ตอนที่369 ถึงเวลาลงมือ

ตอนที่369 ถึงเวลาลงมือ เมื่อได้ยินข่าวนี้ ญาณิดาก็ฉีกเอกสารที่อยู่ตรงหน้าทั้งหมด “ตั้งแต่ที่คุณปู่เข้าโรงพยาบาล ฉันก็คอยดูแลบริษัทนี้มาโดยตลอด สุดท้ายล่ะ เขากลับจะยกทั้งหมดให้กับจิดาภาอย่างนั้นรึ ในสายตาของเขายังมีหลานสาวคนนี้อยู่อีกหรือไม่” “คุณญาณิดาครับ อย่าเพิ่งโมโหเลยครับ มันจะมีโอกาสแปรเปลี่ยนได้อยู่” “เหอะ พินัยกรรมเขียนเสร็จแล้ว ฉันยังจะ...” กล่าวได้เพียงครึ่ง เสียงของญาณิดาก็หายไป แววตาทอประกายชั่วร้าย “นายพูดถูก ยังมีโอกาสอยู่ เธอกลายเป็นคุณหญิงของตระกูลปรีดาอัครกุล จะมาแย่งอะไรกับฉันได้กัน” เธอต้องการเวลาใคร่ครวญ ต้องใช้วิธีอะไรกัน เพื่อจะสร้างสถานการณ์อันตรายให้กับจิดาภาในช่วงเวลานี้ได้กัน ญาณิดาไม่โง่ เธอต้องได้รับการยินยอมจากปู่ของเธอ เพื่อที่จะได้กุมอำนาจของบริษัทLGD “ฉันจะกลับไปสำรวจทิศทางจากคุณปู่ก่อน” “ได้ครับคุณญาณิดา ผมจะคอยจับตาดูเรื่องของบริษัทเอง” ผู้ช่วยกล่าวทั้งๆ ที่ก้มหน้า ในตอนนี้การช่วยให้ญาณิดาได้ขึ้นเป็นประธานของบริษัทLGD เป็นเพียงทางเลือกเดียวที่เขาเหลืออยู่เท่านั้น ญาณิดาจ้องมองผู้ช่วย ก่อนจะพยักหน้า ถึงแม้จะเป็นผู้ช่วยตัวเล็กๆ แต่ก็เป็นคนเพียงคนเดียวที่เธอจะเชื่อใจได้ รอจนเธอกลับมาถึงตระกูลวีรภัทรเมธี หลังจากที่เห็นรุจาภาที่ห้องรับแขก ทักทายง่ายๆ ก่อนจะตรงไปยังห้องหนังสือของท่านจิรชยา “คุณปู่คะ หนูญานะคะ หนูมีเรื่องจะคุยกับคุณปู่ตามลำพัง” รุจาภาที่อยู่ด้านข้างวางถ้วยชาในมือลง พร้อมเอ่ยเสียงเย็นชา “ปู่ของเธอไม่ได้อยู่ในห้องหนังสือหรอก” ญาณิดาได้ยินเช่นนั้นก็หันไปหารุจาภา กำกระเป๋าในมือไว้แน่น ก่อนจะเดินไปด้านข้างของรุจาภา “ตั้งแต่ที่คุณแต่งงานกับพ่อของฉัน ก็มักจะระวังท่าทีกับคนในครอบครัวของพวกเราเสมอ แต่ฉันไม่คิดว่านั้นเป็นความใจดีของคุณ ระวังปากยามอยู่ในตระกูลวีรภัทรเมธี นั่นคือทางรอดเดียวที่คุณจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ มันคือค่าชดใช้ของการขึ้นมาเป็นคุณนายของตระกูลวีรภัทรเมธี” “ตำแหน่งนี้คุณได้มาเพาะฆ่าแม่ของฉัน ลูกสาวของคุณไม่มีทางลบชื่อลูกของเมียน้อยไปได้ตลอดชีวิต ฉันแนะนำให้คุณกลับไปดูแลจิดาภาจะดีกว่า อย่าได้ให้เธอมาขโมยสมบัติตระกูลวีรภัทรเมธีของพวกเราอีก และอย่าได้มาประจบคุณปู่เพื่อหวังพินัยกรรมเป็นอันขาด” “ต่อให้ทุกคนในบ้านจะถูกพวกคุณสองแม่ลูกหลอกลวง แต่ฉันจำได้เสมอว่าคุณคือคนที่ฆ่าแม่ของฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยให้พวกคุณสองแม่ลูกได้อยู่อย่างเป็นสุขเด็ดขาด” ความโกรธในใจของรุจาภาสงบลงอีกครั้ง ในสายตาของเธอ ญาณิดากำลังร้อนรน ถึงได้กล่าวกับเธอเช่นนั้น ลูกสาวของเธอจะใช้วิธีสกปรกอยู่เบื้องหลังได้อย่างไร ที่วันนี้ญาณิดาโกรธถึงเพียงนี้ ก็หมายความว่าท่านจิรชยากำลังให้ความสำคัญกับจิดาภา นั่นถือเป็นเรื่องที่ดี “หากคำพูดเมื่อครู่ดังไปถึงหูของคณะกรรมการบริษัท ไม่รู้ว่าพวกเขาจะคิดกันเช่นไรเหมือนกันนะคะ” รุจาภามองญาณิดาอย่างมีเลศนัย ก่อนจะหันหลังกลับเข้าห้อง ความผูกพันที่เธอมีต่อครอบครัวนี้มาโดยตลอด ได้หายไป เพราะการข่มขู่ของญาณิดาในทุกๆ ครั้งมันทำให้เธอเข้าใจ ว่าอะไรคือสิ่งสำคัญที่สุด รุจาภาคิดใคร่ครวญอย่างหนัก ก่อนจะโทรหาเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ “ฉันอยากแถลงข่าวเกี่ยวกับเรื่องในอดีต เกี่ยวกับตระกูลวีรภัทรเมธี ฉันจำได้ว่าเธอรู้จักกับเพื่อนนักข่าว ช่วยติดต่อให้ฉันหน่อยได้หรือไม่” ..... จิดาภาเตรียมตัวพักผ่อนที่บ้านสักช่วงเวลาหนึ่ง ใคร่ครวญถึงตัวละครใหม่นี้อย่างระมัดระวัง ทุกครั้งที่ได้อ่านสคริปต์ เธอมักจะได้รับความรู้สึกใหม่ๆ มาเสมอ สำหรับเธอทุกตัวละครก็คือการท้าทายครั้งใหม่ เป็นโลกใหม่ เธอจะต้องเข้าใจภูมิหลังของตัวละครอย่างถ่องแท้ เป็นนิสัยที่ยุ่งยากทีเดียว... เพื่อสวมบทเป็นตัวละครนี้ให้ดียิ่งขึ้น จิดาภาจึงตามดูหนังแนวเดียวกันนี้อย่างมากมาย เพื่อตามหาอะไรมาจุดประกายการแสดง อดคิดไม่ได้ว่า หลังจากที่แฟนคอภาพยนตร์ได้เห็นตัวละครที่เธอสร้างขึ้นมาบนจอ จะรู้สึกเหมือนกันหรือไม่ จิรภาสที่จัดการงานที่บริษัทเสร็จ ก็ตรงกลับมาที่บ้าน เมื่อเห็นจิดาภายังคงวิเคราะห์สคริปต์อยู่ ราวกับเธอได้จดจำมันทุกบรรทัดและทำเครื่องหมายกำกับไว้แล้ว เขาปรี่เข้าไปกอดจิดาภาไว้ พร้อมกับแย่งสคริปต์ในมือของเธอมา “คุณควรพักผ่อน” “ฉันยังไม่เหนื่อยเลยค่ะ ขอฉันอ่านต่ออีกหน่อยนะคะ” “ไม่ได้ครับ” จิรภาสกอดเธอไว้อย่างดื้อดึง และวางเธอลงบนเตียงในห้องนอน จิดาภายู่ปาก ก่อนจะหัวเราะขึ้นมา อยู่ในอ้อมกอดของจิรภาสราวกับเด็กน้อย “ฉันไม่คิดจริงๆ นะคะ ว่าการมีคนดูแลมันจะดีขนาดนี้” จิรภาสจูบใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา “ผมจะไปทำอาหารค่ำ คุณพักผ่อนสักนิดเถอะครับ” “ฉันอยากไปกับคุณ...” “คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้วครับ ไม่พักหน่อยหรือ อีกไม่กี่วันก็จะเข้ากองถ่ายแล้ว คุณจะได้ยุ่งอีกแล้ว” กล่าวถึงตรงนี้ จิรภาสก็ดูเศร้าเล็กน้อย หรือเขาไม่ควรมอบงานให้จิดาภาเร็วขนาดนี้ ควรมอบเวลาให้เธอพักผ่อนอีกสักหน่อยหรือไม่ “ฉันไม่เหนื่อยค่ะ ฉันอยากทำอาหารกับคุณ” จิดาภากล่าวเช่นนั้น และโอบรอบคอของจิรภาสไว้โดยไม่ยอมปล่อย เมื่อสู้เธอไม่ได้ จิรภาสก็เพียงกุมมือของเธอไว้ ก่อนจะพากันเข้าครัวไปด้วยกัน สองสามีภรรยาเตรียมมื้อค่ำด้วยกัน ทั้งวิลล่านั้นอบอวลไปด้วยความอบอุ่น “คุณแม่ของคุณอยากพบคุณ ตอบกลับอย่างไรดีครับ” จิรภาสหั่นผักพร้อมกับเอ่ยขึ้น “ฉัน...” จิดาภาเอ่ยได้เพียงหนึ่งคำ ความคิดในหัวก็เปลี่ยนไป ชะงักไปอึดใจ ก่อนจะถาม “เมื่อไหร่หรือคะ” “หากคุณต้องการพบ ผมจะนัดเวลากับท่านอีกทีหนึ่ง” “ค่ะ นัดแล้วมาบอกฉันด้วยนะคะ” จิรภาสไม่ได้บอกจิดาภา เรื่องที่รุจาภาติดต่อหานักข่าว และรุจาภาก็ติดต่อมาหาเขาในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกได้ว่ากำลังจะมีอะไรเกิดขึ้น ตั้งแต่ที่ตัดสินใจเข้าร่วมแสดงไร่สาลี สมภพก็กลับมาพักในตัวเมือง แต่ตั้งแต่ตอนนั้น เจนจิราก็หาเหตุผลที่จะกลับบ้านในทุกวัน มันทำให้สมภพรู้สึกเศร้ายิ่งนัก เขาไม่รู้ว่าจะหาเหตุผลอะไรมารั้งเจนจิราไว้ การเข้าหาใครสักคนเป็นเรื่องยากถึงเพียงนี้เลยหรือ ทันใดนั้นเขาก็เริ่มหันกลับมามองตัวเอง หรือว่าเสน่ห์ของเขาจะยังไม่เพียงพอ ดังนั้นเจนจิราถึงได้พยายามหลบหน้าอยู่ตลอด ค่ำนี้เจนจิรามาช่วยเปลี่ยนยาให้กับเขา และกำลังคิดจะจากไปเฉกเช่นปกติ... แต่ทันใดนั้นสมภพก็ยกมือขึ้น จับแขนของเธอไว้ “ค่ำนี้ช่วยอยู่เป็นคู่ซ้อมบทให้ผมได้หรือไม่ครับ” “ฉันทำไม่ได้... และฉันอยากกลับบ้านค่ะ” เจนจิราปฏิเสธอย่างเคร่งเครียด เธอไม่ยอมอยู่กับสมภพตามลำพังเด็ดขาด ทำไมจะต้องมาซ้อมบทตอนค่ำกัน “คุณแค่พูดตามสคริปต์ก็พอแล้วครับ” สมภพหยิบสคริปต์ที่เตรียมไว้ออกมา “เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วครับ แผลของผมยังไม่ดีขึ้นเลย สภาพที่ย่ำแย่ หากซ้อมได้ไม่ดี... ผมนั้นไม่เป็นอะไรหรอก แต่กลัวว่าเมื่อถึงตอนนั้นจิดาภาจะโดนนินทาเอาได้อีก” เจนจิราที่ได้ยินเช่นนั้น ก็กำหมัดแน่น “ค่ะ ฉันจะช่วยคุณ” ที่เธอทำทั้งหมดก็เพื่อจิดาภา ถึงแม้เธอจะตอบตกลง แต่ในใจของสมภพกลับไม่มีความสุขเลย เขาเข้าใจ เจนจิราไม่ได้อยู่ต่อเพื่อเขา นี่คือครั้งแรกในชีวิตของเขาที่เริ่มไล่ตามผู้หญิง มันช่างยากเย็นนัก... นี่ไม่ใช่วิธีที่ดีในการจีบ และมันทำให้เขาอึดอัด