ตอนที่2 บทที่2

บทที่2 ชายแปลกหน้า จ๊อกกกกก \"...\"   ผมเอามือมาลูบหน้าท้องที่ส่งเสียงอันน่าอับอายนี่ไม่หยุดหย่อน ทำไม...คนที่นี่ถึงใจร้ายจังแค่ผมเข้าไปในตลาดกลับโดนมองเหยียดเฉย แถมยังพูดจาไม่ดีใส่ผมต่างๆนานาอีกทำนองแบบว่า ’ไอ้เด็กสกปรกไปไกลๆร้านฉันเลยนะยะ!’  ถ้าผมเดาล่ะก็นี่ก็คงนับเป็นเหตุผลที่เจ้าของร่างนี้ตัดสินใจฆ่าตัวตายก็ได้ ผมยอมรับนะว่าร่างนี้สกปรกจริงแต่ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องขับไล่ขนาดนี้เลยก็ได้นี่...เจ้าของร่างนี้ก็ดูจะเด็กกว่าผมด้วยเขาต้องมารับมือกับบรรยากาศโดยรอบแบบนี้มาโดยตลอดเลยหรอ    ถ้าเป็นคนอื่นที่มาอยู่ในสภาพแบบผมก็คงจะร้องห่มร้องไห้กับชะตาชีวิตใหม่นี้แน่ๆ แน่นอนว่าผมก็อยากจะร้องเหมือนกันแต่น้ำตามันไม่ไหลส่วนความรู้สึกก็...ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรแต่มันแค่เลือกที่จะไม่รู้สึกซะมากกว่า   ชีวิตของผมในชาติก่อนผมยอมรับเลยว่ามันอาจจะไม่ได้แย่กว่าตอนนี้ แต่กว่าจะมีขนาดนั้นได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายผมเสียดายมากอุตส่าห์เริ่มตั้งแต่ 0 แต่ได้ผลลัพธ์คือมาเริ่มนับ 0 ใหม่ แถมข้อมูลของร่างนี้ก็แทบจะไม่มีอะไรเลยรู้เพียงแค่ชื่อเท่านั้น   \"เฮ้อ อ๊ะ...ป่าเหรอ?\"   ผมถอนหายใจออกมา พอได้สติก็ไม่รู้แล้วว่าตัวเองได้เดินมาอยู่ส่วนไหนของเมืองนี้...แถมตอนนี้ไม่ว่าผมจะเดินไปที่ไหนที่นี่ก็เต็มไปด้วยต้นไม้นานาที่เขียวขจี   จ๊อกกกกกก \"รู้แล้วน่าๆ แค่หาอะไรลงท้องก็พอใช่ไหม\"   ผมตัดพ้อกับสถานการณ์ตอนนี้มาก ไหนๆตอนนี้ก็อยู่ในป่าแล้วงั้นก็หาผลไม้กินดีกว่า   10 นาทีผ่านไป \"...\"   อะไรคือเป็นป่าแต่ไม่มีผลไม้เลย? ไม่ว่าผมจะเดินไปตรงไหนมันก็มีต้นไม้ที่ผลิดแต่กิ่งก้านใบอย่างเดียว...    ผมได้เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายปลายทาง จนเดินไปเดินมาก็หลุดพ้นจากเขตของป่าได้ก็พบกับแม่น้ำสายนึงเข้าบรรยากาศโดยรอบดีมากๆ แสงแดดอ่อนๆยามบ่ายกับลมอ่อนๆนี่มันช่างดีจริงๆที่ฝืนเดินมา อย่างน้อยๆตอนนี้ก็ดื่มน้ำประทังชีวิตไปก่อนล่ะกัน   \"ซู๊ดดด อื้ม! สดชื่นจัง\"   ผมในตอนนี้ก็เอาแต่มือโอบหุ้มน้ำในมือเล็กน้อยแล้วค่อยๆยกขึ้นมาดื่ม น้ำนี่ใสมากมันสะท้อนเห็นถึงใบหน้าของผมในตอนนี้ที่เต็มไปด้วยขี้ดินและผมที่ยาวรุงรังปกปิดใบหน้าไปกว่าครึ่ง \"เกะกะชะมัด...แล้วนั่นใครน่ะ?\"   ผมบ่นอุบอิบกับผมตัวเองก่อนจะสังเกตเห็นชายคนนึงนอนใต้ต้นไม้ที่อยู่อีกฝั่งของแม่น้ำนี้ ผมด้วยความที่อยากรู้อยากเห็นก็ได้ก้าวเท้าเบาๆเดินไปหาเขาคนนั้น จนแอบอึ้งกับใบหน้าที่หล่อเหลาของอีกฝ่ายผมสั้นสีดำเข้ม ผิวขาวมีออร่า คิ้วโค้งสวย ใบหน้ารูปไข่พอดีกับสัดส่วนบนใบหน้า จมูกเป็นสัน ริมฝีปากสีชมพูธรรมชาติอวบอิ่ม การแต่งตัวก็เรียบง่ายแต่ก็ดูหรูหราในเวลาเดียวกัน แถมในตอนที่เขาหลับก็แอบมีเสน่มากเลยนะเนี่ย \"อึก อืม...นายเป็นใคร\"   \"อ๊ะ! ขอโทษครับ! ผมคงมารบกวนคุณสินะครับงั้นผมขอตัวนะครับ\"   ผมโค้งตัวขอโทษไป ก่อนจะวิ่งหนีอีกฝ่ายทันทีแต่ก็โดนอีกฝ่ายเรียกเสียงดังจนผมชะงักแล้วยืนนิ่ง \"หยุด! นายไม่ได้รบกวนอะไรทั้งนั้นมานี่สิ\" \"...\" เขาพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวจนมันทำเอาผมในตอนนี้เกร็งมาก แต่ผมก็ยอมเดินหันหลังกลับไปหาเขาแต่โดยดีละนะ...   \"ที่นี่ปกติแล้วไม่เคยมีคนย่างก้าวเข้ามาเลยนายเข้ามาที่นี่มีอะไรรึเปล่า\"   \"เอ่อ...ผมแค่บังเอิญเดินมาน่ะครับ\"   \"บังเอิญงั้นเหรอ...ช่างเถอะ แต่นายเนี่ยสกปรกชะมัดแถมเหม็นอีกไปอาบน้ำซะไป!\"   เอิ่ม...อะไรคือไล่เฉย? ผมควรจะทำตามที่เขาบอกใช่ไหม?    \"เอ้า! ยังไม่ไปอีกหรือจะให้ฉันถีบนายรึไงนายถึงจะยอมไปน่ะห๊ะ!?\"   \"คะ ครับ! ปะ ไปแล้วครับ!!\"   ผมสะดุ้งขึ้นก่อนจะรีบวิ่งไปหาแม่น้ำใสกิ๊ง ผมเริ่มชำระร่างกายแล้วล้างคลาบสิ่งสกปรกบนร่างกายออก บอกเลยว่าน้ำนี่เป็นสีน้ำตาลเลยซึ่งมาจากขี้ฝุ่นบนตัวผมนั่นเอง ผมพึ่งรู้นะเนี่ยว่าร่างนี้ก็ขาวแบบมีออร่าเช่นกันยิ่งถูผิวผิวยิ่งขาว มันขาวซะจนผมแอบคิดในหัวเลยว่าขาวขนาดนี้ไม่เคยโดนแดดเลยรึไง?   \"อาบเสร็จก็ใส่นี่ซะ\" เสียงของชายคนนั้นดังมาจากด้านหลังของผม ผมแอบสะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองหน้าชายคนนั้นที่ตอนนี้เขาเดินกลับไปแล้วแต่สิ่งที่มาอยู่แทนชายคนนั้นก็คือเสื้อผมที่ผับอย่างดีวางไว้บนพื้นหญ้า    ผมละสายตาจากเสื้อผ้าที่วางแล้วมาชำระร่างกายต่อ ผมเริ่มล้างหน้าของร่างนี้แต่ผมก็แอบแปลกใจว่าทำไมร่างนี้ถึงไม่เป็นสิวเลย...เจอฝุ่นและขี้ดินพอกหน้าซะขนาดนี้ยังไม่เป็นสิวอีก หน้านี่โครตใสเลย...ผมเริ่มรู้สึกอิจฉาร่างกายของร่างนี้แล้วนะเนี่ย