ตอนที่366 จิตใต้สำนึก

ตอนที่366 จิตใต้สำนึก “ผมจะต้องกลัวอะไร ผมพูดความจริงทั้งนั้น ที่ทุกคนลงทุนกับภาพยนตร์ก็เพื่อเงินทั้งนั้น ผมไม่ประจบผู้หญิงของเขา เพื่อทำให้บริษัทเสียผลประโยชน์หรอกครับ...” “พูดๆ ไปแล้ว เธอก็แสดงได้ไม่เท่าไหร่ รอภาพยนตร์เข้าฉากเมื่อไหร่ พวกคุณจะรับรู้ได้ทันทีว่าการตัดสินใจของผมในวันนี้นั้นชาญฉลาดขนาดไหน” “น่ากลัวว่าจะไม่มีวันนั้นสิครับ” ทันใดนั้นเสียงของจิรภาสก็ดังขึ้นจากข้างกายของเขา ทุกคนต่างตกใจตัวโยน บรรยากาศย่ำแย่ในทันที... คนที่เอาแต่นินทาคนอื่นลับหลัง ย่อมกลัวตอนโดนจับได้ที่สุดแล้ว “ประ... ประธานจิรภาส” น้ำเสียงของคุณปสันน์สั่นเทา และวางแก้วในมือลง ท่าทีภาคภูมิใจเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกในพลัน “หากผมยื่นมือเข้าไปยุ่ง กองถ่ายของคุณก็จะสลายตัวในทันที คุณอยากลองดูหรือไม่” จิรภาสมองพวกเขาหัวจรดเท้า สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “ประธานจิรภาส อย่าล้อกันเล่นแบบนี้สิครับ พวกเราเจรจาต่อรองกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรือครับ” “ผมดูเหมือนล้อเล่นอยู่หรือ ในยามที่จะนินทาภรรยาของผมลับหลัง คุณควรจะมีจิตใต้สำนึกเสียบ้าง” แววตาของคุณปสันน์ตื่นตะลึง ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร ใบหน้าทั้งแดงก่ำทั้งขาวซีด “ประธานจิรภาส ผมไม่ได้จะหมายความว่าอย่างนั้น หากคุณจะทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ นั่นมันไร้เหตุผลไปหน่อยไม่ใช่หรือครับ” “การนินทาภรรยาผม นั่นก็คือเรื่องที่คุณไม่ควรทำ ผมได้ยินแต่จำต้องแสร้งว่าไม่ได้ยินหรือครับ” “ผมเพียงพูดไปเรื่อยเปื่อย...” “อย่างนั้นหรือครับ” จิรภาสจ้องเขาอย่างเย็นชา “ตอนนี้ผมมีเหตุผลมากพอที่จะสงสัยแล้ว คุณเตรียมเปลี่ยนคนกันตั้งแต่แรก อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในกองถ่าย คุณกล้าพูดไหม ว่าคนที่รับผิดชอบเรื่องอุปกรณ์ประกอบฉากไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลย” “ประธานจิรภาส การที่คุณพูดเช่นนี้... ถือว่าหมิ่นประมาทนะครับ” คุณปสันน์เยาะเย้ย พร้อมลุกขึ้นยืนจากโซฟา ทันใดนั้นเองชายคนหนึ่งที่ใส่สูทคอปกสูงก็เดินเข้ามา เขาคือหนึ่งในแขกคนสำคัญของงานเลี้ยงค่ำคืนนี้ ธัชชัยประธานของบริษัทblk เมื่อเห็นเขาเดินมา ทุกคนที่ล้อมรอบต่างก็หลีกทางให้ทันที แต่ว่าเขาหาได้สนใจใครไม่ เพียงเอ่ยถามกับจิรภาส “เกิดอะไรขึ้น” “ไม่มีอะไรครับคุณอา” “ก็ดี” แววตาล้ำลึกของธัชชัยมองไปยังปสันน์ที่ตะโกนใส่จิรภาสเมื่อครู่ ก่อนจะหันหลังจากไป ทันใดนั้นเองจิรภาสถึงได้กล่าวกับคุณปสันน์อีกครั้ง “ท่านเมื่อสักครู่นี้ คุณคงจะรู้จักสินะ พ่อของสมภพ...” น้ำเสียงของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยียบและเต็มไปด้วยอันตราย “เหมือนผมจะลืมบอก พ่อของสมภพนั้นใช้นามสกุลของทางฝั่งแม่ เช่นนั้นนามสกุลเดิมของเขาก็คือปรีดาอัครกุล” “และผมกับสมภพ ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน” ทันใดนั้นคุณปสันน์ก็เริ่มรับรู้ในทันที ถอยหลังไปหลายก้าว พร้อมดวงตาที่เบิกกว้าง... “ประโยคที่คุณพูดเมื่อครู่ก็ฟังดูมีเหตุผล ทุกคนที่ลงทุนให้กับภาพยนตร์ก็เพื่อเงินทั้งนั้น เช่นนั้นผมขอให้คุณได้รับรายได้อย่างมหาศาลนะครับ” กล่าวจบจิรภาสก็หันหลังจากไปทันที ราวกับพายุเฮอริเคนที่ไร้ความปรานี “จบแล้ว...” คุณปสันน์ก้มหน้าหลบ ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ตอนแรกเพื่อที่จะเชิญสมภพมาร่วมแสดง พวกเขาได้ใช้ความพยายามอย่างมากจนเลือดตาแทบกระเด็น เพื่อที่จะพูดได้ว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ถูกจัดทำขึ้นมาเพื่อสมภพโดยเฉพาะ สคริปต์และนักแสดงต่างถูกเปลี่ยนไปอย่างมากมาย หาก... สมภพถอนตัวเพราะเรื่องของจิดาภา นั่นก็หมายความว่าพวกเขาได้เสียเงินโดยสูญเปล่าไปแล้ว ภาพยนตร์ที่ควรจะโด่งดัง ในตอนนี้... คุณปสันน์คิดไม่ถึงว่าจิรภาสยังจะมีมือที่ซ่อนไว้อยู่ ในคราแรกที่เขาขอเปลี่ยนคน จิรภาสก็รับปากอย่างว่องไว เขาควรจะเอะใจตั้งแต่ตอนนั้นว่าเรื่องราวไม่ควรจะจบลงอย่างง่ายดาย เขากำลังต่อสู้อยู่กับเสือ เช่นนั้นเขาจะมีชีวิตรอดได้อย่างไรกัน มองเงินลงทุนหลายร้อยล้านให้เสียเปล่าไปทั้งอย่างนี้หรือ “ไม่ ท่านประธานจิรภาสรอก่อนครับ ผมรู้สึกว่าเรื่องนี้ผมคิดน้อยไป เราไปหาที่เงียบๆ คุยกันก่อนดีกว่านะครับ” จิรภาสสะบัดมือของเขาออก และกล่าวอย่างไม่เกรงใจ “ผมลืมคำพูดของคุณเมื่อครู่ไม่ได้ โทษที่สร้างความอับอายให้กับภรรยาของผม แค่นี้ยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ” กล่าวจบ จิรภาสก็เหลือบมองเวลาบนโทรศัพท์ “เวลาตอนนี้คงจะเริ่มกันแล้ว” “อะไรครับ” คุณปสันน์ชะงักอยู่กับที่ ทำได้เพียงมองจิรภาสเดินจากไป โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นมา เป็นสายจากผู้ช่วยที่อยู่ที่บริษัท “คุณปสันน์แย่แล้วครับ สมภพบอกว่าทางกองถ่ายไม่สามารถรักษาความปลอดภัยให้กับนักแสดงได้ เขาจึงประกาศถอนตัวด้วยอุบัติเหตุนี้ครับ” ..... สมภพไม่เคยแยแสเรื่องภายใน เขาร่วมงานแถลงข่าวน้อยมาก แต่เมื่อเขาเลือกที่จะพูด นั่นย่อมหมายความว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่นั่งอยู่หน้ากล้องด้วยท่าทีเกียจคร้าน และค่อยตอบคำถามที่น่าเบื่อเช่นนี้ เพราะเขามีนิสัยที่แปลกประหลาด บรรดาแฟนคลับและคนทั่วไปต่างเชื่อคำของเขาโดยไม่แม้แต่จะสงสัย คนที่หยิ่งยโสเช่นเขาจะมาโกหกเพื่อการโฆษณาได้อย่างไรกัน “สำหรับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ผมได้บอกสิ่งที่ผมรู้ให้กับทางตำรวจไปหมดแล้ว ตอนนี้ยังคงตามหาพนักงานที่รับผิดชอบอุปกรณ์ประกอบฉากวันนั้น” “ผมไม่ได้บาดเจ็บเพราะจิดาภา และภายใต้สถานการณ์นั้น สิ่งที่ผมทำเป็นใครๆ ก็ย่อมทำตามเช่นกัน” “เป็นเพียงอุบัติเหตุเท่านั้น แต่กลับถูกลือไปต่างๆ นานา ข่าวลือเคยขาดหายไปจากวงการบันเทิงหรือครับ” “ทั้งยังข่าวลือเรื่องปีศาจเอย ผีเอย ผมไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆ สองเรื่องนี้มีอะไรให้โยงเข้าหากันหรือครับ” “จากทัศนคติและการจัดการของทีมงาน ผมคิดว่าพวกเขาคงไม่สามารถรับรองความปลอดภัยให้ผมได้ ที่ผมเลือกออกจากกอง และไม่รับเล่นบทนี้ จุดจุดนี้ได้ถูกเขียนไว้อย่างชัดเจนบนสัญญาครับ แต่พวกคุณจะเลือกเชื่อใคร นั่นเป็นสิ่งที่ผมบังคับไม่ได้” กล่าวจบสมภพก็ปิดไมโครโฟนทันที เขาพูดไปเสียมากมาย แต่แฟนคลับที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยังคงสนับสนุนเขา “สนับสนุนพี่สมภพ” “การถ่ายทำบนภูเขามันอันตรายมากอยู่แล้ว ถ้าทางทีมงานจะรับประกันความปลอดภัยไม่ได้ เช่นนั้นจะถ่ายต่อไปทำไม ต้องเอาชีวิตไปแลกเงินให้พวกเขาหรือ” “ต้องมีคนคอยช่วยอยู่เบื้องหลังเป็นแน่ มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น นอกจากไม่รับผิดชอบ ยังปัดเรื่องให้ตกไปที่จิดาภาอีกต่างหาก หน้าไม่อาย” “นั่นสิ ตอนนี้ทางกองถ่ายยังไม่มีใครออกมาพูดเลยแม้แต่คำ” สมภพทิ้งเรื่องไว้ให้กับผู้ช่วยและผู้จัดการ และพาเจนจิราออกมา ในตอนที่พวกเขาออกมาจากงานแถลงข่าว เจนจิราเดินนำหน้าสมภพ และใช้หมวกของตัวเองปิดบังใบหน้าของสมภพไว้ เพื่อไม่ให้โอกาสนักข่าวได้รุมถาม “ขอทางด้วยค่ะ” เมื่อได้เห็นเธอคอยปกป้องเขาอยู่ใกล้ๆ สมภพก็รู้สึกว่าข้างกายของเขานั้นขาดคนแบบนี้ไป บางทีเขาควรเอ่ยขอคนจากจิดาภาโดยตรง เพื่อให้สาวน้อยคนนี้คอยอยู่เคียงข้างเขา “ขึ้นรถเร็ว” เจนจิราตะโกนเร่งสมภพ เช่นนั้นเธอจะอยู่ขวางนักข่าวคนเดียวอย่างนั้นหรือ ทันใดนั้นสมภพก็กระชากข้อมือของเธอ ดันเธอขึ้นรถไป ก่อนจะรีบกระโดดขึ้นตาม และให้คนขับออกรถในทันที เขามองท่าทีชะงักงันของเจนจิรา “คุณไม่ต้องทิ้งตัวคุณไว้คนเดียวเพื่อสกัดนักข่าว” “นั่น... ฉันไม่มีประสบการณ์ค่ะ ครั้งหน้าก็รู้วิธีรับมือแล้ว” ทันใดนั้นเจนจิราก็นึกถึงแผลที่แขนของเขาได้ จึงรีบถามอย่างกังวล “มือของคุณเป็นอย่างไรบ้าง”