已经是第一章了
ตอนที่ 47 เราเป็นอะไรกัน
เมื่ออาบน้ำเสร็จมู่มู่ก็เดินออกมาจากห้องน้ำสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยก็ไปส่งลี่เหม่ยเอิงที่บ้าน
ทางด้านไป่เซที่ป่วยอยู่นั้นเธอรู้สึกตัวเพราะขึ้นเพราะมีบางสิ่งบางอย่างเสียดสีกับผิวเธอเบาๆและรู้สึกสบายตัว
ในความรู้สึกสบายนั้นกลับทำให้เธอค่อยๆเปิดเปลือกตาออกด้วยความอยากรู้
ทันที่ลืมตาเธอดวงตาเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นไป๋เจิ้นหลงนั่งอยู่ข้างๆเธออุทานออกมาอย่างแผ่วเบาใบหน้าซีดเซียว
\" คุณ! \"
เมื่อสำรวจตัวเองกับพบว่าตัวเองสวมเพียงชุดนอนสายเดี่ยวหลวมๆกางเกงขาสั้น
มือเธอก็ถูกไป๋เจิ้นหลงเช็ดเบาๆแววตานิ่งเฉยไม่เอ่ยอะไรออกมายังคงเช็ดตัวเธอต่อไป
ไป่เซมองดูตัวเองที่ค่อนข้างโป๊ะเสื้อในก็ไม่ได้ใส่แก้มเธอเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆอย่างเขินอาย : แต่ เอ๊ะ! : ทันใดนั้นสมองเธอเหมือนนึกอะไรออก
\" ไป๋เจิ้นหลงคุณมาอยู่ที่ห้องฉันได้ยังไงแล้วทำไมฉันถึงใส่ชุด....\"
เธอถามออกไปด้วยความมึนงงเธอจำได้เพียงเมื่อวานทะเลาะกับไป๋เจิ้นหลงในรถแล้วจำอะไรไม่ได้อีกเลย
ไป๋เจิ้นหลงยังคงความเงียบไว้อย่างนั้นไม่แม้แต่จะขยับเปิดปากคุย
ใบหน้าเรียบเฉยดูเย่อหยิ่งเย็นชาแต่ก็มีเสน่ห์เกินห้ามใจได้และยังคงเช็ดตัวเธอต่อ
\" ไป๋เจิ้นหลงคุณทำอะไรฉันกันแน่ทำไมฉันถึงใส่ชุดนอนแบบนี้นี่มันไม่ใช่นิสัยปกติของฉัน\"
ดูเหมือนว่าไปเซจะยังไม่รู้ตัวว่าตนเองไม่สบายใช่สิเมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็ตกใจทันที
แม้จะไม่มีแรงแต่ความตกใจที่เธอใส่ชุดที่ปกปิดเล็กน้อยต่อหน้าคนอื่นนั้นก็พอที่ทำให้เธอลืมตัวได้
ส่วนไป๋เจิ้นหลงเมื่อเช็ดตัวให้เธอเสร็จก็ลุกขึ้นแล้วยกน้ำที่ใช้เช็ดตัวนั้นออกไปเทลงในน้ำล้างมือจากนั้นก็ล้างมือตัวเองแล้วออกมาหาไป่เซ
แล้วพูดขึ้นอย่างขี้เกียจน้ำเสียงเรียบเฉย
\" คุณไม่สบาย กินยาแล้วนอนพักผ่อนต่อเถอะ \"
พูดจบไป๋เจิ้นหลงก็หยิบตาลดไข้ยื่นไปให้ไป่เซไป่เซเองก็มองตาไป๋เจิ้นหลงอย่างไม่อยากจะเชื่อพร้อมรับยากับน้ำจากมือไป๋เจิ้นหลงแล้วกินทันที
ตอนนี้ดูเหมือนเธอเริ่มรู้ตัวแล้วว่ารู้สึกไม่สบายลึกๆรู้สึกซาบซึ้งใจที่ไป๋เจิ้นหลงเอายาให้เธอ
ดูเหมือนจะเริ่มพอใจไป๋เจิ้นหลงที่ยอมใก้เธอและเธอเดาว่าคนที่เปลี่ยนชุดให้เธอน่าจะเป็นไป๋เจิ้นหลงใบหน้าเธอก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง
ไป๋เจิ้นหลงเห็นใบหน้าที่ผิดปกติก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแว่บหนึ่ง
\" ขอบคุณ \"
ไป่เซก้มหน้าพูดขอบคุณเพื่อไม่ให้ไป๋เจิ้นหลงสังเกตความผิดปกติของเธอได้แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว
\" เราเป็นอะไรกัน ดังนั้นไม่จำเป็นต้องพูดคำว่าขอบคุณ \"
\" แต่เรายังไม่ใช่สามีภรรยากัน \"
ไป๋เจิ้นหลงเลิกคิ้วขึ้นมองไป่เซด้วยท่าทีหยอกล้อด้วยสายตาที่ดูอบอุ่นฉีกยิ้มมุมปาก จนไป่เซตะลึงไปชั่วขณะแล้วพูดว่า
\" แต่ก็เหมือนเป็นแล้วมั้ยล่ะบนร่างกายคุณมีส่วนไหนที่ผมยังไม่ได้เห็นไม่ได้สัมผัสส่วนบนร่างกายผมมีส่วนไหนบ้างที่คุณยังไม่ได้เห็นหื้ม \"
ไป่เซอายจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูกไปไม่เป็นเลยทีเดียวเธอถลึงตาใส่เขา
\" คุณออกไปเลย ฉันจะนอน \"
พูดจบเธอก็นอนลงตะแคงหันหลังใก้ไป๋เจิ้นหลงใจเธอเต้นผิดปกติ
: บ้าจริงเราจะรู้สึกแปลกๆกับคนอย่างไป๋เจิ้นหลงไม่ได้นะ :
\" อืม ได้คุณพักผ่อนเยอะๆแล้วกัน \"
พูดจบไป๋เจิ้นหลงก็หายเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำอยู่สักพักก็ออกมานุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวร่างสูงใหญ่เผยให้เห็นหน้าอกอันแข็งแกร่งซิกแพกและกล้ามแขนที่เป็นมัดๆดูเป็นชายที่สมบูรณ์เพอร์เฟค
ช่างดูมีเสน่ห์ยั่วยวนคนให้หลงไหลที่ไม่อาจต่อต้านได้
มือสองข้างกำลังยุ่งอยู่กับการเช็ดผมด้วยผ้าเช็ดตัว สายตาจ้องมองไปยังแผ่นหลังของคนที่นอนตะแคงอยู่บนเตียง
พอเช็ดผมเสร็จก็เดินไปหยิบไดร์เป่าผมมาเป่าผมจนแห้งจากนั้นก็แต่งตัวจนเสร็จแล้วไปนั่งลงข้างๆไป่เซที่หลับไปแล้วเพราะฤทธิ์ยา
เอามือหลังมือไปแตะบนหน้าผากตรงคอแววตามองด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าไข้เธอลดลงแล้วเขาก็สบายใจ
\" คุณที่ดื้อรั้นจริงๆ \"
พูดจบก็จูบลงบนหน้าผากเธอเบาๆ
\" ผมไปทำงานก่อนนะที่รัก ประชุมเสร็จจะรีบกลับมาดูแลคุณ \"
คำพูดนี้น้ำเสียงนี้ช่างฟังดูอบอุ่นอ่อนโยนเสียจริงถ้าคนที่หลับอยู่ได้ยินเธอคงจะรู้สึกดีไม่น้อย
ในขณะนั้นเองโทรศัพท์ไป่เซก็สั่นขึ้น \" หรื่ดๆๆ \"
ไป๋เจิ้นหลงมองไปเห็นหน้าจอโชว์ชื่อและใบหน้าของมู่มู่เดิมทีที่อารมณ์ดีอยู่นั้นคิ้วก็ขมวดขึ้นเป็นปมทันที
หยิบโทรศัพท์ของไป่เซแล้วกดรับออกไปคุยนอกระเบียงแต่กลับไม่เอ่ยอะไร
มู่มู่เมื่อเห็นว่ามีความเงียบปิดปกติจึงถามขึ้นด้วยความร้อนใจว่า
\" ไป่คุณโอเคมั้ยเมื่อวานไป๋เจิ้นหลงได้ทำรังแกอะไรคุณกรือเปล่า \"
\" คุณชายมู่ดูจะเป็นห่วงเป็นใยว่าที่ภรรยาผมเหลือเกินนะเธอยังไม่ตื่นไว้ตื่นผมจะบอกให้แล้วกันว่าคุณโทรมาแค่นี้ล่ะผมจะนอนต่อ \"
น้ำเสียงราบเรียบแต่ทรงพลังราวกับราชสีห์คำรามพูดขึ้นอย่างไม่พอใจน้ำเสียงแฝงด้วยความไม่ใส่ใจคนที่โทรมาราวกับว่าคนๆนั้นเป็นเพียงคนนอกที่ไม่สำคัญอะไรกับว่าที่ภรรยาเขา
มู่มู่ตะลึงอึ้งหลายความรู้สึกเข้ามาในอกในใจผสมปนเปกันอย่างยุ่งเหยินไปหมดกว่าจะตั้งสติได้สายก็ถูกตัดไปแล้ว
เมื่อนึกถึงตัวเองที่เพิ่งผ่านคืนที่ร้อนแรงกับลี่เหม่ยเอิงทำให้คิดและเห็นภาพของไป๋เจิ้นหลงกับไป๋เซที่ถูกย่ำยี
มู่มู่ยืนอยู่ในห้องรู้สึกเจ็บปวดสุดหัวใจเขากำมือแน่นโทรศัพท์ที่ถือนั้นแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
แม้จะไม่พอใจมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่โมโหอยู่เงียบๆ
ทางด้านไป๋เจิ้นหลงวางสายเสร็จก็จัดการลบข้อมูลทุกอย่างแล้วปิดเสียงโทรศัพท์ไม่ให้มีเสียงสั่น
เขาหยิบกระเป๋าโน๊ตบู๊คออกจากห้องแล้วเดินลงไปชั้นล่างเมื่อเห็นพ่อกับแม่นั่งทานข้าวก็เข้าไปทักทาย
\" คุณพ่อคุณแม่ทำไมวันนี้ตื่นเช้ากันล่ะครับจะไปไหนหรือเปล่า \"
คุณพ่อไป๋กับคุณแม่ไป๋มองไปทางลูกชายด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น
ยังไม่ได้ตอบคำถามคุณพ่อไป๋ก็พูดขึ้นว่า
\" เจิ้นหลงทานข้าวก่อนสิ แล้วลูกไป่ล่ะยังไม่ตื่นเหรอ \"
คุณพ่อไป๋ถามขึ้นด้วยความสงสัยค
\" เธอไม่สบายครับ เมื่อคืนเป็นไข้ทั้งคืน \"
คนใช้เอาข้าวเช้าตักให้ไป๋เจิ้นหลงและไป๋เจิ้นหลงก็พูดกับคนใช้ว่า
\" เดี๋ยวช่วยต้มซุปกับข้าวต้มให้คุณหนูไป่หน่อยถ้าเธอตื่นแล้วก็ยกขึ้นไปให้เธอเลย \"
\" ค่ะคุณชาย \" สาวใช้รับคำสั่งเสร็จก็ถอยออกไปทันที
คุณแม่ไป๋ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า
\" เมื่อวานยังดีๆอยู่เลยทำไมถึงไม่สบายได้ลูกทำอะไรน้องรึเปล่า \"
คุณพ่อไป๋ได้ยินคุณแม่ไป๋ที่กำลังเค้นหาคำตอบดูท่าว่าจะโทษลูกชายจึงพูดขึ้น
\" คุณก็คิดมากเกินไปลูกเราเป็นผู้ชายจะไปทำอะไรผู้หญิงได้ยังไง \"
คำพูดนี้มันทำให้ไป๋เจิ้นหลงรู้สึกละอายแต่ก็แค่หนึ่งวินาทีเท่านั้นจากนั้นก็กลับมารู้สึกเฉยๆแล้วตั้งใจทานข้าวต่อ
\" คุณยังไม่รู้อีกหรือลูกชายของเราเป็นยังไง \"
ข้อนี้คุณพ่อไป๋ไม่เถียงเพราะมันคือความจริงที่เขาพูดแบบนั้นเพื่อหวังจะให้ลูกชายนั้นอ่อนโยนยอมอ่อนข้อให้ภรรยาในอนาคตนิดหน่อยจะได้ไม่มีปัญหา
เหมือนเขาที่เขายอมถอยหนึ่งก้าวให้คุณแม่ไป๋จึงทำให้อยู่กันอย่างยืนยาว
\" สรุปคุณพ่อกับคุณแม่ตื่นเช้าแบบนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ \" ไป๋เจิ่นหลงถามขึ้นอีกครั่ง
\" ไม่มีไรหรอกเพียงแค่รอบอกข่าวดีให้ลูกแม่กับพ่อได้ฤกษ์งานหมั้นงานแต่งแล้วนะ \"
ไป๋เจิ้นหลงดีใจอย่างมีแต่ก็เก็บอาการไว้พูดเพียงสั้นๆว่า
\" ครับ คุณพ่อกับคุณแม่บอกไป่ด้วยละกันผมขอตัวไปบริษัทก่อนนะครับ \"
พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันทีคุณแม่ไป๋อยากจะหยุดไว้แต่ก็ไม่ทันแล้วคุณแม่ไป๋มองคุณพ่อไป๋ทั้งสองส่งยิ้มให้กัน
คุณพ่อไป๋และคุณแม่ไป๋ชอบพากันตระเวนเที่ยวรอบโลกหลังจากไป๋เจิ้นหลงเข้ารับตำแหน่งคุณพ่อไป๋ก็มักพาคุณแม่ไป๋เที่ยวเสมอ
ในห้องนอนไป่เซค่อยๆลืมตาขึ้นร่างกายรู้สึกสบายขึ้นมากแล้วเธอจึงค่อยๆลุกนั่งให้ร่างการปรับตัวได้สักพักก็เข้าไปในห้องน้ำ
แปรงสีฟันถูกเตรียมไว้เรียบร้อยมียาสีฟันอยู่บนขนแปรงที่อ่อนนุ่มมุมปากเธอก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
หนึ่งเดือนผ่านไปไป๋เจิ้นหลงปฏิบัติดีกว่าไป่เซมาโดยตลอดดูเหมือนความสัมพันธ์ทั้งสองจะดีขึ้นเรื่อยๆไป่เซเองก็เริ่มมีใจรักไป๋เจิ้นหลงบ้างแล้ว
แต่โบราณ์ว่าความสุขมักจะอยู่กับเราได้ไม่นานดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง
ที่บริษัทไป๋หลงกรุ๊ป
ไป๋เจิ้นหลงหลังจากเซ็นเอกสารบนโต๊ะเสร็จก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็เห็นข้อความที่เจียผืงเหอส่งเข้ามา
พอเปิดดูก็เห็นว่าข่าวฮอตของวันนี้คือมีคนแอบถ่าย
คุณชายชาร์ลทายาทนักธุรกิจแสนล้านควงหญิงสาวมาดนักธุรกิจหน้าคุ้นดินเนอร์ใต้แสงเทียนสองต่อสอง
แล้วมีภาพทั้งสองคนนั่งทานข้าวด้วยกันมีภาพโอบไหล่ด้วยมุมกล้องเลยดูเหมือนกอดกัน
บนวีดีโอเป็นการสัมภาษณ์คุณชายชาร์ลในชุสูทสีเทาเข้มฉายความหล่อในทุกองศา
โดยมีนักข่าวคนหนึ่งถามว่า
\" คุณชาร์ลครับได้ข่าวว่าคุณควงสาวนักธุรกิจดินเนอร์สองต่อสองสาวปริศนาคนนี้ใช่แฟนคุณหรือเปล่าครับ \"
คุณชายชาร์ลมองกล้องแล้วยิ้มจากนั้นก็พูดว่า
\" ตอนนี้ยังไม่ใช่แฟนครับ \"
นักข่าวถามต่อไปว่า \" งั้นก็แสดงว่าอนาคตมีโอกาสพัฒนาเป็นแฟนได้ใช่มั้ยคะ \"
\"ต้องรอลุ้นครับ \" คุณชายชาร์ลตอบ
นักขาวหนุ่มถามต่อไปว่า\" แล้วตอนนี้คุณมีแฟนหรือยังครับ \"
คุณชายชาร์ลตอบอย่างมีเสน่ห์ว่า \" ยังไม่มีครับ \"
\" สเปกผู้หญิงของคัณชายชาร์ลเป็นแบบไหนครับ \"
\" อืม สเปกผมไม่ต้องสูงมากครับพอน่ารักๆประมาณ160-165 ผมยาวหน่อยๆ ตาโต ปากกระจับอวบอิ่ม เก่งรอบด้านดูดี ดูมีค่าน่าสนใจ
ถ้าเจอตามที่บอกแม้ต้องแย่งชิงก็สมควรต้องแย่งชิงครับ \"
นักข่าวต่างพากันอึ้งตะลึงนึกไม่ถึงว่าคุณชายชาร์ลจะลงทุนแย่งผู้หญิงและยกย่องผู้หญิงในสเปกขนาดนี้
บรรดานักข่าวและเหล่าผู้หญิงที่เห็นข่าวก็รู้สึกอยากจะเป็นผู้หญิงในสเปกของเขาไปตามๆกัน
ไม่มีใครรู้ผู้หญิงที่เขากล่าวถึงคร่าวๆนั้นคือใครมีเพียงไป๋เจิ้นหลงเท่านั้นที่รู้ดีกว่าใครการประกาศออกสื่อแบบนี้เท่ากับเป็นดารประกาศให้เขารู้
ไป๋เจิ้นหลงเลือดร้อนขึ้นหน้าดวงตาราวกับมีดที่แหลมคมที่พร้อมแทงเข้าไปตรงกลางหัวใจคนให้ตายอย่างไม่ทันได้ทรมาน
ความโมโหโกรธเคืองดวงตามืดลงความเย็นชาความสุขุมเยือกเย็นได้เข้าครอบคลุมตัวเขาเอ่ยพึมพำเลดลอดไรฟันออกมาอย่างหนักแน่นน่ากลัว
\" คุณชายชาร์ล คุณกล้าเกินไปแล้ว \"
จากนั้นไป๋เจิ้นหลงก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินออกไปจากห้องมุ่งหน้าไปยังห้องข้างๆที่เชื่อมติดกันด้วยกระจกใสนั่นคือก้องรองประธานไป่ ไป่เซนั่นเอง
**ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจนักเขียนนะคะ**
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
已经是最新一章了
加载中
