บทที่9

บทที่ 9 นายแบบ “เฮ้ย…ทำไมไม่มีคนเลยล่ะ? ตึกใหญ่ขนาดนี้น่าจะมีคนบ้างสิ”       กึก กึก กึก       “เอ่อ… ฮ่า ฮ่า เริ่มหลอนแปลกๆแล้วส-\"       หมับ!       “อร๊าก!!! อย่ามาลอกผมเลยนะครับเดี๋ยวผมทำบุญไปให้ไปสู่สุขคติด้วยเถอะ สาธุๆๆ”       ผมน้ำตาซึมเล็กน้อยพลางยองๆเอามือปิดหูปิดตาแน่นสนิทโดยไม่สนใจอะไรแล้วว่าคนด้านล่างจะเป็นผีรึเปล่า แต่ที่แน่ๆผมจะไม่เห็นไปมองเด็ดขาด       “อะ เอ่อ คือ…”       เอ๊ะ เสียงคนนิ?        ผมได้ยินเสียงที่ฟังยังไงคงไม่ใช่ผีมาหลอกแน่ๆก็ค่อยๆหันหน้าไปมองไล่ตั้งแต่ปลายเท้ายันหัว        \"อ้าว ไม่ใช่ผีแฮะ\"       “ฮ่าๆๆ นายเนี่ยแปลกคนจังนะที่นี่จะไปมีผีได้ไงเล่า”       คนที่ยืนหัวเราะผมอยู่นั้นแต่งชุดพนักงานบริษัททั่วๆไปที่จะมีที่ห้อยคอและชุดที่จะใส่อะไรก็ใส่ตามปกติ เขาเป็นผู้ชายสูง ขาว ตี๋ ยิ้มทีนี่คือลูกตาหายไปแล้วนั่นเอง       “ก็…แฮะๆๆ ลืมๆมันไปเถอะครับ”       ผมหัวเราะแห้งๆตามเขาไป       “อื้มๆ เออจริงด้วยนายน่ะไม่ใช่พนักงานที่นี่สินะมีอะไรรึเปล่าถึงได้มาอยู่ในสภาพนี้ได้เนี่ย”       สภาพที่…ไม่พูดต่อให้จบด้วยนะ ==       “ก็แบบว่าผมแค่อยากรู้น่ะครับว่าที่นี่เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าเห็นพนักงานที่อยู่ข้างนอกบริษัทนี้ดูกระวนกระวายแปลกๆ แต่ผมคงจะมายุ่งไม่เข้าเรื่องสินะครับงั้นผมกลับก่อนนะครับ”       ผมพูดจบก็เตรียมจะเดินออกจากตรงนี้ทันที แต่ก็มีเสียงของผู้ชายคนนั้นขัดไว้       “เดี๋ยวสินายน่ะ”       “ครับ? มีอะไรรึเปล่าครับ?”       “อืม…”       ผมหันหน้ากลับไปหาเขา แต่จู่ๆผู้ชายคนนั้นก็เดินมาอยู่ตรงหน้าผมแล้วจับไหล่ผมให้ผมยืนตัวตรงๆ แล้วยืนมองพิจารณาผมตั้งแต่หัวจรดเท้าของผม       “นายน่ะหน้าตาดีไม่เบานิ รูปร่างก็ถือว่าสมส่วน นายเป็นนายแบบหรืออะไรรึเปล่า?”       “ก็…ไม่นะครับ มีอะไรรึเปล่าครับ?”       “ก็พอดีวันนี้นายแบบที่ทางเราจองตัวไว้ให้มาถ่ายแบบดันเกิดอุบัติเหตุกระทันหันน่ะสิวันนี้เลยวุ่นๆนิดหน่อยน่ะ”       “อ้าว แล้วถ้างั้นพนักงานคนอื่นๆล่ะครับพวกเขาควรจะอยู่ที่นี่บ้างสิแต่ผมไม่เห็นมีพนักงานคนอื่นเลย”       “ไม่แปลกหรอกที่นายจะเป็นไม่เห็น ก็ทุกคนในบริษัทน่ะไปอยู่ใจกลางบริษัทหมดแล้วที่ๆเราอยู่เนี่ยแค่ชั้นด้านล่างนะ”       “อ่อ แล้วคุณมาทำอะไรชั้นนี้ล่ะครับ”       “มาหยิบของน่ะแล้วดันมาเจอนายพอดีเลยแวะมาทักซะหน่อย งั้นฉันไปล่ะกลับดีๆล่ะ”       เขาว่าจบก็โบกไม้โบกมือแล้วเตรียมจะเดินออกจากห้องนี้ เอาไงดีล่ะ…นายแบบประสบอุบัติเหตุงั้นหรอแต่ถึงจะเรียกนายแบบคนอื่นๆมาอย่างกระทันหันยังไงซะก็อาจจะไม่ทันก็ได้       “อย่าพึ่งไปครับ!”       นั่นไง…ร่างกายไปไวกว่าคำตอบในหัวอีกแล้ว       “หื้อ? มีอะไรหรอ”       “ถึงผมจะไม่ใช่นายแบบแต่ผมก็พอจะช่วยพวกคุณได้นะครับ”       ในตอนนี้ผมเป็นใครก็ไม่รู้ เพราะงั้นผมก็ถือว่าไม่ได้โกหกนะในความหมายของผม ‘ไม่ได้เป็นนายแบบ’ มันคือเจ้าของร่างนี้จริงๆต่างหาก ในตอนนี้ผมอยู่ในร่างของเบอร์ลินผมควรจะทำในสิ่งที่มันจะหมายถึงเบอร์ลินไม่ใช่สิ่งที่หมายถึงตัวผมที่จริงๆแล้วเป็นนายแบบนั้นแหละเออ…       สรุปง่ายๆแหละว่าในตอนนี้ผมคือเบอร์ลิน เบอร์ลินไม่ได้มีอาชีพเป็นนายแบบเพราะฉะนั้นผมไม่ควรแอบอ้างอาชีพนี้โดยพละการเดี๋ยวมีเรื่องเอา       “นายจะบ้าหรอ นายแบบไม่ใช่ว่าหน้าดีอย่างเดียวจะทำได้นะ”       “ผมทราบครับ ผมจะทำหน้าที่นายแบบนี้เองขอแค่คุณมั่นใจในตัวผมแล้วผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”       ผมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาจริงจังและมั่นใจกับคำพูดของตัวเองว่ามันจะเป็นอย่างที่พูด จนเขาเองก็มองผมนิ่งเหมือนกัน       “ก็ได้ๆๆ ฉันจะลองเชื่อนายดู”       “จะ จริงหรอครับ!?”       ว้าว ไม่คิดเลยว่าเขาจะตอบอย่างงี้ตอนแรกคิดว่าจะปฏิเสธซะแล้วนะเนี่ย       “แต่ฉันไม่ใช่คนเลือกนายมาเป็นนายแบบหรอกนะ ฉันก็แค่พนักงานคนนึงคนที่จะเป็นคนเลือกนายคือคุณลูก้ากับบอสของที่นี่เท่านั้น”       “ครับ ผมทราบครับเพราะงั้นช่วยพาผมไปหาพวกเขาทั้ง 2 ด้วยนะครับ”       “นายเนี่ย…ใจกล้าไม่เบาเลยนะ”       เขาว่าจบก็แสระยิ้มมุมปากออกมาก่อนจะเดินนำผมแล้วขึ้นลิฟต์ไป คุณลูก้างั้นหรอ…เขาเป็นถึงดีไซน์เนอร์ระดับโลกการเลือกนายแบบก็คงไม่ธรรมดาเช่นกันแต่บอสของที่นี่จะเป็นใครกันนะชักอยากจะเห็นซะแล้วสิ       แต่…ที่เขาพูดว่า ‘ใจกล้าไม่เบา’ เนี่ยหมายถึงอะไรกัน..