บทที่7

บทที่7 ลูก้า เทเลอร์ อืม…ผมเชื่อแล้วแหละว่าคุณลูก้าเขารวยมากๆๆๆๆ เฮลิคอปเตอร์ผมก็พอรู้มาบ้างแหละว่าจะไม่ใช่ทุกคนจะขึ้นไปนั่งบนนั้นได้ แถมพอเฮลิคอปเตอร์ลดจอดด้านล่างที่ดูเป็นตึกปุ้ปผมก็คิดว่านี่อาจจะเป็นที่ทำงานของคุณลูก้าก็ได้     แต่ไม่เลย…มันคือบ้านของเขา ที่เป็นตึกสูงๆ 5-6 ชั้น อ่า… 5-6 ชั้นนี้นี่คืออยู่คนเดียวด้วยนะแต่ก็จะมีแม่บ้านแหละ 3 คน พอผมเข้าทางประตูจากบนด่านฟ้าได้ก็เข้าสู่ตัวบ้านทันที คุณลูก้าเองก็แนะนำผมให้กับพวกพี่ๆแม่บ้านไป ซึ่งพี่ๆเขาก็เอ็นดูผมแหละ แต่พี่ๆเขาก็ถามนะว่า ‘แฟนของคุณลูก้าหรอคะ?’ แล้วคำตอบที่ได้ออกมาคือ ‘ตอนนี้ยังไม่ใช่ แต่อนาคตไม่แน่’     เท่านั้นแหละ ผมนี่หันขวับไปมองเขาเลยพูดมาได้ไงแถมยังยิ้มเจ้าเล่ห์ให้พี่ๆแม่บ้านด้วยนะ ผมล่ะเชื่อเขาเลยแฟนหรอ? เหอะ! ฝันไปเถอะถึงผมจะเชื่อฟังเขาอย่างง่ายดาย ชอบใจเต้นกับเขาบ่อยๆเวลาเขามาอยู่ใกล้ๆ แต่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ผมนี่คือขอผ่านเลย ไม่อยากมี แล้วก็ไม่อยากเจ็บด้วย     อ่อ…อีกอย่างที่ผมเรียกพวกแม่บ้านว่าพี่ จริงๆแล้วมันควรจะเรียกว่าป้านะเพราะแต่ละคนคือน่าจะอายุ 30 - 40 อัพทั้งนั้นเลย อืม..เรียกพี่มันคงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง     “นี่คือห้องของคุณเบอร์ลินนะคะ”     “พวกพี่ๆ ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณหรอกครับ ผมมาขอบ้านเขาพักอาศัยเองไม่ต้องพูดเพราะก็ได้ครับ”     “แหม ปากหวานจังเลยเรียกป้าว่าพี่ด้วยแต่ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะคะ คุณลูก้าน่ะปกติไม่เคยพาใครมาบ้านนี้เลยนะคะคุณเบอร์ลินนี่คือคนแรกเลย แล้วคุณลูก้าก็ยืนยันเองด้วยว่าใน-”     “พะ พอเถอะครับ ถึงเขาจะบอกว่าอนาคตก็เถอะแต่ผมก็แค่ขอเขาพักอาศัยเองพี่ๆเรียกผมแค่เบอร์ลินก็ได้ครับ แล้วพี่ๆชื่ออะไรบ้างครับ?\"     “ป้าชื่อฮิลจ่ะ”     \"ส่วนป้าชื่อจีจี้จ่ะ\" \"ป้าชื่อกิ๋วนะจ๊ะ จากนี้ก็เรียกใช้งานพวกป้าได้ตลอดเลยนะจ๊ะคุณเบอร์ลิน\" \"ก็บอกว่า-\" \"หลินทำไมยังไม่เข้าห้อง\" เสียงทุ้มๆของคุณลูก้าดังขึ้นด้านหลังพวกพี่ๆเมด แต่...หลิน? นี่คืออะไรเนี่ย \"หลิน? ใครครับ? \" \"เบอร์ลิน = หลิน โอเคตกลงตามนี้ ส่วนพวกป้าก็ฝากดูแลความสะดวกสบายให้หลินด้วยนะ\"  ผมละเชื่อเขาเลยจริงๆ... \"ค่ะ คุณลูก้าพวกเราจะดูแลคุณเบอ- เอ้ย!  คุณหลินเป็นอย่างดีเลยค่ะ!\" เสียงของพี่ๆทั้ง 3 ดังประสานพร้อมกัน ส่วนคนที่เป็นคนบุกเบิกชื่อเล่นของเบอร์ลินก็อมยิ้มอีก อืม...ผมควรทำใจกับสถานการณ์สินะ \"เฮ้อ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ\" กึก! แอ๊ดดดด ปั้ง! ผมว่าจบก็เดินเข้าห้องนอนที่อยู่ตรงหน้าอย่างเหนื่อยๆ แต่พอผมเบิกตามองรอบๆห้องเท่านั้นแหละ.. \"ว้าว...\" ห้องนอนห้องนี้มันอลังการเกินกว่าจะเป็นห้องน้ำแล้วนะเนี่ย ผมเริ่มเดินสำรวจห้องนี้เรื่อยๆก็พบกับการตกแต่งของห้องนี้มากขึ้น \"อืม มีห้องน้ำในตัวด้วยแฮะ แค่ห้องนี้แค่ราคาตในการจัดแต่งก็น่าจะราวๆเฉียดสิบล้านละนะ ยังไม่รวมค่าทำนู้นนี่นั่นอีก  ถึงผมจะพอเดาได้บ้างก็เถอะว่าคุณลูก้าต้องรวยมากๆ แต่แบบ...มันต้องรวยขนาดไหนนะถึงได้จัดแต่งห้องนี้ได้แบบทั้งสวยและมูลค่าขนาดนี้ นี่ยังไม่รวมมูลค่าของบ้านนี้ทั้งหลังนะเนี่ย ตุ้บ! เฮ้อ...คุณลูก้าก็ยังหน้าเด็กแถมหล่อด้วย รวยอีก อะไรมันจะเพอร์เฟคขนาดนี้นะน่าอิจฉาชะมัด ผมพูดอวดครวญแค่ภายในใจเท่านั้นแหละ แต่ร่างกายกลับนอนกอดเข่าบนเตียงพลางกดรีโมททีวีดูการเคลื่อนไหวของคนในโลกนี้ว่ามันจะเหมือนกับโลกที่ผมอยู่แต่เดิมบ้างไหม [อร้าย! ดาร์ลิ้งคะอย่าพึ่งรีบสิคะ อ๊ะ!] ติ๊ด!  [ข่าวของวันนี้จะเป็นเกี่ยวกับการทารุณ-] ติ๊ด! [ณ ขนาดนี้วงการแฟชั่นจะต้องสั่นสะเทือนเป็นอย่างมากค่ะ! เพราะทางเราได้ข่าวมาว่าคนผู้นั้นกลับมาจากการหายไปตัวไปอันยาวนานแล้วค่ะ!] \"หื้อ? วงการแฟชั่น?\" [ใช่แล้วค่ะคุณลิลลี่ ชายที่คนทั่วประเทศไม่สิคนทั่วทั้งโลกต่างก็รู้จักเขา ชายที่เป็นผู้ขับเคลื่อนวงการแฟชั่นที่คนใหญ่คนโตต่างจับตามอง ผู้เป็นเจ้าของแบรนด์ไดมอนด์ ที่มี CEO เป็นถึงลูกสาวของแบรนด์ดังระดับโลกไม่แพ้กันอย่างแบรนด์ไวน์ชาลค่ะ] \"ว้าว ข่าวนี้เกี่ยวกับคนดังวงการแฟชั่นระดับโลกสินะ\" ผมตาเป็นประกายเมื่อข่าวนี้มันไปกระตุ้นความชื่นชอบด้านแฟชั่นของผมเข้า [ใช่แล้วล่ะค่ะคุณแสลลี่ ทุกคนคงเดากันไมายากหรอกค่ะว่าข่าวนี้จะเกี่ยวกับใครในวงการ] [เพราะคนๆที่คนทั่วทั้งโลกต่างจับตามองเขาเป็นผู้ขับเคลื่อนก็คือ!] แอ๊ดดดด \"เฮ้ หลินฉันหิวแล้วไปหาอะไรกินข้างนอกกัน\" [คนผู้นั้นก็คือ ลูก้า เทเลอร์ นั่นเองค่าาา] ฟึ่บ! ฟั่บ! ฟึ่บ! \"อ้าวแล้วไหงมองหน้าฉันสลับกับทีวีนั่นกันเล่า? ทำอย่างกับเห็นผีไปได้\" \"คุณลูก้าครับ...คุณใช่คนเดียวกับข่าวนี้ไหมครับ\" คุณลูก้าทำหน้างงๆแต่ก็ยอมทำตามที่ผมขอแต่โดยดี ก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นเมื่อเขาเห็นสิ่งที่จะสื่อนัยๆ \"หื้อ? อ่อๆ ใช่ฉันเองแหละเป็นไงฉันในจอกับตัวจริงอันไหนหล่อกว่ากันล่ะ\" \"ผมว่า...ก็หน้าตาเหมือนกันขนาดนี้ก็คงต้องตอบว่าหล่อแหละครับ\" \"อืมปากดีๆ ฉันรอข้างนอกรีบๆตามมาละ\" แอ๊ดดดด ปึ้ง! \"อ่า...คนดังระดับโลกงั้นหรอ\" เพี๊ยะ!  ผมเอามือหนาๆของตัวเองมาตบหน้าตัวเองเพื่อให้ตื่นจากฝัน แต่...มันเจ็บ มันไม่ใช่ฝัน มันคือความจริง กึก! \"อ่อ อีกเรื่องๆ หลังจากนี้นายต้องเจออะไรอีกเยอะอย่าพึ่งตื่นตระหนกไปก่อนละหลิน\" ปึ้ง! \"...ห๊ะ?\"