ตอนที่3 บทที่3

บทที่3 ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง พอผมชำระร่างกายเสร็จก็เดินขึ้นมาจากบนผิวน้ำ แล้วไปหยิบเสื้อผมที่ชายคนนั้นเอามาวางให้แล้วเริ่มคลี่ๆชุดนี้ออกมา   \"ว้าว...\"   ผมอุทานขึ้น เมื่อมองลายละเอียดของเนื้อเสื้อผ้าพวกนี้แล้วการดีไซน์ก็สุดยอดไปเลย ชุดนี้มี 2 ส่วนคือเสื้อฮูดแขนกุดที่ขาวสะอาดตาแต่งแต้มไปด้วยสีพาสเทลสว่างตาทั้งชายและหญิงก็ใส่ได้ ส่วนของกางเกงส์ก็เป็นกางเกงยีนส์ขายาวเหนือตาตุ่มสีดำแต่แถบด้านข้างจะเป็นสีขาวตัดกัน ถึงแม้ทั้งเสื้อและกางเกงอาจจะดูไม่เข้ากันแต่ถ้าใส่ปุ้บมันกลับเข้ากันได้อย่างน่าอัศจรรย์   \"พอดีตัวเลยแฮะ...\"   เสื้อผ้าพวกนี้มันพอดีกับร่างกายนี้พอดิบพอดีจนผมแปลกใจเลย ผู้ชายคนนั้นถึงจะเอาแต่ใจไปบ้างแต่ก็ใจดีนะเนี่ยไปขอบคุณซะหน่อยดีกว่า   ผมคิดได้ดังนั้นก็รีบวิ่งไปหาทันที ซึ่งพอผู้ชายคนนั้นเห็นผมเขาก็มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วแสระยิ้มขึ้น   \"ทุกอย่างดีหมดยกเว้นผมสินะ..ย่อเข่า\"   \"ครับ?\"   \"ย่อเข่าฟังไม่รู้เรื่อง?\"   \"เอ่อ...รู้ครับแต่ทำไปเพื่ออะไรเหรอครับ?\"   \"ไม่ต้องถามแค่ทำตามที่บอกก็พอ\"   \"...\"   เอาแต่ใจชะมัด...แต่ถึงผมจะบ่นเขาในใจแต่ในความเป็นจริงก็ยอมทำตามที่เขาบอกละนะ เขาเดินไปหยิบกรรไกรออกมาจากกระเป๋าสะพาย แล้วเดินมาด้านหน้าผมสายตาของผมและเขาประชันกันพักนึงสายตาของเขาดุดันมาก...แต่ผมกลับไม่รู้สึกกลัวเลย ส่วนเขาที่เห็นผมไม่หลบสายตาของเขาเขาก็แสระยิ้มอีกครั้งแล้วเริ่มเอากรรไกรมาตัดผมของผม ฝีมือในการตัดผมของเขา ผมเชื่อเลยว่าเขาต้องมีประสบการณ์มาบ้างแหละทำเหมือนช่างมืออาชีพขนาดนี้ เศษผมที่ถูกตัดได้ล่วงโรยลงมาบนพื้นหญ้าเล็กน้อย แต่พอถึงจุดที่ต้องตัดผมที่บังใบหน้าไปกว่าครึ่งนี่ ผมบอกเลยว่าเขาใช้เวลาคิดนานมากกว่าจะตัดได้ แต่พอถึงเวลาตัดจริงๆก็ตัดโครตไว้เลย...   \"อืม...นี่มันเพชรในโคลนชัดๆ\"   \"ครับ?\"   \"ไปดูสารรูปตัวเองตรงผิวน้ำไป\"   ผมได้ยินอย่างงั้นก็รีบวิ่งไปดูทันที สิ่งที่เห็นคือความอึ้งในใจที่ตาโตเท่าไข่ห่านไปแล้ว...   ใบหน้าที่ผมเห็นบนผิวน้ำก็คือชายที่มีใบหน้ารูปไข่ คิ้วสีดำเข้มโค้งสวย จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเป็นสีชมพูธรรมชาติ ดวงตาสีดำกลมโตนี่อีก โห...แล้วเจอทรงผมที่เข้ากับใบหน้านี้อีกมันเข้ากันจริงๆ ทรงผมที่ชายคนนั้นตัดก็คือทรงผมหน้าม้าบางปกติผมด้านข้างก็ไถออกเล็กน้อย   ยิ่งเจอชุดที่ส่งเสริมทั้งหน้าตาและทรงผมนี่อีก...อะไรมันจะเข้ากันไปในทิศทางเดียวกันขนาดนี้เนี้ย ร่างนี้หน้าตาดีมากๆๆเลย ดีไม่ดีหน้าตานี้อาจจะดีกว่าหน้าตาของชาติเก่ของผมก็เป็นได้   \"อ้าวๆ หลงรูปลักษณ์ตัวเองแล้วเหรอเด็กน้อย\"   เสียงกวนๆของเขามันทำเอาอารมณ์ที่อึ้งของผมหายไปในพริบตา   \"ก็นิดหน่อยน่ะครับ ขอบคุณสำหรับพวกนี้นะครับผมไม่รู้จะตอบแทนยังไงเลย\"   \"แค่นี้จิ๊บๆ ฉันมันอัจฉริยะอยู่แล้วเรื่องแค่นี้ง่ายอย่างกับปลอกกล้วยนายไม่ต้องขอบคุณหรอก\"   \"ครับ งั้นผมเอ่อ..ขอตัวนะครับ\"   \"เฮ้ยๆ ฉันช่วยตั้งขนาดนั้นคิดจะชิ่งหนีเหรอ?\"   \"เปล่าครับผมก็แค่-\"   จ๊อกกกกกก   \"...\"   \"...\" ไอ้ท้องไม่รักดีแกมันทรยศ...ร้องตอนไหนไม่ร้องมาร้องอะไรตอนนี้ห๊ะ? \"ฮ่าๆๆๆ นายเนี่ยตลกชะมัดตามมานี่สิ\"   \"...\"   เขาเดินนำหน้าผมไปซึ่งผมก็เดินตามเขาไปแต่โดยดีโดยที่ไม่พูดอะไรระหว่างทาง จนไปพบกับต้นไม้ที่เต็มไปด้วยลูกแอปเปิ้ลเต็มต้น \"เด็ดกินสิหิวไม่ใช่เหรอ\" \"ได้หรอครับ\"   \"ก็...เด็ดๆไปเถอะก็นายหิวนี่กินสักลูกสองลูกคงไม่มีใครด่าหรอก\"   \"ครับๆๆ\" ผมว่าจบก็ปืนขึ้นต้นไม้ไปเด็ดแอปเปิ้ลทันทีแล้วก็กินบนต้นแหละ พอกินเสร็จก็ลงมาจากต้นท้องผมในตอนนี้ถูกอัดแน่นไปด้วยแอปเปิ้ล 4 ลูกเต็มๆ  \"นายเนี่ยกินจุกว่าที่คิดอีกนะปกติฉันกินแค่สองลูกเอง\"   \"ผมว่าผมกินปกตินะครับคุณกินน้อยเองต่างหาก\"   \"เหอะ งั้นเหรอ\" เขาวพูดพลางกลอกตามองบน คนอะไรเนี่ยน่าหมั่นไส้ชะมัด