ตอนที่8 ฉันจะปล่อยเธอไป

ณ โรงพยาบาล XXX “ หมอให้คีโมแก่ผู้ป่วยไปได้สักพักแล้วนะครับ แต่ร่างกายของผู้ป่วยไม่ตอบสนอง หรือว่าดื้อยาน่ะครับ คุณยายเลยทรุดลงอย่างรวดเร็ว อีกข่าวหนึ่งคือ หมอไม่สามารถรับรู้ได้ว่าคุณยายจะมีโรคแทรกซ้อนอื่นๆตามมาหรือเปล่า “ แพทย์ผู้รักษายายบอกกับอรัญญาเช่นนั้น....ก่อนที่หล่อนจะเดินไปยังห้องพักฟื้นของยายแก้ว “ ยายจ๋า ยายต้องสู้สิจ้ะ ยายได้ยินที่เอยพูดไหมคะ เอยมาหายายทุกวันเลยนะรอวันที่ยายจะกลับบ้านเรานะคะ “ อรัญญาลูบมือที่มีแต่กระดูก เพ่งมองใบหน้าที่บัดนี้ดูเปลี่ยนไป ยายของเธอแทบไม่ตื่นมาคุยกับเธอเลย เธอเองทั้งท้อ ยิ่งใกล้จะเรียนจบหล่อนยิ่งต้องการกำลังใจ หล่อนเสียเพื่อนสนิทคนเดียวของหล่อนไปแล้ว แต่หล่อนจะเสียยายไปไม่ได้ หล่อนจะไม่เหลือใครสักคนไม่ได้ เขาว่ากันว่ากาลเวลาผ่านไปสิ่งต่างๆก็มักจะเปลี่ยนไปเสมอ จากที่เคยมีเพื่อนสนิทตอนนี้อรัญญากลับไม่มีเหมือนเคย มณีกาญไม่แม้จะมองหน้าหล่อน ยายของหล่อนก็มีแต่จะแย่ลงๆ อรัญญาก็ได้แต่ภาวนาว่าให้ท่านนั้นหายดี แม้ความหวังจะมีไม่ถึง50เปอร์เซ็นด้วยซ้ำ เรื่องระหว่างศิวัตกับหล่อนก็ยังดำเนินไปแบบเดิมๆ เขายังเป็นผู้หญิงของศิวัต เรื่องความสัมพันธ์ก็ไม่มีการพัฒนาใดๆทั้งสิ้น “ เอย ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ “ ศิวัตพูดขึ้นขณะที่ทั้งสองกำลังทานข้าวด้วยกันอยู่ในคอนโดของศิวัต “ อืม ว่ามาสิ “ เธอตอบกลับไปหาเขา แล้วมองใบหน้าหล่อเหลานั่น “ อีกไม่นานจะจบแล้ว .... ฉันจะปล่อยเธอไป หมายถึงฉีกสัญญาทิ้ง เรื่องระหว่างเราขอให้มันจบเท่านี้เลยนะ “ อรัญญารับรู้ดังนั้นจึงยิ้มรับเบาๆ หล่อนเข้าใจทุกอย่างดีว่าศิวัตกับหล่อนอยู่ในสถานะไหน หลังจากเรียนจบในชีวิตหล่อนก็แทบจะไม่เหลืออะไรในชีวิตเลย เพื่อนสนิทก็เลิกคบยายก็แย่ลงๆ จนหล่อนแทบจะขาดใจ ส่วนศิวัตนั้นเขาหายไปตั้งแต่วันที่เขาตัดขาดเธอแล้ว.....แต่เอาเถอะวันนี้เป็นวันรับปริญญาของหล่อนอย่างไรเสียหล่อนก็ต้องยิ้ม