ตอนที่4 บทที4

บทที่4 ความสามารถพิเศษ \"แล้วเอ่อ...ชุดนี่ใครเป็นคนออกแบบหรอครับ?\" \"ถามทำไม?\"   \"ก็แบบว่าผมชอบการดีไซน์ของเขาน่ะครับ เขาสามารถรังสรรค์สีของเนื้อผ้าที่ดูไม่เข้ากันได้ให้เข้ากันได้ผมว่ามันสุดยอดมากๆเลยล่ะครับ แล้วก็เนื้อผ้าพวกนี้อีกมันเป็นเนื้อผ้าที่ดีมากๆใส่แล้วเย็นสบายถ้าผมเดาราคาของชุดนี้น่าจะแพงน่าดูเอามาให้ผมใส่มันจะไม่เป็นไรหรอครับ?\"   \"ใส่ๆไปเถอะยังไงซะฉันก็ใส่ชุดนั่นไม่ได้อยู่แล้วมันเล็กไป\" \"อ่า...ขอบคุณครับ\"   \"แต่...ที่นายพูดน่ะนายพูดจริงหรอ\" \"ครับ?\"   \"ก็ที่นายชอบการดีไซน์ของชุดนั้นน่ะ\"   \"ครับ ผมชอบมากตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นผมก็รู้เลยว่าชุดนี้ไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนก็มันก็ไม่มีจุดที่ดูขัดกันเลยแต่มันกลับช่วยส่งเสริมให้ชุดนี้เด่นขึ้นมากเลยๆล่ะครับ\"   \"อ่า...งั้นเหรอๆๆ ดีใจจริงๆที่ได้ยินคำพูดจากปากของคนที่ไม่รู้ตัวตนของฉัน\" \"ครับ?\"   \"ขอบใจที่ชมผลงานของฉันขนาดนี้นะเด็กน้อย แต่เธอก็ใช่เล่นเลยนิที่บรรยายได้ขนาดนี้ทั้งๆที่นายน่าจะไม่รู้อะไรแบบนี้แท้ๆ\"   \"เอ่อ...\" แรกๆผมก็ช็อคไปแล้วแหละที่ชมผลงานนี้กับเจ้าของโดยตรง แต่พอได้ยินคำพูดของเขาที่มันดูน่าหมั่นไส้อารมณ์ประทับใจหรืออะไรต่างๆก็หายไปในพริบตาอีกแล้ว.. \"ฉันก็ไม่เชื่อเลยนะเนี่ยว่าจะเจอเพชรในโคลนแบบนายคุ้มค่ากับที่แอบอู้งานมาจริงๆ\" \"เพชรในโคลนหรอครับ...\"   \"ใช่ หน้าตาของนายมันไม่ใช่เล่นๆเลยนะ แถมผิวที่มีออร่าขนาดนี้จะไม่ให้เปรียบเป็นเพชรแล้วจะให้เปรียบเป็นอะไร?\"   ที่เขาพูดก็ถูกร่างนี้ร่างกายทุกอย่างมันดีทุกส่วนจริงๆ    \"พ่อแม่นายอยู่ไหนเหรอ\" \"ผมไม่รู้\"   \"ห๊า? นายช่วยขยายความหน่อยจะได้ไหม\"   \"ผมไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าพวกท่านอยู่ไหน\"   \"...\"   \"แบบว่าผมสูญเสียความทรงจำน่ะครับแล้วพอฟื้นก็ลืมทุกอย่างเลย\" ผมแทบจะหาความจริงจากสิ่งที่พูดไม่ได้เลย...แตาถ้าจะให้ผมบอกว่าผมตื่นขึ้นมาแล้วมาอยู่ร่างใครก็ไม่รู้ เขาคงหัวเราะเย๊าะผมแล้วต้องหาว่าผมบ้าไปแล้วแน่ๆ เพราะงั้นเอาคำตอบนี้ไปแหละดีสุดแล้ว     \"มันแปลกๆนะ...อืม แล้วชื่อล่ะนายชื่ออะไรจำได้รึเปล่า\"   \"อืมจำได้ ผมชื่อเบอร์ลินผมรู้แค่นี้\"   \"หรอ\"   \"แล้วคุณชื่ออะไรเหรอครับ\"   \"ลูก้า เทเลอร์\"   \"อ่า...ครับ\"   \"นายมาดูนี่สิ\" เขาว่าจบก็เดินไปหยิบสมุดบันทึกพร้อมดินสอบนพื้นแล้วยื่นสมุดนั่นมาให้ผมดู ผมจึงได้เห็นรูปโครงสร้างร่างกายที่ห่อหุ้มด้วยชุดที่วาดด้วยดินสอแต่ก็มีเส้นลากยาวโดยแต่ละจุดก็บอกว่ามันควรเป็นสีอะไร ผมมองชุดนี่อยู่พักนึงเพื่อพิจารณาชุดที่น่าจะยังไม่เสร็จสมบูรณ์   \"ชุดนี้มัน...ยังไม่สมบูรณ์สินะครับ\" \"หึ...ว่าแล้วว่านายต้องดูออก ใช่แล้วมันยังไม่สมบูรณ์นายคิดยังไงกับชุดนี้\" \"อืม...ผมว่าชุดนี้มันสวยนะครับ ชุดนี้ทั้งชายแหละหญิงก็ใส่ได้แต่สิ่งที่ขาดคือเสน่ล่ะมั้งครับ\"   \"เสน่เหรอ?\"   \"ครับ ชุดแต่ละชุดมันจะมีเสน่ของพวกมันแตกต่างกันไปอย่างชุดที่ผมใส่อยู่มันก็มีเสน่ที่ขัดแย้งแต่ก็เข้ากันได้ แต่ชุดนั้นหลับไม่มีเสน่ที่ดึงดูดอะไรเลย\"   ผมน่ะชื่นชอบการแต่งตัวมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ที่ผมมีอาชีพเป็นนายแบบก็เพราะความชื่นชอบนี้เลย ผมชอบที่จะส่วมใส่ชุดที่มีเสน่มันจะคอยดึงดูดผมตลอดเลย แต่บางครั้งด้วยความที่อาจจะชื่นชอบมากเกินไปผมก็เผลอหยิบชุดที่ต้องใส่ในตอนถ่ายแบบมาหยิบใส่เองแบบ...หยิบมาทั้งๆที่มันไม่ตรงกับคอนเซ็ปที่เขาจัดให้อ่ะ ผมเลยโดนบ่นจนหูชาเลยว่า ’งานคืองานอย่าเอานิสัยส่วนตัวมาใช้’   \"แล้วนายคิดว่าเสน่ของชุดนี้คืออะไรดีล่ะ\"   เสียงของคุณลูก้าช่วยเรียกสติผมมาได้เป็นอย่างดี ผมเลยละความคิดในหัวแล้วมาพิจารณากับรูปบนสมุดอีกครั้ง   \"ชุดนี้ผมชอบการดีไซน์ของเสื้อนะครับที่มันเป็นที่ฮูดแขนยาวมันทำให้ดูน่ารักสำหรับผู้หญิง แต่ถ้าเป็นผู้ชายใส่ก็เท่ปนน่ารักเล็กน้อย ส่วนกางเกงก็เป็นกางเกงเลยเข่าเล็กน้อยแล้วดูจากทรงก็เป็นทรงของกางเกงวอร์มด้วย ส่วนสีที่คุณลูก้าขีดๆออกมาก็ดูน่าจะเข้านะครับผมอยากรู้ว่าคอนเซ็ปของชุดนี้คืออะไรหรอครับ?\" \"ใส่สบายรับมือได้ทุกสถานการณ์\" คอนเซ็ปของชุดนี้มันค่อนข้างจะขัดกับสีชุดเลยนี่น่า...การดีไซน์น่ะดีแล้วเพราะมันรับมือได้ทุกสถานการ์จริงๆ แต่สีของชุดมันค่อนข้างน่าเบื่อไปสักหน่อย เพราะชุดนี้สีหลักๆคือดำขาวมันมีอยู่แค่ 2 สีนี้จริงๆ จริงอยู่ที่มันเป็นสีที่คนนิยมใส่กันแต่มันแบบ...เห็นจนเบื่อแล้วอ่ะมันไม่มีอะไรแตกต่างหรือดึงดูดเลย \"คุณลูก้าต้องการให้ชุดนี้มีแค่ 2 สีงั้นเหรอครับ\"   \"จริงๆก็ไม่หรอกแต่ฉันแค่คิดไม่ออกเฉยๆ เลยลองเอา 2 สีที่คนนิยมมาใส่แต่ถ้ามีไอเดียก็ค่อยเปลี่ยนอีกทีแต่ตอนนี้คือไม่มีไง\"   \"อ๋อครับ\"   \"นายน่ะคิดว่าชุดนี้ต้องเข้ากับสีอะไร\"   \"ก็ท่าเข้าได้ทุกสถานการณ์ก็ต้องเป็นสีที่แมทกัน เอาสมุดมาสิครับ\"   ผมแบมือขอสมุดกับคนตรงหน้า คุณลูก้าเองแรกๆก็เลิกคิ้วสงสัยเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยอมส่งสมุดมาให้ผมแต่โดยดี ผมได้เดินไปนั่งพิงตรงต้นไม้เงียบๆโดยที่คุณลูก้าคอยจับตามองอยู่ห่างๆตลอดเวลา   คอนเซ็ปคือใส่ได้ทุกสถานการณ์จริงอยู่ที่สีดำสีขาวอาจจะเป็นตัวเลือกที่ดี แต่มันน่าเบื่อไงเสื้อผ้าการที่จะดึงเสน่มันให้อยู่ในจุดที่เพอร์เฟ็กต์ได้ก็ต้องทำในสิ่งที่แตกต่างหรือคนอื่นคิดไม่คิดว่ามันจะเข้าได้ แน่นอนว่าอย่างที่ผมบอกไปว่าการดีไซน์ของชุดนี้มันดีอยู่แล้วเหลือแต่สีเนี่ยแหละ สีที่เข้าได้ทุกสถานการณ์หรอ...   \"สีที่เข้าได้ทั้งชายและหญิง...\"   ผมเริ่มเอายางลบมาลบกับสิ่งที่คุณลูก้าขีดเขียนสีในแต่ล่ะจุด ถ้าจะเริ่มวางสีก็ต้องเริ่มจากสีเสื้อฮูดก่อนเลยเสื้อตัวนี้ค่อนข้างจะมีลายละเอียดอยู่เยอะพอสมควรไม่ว่าจะเป็นลายตัวอักษรหรือเส้นขอบตรงหมวกฮูดอะไรต่างๆ ผมเลยเลือกสีชมพูที่เป็นสีพาสเทลมาใส่ตรงจุดของเส้นขอบเน้นสีสันเล็กน้อย ส่วนลายอักษรต่างๆก็เป็นสีน้ำเงินเข้ม ส่วนตัวสีของเสื้อฮูดก็เป็นสีขาวไปเลยมันทำให้ลายละเอียดต่างๆเด่นขึ้นมาด้วยสีขาวเนี่ยแหละตัวเลือกดีสุด   ส่วนกางเกงก็ลายละเอียดน้อยกว่าเสื้อนิดนึง ตัวสีของกางเกงก็จัดไปเลยสีเทาเข้ม กางเกงตัวนี้มีตัวอักษรด้วยคราวนี้สีของตัวอักษร์ก็เป็นสีขาวให้มันดูกลมกลืนกับสีเสื้อ อ่า...อย่างน้อยก็ไม่ได้ดูแย่มากแหละหวังว่าอีกฝ่ายจะถูกใจนะ   \"ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขนาดนี้แสดงว่าเสร็จแล้วสินะ\"