ตอนที่1 เรื่องร้าย

“ เอย เอย นางเอย ยายเองโดนรถชนอยู่ท้ายตลาดโว้ยยย “ เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้เคียงกับอรัญญาตะโกนโวยวายอยู่หน้าบ้านไม้หลังเก่าของหญิงสาว อรัญญาขณะที่นั่ง ทำงานส่งอาจารย์อยู่นั้น จำต้องลุกขึ้นเพื่อเดินไปยังหน้าบ้านว่ามีเหตุอันใดจึงร้องตะโกนเรียกเธอ “ ป้าแป๋ว มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ “ อรัญญาถามด้วยใบหน้าที่ตื่นตระหนัก เมื่อเห็นเพื่อนบ้านหล่อนดูร้อนรน “ ยายแก้ว โดนรถชนอยู่ท้ายตลาดโน้นแหนะ “ เพื่อนบ้านเธอชี้ไปยังทางเดินไปท้ายตลาด อรัญญารีบร้อนวิ่งไปยังท้ายตลาด เธอคิดเพียงว่าเธอต้องไปให้ถึงที่นั่นให้เร็วที่สุด เธอเป็นห่วงยายสุดหัวใจ...... เมื่อถึงที่เกิดเหตุหล่อนก็ไม่พบยายแล้ว หล่อนเจอเพียงผู้คนที่ยืนประปรายอยู่บริเวณนั้น “ เห็นยายหนู ไหมจ๊ะ “ หล่อนวิ่งไปถามผู้คนที่ยืนอยู่บริเวณนั้น “ ยายที่โดนรถชนน่ะหรือ รถพยาบาลพาไปโรงบาลแล้วอีหนู” เธอได้ยินดังนั้นจึงวิ่งไปโบกมอเตอร์ไซค์รับจ้างทันที “ พี่คะ ไปโรงบาลXXXค่ะ” เธอพูดพร้อมก้าวขาขึ้นรถไปยังที่หมาย หล่อนเป็นห่วงยายเหลือเกิน ในชีวิตของหล่อน มีเพียงยายเท่านั้นที่เลี้ยงมาตั้งแต่อรัญญายังเล็ก หล่อนไม่เคยพบหน้าพ่อแม่ที่แท้เลย รู้เพียงว่าพ่อแม่แยกทางไปมีครอบครัวใหม่ กระนั้นชาวบ้านก็ยังชอบพูดว่าแม่ของหล่อนนั้นเป็นผู้หญิงกลางคืน แต่ยายมักบอกหล่อนเสมอว่าใครเขาจะพูดเช่นไรอย่างไปใส่ใจ ************************** ณ โรงพยาบาล “ โทษนะคะ คือผู้ป่วยที่เกิดอุบัติเหตุเมื่อสักครู่ที่เข้ามา อยู่ห้องไหนคะ “ เธอถามเคาน์เตอร์ ทำบัตรของผู้ป่วย “ คุณยายแก้ว แก้วกลอน หรือเปล่าคะ มีคนที่ขึ้นรถพยาบาลมาด้วยบอกชื่อคุณยายค่ะ “ “ ใช่ค่ะ ดิฉันเป็นหลานท่านค่ะ ท่านอยู่ห้องไหนคะ “ “ งั้นช่วยกรอก รายละเอียดคนไข้ด้วยค่ะ ส่วนห้องฉุกเฉินเดินตรงไปสุดทางจะเจอห้องที่เขียนว่า อุบัติเหตุและฉุกเฉินค่ะ “ อรัญญารีบกรอกเอกสารแล้ววิ่งไปยังห้องฉุกเฉินทันที “ ป้าม้วน ยายเป็นอย่างไรบ้างคะ “ ป้าม้วนเพื่อนบ้านอีกคนของเธอนั่งอยู่หน้าห้อง “ อ้าว เอยมาแล้วหรือ ป้าก็ไม่รู้เลยยายแก้วเพิ่งเข้าไปเมื่อสักครู่นี่เอง “ ป้าม้วนเอ่ย “ ทำไม... ยายถึงได้โดนรถชนอย่างนี้ละจ๊ะ “ อรัญญาเอ่ยถามผู้อยู่ในเหตุการณ์ “ ป้าเองก็ไม่รู้หรอก เดินมาก็เห็นยายแก้ว นอนอาบเลือด ข้าวของบนรถเข็นกระจัดกระจายเต็มพื้นแล้ว แต่คนแถวนั้นบอกว่า ยายแก้วจะเดินข้ามถนนแต่ก็ดันเป็นลมไปเสียก่อน “ ป้าม้วนเล่าถึงเหตุการณ์ที่แกนั้นเจอ อรัญญาเมื่อรู้เหตุการณ์ก็ทำได้เพียงนั่งก้มหน้าลงฝ่ามือเท่านั้น เธอเสียใจเหลือเกินที่วันนี้ไม่ได้ไปช่วยยายเก็บของเพราะปกติเธอมักจะไปช่วยยายขายกับข้าวเสมอ เมื่อเธอว่าง “ ไม่ต้องห่วงหรอกเอย ถึงมือหมอแล้ว “ ป้าม้วนพูดปลอบใจอรัญญา ป้าม้วนนับว่าเป็นเพื่อนบ้านที่มักช่วยเหลือเธอมาตลอดเช่นกัน “ หมอขอคุยกับญาติของผู้ป่วยด้วยค่ะ ตามหมอมาทางนี้หน่อยค่ะ” แพทย์หญิงวัยกลางคนเอ่ยเรียกเมื่อออกมาจากห้องฉุกเฉิน อรัญญาเงยหน้าขึ้นแล้วเดินตามหมอไป “ จากที่หมอทำการรักษาเบื้องต้นแล้ว ผู้ป่วยกระดูกหักที่ขาหมอทำการใส่เฝือกให้เรียบร้อยแล้วค่ะ มีแผลตามตัวเล็กน้อยเพียงแต่ตรงที่ศีรษะจะลึกเป็นพิเศษ โดยรวมแล้วอาการไม่หน้าเป็นห่วงเท่าไหร่ค่ะ “ อรัญญาได้ยินหมอกล่าวเช่นนั้นเธอจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกไปเยอะ “ แต่ว่า.... หมอตรวจพบมะเร็งที่ปอดของคุณยายค่ะ ระยะที่สองแล้ว “ เหมือนสายฟ้าฟาดกลางอกเธออีกครั้ง พลันน้ำสีใสก็คลอเต็มเบ้าตาเสียจนแทบมองไม่เห็นใบหน้าของคุณหมอ “ มีทางรักษาทางไหนบ้างคะ คุณหมอ “ เธอพูดไปด้วยเสียงที่สั่นคลอนพลันน้ำตาก็ไหลอาบแก้มนวล “ หมอแนะนำว่า ให้ใช้เคมีบำบัดหรือคีโม หรืออีกทางคือการผ่าตัดโดยส่วนใหญ่แล้วแพทย์มักจะใช้วิธีผสมผสานกัน เพื่อให้ได้ผลการรักษาที่ดีที่สุดค่ะ แต่ว่าโรงพยาบาลของเราเป็นเพียง โรงพยาบาลรัฐถ้าหากคุณอยากรักษายายให้ดีที่สุด หมอว่าคุณควรย้ายไปโรงบาลเอกชนที่มีชื่อเสียงด้านการรักษาโรคมะเร็งดีกว่าค่ะ” “ แล้วต้องใช้เงินจำนวนเท่าไหร่คะ คุณหมอ “ เธอหมอถามอีกครั้ง เธอคาดว่าค่าใช้จ่ายคงแพงในระดับหนึ่งแน่นอนเธอจะไปหามาจากไหนกันนะ “ อันนี้หมอก็ไม่ทราบค่ะ ขึ้นอยู่กับอาการของแต่ละคนด้วย หากผู้ป่วยยังไม่มีค่ารักษาสามารถรักษาที่นี่ได้นะคะ แต่คงไม่เต็มร้อย เพราะเทคโนโลยีต่างๆ คงไม่ครบครันและดีพอเท่าโรงพยาบาลเอกชนค่ะ”