ตอนที่2 ชีวิต

อาทิตย์ที่สองแล้วที่ยายของเธอรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล หล่อนคิดมากเหลือเกินในห้องเรียนวันนี้หล่อนนั่งคิดจนแทบไม่เป็นอันเรียน หล่อนอยากรักษายายให้ดีที่สุด ให้ยายอยู่กับหล่อนไปให้นานที่สุด .....เธอจะไปหาเงินมาจากที่ไหนกันนะ...... “ เอย แกเป็นไรอะ แกดูซึมๆมาเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์แล้วนะ” มณีกาญเพื่อนสนิทคนเดียวของเธอเอยขึ้น มณีกาญและเธอคบกันเป็นเพื่อนตั้งแต่ปี1 จนตอนนี้ปี 4 แล้วมณีกาญดีกับเธอมาตลอด ทั้งยังคอยดูแลและช่วยเหลือกันและกันเสมอมา “ มิน.... ฉันเป็นห่วงยาย “ อรัญญาเอ่ยเสียงแผ่วเบากับมณีกาญ น้ำตาก็คลอจนแทบไหลลง อาบแก้ม “ ยายแกเป็นอะไร...ยัยเอย “ มณีกาญมีน้ำเสียงที่ตื่นตระหนัก เพราะหล่อนเองถือว่าสนิทกับยายของอรัญญาพอสมควร “ ยายโดนรถชนเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วน่ะมิน ตอนนี้ยังอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย “ “ ทำไมแกไม่บอกฉันบ้างวะเอย งั้นวันนี้ฉันไปเยี่ยมยายแกด้วยนะ” “ อืม...ได้สิงั้นไปเลยไหม “ ทั้งสองพูดตกลงดังนั้นแล้วจึงเดินทางไปโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมยายของอรัญญาในทันที ******************* “ ยายจ๋า มาแล้ว....วันนี้เอยพามินมาด้วยนะยาย “ อรัญญาเอ่ยเมื่อเดินมาถึงเตียงของผู้เป็นยายก่อนจะผายมือไปทางมณีกาญทันที “ ยายแก้วสวัสดีค่ะ ดูสิ มินซื้อของมาเยี่ยมเยอะเลย “ มณีกาญพูดโม้พร้อมยกถุงมากมายที่บรรจุทั้งนมและผลไม้โชว์คนป่วยที่นอนยิ้มให้เจ้าหล่อน “ ไหว้พระเถอะลูก ดูซิ ซื้ออะไรมามากมายเลย ลำบากหนูมินเปล่าๆ” ยายแก้วพูดเอ็ดเพื่อนสนิทของหลานสาว “ นั่นสิคะยาย เอยบอกก็ไม่ฟัง “ อรัญญาเอ่ยเสริมทับยายอีกคน “ แหม๋ ยายแก้วอ่ะ แค่นี้เองค่ะหนูไปกินข้าวบ้านยายแก้วตั้งบ่อย เรื่องแค่นี้หนูเต็มใจนะ” มณีกาญเอ่ยบอกยายแก้วก่อนจะรีบวางข้าวของลงที่โต๊ะข้างหัวเตียง “ วันนี้หมอให้ยายกลับบ้านได้แล้วนะลูก งั้นเอยไปรับยาให้ยายทีนะ แล้วเดี๋ยวมินมาช่วยยายเปลี่ยนชุดที “ อรัญญาไม่รอช้าเธอรีบเดินตรงไปที่แผนกจ่ายยาทันที ดีที่โรงพยาบาลเป็นรัฐค่าใช้จ่ายจึงไม่ใช่ปัญหา “ งั้น.... เอยฉันกลับเลยนะมีงานค้างอยู่อะ ยายแก้วแล้วมินจะมาใหม่นะ หายไวๆรีบกลับมาทำกับข้าวให้มินทานเร็วๆนะคะ “ เมื่อมาถึงบ้านของอรัญญามณีกาญจึงขอตัวกลับหอพักเนื่องจากหล่อนนั้นยังมีงานที่ไม่ได้ทำเยอะแยะเลย ทางด้านอรัญญา หล่อนตัดสินใจแล้วว่า หล่อนต้องบอกยายว่ายายป่วยเป็นมะเร็งระยะที่สอง หล่อนจะเก็บไว้ไม่ได้เพราะถึงอย่างไรยายหล่อนก็ต้องรู้อยู่วันยังค่ำ “ ยายจ๋า .....เอยมีเรื่องจะคุยกับยายจ้ะ “ อรัญญาตัดสินใจเอ่ยเปอดประเด็นกับยายขึ้นมา “มีอะไรละลูก หืม “ เธอเดินเข้าไปนั่งข้างยายแล้วกอดผู้เป็นยายไว้หลวมๆ “ วันที่ยายโดนรถชนหมอเรียกหนูเข้าไปคุยจ้ะยาย หมอบอกว่า ยายเป็นมะเร็งปอดระยะที่สอง “ อรัญญาใจแข็งพูดออกไปเพราะหล่อนจำเป็นต้องพูดกับยาย แต่ใจหล่อนก็แข็งไม่พอ อรัญญาปล่อยโฮออกมาแล้วกอดยายไว้แน่น “ จริงหรือ......... คนเราน่ะเอย มันก็ต้องตายกันทุกคนนั้นแหละลูก จะช้าจะเร็วก็ต้องมีวันนั้น ไม่ต้องร้องไห้ลูก ยายไม่เป็นไร “ “ ไม่ได้ ถ้าไม่มียายเอยจะอยู่ได้ยังไง ฮือออ ฮึก.... ในโลกนี้เอยมียายแค่คนเดียว เอยเสียยายไปไม่ได้หรอกค่ะ” อรัญญาสะอึกสะอื้นร้องไห้หนักกว่าเดิม เธอไม่อยากจะคิด ยายยังเลี้ยงดูส่งเสียเธอมาจนโต ได้เรียนสูงๆ แล้วทำไมเธอจะทำเพื่อยายไม่ได้ “ เอยจะดร็อปเรียนแล้วหาเงินมารักษายายนะจ๊ะ “ อรัญญาเช็ดน้ำตาพร้อมเอ่ยหนักแน่น “ ไม่ได้นะเอย อีกแค่ปีเดียวเอยก็จบแล้ว ยายอยากไปงานรับปริญญาของเอยนะ “ ยายแก้วพูดถึงความหวังของคนแก่ๆอย่างเธอ “ แต่ชีวิตยายสำคัญกว่า “ อรัญญาขัดแย้งขึ้น “ ยายไม่ได้เป็นอะไรมาก ยายยังไหวเอยเรียนจบก็คงมีงานดีๆ มีเงินรักษายายเองแหละลูก”