บทที่12

บทที่12 โรงแรมสุดหรู \"เอ้า ทำงานเสร็จแล้วเลิกกองได้!!\" \"เย้ฮู้วววว!!!\" เสียงของคุณลูก้าดังขึ้นเมื่อเขาพึงพอใจกับผลงานชิ้นนี้ ส่วนพี่ๆในกองก็ร้องเฮขึ้นเมื่อเขาได้ยินเสียงสวรรค์แบบนี้ รูปที่ผมได้ถ่ายออกมาในแต่ละคอนเซ็ปต์นั้นสร้างความพึงพอใจให้กับคนระดับสูงของบริษัทและแน่นอนว่ามันก็เป็นที่พึงพอใจกับช่างภาพด้วยเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นการแต่งรูป การจัดเตรียมอุปกรณ์ ทุกอย่างมันเร็วมากๆ เลยทำให้โปรเจกต์ชิ้นนี้เสร็จได้ในเวลาไม่นาน แล้วหลังจากที่เสร็จงานทุกอย่างแล้ว คุณลูก้สก็พาผมมาอยู่ที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่งในใจกลางเมืองขนาดใหญ่ ตั้งแต่ที่รถคันหรูของคุณลูก้ามาอยู่หน้าประตูทางเข้าของโรงแรมจู่ๆก็มีพนักงานชายวิ่งเยาะๆๆมาเปิดประตูให้คุณลูก้าแต่พอเขาเห็นผมนั่งข้างๆคุณลูก้าเขาก็มาเปิดประตูให้ผมเช่นกัน \"ไปจัดโต๊ะตรงจุดที่วิวดีที่สุดมา 2 ที่\" “รับทราบครับ” พี่พนักงานกล่าวจบ คุณลูก้าก็ยื่นกุญแจรถให้อีกฝ่ายก่อนจะจับมือผมเข้าโรงแรงแห่งนี้ เมื่อผมได้ย่างก้าวเข้ามาก็พบกับแสงไฟเจิดจ้าจากดวงไฟที่ประดับประดาบบนเพดาน สักพักก็มีพี่พนักงานหญิงเดินมาหาพวกผม “ยินดีต้อนรับค่ะคุณลูก้า ทางเราเตรียมที่นั่งให้พวกคุณทั้ง 2 แล้วเชิญทางนี้เลยค่ะ” เสียงหวานหูเอ่ยด้วยใบหน้าที่หวานพอๆกับหน้า เขาว่าจบก็เดินนำพวกผมไปทางลิฟท์ที่โรงแรมนี้ได้จัดเตรียมไว้ให้ ลิฟท์ที่มีขนาดไม่ใหญ่มากและไม่เล็กเกินไปนั้นตกแต่งด้วยไฟสีส้มอ่อนๆ พอผมโดนคณลูก้าจับมือเข้ามาให้ในลิฟท์นี้ปุ้ปเขาก็เปลี่ยนจากจับมือเป็นโอบไหล่ผมเฉย ซึ่งเขาทำเหมือนกับที่แห่งนี้มีแค่ผมกับเขา 2 คน แรกๆผมก็อึดอัดนะแต่ตอนนี้ผมเริ่มร้อนแล้วแถมเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆด้วย ผมเลยทำการหันหน้าไปมองค้อนใส่คนข้างๆที่ทำหน้าเหมือนตัวเองไม่รู้สึกผิดอะไรเลย ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะเปล่งเสียงเบาๆใส่อีกฝ่ายเพื่อไม่ให้รบกวนกับพี่พนักงานที่ยืนอยู่ด้านหน้าฝั่งประตูลิฟท์ “คุณลูก้าผมร้อนครับ” “อื้ม ฉันก็ร้อนนะ” “ถ้างั้นก็ช่วยปล่อยมือสิครับ\" “ไม่เอา” คำตอบของเขาทำเอาผมไปไม่เป็นไรเลย อะไรคือร้อนแต่ไม่ยอมปล่อยความเอาแต่ใจจนชวนหงุดหงิดนี้ผมพึ่งจะเคยเจอเลย และมันก็ทำเอาผมมองบนใส่เขาในที่สุด ติ้ง! ลิฟท์นี้ได้ดังขึ้นก็ต่อเมื่อมันมาหยุดถึงชั้นที่พี่พนักงานกดปุ้มหมายเลขชั้นไว้ ซึ่งพอลิฟท์ได้หยุดลงพี่เขาก็เดินนำพวกผมไปที่โต๊ะที่วางไว้ตรงกลางของพื้นที่แห่งนี้ ตอนนี้ผมไม่สนแล้วว่าทำไมที่แห่งนี้ถึงมีโต๊ะนี้แค่ตัวได้ อย่างแรกที่ผมเห็นโต๊ะตรงหน้าที่ดูยังไงก็คงเป็นโต๊ะที่คุณลูก้าจองไว้แน่ๆ ก็ปัดมือที่โอบไหล่นั้นออกแล้วเดินเร็วอย่างลูกผู้ดีไปนั่งที่นั่งของตัวเองอย่างไว นั่นเลยทำเอาคุณลูก้าขำเล็กน้อย ก่อนจะเดินมาทางผมแล้วเอามือหนาๆของเขามาขยี้ผมเบาๆ แล้วค่อยเดินไปนั่งที่ของตนเองที่อยู่อีกฝั่งตรงข้ามกับผม สักพักพี่พนักงานก็หยิบเมนูออกมาจากด้านหลังของเขา ซึ่งนั่นก็ทำเอาผมตกใจนิดหน่อยกับการชุดพนักงานที่สรรหาออกแบบโดยที่มีลูกเล่นนิดๆหน่อยๆ โดยที่ด้านหลังชุดนั่นสามารถใส่ของไว้ได้ แต่ผมก็สงสัยนะว่าพี่เขาเอาไว้แบบนั้นไม่หนักหลังเลยรึไง? แต่ในอีกแง่มุมก็เข้าใจนะ เพราะพี่เขาเป็นพนักงานต้อนรับจะถือเมนูไปมาก็ลำบากคนออกแบบชุดเลยดีไซต์ให้เป็นแบบนี้แถมถ้าไม่สังเกตก็ไม่รู้ด้วยว่าชุดนี้มีอะไรใส่อยู่ด้านหลัง จากนั้นพี่เขาก็ทำการยื่นเมนูมาให้ผมและคุณลูก้าคนละเล่ม ก่อนจะหยิบแท็บเลตจากด้านหลังของตนอีกทีนึง “นายอยากกินอะไร” “ก็ไม่มีอะไรพิเศษนะครับ” “เหรอ งั้นมีอะไรแนะนำบ้างละ” “ตอนนี้ก็จะมีล๊อปสเตอร์ , ไก่ตุ๋นค๊อก อู วองซ์ , ไข่คนหอยเชลล์โฮตาเตะ , สตูว์เนื้อโกเบ , ค๊อกเทลหอยเชลล์ , พาสต้าโฮลซอสไข่ลวกค่ะ” “งั้นเอามาหมดเลยละกัน” “ค่ะ รอสักครู่นะคะ\" พี่พนักงานก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกไป ผมเลยลองหันไปมองบรรยากาศรอบๆ เพื่อเช๊คให้แน่ใจว่าที่แห่งนี้ไม่มีคนอื่นๆอยู่จริงๆ สถานที่แห่งนี้เท่าที่ดูก็รู้ทันทีว่าผมอยู่ชั้นที่สูงที่สุงของโรงแรมแห่งนี้ เพราะสถานที่แห่งนี้คือด่านฟ้านั่นเอง แถงยังมีเพดานกระจกด้วย มันเลยทำให้เห็นท้องฟ้าสีดำสนิทกับหมู่ดาวนับไม่ถ้วนบนฟ้ากฟ้า “สวยใช่ไหมละ” “ครับ แต่ทำไมที่แห่งนี้ถึงไม่มีคนอยู่เลยละครับตามปกติแล้วสถานที่แห่งนี้น่าจะมีคนมาเยอะนี่น่า” “ใช่ ถ้าเป็นตามปกติละก็นะ” “หื้อ? หมายความว่าไงครับ” “ก็ฉันได้จองสถานที่แห่งนี้แล้วน่ะสิ” “ห๊ะ แล้วตอนที่คุณบอกพี่พนักงานชายละครับ” “ก็ตอนจองน่ะฉันรีบไปหน่อยเลยลืมบอกไปว่าจะเอาวิวตรงไหน พอนึกขึ้นได้ก็มาบอกพนักงานที่นี่ทีเดียวเลย” “อ๋อ จองแบบนี้เนี่ยเสียไปเท่าไหร่ละครับเนี่ย” “ก็เบาๆนะ 300,000 ยูอา” “สกุลเงินยูอานี่แปลเป็นเงินไทยกี่บาทหรอครับ?” “ประเทศไทยที่อยู่ในทวีปเอเชียอะนะ?” “ใช่ครับ” “ก็น่าจะสัก 100 บาทแหละ” “100 บาท 300,000 ยูอา 30,000,000 บาทไทย โอ้มายก๊อต!” พอผมคำนวนเงินมหาศาลในหัวก็แทบจะหงายหลังเลย โอ๊ย! ตายๆๆ 30,000,000 บาท แพงกว่าค่ากินอีกละมั้งเนี่ย!? “ฮ่าๆๆ นายทำหน้าตลกจังแฮะ” “มันใช่เรื่องตลกไหมครับแค่บรรยากาศก็ปาไปตั้ง 30 ยูอา คุณลูก้ามันแพงมากเลยนะครับเนี่ย!” “ไม่นะ ไม่แพงหรอก เงินน่ะหาใหม่ก็ได้แต่ที่ฉันต้องการน่ะคือบรรยากาศดีๆที่ได้กินข้าวร่วมกับนาย สำหรับฉันว่ามันไม่แพงหรอกนะ” “…” คนๆนี้หมดคำจะบรรยายจริงๆ