ตอนที่ 45 อะไรคือบทลงโทษ

มู่มู่ไม่รู้จะทำหน้ายังไงเรียกได้ว่าไปไม่เป็นเกมือนกันแทบสติหลุดที่ไป๋เจิ้นหลงอยู่ๆมาแย่งของที่เขาตั้งใจมอบให้คนที่เขารัก แม้จะโกรธมากอกแทบจะระเบิดแต่มู่มู่ก็ถูกสอนมาอย่างคุณชายผู้รากมาดดีเขาไม่มีทางแสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้าอยู่แล้วใบหน้าหล่อเหลายังคงความอ่อนโยนมองไปที่ไป่เซพร้อมกับเม้มปากยิ้มบางๆ ไป่เซเธอยิ้มให้ทุกคนอย่างอึดอัดทำหน้าไม่ถูกแล้วมองไปทางไป๋เจิ้นหลงอย่างอารมณ์เสียแล้วแย่งดอกไม้จากมือไป๋เจิ้นหลงคืนพร้อมกับกล่าวคำว่า \" ขอบคุณค่ะพี่มู่ \" น้ำเสียงที่อ่อนโยนทำให้ความโกรธของมู่มู่หายไปในทันทีไม่แม้แต่จะสนใจไป๋เจิ้นหลงอีก สำหรับเขาแล่วแค่มีไป่เซที่ยังรักเขาเขาก็ไม่สนใจอะไรแล้วนอกจากเธอ ขณะที่มู่มู่ถูกไป๋เจิ้นหลงรับดอกไม้ไปและแววตาของไป๋เจิ้นหลงที่เย็นชาเจ้าเล่ห์มองไปที่มู่มู่อย่างท้าทายแฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งดูถูกนั้น มีอีกสายตาหนึ่งเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ไม่ไกลรอคอยโอกาสอย่างใจเย็นพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย คุณชายหนึ่งที่หนึ่งที่เห็นไป๋เจิ้นหลงแสดงออกชัดเจนตรงไปตรงมากับคนที่คิดจะจีบไป่เซนั้น คนฉลาดอย่างเขาไม่มีทางที่จะเปิดเผยออกมาตรงๆแน่นอนเพราะเขารู้ดีว่าไป๋เจิ้นหลงมีอิทธิพลแค่ไหนแค่เขาสั่งคำเดียวทุกอย่างก็เป็นดังที่เขาต้องการทีนที ดังนั้นเขาคิดว่า : ถ้าจะเอาชนะใจคุณหนูไป๋ไม่ควรแสดงออกตรงๆความสัมพันธ์ต้องค่อยๆพัฒนาสินะ : เมื่อคิดได้แบบนี้เขาเลือกจะบุกแบบเงียบๆเริ่มจากเพื่อนดีที่สุด \" คุณไป่เห็นทีคืนนี้ต้องฉลองแล้วละ พวกเรานานๆทีได้เจอกันคุณว่ามั้ย \" ฉู่เฉียวพูด ไป๋เจิ้นหลงที่ยืนโดดเด่นตระหง่านมาดขรึมแววตาเย็นชาเมื่อได้ยินคำพูดของฉู่เฉียวก็พูดค้านขึ้นมาทันทีพร้อมกันกับไป่เซราวกับนัดกันไว้ \" ได้สิ \" ไป่เซพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวาน \" ไม่ได้! \" น้ำเสียงที่น่ากลัวเปล่งออกมาอย่างกับไอเย็นที่แช่แข็งคนฟังทำให้คนที่ได้ยินแข็งทื่อไปตามๆกันมีแต่คุณชายหนึ่งและมู่มู่เท่านั้นที่สนใจเฉพาะคำพูดของไป่เซ ไป๋เจิ้นหลงมองไปที่ไป่เซราวกับจะกลืนกินแววตาเย็นชาราวกับจะจะแช่แข็งไป่เซไม่ให้ขยับเขยื้อนได้ : ผู้หญิงคนนี้สมควรได้จริงๆกล้าขัดคำพูดของฉันเพื่อจะไปสังสรรค์กับชู้อย่างงั้นเหรอฝันไปเถอะ : เมื่อคิดได้แบบนี้ก็พูดกระซิบข้างหูเธอว่า \" ที่รักเมื่อคุณดื้อกล้าขัดกับผมก็ตามใจคุณเถอะแต่คุณคงรู้บทลงโทษที่จะตามมานะ \" คิ้วไป่เซกระตุกขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงกระซิบแต่คนอย่าไป่เซเคยกลัวคำขู่ใครเมื่อไหร่ล่ะ : อะไรคือบทลงโทษ? ให้ตายเหอะไอ้ผู้ชายเห็นแก่ตัวนี่กำลังขู่ฉันเหรอ : เมื่อคิดได้แบบนี้เธอจึงยิ้มท้าทายขึ้นทำราวกับว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นเป็นเพียงเสียงลมที่พัดผ่านหูซ้ายทะลุหูขวา : ให้ตายเถอะไป่เซคุณกำลังท้าทายผมเหรอ ดีดีคนอย่างคุณนี่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสินะ หึ! : ไป๋เจิ้นหลงสอดมือสองข้างล้วนเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างขี้เกียจท่าทางสุขุมเยือกเย็นน่าเกรงขามแววตาเผยความชั่วร้ายมุกปากกลับยกยิ้มอย่างเย็นชาจนน่ากลัวจนไป่เซรู้สึกได้ เมื่อไป๋เจิ้นหลงเงียบลงไป่เซมองไปที่เพื่อนเธอยิ้มและพูดว่า \" คุณฉู่จองสถานที่ไว้เลยนะคะ คุณชายหนึ่งคุณหนูลี่ไปด้วยกันนะคะ \" คุณหนูลี่ ก็คือลี่เหม่ยเอิง คุณชายหนึ่งพยักหน้ายิ้มใบหน้าหล่อเหลาดูเข้ากับชุดสูทของเขามากและลี่เหม่ยเอิงเองก็พยักหน้ายิ้มพร้อมกับยื่นนดอกไปให้ไป่เซ \" ดอกพุดซ้อนหอมๆที่คุณไป่ชอบค่ะ \" ไป่เซรับดอกไม้มาดมสูดกลิ่นหอมของดอกมะลิและดอกพุดเข้าเต็มปอดแล้วเอ่ยว่า \" ขอบคุณคุณหนูลี่มากๆค่ะคุณรู้ไได้ยังไงคะว่าฉันชอบดอกมะลิกับดอกพุดซ้อน \" เมื่อเห็นว่าไป่เซชอบลี่เหม่ยเอิงยิ้มอย่างดีใจเธอรู้สึกไม่ผิดหวังจริงๆ จึงพูดอย่างรู้สึกผิดว่า \" ถ้าฉันบอกคุณคุณอย่าโกรธฉันนะคะ \" ไป่เซยิ้มพยักหน้ารับปาก แล้วลี่เหม่ยเอิงจึงบอกความจริงว่า \" ฉันรู้จักประวัติของคุณค่ะ ตอนอยู่เมื่อไทยฉันขอโทษที่เคยสั่งให้คนไปสืบประวัติคุณโดยพละการทำให้รู้ว่าคุณชอบดอกมะลิและดอกพุดซ้อนเพราะเป็นดอกไม้ที่คุณแม่คุณชอบ \" \" และยังรู้อีกว่าคุณมีสวนดอกมะลิและดอกพุดซ้อนฉันเคยคิดที่จะทำลายสวนของคุณตอนนั้นฉันโง่งมจมปลักกับเรื่องไม่เป็นเรื่องเป็นฉันที่สิ้นคิดฉันขอโทษค่ะคุณไป่ฉันขอโทษ \" ลี่เหม่ยเอิงสารภาพทุกอย่างด้วยความรู้สึกผิดจากใจจริงน้ำตาค่อยๆซึมออกมาราวกับเด็กน้อยทำผิดมา ไป่เจิ้นหลงมองอย่างน่ารำคาญส่วนมู่มู่นั้นในแววตาเขาล้ำลึกมากจนอ่านแววตาไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไรกับภาพตรงหน้า จากนั้นไป่เซจึงยื่นมือไปกุมมือลี่เหม่ยเอิงอย่างปลอบโยน \" ไม่เป็นไรหรอกมันเป็นเรื่องของอดีตไปแล้วคุณหนูลี่อย่าคิดมากเลยฉันไม่เคยโกรธคุณฉันรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจที่กล้าหาญของคุณฉันติดหนี้บุญคุณคุณต่างหาก \" \" ครั้งนั้นถ้าไม่ได้คุณหนูลี่ช่วยไว้ก็คงจะไม่ได้ยืนอยู่ตรงจุดนี้ ขนาดคนอื่นที่ไปเสพสุขเปิดห้องกับคนที่คิดจะทำลายชีวิตฉันฉันยังให้อภัยเลยนับประสาอะไรกับคุณทำไมฉันจะไม่ให้อภัยล่ะจริงมั้ยคะ \" ไป่เซเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นลึกๆเขาเจ็บใจตัวเองช่วงเวลาทุกข์ยากเสี่ยงตายเธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงหวังให้ไป๋เจิ้นหลงมาช่วยแต่มันก็เป็นเรื่องที่น่าผิดหวังและเสียใจเมื่อรู้ว่าขณะนั้นเขาทำอะไรอยู่กลายเป็นเรื่องที่ฝังใจ ไป๋เจิ้นหลงเมื่อได้ยินแบบนี้คิ้วก็กระตุกขมวดเป็นปมแต่ก็ไม่พูดอะไรทำเหมือนไม่สนใจ : ให้ตายเถอะผู้หญิงคนนี้จะเจ้าคิดเจ้าแค้นไปถึงไหนกัน : ลี่เหม่ยเอิงพยักหน้าแล้วกล่าวว่า \" ขอบคุณค่ะขอบคุณมากๆค่ะคุณไป่ \" ไป่เซสวมกอดเธอที่ราวกับเด็กไร้เดียงสาคนหนึ่งลูบหลังเธอเบาๆ ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นเธอคิดว่าถ้าเธอหลงผิดทำตามความต้องการของซู่หลินที่เป็นลูกพี่ลูกน้องแท้ๆของเธอที่ไม่เคยหวังดีต่อเธอเลย ตอนนี้ชีวิตและครอบครัวของเธอก็คงจะไม่ต่างอะไรกับตระกูลซู่เธอรู้สึกขอบคุณไป่เซที่วันนั้นทำให้เธอคิดได้ เมื่อกอดกันเสร็จคุณหนูลี่ก็หันไปมองคุณชายหนึ่งแล้วพูดว่า \" คุณชายหนึ่งมอบดอกไม้ให้คุณไป่สิคะยืนอึ้งอะไรอยู่ \" คุณชายหนึ่งไม่พูดอะไรยื่นดอกไม้ไปให้ไป่เซพร้อมกับพูดว่า \" ยินดีด้วยนะครับรองประธานไป่ ไม่คิดว่าจะมีเซอร์ไพรส์ดีที่วันนี้มีร้านขายดอกไม้ใกล้ๆแถวนี้ที่ปิดดึกไม่งั้นคงอดมอบดอกไม้แก่คุณแน่เลยครับ \" น้ำเสียงสุภาพใบหน้าหล่อเหลาท่าทางสุขุมดูเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ดึงดูดคนได้จริงๆ ไป่เซยิ้มแล้วพูดว่า \" ขอบคุณค่ะ ความจริงทุกคนไม่น่าลำบากเลยแค่มาแสดงความยินดีฉันก็ดีใจมากแล้วค่ะ \" ไป๋เจิ้นหลงยกมือขึ้นมองดูนาฬิากาอย่างขี้เกียจและเย่อหยิ่งจากนั้นงั้นก็พูดขึ้นว่า \" เสร็จแล้วใช่มั้ยงั้นก็ไปเถอะ \" ทุกคนหันไปมองเขาด้วยความงงแบบอึ้งๆ \" ไปไหน \" ไป่เซถามขึ้นอย่างรวดเร็ว ไป่เจิ้นหลงมองลงมาที่เธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า \" ไปไหน? พวกคุณความจำเสื่อมเหรอเมื่อกี้พูดว่าจะไปไหนก็ไปที่นั่นสิ \" ทุกคนทำท่า อ๋อ เข้าใจ ไป่เซกลับมองไปที่เขาอย่างสงสัย : ผู้ชายคนนี้มีแผนอะไรเมื่อกี้เป็นเขาที่คัดค้านไม่ให้ไปแล้วทำไมจู่จู่ถึงจะไปด้วยล่ะ : \" มองพอหรือยัง \" เสียงเย็นชาดังเข้ามาในหูของไป่เซอย่างชัดถ้อยชัดคำ จากนั้นไป๋เจิ้นหลงก็จับแข็นไป่เซแล้วลากออกไปจากงานทันทีโดยมีมู่มู่ ฉู่เฉียว ลี่เหม่ยเอิงและคุณชายมู่เดินตามไปทันที ไป่เซไม่ชอบให้ใครมาปฏิบัติกับเธอแบบนี้จึงดิ้นและพยายามผลักไป่เจิ้นหลงออกแต่ไป๋เจิ้นหลงกลับเอามือกุมไหล่เธอแน่นขึ้นพร้อมขู่ว่า \" ผมอนุญาตให้คุณไปเที่ยวกับชู้แต่ไม่ได้แปลว่าจะให้คุณไปคนเดียวขืนคุณยังแสดงท่าทีต่อต้านแบบนี้อีกผมจะจูบลูบคลานคุณต่อหน้าทุกคนเลยนะ \" ไป่เซได้ยินแบบนี้ราวกับศักดิ์ศรีที่เธอมีนั้นถูกเหยียดย่ำจมดินไปเสียอย่างงั้นเธอโมโหมาก \" ไป๋เจิ้นหลงนายมันเห็นแก่ตัวที่สุดพูดจาก็ทุเรศพอๆกับหน้าตาเลย \" ไป๋เจิ้นหลงโกรธมากเกิดมาไม่เคยมีใครกล่าด่าเขาเขาอนุรมณ์ให้เพียงไป่เซคนเดียวเพียงแต่ตอนนี้เธอด่าว่าเขาทุเรศยังพอทนไหวแต่ว่าหน้าตาทุเรศเขาจะทนได้ยังไง เขาหยุดเดินแล้วมองเขม็งไปที่แววตาของไป่เซราวกับจะกลืนกินแววตาดุร้ายนั้นไป่เซยังรู้สึกสั่นไม่น้อยเขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำเยือกเย็นด้วยความโกรธว่า \" ผมคงตามใจคุณมากเกินไปใจดีกับคุณเกินไปจนอย่าจะด่ายังไงก็ไงสินะ หึ ได้ \" \" นี่คุณคิดจะทำอะไร \" ไป่เซพูด้วยความโมโหแต่ไป๋เจิ้นหลงที่โกรธจัดไม่ตอบแต่กลับหยุดเดินแล้วหันไปทางคนที่ตามมา \" พวกคุณไปเจอกันที่บาร์ไนต์คลับB ผมกับว่าที่ภรรยามีธุระเดี๋ยวจะตามไป \" มู่มู่เห็นท่าไม่ดีแฟนเขากำลังถูกลากไปต่อหน้าต่อตาเขาจะทนได้อย่างได้จึงเอ่ยขึ้นว่า \" ไม่ได้ คุณไม่สามารถพาไป่ไปตามอำเภอใจได้ \" ไป๋เจิ้นหลงยิ้มอย่างเยือกแล้วพูดจาประชดประชันกวนประสาทหาเรื่องว่า \" อ้อ ผมเพิ่งรู้ว่าผมกับว่าที่ภรรยาจะไปทำอะไรที่ไหนจะต้องได้รับความยินยอมจากคุณชายมู่ด้วย \" \" คุณชายมู่ทางที่ดีคุณอยู่เฉยๆในส่วนของคุณจะดีกว่าถ้าอยากกลับประเทศด้วยร่างกายที่ยังอยู่ครบสามสิบสองแนะนำให้อย่าลืมสถานะผมกับว่าที่ภรรยา \" มู่มู่โกรธจนร่างกายร้อนลุกเป็นไฟ เขาต่างหากที่เป็นแฟนของไป่เซเขาต่างหากที่ไป่เซรักไป๋เจิ้นหลงมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้เขาอดทนจนทนไม่ไหวแล้ว \" คุณชายไป๋คุณเองก็ลืมไปหรือเปล่าว่าการหมั้นหมายการแต่งงานในอนาคตล้วนไม่ใช่ความยินยอมของไป่ คุณลืมไปหรือเปล่าว่าในหัวใจของไป่ไม่ได้มีให้คุณเลย \" ไป่เซรู้สึกปวดหัวกับเรื่องไร้สาระนี่มากเหนื่อยจนขี้เกียจพูดปล่อยให้เขาสองคนพูดอย่างตามใจคิด ไป่เจิ้นหลงที่ถูกมู่มู่กระตุ้นถูกจุดความโกรธที่เดิมทีก็รุนแรงแล้วยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเอ่ยอย่างเย็นชาแววตาชั่วร้ายมองไปที่มู่มู่อย่างกับจะฆ่าทิ้ง \" คุณกล้าเดิมพันมั้ยล่ะว่าในหัวใจของไป่จะไม่มีผมผมจะพิสูจน์ให้คุณดูจะได้ตาสว่างไม่ตามติดว่าที่ภรรยาของผมอีก \" พูดจบก็ก้มลงจูบริมฝีปากไป่เซริมฝีปากนิ่มนิ่มหอมหวานของสองคนประกบกันและจูบเธออย่างดูดดื่มและร้อนแรงจนมู่มู่คุณชายหนึ่งรวมถึงฉู่เฉียวกับคุณหนูลี่ยืนตะลึงอึ้งทำอะไรไม่ถูก ยิ่งจูบยิ่งดูดดื่มมือใหญ่ของไป่เจิ้นหลงข้างหนึ่งกอดรัดที่เองไป่เซและอีกมือหนึ่งก็จับล็อคท้ายทอยเธอไว้ไม่ให้เธอกระดุกกระดิกได้ จูบเธออย่างดูดดื่มเอาแต่ใจยิ่งจูบแรงปรารถนายิ่งเพิ่มมากขึ้นในร่างกายของเขาฮอร์โมนเพศชายในตัวมีความเปลี่ยนอย่างรวดเร็วจนแทบจะไม่มีสติ ไป๋เจิ้นหลงกลัวจะควบคุมตนเองไม่ไหวจึงผละปากของตัวเองออกจากปากเธอแล้วลากเธอไปที่รถอย่างเอาแต่ใจ ไป่เซที่ทั้งอายทั้งมึนงงกับกระทำที่รวดเร็วของไป๋เจิ้นหลงทำให้เธอไม่ทันตั้งตัวรู้ตัวอีกที่ก็ต้านทานเขาไม่ไหวแล้วร่างของเธออ่อนระทวยไปหมด เวลานี้ที่ถูกลากไปเธอได้แต่ตามเขาไปอย่างว่านอนสอนง่ายถ้าเธอรู้ผลของการปะทะคารมณ์กันของมู่มู่กับไป๋เจิ้นหลงผลมันมาตกที่เธอแบบนี้เธอก็คงจะห้ามเขาหยุดเขาแต่แรกแล้ว ตอนนี้เธอไม่มีหน้าไปมองพวกเขาแล้วเธอทั้งโกรธมู่มู่โกรธไป๋เจิ้นหลงและมีอีกความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวคือ เป็นเพราะเธอทำตัวเองถ้าเธอเคลียร์กับมู่มู่ให้จบมู่มู่ก็คงไม่โกรธจนพูดมากขนาดนี้จนผลกรรมมาตกอยู่ที่เธอถูกไป๋เจิ้นหลงบังคับขืนใจต่อหน้าผู้คนชีวิตนี้ไม่มีอะไรน่าอับอายไปกว่านี้แล้ว และเธอคิดว่าเธอควรจะตัดสินใจจบความสัมพันธ์กับมู่มู่ให้เขาได้เจอกับคนที่เหมาะสมสักที ตลอดทางไปที่รถเธอใช้เวลาคิดอย่างรอบคอบและเสียใจไม่น้อยน้ำตาจึงเอ่อล้นออกมา ไป๋เจิ้นหลงเปิดประตูรถแล้วโยนเธอเข้าไปในรถแล้วตัวเขาไปขึ้นฝั่งคนขับ พอเข้ามาในรถก็จับเธอกดลงไปฉีกเสื้อผ้าของไป่เซออกอย่างป่าเถื่อนและรวดเร็วโดยที่ไป่เซไม่ทันตั้งตัวเธอได้สติกลับมาเสื้อผ้าบนตัวเธอก็ฉีกขาดหมดแล้ว ไป๋เจิ้นหลงปรับเบาะแล้วขึ้นคร่อมตัวเธอดวงตาของไป่เซเบิกกว้างด้วยความตกใจ \" เพี๊ยะ! \" เสียงตบดังขึ้น ฝ่ามือของไป่เซทั้งเจ็บทั้งแสบฝ่ามือความเจ็บนี้ทำให้เธอรู้ว่าใบหน้าของไป๋เจิ้นหลงก็เจ็บกว่าเธออย่างแน่นอน บนใบหน้าหล่อเหลาตรงแก้มทางด้านขวานั้นปรากฏรอยนิ้วมือของไป่เซอย่างชัดเจนและค่อยๆบวมขึ้นทันที การตบนี้เหมือนจะได้ผลไป๋เจิ้นหลงอึ้งหยุดการกระทำมองไป่เซอย่างตกตะลึงแล้วลุกออกจากตัวเธอกลับมานั่งที่คนขับแววตาดำขลับลุ่มลึกเย็นชาความนิ่งเงียบของเขาทำใก้ไป่เซคาดเดาอารมณ์เขาไม่ถูก ไป่เซปรับเบาะรถให้เหมือนเดิมแล้วเอามือปกปิดตัวเองด้วยความอายเธอหนาวสั่นนั่งขดตัวพิงเบาะเพิ่มความอบอุ่นให้แก่ตัวเอง ไป๋เจิ้นหลงเหลือบมองเธอแว่บหนึ่งแล้วสตาร์ทรถขับออกไปเขาไม่แม้แต่จะเอาเสื้อโค้ทเสื้อสูทมาแบ่งให้เธอ รถยนต์ถูกขับออกไปแล่นอยู่บนถนนท่ามกลางความเงียบสงัด ระหว่างทางทั้งสองต่างไม่มีการพูดคุยกันอีกเลยตลอดทางจนไป๋เจิ้นหลงทนเห็นไป่เซที่หนาวสั่นไม่ไหวจึงจอดรถข้างทางแล้วโยนเสื้อไปให้เธอโดยไม่พูดสักคำ แต่ไป่เซที่กำลังโกรธและเกลียดความป่าเถื่อนของไป๋เจิ้นหลงเมื่อเสื้อถูกลงบนตัวเธอเธอก็เอามันออกไปจากตัวเธอทันที *** ขอบคุณที่ติดตามนะคะ***Yafern & Paizay