ตอนที่5 บทที่5

บทที่5 ผู้อุปการะ \"เฮือก! ตะ ตกใจหมดมาไม่ให้สุ่มให้เสียงเลยนะครับ\" \"นายเหม่อเองต่างหากไหนดูหน่อย\" เขาว่าจบก็หยิบสมุดในมือผมไปอย่างง่ายดาย แล้วนิ่งลงทันทีเมื่อมองรูปที่อยู่ในสมุด ผมเริ่มประหม่าแล้วนะเนี่ย.. \"เอ่อ...เป็นไงบ้างครับมันแย่รึเปล่า?\" \"ไม่ ไม่ใช่อย่างงั้น มันดีมากฉันชักจะถูกใจนายมากกว่าเดิมแล้วสิเจ้าหนู\" เขายิ้มเล็กยิ้มน้อยกับผลงานในมือแล้วดูเหมือนว่าจะดีใจมากซะจนเขาเอามือหนามายีผมจนผมที่พึ่งตัดเสียทรงหมดเลย \"ผมเสียทรงหมดแล้วพอเถอะครับ\" \"ฮ่าๆๆ โทษทีๆๆ\" พอผมบอกเขาเขาก็ดูเหมือนว่าจะตลกกับสภาพของผมตอนนี้ซะมากกว่า...ให้ตายสิคนอะไรกันเนี่ย ไม่ได้สำนึกผิดเลยสักนิด \"เฮ้ออออ\" ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเอามือมาจัดทรงผมแบบลวกๆให้มันพอดูดีมากกว่าเมื่อกี้เล็กน้อย \"นายจำอะไรไม่ได้จริงๆเหรอ\" \"ครับ?\" \"ความทรงจำของพ่อแม่น่ะ\" \"ครับ...พวกท่านน่าจะเสียไปแล้วแหละครับ เพราะพอผมตื่นขึ้นมาไม่ว่าจะไปที่ไหนก็โดนด่าว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อแม่\" \"นายไม่เศร้าหรือโกรธเลยเหรอ?\" \"ไม่ครับ\" ผมน่ะชินกับความรู้สึกที่ไม่มีความรักจากพ่อแม่รวมถึงสถานการณ์แบบนั้นแล้ว...ในชาติที่แล้วพ่อแม่ของผมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนถึงแก่ชีวิตในตอนที่ผมอายุเพียง 3 ขวบเท่านั้น คุณลุงของผมก็รับผมมาดูแลซึ่งท่านก็ดูแลดีแหละแต่ท่านก็มีครอบครัวของท่านมันก็จะมีเส้นบางๆกั้นไว้อยู่ แต่พอผมอยู่ม.ต้นท่านก็ไปอยู่ต่างประเทศกับครอบครัวของท่าน แน่นอนว่าผมจะไปก็ได้แต่มัน...อาจจะดูไม่ดีก็ได้ถ้าผมตามไปด้วยผมขออยู่โดยใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียวดีกว่า ในช่วงแรกๆคุณลุงก็ส่งเงินมาแต่พอผมทำงานถ่ายแบบเงินส่วนนั้นก็ไม่มีอีกเลย ในบางครั้งผมก็ส่งเงินก้อนนึงที่ผมหามาได้ส่งไปให้คุณลุงที่อยู่ต่างประเทศด้วยแม้ว่าจะไม่ได้ติดต่อกันแต่ผมก็ไม่ได้อยากเป็นหลานลืมบุญคุณหรอก \"งั้นนายมากับฉันสิ\" เสียงของคุณลูก้ามันช่วยเรียกสติของผมอีกครั้ง แต่ผมก็อดสงสัยไม่ได้เลยว่า ’มากับฉัน’ นี่คือผมต้องไปอยู่กับเขาหรอหรือยังไง? \"ครับ?\" \"นายน่ะยังมีอนาคตรออยู่นะมากับฉันสิเดี๋ยวฉันจะรับผิดชอบตัวนายเอง\" \"จะดีหรอครับ?\" \"ถ้าไม่ดีฉันคงไม่ถามหรอกตอบมาว่าจะไปหรือไม่ไป\" เขากดเสียงต่ำซะจนผมไม่กล้าปฏิเสธเลย คนอะไรเอาแต่ใจชะมัดทำอย่างกับว่าถ้าผมปฏิเสธไปเขาจะยอมปล่อยผมไปอย่างงั้นแหละ \"ไปก็ได้ครับ\" คำตอบของผมมันสร้างรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าเขา มันทำเอาผมอึ้งเลยผมคิดแต่แรกแล้วว่าคนๆนี้เขาหล่ออยู่แล้ว แต่พอยิ้มทีนี่คือ...ออร่าแสบตามาก ขอร้องล่ะอย่ายิ้มอีกเลยผมกลัวตาบอด ถ้าถามว่าทำไมผมถึงยอมอะไรง่ายๆไปหมด เขาให้ทำอะไรผมก็ทำ สำหรับหลายๆคนคงแอบหลอกด่าผมแน่ๆ แต่ถ้าผมถามกลับว่าคุณไม่คิดเลยเหรอว่าสัญญาณดิบของผมมันทำงานตั้งแต่ครั้งแรกที่้เจอเขาแล้ว ผมน่ะอย่างที่บอกพ่อแม่จริงๆของผมพวกท่านประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิตไปตั้งแต่ผมเด็กๆ มันเลยทำให้ผมมีสัญญาณแปลกๆตลอดเลยว่าคนนี้อันตราย คนปลอดภัย แล้วแน่นอนว่าสัญญาณนั่นไม่เคยผิดพลาดในวงการถ่ายแบบหรืออะไรต่อมิอะไรผมก็ใช้สัญญาณตรงนี้มาโดยตลอด และสำหรับคุณลูก้าผมมั่นใจเลยว่าเขาเป็นคนดีแน่นอน แม้ว่าเขาจะพูดกวนๆหาเรื่องไปซะหน่อยในบางครั้งก็เถอะ... อีกอย่างถ้าการที่ผมไปกับของเขาแล้วมันจะเป็นการเปิดอนาคตครั้งใหม่ ไม่ว่ามันจะยากลำบากแค่ไหน ไม่ว่าจะท้อแค่ไหน ผมก็จะพยายามจนฝ่ามันไปให้ได้ ความสามารถก็มี หน้าตาก็เพรียบพร้อมขนาดนี้ ถ้าไม่มีงานทำก็ให้รู้กันไป