ตอนที่1 บทที่1

บทที่1 โลกที่เปลี่ยนไป \"ลีโองานวันนี้เสร็จแล้วนะจากนี้พักผ่อนได้ตามสบายเลยจ่ะ\" \"ครับ ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ\" ผมก้มหัวเล็กน้อยให้กับผู้จัดการส่วนตัว ในวันนี้ผมเริ่มงานตั้งแต่ 8 โมงเช้า กว่าจะเสร็จก็ 2 ทุ่ม ผมเลยไม่รีรอให้โอกาสในการพักนั้นหายไปเลย รีบวิ่งตรงดิ่งไปที่ร้านหนังสือโดยที่ไม่ลืมหมวกกับแมสเพื่อปกปิดหน้าไว้ ผมในตอนนี้ผมทำอาชีพเป็นนายแบบ แต่มันพิเศษกว่านั้นคือผมเป็นนายแบบที่มีแต่คนต้องการตัวเพราะความเป็นมืออาชีพและอะไรต่างๆนานา ผมเลยค่อนข้างเป็นที่รู้จัก...มั้ง ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็มีแต่คนรู้จัก หน้าปกนิตยสารชื่อดังทั่วโลกส่วนใหญ่ก็มีแต่หน้าผม ซึ่งก็ไม่แปลกที่ผมต้องปกปิดหน้ากันสักหน่อย ผมมีชื่อเล่นจริงๆว่าโกโก้เป็นคนไทยแท้ แต่ไปทำงานที่ต่างประเทศเลยต้องใช้ชื่อในวงการว่าลีโอ และในตอนนี้ผมก็พึ่งเสร็จงานจากประเทศเกาหลี แน่นอนว่าผมก็ต้องพูดภาษาของประเทศเขาได้..นิดนึงล่ะนะ ผมรีบตรงดิ่งไปที่ร้านหนังสือที่เป็นที่หมายปองของผมตั้งแต่ผมเหยียบย้ำมาที่ประเทศนี้ ร้านหนังสือที่ผมไปนั้นมันเป็นร้านที่มีหนังสือแนวที่ผมชอบเยอะมาก แต่ผมก็ไม่เคยไปสักครั้งหรอกเพราะวันๆก็ทำแต่งาน ในแต่ล่ะวันเวลาในการเลิกงานก็ไม่เท่ากันอีก กว่าจะมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย อาชีพของผมมันค่อนข้างจะตรึงเครียดตรงที่ต้องรับอารมณ์ของช่างถ่ายภาพเนี่ยแหละ ในแต่ล่ะครั้งคอนเซ็ปก็ยากเกินไปสำหรับผมแต่สุดท้ายก็รอดมาได้ล่ะนะ ในตอนนี้ผมก็มาถึงร้านหนังสือไปเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับอยู่ตรงหน้าชั้นหนังสือมากมายหนังสือที่ผมเลือกอ่านก็จะเป็นแนวแฟนตาซีบ้าง ดราม่าบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็แล้วแต่อารมณ์ของผมวันนั้นด้วยแหละว่าอยากได้แบบไหน จนผมหยิบหนังสือจากชั้นมาเล่มนึงแต่พออ่านเท่านั้นแหละคิ้วนี่ขมวดเข้าหากันเลย \"หื้อ...เพื่อนสนิท(คิดไม่ซื่อ) งั้นเหรอ\" ชื่อมัน...ตรงตัวดีจังความหมายเรียบง่ายมาก ผมพลิกหนังสืออีกด้านแล้วอ่านเรื่องย่อคร่าวๆ เรื่องนี้มันก็จะเกี่ยวกับนางเอกกับพระเอกเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน แล้วพระเอกคิดไม่ซื่อกับนางเอกที่เกินคำว่า ’เพื่อนสนิท’ ซึ่งพรเอกก็คอยตามจีบนางเอกมาโดยตลอดแต่นางเอกก็ไม่เคยรู้ตัวเลยว่านั่นคือการจีบ แต่เพราะเป็นเพื่อนสนิทเลยทำให้การรุกของพระเอกมันง่ายขึ้นมันเลยทำให้เกิดความรักวุ่นๆขึ้น อ่า...เรื่องนี้น่าจะมีดราม่าเล็กน้อยนะเนี่ย เพราะยังไงเพื่อนก็คือเพื่อนถ้าต้องการจะเลื่อนขั้นอีกฝ่ายก็ต้องยินดีด้วย แต่นี่คืออีกฝ่ายไม่รู้อะไรเลย... ผมได้เปิดหนังสือทีละหน้า จนไปเจอกับตัวละครของเรื่องที่แน่ๆเลยก็จะมีนางเอก พระเอก เพื่อนพระเอก อันนี้ผมไม่ค่อยจพสนใจเท่าไหร่เมื่อมาเห็นตัวละครลับ...ที่มีความเอาตัวละครนั้นหันหลังจนไม่เห็นหน้าชื่อก็ไม่มีบอก แต่ถ้ามองภาพของตัวละครอื่นๆ ผมยอมรับว่าเลยว่าหล่อสวยมากแม้ว่ามันก็เป็นภาพการ์ตูนก็เถอะแต่วาดสวยหล่อจริงๆ \"งั้นเอาเล่มนี้ล่ะกัน\" เล่มนี้ถือว่าอ่านชิวๆไปล่ะนะ อ่านเพลินๆดูแล้วเนื้อหาน่าจะไม่เครียดด้วยแถมยิ่งมีตัวละครลับแบบนี้ยิ่งอยากรู้เลยว่าตัวละครนั้นเป็นใคร ผมได้เอาหนังสือนี่ไปจ่ายเงินเสร็จก็รีบตรงกลับโรงแรมทันที แอ๊ด ปัง! ผมเปิดประตูเข้ามาก็เจอกับห้องที่หรูและกว้างในเวลาเดียวกัน จากนั้นก็ปิดประตูแล้วไปนอนทิ้งตัวลงเตียงหนาขนาดใหญ่ ก่อนจะหยิบนิยายออกมาจากถุงที่พึ่งซื้อมาหมาดๆ ผมจดจ่อกับการอ่านหนังสือเล่มนี้โดยที่เปิดเพลงที่มีแต่เสียงดนตรีจะเบาๆ มันทำให้บรรยากาศรอบๆตัวผมมันสบายอย่างบอกไม่ถูก แต่พออ่านไปนานๆหนังตาก็ค่อยๆหยอนลงจะปิดสนิท จิ๊บๆๆ จิ๊บๆๆ \"อึก อืม เสียงนกงั้นเหรอ แต่ทำไม...กลิ่นที่นี่มันเหม็นจัง\" ผมได้ยินเสียงนกที่ไม่ต่างอะไรจากนาฬิกาปลุกดีๆนี่เอง เปลือกตาผมมันค่อยๆเปิดแต่ก็ต้องหงุนงงเมื่อผมได้กลิ่นอันไม่พึ่งประสงค์จากที่นี่และตอนนี้...มันเหม็นสาปอะไรสักอย่าง เหม็นมาก เหม็นจนผมตาสว่างเลย \"เฮ้ย!? ทะ ที่นี่- มันไม่ใช่โรงแรมนี่!\" ผมเบิกตากว้างเมื่อมองภาพตรงหน้าและรอบด้าน ผมอยู่ในบ้านไม้หรืออะไรสักอย่างที่สภาพผุพังมาก แถมมีแมลงสาปวิ่งผ่านหน้าด้วย... กึก! \"เก้าอี้? เดี๋ยวนั่นมันเชือกนี่!?\" ผมค่อยๆพยุงตัวเองขึ้น จนพบกับเก้าอี้ที่นอนอยู่ด้านหลังแล้วพอแหงนมองไปข้างบนก็พบกับเชือกที่ผูกเป็นวงกลม ทำไม...เก้าอี้ก็มี เชือกที่อยู่เหนือหัวนี่อีก...มันมีเพียงอย่างเดียวที่ผมคิดได้ในตอนนี้คือ \"ฆ่าตัวตาย...\" ใช่ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ ของมาพร้อมขนาดนี้ไม่ผิดแน่ๆ ผมเริ่มสำรวจร่างกายของตัวเองจนไปหยุดที่ตรงคอที่มันมีรอยของเชือกที่น่าจะแดงมากเพราะขนาดแค่จับก็รู้เลยว่ามันต้องเป็นรอยของเชือกแน่ๆ เดี๋ยวๆ จะบอกว่าร่างนี้ฆ่าตัวตายด้วยเชือกนี่แล้วผมหลุดเข้ามาหลังจากที่ร่างนี้ตายงั้นเหรอ? โห่...มโนไปอีก แต่ผมจำได้ว่าผมเผลอนอนตอนอ่านนิยายนี่น่า แล้วมันจะตายได้ไงแค่นอนเองนะแค่นอน? แต่ร่างนี้มอมแมมมากเลยนะเนี่ยตัวก็เหม็น ผมก็ยาวจนผิดหน้าไปหมดเลย เสื้อผ้าก็ขาดหลุดลุ่ยแถมเหม็นอีกต่างหากแต่...ถ้าผมมาร่างนี้ก็แสดงว่าผมตายไปแล้ว? หรืออะไรยังไง? \"โอ๊ย!! ปวดหัวชะมัด! อ๊ะ...ภาพกำลังเข้ามาในหัว\" ผมคิดไปคิดมาก็ปวดหัวแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อจู่ๆก็มีภาพหลุดเข้ามาในหัวเรื่อยๆ ภาพที่เจ้าของร่างนี้กำลังผูกคอตายผมเห็นแค่นี้...อะไรล่ะเนี่ยผมงงไปหมดแล้ว \"น้ำตามัน...นี่เราร้องไห้งั้นเหรอ\" จู่ๆน้ำตาก็ไหลอาบแก้มผมเฉย ทั้งๆที่ผมไม่ได้เศร้าหรือเสียใจอะไรซะหน่อยหรือว่ามันจะเป็นความรู้สึกของร่างนี้ก่อนตาย? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย? ’เบอร์ลินมาหาแม่สิลูก’ \"เบอร์ลิน?\" ผมเอามือมากุมขมับเมื่อจู่ๆก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงที่เรียกชื่อนี้ พร้อมกับภาพประกอบที่มีผู้หญิงคนนึงเรียกเด็กคนนึงอยู่ ผู้หญิงคนนี้ผมไม่เห็นหน้าแต่ฟังจากเสียงที่หวานขนาดนี้เธอน่าจะสวยน่าดูแล้วผมก็เห็นเด็กคนนึงที่น่าจะอายุ 7 ขวบได้วิ่งไปกอดผู้หญิงคนนั้นแน่น เบอร์ลิน...มันเป็นชื่อของร่างนี้รึเปล่านะ เพราะภาพที่เห็นมันอาจจะเป็นความทรงจำของร่างนี้ก็ได้ใครจะไปรู้ อ่า...แต่เรื่องนั้นช่างก่อนเถอะ จ๊อกกกกกก \"หิวชะมัด...\" ผมคงไม่เอาเวลาหิวๆแบบนี้ไปคิดอะไรในหัวต่อแน่ๆ ท้องร้องดังขนาดนี้คงต้องไปหาอะไรกินสักหน่อยล่ะนะ