิ้นหลงที่ไม่กลับบ้านหลายวันก็ไปนอนที่บริษัทในห้องส่วนตัวของเขา พอผ่านไปหนึ่งอาทิตย์เขาก็กลับไปที่บ้านอีกครั้งเพื่อไปดูไป่เซ พอประตูเขาถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมจากนั้นก็เดินลงไปชั้นล่างอย่างหงุดหงิดและอารมณ์เสียเอามากๆจึงเดินไปถามแม่บ้าน \" ใครปล่อยคุณเธอออกมา! ใครเป็นคนเปิดประตูให้เธอ! \" ตะคอกด้วยน้ำเสียงที่ดุดันแข็งกร้าวทำให้คนฟังตกใจเป็นอย่างมากแม่บ้านสั่นไปทั้งตัวไม่กล้าเอ่ยอะไรเอาแต่ก้มหน้า ครั้งนี้เขาต้องการที่จะลงโทษเธอจริงๆคิดไม่ถึงว่าเธอจะหนีไปได้ ไป๋เจิ้นหลงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธและเข้าใจว่าไป่เซหนีไปจากเขาแล้วไฟในดวงตาก็ยิ่งเพิ่มขึ้น แต่เมื่อคิดถึงการทรมานแบบนี้หากเธอไม่หนีก็อาจขาดสารอาหารไปแล้วร่างกายคงจะแย่จนดูไม่ได้เมื่อคิดถึงตรงนี้เขาก็ใจอ่อนลงเล็กน้อย ป้าจางที่เดินเข้ามาเพราะเสียงที่ดังของไป๋เจิ้นหลงแล้วพูดว่า \" เป็นคุณท่านไป๋ที่มาเปิดประตูให้คุณหนูค่ะ \" ไป๋เจิ้นหลงคาดไม่ถึงว่าคุณปู่จะมาช่วยเธอหันไปมองป้าจางแล้วถามว่า \" แล้วหลังจากนั้นล่ะ \" \" จากนั้นคุณหนูก็ออกมาพร้อมกระเป๋าเดินทางคุณท่านก็ไปส่งคุณหนูค่ะแต่ไม่ทราบว่าคุณท่านพาคุณหนูไปที่ไหน จากนั้นคุณหนูก็ไม่กลับมาอีกเลยค่ะ \" ป้าจางพูด : ไม่กลับมาอีกเลย! : \" ดี ดีมาก! \" ไป๋เจิ้นหลงพึมพำด้วยความโมโหจากนั้นก็เดินออกจากบ้านขับรถมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์คุณปู่ไป๋อย่างรวดเร็ว คุณปู่ไป๋กำลังนั่งดื่มชาในห้องรับแขกเมื่อเห็นไป๋เจิ้นหลงเข้ามาก็รู้ได้ทันว่าหลานชายของเขามาด้วยท่าทางร้อนใจเพราะอะไร คุณปู่ไป๋มองไปทางไป๋เจิ้นหลงยิ้มออกมาอย่างใจเย็น \" มาหาปู่แต่เช้าเลยมีอะไรหรือเปล่า \" ไป๋เจิ้นหลงจ้องปู่ราวกับจะจับผิดสักพักก็เอ่ยขึ้นแบบตรงไปตรงมาว่า \" ไป่เซเธออยู่ไหนครับ \" น้ำเสียงฟังดูก็รู้ว่าเคืองคุณปู่ คุณปู่ไป๋ยิ้มอ่อนๆแล้วพูดว่า \" นี่หลานมาหาปู่แต่เช้าเพราะเรื่องนี้เหรอ นั่งลง \" คุณปู่ไป๋เน้นคำหนักในตอนสุดท้ายที่คำว่า นั่งลง ในเชิงออกคำสั่ง ไป๋เจิ้นหลงก็นั่งลงบนโซหาตามที่คุณปู่ไป๋บอกจากนั้นเลขาจินเฉิงก็เข้ามารินชาให้ ไป๋เจิ้นหลงกระดกชานั้นอย่างไม่รู้สึกร้อน คุณปู่ไป๋มองหลานชายอย่างเหนื่อยใจแล้วถอนหายใจแรงๆหนึ่งเฮือกแล้วเอ่ยอย่างใจเย็นว่า \" หลานไม่ต้องตามหาอวี้เอ๋อร์หรอกเธอไม่ได้หนีไปไหนเพียงแต่เธอมีงานต้องทำ จะอยู่ให้หลานขังไว้ในห้องไม่ได้ \" ไป๋เจิ้นหลงได้ยินก็ทำตัวไม่ถูกที่คุณปู่เดาความคิดเขาออกที่กลัวไป่เซจะหนีไป ในขณะเดียวกันสายตาเขาก็ดูอ่อนโยนลง เพียงแค่รู้ว่าเธอไม่ได้หนีไปจากเขาเหมือนชาติที่แล้วเขาก็สบายใจ คุณปู่ไป๋มองดูหลานที่มีท่าทีอ่อนลงอย่างเงียบๆแล้วส่ายหัวเบาๆจากนั้นจึงเอ่ยว่า \" เจิ้นหลงหลานเป็นผู้ใหญ่แล้ว หมั้นก็หมั้นแล้วอย่าเอาแต่ใช้อารมณ์สิ การขังอวี้เอ๋อร์ไว้แบบนั้นไม่ใช่ทางออกที่ดี นิสัยอวี้เอ๋อร์น่ะถึงเธอไม่มีโทรศัพท์ไม่มีปู่เธอก็จะต้องหาทางออกมาเองจนได้ แบบนี้ยิ่งสร้างความเกลียดชังภายในใจเธอ \" ไป๋เจิ้นหลงฟังแล้วก็ก้มหน้ามองต่ำลงไปอย่างเศร้าใจแล้วเอ่ยออกมาราวกับระบายความในใจ \" เธอไม่ได้รักผมไม่เคยแม้แต่จะชอบเธอเกลียดผม เธอเอาแต่จมปลักอยู่กับเรื่องราวในอดีตชาติ ความแค้นเธอที่มีต่อผมในชาติที่แล้วฝังลึกลงไปอยู่ในใจ เธอเอาแต่รักไอ่คุณชายมู่นั่นจนไม่ยอมลืมหูลืมตา \" คุณปู่ไป๋ได้ฟังไป๋เจิ้นหลงพูดดวงตาเป็นประกายราวกับได้ฟังเรื่องราวน่าตื่นเต้น ไป๋เจิ้นหลงเห็นคุณปู่เงียบไปจึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย และแปลกใจมากเมื่อเห็นแววตาของคุณปู่ \" ทำไมคุณปู่ทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับ \" แน่นอนว่าเขาไม่ค่อยพอใจเพราะเขาเศร้าอยู่แต่คุณปู่กลับมีท่าทางตื่นเต้น คุณปู่ไป๋ที่กำลังตื่นเต้นอยู่ก็พูดขึ้นว่า \" เจิ้นหลงที่หลานพูดเป็นเรื่องจริงใช่มั้ย \" ไป๋เจิ้นหลงมองไปที่คุณปู่แล้วพยักหน้าด้วยความสงสัย \" เช่นนั้นหลานกับอวี้เอ๋อร์ก็ระลึกชาติได้ถูกมั้ย \" คุณปู่ไป๋เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น \" ครับ จำได้บางช่วงบางตอน \" ไป๋เจิ้นหลงตอบ \" อืมในตอนแรกปู่ก็ไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกว่าตอนที่อวี้เอ๋อร์ประสบเหตุบนเขาแล้วสลบนานจะทำให้เขาจำอะไรได้ตอนนี้ปู่มั่นใจแล้ว \" \" คุณปู่รู้ได้ยังไงครับว่าเธอจะระลึกชาติได้ \" คุณปู่ไป๋ยิ้มตาหยีแล้วกล่าวว่า \" ทุกอย่างถูกบันทึกในหนังสือ บรรพบุรุษตระกูลไป๋ ในหนังสือจะบันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตของตระกูล ตระกูลของเราตั้งแต่อดีตจนถึงตอนนี้ก็จะมีนักเขียนคอยบันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในแต่ละยุค ในยุคนี้เลขาจินเฉิงเป็นผู้บันทึก หนังสือบันทึกประวัติศาสตร์เกี่ยวกับบรรพบุรุษตระกูลเรามีในห้องสมุดของตระกูลเท่านั้น \" ไป๋เจิ้นหลงนั่งฟังอย่างสนใจเขาคิดว่าน่าจะมีเรื่องราวของเขาถูกบันทึกในหนังสือเล่ม \" บรรพบุรุษตระกูลไป๋ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวจะไม่มีเรื่องราวของเขาปรากฏเพราะเป็นเรื่องราวประวัติศาสตร์ที่ยาวนานมากแล้ว จากนั้นก็จ้องไปที่คุณปู่ของเขาทำให้เขามั่นใจว่าคุณปู่ต้องรู้อะไรจากในหนังสือเล่มนั้น เขาอยากจะรู้ว่าในอดีตมันเกิดอะไรขึ้นเพราะเขารู้น้อยกว่าไป่เซมาก จากนั้นคุณปู่ไป๋จึงเอ่ยต่อว่า \" ถ้าอยากจะอ่านเรื่องราวของบรรพบุรุษก็ไปหาเอาในห้องสมุดตระของตระกูล \" เมื่อคุณปู่ไป๋พูดจบไป๋เจิ้นหลงก็รีบถามขึ้นด้วยความสงสัย \" ทำไมผมไม่เคยรู้เลยว่าตระกูลเรามีห้องสมุดสำหรับเก็บบันทึกเรื่องราวในอดีตของตระกูลครับคุณพ่อก็ไม่เคยพูดถึงเลย \" จากนั้นคุณปู่ไป๋ก็ลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายเดินออกไปที่สวนหลังบ้านไป๋เจิ้นหลงก็เดินตามฟังเขาพูด \" หึ! พ่อของเจิ้นหลงน่ะไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอกเขาสนใจแต่เรื่องธุรกิจในปัจจุบันเท่านั้น ตอนเขายังเด็กปู่เคยพาเขาไปบ่อยๆจนบ่นออกมาว่ามันน่าเบื่อหลังจากนั้นปู่ก็ไม่พาไปอีกเลย \" จากนั้นไป๋เจิ้นหลงจึงพูดขึ้นว่า \" ผมอยากไปห้องสมุดของตระกูลตั้งอยู่ที่ไหนครับ \" คุณปู่ไป๋ยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วยกมือขึ้นกระดิกนิ้วทีหนึ่งเลขาจินเฉิงก็ออกไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับกุญแจสามดอกเป็นกุญแจโบราณยื่นให้ไป๋เจิ้นหลง ไป๋เจิ้นหลงรับกุญแจมามองกุญแจในมือสักพักเขามองออกว่ามันเก่ามากเขานึกไม่ถึงว่ายังมีการใช้กุญแจแบบนี้อยู่ คุณปู่ไป๋นั่งลงบนโต๊ะสะขาวสะอาดแล้วมองไป๋เจิ้นหลงที่ยืนอยู่ก็เอ่ยขึ้นว่า \" นั่งสิ \" ไป๋เจิ้นหลงดึงสายตากลับมามองไปที่คุณปู่แล้วนั่งลง จากนั้นคุณปู่ไป๋ก็เอ่ยขึ้นว่า \" ถ้าหลานมีเวลาว่างอยากจะไปอ่านหนังสือเงียบๆ เดี๋ยวปู่จะส่งโลเคชั่นห้องสมุดไปให้พร้อมกับรหัสประตูด้านนอก \" \" ครับ \" ไป๋เจิ้นหลงตอบ จากนั้นพวกเขาก็นั่งดื่มชาพูดคุยต่อ เสียงโทรศัพท์ไปเจิ้นหลงก็ดังขึ้น คนที่โทรเข้ามาเป็นเลขาเจีย เจียผิงเหอ ไป๋เจิ้นหลงก็ขอตัวออกไปรับโทรศัพท์ \" ผมขอออกไปรับโทรศัพท์สักครู่ครับ \" คุณปู่ไป๋พยักหน้าแล้วพูดว่า \" อืม \" เมื่อเดินออกมาห่างพอสมควรไป๋เจิ้นหลงจึงกดรับสายแล้วเอ่ยว่า \" มีอะไร \" ปลายสายจึงพูดขึ้นว่า \" บ่ายนี้มีประชุมเกี่ยวกับงานเปิดโลกธุรกิจที่จะถึงนี้ ท่านประธานจะต้องตรวจสอบงานแล้วเซ็นอนุมัติให้หัวหน้าที่รับผิดชอบงานในแต่ละแผนกในแต่ละตำแหน่งครับ \" ในขณะนี้เลขาเจียอยู่ที่บริษัททำหน้าที่ดูแลงานบริษัทแทนไป๋เจิ้นหลงอยู่และเขาจะคอยรายงานเรื่องด่วนที่เข้ามาแบบนี้เสมอ \" อืม สักพักฉันจะกลับบริษัท \" ไป๋เจิ้นหลงพูดและกำลังจะวางสายเลขาเจียก็เอ่ยต่อ \" เอ่อ มีอีกเรื่องหนึ่งการแสดงของประเทศเรายังขาดผู้แสดงอยู่ครับพวกเขารอการตัดสินใจของท่านประธานอยู่ \" \" อืม ฉันเลือกไว้แล้ว เรื่องนี้นายไม่ต้องกังวลละ \" \" ครับ \" หลังจากจบการสนทนาไป๋เจิ้นหลงก็เดินกลับมาหาคุณปู่แล้วเอ่ยว่า \" คุณปู่ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ส่วนเรื่อง... \" พูดถึงตรงนี้เขาก็ไม่พูดต่อความจริงเขาจะถามเรื่องไป่เซแต่เขานึกถึงคำพูดของปู่ว่าเธอมีงานต้องทำเจตนาคุณปู่คือไม่ต้องการบอกที่อยู่ของไป่เซให้เขารู้ ดังนั้นไป๋เจิ้นหลงจึงเลือกที่จะไม่ถามต่อ คุณปู่ไป๋ยิ้มและรู้ว่าไป๋เจิ้นหลงจะพูดเรื่องอะไรแต่เขารับปากไป่เซไว้ว่าจะไม่บอกว่าไป๋เจิ้นหลงว่าเธออยู่ไหน ส่วนไป๋เจิ้นหลงคิดว่า ถึงเขาจะไม่ตามไป่เซกลับมาก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่เช็คให้รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน \" อืม ไม่ต้องห่วงหรอก อะไรที่เป็นของเราต่อให้หายไปก็เป็นของเรา ให้เวลาเธอหน่อยอย่าเพิ่งไปรบกวนในเวลานี้ \" คุณปู่ไป๋พูด \" ครับงั้นผมไปแล้วนะครับ \" พูดจบไป๋เจิ้นหลงก็โค้งตัวคำนับคุณปู่อย่างเคารพแล้วเดินออกไป พอถึงบริษัท ไป๋เจิ้นหลงเข้าไปจอดรถในที่จอดส่วนตัวเสร็จเขาทนรอไม่ไหวแล้วจึงกดโทรออกไปยังเบอร์ของเลขาเจีย เมื่อปลายสายกดรับไป๋เจิ้นหลงก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำว่า \" ไปเช็คทีว่าไป่เซเธออยู่ที่ไหน ออกจากคฤหาสน์ไปเมื่อไหร่ วันไหนเช็คให้ละเอียด \" \" ครับ \" พูดจบไป๋เจิ้นหลงก็วางสายไปแล้วเข้าไปในลิฟส่วนตัวแล้วไปยังห้องของตัวเอง ท่าทางดูสูงสง่าเพอร์เฟค เรียกได้ว่าหล่อดูดีคนมองใจละลายกันเลยทีเดียว วันนี้เขาสวมชุดสูทสีดำรองเท้าหนังเงาวับดูหล่อเข้มสุขุมน่าเกรงขาม ส่วนเลขาเจียก็ทำการตรวจเช็คติดตามเรื่องที่ไป่เซหายไปและดูเหมือนจะได้ข้อมูลของเธอแล้วและเตรียมรายงานไป๋เจิ้นหลง ***ขอคอมเมนต์ให้กำลังใจหน่อยค่ะจะได้รู้ว่าเรายังอยู่ด้วยกัน*** หากมีคำที่พิมพ์ผิดขออภัยด้วยนะคะ