ตอนที่4 คำนินทา

“ สวยมากจ้ะ พี่นัดเขาให้แล้วนะคืนนี้เอยก็ไปตกลงกับเขาแล้วกันนะ” รัตน์เพ่งมองใบหน้าสวยที่แต่งแต้มสีสันด้วยฝีมือของหล่อน พร้อมทั้งเสื้อผ้าหน้าผมของหล่อนที่ทำให้ดูสวยและเซ็กซี่ “ เอยกลัวจังพี่รัตน์ “ อรัญญาไม่ชินกับชุดเดรสสีแดงสั้นๆ ไหนจะรองเท้าที่สูงเป็นสิบๆนิ้วนี่อีก หล่อนกลัวเหลือเกินว่าคืนนี้หล่อนจะเป็นอย่างไร “ ไม่ต้องกลัวนะ พี่รับรองเลยเขาไม่ทำอะไรแกแน่ คนรวยพวกเนี่ยเขามีสมอง มีระดับมากพอยะ เขาไม่ทำร้ายแกหรอก เชื่อพี่ “ เอาเถอะค่ำคืนนี้หล่อนจะเป็นอย่างไร หล่อนจะเป็นนกน้อยในกรงทองของใครก็ช่าง หากว่าหล่อนจะได้เงินก้อนโตไปรักษายาย หล่อนยอม หล่อนจะอดทน........ ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วหลังจากวันนั้นที่หล่อนตัดสินใจทำงานตามที่รัตน์แนะนำเรียกได้ว่าหล่อนนั้นเป็นเด็กเสี่ยเต็มตัวเลยละ เขาให้เงินเธอตามจำนวนที่เธอขอ แต่ก็ต้องแลกกับร่างกายหล่อน ตอนนี้หล่อนสบายใจขึ้นเพราะยายของหล่อนได้เข้าไปรับการรักษาแล้ว แต่ก็ต้องนอนรอเวลาเพื่อรักษาอยู่ที่โรงพยาบาล หมอบอกเพียงว่าเพราะยายหล่อนแก่แล้วและร่างกายที่ยังอ่อนแอจากอุบัติเหตุรถชน จึงต้องคอยเฝ้าดูอาการ เพื่อรอวันผ่าตัด..... “ ยัยเอย นี่ฉันมีอะไรจะเม้าท์มอยเว้ย” มณีกาญวิ่งมานั่งข้างๆอรัญญา “ อะไรหรอ.....” อรัญญาหันไปถามเพื่อนสนิท “ แกเห็นอิตานั่นมะ นั่นไง .... ชื่อไรวะ โซ ..โซ่ เออๆโซ่ๆ” มณีกาญบอกพร้อมชี้ไปที่ผู้ชายคนนั้นที่ชื่อ’โซ่’ “ ทะ ทำไมหรอ... “ อรัญญาพูดติดขัด “ ก็ฉันได้ยินนะเว้ย ว่ามีเพื่อนในห้องเราอะ เห็นเขาไปกับเด็กแบบผู้หญิงกลางคืนอะ ...หืม...เห็นดูเพอร์เฟ็คขนาดนี้ก็ไม่เบานะเนี่ย “ “ ช่างเขาเถอะน่า แกไปยุ่งอะไรเล่า ไปกินข้าวดีกว่าปะ ก่อนที่อาจารย์จะเข้ามา” อรัญญาทำไม่สนใจแล้วดึงมือเพื่อนสนิทออกไปนอกห้อง หล่อนเพียงมองหน้าของผู้ชายชื่อ ..โซ่... แวบเดียวเท่านั้น แล้วเดินออกไป “ เอ่อๆ อีกเรื่องเลย เรื่องนี้สำคัญเลย เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเนี่ยฉันได้ยินพวกยัยเมย์ มันนินทาแกด้วย “ มณีกาญเปิดประเด็นอีกครั้งหลังจากพวกหล่อนมานั่งทานข้าวกัน “ เรื่อง อะ อะไรหรอ “ อรัญญามีสีหน้ากังวลอีกครั้ง หล่อนกลัวว่าคนอื่นจะรับรู้ความลับของหล่อนจริงๆเรื่องที่เพื่อนสนิทของหล่อนจะพูดคือเรื่องอะไรนะ “ มันบอกว่าแกน่ะ ไปขายบริการมันบอกมันเห็นแกที่ผับXX แกกำลังขึ้นรถไปกับอาเสี่ยรวยๆ” อรัญญาหน้าซีดลงกว่าเดิม เมื่อมณีกาญเอ่ยมาเช่นนั้น “ เห้ย ไม่ต้องหน้าซีดขนาดนั้น ฉันรู้จักแกดีน่า แกไม่ทำอย่างนั้นหรอก คนอย่างแกไม่มีทางทำหรอก “ มณีกาญเอ่ยแล้วกินข้าวต่อ เขาจะเสียใจไหมนะถ้าวันหนึ่งเขารู้ว่าอรัญญาไม่ได้ดีอย่างที่เขาคิด “ อืม ฉันจะไปทำแบบนั้นได้ยังไงกัน “ หล่อนยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะโกหกเพื่อนคำโต หล่อนไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับใครได้จริงๆ เมื่อถึงวิชาเรียนช่วงบ่ายหล่อนและมณีกาญนั่งเรียนด้วยความเบื่อหน่ายจู่ๆเสียไลน์ในโทรศัพท์ของหล่อนก็ดังขึ้น “เย็นนี้ จะมารับ” “ อรัญญา อาจารย์บอกว่าอย่างไรกฎในการเรียนวิชานี้คือห้ามเล่นโทรศัพท์ “ อาจารย์ดุอรัญญาเสียงดังจนเพื่อนทั้งห้องหันมามองเธอ “ อาจารย์คะ คือครั้งหน้าจะไม่ทำแล้วค่ะ “ หญิงสาวรีบเอ่ยอย่างรู้สึกผิด อาจารย์ส่ายหัวแล้วหันกลับไปสอนเช่นเดิม “ หึ อาเสี่ยไลน์มาหรอเอย....” เมย์ตั้งใจเอ่ยเสียงเบาๆ กวนประสาทอรัญญา “ นี่ยัยเมย์ นั่นปากหรือไงหะ ทำไมหมาถึงเยอะขนาดนี้ “ มณีกาญผู้ได้ยินและอยู่ในเหตุการณ์ทุกฝีก้าวแทรกขึ้น “ ไม่ใช่!!! เธอเอาอะไรมาพูด “ แม้ว่าความจริงมันจะเป็นดังเช่นที่เธอว่าก็เถอะ แต่หญิงสาวก็ต้องปฏิเสธคำกล่าวหา “ อย่าไปสนใจเลย หล่อนก็ดีแต่ว่าร้ายคนอื่น อีเมย์เอ้ย” มณีกาญพูดเสร็จก็แลบลิ้นใส่แล้วหันกลับมานั่งฟังอาจารย์เช่นเดิม “ อีมิน!!! “ เมย์พูดกัดฟันเสียงห้วน “ พอแล้วเมย์ เราไม่ได้เป็นอย่างที่เธอกล่าวหา เลิกพูดเถอะ “ อรัญญาบอกเพื่อนร่วมห้องอีกหน ก่อนจะหันหน้าไปเจอผู้ชายที่ชื่อ …โซ่… ที่มองมาที่หล่อนแล้วมองหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วหันหน้าหนี แน่นอนเขาได้ยินบทสนทนานั่น