已经是第一章了
บทที่14 สงสัย
วันต่อมา
น้ำลืมตาตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนแกร่งของผู้ชายที่เธอไม่แม้แต่จะคิดที่จะเข้าใกล้ชายหนุ่มเลย เป็นเพราะความสัมพันธ์ที่ผิดพลาดแค่เพียงคืนเดียวมันจึงทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป เธอพยายามจะหยุดความสัมพันธ์ลับๆ นี้ แต่ภูมิกลับไม่ยอมให้เธอเป็นอิสระจากเขาเสียอย่างนั้น ทั้งๆ ที่เขาก็มีผู้หญิงคนอื่นที่เขากำลังสนใจและอยู่ในสต๊อกอีกมากมาย ขาดเธอไปสักคนมันคงไม่เป็นอะไรหรอก
น้ำลุกขึ้นลงจากเตียงตรงเข้าในห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวของตัวเอง ส่วนภูมิยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง พอน้ำจัดการแต่งตัวด้วยชุดทำงานก็ตรงไปยังห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้าง่ายๆ ทานก่อนไปทำงาน ในระหว่างที่น้ำกำลังก้มหน้าตาทำแซนวิชใส้ทูน่าอยู่ ภูมิที่พึ่งตื่นนอนก็เดินตามหาเธอจนทั่วห้องมาถึงในห้องครัว ร่างหนายืนพิงประตูมองหญิงสาวทำอาหารไปเพลินๆ ด้วยความลืมตัว สลัดความคิดในหัวทิ้งแล้วเดินเข้าไปยืนซ้อนหลังน้ำ
\"ฉันพึ่งรู้นะ ว่าเธอทำอาหารเป็นด้วย\"
\"______\" น้ำไม่ตอบโต้ใดๆ จัดแซนวิชใส่ในกล่องโดยไม่สนใจคนข้างๆ
\"ฉันคุยกับเธออยู่ไม่ได้ยินหรือไง\"
\"ได้ยินแต่ไม่อยากตอบ\"
\"เธอเป็นอะไร!\" ดึงกระชากร่างบางเข้ามาสวมกอดไว้
\"เปล่า ฉันแค่ไม่อยากจะอยู่ในสภาพแบบนี้อีกแล้ว\" เธอไม่อยากเป็นหนึ่งในผู้หญิงของชายหนุ่มอีกแล้ว
\"แบบนี้ แบบไหน\"
\"ก็คู่นอนของคุณยังไงล่ะ\"
\"แล้วเธออยากเป็นอะไร\"
\"ฉันอยากเป็นอิสระจากคุณ ไม่อยากทำงานที่ตัวเองไม่ถนัด คุณไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่บอกเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนกับใครอย่างแน่นอน และที่สำคัญคุณจะได้รักหรือเปิดใจให้ผู้หญิงคนที่คุณสนใจได้อย่างสนิทใจด้วย\"
\"เธอคิดอย่างนั้นจริงๆ เหรอ\"
\"ใช่ ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ \"
\"ฉันว่าเธออย่าฝันกลางวันไปหน่อยเลย ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปหรอก\" ภูมิยกยิ้มมุมปาก
\"ฉันไม่เข้าใจ ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้ ทั้งๆ ที่เราสองคนก็มีความต้องการที่เหมือนกัน \"
\"มันเรื่องของฉัน!\"
\"ฉันรู้นะว่าคุณเคยเสียใจจากแฟนเก่า แต่คุณก็ไม่ควรควงผู้หญิงมั่วซั่วไม่ซ้ำหน้าแบบนี้ ไม่อย่างนั้นคุณจะเจอคนที่รักคุณและคนที่คุณรักได้ยังไง คุณควรจะคบทีละคนนะ\" น้ำพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
\"หุบปาก! เธอมันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงพวกนั้นหรอก\" ภูมิหันหน้าหนีด้วยความโกรธเคือง
\"แล้วแต่คุณจะคิดก็แล้วกัน\" น้ำเดินออกไปด้วยความเอือมระอาเพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับชายหนุ่มอีก
\"เธอจะไปไหน!\" ภูมิเดินตามหลังร่างบางไปติดๆ
\"ฉันว่าคุณไปอาบน้ำจะดีกว่านะ จะได้ออกไปทำงานกันสักที ฉันจะรอ\"
\"ไม่! \"
\"แล้วคุณจะเอายังไง\"
\"ก็เอาเธอยังไงล่ะ! เมื่อคืนฉันยังไม่ได้เอาออกสักน้ำเลย\" ร่างหนารั้งร่างบางเข้ามาแนบชิดกับตนเองทันที
\"ไม่นะ ! ทำไมคุณไม่ไปเอาออกกับคุณปรางล่ะ\" น้ำพยายามดิ้นขัดขืนเมื่อคืนเธอนึกว่าภูมิจะออกไปหาปรางซะอีก เพราะเห็นคุยโทรศัพท์กันเป็นนานสองนาน แต่เขาก็กลับมานอนกอดเธอทั้งคืนแทนที่จะออกไปหาผู้หญิงคนอื่น
\"ทำไมเธอหึงฉันเหรอ\" กอดรัดร่างบางไว้แน่น
\"เปล่า! คุณปล่อยฉันนะ\"
\"เปล่าก็ยอมให้ฉันซะดีๆ ถ้าไม่อยากจะเจ็บตัว\"
\"ไม่! ฉันไม่ยอมคนบ้าอย่างคุณหรอก\"
\"คนบ้าอย่างฉันนี่แหละ ที่จะบอกทุกคนว่าเราเป็นผัวเมียกันแล้ว จะได้แต่งงานกันสมใจพ่อฉันสักที \"
\"อย่า! คุณอย่าบอกนะ! \" น้ำตกใจ
\"ไหนเธอเคยบอกฉันว่าไม่กลัวไม่ใช่เหรอถ้าทุกคนจะรู้เรื่อง แต่วันนี้ทำไมถึงกลัวล่ะ\" ยื่นเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าเนียน
\"ฉันไม่ได้กลัว ถึงยังไงพ่อกับแม่ฉันก็ไม่ยอมให้ฉันแต่งงานกับคุณเด็ดขาดหรอก\" น้ำพูดด้วยความมั่นใจ
\"ดูเธอจะมั่นใจมากเลยนะ แต่ฉันไม่สนใจหรอก อย่าพูดมากเลยเสียเวลาเปล่าๆ \" พูดพลางช้อนอุ้มร่างบางขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว
\"คุณปล่อยฉันลงนะ! \" ดิ้นสุดแรงให้ชายหนุ่มปล่อย
\"เธอรู้ไหมยิ่งเธอดิ้นแรงขัดขืนขัดใจฉันมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งเอาเธอแรงมากขึ้นเท่านั้น ดิ้นอีกสิ\" พูดข่มขู่พร้อมกับวางร่างบางลงบนเตียง
น้ำได้ยินอย่างนั้นก็นิ่งเงียบนั่งมองภูมิถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นจนเหลือเพียงแค่สิ่งที่ปกปิดส่วนลับอันแข็งแกร่งที่ทำให้เธอเสียวซ่านควรญครางยอมแพ้เขาทุกครั้งไป ร่างหนาไม่รีรอเข้าจู่โจมร่างบางด้วยการจูบบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างหื่นหิวกระหายจนเธอเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบอย่างง่ายดาย ซึ่งทำให้ชายหนุ่มชอบใจยิ่งนัก ไม่กี่อึดใจเสื้อผ้าบนเรือนร่างบางก็ถูกมือหนาปลดเปลื้องออกจากร่างทิ้งลงข้างเตียงอย่างรวดเร็ว
พอร่างเนียนเปลือยเปล่าร่างหนาก็ทำการปลุกเล้าโลมอารมณ์ให้เธอเคลิบเคลิ้มไปพร้อมๆกัน จนทั้งคู่หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวด้วยความสุขสมไม่นานก็ถึงจุดหมายปลายทางแห่งความหฤรรษ์ไปพร้อมเพรียงกัน
ร่างบางนอนตะแคงหันหลังให้ชายหนุ่มทันทีที่ท่อนเอ็นร้อนถูกถอดถอนออกจากช่องรัก ภูมิเห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปสวมกอดเอาไว้ พร้อมกับจูบไล้ไปตามซอกคอขาวเนียนด้วยความหลงใหลในกลิ่นกายสาว ที่เขาไม่อาจจะห้ามใจไม่ให้สัมผัสหรือเชยชมได้
\"เป็นไงเธอมีความสุขไหม\"
\"พอได้แล้ว \" ใช่มือบางผลักศรีษะชายหนุ่มออกจากซอกคอ
\"ทำไมเธอชอบไม่ใช่เหรอ เมื่อกี้ยังครางให้ฉันช่วยอยู่เลย\"
\"หยุดพูดสักที ฉันไม่อยากฟัง\"
\"ฉันถามจริงๆเถอะ ตั้งแต่ที่เรามีอะไรกันเธอไม่เคยรู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ\"
\"คุณจะให้ฉันรู้สึกอะไรไม่ทราบ\" พูดพลางลุกขึ้นนั่งจะลงจากเตียง
\"ก็รู้สึกอยากเป็นเจ้าของฉันคนเดียวหรือชอบอะไรแบบนี้ไหม\"
\"หึ ไม่มีทางหรอกที่ฉันจะชอบคนอย่างคุณ อีกอย่างใครจะอยากมีแฟนร่วมกับผู้หญิงคนอื่น ถ้าใครทำได้ก็บ้าเต็มทีแล้ว\"
\"เธอคงเกลียดฉันมากสินะ\"
\"ใช่ ฉันเกลียดคุณ\" พูดจบน้ำก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำทั้งผ้าห่ม
ภูมิมองตามหลังร่างบางด้วยความสับสนเขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ที่อยู่ๆ ก็ถามความรู้สึกของน้ำที่มีต่อเขาขึ้นมา ทั้งๆ ที่ตัวเขาเองยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ เขาไม่มีทางรู้สึกอะไรกับผู้หญิงทุกคนที่เขานอนด้วยหรอกก็แค่สนุกไปวันๆภูมิบอกกับตัวเองในใจ
พอน้ำกับภูมิไปถึงบริษัทก็ทำงานกันไปปกติเหมือนเช่นทุกคน จนถึงช่วงสายของวันภูมิพาเธอไปดูงานในบ้านที่กำลังตกแต่งของปราง ระหว่างที่น้ำกำลังเดินตามหลังภูมิเข้าไปในบ้าน ปรางก็เดินออกมารับภูมิ หน้าระรื่นทั้งคู่เดินพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ส่วนเธอได้แต่เดินตามอยู่ห่างๆ โดยทักทายคนงานที่กำลังทำงานไปด้วยอย่างเป็นกันเอง ภูมิที่กำลังเดินคุยกับปรางไปเพลินๆ พอนึกขึ้นได้ว่าพาน้ำมาด้วยก็รีบหันไปมองทางด้านหลังตนเอง ก็เห็นน้ำกำลังยืนพูดคุยอยู่กับคนงานผู้ชายคนหนึ่งอย่างยิ้มแย้ม โดยที่เขาไม่เคยได้รับจากเธอมาก่อนเลย
\"คุณมองอะไรเหรอคะ มีอะไรหรือเปล่า\" ปรางถามขึ้นพร้อมกับมองไปตามสายตาคมของชายหนุ่มที่จ้องมองไปที่น้ำเลขาของตนเอง
\"เปล่า เดี๋ยวผมมานะ\"
\"ค่ะ\"
\"อะแฮ่ม! จะคุยกันอีกนานไหม \" ภูมิเดินเข้าไปหาคนทั้งคู่
\"ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ\" คนงานเดินออกไปทันที
\"คุณมีอะไรหรือเปล่า\" น้ำถามขึ้น
\"ฉันให้เธอมาทำงาน ไม่ใช่มาคุยกับผู้ชาย\"
\"ฉันคุยเรื่องงาน ก่อนจะหาเรื่องใครดูตัวเองก่อนเถอะ\" น้ำเดินผ่านหน้าภูมิไปทางปรางหน้าตาเฉย
ภูมิเดินตามหลังร่างบางไปพร้อมกับนึกคำพูดของหญิสาวไปด้วย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร หลังจากที่เดินสำรวจห้องต่างๆ ภายในบ้านที่เริ่มตกแต่งเสร็จไปบ้างแล้ว ปรางก็ชวนภูมิกับน้ำไปทานมื้อเที่ยงด้วยกัน เพื่อไม่ให้เสียมารยาทน้ำจึงต้องจำใจนั่งร่วมโต๊ะกับคนทั้งสองไปอย่างเงียบๆ
\"น้ำจ้ะ อาหารไม่อร่อยเหรอ ทำไมทานไม่พูดไม่จาเลย\" ปรางเอ่ยขึ้น
\"เปล่าค่ะ อร่อยดีแต่ฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่\"
\"เหรอจ้ะ งั้นถ้าเธออิ่มแล้วก็ลุกออกไปได้เลยนะ ฉันกับเจ้านายเธอจะได้คุยกันต่อ\"
\"ค่ะ\" น้ำลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที
\"คุณทานเยอะๆ สิคะ \" ปรางหันไปตักอาหารใส่จานให้ภูมิ จึงเห็นชายหนุ่มกำลังมองตามหลังน้ำไปจนลับสายตา
\"ขอบคุณครับ\" ภูมิหันกลับมาสนใจสาวสวยตรงหน้าต่อ
\"ดูคุณจะให้ความสนใจกับเลขาของคุณเป็นพิเศษนะคะ\"
\"งั้นเหรอ ผมว่าไม่นะ คนที่น่าสนใจมาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ผมจะไปสนใจคนอื่นอีกทำไม\" ภูมิมองหน้าปรางไม่วางตา
\"แหม ช่างพูดนะคะ ว่าแต่คุณหมายถึงใครเหรอคะ คนที่คุณสนใจ\" ปรางแสร้งถามย้ำ
\"ก็คุณยังไงล่ะ\"
\"ค่ะ ฉันรู้แล้ว\" ปรางยิ้มรับ
หลังทานมื้อเที่ยงเสร็จภูมิกับน้ำก็ตรงเข้าบริษัทอีกครั้ง ในระหว่างที่ภูมิอยู่ในห้องทำงานน้ำก็ปลีกตัวเข้าไปพบบรรพตเพื่อพูดคุยในสิ่งที่ตัวเองต้องการและขอความช่วยเหลือ
\"สวัสดีค่ะ คุณลุง\" น้ำพนมมือไหว้
\"นั่งลงก่อนสิ หนูมีเรื่องอะไรจะคุยกับลุงเหรอ\"
\"คือหนูไม่อยากทำงานเป็นเลขาคุณภูมิแล้วค่ะ \"ตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ จริงๆ แล้วเธอจะออกไปเฉยๆ เลยก็ได้ แต่เธอก็เห็นแก่ผู้ใหญ่ไม่อยากจะทำอะไรโดยไม่เห็นหัวท่าน
\"ทำไมล่ะ หนูมีปัญหาอะไรหรือเปล่า หรือว่าพี่เขาทำอะไรให้หนูไม่สบายใจ\"
\"เปล่าหรอกค่ะ หนูแค่อยากกลับไปทำงานที่ตัวเองถนัดเหมือนเดิมค่ะ\"
\"แล้วหนูบอกพี่เขาหรือยังล่ะ\"
\"เคยบอกแล้วค่ะ แต่เขาไม่ยอม\"
\"ลุงคงจะตัดสินใจเรื่องนี้แทนพี่เขาไม่ได้หรอกนะ เพราะเจ้าตัวเขาไม่ยอม\"
\"แต่คุณลุงเป็นประธานบริษัทมีสิทธิ์ขาดในการตัดสินใจไม่ใช่เหรอคะ ช่วยหนูหน่อยได้ไหมคะ\"
\"มันก็ใช่นะ แต่เรื่องนี้ลุงขอไม่ยุ่งก็แล้วกันนะ\"
\"ค่ะ งั้นหนูขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ\" น้ำเดินคอตกออกไปจากห้อง
เวลาล่วงเลยไปจนถึงช่วงเย็นของวันน้ำกับภูมิกลับไปยังคอนโดพอไปถึงก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนที่ห้องของตนเอง ในระหว่างที่ภูมิกำลังจะเตรียมตัวจะไปอาบน้ำก็มีสายเรียกเข้าจากบรรพตเขาจึงรีบรับทันที พอภูมิรับรู้เรื่องที่น้ำแอบไปคุยกับพ่อของตนก็ขบกรามแน่นด้วยความโกรธ รีบเดินออกจากห้องตรงไปหาเธอที่ห้องด้วยความรวดเร็วพร้อมกับกดกริ่งหน้าห้องรัวๆ ให้เจ้าของห้องออกมาเปิดเร็วๆ
\"น้ำเปิดประตูเดี๋ยวนี้!\" ภูมิตะโกนเสียงดังอยู่ตรงหน้าห้อง
\"อะไรของคุณเนี่ย คุณจะเสียงดังทำไม\" น้ำพูดพลางเปิดประตูออกมา
\"เธอไปคุยอะไรกับพ่อฉัน!\"
\"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ\" น้ำดึงประตูจะปิดลง
\"ทำไมจะไม่เกี่ยว มานี่! \" ดึงกระชากแขนเรียวเข้าไปในห้อง
\"คุณเป็นบ้าอะไร ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ!\" พยายามสะบัดแขนออกจากการจับกุม
\"เธอรังเกียจฉันมากถึงขนาดไปขอให้พ่อฉันช่วยเลยเหรอ\"
\"ใช่ฉันรังเกียจคุณ !\"
\"ได้ปากดีนักใช่ไหม\" รวบร่างบางเข้ามากอดเอาไว้แน่นแล้วประกบจูบริมฝีปากบางทันที
\"อื้อ\" น้ำพยายามดิ้นขัดขืนแต่ไม่เป็นผล แต่สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้ให้กับรสจูบที่ช่ำชองของชายหนุ่มจนอ่อนระทวยโอนเอนยอมให้ภูมิอุ้มพาไปที่เตียงแล้วตกเป็นของเขาอีกครั้งจนได้
\"คุณจะทำแบบนี้กับฉันไปถึงไหน\"
\"ก็เธอทำให้ฉันโกรธเอง เธอนั้นแหละผิด\" สวมกอดร่างบางเอาไว้หลวมๆ
\"ไหนๆ คุณก็รู้แล้วว่าฉันไปคุยอะไรกับคุณลุง คุณจะปล่อยฉันไปได้หรือยัง\"
\"ไม่! เธอต้องอยู่เป็นเลขาและคู่นอนของฉัน จนกว่าฉันจะเบื่อ\"พลิกตัวขึ้นคร่อมทาบทับร่างบางทันที
\"คุณจะทำแบบนี้ไปทำไม คุณไม่นึกจิตใจฉันบ้างเลย ฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณนะ อีกอย่างถ้าคุณปรางรู้ล่ะ คุณจะทำยังไง\" น้ำพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ทั้งๆ ที่มันเจ็บจุกที่อก เขาไม่เคยเห็นเธอมีค่าเลยแถมยังจะเก็บเธอไว้ลับๆอีก แต่ตัวเองกลับไปมั่วกับผู้หญิงคนอื่น เธออยากจะรู้จริงๆ ว่าคนอย่างเขายังมีหัวใจอยู่ไหม แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่มีทางรักคนอย่างเขาได้หรอก น้ำสับสนอยู่ในใจ
\"เธอไม่ต้องกลัวหรอก ไม่มีใครรู้เรื่องของเราอย่างแน่นอน\" ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเนียน จากนั้นก็เลื่อนลงไปยังหน้าอกเต่งตึงทั้งสองข้างไม่นานทั้งคู่ก็เข้าสู่บทพิศวาสอันเร่าร้อนอีกคราหนึ่งอย่างสุขสมใจ
เวลาพลบค่ำเข็มกับคริสโตเฟอร์กำลังยืนกอดกันกลมอยู่ในสนามบิน ก่อนที่คริสจะขึ้นเครื่องไปยังประเทศอังกฤษ ทั้งคู่ต่างก็กอดจูบหอมแก้มกันไปมาจนคนที่เดินผ่านไปมาอดที่จะอิจฉาในความรักของคนทั้งคู่ไม่ได้
\"เดี๋ยวถ้าผมถึงแล้วจะโทรหานะ\" จูบหน้าผากมนเบาๆ
\"ค่ะ เข็มจะรอ\"
\"ผมไปก่อนนะ\"
\"ค่ะ โชคดีนะคะ \" ส่งยิ้มหวานไปให้ชายหนุ่ม
\"ครับ\" คริสโบกมือให้เข็มแล้วหันหลังเดินไปข้างหน้า
หลังจากที่เข็มส่งคริสเสร็จเธอก็กลับไปยังบ้านของคริสเพื่อนอนหลับพักผ่อนเพราะดึกมากแล้ว เวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมงคริสก็ไปถึงสนามปลายทาง พอคริสเดินออกมาข้างนอกอยู่ๆ เขาก็ถูกหญิงสาวที่คุ้นเคยโผล่เข้ามากอดโดนไม่ทันได้ตั้งตัว
\"คิดถึงจังเลยค่ะ\" ลูซี่กอดรัดคริสเอาไว้แน่นด้วยความดีใจ
\"ปล่อย!\" คริสเอ่ยเสียงดุด้วยความไม่พอใจ
\"ทำไมคะ ทีเมื่อก่อนคุณไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย\" ลูซี่คลายอ้อมแขนออกจากร่างหนาทันที
\"นั้นมันเมื่อก่อน ผมว่าคุณอยู่ห่างๆ ผมจะดีกว่านะ\"
\"แต่ถึงยังไง คุณก็หนีฉันไม่พ้นอยู่ดี\" ลูซี่ยิ้มเป็นต่อ
\"คุณคอยดูก็แล้วกัน\" พูดจบร่างหนาก็เดินผ่านหน้าหญิงสาวตรงไปที่รถ
ไม่นานรถก็แล่นเข้าไปจอดในบ้านทรงยุโรป คริสจึงรีบลงจากรถเดินเข้าในบ้านเพื่อทักทายพ่อกับแม่โดยมีลูซี่เกาะแขนแกร่งไม่ยอมห่างจนเจ้าตัวรำคาญ พยายามสลัดออกหลายครั้งแต่เธอก็ยังไม่ยอมหยุดการกระทำ
\"มาแล้วเหรอลูก คิดถึงจังเลย\" ประภาเดินเข้าไปสวมกอดลูกชาย
\"ผมก็คิดถึงคุณแม่ครับ แล้วคุณพ่อล่ะครับ\"
\"กำลังลงมาจ้ะ\"
\"ว่าไงลูกชายตัวดี\" เอริคเดินลงมาจากข้างบนห้องเข้าไปหาลูกชาย
\"ไงครับพ่อ สบายดีนะครับ\"
\"อืม ก็เรื่อยๆ นั้นแหละ\"
\"แม่ว่าลูกมาเหนื่อยๆ ไปพักข้างบนห้องก่อนเถอะ\"
\"ครับ\"
\"ลูซี่ไปด้วยนะคะ\"
\"อย่าเลยลูซี่ คุณกลับไปเถอะ\"
\"คุณบินมาหาลูซี่ไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไมคุณถึงไล่ลูซี่แบบนี้ล่ะ\"
\"วันพรุ่งนี้ผมจะไปหาคุณที่บ้านก็แล้วกัน \"
\"ก็ได้ค่ะ \" ลูซี่ยิ้มกว้าง
พอลูซี่ออกไปคริสก็นั่งคุยเรื่องสำคัญกับพ่อแม่ของตนเองสักพัก จากนั้นก็ขอตัวขึ้นไปพักผ่อนข้างบนห้อง และไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเข็มเป็นอันดับแรก รอสายสักพักเสียงหวานก็กรอกผ่านมาในสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
\"ฮัลโหลถึงแล้วเหรอคะ\"
\"ใช่ ผมพึ่งถึงเมื่อกี้นี้เอง\"
\"เป็นไงเหนื่อยไหมคะ\" ถามพลางปิดปากหาว
\"ก็นิดหน่อย โทษทีนะที่ผมโทรปลุกคุณ\"
\"ไม่เป็นไรค่ะ พ่อกับแม่คุณสบายดีนะคะ\"
\"ครับ ท่านสบายดี\"
\"รีบกลับมาเร็วๆ นะคะ นอนคนเดียวเหงาจังเลยค่ะ\" เข็มกอดหมอนใบที่คริสใช้หนุนนอนประจำขึ้นมากอดไว้
\"ครับ ผมจะรีบกลับนะ ฝันดีนะที่รัก\"
\"ค่ะ เข็มรักคุณนะ\"
หลังวางสายจากเข็มคริสก็ถอนหายใจแรงๆ พร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง เขาหวังว่าวันพรุ่งนี้เรื่องทุกอย่างระหว่างเขากับลูซี่จะจบลงด้วยดี เขาตัดสินใจแล้วว่าจะพูดคุยกับพ่อของเธอตรงๆ ในสิ่งที่เขาต้องการเพราะที่ผ่านมาเขาและครอบครัวก็ช่วยเหลือทั้งสองพ่อลูกมามากพอแล้วในทางธุรกิจ ส่วนในเรื่องของหัวใจเขาขอตัดสินใจเลือกเอง ถึงมันจะเป็นการฉีกหน้าทั้งสองพ่อลูกก็เถอะ
วันต่อมาพอคริสไปถึงที่บ้านของลูซี่เขาก็เข้าไปพูดคุยธุระสำคัญกับพ่อของลูซี่ในห้องรับแขกเพียงลำพังสองคน โดยไม่ให้ลูซี่เข้าไปร่วมวงสนทนาด้วย เพราะคริสรู้ดีว่าถ้าหากเธออยู่ด้วยเธอจะต้องอาละวาดแน่ๆ สู้ให้เธอรับรู้เรื่องราวจากปากของพ่อเธอจะดีกว่าที่ได้ยินจากปากของเขาเอง
คุยกันไปสักพักคริสก็เดินออกมาจากห้อง ลูซี่เห็นอย่างนั้นก็รีบเดินเข้าไปหาพ่อของตนเองทันทีด้วยความอยากรู้ว่าคริสคุยอะไรกับพ่อของเธอบ้าง ส่วนคริสก็เดินตรงไปที่รถเพื่อจะกลับบ้าน แต่อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นสายจากเข็มเขาก็รีบรับสายทันที ในระหว่างที่คริสกำลังคุยกับเข็มอยู่ ลูซี่ก็เดินเข้าไปสวมกอดคริสทั้งน้ำตานองหน้า
\"ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้กับลูซี่คะ ฉันทำอะไรผิด\" ร้องไห้สะอึกสะอื้น
เข็มได้ยินเสียงลูซี่ลอดเข้าไปในสายก็ชะงักนิ่งไปชั่วครู่ ส่วนคริสก็มั่วแต่แกะมือบางของลูซี่ออกจากตัวเองด้วยความโมโห โดยที่ยังถือสายไว้อยู่
\"คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ\" เข็มถามขึ้น
\"เปล่า แค่นี้ก่อนนะ เดียวผมโทรหาใหม่\"
\"ค่ะ\"
\"ลูซี่รักคุณนะคะ\" ลูซี่เอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนที่เข็มจะวางสายไป ซึ่งเธอก็ได้ยินเต็มสองหู
\"ทำไมผมจะทำไม่ได้ ผมไม่ได้รักคุณนะลูซี่ คุณเข้าใจไหม ที่ผ่านมาผมก็ช่วยเหลือเรื่องธุรกิจเต็มที่แล้ว ยังไม่พอใจอีกหรือไง\"
\"แต่ลูซี่รักคุณนะคะ\"
\"รักเหรอ รักโดยที่ไปมั่วกับผู้ชายคนอื่นแบบนั้นเนี่ยนะ\"
\"แล้วคุณต่างอะไรจากฉันคะ คุณก็มั่วผู้หญิงเหมือนกันนั้นแหละ\" ยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง
\"เพราะผมไม่ได้รักคุณ ผมถึงได้ทำแบบนั้น อย่าหลอกตัวเองเลยนะลูซี่ คุณไม่ได้รักผมแต่คุณรักเงินของผมต่างหากล่ะ\"
\"ฉันทำอะไรผิด ทำไมคุณถึงใจร้ายกับฉันแบบนี้\"
\"คุณไม่ทำอะไรผิดหรอก แค่ผมไม่ได้รักคุณก็เท่านั้นเอง ผมหวังคุณคงจะเข้าใจนะ\"
\"คุณคิดเหรอ ว่าฉันจะปล่อยคุณไปง่ายๆ \"
\"อย่าพยายามเลยนะลูซี่ คุณควรเปิดใจให้กับผู้ชายคนที่รักคุณ\"
\"ฉันยอมรับนะ ว่าที่ผ่านมาฉันควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ซึ่งมันก็ไม่ต่างอะไรกับคุณ เราก็เหมาะสมกันอยู่แล้วนี่ ทำไมคุณถึงรักฉันไม่ได้\"
\"ก็อย่างที่บอกว่าผมไม่ได้รักคุณ อีกอย่างที่ทุกอย่างมันเลยเถิดมาจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะความต้องการของผู้ใหญ่ คุณก็รู้ดีว่าพ่อของเราสองคนเป็นเพื่อนรักกัน จึงอยากจะรักษาความสัมพันธ์ที่ดีเอาไว้ก็แค่นั้นเอง\"
\"คุณรักผู้หญิงคนอื่นไปแล้วใช่ไหม คุณถึงได้พูดแบบนี้\"
\"ใช่ ตัดใจซะ!\" พูดจบร่างหนาก็หันหลังให้ลูซี่ทันที
\"ไม่จริง! คุณโกหก!\" ลูซี่ตะโกนตามหลังคริสไม่ยอมรับความจริงเธอไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ ถึงคริสจะไม่รักเธอเขาก็ต้องทำตามที่ผู้ใหญ่ต้องการเธอเชื่ออย่างนั้นมาโดยตลอด แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่หวังเอาไว้เลย
คริสรีบเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งแล้วขับแล่นออกไปทันที ไม่อยากจะรับฟังอะไรจากปากหญิงสาวอีก เพราะที่ผ่านมาเขายอมมามากพอแล้ว จากนี้ต่อไปเขาจะรักและทุ่มเทให้กับเข็มเพียงคนเดียวเท่านั้น คริสโตเฟอร์หมายมุ่งในใจ
ทางด้านเข็มกำลังคิดถึงคำพูดที่เล็ดลอดเข้ามาในสายระหว่างที่คุยกับคริสอยู่ โดยเฉพาะคำบอกรักคริสจากปากหญิงอื่น เข็มคิดไม่ตกอยากจะรู้ความจริงจากปากชายหนุ่มเร็วๆ ในหัวของเธอกำลังตีกันว่าถามชายหนุ่มตรงๆ หรือไม่ถามอะไรเลย แต่เธอก็เป็นกังวลใจอยู่ดี คริสเป็นผู้ชายเจ้าเสน่ห์บางทีเขาอาจจะมีผู้หญิงอีกคนอยู่ที่โน้นก็ได้ ถ้าหากเขามีจริงๆ ถึงตอนนั้นเธอจะยอมรับได้ไหม เข็มถามตัวเองอยู่ในใจเพราะตอนนี้หัวใจของเธอมีคริสอยู่ในนั้นทั้งหมดทุกห้องแล้ว เธอหวังที่ผ่านมาคริสจะไม่หลอกให้เธอรักเขาแล้วโยนทิ้งความรักครั้งนี้ไป
\"ลูซี่คือใครกันนะ\" เข็มเอ่ยขึ้นกับตนเอง
ติ๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ของเข็มดังขึ้นทำลายความเงียบ ทำให้เข็มหลุดจากภวังค์หันมากดรับโทรศัพท์ทันที
\"ฮัลโหลค่ะ\"
\"โทษทีนะ ที่ผมวางสายไปเมื่อกี้พอดีมีเรื่องนิดหน่อย\"
\"เรื่องอะไรเหรอคะ\"
\"เรื่องไร้สาระคุณอย่าไปสนใจเลยนะ\"
\"งั้นเหรอคะ คุณมีอะไรจะบอกเข็มหรือเปล่าคะ\"
\"เออ เข็มหมายความว่ายังไง\" คริสขมวดคิ้วเข้าหากัน
\"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เข็มแค่พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย\"
\"งั้นเราเจอกันพรุ่งนี้นะ\"
\"อะไรกันคะ พรุ่งนี้ก็จะกลับแล้วเหรอ ทำไมถึงรีบกลับจังเลยล่ะคะ\"
\"ผมคิดถึงคุณใจจะขาดแล้วรู้ไหม อยากจะกอดจะหอมเร็วๆแล้ว\"
\"ขอให้มันจริงอย่างที่พูดก็แล้วกันค่ะ\"
\"ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ เข็มเป็นอะไรหรือเปล่า คุณไม่เชื่อใจผมเหรอ\"
\"เข็มเชื่อใจคุณค่ะ\" เข็มพูดออกไปไม่เต็มปากเสียงของลูซี่ที่บอกรักคริสยังคงก้องอยู่ในหูของเธออย่างชัดเจน
\"ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ผมจะไปคุยธุระกับคุณแม่สักหน่อย\"
\"ค่ะ\"
หลังวางสายจากคริสไปเข็มก็ถอนหายใจแรงๆ ทีหนึ่ง ถึงเธอจะถามคริสออกไปตรงๆ เขาก็ไม่พูดความจริงอยู่ดี ขนาดเธอเปิดทางให้ชายหนุ่มพูดความจริงแล้ว คริสยังไม่ยอมบอกอะไรเธอเลย ทุกครั้งที่เขาคุยโทรศัพท์นานๆ ก็คงจะคุยกับลูซี่สินะ เข็มนั่งน้ำตาคลอเบ้าเธอคงจะทำได้แค่เพียงรอเวลาที่คริสบอกเลิกเธอเท่านั้นสินะ
ด้านคริสนั่งคิดไม่ตกเป็นกังวลใจที่เขาไม่ยอมบอกความจริงอะไรให้เข็มรับรู้เลยเพราะไม่อยากจะให้เธอไม่สบายใจกับเขาไปด้วย ยิ่งท่าทางของลูซี่ที่ไม่ยอมลดละปล่อยเขาไปง่ายๆ มันยิ่งทำให้เขาไม่สบายใจ เขาหวังว่าพ่อของลูซี่จะพูดคุยกับลูกสาวตัวเองจนเข้าใจ ส่วนอะไรที่เขาเคยให้เธอไปแล้วเขาจะไม่เรียกคืนอย่างเด็ดขาดเพราะถือว่าให้แล้วก็ให้ไปเลยเพื่อเป็นการให้เกียรติเธอว่าครั้งหนึ่งเขากับเธอก็เคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันถึงเขาจะไม่เต็มใจตั้งแต่แรกเลยก็ตาม
已经是最新一章了
加载中
